Generatie 21 - deel 34, Paul
Tijdens Camerons verblijf in Champs les Sims besloot de pensionhouder net toevallig dat hij een extra bijdrage moest leveren aan de recreatie van zijn gasten. Dus werd er een klimmuur geïnstalleerd in de achtertuin van het complex, een basketbalnet, een golf range en een trampoline. Bergbeklimmen had Cameron altijd al eens willen proberen, dus zodra alles stond, trok ze haar sportkleding aan en ging naar buiten.
De volgende opdracht die ze aannam bleek bij mensen thuis. Een blij kinderstemmetje drong door het gesloten raam en even miste Cameron Daryl en Jodie. Ze belde aan en een jonge vrouw deed open. Jawel, ze had inderdaad geklaagd over vreemde geluiden die van beneden leken te komen en jawel, natuurlijk mocht ze even een kijkje in de kelder nemen, graag zelfs. Lustte ze eerst misschien een kopje koffie? Cameron bedankte beleefd en vroeg hoe ze onder het huis kon komen.
Wat Cameron ook verwacht had, geen ondergrondse tuin. Wie onderhield dit vroeg ze zich af.
En wie lag hier begraven? Werd de overlast veroorzaakt door een geest, net als in het museum? Ze besloot ook hier het even op een rouwen te zetten, waarop een voetschakelaar verscheen die een geheime deur triggerde. Ze bleek zich in een schuurtje boven de grond te bevinden.Ze legde de bewoonster uit dat de geluiden waarschijnlijk werden veroorzaakt door een overleden tuinman wiens graf zich in hun schuurtje bevond. Waarop de bewoonster in snikken uitbarstte, uitlegde dat het om haar vader ging en dat - nu ze dit wist - ze de geluiden voortaan zou koesteren en lustte Cameron nu dan misschien een kopje koffie? Cameron knikte.
Terug bij de herberg hoorde ze dat er post was voor haar: drie brieven van Jodie, Daryl en Naomi. Wat een leuke verrassing! Terug op de kamer deed ze een spelletje en toen ging ze naar bed.
Omdat er geen nieuwe opdrachten op het bord hingen, besloot Cameron nogmaals naar de grafheuvel te rijden en te kijken of er nog meer te vinden was.
En jawel! Opnieuw opende zich een trap en Cameron liep naar beneden om zich over te geven aan een volgende ontdekkingstocht.
De volgende dag accepteerde Cameron een missie waarbij ze, op kosten van haar opdrachtgever, naar Egypte en China moest reizen om wat PR-klusjes te doen. Dat kwam goed uit want de vakantie zat erop en het was tijd terug naar huis te gaan, waar het eigenlijk ook altijd een beetje vakantie was. Cameron had er nooit spijt van gehad dat ze ooit, jaren geleden, het koude, regenachtige Dragan Glaenn verlaten had om hier te gaan wonen.
De kinderen weer zien was ook fijn. Nu ze ouder werden en in mensen veranderden met wie je tenminste normale gesprekken kon voeren, merkte Cameron dat haar band met hen groeide.
Wat Cameron niet kon bevroeden, was dat er gezinsuitbreiding op komst was...
"Zo Makkertje, als het goed is ben je vanavond nog een echte jongen."
"Het zou echt moeten werken hebben ze gezegd. Als je dat opdrinkt, ben je niet langer een pop meer maar een mens, precies zo oud als ik. Dan kun je naar school en later een baan zoeken en we zullen voor altijd vrienden blijven."
Het was gelukt!!
Een bed was geen probleem, Makkertje kon in Rivers oude slaapkamer terecht. Daryl had het de afgelopen weken helemaal uitgedacht, nadat hij het krantenartikeltje over onzichtbare vriendjes had gelezen en het experiment waar het laboratorium vrijwilligers voor zocht. Niemand had dat artikel serieus genomen omdat het met opzet op 1 april geplaatst was, behalve mensen die het aanging. En die het geluk hadden in het bezit te zijn van een regenboogsteen.
De volgende ochtend werd Cameron, na haar workouts, aan de ontbijttafel verrast door het nieuwe gezinslid. Een bleke jongen met grote ogen en paars haar. Een vriendje te logeren, leuk, aparte jongen, dacht ze eerst. Maar toen legde het kereltje haar op rustige toon uit hoe de vork in de steel zat en dat hij geen huis had en of hij alsjeblieft hier mocht blijven wonen omdat hij anders nergens heen kon. Hij keek een beetje angstig, want terwijl hij zat te praten besefte hij hoe ongeloofwaardig het klonk. En dat Daryls moeder eerder zou geloven dat hij een zwerfkind was dat moest worden uitgeleverd aan de politie.
Dat dacht Cameron aanvankelijk inderdaad, hoewel de jongen er niet bepaald gewoon uitzag met zijn lichtgroene huid en kleurige haren. En toen het echt onmogelijk bleek te achterhalen waar 'Makkertje' (zoals Daryl en de jongen zelf hem hardnekkig bleven noemen) vandaan kwam en ze bovendien een bevestiging ontving van het laboratorium, besloot ze dat hij uiteraard kon blijven en registreerde ze hem.
"Alleen de naam Makkertje...", aarzelde ze.
Samen besloten ze zijn naam te veranderen in Paul, omdat het op 'pal' leek, het Engelse woord voor makkertje. Paul Kobayne. De jongen was er duidelijk blij mee.Ze deed de trips naar Egypte en China en keerde daarna vrij snel terug naar Frankrijk om verslag uit te brengen. De klus leverde haar derde visumpunt op en dat betekende dat ze een huis mocht huren, hetgeen ze meteen deed. Een schattig chalet op een helling dat uitkeek op een heerlijk geurend lavendelveld en Champs les Sims. Nadat ze het een beetje gezellig had ingericht allemaal, vond ze het tijd voor een nieuw avontuur. En ze werd niet teleurgesteld, want ze mocht weer naar het lugubere en vijandig ogende landhuis. Ze hoefde het huis verder niet te betreden dit keer. Een uurtje later keerde ze al terug naar haar opdrachtgever. Wat heerlijk was het toch, de privacy van je eigen chalet. Na het eten nog even met een koud glas witte wijn op je eigen terras zitten, met het geluid van de krekels, de geur van bloeiende lavendel en het uitzicht over het schilderachtige dorpje in de verte.Cameron was een beetje teleurgesteld geweest dat ze het landhuis verder niet had in gehoeven, maar gelukkig bleek haar missie nog niet klaar. Gretig ging ze in op het verzoek nog wat verder onderzoek te doen. Dit keer moest ze het gebouw aan de zijkant betreden. Doodgriezelig hoe het vuur bij de voordeur altijd pas oplaaide zodra je het huis naderde. Alsof het huis een levend organisme was dat indringers op een afstand zag naderen vanaf zijn heuvel en dan een preventief afweermechanisme in werking stelde. Vele brandvallen later, vond Cameron waarvoor ze gekomen was, waarna ze het maar meteen afleverde en terug naar huis ging. Cameron had nog maar een paar vakantiedagen over en helaas was het belabberd gesteld met nieuwe missies en opdrachten. Het bord voor de herberg bevatte vooral reclame en soms een verzoek kikkers te vangen of opalen te zoeken. Daar ging ze wel op in, maar het begon een beetje te vervelen. Tijdens een van haar zoektochten stuitte ze op een vijver vol kikkers, maar eigenlijk wilde ze niet bijdragen aan de wrede hobby die op te eten. Net wilde ze weer, zonder kikkers, op haar scooter stappen, toen ze een formatie van rotsblokken zag die haar aandacht trok. Pangu's Bijl wist er inderdaad raad mee en tot haar vreugde bleek er een trap onder schuil te gaan. De tombe waar ze in terechtkwam was een uitdaging. Vol vrij ingewikkelde puzzels en met smalle gangen en verborgen doorgangen. En menige val die ze met steeds groter succes gewoon wist te doorkruisen. Dat was sneller dan ze ontmantelen. Het was maar goed dat ze haar rugzak met proviand en haar slaapzak had meegenomen, want ze redde het niet op een dag. Wat ze na urenlang rondzeulen met beelden en het moeizaam openen van deuren wel moest erkennen, was helaas dat de jaren begonnen te tellen. Ze liep tegen de vijftig en dat voelde ze. Over de tombe was Cameron zeer opgetogen. Hij was spannend en uitdagend en bevatte bovendien verrassingen in de vorm van bloemen, planten en zelfs insecten. Ze verzamelde wat ze kon verzamelen, wie weet kreeg ze er geld voor. Nu ze geen baan meer had, waren de opbrengsten van wat ze tijdens haar reizen vond belangrijk geworden. Na veel omzwervingen kwam ze uit bij een deur. Nieuwsgierig opende ze hem... ... om in dezelfde ruimte uit te komen waar ze uren geleden al in rondgezocht had. Dan de put maar in, hoewel de felgroenen cirkels in het water haar een beetje huiverig maakten. De tunnel waar ze vervolgens in terechtkwam, had bijna haar einde betekend. Cameron was inmiddels gewend van waterput naar waterput te zwemmen in een tombe, maar dat ging doorgaans om enkele meters. Aan deze tunnel echter leek geen einde te komen en op een gegeven moment was het te laat om terug te keren. Dat zou ze sowieso niet redden. Dus zwom ze met krachtige slagen verder, trachtend niet toe te geven aan het gevoel van paniek dat zich van haar meester dreigde te maakte. Tot ze gelukkig het einde bereikte en naar adem happend bovenkwam. Opgelucht klauterde ze uit de put en had een paar minuten nodig om bij te komen. Daarna pas had ze oog voor de sprookjesachtige wereld waarin ze was terechtgekomen. Ze was doodmoe en eerlijk gezegd ook nogal aangedaan door de lange tocht onder water die haar bijna fataal geworden was, dus ze was blij toen ze een kant-en-klaar tentje vond waar ze in kon slapen, met een vuurkorf ernaast om eerst even op te drogen en warm te worden. De volgende ochtend stond ze uitgerust op en besteedde ze de eerste uren met het vangen van vlinders en andere insecten, het plukken van fruit en het zoeken naar kostbaarheden, die hier voor het oprapen lagen. En het spelen met stoomvallen, wat gewoon een leuk tijdverdrijf was. Aan het eind van de dag had ze alles onderzocht wat er te onderzoeken viel en opende ze de deur waarachter zich, zo had ze eerder al ontdekt, een trap bevond. Toen ze het aardoppervlak bereikte, wachtte haar een verrassing. Geen wonder dat die tunnel zo lang was geweest. Die had haar onder het water van de Seine door naar een eilandje gevoerd. Ze belde een taxiboot, ving in afwachting een valkje en liet zich vervolgens afzetten in de buurt van de plek waar ze aan haar laatste avontuur begonnen was. Haar laatste, dat had ze na deze ervaring definitief besloten. Het was mooi geweest. Zes tombes volbrengen in drie verschillende landen, ze mocht tevreden zijn. Haar laatste maaltijd hier besloot ze op een terrasje te nuttigen, genietend in het Franse middagzonnetje. Diezelfde avond nog was Cameron weer thuis.
"Alleen de naam Makkertje...", aarzelde ze.
Samen besloten ze zijn naam te veranderen in Paul, omdat het op 'pal' leek, het Engelse woord voor makkertje. Paul Kobayne. De jongen was er duidelijk blij mee.Ze deed de trips naar Egypte en China en keerde daarna vrij snel terug naar Frankrijk om verslag uit te brengen. De klus leverde haar derde visumpunt op en dat betekende dat ze een huis mocht huren, hetgeen ze meteen deed. Een schattig chalet op een helling dat uitkeek op een heerlijk geurend lavendelveld en Champs les Sims. Nadat ze het een beetje gezellig had ingericht allemaal, vond ze het tijd voor een nieuw avontuur. En ze werd niet teleurgesteld, want ze mocht weer naar het lugubere en vijandig ogende landhuis. Ze hoefde het huis verder niet te betreden dit keer. Een uurtje later keerde ze al terug naar haar opdrachtgever. Wat heerlijk was het toch, de privacy van je eigen chalet. Na het eten nog even met een koud glas witte wijn op je eigen terras zitten, met het geluid van de krekels, de geur van bloeiende lavendel en het uitzicht over het schilderachtige dorpje in de verte.Cameron was een beetje teleurgesteld geweest dat ze het landhuis verder niet had in gehoeven, maar gelukkig bleek haar missie nog niet klaar. Gretig ging ze in op het verzoek nog wat verder onderzoek te doen. Dit keer moest ze het gebouw aan de zijkant betreden. Doodgriezelig hoe het vuur bij de voordeur altijd pas oplaaide zodra je het huis naderde. Alsof het huis een levend organisme was dat indringers op een afstand zag naderen vanaf zijn heuvel en dan een preventief afweermechanisme in werking stelde. Vele brandvallen later, vond Cameron waarvoor ze gekomen was, waarna ze het maar meteen afleverde en terug naar huis ging. Cameron had nog maar een paar vakantiedagen over en helaas was het belabberd gesteld met nieuwe missies en opdrachten. Het bord voor de herberg bevatte vooral reclame en soms een verzoek kikkers te vangen of opalen te zoeken. Daar ging ze wel op in, maar het begon een beetje te vervelen. Tijdens een van haar zoektochten stuitte ze op een vijver vol kikkers, maar eigenlijk wilde ze niet bijdragen aan de wrede hobby die op te eten. Net wilde ze weer, zonder kikkers, op haar scooter stappen, toen ze een formatie van rotsblokken zag die haar aandacht trok. Pangu's Bijl wist er inderdaad raad mee en tot haar vreugde bleek er een trap onder schuil te gaan. De tombe waar ze in terechtkwam was een uitdaging. Vol vrij ingewikkelde puzzels en met smalle gangen en verborgen doorgangen. En menige val die ze met steeds groter succes gewoon wist te doorkruisen. Dat was sneller dan ze ontmantelen. Het was maar goed dat ze haar rugzak met proviand en haar slaapzak had meegenomen, want ze redde het niet op een dag. Wat ze na urenlang rondzeulen met beelden en het moeizaam openen van deuren wel moest erkennen, was helaas dat de jaren begonnen te tellen. Ze liep tegen de vijftig en dat voelde ze. Over de tombe was Cameron zeer opgetogen. Hij was spannend en uitdagend en bevatte bovendien verrassingen in de vorm van bloemen, planten en zelfs insecten. Ze verzamelde wat ze kon verzamelen, wie weet kreeg ze er geld voor. Nu ze geen baan meer had, waren de opbrengsten van wat ze tijdens haar reizen vond belangrijk geworden. Na veel omzwervingen kwam ze uit bij een deur. Nieuwsgierig opende ze hem... ... om in dezelfde ruimte uit te komen waar ze uren geleden al in rondgezocht had. Dan de put maar in, hoewel de felgroenen cirkels in het water haar een beetje huiverig maakten. De tunnel waar ze vervolgens in terechtkwam, had bijna haar einde betekend. Cameron was inmiddels gewend van waterput naar waterput te zwemmen in een tombe, maar dat ging doorgaans om enkele meters. Aan deze tunnel echter leek geen einde te komen en op een gegeven moment was het te laat om terug te keren. Dat zou ze sowieso niet redden. Dus zwom ze met krachtige slagen verder, trachtend niet toe te geven aan het gevoel van paniek dat zich van haar meester dreigde te maakte. Tot ze gelukkig het einde bereikte en naar adem happend bovenkwam. Opgelucht klauterde ze uit de put en had een paar minuten nodig om bij te komen. Daarna pas had ze oog voor de sprookjesachtige wereld waarin ze was terechtgekomen. Ze was doodmoe en eerlijk gezegd ook nogal aangedaan door de lange tocht onder water die haar bijna fataal geworden was, dus ze was blij toen ze een kant-en-klaar tentje vond waar ze in kon slapen, met een vuurkorf ernaast om eerst even op te drogen en warm te worden. De volgende ochtend stond ze uitgerust op en besteedde ze de eerste uren met het vangen van vlinders en andere insecten, het plukken van fruit en het zoeken naar kostbaarheden, die hier voor het oprapen lagen. En het spelen met stoomvallen, wat gewoon een leuk tijdverdrijf was. Aan het eind van de dag had ze alles onderzocht wat er te onderzoeken viel en opende ze de deur waarachter zich, zo had ze eerder al ontdekt, een trap bevond. Toen ze het aardoppervlak bereikte, wachtte haar een verrassing. Geen wonder dat die tunnel zo lang was geweest. Die had haar onder het water van de Seine door naar een eilandje gevoerd. Ze belde een taxiboot, ving in afwachting een valkje en liet zich vervolgens afzetten in de buurt van de plek waar ze aan haar laatste avontuur begonnen was. Haar laatste, dat had ze na deze ervaring definitief besloten. Het was mooi geweest. Zes tombes volbrengen in drie verschillende landen, ze mocht tevreden zijn. Haar laatste maaltijd hier besloot ze op een terrasje te nuttigen, genietend in het Franse middagzonnetje. Diezelfde avond nog was Cameron weer thuis.