Generatie 21 - deel 12, Het eiland
River had een beetje schaapachtig gelachen om haar opmerking.
"Mag ik in ieder geval een tijdje blijven logeren tot ik een eigen huisje vind?", vroeg hij.
"Ik kan je moeilijk de deur wijzen, vind je wel?", was haar droge antwoord. "Maar het is okay hoor, je bent hier voorlopig welkom. Ik wil alleen wel dat je je moeder en je zus belt, want die denken serieus dat je niet meer leeft."
"Maakt hen dat heel veel uit?", bromde River.
Even keek Cameron hem aan. Toen zei ze: "Ja, dat maakt hen uit."
Hij haalde zijn schouders op. "Ik zal ze bellen", zei hij toen ongeïnteresseerd.De weken erna gebeurde er niet veel. Cameron werkte vooral en als ze thuiskwam, trof ze River achter de computer aan of slapend op de bank. Vaak moest ze Charlie nog te eten geven, omdat hij zelfs dat niet gedaan had.Inmiddels had ze zo'n beetje uit hem getrokken waar hij al die tijd rondgehangen had en hoe het hem, zonder legale bron van inkomsten, gelukt was hier te geraken. Hij had zich als verstekeling op een cruiseschip verstopt en zich door oudere, rijke dames in leven laten houden. Cameron hoefde de details niet te weten op welke voorwaarden precies. De kleren die hij droeg had hij 'gevonden' en Charlie had hij als straatkatje ergens in een achterbuurt opgepikt zodra hij aan land was gegaan. Gelukkig had Cameron zoiets al vermoed en gezorgd dat het diertje alle benodigde prikken en wormkuren kreeg en ook een vlooienbehandeling bleek geen overbodige luxe.Onder de huurders waren de spanningen weer eens opgelopen, opnieuw door ruzies. Cameron snapte niet waarom mensen elkaar niet gewoon met rust konden laten als ze elkaar niet mochten, maar kennelijk was dat moeilijk. Ze koos geen partij, Dominique was een opgewonden standje, maar in stilte zou ze er niet om rouwen als haar onderburen snel zouden vertrekken. Ze vond hen gewoon niet aardig, ook al had zijzelf verder nooit woorden met hen gehad.Van enig amoureus verkeer tussen haar en Dominique was intussen geen sprake meer. Kennelijk vond hij het niet gepast omdat ze nu met een man samenwoonde en hoewel dat wat haar betreft geen beletsel hoefde te zijn, vond ze het eigenlijk wel best zo en drong ze niet aan.Hoewel River niet heel veel bijdroeg aan het huishouden, peinsde Cameron er niet over hem de deur uit te gooien. Hij mocht dan zeven jaar ouder zijn dan zij, ze betrapte zich erop dat ze hem als een soort jonger broertje beschouwde. Een broertje waar ze, ook al wilde hij niet erg deugen, onwillekeurig een zwak voor had.Zijn echte zus kon de functie van beschermengel niet vervullen omdat ze er te emotioneel in stond en bovendien een partner had die dat nogal tegenwerkte, maar Cameron had daar geen last van. Inmiddels had ze het thuisfront uiteraard op de hoogte gebracht van Rivers wederopstanding, want hijzelf was nog niet in staat gebleken die stap te zetten. Schaamde hij zich?Op een ochtend trok hij haar mee het leegstaande appartement in waar tot voor kort Inez gewoond had.
"Weet jij waarom hier nog steeds niemand woont?", vroeg hij. "Is het zo duur?"
"Valt mee", antwoordde ze, "maar er zijn meer huizen op deze eilanden dan mensen die een woning zoeken.""Hoe duur?"
"Meer dan jij je kunt veroorloven."
"Je zou het kunnen voorschieten."
"Tuurlijk.""Ik meen het! Ik ga een baan zoeken hier en ik betaal je ieder dubbeltje terug!"Cameron lachte smalend. "Daar heb ik alle vertrouwen in", zei ze op een toon die het tegendeel verried. "Maar weet je, misschien is het niet eens zo'n slecht idee. Op die manier kunnen we een oogje op je houden en loop je me tenminste niet meer voor mijn voeten."
Als die opmerking hem al beledigde dan liet hij het in ieder geval niet merken.
"Eén voorwaarde", vervolgde ze.Ze draaide het nummer van Phoebe en overhandigde hem de telefoon. "Je moeder", zei ze kort.
Een moment keek River haar vertwijfeld aan, maar toen werd er opgenomen en kon hij niet anders dan zich schoorvoetend melden. Kennelijk was de reactie aan de andere kant van dien aard, dat zijn blik al snel ontspande en er op een gegeven moment zelfs een glimlach doorschemerde.
"En nu je zus", commandeerde Cameron toen het gesprek was afgelopen. Braaf gehoorzaamde hij haar, ditmaal zelf het nummer intoetsend.Nog voordat Cameron contact had kunnen opnemen met de huiseigenaar, bleek die op een avond onverwacht uit eigen beweging langs te komen, om de schommel te controleren die Naomi en Emilio voor hun dochter gekocht hadden.
"Ik vind het prima zolang de andere bewoners er geen bezwaar tegen hebben", hoorde ze door het raam vanuit de tuin, "maar hij moet wel aan alle veiligheidseisen voldoen. Ik ben medeverantwoordelijk als er iets zou gebeuren."Ze had haar pyjama al aan en stond net af te wassen, dus bliksemsnel schoot ze haar kleren aan en rende naar buiten.Beleefd stelde ze zich voor en vroeg toen of hij al plannen had met het lege appartement naast het hare.
"Het staat te huur", zei hij, "dus binnen afzienbare tijd zal er wel iemand intrekken. Hoezo?"
"Ik zou de ruimte er graag bij huren voor een vriend van me", legde ze uit. "Ik neem aan dat de prijs vergelijkbaar is met mijn woning?""Iets goedkoper zelfs", zei hij, "het is niet ingericht zoals jouw flat."
Op dat moment stortte Becky zich in de conversatie."Gaat dit om die luilak die bij jou inwoont?", vroeg ze aan Cameron. "Zit de hele dag muziek te draaien boven ons hoofd en doet geen flikker!" En toen tegen de huiseigenaar: "Ik wil me hier wel even over beklagen. Hoe je zomaar mensen laat intrekken zonder ze eerst even te scannen. Zij (met een kort knikje naar Cameron) is hier ook komen wonen zonder dat wij enige vorm van inspraak hadden." En toen met een blik op de schommel: "En wat doet dit apparaat hier eigenlijk? Ik heb overduidelijk tegen Nadia gezegd dat wij absoluut niet gediend zijn van een stuk speelgoed op het gazon dat ons uitzicht bederft. Een eindje verderop is een speeltuin, laat ze daar naartoe gaan met dat kind."Boos stampte ze weg, ging haar huis binnen en sloeg de deur achter zich dicht. Bedaard draaide haar gesprekspartner zich naar Cameron en zei: "Goed, dat is dus in orde, je vriend kan hier komen wonen. Is dat hem?"Inderdaad had inmiddels River - die nieuwsgierig op het lawaai was afgekomen - zich bij hen gevoegd. Cameron knikte.
"Prima, ik zal een huurovereenkomst laten opstellen en ter ondertekening naar je toesturen. Dat moet niet al te ingewikkeld zijn want ik begrijp dat het op jouw naam komt te staan?" Opnieuw knikte Cameron.
"Afgehandeld dan", lachte de ander, "dat ging soepel."
Dat vonden River en Cameron ook.River mocht meteen het appartement betrekken en settelde zich zodra hij met Cameron in een kringloopwinkel wat spullen gekocht had. Heel veel had hij niet nodig. Hij vermaakte zich prima met niks doen, evenals voorheen, en voor de rest kwam hij nog steeds vaak langs. Vooral wanneer hij honger had."Het is wel de bedoeling dat je jezelf gaat bedruipen", mopperde Cameron na een paar weken. "Je bent hier altijd welkom, maar ik zou graag zien dat je eens iets met je leven gaat doen. Buiten de criminaliteit graag."Dat laatste was nogal recht voor zijn raap, tot dusver hadden Rivers onverkwikkelijke zaakjes als iets onbesprokens tussen hen in gehangen. Maar ze vond dat het tijd werd man en paard te gaan noemen om hem in beweging te krijgen. Zoals gewoonlijk toonde River zich niet beledigd, maar lachte slechts een beetje jongensachtig en wenste haar welterusten.De volgende dag kwam ze thuis van haar werk, toen ze bij het zwembad verraste uitroepen hoorde en gelach.
Nieuwsgierig wandelde ze om het huis heen om te zien wat er aan de hand was."Wat stelt dit voor?", vroeg ze verbaasd. "Waarom heb je van die malle kleren aan? Je lijkt wel een clown."Ten antwoord riep River: "Abracadabra!" en toverde een bos bloemen tevoorschijn. Zijn publiek klapte enthousiast.
"Ik word goochelaar", verklaarde hij. "Ik moet alleen nog even oefenen voordat ik er de straat mee op kan."Dat bleek toen hij de truc trachtte te herhalen."Nog een lange weg te gaan", grinnikte Cameron en liep terug om zich te gaan douchen.
"Ouch!", riep River haar na, "heb een beetje vertrouwen in me wil je?"
"Vertrouwen moet je verdienen", lachte ze. "Maar ik wens je veel succes."Ze was net klaar met douchen toen hij binnen kwam wandelen, nog steeds in dat rare kloffie.
"Zo, het is wel genoeg geweest voor vandaag en het ging helemaal niet slecht voor een debutant, wat eten we?"
"We?"
"Ah, kom op, ik heb de hele middag hard gewerkt, ik heb geen zin in koken."
"En ik wel?"
Hij knikte richting aanrecht: "Het staat er al."
"Dat zijn kliekjes, voor één persoon. Mij."Ze pakte een bord, ging zitten en begon te eten.
"Dus...", zei hij.
"Dus, je bent nu zelfstandig River. Ga naar huis en kook zelf wat."Een minuut lang stond hij besluiteloos naast de tafel maar toen ze niks meer zei, droop hij af. Ze vond het moeilijk om zo onaardig tegen hem te doen, maar het was even nodig. Hij was gemakzuchtig en liet zich alles graag aanleunen. Ze hielp hem niet door daaraan toe te blijven geven en eerlijk gezegd begon ze het ook zat te worden.Op haar werk verliep alles voorspoedig. Op een dag kregen ze een zeer curieuze melding.
"Geen brand", zei Henry, terwijl hij de kaart erbij pakte. "Een woonboot waar ze last hebben van bezeten kabouters."
"Watte?", vroeg Cameron. Henry noemde het adres.De kabouters bleken over een vlijmscherpe tong te beschikken, maar daar kon Cameron niet warm of koud van worden. Ze rekende de twee agressievelingen in en leverde ze af bij het dichtstbijzijnde tuincentrum. Ze wilde net weer in haar wagen stappen toen ze een telefoontje kreeg: ze mocht een onderscheiding komen ophalen in het gemeentehuis. Een blijk van waardering, uitgevaardigd door de burgemeester. Ze voelde zich vereerd en ging de onderscheiding meteen uit haar werk ophalen.Terug thuis viel ze opnieuw middenin een kibbelpartij, ditmaal tussen Dominique, Emilio en Bernard.
"Mag ik er even langs?", vroeg ze koeltjes.
Dat gekissebis begon bepaald op haar zenuwen te werken.De volgende dag kwam er een melding die van een iets andere orde was dan een koppel op hol geslagen kabouters. Een fel uitslaande brand en men had geschreeuw gehoord van mensen die blijkbaar ingesloten waren door de vlammen. Haast was geboden, anders zouden er doden vallen.Het hulpgeroep - waaruit pure doodsangst sprak - ging door merg en been, maar Cameron wist dat ze het hoofd koel moest houden en eerst de ergste brandhaarden onder controle moest zien te krijgen voordat ze naar binnen kon gaan. Pas toen dat gebeurd was, rende ze naar de voordeur en sloeg die in.Binnen trof ze volkomen paniek aan, drie mensen maar liefst moesten er ontzet worden. Maar door kordaat op te treden, wist ze gelukkig iedereen te bewegen het pand te verlaten. Zodra iedereen in veiligheid was, bluste ze de rest van het huis en belde daarna opgelucht naar de basis dat de brand meester was en dat er geen persoonlijke ongelukken gebeurd waren. En opnieuw kreeg ze te horen dat ze in het gemeentehuis verwacht werd om gelauwerd te worden."Maar ik doe gewoon mijn werk", protesteerde ze.
"Je redt mensenlevens", was het nuchtere antwoord, waarop ze andermaal in het zonnetje werd gezet en even later met een tweede onderscheiding op zak de trappen van het gemeentehuis afliep. Beneden gekomen botste ze bijna tegen iemand op."Oh, hallo, eh...", stamelde ze geschrokken. "Sorry, ik liep niet op te letten."
"Maakt niet uit, het liep goed af gelukkig", lachte hij. "Zeg, bedankt voor het meteen retourneren van het ondertekende contract, woont je vriend naar tevredenheid?"
"Ja, ja, ik geloof het wel, hij eeeh.... ja. Hij is niet mijn vriend trouwens, maar gewoon eh, 'een' vriend." Geen idee waarom ze het nodig vond dat toe te voegen maar het was eruit voor ze er erg in had.
"Mooi zo." Hij knipoogde vriendelijk."Nou, dan eh... ga ik maar...", ze wees vaag naar haar auto die verderop geparkeerd stond.
"Heb je misschien zin om met me uit eten te gaan?", antwoordde hij.
"Wat, nu bedoel je?", vroeg ze een beetje schaapachtig.
"Ja, nu, waarom niet. Als het uitkomt natuurlijk."
"Oh, ja, tuurlijk komt dat uit, ik bedoel, ja, gezellig."Gelukkig wist ze haar bakvisachtige geschutter onderweg naar het restaurant van zich af te schudden en eer de maaltijd op tafel werd gezet, zaten ze geanimeerd te praten. Fausto Johansson bleek hij te heten en net als zij kwam hij niet oorspronkelijk hiervandaan.
"Ik woon hier nu een jaar of vijf en naar volle tevredenheid. Waar ik hiervoor woonde? Oh, overal en nergens. Oorspronkelijk kom ik uit Denemarken."Hij bleek nog meer huizen en wooncomplexen te verhuren en daar een goed boterham mee te verdienen. Belangstellend informeerde hij naar haar carrière en toonde veel interesse in haar Egyptische reis, aangevend dat hij altijd nog een keer die kant op wilde. "Of China, dat lijkt me ook een heel fascinerend land. Ben je van plan terug te gaan?"
Cameron beaamde dat vol vuur.Pas tijdens het toetje durfde ze voorzichtig te vissen of hij een partner had. Hij antwoordde ontkennend, wenkte om de rekening die hij betaalde en vroeg toen of ze zin had nog mee naar het strand te gaan. "Er is geen geschiktere plek om van de sterrenhemel te genieten dan op het strand", verklaarde hij. "Die enorme hemelboog boven je hoofd in combinatie met het geruis van de zee, ik wil dat graag met je delen."
Hij liet er geen gras over groeien en Cameron had daar volstrekt geen problemen mee.Als vanzelf schoven ze dichter naar elkaar toe, tot ze tegen elkaar aan zaten. Het voelde warm en vertrouwd. Af en toe wees hij omhoog en benoemde een sterrenbeeld, hun vorm schetsend met zijn vinger tot ze het ook zag. Nog nooit had Cameron sterrenbeelden zo interessant gevonden."Wat is dat?", vroeg ze ineens ademloos.Fausto volgde haar blik. "Geen idee", zei hij, "een boot?"
"Volgens mij ligt het stil", wierp Cameron tegen.
"Misschien een eiland dan? Daar stikt het hier van."
Cameron schudde langzaam haar hoofd en stond op. "Nee, ik weet zeker dat het er net nog niet was.""Je zult ontdekken dat sommige eilanden hier met raadselen omgeven zijn", zei Fausto terwijl hij naast haar kwam staan. "Verborgen in mist, wachtend om ontdekt te worden."
"Hm, ja", reageerde Cameron weifelend, "maar ik zou zweren dat ik zoiets al eerder gezien heb en dat was niet hier maar in Italië, toen ik bij mijn opa en oma logeerde." Ze dacht terug aan het spannende zwemtochtje met haar oma en de aanval van de haai. Ook toen was er een vreemde berg opgedoemd in de verte, die hier qua vorm sterk aan deed denken."Kom", lachte Fausto, "het is al laat. Te laat om op onderzoek uit te gaan. Morgen bij daglicht ziet het er vast veel minder mysterieus uit en kun je erheen varen als je wilt om poolshoogte te nemen."
Cameron lachte ook. "Dat is een goed idee", zei ze, waarna ze terug naar boven wandelden.
"Mag ik in ieder geval een tijdje blijven logeren tot ik een eigen huisje vind?", vroeg hij.
"Ik kan je moeilijk de deur wijzen, vind je wel?", was haar droge antwoord. "Maar het is okay hoor, je bent hier voorlopig welkom. Ik wil alleen wel dat je je moeder en je zus belt, want die denken serieus dat je niet meer leeft."
"Maakt hen dat heel veel uit?", bromde River.
Even keek Cameron hem aan. Toen zei ze: "Ja, dat maakt hen uit."
Hij haalde zijn schouders op. "Ik zal ze bellen", zei hij toen ongeïnteresseerd.De weken erna gebeurde er niet veel. Cameron werkte vooral en als ze thuiskwam, trof ze River achter de computer aan of slapend op de bank. Vaak moest ze Charlie nog te eten geven, omdat hij zelfs dat niet gedaan had.Inmiddels had ze zo'n beetje uit hem getrokken waar hij al die tijd rondgehangen had en hoe het hem, zonder legale bron van inkomsten, gelukt was hier te geraken. Hij had zich als verstekeling op een cruiseschip verstopt en zich door oudere, rijke dames in leven laten houden. Cameron hoefde de details niet te weten op welke voorwaarden precies. De kleren die hij droeg had hij 'gevonden' en Charlie had hij als straatkatje ergens in een achterbuurt opgepikt zodra hij aan land was gegaan. Gelukkig had Cameron zoiets al vermoed en gezorgd dat het diertje alle benodigde prikken en wormkuren kreeg en ook een vlooienbehandeling bleek geen overbodige luxe.Onder de huurders waren de spanningen weer eens opgelopen, opnieuw door ruzies. Cameron snapte niet waarom mensen elkaar niet gewoon met rust konden laten als ze elkaar niet mochten, maar kennelijk was dat moeilijk. Ze koos geen partij, Dominique was een opgewonden standje, maar in stilte zou ze er niet om rouwen als haar onderburen snel zouden vertrekken. Ze vond hen gewoon niet aardig, ook al had zijzelf verder nooit woorden met hen gehad.Van enig amoureus verkeer tussen haar en Dominique was intussen geen sprake meer. Kennelijk vond hij het niet gepast omdat ze nu met een man samenwoonde en hoewel dat wat haar betreft geen beletsel hoefde te zijn, vond ze het eigenlijk wel best zo en drong ze niet aan.Hoewel River niet heel veel bijdroeg aan het huishouden, peinsde Cameron er niet over hem de deur uit te gooien. Hij mocht dan zeven jaar ouder zijn dan zij, ze betrapte zich erop dat ze hem als een soort jonger broertje beschouwde. Een broertje waar ze, ook al wilde hij niet erg deugen, onwillekeurig een zwak voor had.Zijn echte zus kon de functie van beschermengel niet vervullen omdat ze er te emotioneel in stond en bovendien een partner had die dat nogal tegenwerkte, maar Cameron had daar geen last van. Inmiddels had ze het thuisfront uiteraard op de hoogte gebracht van Rivers wederopstanding, want hijzelf was nog niet in staat gebleken die stap te zetten. Schaamde hij zich?Op een ochtend trok hij haar mee het leegstaande appartement in waar tot voor kort Inez gewoond had.
"Weet jij waarom hier nog steeds niemand woont?", vroeg hij. "Is het zo duur?"
"Valt mee", antwoordde ze, "maar er zijn meer huizen op deze eilanden dan mensen die een woning zoeken.""Hoe duur?"
"Meer dan jij je kunt veroorloven."
"Je zou het kunnen voorschieten."
"Tuurlijk.""Ik meen het! Ik ga een baan zoeken hier en ik betaal je ieder dubbeltje terug!"Cameron lachte smalend. "Daar heb ik alle vertrouwen in", zei ze op een toon die het tegendeel verried. "Maar weet je, misschien is het niet eens zo'n slecht idee. Op die manier kunnen we een oogje op je houden en loop je me tenminste niet meer voor mijn voeten."
Als die opmerking hem al beledigde dan liet hij het in ieder geval niet merken.
"Eén voorwaarde", vervolgde ze.Ze draaide het nummer van Phoebe en overhandigde hem de telefoon. "Je moeder", zei ze kort.
Een moment keek River haar vertwijfeld aan, maar toen werd er opgenomen en kon hij niet anders dan zich schoorvoetend melden. Kennelijk was de reactie aan de andere kant van dien aard, dat zijn blik al snel ontspande en er op een gegeven moment zelfs een glimlach doorschemerde.
"En nu je zus", commandeerde Cameron toen het gesprek was afgelopen. Braaf gehoorzaamde hij haar, ditmaal zelf het nummer intoetsend.Nog voordat Cameron contact had kunnen opnemen met de huiseigenaar, bleek die op een avond onverwacht uit eigen beweging langs te komen, om de schommel te controleren die Naomi en Emilio voor hun dochter gekocht hadden.
"Ik vind het prima zolang de andere bewoners er geen bezwaar tegen hebben", hoorde ze door het raam vanuit de tuin, "maar hij moet wel aan alle veiligheidseisen voldoen. Ik ben medeverantwoordelijk als er iets zou gebeuren."Ze had haar pyjama al aan en stond net af te wassen, dus bliksemsnel schoot ze haar kleren aan en rende naar buiten.Beleefd stelde ze zich voor en vroeg toen of hij al plannen had met het lege appartement naast het hare.
"Het staat te huur", zei hij, "dus binnen afzienbare tijd zal er wel iemand intrekken. Hoezo?"
"Ik zou de ruimte er graag bij huren voor een vriend van me", legde ze uit. "Ik neem aan dat de prijs vergelijkbaar is met mijn woning?""Iets goedkoper zelfs", zei hij, "het is niet ingericht zoals jouw flat."
Op dat moment stortte Becky zich in de conversatie."Gaat dit om die luilak die bij jou inwoont?", vroeg ze aan Cameron. "Zit de hele dag muziek te draaien boven ons hoofd en doet geen flikker!" En toen tegen de huiseigenaar: "Ik wil me hier wel even over beklagen. Hoe je zomaar mensen laat intrekken zonder ze eerst even te scannen. Zij (met een kort knikje naar Cameron) is hier ook komen wonen zonder dat wij enige vorm van inspraak hadden." En toen met een blik op de schommel: "En wat doet dit apparaat hier eigenlijk? Ik heb overduidelijk tegen Nadia gezegd dat wij absoluut niet gediend zijn van een stuk speelgoed op het gazon dat ons uitzicht bederft. Een eindje verderop is een speeltuin, laat ze daar naartoe gaan met dat kind."Boos stampte ze weg, ging haar huis binnen en sloeg de deur achter zich dicht. Bedaard draaide haar gesprekspartner zich naar Cameron en zei: "Goed, dat is dus in orde, je vriend kan hier komen wonen. Is dat hem?"Inderdaad had inmiddels River - die nieuwsgierig op het lawaai was afgekomen - zich bij hen gevoegd. Cameron knikte.
"Prima, ik zal een huurovereenkomst laten opstellen en ter ondertekening naar je toesturen. Dat moet niet al te ingewikkeld zijn want ik begrijp dat het op jouw naam komt te staan?" Opnieuw knikte Cameron.
"Afgehandeld dan", lachte de ander, "dat ging soepel."
Dat vonden River en Cameron ook.River mocht meteen het appartement betrekken en settelde zich zodra hij met Cameron in een kringloopwinkel wat spullen gekocht had. Heel veel had hij niet nodig. Hij vermaakte zich prima met niks doen, evenals voorheen, en voor de rest kwam hij nog steeds vaak langs. Vooral wanneer hij honger had."Het is wel de bedoeling dat je jezelf gaat bedruipen", mopperde Cameron na een paar weken. "Je bent hier altijd welkom, maar ik zou graag zien dat je eens iets met je leven gaat doen. Buiten de criminaliteit graag."Dat laatste was nogal recht voor zijn raap, tot dusver hadden Rivers onverkwikkelijke zaakjes als iets onbesprokens tussen hen in gehangen. Maar ze vond dat het tijd werd man en paard te gaan noemen om hem in beweging te krijgen. Zoals gewoonlijk toonde River zich niet beledigd, maar lachte slechts een beetje jongensachtig en wenste haar welterusten.De volgende dag kwam ze thuis van haar werk, toen ze bij het zwembad verraste uitroepen hoorde en gelach.
Nieuwsgierig wandelde ze om het huis heen om te zien wat er aan de hand was."Wat stelt dit voor?", vroeg ze verbaasd. "Waarom heb je van die malle kleren aan? Je lijkt wel een clown."Ten antwoord riep River: "Abracadabra!" en toverde een bos bloemen tevoorschijn. Zijn publiek klapte enthousiast.
"Ik word goochelaar", verklaarde hij. "Ik moet alleen nog even oefenen voordat ik er de straat mee op kan."Dat bleek toen hij de truc trachtte te herhalen."Nog een lange weg te gaan", grinnikte Cameron en liep terug om zich te gaan douchen.
"Ouch!", riep River haar na, "heb een beetje vertrouwen in me wil je?"
"Vertrouwen moet je verdienen", lachte ze. "Maar ik wens je veel succes."Ze was net klaar met douchen toen hij binnen kwam wandelen, nog steeds in dat rare kloffie.
"Zo, het is wel genoeg geweest voor vandaag en het ging helemaal niet slecht voor een debutant, wat eten we?"
"We?"
"Ah, kom op, ik heb de hele middag hard gewerkt, ik heb geen zin in koken."
"En ik wel?"
Hij knikte richting aanrecht: "Het staat er al."
"Dat zijn kliekjes, voor één persoon. Mij."Ze pakte een bord, ging zitten en begon te eten.
"Dus...", zei hij.
"Dus, je bent nu zelfstandig River. Ga naar huis en kook zelf wat."Een minuut lang stond hij besluiteloos naast de tafel maar toen ze niks meer zei, droop hij af. Ze vond het moeilijk om zo onaardig tegen hem te doen, maar het was even nodig. Hij was gemakzuchtig en liet zich alles graag aanleunen. Ze hielp hem niet door daaraan toe te blijven geven en eerlijk gezegd begon ze het ook zat te worden.Op haar werk verliep alles voorspoedig. Op een dag kregen ze een zeer curieuze melding.
"Geen brand", zei Henry, terwijl hij de kaart erbij pakte. "Een woonboot waar ze last hebben van bezeten kabouters."
"Watte?", vroeg Cameron. Henry noemde het adres.De kabouters bleken over een vlijmscherpe tong te beschikken, maar daar kon Cameron niet warm of koud van worden. Ze rekende de twee agressievelingen in en leverde ze af bij het dichtstbijzijnde tuincentrum. Ze wilde net weer in haar wagen stappen toen ze een telefoontje kreeg: ze mocht een onderscheiding komen ophalen in het gemeentehuis. Een blijk van waardering, uitgevaardigd door de burgemeester. Ze voelde zich vereerd en ging de onderscheiding meteen uit haar werk ophalen.Terug thuis viel ze opnieuw middenin een kibbelpartij, ditmaal tussen Dominique, Emilio en Bernard.
"Mag ik er even langs?", vroeg ze koeltjes.
Dat gekissebis begon bepaald op haar zenuwen te werken.De volgende dag kwam er een melding die van een iets andere orde was dan een koppel op hol geslagen kabouters. Een fel uitslaande brand en men had geschreeuw gehoord van mensen die blijkbaar ingesloten waren door de vlammen. Haast was geboden, anders zouden er doden vallen.Het hulpgeroep - waaruit pure doodsangst sprak - ging door merg en been, maar Cameron wist dat ze het hoofd koel moest houden en eerst de ergste brandhaarden onder controle moest zien te krijgen voordat ze naar binnen kon gaan. Pas toen dat gebeurd was, rende ze naar de voordeur en sloeg die in.Binnen trof ze volkomen paniek aan, drie mensen maar liefst moesten er ontzet worden. Maar door kordaat op te treden, wist ze gelukkig iedereen te bewegen het pand te verlaten. Zodra iedereen in veiligheid was, bluste ze de rest van het huis en belde daarna opgelucht naar de basis dat de brand meester was en dat er geen persoonlijke ongelukken gebeurd waren. En opnieuw kreeg ze te horen dat ze in het gemeentehuis verwacht werd om gelauwerd te worden."Maar ik doe gewoon mijn werk", protesteerde ze.
"Je redt mensenlevens", was het nuchtere antwoord, waarop ze andermaal in het zonnetje werd gezet en even later met een tweede onderscheiding op zak de trappen van het gemeentehuis afliep. Beneden gekomen botste ze bijna tegen iemand op."Oh, hallo, eh...", stamelde ze geschrokken. "Sorry, ik liep niet op te letten."
"Maakt niet uit, het liep goed af gelukkig", lachte hij. "Zeg, bedankt voor het meteen retourneren van het ondertekende contract, woont je vriend naar tevredenheid?"
"Ja, ja, ik geloof het wel, hij eeeh.... ja. Hij is niet mijn vriend trouwens, maar gewoon eh, 'een' vriend." Geen idee waarom ze het nodig vond dat toe te voegen maar het was eruit voor ze er erg in had.
"Mooi zo." Hij knipoogde vriendelijk."Nou, dan eh... ga ik maar...", ze wees vaag naar haar auto die verderop geparkeerd stond.
"Heb je misschien zin om met me uit eten te gaan?", antwoordde hij.
"Wat, nu bedoel je?", vroeg ze een beetje schaapachtig.
"Ja, nu, waarom niet. Als het uitkomt natuurlijk."
"Oh, ja, tuurlijk komt dat uit, ik bedoel, ja, gezellig."Gelukkig wist ze haar bakvisachtige geschutter onderweg naar het restaurant van zich af te schudden en eer de maaltijd op tafel werd gezet, zaten ze geanimeerd te praten. Fausto Johansson bleek hij te heten en net als zij kwam hij niet oorspronkelijk hiervandaan.
"Ik woon hier nu een jaar of vijf en naar volle tevredenheid. Waar ik hiervoor woonde? Oh, overal en nergens. Oorspronkelijk kom ik uit Denemarken."Hij bleek nog meer huizen en wooncomplexen te verhuren en daar een goed boterham mee te verdienen. Belangstellend informeerde hij naar haar carrière en toonde veel interesse in haar Egyptische reis, aangevend dat hij altijd nog een keer die kant op wilde. "Of China, dat lijkt me ook een heel fascinerend land. Ben je van plan terug te gaan?"
Cameron beaamde dat vol vuur.Pas tijdens het toetje durfde ze voorzichtig te vissen of hij een partner had. Hij antwoordde ontkennend, wenkte om de rekening die hij betaalde en vroeg toen of ze zin had nog mee naar het strand te gaan. "Er is geen geschiktere plek om van de sterrenhemel te genieten dan op het strand", verklaarde hij. "Die enorme hemelboog boven je hoofd in combinatie met het geruis van de zee, ik wil dat graag met je delen."
Hij liet er geen gras over groeien en Cameron had daar volstrekt geen problemen mee.Als vanzelf schoven ze dichter naar elkaar toe, tot ze tegen elkaar aan zaten. Het voelde warm en vertrouwd. Af en toe wees hij omhoog en benoemde een sterrenbeeld, hun vorm schetsend met zijn vinger tot ze het ook zag. Nog nooit had Cameron sterrenbeelden zo interessant gevonden."Wat is dat?", vroeg ze ineens ademloos.Fausto volgde haar blik. "Geen idee", zei hij, "een boot?"
"Volgens mij ligt het stil", wierp Cameron tegen.
"Misschien een eiland dan? Daar stikt het hier van."
Cameron schudde langzaam haar hoofd en stond op. "Nee, ik weet zeker dat het er net nog niet was.""Je zult ontdekken dat sommige eilanden hier met raadselen omgeven zijn", zei Fausto terwijl hij naast haar kwam staan. "Verborgen in mist, wachtend om ontdekt te worden."
"Hm, ja", reageerde Cameron weifelend, "maar ik zou zweren dat ik zoiets al eerder gezien heb en dat was niet hier maar in Italië, toen ik bij mijn opa en oma logeerde." Ze dacht terug aan het spannende zwemtochtje met haar oma en de aanval van de haai. Ook toen was er een vreemde berg opgedoemd in de verte, die hier qua vorm sterk aan deed denken."Kom", lachte Fausto, "het is al laat. Te laat om op onderzoek uit te gaan. Morgen bij daglicht ziet het er vast veel minder mysterieus uit en kun je erheen varen als je wilt om poolshoogte te nemen."
Cameron lachte ook. "Dat is een goed idee", zei ze, waarna ze terug naar boven wandelden.