Generatie 11 - deel 6, Er kan nog meer bij
Die huwelijksnacht bracht helaas geen zwangerschap, maar wel een verrassing. Sammy Jeckars besloot namelijk om eens op bezoek te komen. Helaas voor hem was Sacha daar niet van gediend en na een paar ferme klappen lag de kruimeldief op de grond."Dank je", zei de dienstdoende agent, "met burgers zoals u wordt ons werk stukken makkelijker. Sacha hoorde haar niet, want die had het veel te druk met complimentjes in ontvangst nemen van zijn kersverse echtgenote over de omvang van zijn biceps.En Diane maakte meteen van alle verwarring gebruik door onbespied een keer te ontbijten met een grote beker ijs.**Yes she did!De maanden verstreken en langzamerhand wende Diane aan haar nieuwe leventje bij Sacha, Camille en Gérard. Ze was dol op het kleine jongetje en moest vaak bij hem worden weggehaald om aan haar huiswerk te gaan.Wat de kinderen ontging, was dat de volwassenen in huis door een wat moeilijke tijd gingen. Na een jaar namelijk was er nog steeds geen sprake van een zwangerschap."Ik begin steeds verbaasder te raken over het feit dat die ene keer met Leander...", zei Camille, haar zin niet afmakend. "Misschien ligt het wel aan mij", zei Sacha verdrietig. "Ik zou wel een vruchtbaarheidsbehandeling willen ondergaan, maar dat kan ik me niet veroorloven. "Ik ook niet", antwoordde Camille. "Maar laat nou het hoofd niet hangen, soms lukt het gewoon niet meteen. We houden moed." Lief keek ze hem aan.Haar woorden bleken vooruitziend. Achteraf bezien was ze op dat moment al in verwachtig zonder het te weten. Een paar weken later nam ze Sacha apart in de voorkamer en vertelde hem het blijde nieuws: "We krijgen een kindje!" Sacha straalde, en toen hij diezelfde dag ook nog eens het hoogste niveau in schaken bereikte, bestond er geen tevredener man in heel Riverview.Diane had haar draai volledig gevonden. Na school fietste ze bijna iedere dag naar haar ouders om gedag te zeggen en iets te drinken, en daarna kwam ze dan naar huis. Op een gegeven moment begon ze ook balletlessen te volgen, waardoor haar huiswerk erg in het gedrang kwam, maar met wat hulp lukte het toch altijd net om het af te krijgen voor het slapen gaan.Ze was heel erg opgetogen over het feit dat ze er een klein neefje of nichtje bij kreeg. Als het even kon streelde ze Camille's groeiende buik en praatte tegen het onzichtbare kindje daarbinnen. Camille moest erom lachen. Diane was een fijn kind om in huis te hebben: een beetje stil en verlegen, maar heel lief en nooit tot last.Nu het eenmaal gelukt was zwanger te worden was het liefdesleven van Sacha en Camille er weer een stuk speelser op geworden. Geregeld begonnen ze elkaar te plagen, om na wat hoge "joh gekkie"-kreetjes naar de echtelijke slaapkamer te vertrekken.Op een ochtend haald Camille Gérard uit bed: "Zo kleine jongen. Gefeliciteerd, je bent vandaag jarig!" Voor Diane was dat feest, want nu had ze er echt een kameraadje bij. Gelukkig viel zijn verjaardag precies in het weekend, dus ze hadden alle tijd om samen te spelen.De buik van Camille was inmiddels enorm gegroeid. "Moet je nu toch eens voelen hoe het schopt!", riep ze vanuit de badkamer naar Sacha, waarna ze de gang in liep.Die boog zich naar voren, luisterde, voelde en keek vervolgens omhoog. "Ik wil je niet aan het schrikken maken, maar volgens mij zijn het er twee." Camille schaterde. "Hahaha, ja hoor, meneer de dokter. Volgens mij ben jij chirurg en geen gynaecoloog en die laatste zal het toch echt wel beter weten. Ik ga er elke week heen en hij heeft het nog nooit over een tweeling gehad. Hou jij je nu maar bij je scalpel om sneetjes in mensen te maken en laat zwangerschappen over aan de professionals."Niet veel later was het zover. Sacha en Camille maakten zich net op om te gaan slapen, toen de eerste wee zich meedogenloos aandiende. "Oh! Auw! Help!", riep Camille terwijl ze ineen kromp."Help?", vroeg Sacha minzaam. "Daar is deze chirurg, hoe gerenommeerd ook, echt niet toe bevoegd. Dus als je geholpen wilt worden, dan zullen we naar het ziekenhuis moeten.""Nee, niet naar het ziekenhuis", gromde Camille. "Ik beval thuis, ik kan het zelf." En toen er een nieuwe wee aankwam: "HELP!"
"Nee nee, ik help niet", zei Sacha bedaard. "Mocht het onverhoopt nodig zijn een incisie aan te brengen - of een sneetje zoals iemand dat pas zo treffend omschreef - dan help ik je graag, maar tot dat moment kan ik niks doen en ga ik hier rustig met mijn boek liggen wachten.""Sjonge, wat een lange tenen", wist Camille nog net uit te brengen en concentreerde zich toen op haar bevalling.En na een paar uur ploeteren en zwoegen had ze een zoon in haar armen. "Kijk, Sacha, een jongetje!", lachte Camille blij. "Notre petit Edouard!"Het volgende moment greep ze weer kreunend naar haar buik en een kwartier later stond ze wat bleu met een tweede jongetje in haar armen tegenover Sacha, die Edouard vasthield."Zo, en wat leren wij hiervan?", vroeg hij. "Wij leren hiervan dat wij meer vertrouwen in en respect voor onze echtgenoot moeten hebben, omdat hij niet voor niets gerenommeerd is." "Je bent geweldig", zei Camille droog, "maar hoe noemen we hem nou?" "Daar heb ik net al lezend over na liggen denken", antwoordde Sacha, "ik stel voor naar de schrijver van mijn boek: Evelyn.""Evelyn?", twijfelde Camille. "Is dat geen meisjesnaam?" "Niet in Engeland", antwoordde Sacha en toen vond Camille het best.Het was nu echt druk geworden in Marmite Mansion, met twee schoolgaande kinderen en twee baby's, en de twee oudsten moesten dus hun steentje bijdragen. Zo smeerden ze zelf 's morgens hun boterhammen en zorgden dat ze op tijd klaar waren voor de schoolbus. En Camille vond het prima als Gérard zo op ging in zijn onderwateravontuur dat het badwater rondspatte, als hij dan maar wel zelf alles opveegde.En dat deed hij braaf.Twee jaren vlogen om en Edouard en Evelyn veranderden van blauwe worstenbroodjes in peutertjes. Edouard was een mooie mengeling van zijn ouders, met donkerbruin haar en grijsblauwe ogen, terwijl Evelyn het zwarte haar van oma Jeanne had geërfd en een paar hemelblauwe ogen die niemand kon traceren.Behalve met Gérard speelde Diane ook veel met haar neefje Dylan, de zoon van Juliette. Ze waren een apart stel met hun rode haren en konden het goed vinden met elkaar."Ze is wel vreselijk verlegen, hè?", zei Juliette tegen Camille en Sacha. "Soms durft ze haar mond gewoon niet open te doen!" "Misschien is het een goed idee als ze aan Oosterse Vechtsport gaat doen als ze wat ouder is", opperde Sacha. "Dat is goed voor haar zelfvertrouwen."Gérard leek erg op zijn vader, 'papa Leander' zoals hij hem noemde, in die zin dat hij sociaal een makkelijk kind was, maar ook graag zijn eigen gangetje ging. Hele middagen zat hij met blokken te spelen, terwijl Sacha een begin maakte zijn zoons praten te leren. Dat vergde wel wat doorzettingsvermogen, want ze begrepen er niets van.Evelyn was een heel bereidwillig knaapje, dat in ieder geval duidelijk zijn uiterste best deed om het goed te doen. Maar Edouard was temperamentvoller en kon het soms ineens op een boos brullen zetten.Elke ochtend voordat Sacha naar zijn werk ging liep hij even naar de kinderkamer om ze te knuffelen, te kietelen of De Klauw op hen los te laten, terwijl Camille zich met wat onaangenamer klusjes bezighield...En zo regen de dagen zich aan elkaar. Sacha werkte vier dagen in de week, Camille schilderde, de twee oudste kinderen gingen naar school en de jongste twee speelden en leerden. En Sacha en Camille waren altijd blij als het hele stel 's avonds weer zoet op bed lag.En toen brak de dag aan dat zowel Sacha als Diane hun verjaardag vierden."Ik heb een leuk cadeautje voor ons allebei", zei ze met een eigenwijs stemmetje tegen haar grote broer toen hij thuiskwam. "Kijk wat ik al allemaal geleerd heb op ballet." Ze toonde een plié en een pirouette en Sacha zei dat hij het heel knap vond. Daarna gingen ze taart eten.Sacha was nu een veertiger en zijn jongste zusje een tiener.
"Nee nee, ik help niet", zei Sacha bedaard. "Mocht het onverhoopt nodig zijn een incisie aan te brengen - of een sneetje zoals iemand dat pas zo treffend omschreef - dan help ik je graag, maar tot dat moment kan ik niks doen en ga ik hier rustig met mijn boek liggen wachten.""Sjonge, wat een lange tenen", wist Camille nog net uit te brengen en concentreerde zich toen op haar bevalling.En na een paar uur ploeteren en zwoegen had ze een zoon in haar armen. "Kijk, Sacha, een jongetje!", lachte Camille blij. "Notre petit Edouard!"Het volgende moment greep ze weer kreunend naar haar buik en een kwartier later stond ze wat bleu met een tweede jongetje in haar armen tegenover Sacha, die Edouard vasthield."Zo, en wat leren wij hiervan?", vroeg hij. "Wij leren hiervan dat wij meer vertrouwen in en respect voor onze echtgenoot moeten hebben, omdat hij niet voor niets gerenommeerd is." "Je bent geweldig", zei Camille droog, "maar hoe noemen we hem nou?" "Daar heb ik net al lezend over na liggen denken", antwoordde Sacha, "ik stel voor naar de schrijver van mijn boek: Evelyn.""Evelyn?", twijfelde Camille. "Is dat geen meisjesnaam?" "Niet in Engeland", antwoordde Sacha en toen vond Camille het best.Het was nu echt druk geworden in Marmite Mansion, met twee schoolgaande kinderen en twee baby's, en de twee oudsten moesten dus hun steentje bijdragen. Zo smeerden ze zelf 's morgens hun boterhammen en zorgden dat ze op tijd klaar waren voor de schoolbus. En Camille vond het prima als Gérard zo op ging in zijn onderwateravontuur dat het badwater rondspatte, als hij dan maar wel zelf alles opveegde.En dat deed hij braaf.Twee jaren vlogen om en Edouard en Evelyn veranderden van blauwe worstenbroodjes in peutertjes. Edouard was een mooie mengeling van zijn ouders, met donkerbruin haar en grijsblauwe ogen, terwijl Evelyn het zwarte haar van oma Jeanne had geërfd en een paar hemelblauwe ogen die niemand kon traceren.Behalve met Gérard speelde Diane ook veel met haar neefje Dylan, de zoon van Juliette. Ze waren een apart stel met hun rode haren en konden het goed vinden met elkaar."Ze is wel vreselijk verlegen, hè?", zei Juliette tegen Camille en Sacha. "Soms durft ze haar mond gewoon niet open te doen!" "Misschien is het een goed idee als ze aan Oosterse Vechtsport gaat doen als ze wat ouder is", opperde Sacha. "Dat is goed voor haar zelfvertrouwen."Gérard leek erg op zijn vader, 'papa Leander' zoals hij hem noemde, in die zin dat hij sociaal een makkelijk kind was, maar ook graag zijn eigen gangetje ging. Hele middagen zat hij met blokken te spelen, terwijl Sacha een begin maakte zijn zoons praten te leren. Dat vergde wel wat doorzettingsvermogen, want ze begrepen er niets van.Evelyn was een heel bereidwillig knaapje, dat in ieder geval duidelijk zijn uiterste best deed om het goed te doen. Maar Edouard was temperamentvoller en kon het soms ineens op een boos brullen zetten.Elke ochtend voordat Sacha naar zijn werk ging liep hij even naar de kinderkamer om ze te knuffelen, te kietelen of De Klauw op hen los te laten, terwijl Camille zich met wat onaangenamer klusjes bezighield...En zo regen de dagen zich aan elkaar. Sacha werkte vier dagen in de week, Camille schilderde, de twee oudste kinderen gingen naar school en de jongste twee speelden en leerden. En Sacha en Camille waren altijd blij als het hele stel 's avonds weer zoet op bed lag.En toen brak de dag aan dat zowel Sacha als Diane hun verjaardag vierden."Ik heb een leuk cadeautje voor ons allebei", zei ze met een eigenwijs stemmetje tegen haar grote broer toen hij thuiskwam. "Kijk wat ik al allemaal geleerd heb op ballet." Ze toonde een plié en een pirouette en Sacha zei dat hij het heel knap vond. Daarna gingen ze taart eten.Sacha was nu een veertiger en zijn jongste zusje een tiener.