Generatie 10 - deel 1, De reizigster
Remi had Riverview verlaten en daarmee een gat geslagen in het gezin. Orlando en Wynona woonden natuurlijk ook op zichzelf, maar die kwamen bijna iedere dag wel even langs. Alledrie de thuiswonende kinderen misten hun broer, maar Siobhán toch wel het meest. Zij en Remi waren altijd twee handen op één buik geweest en die band was extra versterkt door hun gezamenlijke reis naar Champs les Sims.En ook al msn'de ze iedere dag wel even met hem, ze kon er maar moeilijk aan wennen dat hij geen deel meer uitmaakte van hun gezin. Hij scheen het wel naar zijn zin te hebben in Sunset Valley. Hij schreef dat hij iemand ontmoet had, maar als ze doorvroeg werd hij heel vaag.Ook Audrey en Jude misten hun derde kind, maar tegelijkertijd hadden ze genoeg afleiding door hun kleinkinderen. Naomi was nu een peutertje, dat duidelijk sprekend op haar vader leek en sinds kort een broertje had: Celle.Benjamin had inmiddels meer dan vriendschappelijke gevoelens voor Jasmijn gekregen en tot zijn grote vreugde accepteerde ze zijn uitnodiging voor het schoolbal. De foto die op het bal van hen genomen werd schonk hij haar graag. Hij vond dat hij er maar gek op stond. "Je kietelde me net op het moment dat ze afdrukten!", zei hij verwijtend tegen Jasmijn. "Wie, ik?", vroeg die met onschuldige grote ogen.Voor Leander was het niet zo'n leuke avond: hij beging de ene na de andere genante blunder. En Siobhán? Die schopte het tot de koningin van het bal!Ook Leander en Siobhán behaalden hun diploma en moesten gaan nadenken over de toekomst. Leander ging in op Wynona's aanbod bij haar in te komen wonen. Wel zo prettig, vond ze, en dat vond Leander ook. Ze waren beiden nog vrijgezel en samenwonen was toch stukken gezelliger dan in je eentje.Hoewel, daar dacht Siobhán anders over. Ze was altijd een vrijbuiter geweest, iemand die haar eigen boontjes dopte, en na even overwogen te hebben ook naar Sunset Valley te verhuizen om zich bij Remi te voegen, besloot ze toch in Riverview te blijven. "Heb je al nagedacht waar je wilt wonen?", vroeg Audrey. "Ik heb een heel apart huis gevonden aan de rand van Riverview", antwoordde Siobhán. Het ligt daar heel grappig en ik kan het huren voor een leuk bedrag."En zo nam ook zij afscheid van het ouderlijk huis, waar Jude en Audrey nu nog slechts een gezinnetje vormden met hun jongste kind.Het huis waar Siobhán introk was inderdaad nogal bijzonder. Het was een rond gebouw en leek nog het meest op een afgeknotte molen.
In het midden liep een wenteltrap naar de bovenste verdieping. De woning was ongemeubileerd, dus sliep ze op de koude houten vloer, in een slaapzak."Nee joh, helemaal niet erg", zei ze tegen Remi door de telefoon. "Het voelt een beetje als kamperen."Toch begon ze na een tijdje te twijfelen. Ze kon er haar vinger niet echt op leggen, maar het huis voelde niet als thuis. Ze kookte haar potje, struinde door allemaal winkeltjes voor de inrichting, maar uiteindelijk moest ze toegeven dat ze zich hier gewoonweg niet prettig voelde."Wat doe je jezelf nou aan", vroeg haar broer haar. "Ik hoor je alleen maar klagen. Je huurt het toch slechts? Als ik jou was verhuisde ik."
"Ja, dat ben ik inderdaad van plan", antwoordde Siobhán. "Maar eerst ga ik op reis, en je raadt nooit waarheen!"
"Naar Champs les Sims?", vroeg Remi.
"Je mag nooit meer raden."Ze nam afscheid van haar vriendje-van-het-moment Justin en vertrok.Zodra Siobhán in Champs les Sims aankwam was ze in haar element. Ze voelde dat het reizen haar in het bloed zat: zo wilde ze haar leven leiden!Het eerste wat ze deed was de ruïne bezoeken waar ze een paar jaar terug zo'n spannend avontuur met Remi beleefd had. Voor de tweede keer stak ze haar hand in het gat op de heuvel en ditmaal vond ze meer dan ongedierte.Ze deed het lekker rustig aan de eerste dag. Kocht Franse kookboeken voor haar moeder, ontmoette wat mensen en verbaasde zich over de amicale manier waarop de Fransen je begroetten wanneer ze je net leerden kennen.Ze werd thuis uitgenodigd bij twee mannen die samen in een huis woonden, omdat ze benieuwd was hoe de Fransen eigenlijk leefden. Met de ene kon ze het niet bijzonder vinden - en hij niet met haar - maar de ander was een aardige vent. "Misschien kun je de nectarbrouwerij hier eens bezoeken", adviseerde hij haar. Daar staat Champs les Sims bekend om."Ze volgde zijn raad op en kocht een paar flessen voor thuis. Maar evenals de vorige keer sloeg nu snel de verveling toe. "Ik zou wel weer eens een avontuur willen beleven", prevelde ze, en besloot naar het hotel terug te keren om op het bord te kijken.Ze vond een briefje van iemand die haar hulp wilde inschakelen om aantekeningen te zoeken van de een of andere admiraal die de geschiedenis van de nectar had bestudeerd. Ze ging meteen even bij hem langs en nadat ze een hapje gegeten had - voor het eerst van haar leven at ze kikkerbilletjes, een delicatesse! - besloot ze die avond nog op zoek te gaan in het landhuis waarin de aantekeningen zich zouden moeten bevinden.Al snel bleek dat de admiraal zijn huis goed beschermd had tegen indringers, maar Siobhán liet zich niet uit het veld slaan. Was ze als tiener nog flink benauwd geweest bij het doorzoeken van de tombe, nu ze jongvolwassen was leek het wel of ze geen angst meer kende. Had het ongedierte in de mysterieuze gaten haar voorheen de stuipen op het lijf gejaagd, nu wapperde ze de beesten slechts licht geërgerd van zich af, om daarna meteen verder te zoeken.Binnen de kortste keren vond ze de papieren en verliet het huis om ze af te leveren. Moe en voldaan keerde ze terug naar het hotel, waar ze meteen als een blok in slaap viel, ondanks het goedkope bed. De volgende ochtend stond ze vroeg op, at iets, poetste haar tanden en ging toen meteen het dorp in op zoek naar een volgende opdracht.Zou jij een keer het goede voorbeeld willen geven en een rondje door het dorp joggen?", vroeg de verkoopster van relikwieën. Siobhán vond het maar een stomme opdracht, maar ze deed toch wat er gevraagd werd.Gelukkig kwam hierna weer een iets spannender verzoek: het doorzoeken van een metersdiepe kelder onder een huis, waarbij ze op een gegeven moment zelfs op een ruimte stuitte met een sarcofaag."Hm...., dat lijkt me ook wel wat, Egypte", zei ze zachtjes. Het was de laatste avond van de vakantie en ze besloot nog een hapje te gaan eten in het dorp. Daar liep ze toevallig Sacha Vadim tegen het lijf, de aardige oudere man die ze eerder ontmoet had, en hij bood haar galant een maaltijd aan.Hij bleek een onderhoudende en innemende man, die boordevol verhalen zat over alle avonturen die hij in zijn leven had beleefd. In zijn eentje en samen met zijn zoon, die ook avonturier scheen te zijn. En bij ieder verhaal dat hij vertelde voelde Siobhán haar enthousiasme groeien over zo'n leven. Landen bezoeken, avonturen beleven, zo wilde zij ook wel oud worden.Het was gezellig, Sacha genoot duidelijk van haar gezelschap en na het eten besloten ze achter het hotel nog een kampvuur te ontsteken en marshmallows te roosteren als toetje.Misschien had Siobhán net een glaasje teveel nectar op, maar op een gegeven moment begon ze spontaan een supergriezelig spookverhaal te vertellen, waar ze ook zelf volledig in op ging. "Tu est une drôle de petite fille", glimlachtte Sacha, die ook net een slokje teveel op had, en keek haar met iets van vertedering in zijn blik aan. En toen zat de vakantie erop en moest Siobhán opschieten om het vliegtuig te halen.
In het midden liep een wenteltrap naar de bovenste verdieping. De woning was ongemeubileerd, dus sliep ze op de koude houten vloer, in een slaapzak."Nee joh, helemaal niet erg", zei ze tegen Remi door de telefoon. "Het voelt een beetje als kamperen."Toch begon ze na een tijdje te twijfelen. Ze kon er haar vinger niet echt op leggen, maar het huis voelde niet als thuis. Ze kookte haar potje, struinde door allemaal winkeltjes voor de inrichting, maar uiteindelijk moest ze toegeven dat ze zich hier gewoonweg niet prettig voelde."Wat doe je jezelf nou aan", vroeg haar broer haar. "Ik hoor je alleen maar klagen. Je huurt het toch slechts? Als ik jou was verhuisde ik."
"Ja, dat ben ik inderdaad van plan", antwoordde Siobhán. "Maar eerst ga ik op reis, en je raadt nooit waarheen!"
"Naar Champs les Sims?", vroeg Remi.
"Je mag nooit meer raden."Ze nam afscheid van haar vriendje-van-het-moment Justin en vertrok.Zodra Siobhán in Champs les Sims aankwam was ze in haar element. Ze voelde dat het reizen haar in het bloed zat: zo wilde ze haar leven leiden!Het eerste wat ze deed was de ruïne bezoeken waar ze een paar jaar terug zo'n spannend avontuur met Remi beleefd had. Voor de tweede keer stak ze haar hand in het gat op de heuvel en ditmaal vond ze meer dan ongedierte.Ze deed het lekker rustig aan de eerste dag. Kocht Franse kookboeken voor haar moeder, ontmoette wat mensen en verbaasde zich over de amicale manier waarop de Fransen je begroetten wanneer ze je net leerden kennen.Ze werd thuis uitgenodigd bij twee mannen die samen in een huis woonden, omdat ze benieuwd was hoe de Fransen eigenlijk leefden. Met de ene kon ze het niet bijzonder vinden - en hij niet met haar - maar de ander was een aardige vent. "Misschien kun je de nectarbrouwerij hier eens bezoeken", adviseerde hij haar. Daar staat Champs les Sims bekend om."Ze volgde zijn raad op en kocht een paar flessen voor thuis. Maar evenals de vorige keer sloeg nu snel de verveling toe. "Ik zou wel weer eens een avontuur willen beleven", prevelde ze, en besloot naar het hotel terug te keren om op het bord te kijken.Ze vond een briefje van iemand die haar hulp wilde inschakelen om aantekeningen te zoeken van de een of andere admiraal die de geschiedenis van de nectar had bestudeerd. Ze ging meteen even bij hem langs en nadat ze een hapje gegeten had - voor het eerst van haar leven at ze kikkerbilletjes, een delicatesse! - besloot ze die avond nog op zoek te gaan in het landhuis waarin de aantekeningen zich zouden moeten bevinden.Al snel bleek dat de admiraal zijn huis goed beschermd had tegen indringers, maar Siobhán liet zich niet uit het veld slaan. Was ze als tiener nog flink benauwd geweest bij het doorzoeken van de tombe, nu ze jongvolwassen was leek het wel of ze geen angst meer kende. Had het ongedierte in de mysterieuze gaten haar voorheen de stuipen op het lijf gejaagd, nu wapperde ze de beesten slechts licht geërgerd van zich af, om daarna meteen verder te zoeken.Binnen de kortste keren vond ze de papieren en verliet het huis om ze af te leveren. Moe en voldaan keerde ze terug naar het hotel, waar ze meteen als een blok in slaap viel, ondanks het goedkope bed. De volgende ochtend stond ze vroeg op, at iets, poetste haar tanden en ging toen meteen het dorp in op zoek naar een volgende opdracht.Zou jij een keer het goede voorbeeld willen geven en een rondje door het dorp joggen?", vroeg de verkoopster van relikwieën. Siobhán vond het maar een stomme opdracht, maar ze deed toch wat er gevraagd werd.Gelukkig kwam hierna weer een iets spannender verzoek: het doorzoeken van een metersdiepe kelder onder een huis, waarbij ze op een gegeven moment zelfs op een ruimte stuitte met een sarcofaag."Hm...., dat lijkt me ook wel wat, Egypte", zei ze zachtjes. Het was de laatste avond van de vakantie en ze besloot nog een hapje te gaan eten in het dorp. Daar liep ze toevallig Sacha Vadim tegen het lijf, de aardige oudere man die ze eerder ontmoet had, en hij bood haar galant een maaltijd aan.Hij bleek een onderhoudende en innemende man, die boordevol verhalen zat over alle avonturen die hij in zijn leven had beleefd. In zijn eentje en samen met zijn zoon, die ook avonturier scheen te zijn. En bij ieder verhaal dat hij vertelde voelde Siobhán haar enthousiasme groeien over zo'n leven. Landen bezoeken, avonturen beleven, zo wilde zij ook wel oud worden.Het was gezellig, Sacha genoot duidelijk van haar gezelschap en na het eten besloten ze achter het hotel nog een kampvuur te ontsteken en marshmallows te roosteren als toetje.Misschien had Siobhán net een glaasje teveel nectar op, maar op een gegeven moment begon ze spontaan een supergriezelig spookverhaal te vertellen, waar ze ook zelf volledig in op ging. "Tu est une drôle de petite fille", glimlachtte Sacha, die ook net een slokje teveel op had, en keek haar met iets van vertedering in zijn blik aan. En toen zat de vakantie erop en moest Siobhán opschieten om het vliegtuig te halen.