Generatie 14 - deel 13, Crisis
De volgende ochtend stond Robyn in de achtertuin te schilderen, toen Amber op haar af kwam lopen.
"Je woont hier nu alweer een tijdje met Amy", zei ze op zakelijke toon. "Heb je al een huisje op het oog?"
"Meerdere", antwoordde Robyn. "Maar het is erg moeilijk op de huizenmarkt momenteel. Ik doe echt mijn best, Amber, en ik vind het heel lief van je dat je dit toestond."
"Ik wil je niet opjagen, dat moet je niet denken, jullie zijn heus welkom. Maar jullie aanwezigheid trekt natuurlijk wel een wissel op ons gezinnetje."Robyn haalde haar penseel van het doek en keek Amber ongelukkig aan. Toen zei ze: "Dat vind ik niet leuk om te horen. Ik kook, ik ruim op, ik maak schoon, ik doe echt mijn best. En Ilja en Amy zijn helemaal gek op elkaar."
En bovendien ben jij er nooit dacht ze, maar dat zei ze niet. Dat was haar zaak ook niet."Je begrijpt best wat ik bedoel", reageerde Amber met een metalen klank in haar stem. "Heb je enig idee hoe pijnlijk het is voor een vrouw, om te merken dat haar man zijn oog op een ander laat vallen? Denk je dat ik niet merk wat er tussen jullie speelt?"Robyn voelde hoe al het bloed naar haar wangen steeg. Toen zei ze stil: "Ik weet heel goed hoe het is om opzij te worden gezet.”
Amber schrok. Ze begreep de hint, maar herstelde zich direct.
"Dat was wel een beetje anders, vind je niet?", zei ze koel. "Jullie waren uit elkaar."
"We waren uit elkaar door wat er tussen jullie gebeurde."
"Er gebeurde niets", zei Amber, een beetje neerbuigend. "Dat dacht jij maar. We bleven keurig van elkaar af."
"Net als Elijah en ik nu", pareerde Robyn. "Dus waar hebben we het over?"Daar had Amber zo snel geen antwoord op, dus groette ze kort en liep terug naar het huis.
Robyn bleef met een ontevreden gevoel achter. Ze had zich laten verleiden om de verbittering, die er natuurlijk al die jaren wel degelijk had gezeten, de vrije loop te laten en dat was het laatste wat ze ooit gewild had.Ze had niets teveel gezegd met betrekking tot Ilja en Amy. Zodra Ilja uit school kwam riep hij steevast: “Waars Amy!?” en ‘Ilja’ was het eerste woordje dat Amy geheel foutloos kon zeggen. "Illlljá!" Het liefst met een dwingend stemmetje, als een klein koninginnetje dat een lakei ontbood en hij reageerde ook altijd onmiddellijk. Het leverde hem in huis al snel de bijnaam Ilja Tot-Uw-Dienst op.Robyn vertelde Elijah niets van haar vervelende gesprekje met Amber. Weldra zouden zij en Amy verhuizen en dan deed het er niet meer toe. Eigenlijk had ze ook geen zin om de sfeer te bederven. Zodra Amber en Ilja naar werk en school waren vertrokken ’s morgens, hadden ze het rijk alleen met z’n drietjes, tot zij naar haar werk moest. En hoewel ze het nooit uitspraken, genoten ze van die rustige uurtjes samen.Het vinden van een huisje bleek niet mee te vallen en er verstreek nog een jaar, waarin Amber Elijah herhaaldelijk opzij nam om hem ervan te doordringen dat Robyn weg moest.“Dit is echt een nare situatie, er wordt verschrikkelijk gepraat in het dorp. En daarbij word ik als een enorme verliezer afgeschilderd.”
"En dat kunnen we natuurlijk niet hebben", antwoordde Elijah droog. "Ze doet echt haar best, maar er staan niet veel huizen te koop en elke keer zijn er hogere bieders."
"Ik wil mijn gezin terug", snibde Amber.
"Dat... snap ik wel", aarzelde Elijah. "Maar snap je ook dat het voor mij heel fijn is om allebei mijn kinderen hier te hebben, al is het maar voor even?"
"Ik zie dat juist als een groot probleem. Volgens mij hecht Ilja zich veel teveel aan Amy. Als ze straks weg gaat, dan wordt dat heel moeilijk voor hem."
Elijah knikte. "Ik denk dat je daar gelijk in hebt", zei hij. "Maar het spijt me, ik vind het toch vooral ook leuk dat ze goed met elkaar overweg kunnen."Elijah voelde wel dat de situatie onprettig was, maar hij was voor het eerst sinds lang weer werkelijk gelukkig. De opvoeding van Amy gaf hem een nieuw doel in het leven en los van wat voor diepere gevoelens dan ook, hij was simpelweg blij dat Robyn terug was in zijn leven. Hij leed eronder dat het allemaal platonisch moest - haar af en toe alleen maar even vast kunnen houden zou al voldoen - maar dat was een prijs die hij graag betaalde.En zo brak de verjaardag aan van Amy, die ze samen met Ilja vierden zodra die uit school kwam.
"En ik heb goed nieuws", zei Robyn. "Ik heb een bod gedaan op dat huisje in het bos waar we zijn wezen kijken en het is geaccepteerd!"
"Oh...", zei Elijah, "dat is geweldig voor je. Wel ver van hier, aan de andere kant van het dorp. Maar gefeliciteerd. Natuurlijk."Een paar dagen later vond Elijah bij het opruimen van de vliering – waar hij nog nooit geweest was - een oude lantaarn. "Best een mooi ding", vond hij en begon de lamp met zijn mouw een beetje op te poetsen. Het volgende moment schrok hij zich wild. De lamp begon te vonken en te beven, stootte een rookwolk uit en toen stond er ineens een schaars geklede, smurfblauwe dame in zijn slaapkamer. Ze knikte hem vriendelijk toe en wandelde de woonkamer in. "Hé, wacht eens even jij!", riep hij en liep achter haar aan."Wie..., wat...."
"Goedemorgen", antwoordde ze zonnig. "Mijn naam is Jeannie, waarmee kan ik u van dienst zijn? Ik heb een ruim assortiment aan wensen in de aanbieding, waaruit u er drie mag selecteren."
"Ow..., wat leuk, nou...", aarzelde hij en dacht na. "Geluk", zei hij toen. "Ik kan wel wat geluk gebruiken geloof ik."
"Blijf staan", gebood ze. "Ik zal zien wat ik voor u kan doen."Diezelfde avond kon hij alle geluk op de wereld gebruiken, want het was weer eens tijd voor een van Ambers vele fondsenwerffeestjes. Hij haatte ze, omdat hij juist bij die gelegenheden geacht werd zich als representatieve echtgenoot van een gouverneur te manifesteren. Elijah had volstrekt geen problemen met sociale interacties, maar als de gespreksonderwerpen bleven steken in 'hoe moet je je profileren', 'het belang van netwerken' en 'hoe klim ik zo snel mogelijk naar de top', haakte hij doorgaans snel af. En dat was precies wat hij niet mocht: afhaken.Hij hijste zich dus braaf in het pak en liep met een ijverig opgeplakte glimlach rond."Je ziet er mooi uit in die jurk", bewonderde hij Amber. "Nieuw?"
"Dank je, ja, nieuw", zei ze vriendelijk. "Zou jij nog even met wat drankjes rond kunnen gaan?"
Ze wendde zich weer tot haar gesprekspartner.Hij deed wat hem gevraagd werd, mengde zich toen onder de gasten en langzamerhand ontwikkelde zich een nare zeurende hoofdpijn.
"Excuseer", onderbrak hij een fabrikant van een bekend merk vruchtenjam, middenin een bevlogen verhandeling over het precieze verschil tussen jam, gelei, marmelade en confiture. "Ik... ik voel me niet zo goed, ik....", zonder verdere plichtplegingen snelde hij de woonkamer uit.Uren later, toen ze thuis kwam van haar werk, vond Robyn hem op Ilja's kamertje.
"Wat doe jij nou hier?", vroeg ze verbaasd. "Weet je dat je gigantisch gemist wordt beneden? Iedereen vraagt zich af waar je uithangt."
Toen grinnikte ze: "Zit je nou een boek te lezen?""Het is dát of voetbalplaatjes tellen", zei Elijah. "Ik ben gevlucht, ik hou het niet vol beneden. Ik hou het gewoon niet vol."
Zwijgend keek ze hem aan."Ik hou het niet vol, Robyn", herhaalde hij monotoon. "Ik hou gewoon niet van haar, zo simpel is het. Ze is een aardige vrouw, maar ik hou niet van haar. Ik heb het gevoel dat ik gevangen zit."
Ze zuchtte. "Dat... moet je niet met mij bespreken vind ik", zei ze zacht en wilde de kamer uitlopen.
"Waarom ben je toch weggegaan...", zei hij somber.
"Waarom heb jij mij in de steek gelaten...", kaatste ze terug. "Deze discussie ga ik niet voeren. Het is gelopen zoals het is gelopen. Ik ga me omkleden."De volgende ochtend vroeg stond hij op het tuinpad in zijn pyjama gitaar te spelen, toen Amber naar buiten kwam."Wat bezielt jou!", siste ze. "Eerst ben je spoorloos en moet ik allemaal smoezen verzinnen, en nu sta je halfnaakt op de openbare weg!"
"Ik ben niet halfnaakt", bromde Elijah terwijl hij zijn gitaar opborg. "En dit is niet de openbare weg, dit is mijn eigen tuinpad."
"Je bent te zien vanaf de openbare weg, ach, laat maar zitten verder. Ik heb geweldig nieuws!""Sunset Valley...?", stotterde Elijah twee minuten later, nadat hij haar had aangehoord.
"Vice-preside-e-e-e-nt!!", jubelde ze. "Ik hoorde het gisterenavond, dat ze me daar graag willen hebben." Ze straalde. "Ik heb een week bedenktijd gevraagd, want ik wil natuurlijk niet te gretig overkomen. Wie weet kan ik met wat onderhandelen nog iets lospeuteren op salarisgebied. Maar is het niet geweldig?!""Maar Amber, Sunset Valley, dat is hartstikke ver van hier! Dan..."
"... moeten we verhuizen, ja. Maar dat geeft toch niet? Het is daar heerlijk. Zon, zee, strand, Ilja gaat het ook zalig vinden, ik weet het zeker."
"Maar ik wil niet verhuizen." Hij kon zijn oren nog steeds niet helemaal geloven. "Ik wil niet weg uit Emblesight, ik hou van Emblesight. Ik hou van de bossen, de bergen, het meer. Bovendien vergeet je volgens mij iemand."
"Robyn? Het wordt tijd dat Robyn uit jouw leven verdwijnt, Elijah."
Even was hij sprakeloos. Toen zei hij: "Ik doel niet op Robyn. Maar... Amy misschien?"Het werd een lange en verhitte discussie op het tuinpad, maar Elijah bleef herhalen dat hij volstrekt niet van plan was om Emblesight te verlaten.Het was voor het eerst dat Amber te maken kreeg met de dwarsliggende Elijah. De Elijah zoals verder iedereen hem kende. Jarenlang had hij zich als een gekooide leeuw in een door haar opgedrongen keurslijf laten persen. Een lot dat hij alleen kon dragen omdat hij er Ilja voor terug kreeg. Maar nu werd er een grens overschreden, mede omdat nu een ander kind als inzet diende. Het leidde tot een soort Titanenstrijd, want beiden beschikten over sterke persoonlijkheden en over een compromisloos karakter.Het was slikken voor Amber, de kennismaking met de andere Elijah. Zijn ogen kil en onvermurwbaar en zijn lippen dun van koppigheid. Ze ging deze strijd niet winnen, voelde ze.
"Je woont hier nu alweer een tijdje met Amy", zei ze op zakelijke toon. "Heb je al een huisje op het oog?"
"Meerdere", antwoordde Robyn. "Maar het is erg moeilijk op de huizenmarkt momenteel. Ik doe echt mijn best, Amber, en ik vind het heel lief van je dat je dit toestond."
"Ik wil je niet opjagen, dat moet je niet denken, jullie zijn heus welkom. Maar jullie aanwezigheid trekt natuurlijk wel een wissel op ons gezinnetje."Robyn haalde haar penseel van het doek en keek Amber ongelukkig aan. Toen zei ze: "Dat vind ik niet leuk om te horen. Ik kook, ik ruim op, ik maak schoon, ik doe echt mijn best. En Ilja en Amy zijn helemaal gek op elkaar."
En bovendien ben jij er nooit dacht ze, maar dat zei ze niet. Dat was haar zaak ook niet."Je begrijpt best wat ik bedoel", reageerde Amber met een metalen klank in haar stem. "Heb je enig idee hoe pijnlijk het is voor een vrouw, om te merken dat haar man zijn oog op een ander laat vallen? Denk je dat ik niet merk wat er tussen jullie speelt?"Robyn voelde hoe al het bloed naar haar wangen steeg. Toen zei ze stil: "Ik weet heel goed hoe het is om opzij te worden gezet.”
Amber schrok. Ze begreep de hint, maar herstelde zich direct.
"Dat was wel een beetje anders, vind je niet?", zei ze koel. "Jullie waren uit elkaar."
"We waren uit elkaar door wat er tussen jullie gebeurde."
"Er gebeurde niets", zei Amber, een beetje neerbuigend. "Dat dacht jij maar. We bleven keurig van elkaar af."
"Net als Elijah en ik nu", pareerde Robyn. "Dus waar hebben we het over?"Daar had Amber zo snel geen antwoord op, dus groette ze kort en liep terug naar het huis.
Robyn bleef met een ontevreden gevoel achter. Ze had zich laten verleiden om de verbittering, die er natuurlijk al die jaren wel degelijk had gezeten, de vrije loop te laten en dat was het laatste wat ze ooit gewild had.Ze had niets teveel gezegd met betrekking tot Ilja en Amy. Zodra Ilja uit school kwam riep hij steevast: “Waars Amy!?” en ‘Ilja’ was het eerste woordje dat Amy geheel foutloos kon zeggen. "Illlljá!" Het liefst met een dwingend stemmetje, als een klein koninginnetje dat een lakei ontbood en hij reageerde ook altijd onmiddellijk. Het leverde hem in huis al snel de bijnaam Ilja Tot-Uw-Dienst op.Robyn vertelde Elijah niets van haar vervelende gesprekje met Amber. Weldra zouden zij en Amy verhuizen en dan deed het er niet meer toe. Eigenlijk had ze ook geen zin om de sfeer te bederven. Zodra Amber en Ilja naar werk en school waren vertrokken ’s morgens, hadden ze het rijk alleen met z’n drietjes, tot zij naar haar werk moest. En hoewel ze het nooit uitspraken, genoten ze van die rustige uurtjes samen.Het vinden van een huisje bleek niet mee te vallen en er verstreek nog een jaar, waarin Amber Elijah herhaaldelijk opzij nam om hem ervan te doordringen dat Robyn weg moest.“Dit is echt een nare situatie, er wordt verschrikkelijk gepraat in het dorp. En daarbij word ik als een enorme verliezer afgeschilderd.”
"En dat kunnen we natuurlijk niet hebben", antwoordde Elijah droog. "Ze doet echt haar best, maar er staan niet veel huizen te koop en elke keer zijn er hogere bieders."
"Ik wil mijn gezin terug", snibde Amber.
"Dat... snap ik wel", aarzelde Elijah. "Maar snap je ook dat het voor mij heel fijn is om allebei mijn kinderen hier te hebben, al is het maar voor even?"
"Ik zie dat juist als een groot probleem. Volgens mij hecht Ilja zich veel teveel aan Amy. Als ze straks weg gaat, dan wordt dat heel moeilijk voor hem."
Elijah knikte. "Ik denk dat je daar gelijk in hebt", zei hij. "Maar het spijt me, ik vind het toch vooral ook leuk dat ze goed met elkaar overweg kunnen."Elijah voelde wel dat de situatie onprettig was, maar hij was voor het eerst sinds lang weer werkelijk gelukkig. De opvoeding van Amy gaf hem een nieuw doel in het leven en los van wat voor diepere gevoelens dan ook, hij was simpelweg blij dat Robyn terug was in zijn leven. Hij leed eronder dat het allemaal platonisch moest - haar af en toe alleen maar even vast kunnen houden zou al voldoen - maar dat was een prijs die hij graag betaalde.En zo brak de verjaardag aan van Amy, die ze samen met Ilja vierden zodra die uit school kwam.
"En ik heb goed nieuws", zei Robyn. "Ik heb een bod gedaan op dat huisje in het bos waar we zijn wezen kijken en het is geaccepteerd!"
"Oh...", zei Elijah, "dat is geweldig voor je. Wel ver van hier, aan de andere kant van het dorp. Maar gefeliciteerd. Natuurlijk."Een paar dagen later vond Elijah bij het opruimen van de vliering – waar hij nog nooit geweest was - een oude lantaarn. "Best een mooi ding", vond hij en begon de lamp met zijn mouw een beetje op te poetsen. Het volgende moment schrok hij zich wild. De lamp begon te vonken en te beven, stootte een rookwolk uit en toen stond er ineens een schaars geklede, smurfblauwe dame in zijn slaapkamer. Ze knikte hem vriendelijk toe en wandelde de woonkamer in. "Hé, wacht eens even jij!", riep hij en liep achter haar aan."Wie..., wat...."
"Goedemorgen", antwoordde ze zonnig. "Mijn naam is Jeannie, waarmee kan ik u van dienst zijn? Ik heb een ruim assortiment aan wensen in de aanbieding, waaruit u er drie mag selecteren."
"Ow..., wat leuk, nou...", aarzelde hij en dacht na. "Geluk", zei hij toen. "Ik kan wel wat geluk gebruiken geloof ik."
"Blijf staan", gebood ze. "Ik zal zien wat ik voor u kan doen."Diezelfde avond kon hij alle geluk op de wereld gebruiken, want het was weer eens tijd voor een van Ambers vele fondsenwerffeestjes. Hij haatte ze, omdat hij juist bij die gelegenheden geacht werd zich als representatieve echtgenoot van een gouverneur te manifesteren. Elijah had volstrekt geen problemen met sociale interacties, maar als de gespreksonderwerpen bleven steken in 'hoe moet je je profileren', 'het belang van netwerken' en 'hoe klim ik zo snel mogelijk naar de top', haakte hij doorgaans snel af. En dat was precies wat hij niet mocht: afhaken.Hij hijste zich dus braaf in het pak en liep met een ijverig opgeplakte glimlach rond."Je ziet er mooi uit in die jurk", bewonderde hij Amber. "Nieuw?"
"Dank je, ja, nieuw", zei ze vriendelijk. "Zou jij nog even met wat drankjes rond kunnen gaan?"
Ze wendde zich weer tot haar gesprekspartner.Hij deed wat hem gevraagd werd, mengde zich toen onder de gasten en langzamerhand ontwikkelde zich een nare zeurende hoofdpijn.
"Excuseer", onderbrak hij een fabrikant van een bekend merk vruchtenjam, middenin een bevlogen verhandeling over het precieze verschil tussen jam, gelei, marmelade en confiture. "Ik... ik voel me niet zo goed, ik....", zonder verdere plichtplegingen snelde hij de woonkamer uit.Uren later, toen ze thuis kwam van haar werk, vond Robyn hem op Ilja's kamertje.
"Wat doe jij nou hier?", vroeg ze verbaasd. "Weet je dat je gigantisch gemist wordt beneden? Iedereen vraagt zich af waar je uithangt."
Toen grinnikte ze: "Zit je nou een boek te lezen?""Het is dát of voetbalplaatjes tellen", zei Elijah. "Ik ben gevlucht, ik hou het niet vol beneden. Ik hou het gewoon niet vol."
Zwijgend keek ze hem aan."Ik hou het niet vol, Robyn", herhaalde hij monotoon. "Ik hou gewoon niet van haar, zo simpel is het. Ze is een aardige vrouw, maar ik hou niet van haar. Ik heb het gevoel dat ik gevangen zit."
Ze zuchtte. "Dat... moet je niet met mij bespreken vind ik", zei ze zacht en wilde de kamer uitlopen.
"Waarom ben je toch weggegaan...", zei hij somber.
"Waarom heb jij mij in de steek gelaten...", kaatste ze terug. "Deze discussie ga ik niet voeren. Het is gelopen zoals het is gelopen. Ik ga me omkleden."De volgende ochtend vroeg stond hij op het tuinpad in zijn pyjama gitaar te spelen, toen Amber naar buiten kwam."Wat bezielt jou!", siste ze. "Eerst ben je spoorloos en moet ik allemaal smoezen verzinnen, en nu sta je halfnaakt op de openbare weg!"
"Ik ben niet halfnaakt", bromde Elijah terwijl hij zijn gitaar opborg. "En dit is niet de openbare weg, dit is mijn eigen tuinpad."
"Je bent te zien vanaf de openbare weg, ach, laat maar zitten verder. Ik heb geweldig nieuws!""Sunset Valley...?", stotterde Elijah twee minuten later, nadat hij haar had aangehoord.
"Vice-preside-e-e-e-nt!!", jubelde ze. "Ik hoorde het gisterenavond, dat ze me daar graag willen hebben." Ze straalde. "Ik heb een week bedenktijd gevraagd, want ik wil natuurlijk niet te gretig overkomen. Wie weet kan ik met wat onderhandelen nog iets lospeuteren op salarisgebied. Maar is het niet geweldig?!""Maar Amber, Sunset Valley, dat is hartstikke ver van hier! Dan..."
"... moeten we verhuizen, ja. Maar dat geeft toch niet? Het is daar heerlijk. Zon, zee, strand, Ilja gaat het ook zalig vinden, ik weet het zeker."
"Maar ik wil niet verhuizen." Hij kon zijn oren nog steeds niet helemaal geloven. "Ik wil niet weg uit Emblesight, ik hou van Emblesight. Ik hou van de bossen, de bergen, het meer. Bovendien vergeet je volgens mij iemand."
"Robyn? Het wordt tijd dat Robyn uit jouw leven verdwijnt, Elijah."
Even was hij sprakeloos. Toen zei hij: "Ik doel niet op Robyn. Maar... Amy misschien?"Het werd een lange en verhitte discussie op het tuinpad, maar Elijah bleef herhalen dat hij volstrekt niet van plan was om Emblesight te verlaten.Het was voor het eerst dat Amber te maken kreeg met de dwarsliggende Elijah. De Elijah zoals verder iedereen hem kende. Jarenlang had hij zich als een gekooide leeuw in een door haar opgedrongen keurslijf laten persen. Een lot dat hij alleen kon dragen omdat hij er Ilja voor terug kreeg. Maar nu werd er een grens overschreden, mede omdat nu een ander kind als inzet diende. Het leidde tot een soort Titanenstrijd, want beiden beschikten over sterke persoonlijkheden en over een compromisloos karakter.Het was slikken voor Amber, de kennismaking met de andere Elijah. Zijn ogen kil en onvermurwbaar en zijn lippen dun van koppigheid. Ze ging deze strijd niet winnen, voelde ze.