Generatie 21 - deel 26, Fausto
Had het de de avond ervoor geleken dat ze de enige gast was, 's nachts werd ze meerdere malen uit haar slaap gehaald door voetstappen op de gang, zacht gefluister, badkamergeluiden, het gepiep van goedkope bedden en uiteindelijk gesnurk. Dat laatste van een gast die zich bij haar had gevoegd, want haar kamer had twee bedden die slechts door een korte wand van elkaar gescheiden waren.Ook al had zij het vroegst van iedereen op bed gelegen, ze stond als een van de laatsten op. Toen ze in haar nachtjapon de eetruimte binnenwandelde, zag ze de eerste mensen alweer vertrekken. "Zijn die pancakes voor algemeen gebruik?", vroeg ze aan een paar mensen die zaten te ontbijten, om na het bevestigende antwoord een bord te pakken en zich bij hen te voegen.Ze waren erg aardig. Vol tips over gevaarlijke tombes - Cameron's voorzichtige commentaar dat ze daar al mee bekend was, werd niet echt opgepikt - maar ook over Sim Fu-toernooien. Dat leek haar wel wat, maar ze moest wel iets beter worden voordat ze zich daaraan waagde.Nadat ze zich had aangekleed liep ze de trappen af naar beneden om een blik op het prikbord te werpen dat haar meteen bij aankomst al was opgevallen. Ze plukte er lukraak een briefje af, las het en besloot toen eerst een bezoek te brengen aan de markt om wat proviand in te slaan.Nadat ze voldoende gedroogd voedsel en water had ingeslagen, huurde ze een fiets en reed naar het adres dat op haar briefje stond. Het bleek een bijzonder fraai huisje bovenop een heuvel. Zodra ze aanbelde, zwaaide de deur open en kwam er een jongeman naar buiten. Ze overhandigde het briefje en vroeg wat ze kon betekenen voor hem."Ik wil graag dat u in de Hallen van het Verloren Leger een relikwie ophaalt voor me. Zou dat lukken?"
"Vast wel", antwoordde Cameron. "Waar vind ik die hallen?"
"In de Verboden Stad, waar de markt ook is."Toen ze de enorme hal binnenwandelde, viel haar oog onmiddellijk op een tegel die verdacht veel op een schakelaar leek. Ze had gelijk en even later daalde ze een trap af die zich geopend had. Met haar ervaring kostte het weinig moeite haar weg verder te vinden en het duurde niet lang of ze kon het relikwie mee naar boven nemen en naar haar opdrachtgever brengen."Jij bent geen beginneling", stelde die vast. "Dit was uitzonderlijk snel. Maar bedankt."Eenmaal terug in het hotel merkte ze pas hoe moe ze was van alle indrukken. Ze dineerde gemakzuchtig met pancakes die ze nog in de koelkast vond en ging daarna meteen slapen.De volgende ochtend nam ze de tijd. Ze had een volgende opdracht gekregen en daar keek ze vol spanning naar uit: sparren met een Sim Fu-kampioen. Ze douchte en gaf daarna toe aan een opwelling om opa Silas te bellen.
"Stuur me wat foto's", drong die aan na haar enthousiaste relaas, "ik krijg zowaar heimwee." Hij wenste haar veel succes en drukte haar op het hart niet te teleurgesteld te zijn, mocht ze verliezen. "Bedenk dat Sim Fu hen met de paplepel is ingegoten, jij komt nog maar net kijken."Cameron lachte, stelde hem gerust, hing op en ontbeet. Toen fietste ze naar het opgegeven adres en belde aan.Winnen deed ze inderdaad niet, maar het werd nog best een spannende wedstrijd en na afloop kreeg ze thee aangeboden.
Het werd al donker eer ze afscheid nam.De dagen erna negeerde ze het bord met opdrachten en keek vooral rond, maakte kennis met de plaatselijke bevolking, bezocht de Academie om te trainen en mediteerde in de Verlichtingstuin. Na zo even helemaal tot rust te zijn gekomen, begon het tenslotte toch te kriebelen en besloot ze het avontuur weer eens op te zoeken. Ditmaal voerde de opdracht naar een oprijzend gebouwtje, luisterend naar de drieste naam "Tempel van de Resolute Vuist". Cameron zag meteen dat ze geen trappen op hoefde. De zoektocht begon onder de grond.Toen ze beneden een gesloten poort aantrof en de sleutel die ze had gekregen in het gat plaatste, voelde ze hoezeer ze aan het tombes verkennen gehecht was geraakt. De toeriste uithangen was leuk voor een poosje, maar op den duur ook saai. Ze opende het hek en vervolgde voorzichtig haar zoektocht, dankbaar gebruikmakend van het aanwezige comfort.Gelukkig werden de bedden die ze onder deze tempel aantrof niet in beslag genomen door de monniken waar ze overduidelijk voor bedoeld waren, te oordelen aan de sobere inrichting van de kamertjes waar ze in stonden.Op een gegeven moment vergat ze de gevaren en werd ze onvoorzichtig, hetgeen meteen bestraft werd.Tevreden fietste ze terug naar het dorp, gaf de geschriften af die ze gevonden had en keerde toen terug naar het hotel, waar ze iets at en toen doodmoe naar bed ging.Op haar laatste vakantiedag bleek het avonturenbord een spannende verrassing te hebben: het verzoek de Drakengrot te onderzoeken. Op wat precies stond er niet bij, maar ze hoopte dat dat vanzelf duidelijk zou worden.De Drakengrot was een gigantisch rotsblok bovenop een helling met een voorkomen dat zijn naam eer aandeed en dat uitkeek over het dal. Waar je je ook bevond, overal kon je hem zien liggen en zijn vervaarlijke uiterlijk sprak zeer tot de verbeelding, ook omdat er geregeld rook uit de neusgaten van het beest kwam. Cameron aarzelde dus geen moment en begon onmiddellijk aan de steile klim naar boven.Gespannen wachtte ze wat er zou gebeuren toen de enorme bek van de draak in een walm van rook en zwavel en met veel geraas open schoof. Een donkere grot? Een gevaarlijk monster dat haar in de duisternis opwachtte? Het antwoord bleek een beetje een anticlimax: zodra het lawaai verstomde, klonk het vrolijke gefluit van vogeltjes en het geritsel van de wind die door bladeren speelde. Achter de muil bleek zich een klein bos te bevinden, dat knus tussen de hoge rotswanden lag. Cameron begreep dat ze de trap moest hebben.Die voerde haar een sober doch smaakvol gedecoreerde zaal in, die een sensatie van veiligheid gaf.
Maar dat soort schijn bedroog, wist ze inmiddels. Gevaar lag overal op de loer in tombes.Een bibliotheek... Was dit de plek waar ze zou ontdekken waarnaar ze eigenlijk op zoek was?Dieper en dieper drong ze de tombe in. Geheime deuren ontdekkend en verborgen kamers openend. Maar uiteindelijk bleek het tot niets te leiden en moest ze terugkeren naar de eerste zaal. Kennelijk bevond het antwoord zich toch gewoon achter de centrale deur die haar meteen bij binnenkomst uitnodigend had toegelachen.Maar daar was nu geen tijd meer voor. Ze wandelde nog even naar binnen om nieuwsgierig rond te kijken, maar besloot toen dat ze beter kon terugkeren naar het hotel voordat ze haar vliegtuig zou missen. Hopelijk kon ze de missie een volgende keer afmaken.Het liep tegen middernacht toen ze twee dagen later thuiskwam, dus het huis was in duisternis gehuld. Ze liep meteen Jodies kamertje in en trof het meisje rechtop in haar ledikantje aan, vriendelijk babbelend.
"Moet jij niet slapen, jongedame?", vroeg ze quasi streng, stiekem blij dat ze een excuus had haar dochter er even uit te halen. Het meisje was duidelijk blij haar weer te zien, sloeg haar armpjes om haar hals en begon toen een onsamenhangend brabbelverhaal af te steken over papa, waar in ieder geval een ding uit bleek: River had zijn vaderlijke plicht niet verzaakt. Opgelucht dat alles goed was gegaan tijdens haar afwezigheid legde Cameron Jodie terug in bed, ging douchen en kroop er toen zelf doodmoe in.De volgende ochtend sliep ze heerlijk uit, ontbeet en ging toen op zoek naar River. Ze vond hem zonnebadend op het dak.
"Welkom thuis", zei hij toen hij haar hoorde aanlopen.
"Dank je", antwoordde ze vriendelijk. "Alles goed verlopen hier?" Hij knikte."We moeten praten", ging ze verder, terwijl ze plaatsnam in de ligstoel naast hem. "We hebben de afgelopen twee weken ruim de tijd gehad om een beetje afstand van elkaar te nemen en na te denken, ik denk dat de tijd gekomen is beslissingen te nemen."
River zweeg en keek star voor zich uit.
"Heb jij nagedacht?", vroeg ze voorzichtig. "Over hoe je je relatie met Florita voor je ziet en de zorg voor je twee dochters?"
"Zeg jij eerst maar hoe jij erover denkt", antwoordde hij stug."Dat zal ik doen", antwoordde ze. "Wat me de afgelopen weken allereerst duidelijk is geworden, is dat onze vriendschap me heel veel waard is en wat mij betreft niet te lijden heeft gehad onder je bedrog. Kennelijk hoort dat stukje van je karakter zo bij je en heb ik het zo geaccepteerd, dat het me niet kwetst of afschrikt. Daardoor heb ik echter ook iets anders ontdekt: ik moet concluderen dat ik geen moment jaloers of verdrietig ben geweest en dat lijkt me toch een beetje vreemd wanneer je in een relatie zit met iemand en samen een kindje hebt. Ik heb altijd al vermoed dat mijn gevoelens voor je puur platonisch zijn, ondanks wat er de afgelopen jaren tussen ons geweest is, en dat wordt hiermee bevestigd. Oftewel, ik wil je beslist niet kwijt als vriend en als Jodies vader en je bent meer dan welkom hier te blijven wonen, maar wat betreft de liefde ben je vrij om te gaan en te staan waar je wilt."Toen ze was uitgesproken, stond River zonder een woord te zeggen op en liep weg.
Cameron zuchtte. Ze wist dat ze het enige juiste gedaan had maar kon slechts hopen dat River er ook zo over dacht of zich er in ieder geval in zou kunnen schikken.Behalve de toekomst van haar relatie met River had Cameron nog iets gehad waarvoor ze in China ruimschoots de tijd had gehad om over na te denken: het vreemde eiland en haar mysterieuze bewoner. Aanvankelijk was ze van plan geweest het hele voorval te vergeten en het te accepteren als een van de geheimen van Cielo Insolar, maar na weken tobben moest ze erkennen dat dat niet ging lukken. Ze besloot dus verhaal te gaan halen bij de enige persoon waarvan ze vermoedde dat hij eventueel antwoord zou kunnen geven op haar vragen. Fausto.Verbaasd keek hij haar aan toen hij haar op zijn stoep aantrof.
"Zou ik je ergens over kunnen spreken?", viel ze met de deur in huis.
"Ja hoor, waarover?"
"Dat vertel ik liever binnen", antwoordde ze."Het klopt dus dat je hier woont", stelde ze vast zodra ze in zijn huiskamer stonden.
"Dat is geen geheim."
"Niet? Het is me opgevallen dat niemand dat echt wist anders. Voor alle zaken rondom het appartementencomplex moeten we je bellen of mailen en kom je onze kant op."
"Is dat een probleem? Wilde je daarover praten?" Hij gebaarde naar de bank, ten teken dat ze kon gaan zitten."Nee", zei ze, "daarover wil ik het niet hebben, dat werkt prima. Ik was gewoon nieuwsgierig." En toen, plompverloren: "Ken je Monte Castiglione?"
"Monte Castiglione..?" Verward keek hij haar aan. "Hoe kom je daar nou op. Maar ja, heel toevallig wel, daar heb ik een tijdje gewoond, hoezo?"
"Een jaar of vijftien geleden?"
"Zoiets ja, zou kunnen."
Cameron knikte alsof ze hiermee iets bevestigd zag en ging verder: "Waar ik het met je over wil hebben is je broer."Ze zag hem schrikken. "Wie? Mijn broer? Hoe kom je erbij dat ik een broer heb?"
"Omdat hij als twee druppels water op je lijkt, jullie zouden zelfs een tweeling kunnen zijn. En omdat ik me, na mijn bezoek aan hem, gerealiseerd heb dat ik zijn eiland altijd net precies heb zien opdoemen op momenten dat jij in de buurt was. Of in ieder geval op gezichtsafstand van dit kasteel. Op die ene keer in Monte Castiglione na maar dat blijkt dus ook te kloppen."Woedend sprong Fausto op. "Ik weet niet hoe het je gelukt is voet op dat vervloekte eiland te zetten", riep hij uit, "maar ik wil je dringend verzoeken je voortaan met je eigen zaken te bemoeien en me met rust te laten. Wegwezen!"Geschrokken stond Cameron ook op. Wat ze ook verwacht had, niet deze reactie.
"Sorry hoor, ik kom er zelf wel uit", zei ze hooghartig en rustiger dan ze zich voelde. Ze liep de galerij op waarover ze binnengekomen waren en onwillekeurig zochten haar ogen de zee af. De laatste keer dat ze het eiland gezien had, die keer dat ze er eindelijk in was geslaagd er voet aan wal te zetten, had het precies daar gelegen waar ze nu op uitkeek. Maar zoals te verwachten viel, nu geen spoor.Ze daalde de trappen af, stapte in haar auto en reed weg.
"Vast wel", antwoordde Cameron. "Waar vind ik die hallen?"
"In de Verboden Stad, waar de markt ook is."Toen ze de enorme hal binnenwandelde, viel haar oog onmiddellijk op een tegel die verdacht veel op een schakelaar leek. Ze had gelijk en even later daalde ze een trap af die zich geopend had. Met haar ervaring kostte het weinig moeite haar weg verder te vinden en het duurde niet lang of ze kon het relikwie mee naar boven nemen en naar haar opdrachtgever brengen."Jij bent geen beginneling", stelde die vast. "Dit was uitzonderlijk snel. Maar bedankt."Eenmaal terug in het hotel merkte ze pas hoe moe ze was van alle indrukken. Ze dineerde gemakzuchtig met pancakes die ze nog in de koelkast vond en ging daarna meteen slapen.De volgende ochtend nam ze de tijd. Ze had een volgende opdracht gekregen en daar keek ze vol spanning naar uit: sparren met een Sim Fu-kampioen. Ze douchte en gaf daarna toe aan een opwelling om opa Silas te bellen.
"Stuur me wat foto's", drong die aan na haar enthousiaste relaas, "ik krijg zowaar heimwee." Hij wenste haar veel succes en drukte haar op het hart niet te teleurgesteld te zijn, mocht ze verliezen. "Bedenk dat Sim Fu hen met de paplepel is ingegoten, jij komt nog maar net kijken."Cameron lachte, stelde hem gerust, hing op en ontbeet. Toen fietste ze naar het opgegeven adres en belde aan.Winnen deed ze inderdaad niet, maar het werd nog best een spannende wedstrijd en na afloop kreeg ze thee aangeboden.
Het werd al donker eer ze afscheid nam.De dagen erna negeerde ze het bord met opdrachten en keek vooral rond, maakte kennis met de plaatselijke bevolking, bezocht de Academie om te trainen en mediteerde in de Verlichtingstuin. Na zo even helemaal tot rust te zijn gekomen, begon het tenslotte toch te kriebelen en besloot ze het avontuur weer eens op te zoeken. Ditmaal voerde de opdracht naar een oprijzend gebouwtje, luisterend naar de drieste naam "Tempel van de Resolute Vuist". Cameron zag meteen dat ze geen trappen op hoefde. De zoektocht begon onder de grond.Toen ze beneden een gesloten poort aantrof en de sleutel die ze had gekregen in het gat plaatste, voelde ze hoezeer ze aan het tombes verkennen gehecht was geraakt. De toeriste uithangen was leuk voor een poosje, maar op den duur ook saai. Ze opende het hek en vervolgde voorzichtig haar zoektocht, dankbaar gebruikmakend van het aanwezige comfort.Gelukkig werden de bedden die ze onder deze tempel aantrof niet in beslag genomen door de monniken waar ze overduidelijk voor bedoeld waren, te oordelen aan de sobere inrichting van de kamertjes waar ze in stonden.Op een gegeven moment vergat ze de gevaren en werd ze onvoorzichtig, hetgeen meteen bestraft werd.Tevreden fietste ze terug naar het dorp, gaf de geschriften af die ze gevonden had en keerde toen terug naar het hotel, waar ze iets at en toen doodmoe naar bed ging.Op haar laatste vakantiedag bleek het avonturenbord een spannende verrassing te hebben: het verzoek de Drakengrot te onderzoeken. Op wat precies stond er niet bij, maar ze hoopte dat dat vanzelf duidelijk zou worden.De Drakengrot was een gigantisch rotsblok bovenop een helling met een voorkomen dat zijn naam eer aandeed en dat uitkeek over het dal. Waar je je ook bevond, overal kon je hem zien liggen en zijn vervaarlijke uiterlijk sprak zeer tot de verbeelding, ook omdat er geregeld rook uit de neusgaten van het beest kwam. Cameron aarzelde dus geen moment en begon onmiddellijk aan de steile klim naar boven.Gespannen wachtte ze wat er zou gebeuren toen de enorme bek van de draak in een walm van rook en zwavel en met veel geraas open schoof. Een donkere grot? Een gevaarlijk monster dat haar in de duisternis opwachtte? Het antwoord bleek een beetje een anticlimax: zodra het lawaai verstomde, klonk het vrolijke gefluit van vogeltjes en het geritsel van de wind die door bladeren speelde. Achter de muil bleek zich een klein bos te bevinden, dat knus tussen de hoge rotswanden lag. Cameron begreep dat ze de trap moest hebben.Die voerde haar een sober doch smaakvol gedecoreerde zaal in, die een sensatie van veiligheid gaf.
Maar dat soort schijn bedroog, wist ze inmiddels. Gevaar lag overal op de loer in tombes.Een bibliotheek... Was dit de plek waar ze zou ontdekken waarnaar ze eigenlijk op zoek was?Dieper en dieper drong ze de tombe in. Geheime deuren ontdekkend en verborgen kamers openend. Maar uiteindelijk bleek het tot niets te leiden en moest ze terugkeren naar de eerste zaal. Kennelijk bevond het antwoord zich toch gewoon achter de centrale deur die haar meteen bij binnenkomst uitnodigend had toegelachen.Maar daar was nu geen tijd meer voor. Ze wandelde nog even naar binnen om nieuwsgierig rond te kijken, maar besloot toen dat ze beter kon terugkeren naar het hotel voordat ze haar vliegtuig zou missen. Hopelijk kon ze de missie een volgende keer afmaken.Het liep tegen middernacht toen ze twee dagen later thuiskwam, dus het huis was in duisternis gehuld. Ze liep meteen Jodies kamertje in en trof het meisje rechtop in haar ledikantje aan, vriendelijk babbelend.
"Moet jij niet slapen, jongedame?", vroeg ze quasi streng, stiekem blij dat ze een excuus had haar dochter er even uit te halen. Het meisje was duidelijk blij haar weer te zien, sloeg haar armpjes om haar hals en begon toen een onsamenhangend brabbelverhaal af te steken over papa, waar in ieder geval een ding uit bleek: River had zijn vaderlijke plicht niet verzaakt. Opgelucht dat alles goed was gegaan tijdens haar afwezigheid legde Cameron Jodie terug in bed, ging douchen en kroop er toen zelf doodmoe in.De volgende ochtend sliep ze heerlijk uit, ontbeet en ging toen op zoek naar River. Ze vond hem zonnebadend op het dak.
"Welkom thuis", zei hij toen hij haar hoorde aanlopen.
"Dank je", antwoordde ze vriendelijk. "Alles goed verlopen hier?" Hij knikte."We moeten praten", ging ze verder, terwijl ze plaatsnam in de ligstoel naast hem. "We hebben de afgelopen twee weken ruim de tijd gehad om een beetje afstand van elkaar te nemen en na te denken, ik denk dat de tijd gekomen is beslissingen te nemen."
River zweeg en keek star voor zich uit.
"Heb jij nagedacht?", vroeg ze voorzichtig. "Over hoe je je relatie met Florita voor je ziet en de zorg voor je twee dochters?"
"Zeg jij eerst maar hoe jij erover denkt", antwoordde hij stug."Dat zal ik doen", antwoordde ze. "Wat me de afgelopen weken allereerst duidelijk is geworden, is dat onze vriendschap me heel veel waard is en wat mij betreft niet te lijden heeft gehad onder je bedrog. Kennelijk hoort dat stukje van je karakter zo bij je en heb ik het zo geaccepteerd, dat het me niet kwetst of afschrikt. Daardoor heb ik echter ook iets anders ontdekt: ik moet concluderen dat ik geen moment jaloers of verdrietig ben geweest en dat lijkt me toch een beetje vreemd wanneer je in een relatie zit met iemand en samen een kindje hebt. Ik heb altijd al vermoed dat mijn gevoelens voor je puur platonisch zijn, ondanks wat er de afgelopen jaren tussen ons geweest is, en dat wordt hiermee bevestigd. Oftewel, ik wil je beslist niet kwijt als vriend en als Jodies vader en je bent meer dan welkom hier te blijven wonen, maar wat betreft de liefde ben je vrij om te gaan en te staan waar je wilt."Toen ze was uitgesproken, stond River zonder een woord te zeggen op en liep weg.
Cameron zuchtte. Ze wist dat ze het enige juiste gedaan had maar kon slechts hopen dat River er ook zo over dacht of zich er in ieder geval in zou kunnen schikken.Behalve de toekomst van haar relatie met River had Cameron nog iets gehad waarvoor ze in China ruimschoots de tijd had gehad om over na te denken: het vreemde eiland en haar mysterieuze bewoner. Aanvankelijk was ze van plan geweest het hele voorval te vergeten en het te accepteren als een van de geheimen van Cielo Insolar, maar na weken tobben moest ze erkennen dat dat niet ging lukken. Ze besloot dus verhaal te gaan halen bij de enige persoon waarvan ze vermoedde dat hij eventueel antwoord zou kunnen geven op haar vragen. Fausto.Verbaasd keek hij haar aan toen hij haar op zijn stoep aantrof.
"Zou ik je ergens over kunnen spreken?", viel ze met de deur in huis.
"Ja hoor, waarover?"
"Dat vertel ik liever binnen", antwoordde ze."Het klopt dus dat je hier woont", stelde ze vast zodra ze in zijn huiskamer stonden.
"Dat is geen geheim."
"Niet? Het is me opgevallen dat niemand dat echt wist anders. Voor alle zaken rondom het appartementencomplex moeten we je bellen of mailen en kom je onze kant op."
"Is dat een probleem? Wilde je daarover praten?" Hij gebaarde naar de bank, ten teken dat ze kon gaan zitten."Nee", zei ze, "daarover wil ik het niet hebben, dat werkt prima. Ik was gewoon nieuwsgierig." En toen, plompverloren: "Ken je Monte Castiglione?"
"Monte Castiglione..?" Verward keek hij haar aan. "Hoe kom je daar nou op. Maar ja, heel toevallig wel, daar heb ik een tijdje gewoond, hoezo?"
"Een jaar of vijftien geleden?"
"Zoiets ja, zou kunnen."
Cameron knikte alsof ze hiermee iets bevestigd zag en ging verder: "Waar ik het met je over wil hebben is je broer."Ze zag hem schrikken. "Wie? Mijn broer? Hoe kom je erbij dat ik een broer heb?"
"Omdat hij als twee druppels water op je lijkt, jullie zouden zelfs een tweeling kunnen zijn. En omdat ik me, na mijn bezoek aan hem, gerealiseerd heb dat ik zijn eiland altijd net precies heb zien opdoemen op momenten dat jij in de buurt was. Of in ieder geval op gezichtsafstand van dit kasteel. Op die ene keer in Monte Castiglione na maar dat blijkt dus ook te kloppen."Woedend sprong Fausto op. "Ik weet niet hoe het je gelukt is voet op dat vervloekte eiland te zetten", riep hij uit, "maar ik wil je dringend verzoeken je voortaan met je eigen zaken te bemoeien en me met rust te laten. Wegwezen!"Geschrokken stond Cameron ook op. Wat ze ook verwacht had, niet deze reactie.
"Sorry hoor, ik kom er zelf wel uit", zei ze hooghartig en rustiger dan ze zich voelde. Ze liep de galerij op waarover ze binnengekomen waren en onwillekeurig zochten haar ogen de zee af. De laatste keer dat ze het eiland gezien had, die keer dat ze er eindelijk in was geslaagd er voet aan wal te zetten, had het precies daar gelegen waar ze nu op uitkeek. Maar zoals te verwachten viel, nu geen spoor.Ze daalde de trappen af, stapte in haar auto en reed weg.