Generatie 19 - deel 20, Saul
Raven dacht terug aan het zaadje van de plasmastruik.
In Midnight Hollow groeide niets, het leven stond er stil. Maar nieuw leven geplant in vruchtbare aarde begon kennelijk wel gewoon te groeien zodra de klok weer ging tikken. Wie weet hoelang het vruchtje in haar schoot daar geduldig had liggen wachten tot het moment dat de tijd er vat op zou krijgen.Onmiddellijk toen Merril thuiskwam en Raven vertelde dat ze bevallen was, sprintte hij naar boven.
"Wat is hij groen."
"Merril..."
"Je schrok wel zeker?" Hij grinnikte. "Het is niet ongewoon hoor, bij zeemeerminnen. Soms worden de gekste kleuren geboren, dit valt nog mee. Hij is prachtig."
Voorzichtig had hij het kindje uit zijn wiegje getild en het trots in zijn armen gehouden. En Raven had de moed niet gehad hem uit de droom te helpen. Hij stond zo blij te glimmen en keek haar daarbij zo vol liefde aan, dat ze het simpelweg niet over haar hart kon verkrijgen.
"Ik hou van je", was alles wat ze had gezegd, om hem daarna in een opwelling te kussen.Saul noemden ze hem, de naam waar ze het vanaf het begin van de zwangerschap over eens waren geweest. Saul Kobayne, want Raven bleef trouw aan haar besluit die naam de rest van haar leven te blijven dragen. Merril had er geen problemen mee.Natuurlijk wist ze dat de waarheid ooit aan het licht zou komen maar ze had geen idee hoe ze het nu nog zou moeten brengen, laat staan uitleggen. Op dit moment was het makkelijker haar kop gewoon in het zand te steken en het probleem voor zich uit te schuiven. Zouden vampierkindjes meteen scherpe tanden krijgen zodra die doorkwamen? In ieder geval dronk Saul gewoon melk en gelukkig groeide hij daar ook van. Merril vermoedde duidelijk niets.Al snel kwam haar moeder op kraambezoek en toen Silas hoorde dat ze er was stond hij ook meteen op de stoep. Al een tijdje merkte Raven dat de twee weer toenadering tot elkaar zochten, maar ze was inmiddels zo wijs daar niets meer achter te zoeken en bemoeide zich er niet mee."Hoe vind je het? We zijn opa en oma", straalde Dana.
"Het is je niet aan te zien", knipoogde Silas. Hijzelf begon inmiddels rimpels te vertonen."Hij heeft wel bijzondere oogjes", ging hij verder tegen Raven. "Af en toe lijkt het haast alsof ze licht geven."
Raven bromde iets ontwijkends over lichtval en schakelde toen snel over op een ander onderwerp.Twee jaar lang lukte het haar iedereen op die manier om de tuin te leiden, maar nadat ze Sauls verjaardag hadden gevierd begon dat snel te veranderen. Zijn ogen, die aanvankelijk slechts af en toe hadden opgelicht, fonkelden nu continu even fel als die van zijn vader ooit en dat was voor Raven misschien nog wel het moeilijkst. Alles aan haar zoon herinnerde aan Shayne, Saul leek sprekend op hem.
Ze begon zachte gesprekjes met het jongetje te voeren over zijn echte vader, als niemand het kon horen. Het troostte haar weer te worden aangekeken door de ogen waar ze ooit zo verliefd op was geworden, ook al waren ze dan niet van Shayne zelf.Niet lang na Sauls verjaardag gebeurde het onvermijdelijke en sprak Merril aarzelend zijn angst uit dat hij dacht dat zijn kind misschien helemaal zijn kind niet was.
"Als het niet zo is biedt ik nu alvast mijn excuses aan Raven, dan zou het een afschuwelijke beschuldiging zijn. Maar hij is overduidelijk geen zeemeermin en volgens mij ook geen djinn, nou ja, ik heb eens wat rondgezocht en hij lijkt... Maar ik snap niet hoe dat kan en ik moet telkens denken aan die periode dat je net terug was uit Midnight Hollow en je een paar nachten weg was. Is er toen misschien iets gebeurd?"Raven had vreselijk met hem te doen en schudde heftig haar hoofd. "Nee Merril, zoiets is het absoluut niet. Maar Midnight Hollow was geen droom, ik ben daar werkelijk een jaar geweest en dacht dat ik nooit meer terug zou keren naar hier en er was daar iemand..."Ze stokte. Het klonk allemaal zo ongeloofwaardig en raar, ze hoorde het zelf en het maakte niets uit dat het de waarheid was. Het voelde als een leugen.Tot haar verbazing begon Merril haar woorden echter niet in twijfel te trekken maar bracht het terug tot waar het voor hem kennelijk om draaide: "Hield je van hem?"
Raven kon niets anders dan knikken.
Merril zuchtte verdrietig. "Ik vind het een raar verhaal Raven, maar ik kan daar nu niets mee. Het enige wat voor mij nu van belang is, is dat ik twee jaar lang voor andermans kind heb gezorgd zonder dat ik dat wist. Precies wat je moeder ooit je stiefvader heeft geflikt."Er ging een schok door Raven heen en Merril vervolgde: "Ik denk dat het beter is als ik even afstand van je neem, ik moet nadenken. Vind je dat goed?"
Weer knikte Raven, wat voor keuze had ze? Of hij haar nu geloofde of niet, ze had tegen hem gelogen. Daar had hij gewoon gelijk in."Ik moet bekennen dat het niet uit de lucht komt vallen", zei Silas toen ze meteen na Merrils vertrek bij hem langs ging om hem op de hoogte te stellen. "Wij hadden ook al zo'n vermoeden en je opa weet het volgens mij al vanaf het begin."
"Waarom heeft hij dat nooit gezegd?", vroeg Raven verbaasd.
"Hem kennende vindt hij dat mensen met geheimen of problemen zelf moeten kiezen wanneer ze ermee naar buiten komen. Anders zou hij ook geen leven hebben volgens mij. En nu?"
"En nu?"Silas ging weer zitten en begon te spelen.
"Moet je de werkelijke vader van dit jongetje niet laten weten dat hij een zoon heeft?", vroeg hij zacht. "Of ga je hen aandoen wat ons is overkomen?"
Raven zette Saul op de grond en gaf hem een flesje. "Dat kan niet", zei ze. "Hij is onbereikbaar."Voordat Silas kon vragen waarom precies ging de bel en bleek Maya voor de deur te staan.
Raven begroette haar koeltjes en ging terug naar binnen.
"Ik ga nu", zei ze. "Ik spreek je later wel."Eer ze thuiskwamen was het al laat en Saul moe en huilerig.
"We gaan slapen kleine man", zei ze. "Eerst een plasje en dan ga je lekker je bedje in. Morgen weer een dag."
Ze zette hem op het potje maar hij begon luid te protesteren en uiteindelijk haalde ze hem er onverrichter zake weer af, hij droeg toch een luier. Een tijdje stond ze voor het raam, Saul stevig tegen zich aan, zijn vermoeide hoofdje op haar schouder.
"We gaan er gewoon even uit", zei ze toen zacht, meer tegen zichzelf dan tegen hem. "Morgen bel ik opa en dan gaan we fijn een weekje naar Italië."Reizen naar Monte Castiglione was een fluitje van een cent.
Drie minuten nadat ze gebeld had hoorde ze een suizend geluid buiten ten teken dat Demyan was gearriveerd met zijn ruimteschip en tien minuten later stond ze in de kamer van het Toscaanse landhuis, waar Éowyn zich onmiddellijk over haar achterkleinkind ontfermde. Haar enige kleinkind had ze nooit zien opgroeien en ze was vast van plan die schade nu in te halen.Het clubje dat ze echter te logeren hadden was niet al te vrolijk. Raven liep de hele dag in diep gepeins verzonken en bracht haar sombere stemming over op haar zoon, die erg aan haar gehecht bleek. Geen ogenblik verloor ze het jongetje uit het oog en ook hij kroop de hele dag achter haar aan door het huis en begon zielig te roepen als hij haar even niet zag.Toen ze een halve week in Monte Castiglione was ging ze op bezoek bij haar andere opa, Finn, die momenteel bij zijn broer Linden inwoonde. Linden was al jaren weduwnaar en ook Finn had geen relatie, dus ze vonden het gezellig aanspraak te hebben aan elkaar.De bejaarde djinns ontvingen moeder en zoon even enthousiast als Demyan en Éowyn en benutten iedere minuut met lange verhalen over vroeger. Raven vond het niet erg want die waren razend spannend, ook al kende ze ze inmiddels van buiten. Het was leuk om naar oude mensen te kijken en de jeugd waarover ze vertelden in hun ogen te zien herleven.Daarna ging ze in haar eentje naar het centrum van Monte Castiglione en wandelde in een opwelling naar Silas' huisje. Het was nog steeds in zijn bezit wist ze, zodat hij ieder moment kon terugkeren naar zijn geboortedorp wanneer hij dat wilde. Hij was rijk genoeg om zich dat te kunnen permitteren. Ze had net Saul uit zijn wagentje gepakt om even door het raam te gaan kijken toen haar oma kwam aanwandelen."Ik zag jullie lopen", zei Éowyn. "Was het gezellig bij mijn broers?"
Raven knikte. "Ja, oom Linden is echt een lieverd. Hij bleef Saul maar snoepjes geven."
"Wilde je boven kijken? Geef Saul maar even, wij wachten hier beneden wel."
Saul sputterde toen hij werd overgedragen maar al snel liet hij zich geruststellen."Ik had even heimwee", zei Raven zacht toen ze weer naar beneden kwam. "Alles was fijn toen ik hier woonde. Met papa was het gezellig en wat er aan pijn in mijn leven was lag achter me."
"Nu niet dan?", vroeg Éowyn.
Verdrietig schudde Raven haar hoofd. "Nee, er ligt een leven vol pijn voor me, zo voel ik het", zei ze en wilde Saul weer overnemen."Ik heb een idee, waarom ga jij niet eens iets helemaal voor jezelf doen", stelde Éowyn voor. "Ik neem Saul wel mee naar huis, die zal zich heus niet vervelen met opa en oma. Ga lekker naar de schoonheidssalon of het kuuroord en laat je verwennen. Een relatie onder hoogspanning gaat je niet in de koude kleren zitten en de zorg voor zo'n klein manneke ook niet. Neem vanmiddag een broodnodig mama-momentje, ik trakteer."Thuis nam Demyan onmiddellijk de regie over toen hij zag dat Éowyn alleen Saul bij zich had.
"Hij moet eerst een middagdutje doen hoor", waarschuwde ze, "voordat je allemaal wilde plannen met hem hebt."
"Een mens zou haast denken dat je vergeten bent dat ik twee jongens heb opgevoed", antwoordde Demyan quasi gepikeerd, nam Saul over en droeg hem naar zijn bedje."Zo, mijn kleine vleermuisje, vertel eens, slaap jij in een grot?"
"Neeee", protesteerde Saul.
"Niet? Alle vleermuisjes slapen toch ondersteboven in een grot?"
"Neeee", schaterde Saul.
"Echt niet?", vroeg Demyan heel verbaasd. "Gewoon in je bedje dan maar?"
Saul knikte en ging direct braaf slapen.Twee uur later maakte Demyan hem weer wakker en droeg hem naar beneden. Samen speelden ze en toen Demyan bij wijze van experiment allerlei grappige effecten met zijn toverstok begon te fabriceren, bleek dat een schot in de roos. Gebiologeerd keek Saul toe en greep af en toe kraaiend naar de sterretjes en bellen die om hem heen dansten."Kijken we een beetje uit?", vroeg Éowyn in het voorbijgaan.
"Altijd dat wantrouwen", zuchtte Demyan, legde zijn stok weg en pakte Magische Harry de toverbeer erbij."Zo", zei hij na een tijdje tegen de beer, "en dan geef ik je nu aan Saul. Dat wordt vast gezellig, hè Saul?"
Die keek hem met alarmoogjes aan want dit klonk als een afscheid en daar had hij helemaal geen zin in.
"Ik ga mama zoeken, is dat goed?", lichtte Demyan toe.
Saul knikte blij, pakte de beer aan en begon met hem te spelen.Even later wandelde Demyan langs de kust naar het strandje waar Raven door de telefoon gezegd had dat ze uithing.
"Ik wilde net naar huis komen", zei ze toen ze naar hem toe kwam wandelen.
"Ga even zitten", zei Demyan. "Ik vind dat wij moeten praten. Volgens mijn zoon ben ik een slappe drol omdat ik dingen voel en half weet zonder er iets mee te doen, dat wil ik nu graag rechtzetten. Want zelf kom je er niet mee, daar heeft hij gelijk in."
"Jullie geloven me toch niet", fluisterde Raven verdrietig.
"Geef me een kans", antwoordde haar opa."Het ergste is dat we niet eens echt goed afscheid hebben kunnen nemen", snikte Raven een half uur later. Toen ze eenmaal was begonnen met vertellen waren de woorden als vanzelf gekomen en stroomde het hele verhaal naar buiten. Ergens luchtte het haar enorm op en was het heerlijk alle fijne momenten met Shayne terug te halen en erover te praten. Maar nu huilde ze."Ik was boos op hem. Jaloers, weet ik veel. Hij noemde me Meaghan, zo heette zijn vrouw, en dat kwetste me en daarna verdween hij en toen dat koele briefje, ik was boos. En eer ik besefte dat we werkelijk afscheid moesten nemen was er nauwelijks tijd.
Bovendien drong het op dat moment nog niet eens tot me door dat ik hem nooit meer zou zien. Ik laat me terugbrengen dacht ik en dan betaal ik die visser opnieuw en dan haal ik ze allemaal op. Maar toen bleek dat dat helemaal niet kon en we bovendien allemaal naar heel andere tijdvakken zouden worden teruggebracht. En later bleek die hele visser verdwenen. Hij is er niet meer, dat eilandje is leeg alsof hij daar nooit gewoond heeft. En ik moet me er dus bij neerleggen dat ik hem nooit meer terugzie en hij zal nooit weten dat hij niet alleen een kindje in zijn verleden heeft maar ook een in de toekomst." Haar snikken was inmiddels overgegaan in lange intens verdrietige uithalen.Demyan had al die tijd niets gezegd, niets gevraagd, alleen maar geluisterd en haar laten praten.
Nu stond hij op en keek hoe de maan langzaam omhoog kroop aan de horizon."Het is inderdaad een ongelooflijk verhaal", zei hij na een poosje en zweeg toen weer een hele tijd. Toen zei hij: "Merril houdt van je Raven, het is een aardige jongen en ik weet zeker dat hij je op den duur zal begrijpen en vergeven. En Saul is zo'n schatje, het zal hem geen enkele moeite kosten van hem te houden alsof het zijn eigen kind is."
Raven knikte. "Ja", zei ze. "Ik weet wel dat hij Saul nooit het gevoel zal geven dat mijn stiefvader mij gaf. Zo zit hij gewoon niet in elkaar."Een paar dagen later was Raven weer thuis met Saul. De boodschap van haar opa was duidelijk geweest. Ze moest echt proberen Shayne achter zich te laten en zich richten op de toekomst. Met of zonder Merril, maar in ieder geval met Saul.
In de twee weken erna vertoonde Merril zich niet en ze probeerde hem ook niet te bereiken. Ze ging gewoon haar gangetje, nam Saul mee naar het strand of naar het dorp en genoot van de vrije dagen die ze aan haar vakantie had vastgeplakt.Het was op een zondagochtend dat Merril terugkwam. Ze stond buiten viool te spelen toen ze zijn vertrouwde geplons hoorde naderen.
Ze legde haar viool weg en wachtte tot hij tegenover haar stond.Een beetje verlegen keken ze elkaar aan. "Hoe is het met je?", vroeg Merril toen schor.
"Goed wel", antwoordde Raven. "Ik weet alleen totaal niet wat ik wil. Alles is zo unfair tegenover jou, ik wil je eigenlijk vooral niet als vriend verliezen. Begrijp je dat?"
Hij knikte.
"Het spijt me heel erg dat ik niet eerlijk ben geweest over Saul. Het was pure lafheid, dat moet je van me aannemen. Ik snapte best dat het aan het licht zou komen, maar ik was zo in de war toen hij geboren werd. Er werden geen kinderen geboren in Midnight Hollow, ik heb er geen moment bij stilgestaan dat ik zwanger kon zijn geraakt. Het overviel me gewoon, het was te zwaar allemaal. Ik wilde geloof ik vooral dat alles weer gewoon zou zijn. Maar dat wordt het niet meer.""Ik zal proberen dat te begrijpen Raven, maar ik kan er niet omheen dat je kennelijk verliefd bent geworden op iemand anders."
Daarop had Raven niets te zeggen dus er viel een ongemakkelijke stilte.
"Ik kwam eigenlijk zeggen dat ik het ook nog niet weet", ging Merril verder. "Ik denk dat we gewoon een tijdje als vrienden met elkaar moeten omgaan en dan zien we wel of er weer iets groeit tussen ons. Ik wil je hoe dan ook niet kwijt als vriendin."Vol genegenheid keek ze hem aan. "Dat vind ik echt fijn om te horen Merril, als we het zo kunnen afspreken ben ik blij."
"Wil je dan alsjeblieft als vriendin mee naar iets heel spannends? Ik ben doodzenuwachtig en ik zou het echt prettig vinden als je me mentaal zou willen steunen."
"Waarheen?"
"Mijn vader. Gisterenavond belde mijn moeder om te zeggen dat hij haar na al die jaren heeft opgezocht en dat hij mij heel graag wil ontmoeten."Raven keek hem aan alsof zijn haar in brand stond.
"Je vader?", stamelde ze. "Maar... dat kan helemaal niet Merril. Iemand probeert je in de maling te nemen."
Verbaasd fronste hij zijn wenkbrauwen. "Het was echt mijn moeder die belde hoor. Ik herken heus de stem van mijn moeder wel."
"Maar Merril...", veel meer dan een zacht gefluister was haar stem niet, "hij was daar. Je vader. In Midnight Hollow. Ik heb het je niet verteld, het leek me zo... hard, maar dit kan gewoon echt je vader niet zijn."Ze ging mee. Merril had afgesproken op een terras en vanuit de verte zag Raven zijn moeder al zitten. Met naast zich een oudere man die met zijn rug naar hen toe zat. Had ze werkelijk een tiende seconde verwacht dat het misschien toch Guillaume Poulissen zou zijn die ze hier zou aantreffen?
Op dat moment draaide de man zijn hoofd om en keek hen aan. Toen stond hij op en liep naar hen toe."Raven", zei hij verrast, "dat is onverwacht, als je het niet erg vindt stuur ik je meteen weer naar huis. Ik wil met Merril praten over dingen die jou al bekend zijn maar later wil ik je heel graag een keer spreken."
Verbijsterd keek Raven hem aan. De man tegenover haar was oud en hij droeg een zonnebril, maar de ogen achter die donkere glazen waren onmiskenbaar de ogen van Guillaume. "Hoe...", begon ze, waarop Guillaume zijn hoofd schudde.
"Later", zei hij met klem. "Ga naar huis."Totaal verward tuimelde ze van het terras af en nam een taxi.
"Kijk eens wie we daar hebben", zei Demyan tegen Saul, "als dat mama niet is."
"Wat doen jullie nou hier?", vroeg Raven terwijl haar blik van hem naar Éowyn ging, die op de bank televisie zat te kijken.
In Midnight Hollow groeide niets, het leven stond er stil. Maar nieuw leven geplant in vruchtbare aarde begon kennelijk wel gewoon te groeien zodra de klok weer ging tikken. Wie weet hoelang het vruchtje in haar schoot daar geduldig had liggen wachten tot het moment dat de tijd er vat op zou krijgen.Onmiddellijk toen Merril thuiskwam en Raven vertelde dat ze bevallen was, sprintte hij naar boven.
"Wat is hij groen."
"Merril..."
"Je schrok wel zeker?" Hij grinnikte. "Het is niet ongewoon hoor, bij zeemeerminnen. Soms worden de gekste kleuren geboren, dit valt nog mee. Hij is prachtig."
Voorzichtig had hij het kindje uit zijn wiegje getild en het trots in zijn armen gehouden. En Raven had de moed niet gehad hem uit de droom te helpen. Hij stond zo blij te glimmen en keek haar daarbij zo vol liefde aan, dat ze het simpelweg niet over haar hart kon verkrijgen.
"Ik hou van je", was alles wat ze had gezegd, om hem daarna in een opwelling te kussen.Saul noemden ze hem, de naam waar ze het vanaf het begin van de zwangerschap over eens waren geweest. Saul Kobayne, want Raven bleef trouw aan haar besluit die naam de rest van haar leven te blijven dragen. Merril had er geen problemen mee.Natuurlijk wist ze dat de waarheid ooit aan het licht zou komen maar ze had geen idee hoe ze het nu nog zou moeten brengen, laat staan uitleggen. Op dit moment was het makkelijker haar kop gewoon in het zand te steken en het probleem voor zich uit te schuiven. Zouden vampierkindjes meteen scherpe tanden krijgen zodra die doorkwamen? In ieder geval dronk Saul gewoon melk en gelukkig groeide hij daar ook van. Merril vermoedde duidelijk niets.Al snel kwam haar moeder op kraambezoek en toen Silas hoorde dat ze er was stond hij ook meteen op de stoep. Al een tijdje merkte Raven dat de twee weer toenadering tot elkaar zochten, maar ze was inmiddels zo wijs daar niets meer achter te zoeken en bemoeide zich er niet mee."Hoe vind je het? We zijn opa en oma", straalde Dana.
"Het is je niet aan te zien", knipoogde Silas. Hijzelf begon inmiddels rimpels te vertonen."Hij heeft wel bijzondere oogjes", ging hij verder tegen Raven. "Af en toe lijkt het haast alsof ze licht geven."
Raven bromde iets ontwijkends over lichtval en schakelde toen snel over op een ander onderwerp.Twee jaar lang lukte het haar iedereen op die manier om de tuin te leiden, maar nadat ze Sauls verjaardag hadden gevierd begon dat snel te veranderen. Zijn ogen, die aanvankelijk slechts af en toe hadden opgelicht, fonkelden nu continu even fel als die van zijn vader ooit en dat was voor Raven misschien nog wel het moeilijkst. Alles aan haar zoon herinnerde aan Shayne, Saul leek sprekend op hem.
Ze begon zachte gesprekjes met het jongetje te voeren over zijn echte vader, als niemand het kon horen. Het troostte haar weer te worden aangekeken door de ogen waar ze ooit zo verliefd op was geworden, ook al waren ze dan niet van Shayne zelf.Niet lang na Sauls verjaardag gebeurde het onvermijdelijke en sprak Merril aarzelend zijn angst uit dat hij dacht dat zijn kind misschien helemaal zijn kind niet was.
"Als het niet zo is biedt ik nu alvast mijn excuses aan Raven, dan zou het een afschuwelijke beschuldiging zijn. Maar hij is overduidelijk geen zeemeermin en volgens mij ook geen djinn, nou ja, ik heb eens wat rondgezocht en hij lijkt... Maar ik snap niet hoe dat kan en ik moet telkens denken aan die periode dat je net terug was uit Midnight Hollow en je een paar nachten weg was. Is er toen misschien iets gebeurd?"Raven had vreselijk met hem te doen en schudde heftig haar hoofd. "Nee Merril, zoiets is het absoluut niet. Maar Midnight Hollow was geen droom, ik ben daar werkelijk een jaar geweest en dacht dat ik nooit meer terug zou keren naar hier en er was daar iemand..."Ze stokte. Het klonk allemaal zo ongeloofwaardig en raar, ze hoorde het zelf en het maakte niets uit dat het de waarheid was. Het voelde als een leugen.Tot haar verbazing begon Merril haar woorden echter niet in twijfel te trekken maar bracht het terug tot waar het voor hem kennelijk om draaide: "Hield je van hem?"
Raven kon niets anders dan knikken.
Merril zuchtte verdrietig. "Ik vind het een raar verhaal Raven, maar ik kan daar nu niets mee. Het enige wat voor mij nu van belang is, is dat ik twee jaar lang voor andermans kind heb gezorgd zonder dat ik dat wist. Precies wat je moeder ooit je stiefvader heeft geflikt."Er ging een schok door Raven heen en Merril vervolgde: "Ik denk dat het beter is als ik even afstand van je neem, ik moet nadenken. Vind je dat goed?"
Weer knikte Raven, wat voor keuze had ze? Of hij haar nu geloofde of niet, ze had tegen hem gelogen. Daar had hij gewoon gelijk in."Ik moet bekennen dat het niet uit de lucht komt vallen", zei Silas toen ze meteen na Merrils vertrek bij hem langs ging om hem op de hoogte te stellen. "Wij hadden ook al zo'n vermoeden en je opa weet het volgens mij al vanaf het begin."
"Waarom heeft hij dat nooit gezegd?", vroeg Raven verbaasd.
"Hem kennende vindt hij dat mensen met geheimen of problemen zelf moeten kiezen wanneer ze ermee naar buiten komen. Anders zou hij ook geen leven hebben volgens mij. En nu?"
"En nu?"Silas ging weer zitten en begon te spelen.
"Moet je de werkelijke vader van dit jongetje niet laten weten dat hij een zoon heeft?", vroeg hij zacht. "Of ga je hen aandoen wat ons is overkomen?"
Raven zette Saul op de grond en gaf hem een flesje. "Dat kan niet", zei ze. "Hij is onbereikbaar."Voordat Silas kon vragen waarom precies ging de bel en bleek Maya voor de deur te staan.
Raven begroette haar koeltjes en ging terug naar binnen.
"Ik ga nu", zei ze. "Ik spreek je later wel."Eer ze thuiskwamen was het al laat en Saul moe en huilerig.
"We gaan slapen kleine man", zei ze. "Eerst een plasje en dan ga je lekker je bedje in. Morgen weer een dag."
Ze zette hem op het potje maar hij begon luid te protesteren en uiteindelijk haalde ze hem er onverrichter zake weer af, hij droeg toch een luier. Een tijdje stond ze voor het raam, Saul stevig tegen zich aan, zijn vermoeide hoofdje op haar schouder.
"We gaan er gewoon even uit", zei ze toen zacht, meer tegen zichzelf dan tegen hem. "Morgen bel ik opa en dan gaan we fijn een weekje naar Italië."Reizen naar Monte Castiglione was een fluitje van een cent.
Drie minuten nadat ze gebeld had hoorde ze een suizend geluid buiten ten teken dat Demyan was gearriveerd met zijn ruimteschip en tien minuten later stond ze in de kamer van het Toscaanse landhuis, waar Éowyn zich onmiddellijk over haar achterkleinkind ontfermde. Haar enige kleinkind had ze nooit zien opgroeien en ze was vast van plan die schade nu in te halen.Het clubje dat ze echter te logeren hadden was niet al te vrolijk. Raven liep de hele dag in diep gepeins verzonken en bracht haar sombere stemming over op haar zoon, die erg aan haar gehecht bleek. Geen ogenblik verloor ze het jongetje uit het oog en ook hij kroop de hele dag achter haar aan door het huis en begon zielig te roepen als hij haar even niet zag.Toen ze een halve week in Monte Castiglione was ging ze op bezoek bij haar andere opa, Finn, die momenteel bij zijn broer Linden inwoonde. Linden was al jaren weduwnaar en ook Finn had geen relatie, dus ze vonden het gezellig aanspraak te hebben aan elkaar.De bejaarde djinns ontvingen moeder en zoon even enthousiast als Demyan en Éowyn en benutten iedere minuut met lange verhalen over vroeger. Raven vond het niet erg want die waren razend spannend, ook al kende ze ze inmiddels van buiten. Het was leuk om naar oude mensen te kijken en de jeugd waarover ze vertelden in hun ogen te zien herleven.Daarna ging ze in haar eentje naar het centrum van Monte Castiglione en wandelde in een opwelling naar Silas' huisje. Het was nog steeds in zijn bezit wist ze, zodat hij ieder moment kon terugkeren naar zijn geboortedorp wanneer hij dat wilde. Hij was rijk genoeg om zich dat te kunnen permitteren. Ze had net Saul uit zijn wagentje gepakt om even door het raam te gaan kijken toen haar oma kwam aanwandelen."Ik zag jullie lopen", zei Éowyn. "Was het gezellig bij mijn broers?"
Raven knikte. "Ja, oom Linden is echt een lieverd. Hij bleef Saul maar snoepjes geven."
"Wilde je boven kijken? Geef Saul maar even, wij wachten hier beneden wel."
Saul sputterde toen hij werd overgedragen maar al snel liet hij zich geruststellen."Ik had even heimwee", zei Raven zacht toen ze weer naar beneden kwam. "Alles was fijn toen ik hier woonde. Met papa was het gezellig en wat er aan pijn in mijn leven was lag achter me."
"Nu niet dan?", vroeg Éowyn.
Verdrietig schudde Raven haar hoofd. "Nee, er ligt een leven vol pijn voor me, zo voel ik het", zei ze en wilde Saul weer overnemen."Ik heb een idee, waarom ga jij niet eens iets helemaal voor jezelf doen", stelde Éowyn voor. "Ik neem Saul wel mee naar huis, die zal zich heus niet vervelen met opa en oma. Ga lekker naar de schoonheidssalon of het kuuroord en laat je verwennen. Een relatie onder hoogspanning gaat je niet in de koude kleren zitten en de zorg voor zo'n klein manneke ook niet. Neem vanmiddag een broodnodig mama-momentje, ik trakteer."Thuis nam Demyan onmiddellijk de regie over toen hij zag dat Éowyn alleen Saul bij zich had.
"Hij moet eerst een middagdutje doen hoor", waarschuwde ze, "voordat je allemaal wilde plannen met hem hebt."
"Een mens zou haast denken dat je vergeten bent dat ik twee jongens heb opgevoed", antwoordde Demyan quasi gepikeerd, nam Saul over en droeg hem naar zijn bedje."Zo, mijn kleine vleermuisje, vertel eens, slaap jij in een grot?"
"Neeee", protesteerde Saul.
"Niet? Alle vleermuisjes slapen toch ondersteboven in een grot?"
"Neeee", schaterde Saul.
"Echt niet?", vroeg Demyan heel verbaasd. "Gewoon in je bedje dan maar?"
Saul knikte en ging direct braaf slapen.Twee uur later maakte Demyan hem weer wakker en droeg hem naar beneden. Samen speelden ze en toen Demyan bij wijze van experiment allerlei grappige effecten met zijn toverstok begon te fabriceren, bleek dat een schot in de roos. Gebiologeerd keek Saul toe en greep af en toe kraaiend naar de sterretjes en bellen die om hem heen dansten."Kijken we een beetje uit?", vroeg Éowyn in het voorbijgaan.
"Altijd dat wantrouwen", zuchtte Demyan, legde zijn stok weg en pakte Magische Harry de toverbeer erbij."Zo", zei hij na een tijdje tegen de beer, "en dan geef ik je nu aan Saul. Dat wordt vast gezellig, hè Saul?"
Die keek hem met alarmoogjes aan want dit klonk als een afscheid en daar had hij helemaal geen zin in.
"Ik ga mama zoeken, is dat goed?", lichtte Demyan toe.
Saul knikte blij, pakte de beer aan en begon met hem te spelen.Even later wandelde Demyan langs de kust naar het strandje waar Raven door de telefoon gezegd had dat ze uithing.
"Ik wilde net naar huis komen", zei ze toen ze naar hem toe kwam wandelen.
"Ga even zitten", zei Demyan. "Ik vind dat wij moeten praten. Volgens mijn zoon ben ik een slappe drol omdat ik dingen voel en half weet zonder er iets mee te doen, dat wil ik nu graag rechtzetten. Want zelf kom je er niet mee, daar heeft hij gelijk in."
"Jullie geloven me toch niet", fluisterde Raven verdrietig.
"Geef me een kans", antwoordde haar opa."Het ergste is dat we niet eens echt goed afscheid hebben kunnen nemen", snikte Raven een half uur later. Toen ze eenmaal was begonnen met vertellen waren de woorden als vanzelf gekomen en stroomde het hele verhaal naar buiten. Ergens luchtte het haar enorm op en was het heerlijk alle fijne momenten met Shayne terug te halen en erover te praten. Maar nu huilde ze."Ik was boos op hem. Jaloers, weet ik veel. Hij noemde me Meaghan, zo heette zijn vrouw, en dat kwetste me en daarna verdween hij en toen dat koele briefje, ik was boos. En eer ik besefte dat we werkelijk afscheid moesten nemen was er nauwelijks tijd.
Bovendien drong het op dat moment nog niet eens tot me door dat ik hem nooit meer zou zien. Ik laat me terugbrengen dacht ik en dan betaal ik die visser opnieuw en dan haal ik ze allemaal op. Maar toen bleek dat dat helemaal niet kon en we bovendien allemaal naar heel andere tijdvakken zouden worden teruggebracht. En later bleek die hele visser verdwenen. Hij is er niet meer, dat eilandje is leeg alsof hij daar nooit gewoond heeft. En ik moet me er dus bij neerleggen dat ik hem nooit meer terugzie en hij zal nooit weten dat hij niet alleen een kindje in zijn verleden heeft maar ook een in de toekomst." Haar snikken was inmiddels overgegaan in lange intens verdrietige uithalen.Demyan had al die tijd niets gezegd, niets gevraagd, alleen maar geluisterd en haar laten praten.
Nu stond hij op en keek hoe de maan langzaam omhoog kroop aan de horizon."Het is inderdaad een ongelooflijk verhaal", zei hij na een poosje en zweeg toen weer een hele tijd. Toen zei hij: "Merril houdt van je Raven, het is een aardige jongen en ik weet zeker dat hij je op den duur zal begrijpen en vergeven. En Saul is zo'n schatje, het zal hem geen enkele moeite kosten van hem te houden alsof het zijn eigen kind is."
Raven knikte. "Ja", zei ze. "Ik weet wel dat hij Saul nooit het gevoel zal geven dat mijn stiefvader mij gaf. Zo zit hij gewoon niet in elkaar."Een paar dagen later was Raven weer thuis met Saul. De boodschap van haar opa was duidelijk geweest. Ze moest echt proberen Shayne achter zich te laten en zich richten op de toekomst. Met of zonder Merril, maar in ieder geval met Saul.
In de twee weken erna vertoonde Merril zich niet en ze probeerde hem ook niet te bereiken. Ze ging gewoon haar gangetje, nam Saul mee naar het strand of naar het dorp en genoot van de vrije dagen die ze aan haar vakantie had vastgeplakt.Het was op een zondagochtend dat Merril terugkwam. Ze stond buiten viool te spelen toen ze zijn vertrouwde geplons hoorde naderen.
Ze legde haar viool weg en wachtte tot hij tegenover haar stond.Een beetje verlegen keken ze elkaar aan. "Hoe is het met je?", vroeg Merril toen schor.
"Goed wel", antwoordde Raven. "Ik weet alleen totaal niet wat ik wil. Alles is zo unfair tegenover jou, ik wil je eigenlijk vooral niet als vriend verliezen. Begrijp je dat?"
Hij knikte.
"Het spijt me heel erg dat ik niet eerlijk ben geweest over Saul. Het was pure lafheid, dat moet je van me aannemen. Ik snapte best dat het aan het licht zou komen, maar ik was zo in de war toen hij geboren werd. Er werden geen kinderen geboren in Midnight Hollow, ik heb er geen moment bij stilgestaan dat ik zwanger kon zijn geraakt. Het overviel me gewoon, het was te zwaar allemaal. Ik wilde geloof ik vooral dat alles weer gewoon zou zijn. Maar dat wordt het niet meer.""Ik zal proberen dat te begrijpen Raven, maar ik kan er niet omheen dat je kennelijk verliefd bent geworden op iemand anders."
Daarop had Raven niets te zeggen dus er viel een ongemakkelijke stilte.
"Ik kwam eigenlijk zeggen dat ik het ook nog niet weet", ging Merril verder. "Ik denk dat we gewoon een tijdje als vrienden met elkaar moeten omgaan en dan zien we wel of er weer iets groeit tussen ons. Ik wil je hoe dan ook niet kwijt als vriendin."Vol genegenheid keek ze hem aan. "Dat vind ik echt fijn om te horen Merril, als we het zo kunnen afspreken ben ik blij."
"Wil je dan alsjeblieft als vriendin mee naar iets heel spannends? Ik ben doodzenuwachtig en ik zou het echt prettig vinden als je me mentaal zou willen steunen."
"Waarheen?"
"Mijn vader. Gisterenavond belde mijn moeder om te zeggen dat hij haar na al die jaren heeft opgezocht en dat hij mij heel graag wil ontmoeten."Raven keek hem aan alsof zijn haar in brand stond.
"Je vader?", stamelde ze. "Maar... dat kan helemaal niet Merril. Iemand probeert je in de maling te nemen."
Verbaasd fronste hij zijn wenkbrauwen. "Het was echt mijn moeder die belde hoor. Ik herken heus de stem van mijn moeder wel."
"Maar Merril...", veel meer dan een zacht gefluister was haar stem niet, "hij was daar. Je vader. In Midnight Hollow. Ik heb het je niet verteld, het leek me zo... hard, maar dit kan gewoon echt je vader niet zijn."Ze ging mee. Merril had afgesproken op een terras en vanuit de verte zag Raven zijn moeder al zitten. Met naast zich een oudere man die met zijn rug naar hen toe zat. Had ze werkelijk een tiende seconde verwacht dat het misschien toch Guillaume Poulissen zou zijn die ze hier zou aantreffen?
Op dat moment draaide de man zijn hoofd om en keek hen aan. Toen stond hij op en liep naar hen toe."Raven", zei hij verrast, "dat is onverwacht, als je het niet erg vindt stuur ik je meteen weer naar huis. Ik wil met Merril praten over dingen die jou al bekend zijn maar later wil ik je heel graag een keer spreken."
Verbijsterd keek Raven hem aan. De man tegenover haar was oud en hij droeg een zonnebril, maar de ogen achter die donkere glazen waren onmiskenbaar de ogen van Guillaume. "Hoe...", begon ze, waarop Guillaume zijn hoofd schudde.
"Later", zei hij met klem. "Ga naar huis."Totaal verward tuimelde ze van het terras af en nam een taxi.
"Kijk eens wie we daar hebben", zei Demyan tegen Saul, "als dat mama niet is."
"Wat doen jullie nou hier?", vroeg Raven terwijl haar blik van hem naar Éowyn ging, die op de bank televisie zat te kijken.