Generatie 21 - deel 16, Jeannie
Hij glimlachte flauw na zijn opmerking over haar subtiliteit, hetgeen Cameron een hoopvol teken vond. Ze besloot het er voor nu even bij te laten, want het laatste wat ze wilde was hem ergeren, dus zette ze haar glas op de bar en nodigde hem uit voor een potje tafelvoetbal. Mannen waren toch net kinderen, ze merkte aan zijn gretige reactie dat ze in de roos had geschoten.Nadat ze hem vijf keer had laten winnen wandelde ze zijn woonkamer in, prees uitbundig zijn goede smaak ("Heb je een binnenhuisarchitect in de arm genomen? Nee? Echt niet? Ongelofelijk."), ging toen achter de piano zitten en begon iets luchtigs en vrolijks te spelen.Hij volgde haar verrichtingen vanaf een afstandje - ogenschijnlijk onbewogen - en zei toen, na een paar minuten:
"Ok, voordat het al te gênant wordt en je van pure schijnheiligheid uit elkaar barst en ik gillend wegren, laten we praten.""Ik wil alleen maar de waarheid", zei Cameron terwijl ze in een fauteuil ging zitten. "Als je op een andere manier aan het geld gekomen bent, dan gaat dat me niks aan. Of het nou eerlijk of oneerlijk was. Dat is mijn zaak niet en daar gaat het me dus totaal niet om. Maar doordat ik het een en ander over lampgeesten en hun achtergrond weet, kan ik de kleine kans dat dat wel degelijk de bron is van je rijkdom niet laten voor wat het is. Ik zou mezelf niet kunnen vergeven."
"Je hebt wel heel weinig vertrouwen in me. Nou ja, niet onterecht waarschijnlijk. Maar als je denkt dat ik haar meedogenloos zou kunnen laten verdwijnen met haar lamp, dan zit je er echt naast."Meteen was de toon van het gesprek gezet. Dit klonk als een bekentenis.
"Haar?", vroeg Cameron voorzichtig, om zeker te zijn.
"Ja, haar. Jeannie. Je hebt helemaal gelijk, ik heb inderdaad een vreemde lamp gevonden ooit en daar bleek zij in te zitten. Ik had geen idee dat ik drie wensen had, dat heeft ze voor me verzwegen, en van die eerste wens ben ik me nooit bewust geweest. Pas toen jij me dat vertelde, vielen de gebeurtenissen op hun plek. Ik moet bekennen dat ik nogal nijdig op haar ben dat ze me al die jaren bewust in die betonnen, kale bedoening heeft laten wonen terwijl ze wist dat ze me kon helpen. Dat is de enige reden dat ik haar nog niet bevrijd heb. Maar die derde wens wordt haar vrijheid, daar hoef je echt niet over in te zitten.""Ik ga nergens heen voordat het gebeurd is", reageerde Cameron beslist. "Niet omdat ik je niet vertrouw, maar ik moet het gewoon zeker weten. Voor mezelf. En waarom zou je het langer uitstellen. Misschien heeft ze haar krachten verzwegen omdat ze slechte ervaringen had met eerdere lampbezitters. Geef haar eens ongelijk. Hoe langer ze het inwilligen van wensen kon oprekken, hoe langer ze hier kon blijven."
Een moment keek Lance haar strak aan, toen stond hij op.
"Dat is inderdaad de reden die ze geeft", zei hij. "Kom maar mee dan. Dan stel ik je aan haar voor."Ze liep achter hem aan naar boven, door zijn slaapkamer naar een klein achterkamertje waarin zich niets anders bevond dan een slaapzak en een eenvoudig tafeltje. Aan de muur hingen twee festivalfoto's van Lance zelf en op het tafeltje lag een kussentje met daarop een prachtige, hartvormige edelsteen. Daarnaast stond de lamp, oud en geblutst. Cameron had er zo vaak over gehoord en gelezen, dat het haar fascineerde er nu werkelijk een met eigen ogen te aanschouwen.Lance pakte de lamp en veegde er met een geroutineerd gebaar zijn mouw langs, waarop het ding begon te knetteren en te vonken.
"Mag ik je voorstellen", zei hij quasi plechtig, "aan Jeannie, mijn vriendelijke doch achterbakse huisgenote."Een purperen wolk spoot uit de lamp en toen die was opgetrokken stond er een blauw meisje bij hen in het vertrekje, dat zich meteen tot Lance richtte. "Lance, hoe vaak moet ik je nog uitleggen dat het me spijt?! Het was verkeerd van me dat ik je niet vertrouwde maar je leek gelukkig met wat je had en ik wilde gewoon dat het bleef zoals het was. Ik besef dat dat egoïstisch was van me, maar ik kan de tijd niet terugdraaien. Alsjebllieft, praat met me en stuur me niet meteen weer terug."Cameron deed een stap naar voren. "Hoi Jeannie", zei ze.
Verbaasd keek het meisje haar aan. "Oh, hallo, wie ben jij?"
"Ik ben een kennis van Lance, de moeder van een van zijn vele kinderen en de nagel aan zijn doodskist tot het moment dat hij je bevrijdt", antwoordde Cameron."De moeder van een van zijn kinderen?", vroeg Jeannie stilletjes en keek opzij. "Oh Lance..."Cameron schrok van de reactie van de djinn. Blijkbaar had er meer in dit vreemde huishouden gespeeld dan ze beseft had. Op zich geen wonder, Lance kennende, maar het raakte haar dat Jeannie blijkbaar oprecht verdrietig bleek door het feit dat hij kinderen verwekte bij anderen. En zijn betrapte gezichtsuitdrukking gaf haar ook iets om over na te denken. Normaal boeiden de gekwetste gevoelens van vrouwen in zijn leven hem niet, behalve dat hij ze hinderlijk vond. Dit was voor het eerst dat ze iets van een emotie bespeurde bij hem."Kom", zei ze, "het wordt al laat en ik begin nu toch wel honger te krijgen. Ik stel voor dat we iets eten, gaan slapen en morgen in alle rust Jeannie uit haar benarde positie gaan bevrijden.Toen het tijd werd om naar bed te gaan, besefte Cameron dat ze er geen rekening mee had gehouden hoe die overnachting in zijn werk zou gaan. Het leeuwendeel van haar bagage en dus ook haar slaapzak lagen in een kluis op het vliegveld. Te wachten tot ze door kon reizen naar Egypte. Ze voelde er echter weinig voor nog een keer bij Lance in bed te kruipen, je wist nooit wat daar van kwam. Maar voor ze het kon aankaarten, was hij haar al voor."Je kunt mijn slaapzak wel gebruiken. Geen zorgen, hij is gewassen."
Ineens begon Cameron te grinniken. "Jij hebt een zwak voor dat meisje", lachte ze. "Geef het maar toe. Ik dacht het al te merken, maar dit bevestigt het.""Geen idee waar je het over hebt", reageerde Lance terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok. "Gedraag ik me een keer als een gentleman, is het weer niet goed."
"Het is prima", knipoogde Cameron, wenste hem welterusten en trok zich terug in het kamertje met de lamp.Ze sliep meteen in, diep en droomloos, en merkte niets van wat er in de uren erna allemaal rondom haar gebeurde.De volgende ochtend toen ze wakker werd, bleek Lance al op. Ze vond hem in de keuken achter een spelletje. Zodra ze binnen kwam lopen groette hij haar, bakte pannenkoeken en samen ontbeten ze.
"Gaat het?", vroeg ze op een gegeven moment. "Je ziet er een beetje verwilderd uit."
Hij verzekerde haar dat er niets met hem aan de hand was, waarna ze zich aankleedden. Weer beneden keek hij haar licht gespannen aan.
"En dan is nu het moment aangebroken", zei hij.
Ze knikte. "Zo meteen is Jeannie vrij en mijn missie volbracht."
Zo simpel bleek het echter niet.Lance wreef over de lamp, Jeannie verscheen, staarde hem somber aan met een 'wat nu weer', waarna hij er verder geen doekjes meer om wond.
"Jeannie", zei hij, "ik ben klaar voor mijn laatste wens. Ik wens dat je bevrijd wordt uit je lamp." De blik in haar ogen voordat haar krachten het overnamen was onbeschrijfelijk. Een mengeling van ongeloof, blijdschap en diepe genegenheid. Daarna was er bliksem.Maar vrij was ze niet.
"Het lukt niet", zei ze met een lichte paniek in haar ogen. "De lamp is te sterk."
"Er moet een manier zijn om hem op zijn donder te geven", reageerde Lance grimmig.
"Je moet hem bevriezen, misschien helpt dat", antwoordde Jeannie."Hij verzwakt, ik voel het! Maar het is nog niet genoeg. Nu moet je hem verhitten."
"Maar jij dan..."
"Ik loop geen gevaar, wees niet bang."Een paar uur later stonden Lance en Cameron aan de andere kant van de stad op een grauwe begraafplaats.
"Moet ik hier echt weer naar binnen?", vroeg hij. "Dit is de plek waar ik haar gevonden heb ooit en ik kan je verzekeren dat het geen lolletje was."
"Ze zei het dus ik vrees dat er geen ontkomen aan is. Ik vang je op als het voorbij is", beloofde Cameron.
"Als ik er ooit weer uit kom", somberde Lance."Volgens mij is het gelukt. Zodra ik haar sommeer, zou ze vrij moeten zijn. Maar ik laat haar nog even zitten, eerst wil ik me douchen en me een beetje toonbaar maken." Cameron lachte. Ze vond het fijn deze tot dusver verborgen kant van Lance te zien.
"IJdeltuit", zei ze."Waarom rijd je eigenlijk nog steeds in deze ouwe bak? Is al je geld opgegaan aan je huis?"
"Ben je gek, ik heb nog zo'n 50.000 simoleons over."
"Nou dan.""Waarom zou ik een nieuwe auto kopen? Lady is prima."
"Alleen een beetje sloom."
"Heb ik haast?"Jeannie was inderdaad vrij.
Zodra Lance over de lamp wreef brak hij en de lampgeest ontdeed zich van haar ketenen. Daarna stortte ze zich in zijn armen. Een hele tijd stonden ze in een innige omhelzing, terwijl ze zacht tegen elkaar fluisterden, en hoewel Cameron vooral heel blij was, voelde ze zich ook een beetje teveel nu.Toen haar bord leeg was, stond ze dus op en schraapte haar keel zodat de tortelduifjes opkeken.
"Jongens, voor mij zit het erop hier", zei ze. "Alles is precies zo gelopen als ik gehoopt had, tijd om afscheid te nemen en een taxi naar het vliegveld te bellen. Egypte roept."
"Vanwaar ineens die haast?", vroeg Lance verbaasd. "Morgen is vroeg genoeg volgens mij. Jullie slapen vannacht in mijn bed, ik neem de slaapzak wel. Misschien vindt Jeannie het zelfs wel leuk eens een vrouw om zich heen te hebben en kun je iets langer blijven? Ik moet bekennen dat ik je gezeur over de telefoon erg irritant vond en niet blij was toen je gisteren ineens op mijn stoep stond, maar ik zat fout en jij had volkomen gelijk."Hij liep naar de koelkast, pakte een kliekje en ging aan de bar zitten. Hij begon te eten en hoeste.
"Getver, ik voel me belabberd. Nooit nooit nooit ofte nimmer ga ik ooit nog die tombe in.""Volgens Lance ben je helemaal hier naartoe gereisd om mij te redden", zei Jeannie, "en de reden zou zijn dat je lampgeesten in je familie hebt?"
"Djinns", corrigeerde Cameron. "Djinns die afstammen van een lampgeest maar dat is lang geleden. Mijn overgrootopa heeft een boek in zijn kast staan, geschreven door een bevrijde lampgeest. Geen directe voorvader van ons, maar hij had een relatie met zijn opa. Da's best een spannende geschiedenis."
"Ik zou de djinns in je familie eigenlijk wel willen ontmoeten", zei Jeannie verlegen.
"Dat moeten we dan een keer organiseren", zei Cameron. "Ze wonen in Italië en mijn oom, Lance's schoonzoon, woont in Ierland."Cameron bleef inderdaad nog twee dagen logeren. Ze merkte dat zowel Lance als Jeannie het wel prettig leken te vinden dat er een derde persoon bij hen was. Ze moesten duidelijk wennen aan de nieuwe situatie. Ze leken vrij dol op elkaar, maar vonden het misschien toch ook wel eng dat er nu geen lamp meer tussen hen in stond als buffer.Cameron nam Jeannie mee naar de stad, waar het meisje vrijpostig vragen aan haar begon te stellen. Of ze verliefd was op Lance, aangezien ze een kindje had gekregen van hem.
"Ik voelde me tot hem aangetrokken", antwoordde Cameron naar waarheid, "maar houden doe ik niet van hem."Heel veel meer wilde ze er niet over zeggen. Ze mocht dan de indruk hebben gekregen dat hij voor Jeannie gevoelens had, zeker wist ze het niet. En Lance bleef Lance. Ze wilde geen valse hoop wekken. Ze besloot wel dat ze het in de gaten zou houden, voor het geval hij Jeannie in een voor haar wildvreemde wereld zou dumpen. Haar voorstel te blijven corresponderen werd met vreugde begroet.
"Oh, ik zou het heel fijn vinden met je te blijven schrijven, ik wil heel graag je vriendin zijn."Terugblik: Lance vindt de lamp
Terugblik: Lance ontdekt Jeannie
"Ok, voordat het al te gênant wordt en je van pure schijnheiligheid uit elkaar barst en ik gillend wegren, laten we praten.""Ik wil alleen maar de waarheid", zei Cameron terwijl ze in een fauteuil ging zitten. "Als je op een andere manier aan het geld gekomen bent, dan gaat dat me niks aan. Of het nou eerlijk of oneerlijk was. Dat is mijn zaak niet en daar gaat het me dus totaal niet om. Maar doordat ik het een en ander over lampgeesten en hun achtergrond weet, kan ik de kleine kans dat dat wel degelijk de bron is van je rijkdom niet laten voor wat het is. Ik zou mezelf niet kunnen vergeven."
"Je hebt wel heel weinig vertrouwen in me. Nou ja, niet onterecht waarschijnlijk. Maar als je denkt dat ik haar meedogenloos zou kunnen laten verdwijnen met haar lamp, dan zit je er echt naast."Meteen was de toon van het gesprek gezet. Dit klonk als een bekentenis.
"Haar?", vroeg Cameron voorzichtig, om zeker te zijn.
"Ja, haar. Jeannie. Je hebt helemaal gelijk, ik heb inderdaad een vreemde lamp gevonden ooit en daar bleek zij in te zitten. Ik had geen idee dat ik drie wensen had, dat heeft ze voor me verzwegen, en van die eerste wens ben ik me nooit bewust geweest. Pas toen jij me dat vertelde, vielen de gebeurtenissen op hun plek. Ik moet bekennen dat ik nogal nijdig op haar ben dat ze me al die jaren bewust in die betonnen, kale bedoening heeft laten wonen terwijl ze wist dat ze me kon helpen. Dat is de enige reden dat ik haar nog niet bevrijd heb. Maar die derde wens wordt haar vrijheid, daar hoef je echt niet over in te zitten.""Ik ga nergens heen voordat het gebeurd is", reageerde Cameron beslist. "Niet omdat ik je niet vertrouw, maar ik moet het gewoon zeker weten. Voor mezelf. En waarom zou je het langer uitstellen. Misschien heeft ze haar krachten verzwegen omdat ze slechte ervaringen had met eerdere lampbezitters. Geef haar eens ongelijk. Hoe langer ze het inwilligen van wensen kon oprekken, hoe langer ze hier kon blijven."
Een moment keek Lance haar strak aan, toen stond hij op.
"Dat is inderdaad de reden die ze geeft", zei hij. "Kom maar mee dan. Dan stel ik je aan haar voor."Ze liep achter hem aan naar boven, door zijn slaapkamer naar een klein achterkamertje waarin zich niets anders bevond dan een slaapzak en een eenvoudig tafeltje. Aan de muur hingen twee festivalfoto's van Lance zelf en op het tafeltje lag een kussentje met daarop een prachtige, hartvormige edelsteen. Daarnaast stond de lamp, oud en geblutst. Cameron had er zo vaak over gehoord en gelezen, dat het haar fascineerde er nu werkelijk een met eigen ogen te aanschouwen.Lance pakte de lamp en veegde er met een geroutineerd gebaar zijn mouw langs, waarop het ding begon te knetteren en te vonken.
"Mag ik je voorstellen", zei hij quasi plechtig, "aan Jeannie, mijn vriendelijke doch achterbakse huisgenote."Een purperen wolk spoot uit de lamp en toen die was opgetrokken stond er een blauw meisje bij hen in het vertrekje, dat zich meteen tot Lance richtte. "Lance, hoe vaak moet ik je nog uitleggen dat het me spijt?! Het was verkeerd van me dat ik je niet vertrouwde maar je leek gelukkig met wat je had en ik wilde gewoon dat het bleef zoals het was. Ik besef dat dat egoïstisch was van me, maar ik kan de tijd niet terugdraaien. Alsjebllieft, praat met me en stuur me niet meteen weer terug."Cameron deed een stap naar voren. "Hoi Jeannie", zei ze.
Verbaasd keek het meisje haar aan. "Oh, hallo, wie ben jij?"
"Ik ben een kennis van Lance, de moeder van een van zijn vele kinderen en de nagel aan zijn doodskist tot het moment dat hij je bevrijdt", antwoordde Cameron."De moeder van een van zijn kinderen?", vroeg Jeannie stilletjes en keek opzij. "Oh Lance..."Cameron schrok van de reactie van de djinn. Blijkbaar had er meer in dit vreemde huishouden gespeeld dan ze beseft had. Op zich geen wonder, Lance kennende, maar het raakte haar dat Jeannie blijkbaar oprecht verdrietig bleek door het feit dat hij kinderen verwekte bij anderen. En zijn betrapte gezichtsuitdrukking gaf haar ook iets om over na te denken. Normaal boeiden de gekwetste gevoelens van vrouwen in zijn leven hem niet, behalve dat hij ze hinderlijk vond. Dit was voor het eerst dat ze iets van een emotie bespeurde bij hem."Kom", zei ze, "het wordt al laat en ik begin nu toch wel honger te krijgen. Ik stel voor dat we iets eten, gaan slapen en morgen in alle rust Jeannie uit haar benarde positie gaan bevrijden.Toen het tijd werd om naar bed te gaan, besefte Cameron dat ze er geen rekening mee had gehouden hoe die overnachting in zijn werk zou gaan. Het leeuwendeel van haar bagage en dus ook haar slaapzak lagen in een kluis op het vliegveld. Te wachten tot ze door kon reizen naar Egypte. Ze voelde er echter weinig voor nog een keer bij Lance in bed te kruipen, je wist nooit wat daar van kwam. Maar voor ze het kon aankaarten, was hij haar al voor."Je kunt mijn slaapzak wel gebruiken. Geen zorgen, hij is gewassen."
Ineens begon Cameron te grinniken. "Jij hebt een zwak voor dat meisje", lachte ze. "Geef het maar toe. Ik dacht het al te merken, maar dit bevestigt het.""Geen idee waar je het over hebt", reageerde Lance terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok. "Gedraag ik me een keer als een gentleman, is het weer niet goed."
"Het is prima", knipoogde Cameron, wenste hem welterusten en trok zich terug in het kamertje met de lamp.Ze sliep meteen in, diep en droomloos, en merkte niets van wat er in de uren erna allemaal rondom haar gebeurde.De volgende ochtend toen ze wakker werd, bleek Lance al op. Ze vond hem in de keuken achter een spelletje. Zodra ze binnen kwam lopen groette hij haar, bakte pannenkoeken en samen ontbeten ze.
"Gaat het?", vroeg ze op een gegeven moment. "Je ziet er een beetje verwilderd uit."
Hij verzekerde haar dat er niets met hem aan de hand was, waarna ze zich aankleedden. Weer beneden keek hij haar licht gespannen aan.
"En dan is nu het moment aangebroken", zei hij.
Ze knikte. "Zo meteen is Jeannie vrij en mijn missie volbracht."
Zo simpel bleek het echter niet.Lance wreef over de lamp, Jeannie verscheen, staarde hem somber aan met een 'wat nu weer', waarna hij er verder geen doekjes meer om wond.
"Jeannie", zei hij, "ik ben klaar voor mijn laatste wens. Ik wens dat je bevrijd wordt uit je lamp." De blik in haar ogen voordat haar krachten het overnamen was onbeschrijfelijk. Een mengeling van ongeloof, blijdschap en diepe genegenheid. Daarna was er bliksem.Maar vrij was ze niet.
"Het lukt niet", zei ze met een lichte paniek in haar ogen. "De lamp is te sterk."
"Er moet een manier zijn om hem op zijn donder te geven", reageerde Lance grimmig.
"Je moet hem bevriezen, misschien helpt dat", antwoordde Jeannie."Hij verzwakt, ik voel het! Maar het is nog niet genoeg. Nu moet je hem verhitten."
"Maar jij dan..."
"Ik loop geen gevaar, wees niet bang."Een paar uur later stonden Lance en Cameron aan de andere kant van de stad op een grauwe begraafplaats.
"Moet ik hier echt weer naar binnen?", vroeg hij. "Dit is de plek waar ik haar gevonden heb ooit en ik kan je verzekeren dat het geen lolletje was."
"Ze zei het dus ik vrees dat er geen ontkomen aan is. Ik vang je op als het voorbij is", beloofde Cameron.
"Als ik er ooit weer uit kom", somberde Lance."Volgens mij is het gelukt. Zodra ik haar sommeer, zou ze vrij moeten zijn. Maar ik laat haar nog even zitten, eerst wil ik me douchen en me een beetje toonbaar maken." Cameron lachte. Ze vond het fijn deze tot dusver verborgen kant van Lance te zien.
"IJdeltuit", zei ze."Waarom rijd je eigenlijk nog steeds in deze ouwe bak? Is al je geld opgegaan aan je huis?"
"Ben je gek, ik heb nog zo'n 50.000 simoleons over."
"Nou dan.""Waarom zou ik een nieuwe auto kopen? Lady is prima."
"Alleen een beetje sloom."
"Heb ik haast?"Jeannie was inderdaad vrij.
Zodra Lance over de lamp wreef brak hij en de lampgeest ontdeed zich van haar ketenen. Daarna stortte ze zich in zijn armen. Een hele tijd stonden ze in een innige omhelzing, terwijl ze zacht tegen elkaar fluisterden, en hoewel Cameron vooral heel blij was, voelde ze zich ook een beetje teveel nu.Toen haar bord leeg was, stond ze dus op en schraapte haar keel zodat de tortelduifjes opkeken.
"Jongens, voor mij zit het erop hier", zei ze. "Alles is precies zo gelopen als ik gehoopt had, tijd om afscheid te nemen en een taxi naar het vliegveld te bellen. Egypte roept."
"Vanwaar ineens die haast?", vroeg Lance verbaasd. "Morgen is vroeg genoeg volgens mij. Jullie slapen vannacht in mijn bed, ik neem de slaapzak wel. Misschien vindt Jeannie het zelfs wel leuk eens een vrouw om zich heen te hebben en kun je iets langer blijven? Ik moet bekennen dat ik je gezeur over de telefoon erg irritant vond en niet blij was toen je gisteren ineens op mijn stoep stond, maar ik zat fout en jij had volkomen gelijk."Hij liep naar de koelkast, pakte een kliekje en ging aan de bar zitten. Hij begon te eten en hoeste.
"Getver, ik voel me belabberd. Nooit nooit nooit ofte nimmer ga ik ooit nog die tombe in.""Volgens Lance ben je helemaal hier naartoe gereisd om mij te redden", zei Jeannie, "en de reden zou zijn dat je lampgeesten in je familie hebt?"
"Djinns", corrigeerde Cameron. "Djinns die afstammen van een lampgeest maar dat is lang geleden. Mijn overgrootopa heeft een boek in zijn kast staan, geschreven door een bevrijde lampgeest. Geen directe voorvader van ons, maar hij had een relatie met zijn opa. Da's best een spannende geschiedenis."
"Ik zou de djinns in je familie eigenlijk wel willen ontmoeten", zei Jeannie verlegen.
"Dat moeten we dan een keer organiseren", zei Cameron. "Ze wonen in Italië en mijn oom, Lance's schoonzoon, woont in Ierland."Cameron bleef inderdaad nog twee dagen logeren. Ze merkte dat zowel Lance als Jeannie het wel prettig leken te vinden dat er een derde persoon bij hen was. Ze moesten duidelijk wennen aan de nieuwe situatie. Ze leken vrij dol op elkaar, maar vonden het misschien toch ook wel eng dat er nu geen lamp meer tussen hen in stond als buffer.Cameron nam Jeannie mee naar de stad, waar het meisje vrijpostig vragen aan haar begon te stellen. Of ze verliefd was op Lance, aangezien ze een kindje had gekregen van hem.
"Ik voelde me tot hem aangetrokken", antwoordde Cameron naar waarheid, "maar houden doe ik niet van hem."Heel veel meer wilde ze er niet over zeggen. Ze mocht dan de indruk hebben gekregen dat hij voor Jeannie gevoelens had, zeker wist ze het niet. En Lance bleef Lance. Ze wilde geen valse hoop wekken. Ze besloot wel dat ze het in de gaten zou houden, voor het geval hij Jeannie in een voor haar wildvreemde wereld zou dumpen. Haar voorstel te blijven corresponderen werd met vreugde begroet.
"Oh, ik zou het heel fijn vinden met je te blijven schrijven, ik wil heel graag je vriendin zijn."Terugblik: Lance vindt de lamp
Terugblik: Lance ontdekt Jeannie