Generatie 10 - deel 7, Gezinsuitbreiding
Na die nacht was het alsof ze in een nieuwe fase belandden. Meteen de volgende ochtend was Alexandre voor de spiegel gaan staan, had eens goed naar zijn jonge gezicht gekeken en zichzelf vervolgens streng toegesproken."Het is niet dat je dit gezicht niet kent, jongen, ook al is het even geleden. Wen er nou maar aan dat je je jeugd terug hebt en stop met je een ouwe knar te voelen. En vooral om je je er als een te gedragen."Siobhán bereikte eindelijk datgene waar ze de afgelopen periode zo door geobsedeerd was geweest: the kiss of the snake!
"Zo, dat was leuk", zei ze, en kocht vervolgens onmiddellijk een koningscobra om een nieuwe uitdaging aan te gaan.Op een ochtend, toen Siobhán als ontbijt een oud stuk engelencake uit de koelkast had gehaald dat ze ooit in het restaurant cadeau had gekregen, voelde ze zich onpasselijk worden.
"Jemig, die cake was niet goed meer", zei ze tegen Alexandre, en greep vertwijfeld naar haar maag. "Ik geloof dat ik even...."Rustig liep Alexandre haar achterna en vroeg voorzichtig: "Weet je zeker dat het die cake is...? Ik bedoel..., zou er ook iets anders aan de hand kunnen zijn?""Wat denk jij, Sacha", zei Siobhán later, toen ze haar zoontje op de arm nam. "Zou papa gelijk hebben en krijg je er een broertje of een zusje bij?
"Een broertje!", riep die zeer beslist. Hij was nu vijf en wist uitstekend tot uitdrukking te brengen waar zijn voorkeur naar uitging.De weken erna voelde Siobhán zich bijna continu beroerd.
"Dit kan ik me van mijn eerste zwangerschap toch echt niet herinneren, hoor," kreunde ze zachtjes. "Ik geloof heus dat ik een stevige voedselvergiftiging heb. Ik denk dat ik maar weer in bed ga liggen.""We staan er de komende tijd even alleen voor", grinnikte Alexandre tegen Sacha.
Hij zette een fijne oude plaat op van Serge Reggiani, gaf Sacha zijn avondmaal, maakte zijn onvolprezen herfstsalade, at, legde Sacha op bed en ging daarna lekker de hele avond sport zitten kijken.Op een avond zaten ze samen naar de sterren te kijken, toen Siobhán zich naar hem toeboog en fluisterde:
"Volgens mij had je gelijk, hoor. Ik heb voor morgen een afspraak met de dokter gemaakt."
Alexandre glimlachte. "Ik hoop dat hij iets heeft voor die voedselvergiftiging", zei hij en kreeg een stomp.De volgende middag kwam Siobhán de trap op, ging pal voor Alexandre staan en kondigde blij aan dat ze inderdaad weer zwanger was.Nu het dan definitief bevestigd werd, raakte Alexandre toch ontroerd. Een tweede kindje.
Hij boog zich naar haar buik en luisterde. "Ja hoor, ja, volgens mij hoor ik het hartje", knikte hij opgetogen. Daarna plukte hij een boek over zwangerschap en bevalling uit de kast en begon te lezen. Het zou de allereerste bevalling in zijn leven zijn die hij bij ging wonen en al lezend sloeg de schrik hem steeds meer om het hart.Siobhán was vol van de gedachte dat er nieuw leven in haar groeide. Hoe anders was dit dan de vorige keer. Blij bazuinde ze het rond en in tegenstelling tot de vorige keer waren de reacties ook blij. Gefeliciteerd worden met een zwangerschap voelde toch wel stukken prettiger, moest ze vaststellen.Innig tevreden merkte ze hoe haar buikje al snel begon te groeien en ze droeg hem pront.Ondertussen zat Alexandre ergens mee in zijn maag. Hij liep er al een tijdje mee rond en uiteindelijk confronteerde hij Siobhán ermee."Ik weet dat je dit keer thuis wilt bevallen", viel hij met de deur in huis. "Maar ik heb nu het een en ander gelezen over bevallingen en wat er allemaal mis kan gaan en... nou ja, ik vind het niet goed. Ik wil dat je gewoon naar het ziekenhuis gaat, dat is veel veiliger."Stomverbaasd keek Siobhán hem aan. Van Sacha was ze in het ziekenhuis bevallen omdat ze toen alleen was geweest. Maar nu ze Alexandre bij zich had, vond ze het veel gezelliger en ook natuurlijker wanneer haar kindje thuis geboren zou worden. Bovendien beviel de zinsnede 'ik vind het niet goed' haar totaal niet en dat zei ze ook."Ik wil thuis bevallen, Alexandre. De vorige keer waren er totaal geen complicaties en bovendien: we zijn zo in het ziekenhuis als het moet."In veel opzichten hadden zij en Alexandre dezelfde karaktertrekken en koppigheid was er een van. Beiden beten zich vast in hun standpunt. Op de een of andere manier vond Alexandre wel dat zij haar excuses moest aanbieden en daarom bleef hij nog geruime tijd mokken."Voor zo'n oude kerel gedraag je je nu wel als een heel klein kind", snibde Siobhán, wat de sfeer ook niet bepaald ten goede kwam.De maanden verstreken en Siobhán begon uit te zien naar de bevalling. De laatste loodjes wogen altijd het zwaarst."Laat me nog eens luisteren", vroeg Alexandre voor de zoveelste keer.
"Ja, JA! Ik hoor het hartje! Ik hoor het echt! In het begin niet hoor, dat zei ik maar. Maar nu..."
"'t Is nie waar", lachte Siobhán.
"Wist je dat?"
"Ik had zo'n vermoeden", schaterde ze. "Het kindje was nog veel te klein toen.""En wat doen we nou wat betreft.... dat ene?", vroeg hij, terwijl hij haar heel lief tegen zich aantrok.
"Ik beval thuis", zei Siobhán. En dat deed ze."Een meisje!", juichte ze.
Sacha had er een zusje bij: Juliette.En ze kon meteen in zijn ledikantje, want hij verjaarde op haar geboortedag en werd een schooljongen.Terwijl hij boven leuke kleren uit ging zoeken in zijn maat, zaten Siobhán en Alexandre op hun terras taart te eten."La vie est belle", zei Alexandre.
"Ja, het leven is mooi", beaamde Siobhán.
"Zo, dat was leuk", zei ze, en kocht vervolgens onmiddellijk een koningscobra om een nieuwe uitdaging aan te gaan.Op een ochtend, toen Siobhán als ontbijt een oud stuk engelencake uit de koelkast had gehaald dat ze ooit in het restaurant cadeau had gekregen, voelde ze zich onpasselijk worden.
"Jemig, die cake was niet goed meer", zei ze tegen Alexandre, en greep vertwijfeld naar haar maag. "Ik geloof dat ik even...."Rustig liep Alexandre haar achterna en vroeg voorzichtig: "Weet je zeker dat het die cake is...? Ik bedoel..., zou er ook iets anders aan de hand kunnen zijn?""Wat denk jij, Sacha", zei Siobhán later, toen ze haar zoontje op de arm nam. "Zou papa gelijk hebben en krijg je er een broertje of een zusje bij?
"Een broertje!", riep die zeer beslist. Hij was nu vijf en wist uitstekend tot uitdrukking te brengen waar zijn voorkeur naar uitging.De weken erna voelde Siobhán zich bijna continu beroerd.
"Dit kan ik me van mijn eerste zwangerschap toch echt niet herinneren, hoor," kreunde ze zachtjes. "Ik geloof heus dat ik een stevige voedselvergiftiging heb. Ik denk dat ik maar weer in bed ga liggen.""We staan er de komende tijd even alleen voor", grinnikte Alexandre tegen Sacha.
Hij zette een fijne oude plaat op van Serge Reggiani, gaf Sacha zijn avondmaal, maakte zijn onvolprezen herfstsalade, at, legde Sacha op bed en ging daarna lekker de hele avond sport zitten kijken.Op een avond zaten ze samen naar de sterren te kijken, toen Siobhán zich naar hem toeboog en fluisterde:
"Volgens mij had je gelijk, hoor. Ik heb voor morgen een afspraak met de dokter gemaakt."
Alexandre glimlachte. "Ik hoop dat hij iets heeft voor die voedselvergiftiging", zei hij en kreeg een stomp.De volgende middag kwam Siobhán de trap op, ging pal voor Alexandre staan en kondigde blij aan dat ze inderdaad weer zwanger was.Nu het dan definitief bevestigd werd, raakte Alexandre toch ontroerd. Een tweede kindje.
Hij boog zich naar haar buik en luisterde. "Ja hoor, ja, volgens mij hoor ik het hartje", knikte hij opgetogen. Daarna plukte hij een boek over zwangerschap en bevalling uit de kast en begon te lezen. Het zou de allereerste bevalling in zijn leven zijn die hij bij ging wonen en al lezend sloeg de schrik hem steeds meer om het hart.Siobhán was vol van de gedachte dat er nieuw leven in haar groeide. Hoe anders was dit dan de vorige keer. Blij bazuinde ze het rond en in tegenstelling tot de vorige keer waren de reacties ook blij. Gefeliciteerd worden met een zwangerschap voelde toch wel stukken prettiger, moest ze vaststellen.Innig tevreden merkte ze hoe haar buikje al snel begon te groeien en ze droeg hem pront.Ondertussen zat Alexandre ergens mee in zijn maag. Hij liep er al een tijdje mee rond en uiteindelijk confronteerde hij Siobhán ermee."Ik weet dat je dit keer thuis wilt bevallen", viel hij met de deur in huis. "Maar ik heb nu het een en ander gelezen over bevallingen en wat er allemaal mis kan gaan en... nou ja, ik vind het niet goed. Ik wil dat je gewoon naar het ziekenhuis gaat, dat is veel veiliger."Stomverbaasd keek Siobhán hem aan. Van Sacha was ze in het ziekenhuis bevallen omdat ze toen alleen was geweest. Maar nu ze Alexandre bij zich had, vond ze het veel gezelliger en ook natuurlijker wanneer haar kindje thuis geboren zou worden. Bovendien beviel de zinsnede 'ik vind het niet goed' haar totaal niet en dat zei ze ook."Ik wil thuis bevallen, Alexandre. De vorige keer waren er totaal geen complicaties en bovendien: we zijn zo in het ziekenhuis als het moet."In veel opzichten hadden zij en Alexandre dezelfde karaktertrekken en koppigheid was er een van. Beiden beten zich vast in hun standpunt. Op de een of andere manier vond Alexandre wel dat zij haar excuses moest aanbieden en daarom bleef hij nog geruime tijd mokken."Voor zo'n oude kerel gedraag je je nu wel als een heel klein kind", snibde Siobhán, wat de sfeer ook niet bepaald ten goede kwam.De maanden verstreken en Siobhán begon uit te zien naar de bevalling. De laatste loodjes wogen altijd het zwaarst."Laat me nog eens luisteren", vroeg Alexandre voor de zoveelste keer.
"Ja, JA! Ik hoor het hartje! Ik hoor het echt! In het begin niet hoor, dat zei ik maar. Maar nu..."
"'t Is nie waar", lachte Siobhán.
"Wist je dat?"
"Ik had zo'n vermoeden", schaterde ze. "Het kindje was nog veel te klein toen.""En wat doen we nou wat betreft.... dat ene?", vroeg hij, terwijl hij haar heel lief tegen zich aantrok.
"Ik beval thuis", zei Siobhán. En dat deed ze."Een meisje!", juichte ze.
Sacha had er een zusje bij: Juliette.En ze kon meteen in zijn ledikantje, want hij verjaarde op haar geboortedag en werd een schooljongen.Terwijl hij boven leuke kleren uit ging zoeken in zijn maat, zaten Siobhán en Alexandre op hun terras taart te eten."La vie est belle", zei Alexandre.
"Ja, het leven is mooi", beaamde Siobhán.