Generatie 9 - deel 4, Baby's baby's baby's!
Daags nadat Jude haar iets ondeugends in haar oor had gefluisterd kwam Audrey met gelukkige blosjes de trap af. Zou het... gelukt zijn? Datgene waar ze nu al meer dan een jaar van droomde?De weken erna begon haar hoop te groeien (of had ze gewoon een gemeen en slecht gepland buikgriepje...?), maar toen ze eenmaal een test had gedaan was er geen twijfel meer mogelijk: Audrey en Jude verwachtten hun eerste kindje.De eerste die ze uiteraard op de hoogte bracht was Dolf, die inmiddels een dierbare vriend was geworden.Audrey ging meteen bij de gynaecoloog langs voor een medisch advies (alles was prima in orde), en daarna stortte ze zich op de vakliteratuur. Ze wilde niets aan het toeval overlaten.Op een ochtend voelde ze dat het niet lang meer ging duren. Liefdevol keek ze naar de nog slapende Jude: binnenkort zouden ze niet meer samen zijn. En inderdaad: de nacht erna kwamen de weeën en vertrokken ze in allerijl naar het ziekenhuis.Een paar uur later waren ze weer thuis, in het rijke bezit van een zoon: Orlando. Audrey liep te stralen, maar Jude mopperde aan een stuk door op de gang van zaken in het ziekenhuis."Wat een medisch gedoe daar. Ze doen net of je een patiënt bent. Een geboorte is toch een heel natuurlijk iets? En dan de hele tijd dat zenuwpezerige meten van de hartslag, ik werd er dóódnerveus van!""Rustig nou maar", lachte de jonge moeder. "Geniet nou maar van ons kleintje."De weken erna leefden Jude en Audrey op een roze wolk. Natuurlijk kwamen Kate en Lysander onmiddellijk naar hun vierde kleinkind kijken."Wat een prachtige lichtblauwe ogen", zwijmelde oma. "Helemaal de jouwe, Lysander."Jude ontpopte zich als een toegewijde vader, die er niet voor terugschrok luiers te verschonen (ook niet de écht vieze). Maar elke dag maakte hij ook even tijd vrij om zich uit te leven op de oefenpop. Hij moest en zou het hoogste niveau in de Oosterse Vechtsport behalen. Helemaal nadat hij had moeten aanzien met hoeveel gemak Dolf dat had bereikt. Dat knaagde toch een beetje (mannen blijven immers mannen...).Ondertussen had Audrey een leuk nieuwtje: ze was weer in verwachting. In een roes van moederlijk geluk bracht ze haar dagen door. Ze kookte de maaltijden, ze kirde en tutte met de baby, aaide nog eens over haar groeiende buik. Voor Audrey was het geluk compleet.Na de slechte ervaringen in het ziekenhuis, had Audrey besloten dat haar tweede kindje thuis geboren zou worden. Jude juichte dat van ganser harte toe, maar toen het moment van de geboorte eenmaal was aangebroken, raakte hij toch even in paniek.Toen hij echter merkte dat Audrey alles onder controle had, ging hij er rustig bij liggen met een zwangerschapsboek bij de hand, en voorzag de zwoegende jonge moeder van nuttig commentaar."Je doet het heel goed, lief. Ja precies, puf puf puf puf. Staat hier op bladzijde 24. Goed zo. Hahaha, je kijkt scheel. (oh..., sorry, zei ik iets verkeerd?)"Alles ging perfect en binnen enkele uren hield Audrey haar tweede kindje in haar armen. Een meisje ditmaal: Wynona.Orlando was inmiddels een eigenwijze dreumes, met lichtblond haar en helderblauwe ogen."De rijkeluiswens, een jongen en een meisje", lachte Jude. Diep van binnen hoopte hij dat ze nog niet klaar waren. Hij had maar één grote wens, en dat was minimaal vijf kinderen grootbrengen. Gelukkig deelde Audrey die levenswens met hem, en dat vertelde ze hem ook. Stralend keken de twee elkaar aan.Het duurde dan ook niet lang, of Audrey's buik bolde weer gezellig onder haar japonnetje. De dagen waren gevuld met luiers verschonen, spelen, Orlando leren lopen en praten en buiten dat had Jude het enorm druk met de talloze concerten die hij gaf, voor uitverkochte stadions. Zijn impresario vond dat hij zich moest onderscheiden van andere artiesten door zich zo mal mogelijk uit te dossen. Persoonlijk stond Jude het liefst in t-shirt en spijkerbroek op het podium, maar voorlopig deed hij maar wat er gezegd werd.Geregeld gingen ze natuurlijk bij Dolf op bezoek. Ze merkten dat de voormalige vampier nog steeds een voorkeur had voor de wezens van de nacht, en ergens waren ze bang dat hij toch ooit weer zou kiezen voor deze duistere leefwijze, die hem immers was aangeboren.Dolf verzekerde hen dat hun angst ongegrond was. Hoewel de vampiers hem geen angst inboezemden, beviel een leven als gewone Sim hem veel beter."Ik vertrouw die gezusters Lin niet", fluisterde Jude zachtjes tegen Audrey. "Ik ook niet", antwoordde die nors.Inmiddels kondigde baby nummer drie zich aan. Een jongetje weer, dat luisterde naar de naam...... Remi.Wynona was nu een peutertje, met aquamarijnkleurige ogen ("Van mijn oma", zei Audrey) en dezelfde lichtblonde haren als haar broer. Een mens zou zweren dat Audrey ondeugende dingen met Dolf had uitgespookt achter Jude's rug om, waar het de haarkleur van haar eerste twee koters betrof, maar wij kunnen u met de hand op ons hart verzekeren dat hiervan geen sprake was.Uiteraard waren Jude en Audrey nog niet klaar, en binnen de kortste keren was Audrey weer in blijde verwachting. Voor het eerst begon het haar wel op te breken: ze had enorm veel last van rugpijn tijdens deze vierde zwangerschap."Waarom ga je niet eens langs in het kuuroord voor een heerlijke massage", adviseerde Doenja's zoon Manuel haar, toen hij een keer op bezoek kwam. "Ik heb daar een bijbaantje gehad toen ik nog op school zat, Sims komen er als herboren vandaan." Audrey besloot zijn raad op te volgen en zich eens heerlijk te laten verwennen.En spoedig werd hun vierde kindje geboren: andermaal een jongetje, dat luisterde naar de naam Leander."Wil je nu even een tijdje rust?", vroeg Jude. "Welnee", antwoordde Audrey, terwijl ze haar jongste kind liefdevol de fles gaf. "Wie maalt er nou om een beetje rugpijn?"