Generatie 13 - deel 8, Weer thuis
Vier weken nadat Frances naar de Verendigde Staten was vertrokken kwam ze weer thuis in Emblesight, met Lindsey aan haar zijde. Haar eigen thuisfront had staan juichen toen ze via de telefoon gehakkeld had dat zij en Lindsey verkering hadden. Maar toen Lindsey zijn ouders met hetzelfde nieuws verraste, bleek met name Caitlin om de een of andere reden enigszins gereserveerd. Ze besloten dat voorlopig naast zich neer te leggen, tot ze haar persoonlijk hadden kunnen spreken.Evelyn en Julia hadden dus vier weken op de boerderij gewoond en hoewel het daar heerlijk was, waren ze toch blij dat ze nu weer konden terugkeren naar hun houten villa op de heuvel."En? Heb je nog paardgereden?", vroeg Frances aan haar vader.
"Ja hoor", schaterde haar moeder. "Eén keer."
"En toen nooit weer en nou gaan we het ergens anders over hebben", zei Evelyn.
"Eerst mijn schoonzoon knuffelen", zei Julia en kneep Lindsey haast fijn. Lindsey was als een tweede zoon voor haar en ze was blij dat hij terug was. "Wat een geluk dat ik zo'n eigenwijze oudste dochter heb, die zich de mond niet laat snoeren", zei ze zacht tegen hem. "Anders was Frances misschien nooit naar je toe gegaan. Stelletje domme kinderen."Nadat ze haar ouders had begroet liep Frances onmiddellijk naar buiten, naar Marron. Die stond in een hoekje en ze merkte dat haar komst hem onrustig maakte. Ze hadden elkaar ook zo lang niet gezien. Als vanzelf legde ze haar hoofd tegen het zijne en begon heel zachtjes tegen hem te fluisteren. Ze had geen idee waar het vandaan kwam, ze fluisterde zonder erbij na te denken, maar ze voelde hem langzaam rustig worden."Je hoeft niet bang te zijn, ik laat je niet meer zo lang alleen, hoor", zei ze tenslotte tegen hem, terwijl ze zijn voorhoofd aaide.Die avond gingen ze bij Caitlin en Dylan langs en met name Frances was een beetje nerveus. Caitlin was een humoristische en goudeerlijke vrouw, maar ze kon ook scherp zijn. Iets zat niet lekker en Frances had genoeg ontzag voor haar om een beetje tegen het komende gesprek op te zien.Caitlin bleek alleen thuis en ontving hen met de woorden: "Zo, je hebt hem dan in ieder geval ook weer bij me teruggebracht."
"Mam...", stamelde Lindsey geshockeerd. "Het was toch niet haar schuld dat ik wegging?"
"Niet?", vroeg Caitlin. En toen tegen Frances: "Ik hoop dat je begrijpt waarom we niet op je huwelijksfeest konden zijn."Frances wist even niet wat ze daarop moest zeggen, het huilen stond haar nader dan het lachen, maar toen bracht ze uit: "Ik vond het heel erg dat jullie er niet waren. Maar ik wist niet dat het opzettelijk was."Op het moment dat ze in Caitlins ogen zag dat die woorden haar raakten en ontwapenden, klonk vanuit de deuropening Dylans woedende stem: "Mens, wat ben jij nou toch weer aan het aanrichten! Laat het rusten. Ze zijn allebei onnozel geweest, maar je kunt moeilijk dat wurm verantwoordelijk houden voor de rigoureuze beslissingen van je zoon."Frances had Dylan niet vaak echt boos meegemaakt en ze schrok. Het laatste wat ze wilde was ruzie. Maar daar kwam het gelukkig niet van. "Het spijt me", zei Caitlin, een stuk milder nu. "Maar ik heb nu eenmaal geen makkelijk jaar achter de rug." Lindsey stond er totaal ontredderd bij. Hij schaamde zich dood. "Dat snap ik", zei Frances. "Ik ook niet.""Zand erover", zei Dylan streng. "Eén ding weet ik wel, als de hele wereld net zo bescheten was in de liefde als jullie, dan stierf het gehele menselijke ras uit." "Ik geloof dat dat nogal meevalt", zei Caitlin en keek Frances even recht aan. Die begon te blozen, terwijl er onwillekeurig een flauw glimlachje rond haar mond verscheen.
"Of vergis ik me?", vroeg Caitlin zacht.
"Ik weet het niet zeker", antwoordde Frances."Waar hadden jullie het in hemelsnaam over nadat mijn vader uit zijn slof was geschoten?", vroeg Lindsey haar de volgende ochtend aan het ontbijt.
Weer verscheen die flauwe glimlach op haar gezicht. "Ik denk dat je moeder iets aan me zag dat ikzelf ook vermoed", zei ze vaag.
"En nu in gewone klare taal graag?"
"Ik denk dat ik zwanger ben."Hierop verslikte Lindsey zich zo onbedaarlijk in een stuk tosti, dat hij blaffend en proestend een glas water moest gaan drinken. "Ik weet het niet zeker, hoor!", riep Frances hem na. "Ik voel me alleen steeds niet zo lekker."Lindsey solliciteerde met succes naar een baan bij een muziekkwartet en draaide al snel mee alsof hij nooit was weggeweest. Zijn collega's waren blij dat hij terug was. En verder bleef hij sporten om zijn gewicht op peil te houden; hij merkte dat de kilo's eraan vlogen zodra hij dat iets liet verslappen."Mij maakt het geen steek uit hoe zwaar je bent, dat weet je wel hè?", zei Frances voor de zekerheid, toen ze het erover hadden. "Ik plaagde je alleen maar met dat teddybeer."
"Ik voel me gewoon beter als ik sport", antwoordde Lindsey, die wel degelijk ooit was begonnen met afvallen voor haar.
"Okay, dan is het goed."Hij verkoos nu ook vaak de natuur boven de loopband, wat wel zo gezellig was, want dan kon Frances met hem meerijden.
"Wie er het eerste is!"
"Heel leuk", zei Lindsey.Twee weken nadat ze waren teruggekeerd uit Appaloosa Plains kreeg Frances de bevestiging dat ze inderdaad een kindje verwachtte.Ze liep de keuken in en gaf Lindsey een lief kusje, waarna ze naar de koelkast liep om het eten te gaan bereiden."Waar heb ik dat brave zoentje aan te danken?", vroeg Lindsey.
"Ik had gelijk, je wordt papa", antwoordde ze.Geschrokken liep hij achter haar aan."Maar... vind je dat niet erg? Je hebt me zelf verteld dat je voorlopig niet aan kinderen wilde beginnen in verband met het wedstrijd springen en dat je het zo vervelend vond als dinges je erover aan de kop zeurde."
"Oh...", antwoordde Frances een beetje verbaasd. "Ja, dat is waar. Nou, maar zo voel ik me helemaal niet meer. Ik vind het fijn dat ik een baby'tje krijg."Tevreden begon Lindsey op zijn gitaar te spelen terwijl zij kookte.
"Misschien wilde je gewoon geen kinderen met hem", mompelde hij heel zachtjes, terwijl hij de snaren even iets steviger aansloeg zodat ze hem niet zou horen.
"Ik versta je wel", lachte Frances.Een maand later waren ze 's avonds wat aan het musiceren, toen Lindsey toevallig uit het raam keek en iets dacht te zien. "Kom mee!", zei hij, pakte haar hand en trok haar mee naar de auto. Verbaasd volgde ze hem.Even later stonden ze ergens langs het meer en zag Frances voor het eerst van haar leven een eenhoorn."Ooooh, wat bijzonder...", zei ze zachtjes. En toen: "Hallo Charlie."
"Noem je hem Charlie?", grinnikte Lindsey.
"Hij heet Charlie", antwoordde ze eenvoudig en boog zich toen naar het hoofd van het dier."Wat sta je nou tegen hem te fluisteren?", vroeg Lindsey verbaasd, zijn oren spitsend of hij kon verstaan wat ze zei, maar Frances reageerde niet en fluisterde verder, haar mond vlakbij de eenhoorn.Lindsey begon zich net te vervelen, toen voor zijn ogen Frances ineens de lucht in zweefde. Duidelijk gedirigeerd door de hoorn van het mythische dier. Hij slaakte een kreet, maar het volgende moment stond ze weer op haar voeten, een beetje verdwaasd."Wat gebeurde daar nou, je moet voorzichtig zijn! Alles goed en wel, maar dat beest moet je wel met rust laten", riep hij geschrokken.
"Hij heeft me gezegend...", zei ze opgetogen.
"Het zag er doodeng uit en nu sparkel je helemaal! En wat doe je nou weer?"Frances had zich voorovergebogen in een beleefde buiging en zei: "Charlie, vergeef mijn lompe metgezel zijn onwetendheid en sta mij toe je te verzoeken om deel uit te maken van ons huishouden."Hierop boog Charlie zijn hoofd voor haar en met de boodschap dat zij overduidelijk een echte dierenvriend was, accepteerde hij haar aanbod."En nu heb ik definitief het gevoel dat ik in Sprookjesland beland ben", zei Lindsey, terwijl Charlie kleurige rondjes om hen heen begon te draven. Hij dacht even na. Eigenlijk was hij dit ergens de komende week van plan geweest, tijdens een romantisch dineetje of zo. Maar hij had niet het idee dat er ooit een mooier en intiemer moment zou komen dan dit. Dus zakte hij op een knie en haalde uit zijn zak wat hij vorige week bij de juwelier gekocht had."Lieve Sparkelientje, wil je mijn vrouw worden?"
"Lieve lompe metgezel", antwoordde ze blozend van blijdschap, "ik wil niets liever dan dat."
Ze omhelsden elkaar."Zo", zei Lindsey daarna. "En nu begint het al licht te worden en moeten we naar huis. En jij hebt er natuurlijk niet aan gedacht dat je onder geen beding mag paardrijden, dus ik breng Charlie thuis. Neem jij de auto?"Met bibberknieën wurmde hij zich in het zadel.Toen hij zo een tijdje gezeten had, liep Frances naar hem toe.
"En nu?", vroeg ze.
"En nu sta ik hier", antwoordde hij. "Ik sta hier en kijk uit over het meer en ik denk dat ik hier de komende maanden maar blijf staan. Tot het baby'tje geboren wordt en dan bel je je moeder om te vragen of ze even wil oppassen en dan kom je mij redden."Frances grinnikte. "Ik zal je er maar niet aan herinneren dat ik een jaar of vijf geleden zo onbedaarlijk werd uitgelachen door iemand, toen ik voor het eerst alleen in het zadel zat."
"Nee, doe maar niet", zei hij. "Gelukkig maar dat jij veel te aardig bent om iemand uit te lachen.""Precies, het is dan ook beslist geen lachen wat ik nu doe", schaterde ze en wilde toen Charlie bij de leidsels pakken om hem, met Lindsey in het zadel, wandelend naar huis te voeren. Maar Charlie bleek andere plannen te hebben. Ineens steigerde hij, Lindsey slaakte een hoog vrouwelijk gilletje, er volgde een lichtflits en toen stond Frances ineens moederziel alleen in het veld.Verbaasd keek Lindsey om zich heen. Hij stond op het erf voor hun boerderij."Hoe heb ik 'm dat geflikt...?", mompelde hij.
En toen harder: "Zeg Marron, heb je dat gezien jongen? Kijk, en leer!"Hierna klauterde hij onhandig van Charlie's rug af en was blij dat hij net op de grond stond toen Frances voorreed."Ah", zei ze met iets spijtigs in haar stem. "Je bent al afgestegen. Op Andalusische wijze?"
"Ik weet niet wat 'op Andalusische wijze' is", zei hij uit de hoogte, "maar ik deed het met zo'n sierlijk zwaaitje, zoals jij altijd."
"Tuurlijk", lachte ze.Hij stond net op een snedige reactie te broeden, toen hij voelde hoe hij de lucht in werd getild, terwijl een vreemde reinigende tinteling door zijn hele lichaam trok."Zie je dat, hij vindt mij ook lief", straalde hij schaapachtig toen hij weer op de grond stond.
"Je bent ook lief", antwoordde ze en kuste hem.
"Ik dank u voor dit compliment", zei hij. "En dan nu heel snel naar bed met jou, want jij verkeert natuurlijk eigenlijk volstrekt niet in een positie om een hele nacht door te halen."En terwijl de zon hun slaapkamer verlichtte en ze in een droomloze slaap vielen, liep Charlie naar Marron toe."Leuk stel", zei hij. "Charlie, by the way."
"Ppbbbrrrh", brieste Marron.
"Wat je zegt", zei Charlie. "Ze zijn wel dol op elkaar, hè?"
Ppbbbrrrrh", herhaalde Marron, alsof hij wilde zeggen: "Dat is een heel lang verhaal."
"Ja hoor", schaterde haar moeder. "Eén keer."
"En toen nooit weer en nou gaan we het ergens anders over hebben", zei Evelyn.
"Eerst mijn schoonzoon knuffelen", zei Julia en kneep Lindsey haast fijn. Lindsey was als een tweede zoon voor haar en ze was blij dat hij terug was. "Wat een geluk dat ik zo'n eigenwijze oudste dochter heb, die zich de mond niet laat snoeren", zei ze zacht tegen hem. "Anders was Frances misschien nooit naar je toe gegaan. Stelletje domme kinderen."Nadat ze haar ouders had begroet liep Frances onmiddellijk naar buiten, naar Marron. Die stond in een hoekje en ze merkte dat haar komst hem onrustig maakte. Ze hadden elkaar ook zo lang niet gezien. Als vanzelf legde ze haar hoofd tegen het zijne en begon heel zachtjes tegen hem te fluisteren. Ze had geen idee waar het vandaan kwam, ze fluisterde zonder erbij na te denken, maar ze voelde hem langzaam rustig worden."Je hoeft niet bang te zijn, ik laat je niet meer zo lang alleen, hoor", zei ze tenslotte tegen hem, terwijl ze zijn voorhoofd aaide.Die avond gingen ze bij Caitlin en Dylan langs en met name Frances was een beetje nerveus. Caitlin was een humoristische en goudeerlijke vrouw, maar ze kon ook scherp zijn. Iets zat niet lekker en Frances had genoeg ontzag voor haar om een beetje tegen het komende gesprek op te zien.Caitlin bleek alleen thuis en ontving hen met de woorden: "Zo, je hebt hem dan in ieder geval ook weer bij me teruggebracht."
"Mam...", stamelde Lindsey geshockeerd. "Het was toch niet haar schuld dat ik wegging?"
"Niet?", vroeg Caitlin. En toen tegen Frances: "Ik hoop dat je begrijpt waarom we niet op je huwelijksfeest konden zijn."Frances wist even niet wat ze daarop moest zeggen, het huilen stond haar nader dan het lachen, maar toen bracht ze uit: "Ik vond het heel erg dat jullie er niet waren. Maar ik wist niet dat het opzettelijk was."Op het moment dat ze in Caitlins ogen zag dat die woorden haar raakten en ontwapenden, klonk vanuit de deuropening Dylans woedende stem: "Mens, wat ben jij nou toch weer aan het aanrichten! Laat het rusten. Ze zijn allebei onnozel geweest, maar je kunt moeilijk dat wurm verantwoordelijk houden voor de rigoureuze beslissingen van je zoon."Frances had Dylan niet vaak echt boos meegemaakt en ze schrok. Het laatste wat ze wilde was ruzie. Maar daar kwam het gelukkig niet van. "Het spijt me", zei Caitlin, een stuk milder nu. "Maar ik heb nu eenmaal geen makkelijk jaar achter de rug." Lindsey stond er totaal ontredderd bij. Hij schaamde zich dood. "Dat snap ik", zei Frances. "Ik ook niet.""Zand erover", zei Dylan streng. "Eén ding weet ik wel, als de hele wereld net zo bescheten was in de liefde als jullie, dan stierf het gehele menselijke ras uit." "Ik geloof dat dat nogal meevalt", zei Caitlin en keek Frances even recht aan. Die begon te blozen, terwijl er onwillekeurig een flauw glimlachje rond haar mond verscheen.
"Of vergis ik me?", vroeg Caitlin zacht.
"Ik weet het niet zeker", antwoordde Frances."Waar hadden jullie het in hemelsnaam over nadat mijn vader uit zijn slof was geschoten?", vroeg Lindsey haar de volgende ochtend aan het ontbijt.
Weer verscheen die flauwe glimlach op haar gezicht. "Ik denk dat je moeder iets aan me zag dat ikzelf ook vermoed", zei ze vaag.
"En nu in gewone klare taal graag?"
"Ik denk dat ik zwanger ben."Hierop verslikte Lindsey zich zo onbedaarlijk in een stuk tosti, dat hij blaffend en proestend een glas water moest gaan drinken. "Ik weet het niet zeker, hoor!", riep Frances hem na. "Ik voel me alleen steeds niet zo lekker."Lindsey solliciteerde met succes naar een baan bij een muziekkwartet en draaide al snel mee alsof hij nooit was weggeweest. Zijn collega's waren blij dat hij terug was. En verder bleef hij sporten om zijn gewicht op peil te houden; hij merkte dat de kilo's eraan vlogen zodra hij dat iets liet verslappen."Mij maakt het geen steek uit hoe zwaar je bent, dat weet je wel hè?", zei Frances voor de zekerheid, toen ze het erover hadden. "Ik plaagde je alleen maar met dat teddybeer."
"Ik voel me gewoon beter als ik sport", antwoordde Lindsey, die wel degelijk ooit was begonnen met afvallen voor haar.
"Okay, dan is het goed."Hij verkoos nu ook vaak de natuur boven de loopband, wat wel zo gezellig was, want dan kon Frances met hem meerijden.
"Wie er het eerste is!"
"Heel leuk", zei Lindsey.Twee weken nadat ze waren teruggekeerd uit Appaloosa Plains kreeg Frances de bevestiging dat ze inderdaad een kindje verwachtte.Ze liep de keuken in en gaf Lindsey een lief kusje, waarna ze naar de koelkast liep om het eten te gaan bereiden."Waar heb ik dat brave zoentje aan te danken?", vroeg Lindsey.
"Ik had gelijk, je wordt papa", antwoordde ze.Geschrokken liep hij achter haar aan."Maar... vind je dat niet erg? Je hebt me zelf verteld dat je voorlopig niet aan kinderen wilde beginnen in verband met het wedstrijd springen en dat je het zo vervelend vond als dinges je erover aan de kop zeurde."
"Oh...", antwoordde Frances een beetje verbaasd. "Ja, dat is waar. Nou, maar zo voel ik me helemaal niet meer. Ik vind het fijn dat ik een baby'tje krijg."Tevreden begon Lindsey op zijn gitaar te spelen terwijl zij kookte.
"Misschien wilde je gewoon geen kinderen met hem", mompelde hij heel zachtjes, terwijl hij de snaren even iets steviger aansloeg zodat ze hem niet zou horen.
"Ik versta je wel", lachte Frances.Een maand later waren ze 's avonds wat aan het musiceren, toen Lindsey toevallig uit het raam keek en iets dacht te zien. "Kom mee!", zei hij, pakte haar hand en trok haar mee naar de auto. Verbaasd volgde ze hem.Even later stonden ze ergens langs het meer en zag Frances voor het eerst van haar leven een eenhoorn."Ooooh, wat bijzonder...", zei ze zachtjes. En toen: "Hallo Charlie."
"Noem je hem Charlie?", grinnikte Lindsey.
"Hij heet Charlie", antwoordde ze eenvoudig en boog zich toen naar het hoofd van het dier."Wat sta je nou tegen hem te fluisteren?", vroeg Lindsey verbaasd, zijn oren spitsend of hij kon verstaan wat ze zei, maar Frances reageerde niet en fluisterde verder, haar mond vlakbij de eenhoorn.Lindsey begon zich net te vervelen, toen voor zijn ogen Frances ineens de lucht in zweefde. Duidelijk gedirigeerd door de hoorn van het mythische dier. Hij slaakte een kreet, maar het volgende moment stond ze weer op haar voeten, een beetje verdwaasd."Wat gebeurde daar nou, je moet voorzichtig zijn! Alles goed en wel, maar dat beest moet je wel met rust laten", riep hij geschrokken.
"Hij heeft me gezegend...", zei ze opgetogen.
"Het zag er doodeng uit en nu sparkel je helemaal! En wat doe je nou weer?"Frances had zich voorovergebogen in een beleefde buiging en zei: "Charlie, vergeef mijn lompe metgezel zijn onwetendheid en sta mij toe je te verzoeken om deel uit te maken van ons huishouden."Hierop boog Charlie zijn hoofd voor haar en met de boodschap dat zij overduidelijk een echte dierenvriend was, accepteerde hij haar aanbod."En nu heb ik definitief het gevoel dat ik in Sprookjesland beland ben", zei Lindsey, terwijl Charlie kleurige rondjes om hen heen begon te draven. Hij dacht even na. Eigenlijk was hij dit ergens de komende week van plan geweest, tijdens een romantisch dineetje of zo. Maar hij had niet het idee dat er ooit een mooier en intiemer moment zou komen dan dit. Dus zakte hij op een knie en haalde uit zijn zak wat hij vorige week bij de juwelier gekocht had."Lieve Sparkelientje, wil je mijn vrouw worden?"
"Lieve lompe metgezel", antwoordde ze blozend van blijdschap, "ik wil niets liever dan dat."
Ze omhelsden elkaar."Zo", zei Lindsey daarna. "En nu begint het al licht te worden en moeten we naar huis. En jij hebt er natuurlijk niet aan gedacht dat je onder geen beding mag paardrijden, dus ik breng Charlie thuis. Neem jij de auto?"Met bibberknieën wurmde hij zich in het zadel.Toen hij zo een tijdje gezeten had, liep Frances naar hem toe.
"En nu?", vroeg ze.
"En nu sta ik hier", antwoordde hij. "Ik sta hier en kijk uit over het meer en ik denk dat ik hier de komende maanden maar blijf staan. Tot het baby'tje geboren wordt en dan bel je je moeder om te vragen of ze even wil oppassen en dan kom je mij redden."Frances grinnikte. "Ik zal je er maar niet aan herinneren dat ik een jaar of vijf geleden zo onbedaarlijk werd uitgelachen door iemand, toen ik voor het eerst alleen in het zadel zat."
"Nee, doe maar niet", zei hij. "Gelukkig maar dat jij veel te aardig bent om iemand uit te lachen.""Precies, het is dan ook beslist geen lachen wat ik nu doe", schaterde ze en wilde toen Charlie bij de leidsels pakken om hem, met Lindsey in het zadel, wandelend naar huis te voeren. Maar Charlie bleek andere plannen te hebben. Ineens steigerde hij, Lindsey slaakte een hoog vrouwelijk gilletje, er volgde een lichtflits en toen stond Frances ineens moederziel alleen in het veld.Verbaasd keek Lindsey om zich heen. Hij stond op het erf voor hun boerderij."Hoe heb ik 'm dat geflikt...?", mompelde hij.
En toen harder: "Zeg Marron, heb je dat gezien jongen? Kijk, en leer!"Hierna klauterde hij onhandig van Charlie's rug af en was blij dat hij net op de grond stond toen Frances voorreed."Ah", zei ze met iets spijtigs in haar stem. "Je bent al afgestegen. Op Andalusische wijze?"
"Ik weet niet wat 'op Andalusische wijze' is", zei hij uit de hoogte, "maar ik deed het met zo'n sierlijk zwaaitje, zoals jij altijd."
"Tuurlijk", lachte ze.Hij stond net op een snedige reactie te broeden, toen hij voelde hoe hij de lucht in werd getild, terwijl een vreemde reinigende tinteling door zijn hele lichaam trok."Zie je dat, hij vindt mij ook lief", straalde hij schaapachtig toen hij weer op de grond stond.
"Je bent ook lief", antwoordde ze en kuste hem.
"Ik dank u voor dit compliment", zei hij. "En dan nu heel snel naar bed met jou, want jij verkeert natuurlijk eigenlijk volstrekt niet in een positie om een hele nacht door te halen."En terwijl de zon hun slaapkamer verlichtte en ze in een droomloze slaap vielen, liep Charlie naar Marron toe."Leuk stel", zei hij. "Charlie, by the way."
"Ppbbbrrrh", brieste Marron.
"Wat je zegt", zei Charlie. "Ze zijn wel dol op elkaar, hè?"
Ppbbbrrrrh", herhaalde Marron, alsof hij wilde zeggen: "Dat is een heel lang verhaal."