Generatie 21 - deel 21, Held op sokken
"Dus hier stopt het", verklaarde River toen Cameron zich bij hem had gevoegd in de volgende kamer, peinzend mompelend: "Daar ligt een sleutelsteen, ik zal een manier moeten zien te vinden om die te pakken te krijgen."
"Als je het maar uit je hoofd laat te proberen erbij te komen, ik verbied je ook maar iets te ondernemen. Dat is echt vuur."
"Echt vuur, je meent het, wat scherp gezien van je. En dan zeggen ze dat vuur mijn beroep is, ik wou dat ik jouw observatievermogen had", reageerde Cameron droog.
"Erg lollig. Ik weet dat je een halve pyromaan bent, maar ik sta gewoon niet toe dat je jezelf in gevaar brengt. Je gaat NIET door dat vuur!""Huh...? Hoe..."
"Een verborgen deur, ridder Schijtebroek. Dat vuur mag branden tot in de eeuwigheid, ik heb de sleutel."Ze vertelde maar niet dat zich achter de muur een geheim gangetje bevond waar ze, voordat ze de geheime toegang vond, een paar benauwde minuten ingesloten had gezeten door een andere vuurval. Ze wilde hem niet nog paniekeriger maken dan hij al was.Met de sleutelsteen kon ze een volgende deur openen en dat bracht hen in een ruimte met een nieuwe uitdaging."En nu? Waar ga je héén?"
"Rustig, alleen even die muur onderzoeken."De muur bleek een deur en zonder enige vorm van overleg liep Cameron erdoorheen, hem achterlatend.
"Wacht hier op me, ik kom zo terug."
Dat vond River niet zo'n goed idee, dus liep hij achter haar aan en zag nog net hoe ze erin slaagde een volgende geheime deur te openen."Zou je dat nou wel doen? Straks zit er een lijk in, het lijkt op zo'n Toetankhamon-grafkist."
"Ja, dat is het ook, een sarcofaag", antwoordde Cameron, licht nerveus toch. Ze hoopte maar dat ze op die mummiesnoepjes kon rekenen. Gelukkig bleek hij leeg, op wat munten na.Ze keerden terug naar de kamer met de pijlvallen, waar Cameron een nieuwsgierige blik wierp op het tafeltje dat in de hoek stond.
"Wat zou dat zijn?"
"Ouwe troep, laat liggen. Je kunt niet langs die pijlen komen Cameron, dat gaat niet, Cameron NIET DOEN!""Het is echt fijn dat je mee bent gekomen, het kan zo stil zijn in die tombes", hoonde Cameron terwijl ze de scherven verzamelde en in haar rugzak stopte. "Zo, wie weet wat het opbrengt. Kom, we gaan verder."Ze kwamen in een zaal die wel iets weghad van een kerkhof, overal stonden grafzerken. "Hoe laat is het eigenlijk, ik heb slaap", vroeg River. Cameron keek op haar mobieltje. "Dat kan kloppen, het is al na middernacht", antwoordde ze. "We zetten ons kamp op, morgen verder."De volgende ochtend doorzochten ze de hele ruimte, op zoek naar aanwijzingen die hen verder zouden kunnen helpen. Zelfs door luidkeels te treuren bij de graven omdat Cameron van andere avonturiers gehoord had dat dat kon helpen. River had vaag het gevoel dat hij in het ootje werd genomen, maar deed braaf wat hem gevraagd werd. Uiteindelijk bleek het weer een vloertegel die de oplossing bracht en het leverde hem bijna een hartverzakking op. Met veel geraas opende de vloer zich en er verscheen een trap."Wil jij even die hooibaal doorzoeken op sleutelstenen of kostbaarheden? Dan kijk ik alvast verder.""Niks te vinden. En wat is hier?"
"Schakelaars en ik moet me sterk vergissen als de belangrijkste clue zich niet in die groen verlichte hoek bevindt. Maar laten we eerst de rest onderzoeken."
"Cameron pas op, niet bewegen, er is een val achter je verschenen!!""CAMERON!!""Dit kun je ook zelf hoor."Uiteindelijk bleef alleen de groene schakelaar over en die bleek inderdaad de sleutel tot het volgende vertrek."Weer vuur."
Cameron schoot in de lach. "Dat lijkt inderdaad het thema van deze tombe ja. En pijltjes. Maar tot dusver heeft elke tombe die ik heb bezocht antwoorden gegeven op ogenschijnlijk onoplosbare vraagstukken, dat zal hier niet anders zijn."
"Die beelden misschien weer?"
"Laten we daar maar mee starten inderdaad."In de loop van de dag bemerkte ze een verandering bij hem. Hij was nog steeds schrikachtig, maar hij begon ook uit zichzelf dingen te onderzoeken en intitiatief te nemen. Ze vond het leuk om te zien."Ik heb het idee dat die vallen in deze ruimte alleen onder de grindtegels zitten. Die gewone tegels lijken in orde, volgens mij kun je gerust verder lopen zolang je deze tegels mijdt.""Yep, je hebt gelijk. Zal ik voor de verandering die vloerschakelaar inschakelen? Waarschijnlijk opent die de deur."
"Is goed."Achteraf kon Cameron zich wel voor de kop slaan dat ze niet bij hem was gaan staan. Dit was foute boel, overduidelijk een mechanisme om te zorgen dat de weg terug geblokkeerd werd voor wie zo ver gekomen was. En zij bevond zich dus aan de ene kant van het vuur en River aan de andere. Ze zag de wilde paniek in zijn ogen.
"Rustig blijven River, niks aan de hand. Ik vind wel een manier om bij je te komen."
"Oh ja? Hoe dan? Je gaat géén risico's nemen!"
"Ga die deur vast door, ik zoek een andere weg. Wacht - ze gooide de tent naar hem toe - zet jij die vast op als je een plekje kunt vinden, het is laat. Ik ben zo bij je."Gelukkig gehoorzaamde hij.
Een paar minuten stond ze besluiteloos in de vlammen te staren, wetend dat het geen enkele zin had een andere route te zoeken. Die was er gewoon niet, dit was de enige optie. Toen nam ze een aanloop.Waarschijnlijk waren het de stress en de angst. Vermengd met ontroering en medelijden omdat er bijna iets echt misgegaan was, net toen River zijn angst een beetje los begon te laten. Haar kus was spontaan en gemeend en toen hij haar onmiddellijk blij en gretig terug begon te kussen, vervulde dat haar met warmte en vertedering. Het voelde zo vertrouwd en dierbaar, daar had ze op dit moment een intense behoefte aan. En in haar achterhoofd plaagde heus wel het besef dat dit niet slim was, dat hij hier ongetwijfeld conclusies aan ging verbinden die ze hem niet kon bieden, maar ze had niet de kracht daar aandacht aan te schenken. Totaal geen zin om daar al te diep over na te denken, ze zouden wel merken waar dit toe zou leiden.De tent lag al uitgespreid op de grond en zwijgend zetten ze hem samen verder op.Eenmaal binnen hing er een spanning die er de vorige nacht niet geweest was, zeker toen ze samen onder de slaapzak kropen. Dat had ineens een andere lading gekregen. Cameron hief hem op door in zijn armen te kruipen.De volgende ochtend stonden ze op, kleedden zich aan, braken de tent op en gingen toen verder alsof er niets gebeurd was, waar met name Cameron erg blij om was. Ze had toegegeven aan een impuls, maar nu was ze doodsbang dat ze daarmee iets doorbroken had in hun verstandhouding. Misschien wel voor altijd verpest.Zij verschoof een beeld op zoek naar een aanwijzing, hij onderzocht een muur en vond een verborgen deur. Waarna hij zoals gewoonlijk wachtte tot zij klaar was omdat hij niet in zijn eentje een nieuwe, onbekende kamer durfde te betreden. Ze merkte dat het haar ergerde, waar ze het gisteren alleen maar grappig en zelfs een beetje vertederend had gevonden."Een badkamer... Volgens mij heb ik Alain en Frederico daar wel eens iets over horen zeggen, avonturiers die ik in het kamp heb ontmoet. Ze raadden aan die ten volle te benutten omdat er geheime schakelaars kunnen zijn verborgen. Laten we dat maar doen dus."Je kennissen hadden gelijk, er is een schakelaar verschenen."
"Ok, check hem maar even."
"Wil jij dat zo doen? Die... beesten..."
"Zucht, River. Hoe oud ben je eigenlijk."
"Sorry..."Terwijl River ook even in bad ging - ditmaal niet om eventuele schakelaars te activeren maar gewoon om zich lekker op te frissen - liep Cameron terug om te zien of ze iets gemist hadden. Dat bleek inderdaad het geval. Een deur die eerder op slot was geweest, bleek nu open en nieuwsgierig ging ze op onderzoek uit.Na een tijdje besloot ze dat het slimmer was terug te keren, want er ging hier meer schuil dan alleen een kamer met wat kostbaarheden en troep. River stond haar in de gang buiten de badkamer op te wachten en zuchtte blij toen hij haar zag: "Oh daar ben je, gelukkig.""Ik heb een gangenstelsel gevonden maar we moeten eerst maar kijken wat zich achter deze deur bevindt", zei ze. "Ga je mee?"
Hij knikte bereidwillig.Stoomvallen. Die waren nieuw. Maar gelukkig bezorgden ze je alleen een nat pak en waren ze verder niet gevaarlijk.Na een paar trappen op- en afgegaan te zijn, stuitten ze op een deur waar ze een sleutelsteen voor nodig hadden.
"Die zullen we eerst moeten vinden", peinsde Cameron en liep verder.Een volgende kamer bleek geblokkeerd door een enorm rotsblok. Ze moest daar toch haar overgrootvader eens serieus over aan de tand voelen, dat was ze helemaal vergeten. "Dit gaat niet lukken", schudde ze haar hoofd, "we zoeken verder.""Hé, die gang komt me bekend voor", zei River over haar schouder.
Cameron keek naar de opengedraaide panelen. "Dat klopt", antwoordde ze, "dit is die gang pal achter de allereerste ruimte. Hier zijn we binnengekomen. Dat betekent dat we terug moeten, dit is de uitgang. Het vervolg van de tombe bevindt zich ongetwijfeld achter die gesloten deur, ik weet het zeker, dus we zullen op zoek moeten naar die sleutelsteen."Een kwartier later stonden ze in het gedeelte waar Cameron al een kijkje genomen had en kwamen, via een gang met verraderlijke elektriciteitsvallen, terecht in een fraai verlichte zaal met witte zuilen. "De sleutel!", riep Cameron blij en pakte hem, waarmee ze een nieuwe reeks vallen activeerde.
River kromp even ineen en begon toen nerveus te lachen. "Het gevaar loert hier echt overal", riep hij met schrille stem."Deze sleutelsteen past niet op die deur", zei Cameron spijtig.
"Daar is een andere deur", zei River dapper, "misschien is die open." Maar hij maakte geen aanstalten er binnen te gaan.
Cameron opende hem en zei: "Oh, wat handig, dit zal je bevallen. We zijn via een andere weg naar de hal achter de stoomvallen geleid, we hoeven niet helemaal terug. En dat betekent waarschijnlijk dat dit inderdaad de sleutel is die op die deur boven past.""Ongelofelijk, dit is een compleet park", fluisterde River. "Heb je ooit zoiets gezien?"
"Eerlijk gezegd wel ja, in een andere piramide", antwoordde Cameron en liep naar een dode boom omdat haar aandacht was getrokken door een strategisch opgesteld kaarsje. "En ziedaar, nog een sleutelsteen", zei ze triomfantelijk."We worden wel van het kastje naar de muur gestuurd."
"Ja, dat is inderdaad een methode die ze hier graag gebruiken. Maar we komen er wel. Uiteindelijk. Eerst maar een slaapplaats zoeken, ik val om."De sleutel die ze op de grond had gevonden bleek inderdaad op de gesloten deur te passen. De sfeer van de volgende ruimte was grimmig, River week nu helemaal niet meer van haar zijde. Hij hielp wel, maar alleen wat betreft het voorwerk. Zodra er moed nodig was, deed hij graag een stap opzij. Cameron was niet snel bang en ergens kwam de angstaanjagend bedoelde decoratie vooral theatraal op haar over. Maar ze bleef constant op haar hoede, bedacht op onverwachte en onplezierige verrassingen, hoewel het haar geen moment tegenhield.En toen ineens, vrij onverwacht eigenlijk nog, stonden ze in de kamer waar het laatste relikwie verborgen lag. Goed beschermd door twee mummies, die onmiddellijk grommend uit hun sarcofaag kwamen zetten zodra ze het vertrek binnenkwamen. Alsof ze hen roken."Wat... wat zijn dat?", stamelde River. "Dat lijken..."
"Mummies", vulde Cameron aan. "Het lijken mummies. Ze zijn niet echt, het zijn hologrammen, enkel bedoeld om je aan het schrikken te maken."
Ze keek rond, op zoek naar een manier om bij de schatkist te komen zonder last te hebben van het omwikkelde duo.Ze vond het vrijwel direct. Een vloerschakelaar die het hele vertrekje voor hen in lichterlaaie zette. Het was even mikken om het vuur te activeren precies op het moment dat er een mummie liep, maar na een kwartiertje was het haar gelukt beiden in vlammen te laten opgaan.
"Waarom al die moeite als ze toch niet echt zijn?", vroeg River.
"Gewoon, voor de sport", antwoordde Cameron, schoof een beeld opzij en liep naar binnen."Cameron, wacht op me!"
"Ik zie je in het dorp, dan eten we samen wat! Ik moet dit even afleveren."Nadat Cameron het laatste relikwie bij Uum had afgeleverd - die verheugd uitriep dat ze zou zorgen dat ze alle drie goed verstopt zouden worden om ze uit handen van bedenkelijke organisaties te houden en haar daarna goed beloonde - schoof ze bij River aan tafel en samen genoten ze, na dagen op gedroogd voedsel geleefd te hebben, van een degelijke maaltijd. Toen Cameron opstond en voorstelde terug naar het kamp te gaan, keek River haar een beetje droevig aan."Je houdt niet van me, hè? De afgelopen dagen waren..., maar ik moet me niks verbeelden. Ik voel dat je me geen moment als gelijkwaardig beschouwt. En voordat je antwoord geeft, ik heb het liefst dat je het eerlijk zegt."Ze had medelijden met hem.
"Ik hou wel van je, maar ik weet gewoon niet in hoeverre een relatie voor ons zou werken. De afgelopen dagen hebben me verward. Misschien moeten we het even laten rusten en gewoon afwachten hoe het loopt."
Hij knikte gelaten.De volgende dag negeerde Cameron het avonturenbord en stelde na het ontbijt voor de sfinx te bezoeken. River reageerde verheugd. "Hè, ja, laten we gewoon even aan sightseeing doen! Een beetje door de woestijn crossen, beroemde plekken bezichtigen, misschien even naar zee om te zwemmen. Daar heb ik zin in!"Cameron was echt van plan geweest hem daarin tegemoet te komen. Inderdaad een paar daagjes rustig aan te doen en de toerist uit te hangen. Haar opdracht voor Uma was afgerond dus wat dat betreft was er niets dat haar trok. Maar toen ze naar het enorme bouwwerk waren toe gereden, tussen haar imposante voorpoten stonden en ze de gecamoufleerde ingang zag, kon ze de kriebel die dat veroorzaakte niet weerstaan.
"Heel even checken", zei ze, "gewoon voor een volgende keer." Zonder zijn reactie af te wachten liep ze erheen."Vind je het erg als we héél even naar binnen gaan? Gewoon om kort een kijkje te nemen, zien of er hier binnen ook interessante schatten verborgen zijn. Als dat zo is dan sluiten we de deur weer en bewaar ik het voor later."Ze was het echt van plan geweest, ze nam hem heus niet in de maling. Maar toen verscheen die trap naar beneden en keek ze hem smekend aan.
Hij lachte. "Kom", zei hij, "dan nemen we een kijkje beneden. Anders ben je er de rest van de dag toch niet bij met je gedachten. Maar daarna gaan we naar zee, beloof het."
"Ik beloof het!"Ze kwamen terecht in een rijk gedecoreerde hal met in een hoek een deur en na nadere inspectie ook nog een muur die zich opende om een zo op het oog vrij grote ruimte te onthullen.
"Laten we eerst daar maar een kijkje nemen", stelde Cameron voor en wees naar de deur. Die bleek uit te komen op een smal, in paars licht badend gangetje met aan het eind opnieuw een deur. "Het lijkt hier wel een disco", grapte River dapper, zijn angst verbijtend. Hij wilde haar niet opnieuw ergeren met zijn lafheid. Naast de deur hing een geheimzinnig bordje en nadat ze het gelezen hadden, brak spontaan de ketting en konden ze naar binnen."Weet je wat?", opperde Cameron terwijl ze om zich heen keek, "als jij nou deze putten inspecteert, dan ga ik terug naar de andere ruimte om te zien wat ik daar kan vinden. Dat bespaart tijd en daarna gaan we weer naar boven, iets leuks doen."
Met een nonchalant gebaar knikte ze in de richting van de sarcofagen die tegen de muur stonden. "Laat die maar gesloten, die onderzoek ik straks wel. Er huizen vaak spinnen en kakkerlakken in."Terwijl Cameron kunstschatten plunderde en wat met beelden sleepte, was River op de rand van een van de putten geklommen en staarde in de diepte. Hij wist dat Cameron vaak kostbaarheden vond op de bodem, soms zelfs een schakelaar. Hij was een uitstekend zwemmer, maar iets hield hem tegen. Het water was inktzwart en hij had geen idee hoe diep het was. Wat als er onderin wier groeide waarin hij verstrikt zou raken. Dan verdronk hij."Lafaard!", riep hij hardop. "Ridder Schijtebroek! Kom op, zeur niet zo. Doe het gewoon!"
"Als je het maar uit je hoofd laat te proberen erbij te komen, ik verbied je ook maar iets te ondernemen. Dat is echt vuur."
"Echt vuur, je meent het, wat scherp gezien van je. En dan zeggen ze dat vuur mijn beroep is, ik wou dat ik jouw observatievermogen had", reageerde Cameron droog.
"Erg lollig. Ik weet dat je een halve pyromaan bent, maar ik sta gewoon niet toe dat je jezelf in gevaar brengt. Je gaat NIET door dat vuur!""Huh...? Hoe..."
"Een verborgen deur, ridder Schijtebroek. Dat vuur mag branden tot in de eeuwigheid, ik heb de sleutel."Ze vertelde maar niet dat zich achter de muur een geheim gangetje bevond waar ze, voordat ze de geheime toegang vond, een paar benauwde minuten ingesloten had gezeten door een andere vuurval. Ze wilde hem niet nog paniekeriger maken dan hij al was.Met de sleutelsteen kon ze een volgende deur openen en dat bracht hen in een ruimte met een nieuwe uitdaging."En nu? Waar ga je héén?"
"Rustig, alleen even die muur onderzoeken."De muur bleek een deur en zonder enige vorm van overleg liep Cameron erdoorheen, hem achterlatend.
"Wacht hier op me, ik kom zo terug."
Dat vond River niet zo'n goed idee, dus liep hij achter haar aan en zag nog net hoe ze erin slaagde een volgende geheime deur te openen."Zou je dat nou wel doen? Straks zit er een lijk in, het lijkt op zo'n Toetankhamon-grafkist."
"Ja, dat is het ook, een sarcofaag", antwoordde Cameron, licht nerveus toch. Ze hoopte maar dat ze op die mummiesnoepjes kon rekenen. Gelukkig bleek hij leeg, op wat munten na.Ze keerden terug naar de kamer met de pijlvallen, waar Cameron een nieuwsgierige blik wierp op het tafeltje dat in de hoek stond.
"Wat zou dat zijn?"
"Ouwe troep, laat liggen. Je kunt niet langs die pijlen komen Cameron, dat gaat niet, Cameron NIET DOEN!""Het is echt fijn dat je mee bent gekomen, het kan zo stil zijn in die tombes", hoonde Cameron terwijl ze de scherven verzamelde en in haar rugzak stopte. "Zo, wie weet wat het opbrengt. Kom, we gaan verder."Ze kwamen in een zaal die wel iets weghad van een kerkhof, overal stonden grafzerken. "Hoe laat is het eigenlijk, ik heb slaap", vroeg River. Cameron keek op haar mobieltje. "Dat kan kloppen, het is al na middernacht", antwoordde ze. "We zetten ons kamp op, morgen verder."De volgende ochtend doorzochten ze de hele ruimte, op zoek naar aanwijzingen die hen verder zouden kunnen helpen. Zelfs door luidkeels te treuren bij de graven omdat Cameron van andere avonturiers gehoord had dat dat kon helpen. River had vaag het gevoel dat hij in het ootje werd genomen, maar deed braaf wat hem gevraagd werd. Uiteindelijk bleek het weer een vloertegel die de oplossing bracht en het leverde hem bijna een hartverzakking op. Met veel geraas opende de vloer zich en er verscheen een trap."Wil jij even die hooibaal doorzoeken op sleutelstenen of kostbaarheden? Dan kijk ik alvast verder.""Niks te vinden. En wat is hier?"
"Schakelaars en ik moet me sterk vergissen als de belangrijkste clue zich niet in die groen verlichte hoek bevindt. Maar laten we eerst de rest onderzoeken."
"Cameron pas op, niet bewegen, er is een val achter je verschenen!!""CAMERON!!""Dit kun je ook zelf hoor."Uiteindelijk bleef alleen de groene schakelaar over en die bleek inderdaad de sleutel tot het volgende vertrek."Weer vuur."
Cameron schoot in de lach. "Dat lijkt inderdaad het thema van deze tombe ja. En pijltjes. Maar tot dusver heeft elke tombe die ik heb bezocht antwoorden gegeven op ogenschijnlijk onoplosbare vraagstukken, dat zal hier niet anders zijn."
"Die beelden misschien weer?"
"Laten we daar maar mee starten inderdaad."In de loop van de dag bemerkte ze een verandering bij hem. Hij was nog steeds schrikachtig, maar hij begon ook uit zichzelf dingen te onderzoeken en intitiatief te nemen. Ze vond het leuk om te zien."Ik heb het idee dat die vallen in deze ruimte alleen onder de grindtegels zitten. Die gewone tegels lijken in orde, volgens mij kun je gerust verder lopen zolang je deze tegels mijdt.""Yep, je hebt gelijk. Zal ik voor de verandering die vloerschakelaar inschakelen? Waarschijnlijk opent die de deur."
"Is goed."Achteraf kon Cameron zich wel voor de kop slaan dat ze niet bij hem was gaan staan. Dit was foute boel, overduidelijk een mechanisme om te zorgen dat de weg terug geblokkeerd werd voor wie zo ver gekomen was. En zij bevond zich dus aan de ene kant van het vuur en River aan de andere. Ze zag de wilde paniek in zijn ogen.
"Rustig blijven River, niks aan de hand. Ik vind wel een manier om bij je te komen."
"Oh ja? Hoe dan? Je gaat géén risico's nemen!"
"Ga die deur vast door, ik zoek een andere weg. Wacht - ze gooide de tent naar hem toe - zet jij die vast op als je een plekje kunt vinden, het is laat. Ik ben zo bij je."Gelukkig gehoorzaamde hij.
Een paar minuten stond ze besluiteloos in de vlammen te staren, wetend dat het geen enkele zin had een andere route te zoeken. Die was er gewoon niet, dit was de enige optie. Toen nam ze een aanloop.Waarschijnlijk waren het de stress en de angst. Vermengd met ontroering en medelijden omdat er bijna iets echt misgegaan was, net toen River zijn angst een beetje los begon te laten. Haar kus was spontaan en gemeend en toen hij haar onmiddellijk blij en gretig terug begon te kussen, vervulde dat haar met warmte en vertedering. Het voelde zo vertrouwd en dierbaar, daar had ze op dit moment een intense behoefte aan. En in haar achterhoofd plaagde heus wel het besef dat dit niet slim was, dat hij hier ongetwijfeld conclusies aan ging verbinden die ze hem niet kon bieden, maar ze had niet de kracht daar aandacht aan te schenken. Totaal geen zin om daar al te diep over na te denken, ze zouden wel merken waar dit toe zou leiden.De tent lag al uitgespreid op de grond en zwijgend zetten ze hem samen verder op.Eenmaal binnen hing er een spanning die er de vorige nacht niet geweest was, zeker toen ze samen onder de slaapzak kropen. Dat had ineens een andere lading gekregen. Cameron hief hem op door in zijn armen te kruipen.De volgende ochtend stonden ze op, kleedden zich aan, braken de tent op en gingen toen verder alsof er niets gebeurd was, waar met name Cameron erg blij om was. Ze had toegegeven aan een impuls, maar nu was ze doodsbang dat ze daarmee iets doorbroken had in hun verstandhouding. Misschien wel voor altijd verpest.Zij verschoof een beeld op zoek naar een aanwijzing, hij onderzocht een muur en vond een verborgen deur. Waarna hij zoals gewoonlijk wachtte tot zij klaar was omdat hij niet in zijn eentje een nieuwe, onbekende kamer durfde te betreden. Ze merkte dat het haar ergerde, waar ze het gisteren alleen maar grappig en zelfs een beetje vertederend had gevonden."Een badkamer... Volgens mij heb ik Alain en Frederico daar wel eens iets over horen zeggen, avonturiers die ik in het kamp heb ontmoet. Ze raadden aan die ten volle te benutten omdat er geheime schakelaars kunnen zijn verborgen. Laten we dat maar doen dus."Je kennissen hadden gelijk, er is een schakelaar verschenen."
"Ok, check hem maar even."
"Wil jij dat zo doen? Die... beesten..."
"Zucht, River. Hoe oud ben je eigenlijk."
"Sorry..."Terwijl River ook even in bad ging - ditmaal niet om eventuele schakelaars te activeren maar gewoon om zich lekker op te frissen - liep Cameron terug om te zien of ze iets gemist hadden. Dat bleek inderdaad het geval. Een deur die eerder op slot was geweest, bleek nu open en nieuwsgierig ging ze op onderzoek uit.Na een tijdje besloot ze dat het slimmer was terug te keren, want er ging hier meer schuil dan alleen een kamer met wat kostbaarheden en troep. River stond haar in de gang buiten de badkamer op te wachten en zuchtte blij toen hij haar zag: "Oh daar ben je, gelukkig.""Ik heb een gangenstelsel gevonden maar we moeten eerst maar kijken wat zich achter deze deur bevindt", zei ze. "Ga je mee?"
Hij knikte bereidwillig.Stoomvallen. Die waren nieuw. Maar gelukkig bezorgden ze je alleen een nat pak en waren ze verder niet gevaarlijk.Na een paar trappen op- en afgegaan te zijn, stuitten ze op een deur waar ze een sleutelsteen voor nodig hadden.
"Die zullen we eerst moeten vinden", peinsde Cameron en liep verder.Een volgende kamer bleek geblokkeerd door een enorm rotsblok. Ze moest daar toch haar overgrootvader eens serieus over aan de tand voelen, dat was ze helemaal vergeten. "Dit gaat niet lukken", schudde ze haar hoofd, "we zoeken verder.""Hé, die gang komt me bekend voor", zei River over haar schouder.
Cameron keek naar de opengedraaide panelen. "Dat klopt", antwoordde ze, "dit is die gang pal achter de allereerste ruimte. Hier zijn we binnengekomen. Dat betekent dat we terug moeten, dit is de uitgang. Het vervolg van de tombe bevindt zich ongetwijfeld achter die gesloten deur, ik weet het zeker, dus we zullen op zoek moeten naar die sleutelsteen."Een kwartier later stonden ze in het gedeelte waar Cameron al een kijkje genomen had en kwamen, via een gang met verraderlijke elektriciteitsvallen, terecht in een fraai verlichte zaal met witte zuilen. "De sleutel!", riep Cameron blij en pakte hem, waarmee ze een nieuwe reeks vallen activeerde.
River kromp even ineen en begon toen nerveus te lachen. "Het gevaar loert hier echt overal", riep hij met schrille stem."Deze sleutelsteen past niet op die deur", zei Cameron spijtig.
"Daar is een andere deur", zei River dapper, "misschien is die open." Maar hij maakte geen aanstalten er binnen te gaan.
Cameron opende hem en zei: "Oh, wat handig, dit zal je bevallen. We zijn via een andere weg naar de hal achter de stoomvallen geleid, we hoeven niet helemaal terug. En dat betekent waarschijnlijk dat dit inderdaad de sleutel is die op die deur boven past.""Ongelofelijk, dit is een compleet park", fluisterde River. "Heb je ooit zoiets gezien?"
"Eerlijk gezegd wel ja, in een andere piramide", antwoordde Cameron en liep naar een dode boom omdat haar aandacht was getrokken door een strategisch opgesteld kaarsje. "En ziedaar, nog een sleutelsteen", zei ze triomfantelijk."We worden wel van het kastje naar de muur gestuurd."
"Ja, dat is inderdaad een methode die ze hier graag gebruiken. Maar we komen er wel. Uiteindelijk. Eerst maar een slaapplaats zoeken, ik val om."De sleutel die ze op de grond had gevonden bleek inderdaad op de gesloten deur te passen. De sfeer van de volgende ruimte was grimmig, River week nu helemaal niet meer van haar zijde. Hij hielp wel, maar alleen wat betreft het voorwerk. Zodra er moed nodig was, deed hij graag een stap opzij. Cameron was niet snel bang en ergens kwam de angstaanjagend bedoelde decoratie vooral theatraal op haar over. Maar ze bleef constant op haar hoede, bedacht op onverwachte en onplezierige verrassingen, hoewel het haar geen moment tegenhield.En toen ineens, vrij onverwacht eigenlijk nog, stonden ze in de kamer waar het laatste relikwie verborgen lag. Goed beschermd door twee mummies, die onmiddellijk grommend uit hun sarcofaag kwamen zetten zodra ze het vertrek binnenkwamen. Alsof ze hen roken."Wat... wat zijn dat?", stamelde River. "Dat lijken..."
"Mummies", vulde Cameron aan. "Het lijken mummies. Ze zijn niet echt, het zijn hologrammen, enkel bedoeld om je aan het schrikken te maken."
Ze keek rond, op zoek naar een manier om bij de schatkist te komen zonder last te hebben van het omwikkelde duo.Ze vond het vrijwel direct. Een vloerschakelaar die het hele vertrekje voor hen in lichterlaaie zette. Het was even mikken om het vuur te activeren precies op het moment dat er een mummie liep, maar na een kwartiertje was het haar gelukt beiden in vlammen te laten opgaan.
"Waarom al die moeite als ze toch niet echt zijn?", vroeg River.
"Gewoon, voor de sport", antwoordde Cameron, schoof een beeld opzij en liep naar binnen."Cameron, wacht op me!"
"Ik zie je in het dorp, dan eten we samen wat! Ik moet dit even afleveren."Nadat Cameron het laatste relikwie bij Uum had afgeleverd - die verheugd uitriep dat ze zou zorgen dat ze alle drie goed verstopt zouden worden om ze uit handen van bedenkelijke organisaties te houden en haar daarna goed beloonde - schoof ze bij River aan tafel en samen genoten ze, na dagen op gedroogd voedsel geleefd te hebben, van een degelijke maaltijd. Toen Cameron opstond en voorstelde terug naar het kamp te gaan, keek River haar een beetje droevig aan."Je houdt niet van me, hè? De afgelopen dagen waren..., maar ik moet me niks verbeelden. Ik voel dat je me geen moment als gelijkwaardig beschouwt. En voordat je antwoord geeft, ik heb het liefst dat je het eerlijk zegt."Ze had medelijden met hem.
"Ik hou wel van je, maar ik weet gewoon niet in hoeverre een relatie voor ons zou werken. De afgelopen dagen hebben me verward. Misschien moeten we het even laten rusten en gewoon afwachten hoe het loopt."
Hij knikte gelaten.De volgende dag negeerde Cameron het avonturenbord en stelde na het ontbijt voor de sfinx te bezoeken. River reageerde verheugd. "Hè, ja, laten we gewoon even aan sightseeing doen! Een beetje door de woestijn crossen, beroemde plekken bezichtigen, misschien even naar zee om te zwemmen. Daar heb ik zin in!"Cameron was echt van plan geweest hem daarin tegemoet te komen. Inderdaad een paar daagjes rustig aan te doen en de toerist uit te hangen. Haar opdracht voor Uma was afgerond dus wat dat betreft was er niets dat haar trok. Maar toen ze naar het enorme bouwwerk waren toe gereden, tussen haar imposante voorpoten stonden en ze de gecamoufleerde ingang zag, kon ze de kriebel die dat veroorzaakte niet weerstaan.
"Heel even checken", zei ze, "gewoon voor een volgende keer." Zonder zijn reactie af te wachten liep ze erheen."Vind je het erg als we héél even naar binnen gaan? Gewoon om kort een kijkje te nemen, zien of er hier binnen ook interessante schatten verborgen zijn. Als dat zo is dan sluiten we de deur weer en bewaar ik het voor later."Ze was het echt van plan geweest, ze nam hem heus niet in de maling. Maar toen verscheen die trap naar beneden en keek ze hem smekend aan.
Hij lachte. "Kom", zei hij, "dan nemen we een kijkje beneden. Anders ben je er de rest van de dag toch niet bij met je gedachten. Maar daarna gaan we naar zee, beloof het."
"Ik beloof het!"Ze kwamen terecht in een rijk gedecoreerde hal met in een hoek een deur en na nadere inspectie ook nog een muur die zich opende om een zo op het oog vrij grote ruimte te onthullen.
"Laten we eerst daar maar een kijkje nemen", stelde Cameron voor en wees naar de deur. Die bleek uit te komen op een smal, in paars licht badend gangetje met aan het eind opnieuw een deur. "Het lijkt hier wel een disco", grapte River dapper, zijn angst verbijtend. Hij wilde haar niet opnieuw ergeren met zijn lafheid. Naast de deur hing een geheimzinnig bordje en nadat ze het gelezen hadden, brak spontaan de ketting en konden ze naar binnen."Weet je wat?", opperde Cameron terwijl ze om zich heen keek, "als jij nou deze putten inspecteert, dan ga ik terug naar de andere ruimte om te zien wat ik daar kan vinden. Dat bespaart tijd en daarna gaan we weer naar boven, iets leuks doen."
Met een nonchalant gebaar knikte ze in de richting van de sarcofagen die tegen de muur stonden. "Laat die maar gesloten, die onderzoek ik straks wel. Er huizen vaak spinnen en kakkerlakken in."Terwijl Cameron kunstschatten plunderde en wat met beelden sleepte, was River op de rand van een van de putten geklommen en staarde in de diepte. Hij wist dat Cameron vaak kostbaarheden vond op de bodem, soms zelfs een schakelaar. Hij was een uitstekend zwemmer, maar iets hield hem tegen. Het water was inktzwart en hij had geen idee hoe diep het was. Wat als er onderin wier groeide waarin hij verstrikt zou raken. Dan verdronk hij."Lafaard!", riep hij hardop. "Ridder Schijtebroek! Kom op, zeur niet zo. Doe het gewoon!"