Generatie 21 - deel 14, A price to pay
Zodra ze door de deur wandelde, was het alsof ze een andere wereld binnenstapte. Vergeten waren het hete zand, de brandende zon, de trillende lucht, de bloedhitte, de palmen en de kronkelende groene vallei in de verte. Het was kil en er hing een magische sfeer, die Cameron tegelijkertijd zowel opwindend als griezelig vond.Ze wandelde langs een deur met een sleutelgat en vermoedde dat de sleutelsteen die ze van Uuma had meegekregen daar wel in zou passen. Maar eerst wilde ze in de donkere ruimte kijken aan het eind van de gang. Er stonden twee stenen sarcofagen tegen de wand en er lag een hoog opgestapelde hoop steenpuin, voor de rest leek hier niet veel te zijn. Maar omdat ze meende de hoek van een vreemde tegel onder het puin te ontwaren, pakte ze een houweel en begon de stapel te lijf te gaan.Erop gaan staan bleek slechts tijdelijk effect te hebben - er draaide een stenen muur achter haar open die weer sloot zodra ze erheen liep - maar ze herinnerde zich van de vorige keer dat de stenen beelden in zo'n geval uitkomst boden en die stonden er.Ze verzamelde wat munten en wilde toen naar de deur wandelen om de sleutelsteen te proberen, toen haar aandacht werd getrokken door een gat in de muur. Ze tastte wat rond en voelde een schakelaar, die ze zonder aarzelen overhaalde.Met een hoop misbaar verscheen er een trap en nieuwsgierig wandelde ze naar beneden, maar had het gevoel dat hier van alles schuilging waar ze op dit moment geen boodschap aan had. Weer boven opende ze de tweede sarcofaag en besloot toen dat ze genoeg gedwaald had. Het werd tijd haar volledige aandacht eens op de opdracht te gaan richten.Er volgde nog een gesloten deur, maar gelukkig was de sleutel snel gevonden want die lag gewoon ergens in een kist.Ze was inmiddels alle besef van tijd vergeten, maar haar maag vertelde haar dat het ergens rond etenstijd moest zijn dus pakte ze wat gedroogd voedsel dat ze vanmorgen gekocht had en at het op. Erg smakelijk was het niet maar het vulde wel.Daarna opende ze de deur en belandde in een smal gangetje met aan het eind duidelijk zichtbaar opnieuw een deur. Ze zag geen hangslot, hopelijk was hij gewoon open, dus zonder eerst goed om zich heen te kijken, liep ze er meteen op af.Het volgende moment vlogen er vlammen uit de grond. Cameron schreeuwde van schrik en had gelukkig de tegenwoordigheid van geest onmiddellijk het ingeblikte water te pakken dat ze had meegenomen en over zich heen te sproeien.De vlammen lieten zich snel doven en de val waar ze zo argeloos in gestapt was, bleek door de activering onklaar gemaakt te zijn. Voordat ze verder ging, viel haar oog echter op een ruimte waarin zich een enorme kei bevond. Heel even probeerde ze er de pikhouweel op uit die ze had meegenomen, maar toen die na een tiental slagen nog geen krasje teweeg bleek te hebben gebracht, gaf ze dat op. Wel dook ze in een waterput met de gedachte dat er misschien iets op de bodem verstopt lag, maar dat viel tegen. Happend naar adem kwam ze weer boven en liep, ditmaal ongehinderd, naar de deur, die inderdaad open bleek.Zo langzamerhand begon ze het mechanisme van deze tombe te snappen. Goed om je heen kijken, niets zomaar vertrouwen en alles aan een inspectie onderwerpen, hoe onschuldig het er ook uitzag. En elke kist openen die je kon vinden, want daar zaten heel wat schatten in opgeborgen die ze schaamteloos buitmaakte.Ze rook het wezen eerder dan dat ze hem zag - een ranzige puttenlucht - en toen was het al te laat.Toen ze bijkwam, voelde ze zich duf en dodelijk vermoeid, zich bezorgd afvragend of ze misschien vervloekt was. Van opa Silas wist ze inmiddels dat dat voorkwam. Nooit met hem, hij had altijd alle mummies die hij was tegengekomen in de pan gehakt als ze hem mocht geloven, maar deze monsters waren dus beslist niet ongevaarlijk. Hoe kon ze daar achter komen? Misschien toch even aan Uum vragen wat de symptomen waren zodra ze deze opdracht had afgerond.Op haar mobiel zag ze dat het al ver na middernacht was, dus pakte ze haar slaapzak en viel vrijwel meteen in slaap.De volgende ochtend zette ze haar speurtocht voort, stukken voorzichtiger dan ze tot dusver geweest was. En dat bleek maar goed, want inderdaad stuitte ze weer op een val die ze wist te ontmantelen voordat hij schade kon aanrichten. Ze werd hier nog handig in!Dat het inspecteren van waterputten wel degelijk nuttig kon zijn, had ze inmiddels ook ontdekt. Op de bodem bleken zich namelijk soms schakelaars te bevinden. Het effect was de ene keer duidelijker dan de andere maar ze ging ervan uit dat ze allemaal een functie hadden. En soms ontdekte ze een tunnel, die naar andere ruimtes voerde. Deze tombe zat duidelijk zeer intelligent en vrij ingewikkeld in elkaar.Uiteindelijk vond ze waar ze naar zocht: vlamvruchten. Een mysterieus stuk fruit dat warm aanvoelde en zo helder oplichtte dat het makkelijk als lamp zou kunnen fungeren. Uum had haar gevraagd er vijf mee te nemen en dat aantal had ze al snel bij elkaar verzameld. Op zich kon ze terug naar boven nu, maar ze besloot eerst nog wat verder rond te kijken alvorens dat te doen.Het ging haar zo goed af inmiddels, dat ze weer roekeloos werd en dat kwam haar meteen duur te staan.Voorzichtigheid bleek het meer dan waard om even wat extra tijd in te steken. Haar watervoorraad was drastisch geslonken en ook al waren de waterputten veelal binnen handbereik, ze wilde geen onnodige risico's lopen.De volgende dag ontbeet ze met een vlamvrucht, waar ze inmiddels een flinke voorraad van had, en na nog een paar uur rondscharrelen besloot ze dat het beter was terug naar Uum te gaan. Het liep al tegen het eind van de middag en vanavond vloog ze terug naar huis.Alsof ze wist dat ze eraan kwam, stond Uum haar op te wachten. Ze bedankte voor de vruchten, stelde Cameron gerust wat betreft een eventuele vervloeking ("Geloof me, als je vervloekt wordt dan weet je het; het feit dat je me deze vraag überhaupt stelt, bewijst dat er niks ernstigs gebeurd is") en vroeg haar toen of ze misschien naar een oud boek zou willen informeren bij een vriendin. Dat lukte nog net - "het moet zich ergens in een bibliotheek bevinden, maar ik ben er nog niet achter waar" - en daarna doodde Cameron de tijd terwijl ze op de taxi wachtte die haar naar het vliegveld zou brengen.Het weerzien met River was hartelijk, Lance had dus gelukkig echt niets laten doorschemeren. Dat pleitte dan toch voor hem.
"Is je vader er nog?", informeerde Cameron en ze probeerde een meer beleefde dan nieuwsgierige klank in haar stem te leggen.
"Ja, nog twee dagen", bevestigde River, "maar eerlijk gezegd zie ik hem momenteel niet veel. Hij zwerft een beetje rond, geen idee waar hij slaapt vaak zelfs." In een of ander bed bij de een of andere plaatselijke schone, vermoedde Cameron en ze had het idee dat River dat ook wel wist.De volgende ochtend stond ze vroeg op en liep naar Naomi's huis om gezellig bij te kletsen. In plaats van ruzies bleek de tuin dit keer een oase van vriendelijk gebabbel. Het deed haar echt plezier dat River het goed met Emilio en Dominique kon vinden.
"Zijn Bernhard en Becky er niet?", vroeg ze in het voorbijgaan.
"Wist je dat nog niet?", antwoordde Emilio. "Van de week verhuisd. Ze blijken een huis gekocht te hebben, een zalig eind weg van hier. Johansson was er kennelijk al een tijdje van op de hoogte, maar voor ons kwam het als een onverwachte doch zeer plezierige verrassing."
"Johansson...?", reageerde Cameron, "was die hier dan?"
"Ja, heel even, hoezo? Had je hem nodig? Je was er niet."
"Nee, nee hoor, dat niet." Bijna voegde ze eraan toe of hij misschien nog naar haar gevraagd had, maar dat slikte ze net op tijd in.Na de thee vroeg Naomi of ze misschien naar de kraan in de keuken wilde kijken.
"Hij lekt en ik kan wel iemand bellen maar dat is duur en jij bent zo handig."
"Tuurlijk", zei Cameron en sprong op.Ze was net een kwartiertje bezig, toen Emilio binnenkwam.
"Ik stoor toch niet? Ik wilde aan de lunch beginnen, ik heb niet veel ruimte nodig."
"Nee hoor, kom er maar bij", antwoordde Cameron en sloeg een paar keer stevig tegen een bout die ze met geen mogelijkheid los kreeg.
"Je moet hem repareren hè, niet kapotslaan", knipoogde Emilio. Cameron lachte en werkte verder, terwijl achter haar Emilio een kom vulde met sla en daar allerlei ingrediënten aan toevoegde. Toen hij een boterham begon te roosteren om in blokjes te snijden en in olijfolie met knoflook te dopen, ging het ineens mis. Een golf van misselijkheid golfde door haar heen door de geur alleen al.Ze holde naar boven, gaf over en keerde toen zonder iets te zeggen terug om de klus af te ronden. Daarna ging ze naar haar eigen appartement, waar ze eenzelfde ervaring had. Ditmaal was het de geur van het schoonmaakmiddel dat ze gebruikte om de badkamer te boenen.Eigenlijk sterkte dit slechts een vermoeden dat haar al een paar dagen plaagde. Een constant onbehagelijk gevoel, pijnlijke borsten. En Lance's reputatie. Ze baalde ontzettend van zichzelf, maar dat veranderde de situatie niet. Ze was waarschijnlijk zwanger.
"Het ziet er naar uit dat we ruimte moeten gaan maken jongen", zei ze tegen Charlie. "Gezinsuitbreiding. Wat een ontzettend stomme move van me."Stomtoevallig liep ze de volgende dag de aanstaande vader tegen het lijf toen ze ging snorkelen. De situatie waarin ze hem aantrof was op zijn zachtst gezegd armoedig te noemen en toen hij tegenover haar stond, kon ze zich op geen enkele manier meer voorstellen wat nou precies die aantrekkingskracht was geweest die haar in deze situatie had geholpen."Ik denk dat ik zwanger ben van je", viel ze plompverloren met de deur in huis.
"Oh... jee", was zijn reactie, "dat spijt me. Maar ik vrees dat ik..."
"Jajaja, bespaar me de smoesjes alsjeblieft, ik weet waar ik aan toen ben. Ik vond alleen dat je het even moest weten nu ik je toch tref. Geen idee hoe je het doet, ik ben nota bene aan de pil, het lijkt wel alsof een hogere macht jouw fertiliteit beïnvloedt, maar het is welkom. Ook al heb ik nog geen idee hoe ik dit met mijn werk en met reizen ga combineren."
"Nou, succes dan maar."Een zwangerschapstest bevestigde niet veel later dat ze inderdaad een kindje verwachtte. Camerons gevoelens waren dubbel. Aan de ene kant vond ze het vreselijk in verwachting te zijn van een loser van wie ze niks kon verwachten, net toen ze dacht een echt leuke en interessante man ontmoet te hebben. Aan de andere kant, ze had sinds die avond niets meer van Fausto vernomen en dat was eigenlijk toch best wel raar. De overweging het kindje weg te laten halen kwam niet in haar op, want vreemd genoeg overheerste - ondanks alle nadelen - een diep en warm gevoel bij de gedachte dat er een leventje in haar groeide. Gevoelsmatig was ze tegen haar verstand in heel blij met dit kleintje. Waar ze nu vooral tegenaan hikte, was hoe het aan River te vertellen.Het eerst vertelde ze het aan Dominique, die bezorgd vroeg hoe lang al en haar daarna pas, toen hij had berekend dat het dus onmogelijk van hem kon zijn, opgelucht feliciteerde. "Ik wist niet eens dat je een vriend had."
"Heb ik ook niet, het is een ongelukje. Maar het mag komen, het is goed."Op dat moment kwam River thuis van waarschijnlijk een opgerekt avondje stappen. Net had Cameron voldoende moed verzameld om hem aan te spreken, toen hij in elkaar zakte en op het tuinpad ging liggen snurken.
"Stomdronken", concludeerde Dominique. "Help je me even hem naar zijn bed te brengen?"Nadat ze River naar zijn appartement hadden begeleid, reed Cameron naar het ziekenhuis voor een medische controle. Alles bleek in orde.
"Geniet ervan" straalde de gynaecoloog en Cameron bedankte met een scheef glimlachje.Daarna reed ze meteen door naar de bibliotheek om wat literatuur te zoeken over zwangerschap en geboorte, want ze had eigenlijk geen idee wat haar allemaal te wachten stond. Het interesseerde haar niks wie haar eventueel kon betrappen, iedereen mocht het weten nu.Toen ze thuiskwam, bleken ze een nieuwe buurvrouw te hebben. Wat tamelijk snel was als je rekende hoe lang Inez' appartement - waar River nu in woonde - leeg had gestaan. Cameron stelde zich netjes voor, vernam dat de ander Mary Lynn James heette en vroeg vervolgens nieuwsgierig hoe ze op het spoor van dit appartement was gekomen. Had er ergens een advertentie gestaan?"Nee, ik liep geheel toevallig de man tegen het lijf die eigenaar is van dit complex. Hij had blijkbaar gehoord dat ik een woning zocht en bood dit aan. De huurprijs is zeer redelijk, zeker als je rekent dat het helemaal ingericht is. Ik kan er zo in, hij is me tien minuten geleden de sleutel komen brengen."
"Hier bedoel je?", vroeg Cameron.
"Ja, hier, hij reed net weg toen jij arriveerde.""Op haar werk werd verrast gereageerd op haar zwangerschap, en natuurlijk flink gevist wie de vader was. Cameron maakte er geen geheim van dat het kindje een niet geplande verrassing was en dat ze geen relatie met de verwekker had, maar ze zweeg in duizend talen over zijn identiteit. Ook River wist het inmiddels, maar hij had uiteraard geen idee dat het ongeboren baby'tje zijn halfbroertje of -zusje zou zijn. Cameron had zich zorgen gemaakt over zijn reactie, maar kennelijk was hij over zijn verliefdheid heen want hij leek het vooral wel leuk te vinden.
"Ik hou van kinderen en ik hou van jou, als die kleine dan geen vader heeft, dan zal ik een soort vader zijn."
"Dat is zo lief River!"De maanden verstreken en Cameron ging met zwangerschapsverlof.
"Moet dat?", had ze vertwijfeld aan Henry gevraagd. "Ik begrijp dat ik geen branden kan blussen in deze conditie, maar je zou me toch kantoorwerk kunnen laten doen? Ik verveel me dood thuis."
Henry lachte. "Sorry meid, maar ik moet me aan de regels houden. En het is maar goed dat die er zijn, om types zoals jij af te remmen. Ga jij je nou maar voorbereiden op dat moederschap, dat is het enige wat belangrijk is op dit moment."Hij had gelijk natuurlijk. Naarmate haar buik groeide, merkte ze dat ze zich steeds meer naar binnen keerde en met het kindje bezig was.Thuis wisten ze inmiddels ook wat er te gebeuren stond en hoewel ze het jammer vonden dat er geen vader in het vizier was en Cameron het in haar eentje zou moeten zien te rooien, verheugde iedereen zich op de nieuwe Kobayne. Terwijl Saul en June besloten het leuker te vinden over te komen zodra de kleine er was, kwamen haar opa en oma in haar achtste maand langs, samen met Phileas en Columbine die hun zoontje hadden meegenomen."Kun je alvast een beetje wennen nichtje", lachte Phileas.
"Als deze net zo'n engeltje wordt als David dan knijp ik mijn handen dicht", antwoordde Cameron, "maar als ik moet afgaan op het geschop, vrees ik dat ik met iets meer temperament rekening zal moeten houden."Phileas had zich inmiddels schoorvoetend neergelegd bij River als vaste factor in haar leven.
"Cameron is een sterke vrouw", had Columbine hem overtuigd. "River heeft geen enkele invloed op haar en zij alleen maar een heel goede invloed op hem. Mam en ik zijn een stuk zorgelozer sinds hij naast haar woont."Als iemand de zorgen van zijn meisje kon wegnemen, dan was Phileas de laatste om verder stampij te gaan maken. Zijn relatie met zijn zwager bleef echter gebaseerd op gedogen, beslist niet op genegenheid.
"Die jongen blijft een flapdrol, sorry dat ik het zeg."Het weerzien met Columbine, die ze als haar beste vriendin beschouwde, was heerlijk maar het knaagde in toenemende mate aan Cameron dat ze ook die in het ongewisse liet over de identiteit van de vader van haar kind. Op een middag kon ze het niet langer voor zich houden en benadrukkend dat ze niet wilde dat River het wist, biechtte ze alles op.Columbine was geshockeerd. "Jezus Cameron, Lance... Waarom van alle mannen op aarde precies mijn vader, de grootste egoïst die er ooit op aarde heeft rondgelopen?"
"In bed was hij geen egoïst kan ik je verzekeren", reageerde Cameron droog.
"Bespaar me alsjeblieft de details, je denk toch niet dat dat me interesseert?"
"Ik probeer alleen uit te leggen wat de basis was van mijn misstap. Beslist niet om hem voor altijd aan me te binden op een dergelijke manier."
Columbine zuchtte. "En nou zit je met de gebakken peren. Net als mijn moeder, net als al die andere vrouwen."
"En ik ga het heus wel redden, net als zij, maak je geen zorgen."Camerons buik groeide en groeide en de uitgerekende datum begon te naderen, hetgeen toch wel voor spanning begon te zorgen. Want was de baby tot dusver iets ongrijpbaars geweest, iets wat haar slechts boven het hoofd hing, het moment brak nu aan dat het allemaal werkelijkheid zou worden. Wat ook betekende dat ze hoognodig voor de spulletjes moest gaan zorgen waar ze tot dusver alles over gelezen had, maar wegens ruimtegebrek nog niet gekocht.River kwam onverwacht met de oplossing. "Waar ga je eigenlijk een wieg of een box neerzetten?", had hij gevraagd terwijl hij in haar piepkleine woning rondkeek. "Is het misschien een idee als je het in mijn huis neerzet allemaal?" Niet dat zijn huis groter was dan dat van haar, maar wel stukken leger.
Eerst had ze geprotesteerd, wat moest een vrijgezel met een huilende baby. Maar hij duldde geen tegenspraak. Technisch gezien was dit immers haar huis, zij betaalde de huur? En had hij niet gezegd dat hij ook voor het kindje wilde zorgen?
"Hoe wil je het anders doen? Jij hebt straks je baan. Ik heb helemaal niks, op een goochelcarrière na die nog niet echt van de grond wil komen. Alsjeblieft, laat me mezelf nuttig maken."Cameron voelde zich nog steeds bezwaard, maar ze had geen keuze. Hij had gelijk, in haar huis was simpelweg geen plek. En dus kocht ze in de kringloopwinkel een wiegje en zette dat bij River neer.Net op tijd, diezelfde nacht werd haar zoontje geboren.
"Is je vader er nog?", informeerde Cameron en ze probeerde een meer beleefde dan nieuwsgierige klank in haar stem te leggen.
"Ja, nog twee dagen", bevestigde River, "maar eerlijk gezegd zie ik hem momenteel niet veel. Hij zwerft een beetje rond, geen idee waar hij slaapt vaak zelfs." In een of ander bed bij de een of andere plaatselijke schone, vermoedde Cameron en ze had het idee dat River dat ook wel wist.De volgende ochtend stond ze vroeg op en liep naar Naomi's huis om gezellig bij te kletsen. In plaats van ruzies bleek de tuin dit keer een oase van vriendelijk gebabbel. Het deed haar echt plezier dat River het goed met Emilio en Dominique kon vinden.
"Zijn Bernhard en Becky er niet?", vroeg ze in het voorbijgaan.
"Wist je dat nog niet?", antwoordde Emilio. "Van de week verhuisd. Ze blijken een huis gekocht te hebben, een zalig eind weg van hier. Johansson was er kennelijk al een tijdje van op de hoogte, maar voor ons kwam het als een onverwachte doch zeer plezierige verrassing."
"Johansson...?", reageerde Cameron, "was die hier dan?"
"Ja, heel even, hoezo? Had je hem nodig? Je was er niet."
"Nee, nee hoor, dat niet." Bijna voegde ze eraan toe of hij misschien nog naar haar gevraagd had, maar dat slikte ze net op tijd in.Na de thee vroeg Naomi of ze misschien naar de kraan in de keuken wilde kijken.
"Hij lekt en ik kan wel iemand bellen maar dat is duur en jij bent zo handig."
"Tuurlijk", zei Cameron en sprong op.Ze was net een kwartiertje bezig, toen Emilio binnenkwam.
"Ik stoor toch niet? Ik wilde aan de lunch beginnen, ik heb niet veel ruimte nodig."
"Nee hoor, kom er maar bij", antwoordde Cameron en sloeg een paar keer stevig tegen een bout die ze met geen mogelijkheid los kreeg.
"Je moet hem repareren hè, niet kapotslaan", knipoogde Emilio. Cameron lachte en werkte verder, terwijl achter haar Emilio een kom vulde met sla en daar allerlei ingrediënten aan toevoegde. Toen hij een boterham begon te roosteren om in blokjes te snijden en in olijfolie met knoflook te dopen, ging het ineens mis. Een golf van misselijkheid golfde door haar heen door de geur alleen al.Ze holde naar boven, gaf over en keerde toen zonder iets te zeggen terug om de klus af te ronden. Daarna ging ze naar haar eigen appartement, waar ze eenzelfde ervaring had. Ditmaal was het de geur van het schoonmaakmiddel dat ze gebruikte om de badkamer te boenen.Eigenlijk sterkte dit slechts een vermoeden dat haar al een paar dagen plaagde. Een constant onbehagelijk gevoel, pijnlijke borsten. En Lance's reputatie. Ze baalde ontzettend van zichzelf, maar dat veranderde de situatie niet. Ze was waarschijnlijk zwanger.
"Het ziet er naar uit dat we ruimte moeten gaan maken jongen", zei ze tegen Charlie. "Gezinsuitbreiding. Wat een ontzettend stomme move van me."Stomtoevallig liep ze de volgende dag de aanstaande vader tegen het lijf toen ze ging snorkelen. De situatie waarin ze hem aantrof was op zijn zachtst gezegd armoedig te noemen en toen hij tegenover haar stond, kon ze zich op geen enkele manier meer voorstellen wat nou precies die aantrekkingskracht was geweest die haar in deze situatie had geholpen."Ik denk dat ik zwanger ben van je", viel ze plompverloren met de deur in huis.
"Oh... jee", was zijn reactie, "dat spijt me. Maar ik vrees dat ik..."
"Jajaja, bespaar me de smoesjes alsjeblieft, ik weet waar ik aan toen ben. Ik vond alleen dat je het even moest weten nu ik je toch tref. Geen idee hoe je het doet, ik ben nota bene aan de pil, het lijkt wel alsof een hogere macht jouw fertiliteit beïnvloedt, maar het is welkom. Ook al heb ik nog geen idee hoe ik dit met mijn werk en met reizen ga combineren."
"Nou, succes dan maar."Een zwangerschapstest bevestigde niet veel later dat ze inderdaad een kindje verwachtte. Camerons gevoelens waren dubbel. Aan de ene kant vond ze het vreselijk in verwachting te zijn van een loser van wie ze niks kon verwachten, net toen ze dacht een echt leuke en interessante man ontmoet te hebben. Aan de andere kant, ze had sinds die avond niets meer van Fausto vernomen en dat was eigenlijk toch best wel raar. De overweging het kindje weg te laten halen kwam niet in haar op, want vreemd genoeg overheerste - ondanks alle nadelen - een diep en warm gevoel bij de gedachte dat er een leventje in haar groeide. Gevoelsmatig was ze tegen haar verstand in heel blij met dit kleintje. Waar ze nu vooral tegenaan hikte, was hoe het aan River te vertellen.Het eerst vertelde ze het aan Dominique, die bezorgd vroeg hoe lang al en haar daarna pas, toen hij had berekend dat het dus onmogelijk van hem kon zijn, opgelucht feliciteerde. "Ik wist niet eens dat je een vriend had."
"Heb ik ook niet, het is een ongelukje. Maar het mag komen, het is goed."Op dat moment kwam River thuis van waarschijnlijk een opgerekt avondje stappen. Net had Cameron voldoende moed verzameld om hem aan te spreken, toen hij in elkaar zakte en op het tuinpad ging liggen snurken.
"Stomdronken", concludeerde Dominique. "Help je me even hem naar zijn bed te brengen?"Nadat ze River naar zijn appartement hadden begeleid, reed Cameron naar het ziekenhuis voor een medische controle. Alles bleek in orde.
"Geniet ervan" straalde de gynaecoloog en Cameron bedankte met een scheef glimlachje.Daarna reed ze meteen door naar de bibliotheek om wat literatuur te zoeken over zwangerschap en geboorte, want ze had eigenlijk geen idee wat haar allemaal te wachten stond. Het interesseerde haar niks wie haar eventueel kon betrappen, iedereen mocht het weten nu.Toen ze thuiskwam, bleken ze een nieuwe buurvrouw te hebben. Wat tamelijk snel was als je rekende hoe lang Inez' appartement - waar River nu in woonde - leeg had gestaan. Cameron stelde zich netjes voor, vernam dat de ander Mary Lynn James heette en vroeg vervolgens nieuwsgierig hoe ze op het spoor van dit appartement was gekomen. Had er ergens een advertentie gestaan?"Nee, ik liep geheel toevallig de man tegen het lijf die eigenaar is van dit complex. Hij had blijkbaar gehoord dat ik een woning zocht en bood dit aan. De huurprijs is zeer redelijk, zeker als je rekent dat het helemaal ingericht is. Ik kan er zo in, hij is me tien minuten geleden de sleutel komen brengen."
"Hier bedoel je?", vroeg Cameron.
"Ja, hier, hij reed net weg toen jij arriveerde.""Op haar werk werd verrast gereageerd op haar zwangerschap, en natuurlijk flink gevist wie de vader was. Cameron maakte er geen geheim van dat het kindje een niet geplande verrassing was en dat ze geen relatie met de verwekker had, maar ze zweeg in duizend talen over zijn identiteit. Ook River wist het inmiddels, maar hij had uiteraard geen idee dat het ongeboren baby'tje zijn halfbroertje of -zusje zou zijn. Cameron had zich zorgen gemaakt over zijn reactie, maar kennelijk was hij over zijn verliefdheid heen want hij leek het vooral wel leuk te vinden.
"Ik hou van kinderen en ik hou van jou, als die kleine dan geen vader heeft, dan zal ik een soort vader zijn."
"Dat is zo lief River!"De maanden verstreken en Cameron ging met zwangerschapsverlof.
"Moet dat?", had ze vertwijfeld aan Henry gevraagd. "Ik begrijp dat ik geen branden kan blussen in deze conditie, maar je zou me toch kantoorwerk kunnen laten doen? Ik verveel me dood thuis."
Henry lachte. "Sorry meid, maar ik moet me aan de regels houden. En het is maar goed dat die er zijn, om types zoals jij af te remmen. Ga jij je nou maar voorbereiden op dat moederschap, dat is het enige wat belangrijk is op dit moment."Hij had gelijk natuurlijk. Naarmate haar buik groeide, merkte ze dat ze zich steeds meer naar binnen keerde en met het kindje bezig was.Thuis wisten ze inmiddels ook wat er te gebeuren stond en hoewel ze het jammer vonden dat er geen vader in het vizier was en Cameron het in haar eentje zou moeten zien te rooien, verheugde iedereen zich op de nieuwe Kobayne. Terwijl Saul en June besloten het leuker te vinden over te komen zodra de kleine er was, kwamen haar opa en oma in haar achtste maand langs, samen met Phileas en Columbine die hun zoontje hadden meegenomen."Kun je alvast een beetje wennen nichtje", lachte Phileas.
"Als deze net zo'n engeltje wordt als David dan knijp ik mijn handen dicht", antwoordde Cameron, "maar als ik moet afgaan op het geschop, vrees ik dat ik met iets meer temperament rekening zal moeten houden."Phileas had zich inmiddels schoorvoetend neergelegd bij River als vaste factor in haar leven.
"Cameron is een sterke vrouw", had Columbine hem overtuigd. "River heeft geen enkele invloed op haar en zij alleen maar een heel goede invloed op hem. Mam en ik zijn een stuk zorgelozer sinds hij naast haar woont."Als iemand de zorgen van zijn meisje kon wegnemen, dan was Phileas de laatste om verder stampij te gaan maken. Zijn relatie met zijn zwager bleef echter gebaseerd op gedogen, beslist niet op genegenheid.
"Die jongen blijft een flapdrol, sorry dat ik het zeg."Het weerzien met Columbine, die ze als haar beste vriendin beschouwde, was heerlijk maar het knaagde in toenemende mate aan Cameron dat ze ook die in het ongewisse liet over de identiteit van de vader van haar kind. Op een middag kon ze het niet langer voor zich houden en benadrukkend dat ze niet wilde dat River het wist, biechtte ze alles op.Columbine was geshockeerd. "Jezus Cameron, Lance... Waarom van alle mannen op aarde precies mijn vader, de grootste egoïst die er ooit op aarde heeft rondgelopen?"
"In bed was hij geen egoïst kan ik je verzekeren", reageerde Cameron droog.
"Bespaar me alsjeblieft de details, je denk toch niet dat dat me interesseert?"
"Ik probeer alleen uit te leggen wat de basis was van mijn misstap. Beslist niet om hem voor altijd aan me te binden op een dergelijke manier."
Columbine zuchtte. "En nou zit je met de gebakken peren. Net als mijn moeder, net als al die andere vrouwen."
"En ik ga het heus wel redden, net als zij, maak je geen zorgen."Camerons buik groeide en groeide en de uitgerekende datum begon te naderen, hetgeen toch wel voor spanning begon te zorgen. Want was de baby tot dusver iets ongrijpbaars geweest, iets wat haar slechts boven het hoofd hing, het moment brak nu aan dat het allemaal werkelijkheid zou worden. Wat ook betekende dat ze hoognodig voor de spulletjes moest gaan zorgen waar ze tot dusver alles over gelezen had, maar wegens ruimtegebrek nog niet gekocht.River kwam onverwacht met de oplossing. "Waar ga je eigenlijk een wieg of een box neerzetten?", had hij gevraagd terwijl hij in haar piepkleine woning rondkeek. "Is het misschien een idee als je het in mijn huis neerzet allemaal?" Niet dat zijn huis groter was dan dat van haar, maar wel stukken leger.
Eerst had ze geprotesteerd, wat moest een vrijgezel met een huilende baby. Maar hij duldde geen tegenspraak. Technisch gezien was dit immers haar huis, zij betaalde de huur? En had hij niet gezegd dat hij ook voor het kindje wilde zorgen?
"Hoe wil je het anders doen? Jij hebt straks je baan. Ik heb helemaal niks, op een goochelcarrière na die nog niet echt van de grond wil komen. Alsjeblieft, laat me mezelf nuttig maken."Cameron voelde zich nog steeds bezwaard, maar ze had geen keuze. Hij had gelijk, in haar huis was simpelweg geen plek. En dus kocht ze in de kringloopwinkel een wiegje en zette dat bij River neer.Net op tijd, diezelfde nacht werd haar zoontje geboren.