Generatie 11 - deel 7, Zorgen en verdriet
Diane was nu een tiener, maar van de gebruikelijke puberstreken had ze totaal geen last. Haar karakter was gelijkmatig en bovendien was ze veel te verlegen om rebelse streken uit te halen. Braaf ging ze vanaf nu naar de middelbare school, maakte haar huiswerk en was haar huisgenoten zo min mogelijk tot last.Eerlijk gezegd vonden Sacha en Camille het niet helemaal natuurlijk en waren ze bang dat het misschien ook kwam omdat Diane twee plekken had die ze als thuis beschouwde. Haar ouders ontzag ze omdat ze oud waren en bij Sacha en Camille voelde ze zich toch verplicht gezellig te zijn en haar best te doen.Met haar neef Dylan was ze nog steeds goed bevriend, ook al zat die nog op de lagere school. Omdat de jongen vaak over de vloer kwam, bemoeide Sacha zich ook een beetje met zijn ontwikkeling en zette hem zonder pardon aan zijn huiswerk als hij te lang zat te gamen. Dylan kon het maar matig waarderen.Camille was gelukkig. Ze verdeelde haar aandacht onder de kinderen, schilderde en begon zich op een bepaald moment een beetje in koken te verdiepen. Ze voelde dat ze er wel aanleg voor had en wilde graag eens wat nieuwe recepten gaan uitproberen. Vooralsnog moest ze zich beperken tot appelpannenkoeken, maar die waren dan ook wel overheerlijk."Ik wil dat ze perfect worden", bromde Camille in zichzelf.Op een dag had ze net Edouard en Evelyn uit hun bedjes gehaald toen haar telefoon ging."Bonjour ma petite soeur, c'est moi", klonk het aan de andere kant van de lijn.
"Ik bel je even met een leuke verrassing: ik kom weer naar Riverview. La France est ennuyeux, stomvervelend.""Myriam...", schrok Camille en haar hart bonkte in haar keel, maar ze herpakte zich direct.
"Ik heb geen idee waarom je zo nodig precies hierheen moet komen als je je verveelt in Frankrijk, maar ik wil dat je ons met rust laat. Vergeet het maar dat ik je hier op de stoep wil hebben!" Hierna verbrak ze meteen venijnig de verbinding, verbaasd over haar eigen kordaatheid. Als ze eerlijk was moest ze bekennen dat ze nog steeds doodsbang was voor haar zus.Diezelfde dag zorgde Sacha voor nog een verrassing: hij kwam naar huis in een oldtimer die van zijn voorvader Kurd was geweest. "Het schijnt dat het ding al die jaren ergens in een garage heeft gestaan, omdat niemand wist aan wie hij toebehoorde. Nu is bepaald dat het een oud familiestuk is en mijn ouders en Juliette vonden het goed dat ik hem meenam. Hij past wel bij het huis, vind je niet?"Camille lachte lief, zei dat ze het een oud onding vond maar dat als het hem gelukkig maakte, zij het ook was. "Vrouwen hebben geen gevoel voor auto's", snoof Sacha, aaide over de motorkap en verklaarde plechtig nooit meer in een ander voertuig te zullen rijden. "Behalve als je met mij ergens naartoe gaat dan toch", smaalde Camille, waarop Sacha zei dat ze mocht gaan fietsen van hem.Inmiddels had ook Dylan zijn verjaardag gevierd en iedereen was het erover eens dat hij steeds meer op opa Alexandre begon te lijken. "Maar dan met het haar van je oma", zei Sacha, "in feite ben jij nog meer hun liefdesproduct dan ik." Waarop Dylan hem even met een vies gezicht aankeek. "Laat maar, lang verhaal", gierde Sacha en begon zijn dagelijkse onderzoek door te lezen, terwijl de kinderen aan hun huiswerk gingen.Was Diane voorheen niet weg te slaan bij Gérard, nu de tweeling rondkroop hing ze continu om hen heen. Vooral met Evelyn zat ze uren te tutten. Hem voor te lezen, samen met blokjes te spelen, hem aan te moedigen als hij muziek maakte. Edouard had iets minder geduld voor dat soort zaken en ging het liefst zijn eigen gang.Op een zaterdag was Diane bij Alexandre en Siobhán en vroeg haar vader heel lief of hij haar wilde leren autorijden. "Dat is goed," zei Alexandre, "maar niet in mijn dure auto." Dat was even een kleine tegenvaller, maar gelukkig lukte het ook in het oude barrel dat ze goedkoop op de kop had getikt ergens. Tegen de avond had ze haar rijbewijs en het was bovendien een heel gezellige dag geweest, waarop ze eindelijk eens uitgebreid met haar vader had kunnen kletsen.Sacha was nu een veertiger en het wegtellen van de jaren had hem een wat genante kwaal bezorgd: hij had ineens last van haaruitval. Niet op zijn hoofd gelukkig, maar al zijn borst-, been- en armhaar was van de ene op de andere dag spontaan uitgevallen. Op zich traumatiseerde het hem niet en gelukkig had hij geen last van een midlifecrisis, maar nadat Camille hem een keer liefdevol 'mijn kikkertje' genoemd had begon hij het toch maar te compenseren door een baardje te laten staan.Kort achter elkaar werden er drie verjaardagen gevierd. De tweeling werd zes en Gérard twaalf.Edouard en Evelyn waren dan - net als hun moeder - tweelingen, ze waren verre van eeneiïg. Zoals alle tweelingen deelden ze bijna alles samen en hadden ze een goede band met elkaar. Nu ze ouder werden begonnen ze echter een beetje uit elkaar te groeien en Camille merkte dat ze dat proces nauwlettend in de gaten hield. Want ook al leken haar zoons uiterlijk totaal niet op elkaar (zoals zij en Myriam wel), er leken zich tot haar schrik overeenkomsten te ontwikkelen met haar eigen jeugd.Edouard begon steeds meer de baas te spelen over zijn broer, terwijl Evelyn zich steeds meer begon terug te trekken en stiller werd.Daags na zijn verjaardag ging Gérard bij zijn vader langs, die hem hartelijk feliciteerde en hem een cadeautje gaf. Sinds een maand was hij weduwnaar, nadat Jeanne na een kort ziekbed was overleden.Na het bezoek aan zijn vader ging Gérard naar de sportschool en toen hij tegen de avond thuiskwam vond hij zijn moeder aan de telefoon. Verdrietig legde ze de hoorn op de haak, nam hem even apart en vertelde dat Leander - net nadat Gérard het huis verlaten had - moest zijn overleden. Een vriend had hem in zijn stoel gevonden voor de televisie."Nou ja, hij was ook oud, hè?", hield Gérard zich groot en ging toen naar zijn kamer. Camille wist niet zo goed hoe ze hem moest troosten.Tussen Edouard en Evelyn werd het steeds minder leuk. Op de een of andere manier werd Evelyn continu slachtoffer van flauwe grappen. "Edouard is een ondeugd", lachte Sacha vergoeilijkend, maar Camille had er sombere gevoelens bij. Op de een of andere manier bleef ze parallellen trekken met haar eigen jeugd. "Maar dat moet je niet doen, Camille. Iedere Sim is anders en je doet Edouard onrecht door er vanuit te gaan dat je hem met Myriam kunt vergelijken!" "Hm", zei Camille, maar ze ging er niet op door, ook al werd de steen op haar maag zwaarder en zwaarder."Zet jij die vallen?", vroeg ze Edouard na verloop van tijd op de man af, terwijl ze haar computer afsloot. "Ach welnee, gij voetvolk. Weet u niet dat op valselijke beschuldigingen de schandpaal staat?", antwoordde die in zijn rol als koning. "Niet zo brutaal, meneer!", snauwde Camille en voelde zich steeds ongelukkiger worden. En dat werd er niet beter op toen ze later boze telefoontjes kreeg van buurtbewoners over allerlei kattekwaad waarvan ze haar zoon beschuldigden.Diane was inmiddels begonnen met Oosterse Vechtsportlessen in de tuin van Alexandre en Siobhán, op aanraden van Sacha. Ze vond het wel aardig, maar had duidelijk niet het talent van haar ouders geërfd."Wat ben ik toch blij dat je je over je zusje ontfermd hebt, Sacha", zei Siobhán. "We kunnen je daar echt niet genoeg voor bedanken. Mijn einde nadert snel en ook je vader heeft nu niet lang meer te leven. Voor Diane zal dat moeilijk zijn, maar omdat ze al helemaal gewend is aan haar leven bij jullie zal de klap veel minder hard aankomen, hopen we."Even keek ze hem liefdevol aan, met een blik die tegelijkertijd ver weg was. "Mijn cadeautje", zei ze zacht. "Dat was je, een cadeautje.""Mam, je praat net alsof Magere Hein al op de stoep staat. Misschien ga je nog jaren mee! Het enige wat jou mankeert is dat je nodig onder de douche moet. Nee, serieus, je stinkt. Maar als je je zorgen maakt om je gezondheid, hier heb ik iets voor je dat je wat aan zal sterken."Verbluft en zonder na te denken slikte Siobhán wat haar zoon haar aanreikte en even later rende ze het tuinpad af om zich inderdaad zo rap mogelijk naar de douche te haasten.Daarna liep ze de tuin weer in om met een mengeling van schrik en spot aan Alexandre te vertellen wat zijn zoon haar zojuist geflikt had. Ze had haar mond echter nog niet geopend of ze werd duizelig en langzaam voelde ze hoe ze opsteeg. Siobháns dagen waren inderdaad geteld, dat had ze goed aangevoeld.Alexandre schreeuwde het uit en ook Sacha en Diane kwamen aangerend. Magere Hein was echter onverbiddellijk en met een laatste glimlach richting haar kinderen (die zoveel wilde zeggen als 'het is goed') en richting haar man (die de boodschap 'tot snel' leek te bevatten) dook ze in haar graf.Radeloos van verdriet greep Sacha zijn vader vast. "Het is mijn schuld! Het is mijn schuld! Ik had haar nooit dat medicijn moeten geven!", schreeuwde hij."Lieve jongen", zei Alexandre, "hoewel ik je aanraad inderdaad eens te stoppen mensen die middeltjes op te dringen, hoef je je echt geen zorgen te maken dat je je moeder hebt vermoord. Het goede mens was op en het enige dat ik kan hopen, is dat ik haar snel mag volgen."Het was een droevig clubje dat even later thuiskwam. Diane trok zich onmiddellijk terug en wilde met rust gelaten worden en toen Sacha na een ontspannende hete douche voor de derde keer die maand een roze hoofd bleek te hebben, trok hij het ook even niet meer. Het verlies van zijn moeder opgeteld bij het groeiende besef dat er misschien inderdaad iets grondig mis was met zijn zoon werd hem even teveel.Hij ging op zijn favoriete plekje in huis zitten - de kleine theekamer, voor de haard - met een boek. Camille zag het en besloot hem maar even met rust te laten. Als het verdriet om Siobhán wat gezakt was zou ze eens met hem gaan praten. Want dat ze Evelyn geen zelfde jeugd aan wilde doen als die van haarzelf stond voor haar als een paal boven water. Er moest iets gebeuren met Edouard.
"Ik bel je even met een leuke verrassing: ik kom weer naar Riverview. La France est ennuyeux, stomvervelend.""Myriam...", schrok Camille en haar hart bonkte in haar keel, maar ze herpakte zich direct.
"Ik heb geen idee waarom je zo nodig precies hierheen moet komen als je je verveelt in Frankrijk, maar ik wil dat je ons met rust laat. Vergeet het maar dat ik je hier op de stoep wil hebben!" Hierna verbrak ze meteen venijnig de verbinding, verbaasd over haar eigen kordaatheid. Als ze eerlijk was moest ze bekennen dat ze nog steeds doodsbang was voor haar zus.Diezelfde dag zorgde Sacha voor nog een verrassing: hij kwam naar huis in een oldtimer die van zijn voorvader Kurd was geweest. "Het schijnt dat het ding al die jaren ergens in een garage heeft gestaan, omdat niemand wist aan wie hij toebehoorde. Nu is bepaald dat het een oud familiestuk is en mijn ouders en Juliette vonden het goed dat ik hem meenam. Hij past wel bij het huis, vind je niet?"Camille lachte lief, zei dat ze het een oud onding vond maar dat als het hem gelukkig maakte, zij het ook was. "Vrouwen hebben geen gevoel voor auto's", snoof Sacha, aaide over de motorkap en verklaarde plechtig nooit meer in een ander voertuig te zullen rijden. "Behalve als je met mij ergens naartoe gaat dan toch", smaalde Camille, waarop Sacha zei dat ze mocht gaan fietsen van hem.Inmiddels had ook Dylan zijn verjaardag gevierd en iedereen was het erover eens dat hij steeds meer op opa Alexandre begon te lijken. "Maar dan met het haar van je oma", zei Sacha, "in feite ben jij nog meer hun liefdesproduct dan ik." Waarop Dylan hem even met een vies gezicht aankeek. "Laat maar, lang verhaal", gierde Sacha en begon zijn dagelijkse onderzoek door te lezen, terwijl de kinderen aan hun huiswerk gingen.Was Diane voorheen niet weg te slaan bij Gérard, nu de tweeling rondkroop hing ze continu om hen heen. Vooral met Evelyn zat ze uren te tutten. Hem voor te lezen, samen met blokjes te spelen, hem aan te moedigen als hij muziek maakte. Edouard had iets minder geduld voor dat soort zaken en ging het liefst zijn eigen gang.Op een zaterdag was Diane bij Alexandre en Siobhán en vroeg haar vader heel lief of hij haar wilde leren autorijden. "Dat is goed," zei Alexandre, "maar niet in mijn dure auto." Dat was even een kleine tegenvaller, maar gelukkig lukte het ook in het oude barrel dat ze goedkoop op de kop had getikt ergens. Tegen de avond had ze haar rijbewijs en het was bovendien een heel gezellige dag geweest, waarop ze eindelijk eens uitgebreid met haar vader had kunnen kletsen.Sacha was nu een veertiger en het wegtellen van de jaren had hem een wat genante kwaal bezorgd: hij had ineens last van haaruitval. Niet op zijn hoofd gelukkig, maar al zijn borst-, been- en armhaar was van de ene op de andere dag spontaan uitgevallen. Op zich traumatiseerde het hem niet en gelukkig had hij geen last van een midlifecrisis, maar nadat Camille hem een keer liefdevol 'mijn kikkertje' genoemd had begon hij het toch maar te compenseren door een baardje te laten staan.Kort achter elkaar werden er drie verjaardagen gevierd. De tweeling werd zes en Gérard twaalf.Edouard en Evelyn waren dan - net als hun moeder - tweelingen, ze waren verre van eeneiïg. Zoals alle tweelingen deelden ze bijna alles samen en hadden ze een goede band met elkaar. Nu ze ouder werden begonnen ze echter een beetje uit elkaar te groeien en Camille merkte dat ze dat proces nauwlettend in de gaten hield. Want ook al leken haar zoons uiterlijk totaal niet op elkaar (zoals zij en Myriam wel), er leken zich tot haar schrik overeenkomsten te ontwikkelen met haar eigen jeugd.Edouard begon steeds meer de baas te spelen over zijn broer, terwijl Evelyn zich steeds meer begon terug te trekken en stiller werd.Daags na zijn verjaardag ging Gérard bij zijn vader langs, die hem hartelijk feliciteerde en hem een cadeautje gaf. Sinds een maand was hij weduwnaar, nadat Jeanne na een kort ziekbed was overleden.Na het bezoek aan zijn vader ging Gérard naar de sportschool en toen hij tegen de avond thuiskwam vond hij zijn moeder aan de telefoon. Verdrietig legde ze de hoorn op de haak, nam hem even apart en vertelde dat Leander - net nadat Gérard het huis verlaten had - moest zijn overleden. Een vriend had hem in zijn stoel gevonden voor de televisie."Nou ja, hij was ook oud, hè?", hield Gérard zich groot en ging toen naar zijn kamer. Camille wist niet zo goed hoe ze hem moest troosten.Tussen Edouard en Evelyn werd het steeds minder leuk. Op de een of andere manier werd Evelyn continu slachtoffer van flauwe grappen. "Edouard is een ondeugd", lachte Sacha vergoeilijkend, maar Camille had er sombere gevoelens bij. Op de een of andere manier bleef ze parallellen trekken met haar eigen jeugd. "Maar dat moet je niet doen, Camille. Iedere Sim is anders en je doet Edouard onrecht door er vanuit te gaan dat je hem met Myriam kunt vergelijken!" "Hm", zei Camille, maar ze ging er niet op door, ook al werd de steen op haar maag zwaarder en zwaarder."Zet jij die vallen?", vroeg ze Edouard na verloop van tijd op de man af, terwijl ze haar computer afsloot. "Ach welnee, gij voetvolk. Weet u niet dat op valselijke beschuldigingen de schandpaal staat?", antwoordde die in zijn rol als koning. "Niet zo brutaal, meneer!", snauwde Camille en voelde zich steeds ongelukkiger worden. En dat werd er niet beter op toen ze later boze telefoontjes kreeg van buurtbewoners over allerlei kattekwaad waarvan ze haar zoon beschuldigden.Diane was inmiddels begonnen met Oosterse Vechtsportlessen in de tuin van Alexandre en Siobhán, op aanraden van Sacha. Ze vond het wel aardig, maar had duidelijk niet het talent van haar ouders geërfd."Wat ben ik toch blij dat je je over je zusje ontfermd hebt, Sacha", zei Siobhán. "We kunnen je daar echt niet genoeg voor bedanken. Mijn einde nadert snel en ook je vader heeft nu niet lang meer te leven. Voor Diane zal dat moeilijk zijn, maar omdat ze al helemaal gewend is aan haar leven bij jullie zal de klap veel minder hard aankomen, hopen we."Even keek ze hem liefdevol aan, met een blik die tegelijkertijd ver weg was. "Mijn cadeautje", zei ze zacht. "Dat was je, een cadeautje.""Mam, je praat net alsof Magere Hein al op de stoep staat. Misschien ga je nog jaren mee! Het enige wat jou mankeert is dat je nodig onder de douche moet. Nee, serieus, je stinkt. Maar als je je zorgen maakt om je gezondheid, hier heb ik iets voor je dat je wat aan zal sterken."Verbluft en zonder na te denken slikte Siobhán wat haar zoon haar aanreikte en even later rende ze het tuinpad af om zich inderdaad zo rap mogelijk naar de douche te haasten.Daarna liep ze de tuin weer in om met een mengeling van schrik en spot aan Alexandre te vertellen wat zijn zoon haar zojuist geflikt had. Ze had haar mond echter nog niet geopend of ze werd duizelig en langzaam voelde ze hoe ze opsteeg. Siobháns dagen waren inderdaad geteld, dat had ze goed aangevoeld.Alexandre schreeuwde het uit en ook Sacha en Diane kwamen aangerend. Magere Hein was echter onverbiddellijk en met een laatste glimlach richting haar kinderen (die zoveel wilde zeggen als 'het is goed') en richting haar man (die de boodschap 'tot snel' leek te bevatten) dook ze in haar graf.Radeloos van verdriet greep Sacha zijn vader vast. "Het is mijn schuld! Het is mijn schuld! Ik had haar nooit dat medicijn moeten geven!", schreeuwde hij."Lieve jongen", zei Alexandre, "hoewel ik je aanraad inderdaad eens te stoppen mensen die middeltjes op te dringen, hoef je je echt geen zorgen te maken dat je je moeder hebt vermoord. Het goede mens was op en het enige dat ik kan hopen, is dat ik haar snel mag volgen."Het was een droevig clubje dat even later thuiskwam. Diane trok zich onmiddellijk terug en wilde met rust gelaten worden en toen Sacha na een ontspannende hete douche voor de derde keer die maand een roze hoofd bleek te hebben, trok hij het ook even niet meer. Het verlies van zijn moeder opgeteld bij het groeiende besef dat er misschien inderdaad iets grondig mis was met zijn zoon werd hem even teveel.Hij ging op zijn favoriete plekje in huis zitten - de kleine theekamer, voor de haard - met een boek. Camille zag het en besloot hem maar even met rust te laten. Als het verdriet om Siobhán wat gezakt was zou ze eens met hem gaan praten. Want dat ze Evelyn geen zelfde jeugd aan wilde doen als die van haarzelf stond voor haar als een paal boven water. Er moest iets gebeuren met Edouard.