Generatie 21 - deel 10, Een droom komt uit
Cameron was gelukkig. Ze woonde in een prachtig warm land in een heerlijk huis met adembenemend uitzicht, ze had een spannende baan die geen dag hetzelfde was en het uiterste van haar vergde en als ze zich eens een beetje alleen voelde, dan was daar altijd Dominique om tegenaan te gaan liggen. En als ze een tijdje geen zin in hem had, dan was dat ook prima.Ze vond het heel prettig om in een appartement te wonen, want het betekende dat er altijd leven in de brouwerij was. Thuis in Dragan Glaenn hadden ze tamelijk geïsoleerd gewoond. Als ze eens met iemand anders wilde praten dan met haar ouders, dan moest ze op haar fiets springen en erheen rijden. Het leven hier leek meer op waar ze op de campus aan gewend was geraakt en dat beviel haar. Voor haar was het de juiste combinatie van gezelschap en privacy. Zeker in een nieuw land waar ze aanvankelijk niemand kende, was dit perfect.Ook met de huiseigenaar hadden ze het getroffen. De panden werden goed onderhouden en er kwam altijd onmiddellijk iemand langs wanneer dat nodig was. Zelfs 's avonds als het moest.Op haar werk wisselden hectische en saaie dagen elkaar af. Al snel had ze een goede band opgebouwd met haar collega's, wat essentieel was omdat ze natuurlijk blind op elkaar moesten kunnen vertrouwen als het erop aankwam. En kennelijk beviel ze goed want het duurde niet lang of ze maakte promotie. Zonder er echt veel moeite voor te doen, vond ze zelf. Zich er niet van bewust dat het extra schepje dat ze ongevraagd overal op gooide haar nou juist onderscheidde van anderen.Intussen barstte thuis de bom. Na een knallende ruzie tussen Inez en Dominique waar uiteindelijk iedereen zich mee bemoeide, werd tenslotte besloten dat Camerons directe buurvrouw misschien beter op zoek kon gaan naar een andere woning. En Cameron was blij toen die daar meteen mee akkoord ging en binnen vier weken verhuisd was. Het was natuurlijk afwachten wie haar nieuwe buur zou worden, maar heel veel erger dan Inez kon dat niet worden wat Cameron betreft. Voorlopig bleef het appartement echter leeg staan, wat eigenlijk ook wel rustig was.Nu ze eindelijk niet meer aan haar hoofd gezeurd werd over duiklessen door haar buurvrouw, besloot Cameron op een zaterdagmiddag in een binnenmeertje voor het eerst eens wat te gaan snorkelen. Dat bleek nog veel geweldiger dat Inez haar had voorgehouden. Urenlang dobberde ze rond, in volle extase over de prachtige vissen die ze voorbij zag zwemmen. Af en toe dook ze naar de bodem om een schelp mee naar boven te nemen, na zich er eerst van vergewist te hebben dat ze echt leeg waren.Onlangs was ze gepromoveerd tot brandmeester, waarmee ze zich in de hiërarchie nu op gelijke hoogte bevond als Henry. Ze had niet de indruk dat die dat erg vond. Sowieso viel het haar op dat hij liever op de basis rondhing en de administratie verzorgde dan dat hij daadwerkelijk in actie kwam. Ze hoopte maar dat er geen jaloezie zou ontstaan wanneer ze hem voorbij zou streven, iets wat ongetwijfeld zou gaan gebeuren op deze manier.Op een middag kregen ze een oproep van een felle, uitslaande brand ergens in een pand aan zee, ver beneden de openbare weg. Toen ze arriveerde hadden zich al wat buurtbewoners verzameld, maar niemand durfde in de buurt van het huis te komen waaruit een luid geschreeuw opsteeg. Zonder een moment te aarzelen, sprintte Cameron verder, om tot haar schrik te constateren dat het nog niet makkelijk zou zijn goed bij het huis te komen om alle bluswerkzaamheden te verrichten, omdat het half in zee stak.Het had heel wat voeten in aarde om alle brandhaarden onder controle te krijgen - op het laatst smeet ze zelfs haar brandweerkleding uit om vanuit zee verder te blussen - maar uiteindelijk lukte het haar. Pas toen kwam ze eraan toe naar binnen te gaan en de schreeuwende vrouw streng toe te spreken en haar te manen het pand te verlaten.Al met al was ze niet erg tevreden over hoe dit verlopen was. De beoordeling die ze kreeg was ook matig. En natuurlijk had ze kunnen aanvoeren dat ze tegen hindernissen was aangelopen waar ze niet op was voorbereid, maar ze had er het karakter niet naar zich tot uitvluchten te wenden, hoe gerechtvaardigd die ook waren. Ze zou iets moeten bedenken voor als zich weer zoiets zou voordoen, hetgeen ongetwijfeld het geval zou zijn in deze contreien, voordat er doden zouden vallen."Je bent veel te streng voor jezelf", zei Henry. "Maar laat mij nu even streng zijn en je een halt toeroepen. Je werkt nu al bijna twee jaar bij ons en je hebt nog nooit vakantie opgenomen. Het moment lijkt me gekomen daar verandering in te brengen en een paar weken afstand te nemen en tot rust te komen."Een tikje terneergeslagen ging Cameron die avond naar bed. Ze begreep dat ze het beste met haar voor hadden, maar toch had ze het gevoel gefaald te hebben. Toen ze de volgende ochtend opstond, moest ze echter bekennen dat het vooruitzicht van twee weekjes vrij wel heel prettig was. Nadat ze rustig ontbeten had, pakte ze haar duikbril en wandelde de heuvel af naar zee. Na een paar uur snorkelen begon het langzaamaan te kriebelen en vroeg ze zich af of echte duiklessen wellicht misschien toch interessant zouden zijn. Ze wilde wel meer eigenlijk.Ze ging naar het dorp om te informeren wat precies de mogelijkheden waren op dat gebied, toen ze werd afgeleid door het festival. Dus schortte ze haar plannen op en huurde een paar rolschaatsen.En daarna ontving ze een app van haar ouders met de vraag of ze hen van het vliegveld wilde komen ophalen. Ze hadden haar vakantie aangegrepen om de overtocht te wagen en op visite te komen. Dat was natuurlijk een geweldige verrassing en de daaropvolgende dagen leidde ze Saul en June overal rond, daarbij zelf ook nieuwe plekjes ontdekkend."Wat woon je hier ongelofelijk geweldig", verzuchtte June op de laatste middag van hun verblijf. "En wat ben ik trots op je!"Toen ze weer waren vertrokken, viel Cameron een beetje in een gat. Het was erg gezellig geweest, haar ouders om haar heen, en nu was ze weer alleen. De hele daaropvolgende dag lag ze op het strand, zonder de energie op te kunnen brengen ook maar iets uit te voeren. Ze was nog maar op de helft van haar vakantie en eigenlijk had ze nergens zin in. Bij de gedachte aan nog een hele week, maakte een gevoel van verveling zich van haar meester.En toen kreeg ze een idee. Een idee dat ze al jaren bij zich droeg, een droom waarvan ze al in haar kindertijd overtuigd was geweest dat ze hem ooit in vervulling zou laten gaan.Het was begonnen met haar meester in groep 8, die enorm goed geschiedenisles kon geven omdat hij zo boeiend kon vertellen. Welke episode hij ook als onderwerp nam, de hele klas hing aan zijn lippen. Maar voor Cameron was een bepaald tijdperk er altijd bovenuit gesprongen: de Egyptenaren. Toevallig hing er thuis in de eetkamer een wandkleedje met een Egyptische voorstelling en ze bracht menig uurtje aan de keukentafel door, louter starend naar de prent en fantaserend over dat verre, warme land met zijn kunstschatten, brandend zand, exotische bewoners en mythische geheimen.Dit was het perfecte moment om die droom in daden om te zetten. Ze had zeker genoeg geld gespaard om zo'n reis te kunnen bekostigen en de enige reden dat ze nog heel even twijfelde, was omdat ze nog slechts een week had en het naar verhouding voor zo'n verre reis dus een korte vakantie zou worden. Maar dat bezwaar wimpelde ze meteen weg. Nu het plan eenmaal had postgevat, moest het gebeuren ook.De volgende ochtend boekte ze onmiddellijk een reis en had geluk; ze kon meteen diezelfde dag nog vertrekken.Om de kosten wat te drukken, koos ze geen hotel maar een ingerichte tent op een kleine camping. Dat klonk luxer dan het was: de inrichting bestond uit twee slaapmatjes met slaapzakken. Maar er was een keuken in de buitenlucht en sanitair dat er tamelijk schoon uitzag, dus ze vond het comfortabel genoeg. Ze was toch niet van plan hier veel rond te hangen. Ze wilde de Sphinx zien en de Piramide van Cheops en de Koningsgraven en daarnaast ook nog van de plaatselijke cultuur proeven, dus ze had een tamelijk vol programma.Met het laatste besloot ze te beginnen. Niet ver van het kamp bevond zich een dorpje, waar ze rustig heen wandelde om er rond te kijken. Het eerste wat ze deed, was een scooter huren om iets mobieler te zijn. Openbaar vervoer was hier niet. Daarna keek ze rond in de verschillende winkeltjes die aan het gezellige pleintje lagen.In de eerste winkel waar ze rondkeek bleken ze vooral kampeerspullen te verkopen. Niet alleen tenten en slaapzakken, maar ook overlevingspakketten. Daar had ze dus niet veel aan want ze was van alle gemakken voorzien.
"Wij verkopen vooral aan avonturiers hier", legde de winkelier vriendelijk uit."Kan ik u misschien iets te koop aanbieden", kwam een wildvreemde man tussenbeide. Cameron vond het nogal raar dat hij zich in andermans zaak aan haar opdrong.
"Zoals?, vroeg ze gereserveerd.
"Gedroogd vlees", zei de ander. "Of vloeibare moed, zand der begrip, de handige Horustraan. En natuurlijk mummiehapjes." Cameron vermoedde dat dat laatste een soort lokaal snoepje was en omdat ze het wel leuk vond die eens uit te proberen, gaf ze aan daar wel belangstelling voor te hebben. "Wat kosten ze?", vroeg ze."Voor slechts honderd munten zijn ze van u", antwoordde de man joviaal. Cameron pakte haar portemonnee en wilde honderd simoleons overhandigen, maar de man maakte een afwerend gebaar. "Geen simoleons", zei hij, "munten."
"Munten?", vroeg Cameron verward. "Wat voor munten bedoelt u?"
"Zonder munten gaat de koop niet door", was het enige antwoord.Verbaasd keek Cameron de winkelier aan. "U neemt toch wel simoleons aan?", vroeg ze. De man knikte. "Doet u me dan maar wat van dat gedroogde voedsel. Misschien wel handig als ik de woestijn in trek om historische plekken te bezoeken."Hierna wandelde ze een snuisterijenwinkel binnen waar ze niks kocht maar wel even met de eigenaar praatte. Hij deed haar vaag aan Lance denken - Columbine's vader - met zijn ijsblauwe ogen, hetgeen een prettige kriebel teweeg bracht. In de boekwinkel kocht ze een receptenboek waaruit ze kon leren falafel te maken.Daarna slenterde ze wat doelloos door het dorpje, toen ze in een leeg schuurtje een trap zag. Waarom wist ze later zelf niet, maar het maakte haar nieuwsgierig. Ze keek even over haar schouder of niemand haar zag, glipte toen het gebouwtje in en liep naar beneden.Het was kil en bovendien op een ondefinieerbare manier spooky. Het gaf haar de bibbers, maar tegelijkertijd deed de adrenaline die ineens door haar aderen stroomde haar goed. Ondanks haar lichte angst, besloot ze haar ontdekkingstocht voort te zetten. Ze had geen idee wat ze dacht aan te treffen hier beneden, maar haar nieuwsgierigheid won het van haar gezonde verstand."Wist u dat er zich een heel gangenstelsel onder dit dorp bevindt?", vroeg ze even later aan de bediende van het restaurantje waar ze iets wilde drinken. "Met allemaal deuren die op slot zitten?"Geheimzinnig boog hij zich voorover. "Als je avontuurlijk bent aangelegd, dan weet ik wel iemand die een leuk klusje voor je heeft", fluisterde hij.
"Oh? Wie dan?"
"Kijk maar eens goed rond op de camping waar je ongetwijfeld verblijft", klonk het cryptisch.Daarna wilde hij niks meer zeggen, dus bestelde ze haar drankje en besloot daarna nog even naar de Sphinx te gaan, die een kwartiertje op de scooter van Al Simhara lag.Iets aan de Sphinx suggereerde dat je er naar binnen kon. Maar de trap die ze opklom, kwam uit op een massieve stenen wand en iets wat op een deur leek, bleek geen deur. Het intrigeerde haar, maar het begon donker te worden en ze wilde nog wat eten alvorens naar bed te gaan.Ze kon er niks aan doen dat ze zat te stralen. Egypte overtrof al haar verwachtingen, ook al kon ze er haar vinger nog niet helemaal op leggen.Toen ze terug in het kamp kwam, viel haar oog op het bord dat bij de ingang stond. Het zat vol toeristische flyers en postertjes, maar er zaten ook kleine briefjes op geprikt zag ze nu. Ze pakte er een af en las:Morcucorp is een zakendeal aan het sluiten met de Egyptische regering, om drie oude relikwieën te vinden.
Het werk zal gevaarlijk maar zeer winstgevend zijn.
Heb je interesse? Meld je dan.En daarna een naam en een adres, ergens in Al Simhara. Het klonk wat vaag maar vooral toch spannend.
Ze stak het briefje in haar zak en ging slapen.
"Wij verkopen vooral aan avonturiers hier", legde de winkelier vriendelijk uit."Kan ik u misschien iets te koop aanbieden", kwam een wildvreemde man tussenbeide. Cameron vond het nogal raar dat hij zich in andermans zaak aan haar opdrong.
"Zoals?, vroeg ze gereserveerd.
"Gedroogd vlees", zei de ander. "Of vloeibare moed, zand der begrip, de handige Horustraan. En natuurlijk mummiehapjes." Cameron vermoedde dat dat laatste een soort lokaal snoepje was en omdat ze het wel leuk vond die eens uit te proberen, gaf ze aan daar wel belangstelling voor te hebben. "Wat kosten ze?", vroeg ze."Voor slechts honderd munten zijn ze van u", antwoordde de man joviaal. Cameron pakte haar portemonnee en wilde honderd simoleons overhandigen, maar de man maakte een afwerend gebaar. "Geen simoleons", zei hij, "munten."
"Munten?", vroeg Cameron verward. "Wat voor munten bedoelt u?"
"Zonder munten gaat de koop niet door", was het enige antwoord.Verbaasd keek Cameron de winkelier aan. "U neemt toch wel simoleons aan?", vroeg ze. De man knikte. "Doet u me dan maar wat van dat gedroogde voedsel. Misschien wel handig als ik de woestijn in trek om historische plekken te bezoeken."Hierna wandelde ze een snuisterijenwinkel binnen waar ze niks kocht maar wel even met de eigenaar praatte. Hij deed haar vaag aan Lance denken - Columbine's vader - met zijn ijsblauwe ogen, hetgeen een prettige kriebel teweeg bracht. In de boekwinkel kocht ze een receptenboek waaruit ze kon leren falafel te maken.Daarna slenterde ze wat doelloos door het dorpje, toen ze in een leeg schuurtje een trap zag. Waarom wist ze later zelf niet, maar het maakte haar nieuwsgierig. Ze keek even over haar schouder of niemand haar zag, glipte toen het gebouwtje in en liep naar beneden.Het was kil en bovendien op een ondefinieerbare manier spooky. Het gaf haar de bibbers, maar tegelijkertijd deed de adrenaline die ineens door haar aderen stroomde haar goed. Ondanks haar lichte angst, besloot ze haar ontdekkingstocht voort te zetten. Ze had geen idee wat ze dacht aan te treffen hier beneden, maar haar nieuwsgierigheid won het van haar gezonde verstand."Wist u dat er zich een heel gangenstelsel onder dit dorp bevindt?", vroeg ze even later aan de bediende van het restaurantje waar ze iets wilde drinken. "Met allemaal deuren die op slot zitten?"Geheimzinnig boog hij zich voorover. "Als je avontuurlijk bent aangelegd, dan weet ik wel iemand die een leuk klusje voor je heeft", fluisterde hij.
"Oh? Wie dan?"
"Kijk maar eens goed rond op de camping waar je ongetwijfeld verblijft", klonk het cryptisch.Daarna wilde hij niks meer zeggen, dus bestelde ze haar drankje en besloot daarna nog even naar de Sphinx te gaan, die een kwartiertje op de scooter van Al Simhara lag.Iets aan de Sphinx suggereerde dat je er naar binnen kon. Maar de trap die ze opklom, kwam uit op een massieve stenen wand en iets wat op een deur leek, bleek geen deur. Het intrigeerde haar, maar het begon donker te worden en ze wilde nog wat eten alvorens naar bed te gaan.Ze kon er niks aan doen dat ze zat te stralen. Egypte overtrof al haar verwachtingen, ook al kon ze er haar vinger nog niet helemaal op leggen.Toen ze terug in het kamp kwam, viel haar oog op het bord dat bij de ingang stond. Het zat vol toeristische flyers en postertjes, maar er zaten ook kleine briefjes op geprikt zag ze nu. Ze pakte er een af en las:Morcucorp is een zakendeal aan het sluiten met de Egyptische regering, om drie oude relikwieën te vinden.
Het werk zal gevaarlijk maar zeer winstgevend zijn.
Heb je interesse? Meld je dan.En daarna een naam en een adres, ergens in Al Simhara. Het klonk wat vaag maar vooral toch spannend.
Ze stak het briefje in haar zak en ging slapen.