Generatie 20 - deel 10, Spanning
Saul en June waren de trotse ouders geworden van een dochtertje en niets leek hun geluk in de weg te staan.
Of het moest zijn omdat het meisje een pittig schepseltje bleek, aan wie ze hun handen vol hadden. De eerste maanden huilde ze veel en was alleen tevreden wanneer er met haar gewandeld en gespeeld werd. Maar toen ze iets ouder werd en begon rond te kruipen werd ze makkelijker.June was dol op haar. Ze vertroetelde haar zoveel ze kon, liep urenlang met haar door het huis als ze onrustig was en 's nachts sprong ze altijd als eerste haar bed uit wanneer Cameron begon te huilen.Saul had het gevoel dat ze het afgelopen jaar enorm naar elkaar waren toegegroeid en hij begon heel stiekem te overwegen haar ten huwelijk te vragen. Per slot van rekening was er nu Cameron die hen verbond.
En ook al had hij nog steeds lichte zorgen omtrent haar kloonschap - inmiddels had hij iets nauwkeuriger bestudeerd wat de gevolgen konden zijn en die stelden hem niet gerust - begon hij te hopen dat alles volledig ten goede was gekeerd.Ondertussen was er één iemand in het gezin die zich minder prettig voelde en dat was Bryony. Hoewel June haar behandelde als haar eigen dochter en duidelijk veel van het plantmeisje hield, slokte de aandacht voor Cameron nu eenmaal veel van haar tijd op. Tijd die ze niet aan Bryony kon besteden."Vind je haar ook zo lelijk?", vroeg Bryony op een middag peinzend, terwijl Saul zijn jongste dochtertje verzorgde.
"Nee, antwoordde die, "ik vind haar beeldig. Net als jou. Je moet niet zo jaloers doen."
"Vooral als ze huilt en paars aanloopt vind ik haar niet om aan te zien", mopperde Bryony verder. "Niks beeldigs aan, om het over het kabaal nog maar niet te hebben."Saul maakte zich een klein beetje zorgen om haar. Bryony was altijd al een kind geweest dat meer buiten te vinden was dan binnen, maar de laatste tijd zagen ze haar nog zelden."Waar hing je uit?', vroeg June op een avond een beetje boos. "Het is over tienen, ik vind het helemaal niet prettig als je zo laat nog ergens rondstruint zonder dat wij weten waar precies."
"Gewoon, buiten, mag dat soms niet?", antwoordde Bryony stuurs, liep de trap op naar haar kamer en trok de deur dicht."Kennelijk puberen planten ook", zuchtte Saul tegen June. "Alleen is zij er wel heel vroeg bij.
"Misschien moeten we wat vaker leuke dingen met haar doen", suste June. "Ze is acht jaar enig kind geweest en verwend door de halve familie. We vinden het maar al te makkelijk dat ze zichzelf zo goed weet te vermaken en hele dagen weg is; ik denk dat ze gewoon wat aandacht nodig heeft."Vanaf dat moment zorgde Saul dat hij zich wat meer om zijn oudste kind bekommerde en dat leek inderdaad te helpen. Haar zusje gunde ze nog steeds geen blik waardig, maar in ieder geval kwam ze weer op normale tijden thuis en werd iets vrolijker. Als ze geen spelletjes verloor tenminste.Ook toen Cameron wat ouder werd liet Bryony haar volledig links liggen.
De peuter kon dat verder niet zo heel veel schelen. Net als haar oudere zus kon ze zichzelf heel goed bezighouden en bovendien zag ze Bryony zo weinig dat ze zelf ook weinig pogingen deed diens vriendschap te winnen. Ze was een lief meisje, dat echter in een furie kon veranderen zodra iets haar niet beviel of als iets te lang duurde naar haar zin.Vooral June leek het op een gegeven moment te moeten ontgelden. Hoe geduldig en vriendelijk ze ook tegen haar peuterpubertje deed, Cameron leek te hebben besloten dat alleen haar vader zich nog met haar mocht bezighouden. Zelfs bij Number One wist ze zich te gedragen, maar haar moeder kon geen goed meer doen.
Het stemde June duidelijk verdrietig en of het nou een direct gevolg was of niet, onmiddellijk gleed ze tot Sauls afgrijzen terug in de koele, afstandelijke modus die haar in het begin had gekenmerkt.Het maakte Saul een beetje murw. Het was ruim vier jaar geleden dat June zich zo gedragen had en indertijd had hij haar erop aangesproken. Maar inmiddels wist hij dat stemmingswisselingen een onwelkom neveneffect van kloons konden zijn, evenals plotselinge veranderingen in haar persoonlijkheid.
Ze kon er niets aan doen, hij moest het accepteren en het was zijn eigen schuld. Hij had er zelf voor gekozen met oogkleppen op het recept van het elixer te lezen, nu moest hij de consequenties dragen.Bryony vierde haar twaalfde verjaardag en leek zich weer verder van hen te verwijderen.
Uitnodigingen om iets gezelligs te gaan doen sloeg ze af en net als vroeger verdween ze na school spoorloos. Letterlijk.
Terwijl ze voorheen in ieder geval nog hadden konden traceren waar ze uithing doordat ze gesignaleerd werd door vrienden of familie, was ze nu onzichtbaar vanaf het moment dat de bel ging.De schoolbus liet ze voor wat die was. 's Morgens stapte ze op, tegelijk met Phileas die in zijn examenjaar zat, maar 's middags keerde hij zonder haar terug. Niemand snapte waar ze zich precies verborg. En als iemand de moeite had genomen haar een keer te volgen zouden ze hun ogen waarschijnlijk niet geloofd hebben.Zich ingraven was iets dat ze bij toeval ontdekt had en ze vond het heerlijk. Niet alleen wist ze zichzelf op die manier onvindbaar, bovendien gaf het haar enorme energie en bracht haar vochtgehalte op peil.
Pas als het donker was en haar bladeren onbereikbaar waren geworden voor het zonlicht schoot ze weer omhoog en keerde als herboren terug naar huis.Haar vrienden van vroeger liet ze tegenwoordig links liggen. De enige plek buiten thuis waar ze graag kwam was bij haar opa en oma, bij wie ze zich altijd welkom wist. Ze babbelde wat met de plantjes in haar opa's moestuin, complimenteerde de knoflook met zijn geur, flirtte met de tomaten en ging dan naar binnen om gedag te zeggen.De laatste tijd had ze echter het gevoel dat er iets mis was tussen die twee. Er hing een spanning die er vroeger nooit geweest was. Lange stiltes die ze niet wist op te vullen omdat ze nu eenmaal geen prater was, en ook de steelse onderlinge blikken ontgingen haar niet."Jullie moeten van elkaar blijven houden!", wilde ze schreeuwen. Niet hetzelfde worden als haar vader en June, die nooit meer iets tegen elkaar te zeggen leken te hebben en zwijgend hun eigen levens leidden.Of zoals zijzelf en Dillon, degene die er de directe oorzaak van was dat ze niets meer met andere mensen te maken wilde hebben, sinds hij hun vriendschap verraden had door met Chrissy aan te pappen.
Had hij niet ooit gezegd dat hij met haar zou trouwen? Dat ze het allermooiste en grappigste meisje was dat hij kende? Zijn woorden waren volkomen waardeloos gebleken op het moment dat een normaal meisje van vlees en bloed belangstelling had gekregen voor hem.In het begin had hij helemaal niet door gehad dat er iets geknakt was bij Bryony. Zijn jeugdbeloften waren niet ongemeend geweest, maar speelden geen rol meer voor hem. Hij had er geen idee van dat dat voor haar anders was.
In het begin kwam hij dus nog geregeld over de vloer, maar omdat hij daar Bryony nooit meer aantrof of door haar werd afgepoeierd, stopte hij daar snel mee.Waar Bryony verder dieper onder leed dan iemand kon bevroeden, was het feit dat ze voor haar gevoel June kwijt was.
Dat had niets te maken met de geboorte van haar zusje, er was iets anders dat Bryony enorm verwarde en eenzaam maakte.
Als ze terugdacht aan de oude June - hun vertrouwelijke gesprekken van vroeger, de leuke dingen die ze hadden gedaan - dan kon ze zich nauwelijks voorstellen dat dat dezelfde vrouw was geweest.
Tegenwoordig zei June amper nog iets tegen haar. Ze deed het huishouden, bakte brood, koekjes en taart voor de winkel en liet iedereen voor de rest links liggen.Af en toe was er ineens een kleine vreemde opleving. Maakte ze grapjes met Cameron, ging uit zichzelf wandelen en was weer vol belangstelling, maar Bryony wist niet zo goed wat ze daarvan moest denken en hield de boot af. Het was toch tijdelijk. Iedere keer dat ze hoopvol dacht dat alles als vanouds zou worden, trok June het schild weer omhoog en sloot zich af.Bryony was niet de enige die er moeite mee had. Een jaar had Saul gezwegen en uit schuldgevoel geaccepteerd dat hij een wispelturige vriendin had, maar op een ochtend trok hij het niet meer."We moeten praten", zei hij zacht. "Ik kan er niet meer tegen zo. Ik weet dat het mijn eigen schuld is, ik had je nooit nooit nooit moeten creëren, maar dit gaat niemand van ons volhouden. Wekenlang loop je rond als een zombie en dan ineens - zoals vannacht - kruip je bij me alsof er niets gebeurd is. En elke keer hoop ik dat het vanaf nu dan eindelijk zo zal blijven, maar elke keer ben ik je een paar dagen later weer kwijt.
En het gaat niet alleen om mij, ik merk dat Bryony en Cameron er ook onder lijden. Ik wil eigenlijk voorstellen definitief uit elkaar te gaan, een eigen huisje voor je te zoeken en dan moet je maar kijken in hoeverre je de meisjes nog wilt zien. Maar ik kan zo niet verder met je."Hij stond op en bracht zijn bord naar de keuken. Stilletjes kwam June achter hem aan en knikte toen langzaam.
"Ja, ik snap dat het moeilijk is", zei ze hees, "en het spijt mij ook. Ik... moet gewoon heel goed gaan nadenken."
Saul schudde zijn hoofd. "Jij hoeft niet na te denken", zei hij. "Je kunt er niks aan doen. Daarom hak ik nu de knoop door."
Of het moest zijn omdat het meisje een pittig schepseltje bleek, aan wie ze hun handen vol hadden. De eerste maanden huilde ze veel en was alleen tevreden wanneer er met haar gewandeld en gespeeld werd. Maar toen ze iets ouder werd en begon rond te kruipen werd ze makkelijker.June was dol op haar. Ze vertroetelde haar zoveel ze kon, liep urenlang met haar door het huis als ze onrustig was en 's nachts sprong ze altijd als eerste haar bed uit wanneer Cameron begon te huilen.Saul had het gevoel dat ze het afgelopen jaar enorm naar elkaar waren toegegroeid en hij begon heel stiekem te overwegen haar ten huwelijk te vragen. Per slot van rekening was er nu Cameron die hen verbond.
En ook al had hij nog steeds lichte zorgen omtrent haar kloonschap - inmiddels had hij iets nauwkeuriger bestudeerd wat de gevolgen konden zijn en die stelden hem niet gerust - begon hij te hopen dat alles volledig ten goede was gekeerd.Ondertussen was er één iemand in het gezin die zich minder prettig voelde en dat was Bryony. Hoewel June haar behandelde als haar eigen dochter en duidelijk veel van het plantmeisje hield, slokte de aandacht voor Cameron nu eenmaal veel van haar tijd op. Tijd die ze niet aan Bryony kon besteden."Vind je haar ook zo lelijk?", vroeg Bryony op een middag peinzend, terwijl Saul zijn jongste dochtertje verzorgde.
"Nee, antwoordde die, "ik vind haar beeldig. Net als jou. Je moet niet zo jaloers doen."
"Vooral als ze huilt en paars aanloopt vind ik haar niet om aan te zien", mopperde Bryony verder. "Niks beeldigs aan, om het over het kabaal nog maar niet te hebben."Saul maakte zich een klein beetje zorgen om haar. Bryony was altijd al een kind geweest dat meer buiten te vinden was dan binnen, maar de laatste tijd zagen ze haar nog zelden."Waar hing je uit?', vroeg June op een avond een beetje boos. "Het is over tienen, ik vind het helemaal niet prettig als je zo laat nog ergens rondstruint zonder dat wij weten waar precies."
"Gewoon, buiten, mag dat soms niet?", antwoordde Bryony stuurs, liep de trap op naar haar kamer en trok de deur dicht."Kennelijk puberen planten ook", zuchtte Saul tegen June. "Alleen is zij er wel heel vroeg bij.
"Misschien moeten we wat vaker leuke dingen met haar doen", suste June. "Ze is acht jaar enig kind geweest en verwend door de halve familie. We vinden het maar al te makkelijk dat ze zichzelf zo goed weet te vermaken en hele dagen weg is; ik denk dat ze gewoon wat aandacht nodig heeft."Vanaf dat moment zorgde Saul dat hij zich wat meer om zijn oudste kind bekommerde en dat leek inderdaad te helpen. Haar zusje gunde ze nog steeds geen blik waardig, maar in ieder geval kwam ze weer op normale tijden thuis en werd iets vrolijker. Als ze geen spelletjes verloor tenminste.Ook toen Cameron wat ouder werd liet Bryony haar volledig links liggen.
De peuter kon dat verder niet zo heel veel schelen. Net als haar oudere zus kon ze zichzelf heel goed bezighouden en bovendien zag ze Bryony zo weinig dat ze zelf ook weinig pogingen deed diens vriendschap te winnen. Ze was een lief meisje, dat echter in een furie kon veranderen zodra iets haar niet beviel of als iets te lang duurde naar haar zin.Vooral June leek het op een gegeven moment te moeten ontgelden. Hoe geduldig en vriendelijk ze ook tegen haar peuterpubertje deed, Cameron leek te hebben besloten dat alleen haar vader zich nog met haar mocht bezighouden. Zelfs bij Number One wist ze zich te gedragen, maar haar moeder kon geen goed meer doen.
Het stemde June duidelijk verdrietig en of het nou een direct gevolg was of niet, onmiddellijk gleed ze tot Sauls afgrijzen terug in de koele, afstandelijke modus die haar in het begin had gekenmerkt.Het maakte Saul een beetje murw. Het was ruim vier jaar geleden dat June zich zo gedragen had en indertijd had hij haar erop aangesproken. Maar inmiddels wist hij dat stemmingswisselingen een onwelkom neveneffect van kloons konden zijn, evenals plotselinge veranderingen in haar persoonlijkheid.
Ze kon er niets aan doen, hij moest het accepteren en het was zijn eigen schuld. Hij had er zelf voor gekozen met oogkleppen op het recept van het elixer te lezen, nu moest hij de consequenties dragen.Bryony vierde haar twaalfde verjaardag en leek zich weer verder van hen te verwijderen.
Uitnodigingen om iets gezelligs te gaan doen sloeg ze af en net als vroeger verdween ze na school spoorloos. Letterlijk.
Terwijl ze voorheen in ieder geval nog hadden konden traceren waar ze uithing doordat ze gesignaleerd werd door vrienden of familie, was ze nu onzichtbaar vanaf het moment dat de bel ging.De schoolbus liet ze voor wat die was. 's Morgens stapte ze op, tegelijk met Phileas die in zijn examenjaar zat, maar 's middags keerde hij zonder haar terug. Niemand snapte waar ze zich precies verborg. En als iemand de moeite had genomen haar een keer te volgen zouden ze hun ogen waarschijnlijk niet geloofd hebben.Zich ingraven was iets dat ze bij toeval ontdekt had en ze vond het heerlijk. Niet alleen wist ze zichzelf op die manier onvindbaar, bovendien gaf het haar enorme energie en bracht haar vochtgehalte op peil.
Pas als het donker was en haar bladeren onbereikbaar waren geworden voor het zonlicht schoot ze weer omhoog en keerde als herboren terug naar huis.Haar vrienden van vroeger liet ze tegenwoordig links liggen. De enige plek buiten thuis waar ze graag kwam was bij haar opa en oma, bij wie ze zich altijd welkom wist. Ze babbelde wat met de plantjes in haar opa's moestuin, complimenteerde de knoflook met zijn geur, flirtte met de tomaten en ging dan naar binnen om gedag te zeggen.De laatste tijd had ze echter het gevoel dat er iets mis was tussen die twee. Er hing een spanning die er vroeger nooit geweest was. Lange stiltes die ze niet wist op te vullen omdat ze nu eenmaal geen prater was, en ook de steelse onderlinge blikken ontgingen haar niet."Jullie moeten van elkaar blijven houden!", wilde ze schreeuwen. Niet hetzelfde worden als haar vader en June, die nooit meer iets tegen elkaar te zeggen leken te hebben en zwijgend hun eigen levens leidden.Of zoals zijzelf en Dillon, degene die er de directe oorzaak van was dat ze niets meer met andere mensen te maken wilde hebben, sinds hij hun vriendschap verraden had door met Chrissy aan te pappen.
Had hij niet ooit gezegd dat hij met haar zou trouwen? Dat ze het allermooiste en grappigste meisje was dat hij kende? Zijn woorden waren volkomen waardeloos gebleken op het moment dat een normaal meisje van vlees en bloed belangstelling had gekregen voor hem.In het begin had hij helemaal niet door gehad dat er iets geknakt was bij Bryony. Zijn jeugdbeloften waren niet ongemeend geweest, maar speelden geen rol meer voor hem. Hij had er geen idee van dat dat voor haar anders was.
In het begin kwam hij dus nog geregeld over de vloer, maar omdat hij daar Bryony nooit meer aantrof of door haar werd afgepoeierd, stopte hij daar snel mee.Waar Bryony verder dieper onder leed dan iemand kon bevroeden, was het feit dat ze voor haar gevoel June kwijt was.
Dat had niets te maken met de geboorte van haar zusje, er was iets anders dat Bryony enorm verwarde en eenzaam maakte.
Als ze terugdacht aan de oude June - hun vertrouwelijke gesprekken van vroeger, de leuke dingen die ze hadden gedaan - dan kon ze zich nauwelijks voorstellen dat dat dezelfde vrouw was geweest.
Tegenwoordig zei June amper nog iets tegen haar. Ze deed het huishouden, bakte brood, koekjes en taart voor de winkel en liet iedereen voor de rest links liggen.Af en toe was er ineens een kleine vreemde opleving. Maakte ze grapjes met Cameron, ging uit zichzelf wandelen en was weer vol belangstelling, maar Bryony wist niet zo goed wat ze daarvan moest denken en hield de boot af. Het was toch tijdelijk. Iedere keer dat ze hoopvol dacht dat alles als vanouds zou worden, trok June het schild weer omhoog en sloot zich af.Bryony was niet de enige die er moeite mee had. Een jaar had Saul gezwegen en uit schuldgevoel geaccepteerd dat hij een wispelturige vriendin had, maar op een ochtend trok hij het niet meer."We moeten praten", zei hij zacht. "Ik kan er niet meer tegen zo. Ik weet dat het mijn eigen schuld is, ik had je nooit nooit nooit moeten creëren, maar dit gaat niemand van ons volhouden. Wekenlang loop je rond als een zombie en dan ineens - zoals vannacht - kruip je bij me alsof er niets gebeurd is. En elke keer hoop ik dat het vanaf nu dan eindelijk zo zal blijven, maar elke keer ben ik je een paar dagen later weer kwijt.
En het gaat niet alleen om mij, ik merk dat Bryony en Cameron er ook onder lijden. Ik wil eigenlijk voorstellen definitief uit elkaar te gaan, een eigen huisje voor je te zoeken en dan moet je maar kijken in hoeverre je de meisjes nog wilt zien. Maar ik kan zo niet verder met je."Hij stond op en bracht zijn bord naar de keuken. Stilletjes kwam June achter hem aan en knikte toen langzaam.
"Ja, ik snap dat het moeilijk is", zei ze hees, "en het spijt mij ook. Ik... moet gewoon heel goed gaan nadenken."
Saul schudde zijn hoofd. "Jij hoeft niet na te denken", zei hij. "Je kunt er niks aan doen. Daarom hak ik nu de knoop door."