Lance's Lot - deel 17, De bouw
Tweeënvijftigduizendvierhonderdnegenennegentig simileons, Zoveel geld heeft Lance nog nooit op zijn rekening gestort gekregen!
Hij huurt meteen wat mannetjes in, die in een mum van tijd een stevige fundering aanleggen voor zijn villa en een garage. Ondertussen geeft Lance zelf zijn terrastuin-idee wat meer inhoud, door muurtjes en trappetjes te plaatsen. Daarna richt hij de garage in als tijdelijk woonverblijf, zodat hij de tent kan verkopen, en dan is de tijd aangebroken om een ontwerp te gaan maken van wat hij precies wil. Heel veel glas, dat staat vast. Zijn droom is Bridgeport aan zijn voeten te hebben, maar dan moet hij het natuurlijk wel kunnen zien liggen.Hoewel een garage nou niet direct de meest gezellige plek is om te wonen, is het stukken beter dan die tent. Bovendien is Lance zo door het dolle heen dat zijn droom gaat uitkomen, dat zijn huidige leefomstandigheden hem weinig kunnen schelen. Hij werkt de meest wilde ideeën uit maar verwerpt die even zo snel weer. Hij wil niet overhaast te werk gaan, het moet echt naar zijn zin worden.Voor het zover is, redt hij zich met wat eenvoudige meubels die hij uit zijn appartement heeft meegenomen of via Marktplaats op de kop getikt. Hij heeft een eenvoudig toilet in elkaar getimmerd en een basic keukentje, waarvan hij eerst de oven vuurvast maakt. Hij heeft weinig zin in nog een binnenbrandje en een brandweerman aan zijn tafel. En zijn televisie is ergens onderweg stuk gegaan, dus die repareert hij ook meteen even.Op een ochtend wordt hij gewekt door zijn telefoon: of hij er iets voor voelt een bardienst te draaien in De Waterman, 'De nachtclub waar je de branding kunt horen ruisen'. Hij is er nog nooit geweest, maar hij is uiteraard niet vies van een klusje zolang het hem extra geld oplevert.Tegen de avond springt hij dus op zijn fiets en jakkert door de regen naar de stad."Is het hier altijd zo rustig?", vraagt hij op een gegeven moment aan de collega die hij heeft afgelost.
"Neu hoor, het kan hier aardig vollopen. Maar een andere tent zal wel weer geadverteerd hebben in de krant. Nou ja, heb je het lekker makkelijk vanavond, niks mis mee toch?""Ik verveel me", zegt Lance na een uurtje, als er niks meer te sponzen valt en alle glazen drie keer door hem zijn gespoeld en opgepoetst tot ze glimmen als hondenkeutels in de maneschijn.
"Nou, vooruit", zegt de ander. "Doe mij dan maar een rondje voor de hele zaak."
"Lollig", zegt Lance, "je bent de enige."
Maar hij is blij dat hij eindelijk iets te doen heeft.Wanneer hij thuiskomt, wordt hij voor de tweede keer in zijn leven door de bliksem getroffen, maar ook ditmaal komt hij gelukkig met de schrik vrij.Hij doucht alle roetsporen van zich af en kookt dan een bord macaroni, dat hij verorbert met uitzicht op het hondenweer buiten. Zolang dat zo blijft, kan hij niet met de bouw van zijn huis beginnen en inmiddels beginnen zijn plannen wel vaste vorm te krijgen. Gelukkig komt de zomer eraan.Om de garage een iets huiselijker sfeertje te geven, heeft hij alle selfies met zijn liefjes aan een muur gehangen. Met iedere vrouw heeft hij ook een kind beseft hij met terugwerkende kracht. Vroeger interesseerde hem dat weinig maar nu hij ouder wordt, merkt hij dat het feit dat hij zijn genen heeft doorgegeven hem toch wel wat doet. Jammer dat hij eigenlijk met geen enkele van zijn kinderen goed contact heeft. Verscheidene malen heeft hij al gemerkt dat ze zelfs vol verwijten zitten jegens hem. Ook dat begint in toenemende mate aan hem te knagen.Het weer mag dan niet toestaan aan zijn huis te werken, de sloopauto is er ook nog en steeds meer begint hij de hoop te krijgen dat die in een waar kunststukje aan het veranderen is. De motor slaat al aan als hij start, dus hij is zich nu meer op de carrosserie gaan toeleggen.En zo komt Lance de lente door. Hoewel hij heel zuinig leeft om zoveel mogelijk te kunnen besteden aan zijn huis, gunt hij zichzelf ook een verzetje op zijn tijd. Terend op een enkel drankje de hele avond en wat hem eventueel wordt aangeboden.Als hij op een avond de VIP lounge boven de Voorspoedkamer binnen sneakt op het moment dat de uitsmijter even een andere kant op kijkt, wordt hij betrapt door het boerinnetje."Je kunt je minstens netjes kleden als je niet wilt opvallen", zegt ze smalend.
"Ik kom net uit de sauna", verdedigt Lance zich.
"Misschien wordt het dan eens tijd voor een wat knappere zwembroek. Ik heb gelezen dat je tegenwoordig in betere doen bent doordat je een grote som geld hebt gewonnen."
"Ja, maar dat ga ik niet besteden aan een peperduur stukje stof."Deze ontmoeting leidt tot een gezellig samenzijn in de aanwezige jacuzzi en omdat ze niet heel ver bij hem vandaan woont, begint Lance haar wat vaker te bezoeken. Vast van plan dan in ieder geval met deze kinderen, die nog klein zijn en hem nemen zoals hij is, een soort band op te bouwen.Columbine is een heel opgeruimd en vrolijk meisje dat makkelijk aan het lachen te krijgen is. En haar broertje River is nog maar een peutertje, maar nu al een kleine charmeur. Hij wordt aanbeden door zijn moeder en zijn zusje en laat zich dat graag laat aanleunen. Lance kan er wel waardering voor opbrengen; de kleine jongen heeft duidelijk veel in zijn mars.Lance blijft een tijdje in dit gezin rondhangen. Maakt zich nuttig waar nodig, laat zich verwennen door een vrouw die het anderen graag naar de zin maakt en koestert zich in de liefde van twee kinderen die maar al te graag een vader willen. Hij begint zowaar enige genegenheid voor hen te ontwikkelen, met name voor de jongste in wie hij een beetje van zichzelf herkent.Tot het hem op een avond aanvliegt. Het is al een paar dagen mooi weer, zacht en droog, en ineens heeft Lance het gevoel dat hij zijn tijd aan het verdoen is. Hij heeft geen zin er veel woorden aan vuil te maken. Vluchtig neemt hij afscheid van Phoebe en kondigt aan dat ze hem voorlopig niet meer zullen zien."Waar gaat papa dan heen?", vraagt Columbine verbouwereerd.
Phoebe haalt haar schouders op en glimlacht een beetje bitter.
"Papa?", vraagt River.
"Kijk!", roept zijn zusje snel, "ik kan een gek gezicht!" Ze steekt haar tong ver uit, trekt haar wangen naar beneden en kijkt scheel.
Ze lachen alle drie. "We rooien het wel", zegt haar moeder zacht. "Je vader is een rollende steen. En als hij te lang stil ligt, dan schopt hij zichzelf weer verder."Dat is niet helemaal waar. Lance wil niet rollen, hij wil bouwen.
Als hij thuiskomt blijkt al het eten in zijn koelkast bedorven, dus gooit hij het weg en bakt dan wafels. Nadat hij zijn vuile vaat heeft afgewassen, pakt hij zijn tekeningen er weer bij, schaaft nog wat en besluit dan dat hij meteen de volgende dag gaat beginnen met de bouw.Niet in zijn eentje natuurlijk, de mannetjes die voor de fundering hebben gezorgd, willen zich ook best zwart laten betalen om een stevig huis in elkaar te zetten en dat gaat dus al met al verbluffend snel. Een paar weken later al kan hij door zijn eigen ramen in de verte Bridgeport zien liggen, precies wat zijn wens was. Al zijn meubels heeft hij vanuit de garage naar binnen gesleept, want geld voor de inrichting heeft hij niet meer. De buitenkant van zijn huis is zo goed als klaar - op een stukje dakrand na - en met name de tuin is zijn grote trots, maar nu zit hij weer op zwart zaad."Mag ik vragen wat jij hier binnen doet?", vraagt hij verstoord aan het kind dat ineens in zijn woonkamer rondwandelt.
"De krant bezorgen, ik was nieuwsgierig. Ik wist niet dat er al iemand woonde. Het is toch nog niet klaar?"
"Het is klaar genoeg, ik woon hier", zegt Lance kortaf, "dus scheer je weg."Hij besluit meteen die hele krant maar op te zeggen, hij leest hem toch zelden.Om te zien of hij nog wat meer kan bijverdienen, struint hij de weken erna verschillende clubs af op zoek naar werk. Het levert inderdaad wat op, hoewel barman nou niet direct het bestbetaalde baantje is dat je je kunt wensen. Het maakt je erg afhankelijk van fooi en Lance is niet graag afhankelijk.Op een avond herinnert hij zich de bijzondere bar die hij ooit onder de begraafplaats gevonden heeft en hoewel een clientèle van vampiers en geesten niet direct bovenaan zijn lijstje staat, lijkt het hem ook wel weer spannend. Helaas treft hij er alleen een verdwaalde toerist aan en barjuffrouw Molly.
Hij neemt plaats en voor hij het weet, wordt hem een duur drankje voorgezet dat hij maar net kan betalen en hem weer volkomen blut maakt. Dat schiet niet op natuurlijk, zo gaat hij armer weg in plaats van rijker.Even overweegt hij het drankje te weigeren, maar dan bedenkt hij dat dat de avond wel een heel ongezellige draai zou geven en bovendien kan hij het zo wel weer terugverdienen, als hij achter de bar mag. Hij zet het glas dus aan zijn mond en neemt een teug, precies op het moment dat de toerist hen groet en vertrekt."Jullie hebben het niet direct druk hier", zegt Lance, terwijl hij de man nakijkt en zijn glas leegt.
"Je bent te vroeg", antwoordt Molly. "Als jij vannacht in je bedje ligt, dan begint het hier pas."
"Werkelijk? Wordt het dan dringen?" Lance grinnikt. "Dat zou ik wel eens willen meemaken."
"Och, dringen zou ik het niet willen noemen. De meeste gasten hier zweven dwars door elkaar heen. Maar je bent welkom hoor, paar uurtjes wachten nog. Kan ik je nog wat aanbieden?"Lance schudt zijn hoofd. "Helaas, ik ben bankroet. Of je moet een rondje van het huis willen geven?"
"Sorry, maar we doen hier niet aan liefdadigheid. Had jij de loterij niet pas gewonnen? Ik las zoiets in de krant. Dat heb je alweer snel uitgegeven dan."Trots begin Lance te vertellen over zijn stuk land en het huis dat hij gebouwd heeft. "Mijn droom is verwezenlijkt en de komende jaren ga ik besteden met de inrichting. Maar op dit moment heb ik dus geen dubbeltje meer, ik ben hard op zoek naar manieren geld te verdienen.""Tja", peinst ze, "nog een keertje de loterij winnen zal er waarschijnlijk niet in zitten, zoveel mazzel heeft niemand. En je lijkt me niet het type dat via eerlijk werk zijn potje bij elkaar scharrelt."
"Daar ben ik ook te oud voor", vindt Lance.
"Te oud?" Geamuseerd kijkt Molly hem aan. "Dat is een kwestie van perceptie. Maar misschien zijn er voor jou andere - avontuurlijker - manieren om aan geld te komen." Haar stem daalt en Lance moet zijn oren spitsen om haar te kunnen verstaan.
"Zo heb ik me laten vertellen dat er in het mausoleum op dit kerkhof ergens een schat verborgen moet liggen."
"Een schat?", vraagt Lance belangstellend, hoewel hij zich zijn bezoek aan de catacomben nog levendig voor de geest kan halen. Met name de knal aan het eind.
Ze knikt. "Het schijnt nogal een hachelijke onderneming, maar als het dat niet was dan was jan en alleman je al voor geweest natuurlijk. Je moet een risico durven nemen."En dus wandelt Lance diezelfde avond nog het mausoleum in om voor de tweede keer de vochtige trappen af te dalen, omringd door holle stemmen die beurtelings fluisteren, kreunen en giechelen. Hij probeert ze maar zoveel mogelijk probeert te negeren.Hij vindt een toorts die hij gebruikt om de weg te kunnen volgen, springt over kloven, wandelt langs een helder koel meertje en ontdekt tenslotte dat hij - naast het negeren van spookachtige geluiden - misschien wel even aandacht had moeten besteden aan een onheilspellend gegrom, als hij oog in oog staat met een reusachtige beer. Na een kort en heftig gevecht tuimelt hij een tijdje later weer naar buiten.
Een schat heeft hij niet gevonden. Alleen een tomatenzaadje, nog minder dan de vorige keer.De volgende ochtend start hij met een gat in zijn maag en een lege koelkast.
Gelukkig heeft hij nog wat gedroogd fruit in voorraad.En op dat moment wordt hij gebeld: of hij iets voelt voor een opdracht in een reclamefilmpje.
Lance kan zijn oren niet geloven. Hij? Gevraagd voor een reclamefilmpje? Hij begrijpt er niets van. Hij is al laat dus fietst hij naar het dichtstbijzijnde metrostation en glipt ongezien door de poortjes naar binnen. Even later bevindt hij zich middenin de stad en meldt zich bij zijn opdrachtgever.Hij blijkt in de huid van een slijmerige, onbetrouwbare autoverkoper te moeten kruipen en er wordt flink misbruik gemaakt van zijn niet al te florissante reputatie. Eerlijk gezegd wordt er op schaamteloze wijze de draak met hem gestoken en Lance vindt het allemaal nogal vernederend. En net besluit hij hier dus echt nimmer meer in te trappen, als hij een cheque en een ferme handdruk krijgt.
De handdruk kan hem gestolen worden, maar op de cheque prijkt een duizelingwekkend bedrag van 5000 simoleons. Hij stuurt een blij WhatsAppje naar Phoebe en bedenkt dan dat vandaag misschien wel zijn geluksdag is. Dus besteedt hij iets van het verdiende geld aan een taxi en laat zich afzetten bij de begraafplaats.Maar helaas.
Ditmaal voert de tocht dwars door een ondergrondse waterval waar hij bijna het loodje legt en het levert hem allemaal nog niks op ook.
Zelfs geen plantenzaadje.
Het is meteen de laatste keer geweest beslist hij, hier heeft hij geen zin meer in. Dan maar geen schat."En? Al geluk gehad?", vraagt Molly, wanneer hij noodgedwongen bij haar langsgaat omdat hij vreselijk moet plassen.
"Zie ik eruit als iemand die geluk gehad heeft?", bromt Lance. "Er is daar beneden werkelijk niet anders te vinden dan wilde beren, spekgladde paadjes, watervallen, plantenzaadjes en ouwe troep."
"Ouwe troep?"
"Ja, ouwe troep. Te oud om zelfs maar te kunnen verkopen vrees ik.""Och jee. Nou ja, wellicht valt het mee en kun je er toch nog wel iets aan verdienen", beurt Molly hem op. "Misschien moet je die ouwe troep gewoon eerst een beetje oppoetsen zodat het er weer als nieuw uitziet."
"Bedankt voor je welgemeende advies", zucht Lance.Hij plast en gaat dan naar huis, waar hij zich doucht en de rest van de avond voor de televisie doorbrengt.
Hij huurt meteen wat mannetjes in, die in een mum van tijd een stevige fundering aanleggen voor zijn villa en een garage. Ondertussen geeft Lance zelf zijn terrastuin-idee wat meer inhoud, door muurtjes en trappetjes te plaatsen. Daarna richt hij de garage in als tijdelijk woonverblijf, zodat hij de tent kan verkopen, en dan is de tijd aangebroken om een ontwerp te gaan maken van wat hij precies wil. Heel veel glas, dat staat vast. Zijn droom is Bridgeport aan zijn voeten te hebben, maar dan moet hij het natuurlijk wel kunnen zien liggen.Hoewel een garage nou niet direct de meest gezellige plek is om te wonen, is het stukken beter dan die tent. Bovendien is Lance zo door het dolle heen dat zijn droom gaat uitkomen, dat zijn huidige leefomstandigheden hem weinig kunnen schelen. Hij werkt de meest wilde ideeën uit maar verwerpt die even zo snel weer. Hij wil niet overhaast te werk gaan, het moet echt naar zijn zin worden.Voor het zover is, redt hij zich met wat eenvoudige meubels die hij uit zijn appartement heeft meegenomen of via Marktplaats op de kop getikt. Hij heeft een eenvoudig toilet in elkaar getimmerd en een basic keukentje, waarvan hij eerst de oven vuurvast maakt. Hij heeft weinig zin in nog een binnenbrandje en een brandweerman aan zijn tafel. En zijn televisie is ergens onderweg stuk gegaan, dus die repareert hij ook meteen even.Op een ochtend wordt hij gewekt door zijn telefoon: of hij er iets voor voelt een bardienst te draaien in De Waterman, 'De nachtclub waar je de branding kunt horen ruisen'. Hij is er nog nooit geweest, maar hij is uiteraard niet vies van een klusje zolang het hem extra geld oplevert.Tegen de avond springt hij dus op zijn fiets en jakkert door de regen naar de stad."Is het hier altijd zo rustig?", vraagt hij op een gegeven moment aan de collega die hij heeft afgelost.
"Neu hoor, het kan hier aardig vollopen. Maar een andere tent zal wel weer geadverteerd hebben in de krant. Nou ja, heb je het lekker makkelijk vanavond, niks mis mee toch?""Ik verveel me", zegt Lance na een uurtje, als er niks meer te sponzen valt en alle glazen drie keer door hem zijn gespoeld en opgepoetst tot ze glimmen als hondenkeutels in de maneschijn.
"Nou, vooruit", zegt de ander. "Doe mij dan maar een rondje voor de hele zaak."
"Lollig", zegt Lance, "je bent de enige."
Maar hij is blij dat hij eindelijk iets te doen heeft.Wanneer hij thuiskomt, wordt hij voor de tweede keer in zijn leven door de bliksem getroffen, maar ook ditmaal komt hij gelukkig met de schrik vrij.Hij doucht alle roetsporen van zich af en kookt dan een bord macaroni, dat hij verorbert met uitzicht op het hondenweer buiten. Zolang dat zo blijft, kan hij niet met de bouw van zijn huis beginnen en inmiddels beginnen zijn plannen wel vaste vorm te krijgen. Gelukkig komt de zomer eraan.Om de garage een iets huiselijker sfeertje te geven, heeft hij alle selfies met zijn liefjes aan een muur gehangen. Met iedere vrouw heeft hij ook een kind beseft hij met terugwerkende kracht. Vroeger interesseerde hem dat weinig maar nu hij ouder wordt, merkt hij dat het feit dat hij zijn genen heeft doorgegeven hem toch wel wat doet. Jammer dat hij eigenlijk met geen enkele van zijn kinderen goed contact heeft. Verscheidene malen heeft hij al gemerkt dat ze zelfs vol verwijten zitten jegens hem. Ook dat begint in toenemende mate aan hem te knagen.Het weer mag dan niet toestaan aan zijn huis te werken, de sloopauto is er ook nog en steeds meer begint hij de hoop te krijgen dat die in een waar kunststukje aan het veranderen is. De motor slaat al aan als hij start, dus hij is zich nu meer op de carrosserie gaan toeleggen.En zo komt Lance de lente door. Hoewel hij heel zuinig leeft om zoveel mogelijk te kunnen besteden aan zijn huis, gunt hij zichzelf ook een verzetje op zijn tijd. Terend op een enkel drankje de hele avond en wat hem eventueel wordt aangeboden.Als hij op een avond de VIP lounge boven de Voorspoedkamer binnen sneakt op het moment dat de uitsmijter even een andere kant op kijkt, wordt hij betrapt door het boerinnetje."Je kunt je minstens netjes kleden als je niet wilt opvallen", zegt ze smalend.
"Ik kom net uit de sauna", verdedigt Lance zich.
"Misschien wordt het dan eens tijd voor een wat knappere zwembroek. Ik heb gelezen dat je tegenwoordig in betere doen bent doordat je een grote som geld hebt gewonnen."
"Ja, maar dat ga ik niet besteden aan een peperduur stukje stof."Deze ontmoeting leidt tot een gezellig samenzijn in de aanwezige jacuzzi en omdat ze niet heel ver bij hem vandaan woont, begint Lance haar wat vaker te bezoeken. Vast van plan dan in ieder geval met deze kinderen, die nog klein zijn en hem nemen zoals hij is, een soort band op te bouwen.Columbine is een heel opgeruimd en vrolijk meisje dat makkelijk aan het lachen te krijgen is. En haar broertje River is nog maar een peutertje, maar nu al een kleine charmeur. Hij wordt aanbeden door zijn moeder en zijn zusje en laat zich dat graag laat aanleunen. Lance kan er wel waardering voor opbrengen; de kleine jongen heeft duidelijk veel in zijn mars.Lance blijft een tijdje in dit gezin rondhangen. Maakt zich nuttig waar nodig, laat zich verwennen door een vrouw die het anderen graag naar de zin maakt en koestert zich in de liefde van twee kinderen die maar al te graag een vader willen. Hij begint zowaar enige genegenheid voor hen te ontwikkelen, met name voor de jongste in wie hij een beetje van zichzelf herkent.Tot het hem op een avond aanvliegt. Het is al een paar dagen mooi weer, zacht en droog, en ineens heeft Lance het gevoel dat hij zijn tijd aan het verdoen is. Hij heeft geen zin er veel woorden aan vuil te maken. Vluchtig neemt hij afscheid van Phoebe en kondigt aan dat ze hem voorlopig niet meer zullen zien."Waar gaat papa dan heen?", vraagt Columbine verbouwereerd.
Phoebe haalt haar schouders op en glimlacht een beetje bitter.
"Papa?", vraagt River.
"Kijk!", roept zijn zusje snel, "ik kan een gek gezicht!" Ze steekt haar tong ver uit, trekt haar wangen naar beneden en kijkt scheel.
Ze lachen alle drie. "We rooien het wel", zegt haar moeder zacht. "Je vader is een rollende steen. En als hij te lang stil ligt, dan schopt hij zichzelf weer verder."Dat is niet helemaal waar. Lance wil niet rollen, hij wil bouwen.
Als hij thuiskomt blijkt al het eten in zijn koelkast bedorven, dus gooit hij het weg en bakt dan wafels. Nadat hij zijn vuile vaat heeft afgewassen, pakt hij zijn tekeningen er weer bij, schaaft nog wat en besluit dan dat hij meteen de volgende dag gaat beginnen met de bouw.Niet in zijn eentje natuurlijk, de mannetjes die voor de fundering hebben gezorgd, willen zich ook best zwart laten betalen om een stevig huis in elkaar te zetten en dat gaat dus al met al verbluffend snel. Een paar weken later al kan hij door zijn eigen ramen in de verte Bridgeport zien liggen, precies wat zijn wens was. Al zijn meubels heeft hij vanuit de garage naar binnen gesleept, want geld voor de inrichting heeft hij niet meer. De buitenkant van zijn huis is zo goed als klaar - op een stukje dakrand na - en met name de tuin is zijn grote trots, maar nu zit hij weer op zwart zaad."Mag ik vragen wat jij hier binnen doet?", vraagt hij verstoord aan het kind dat ineens in zijn woonkamer rondwandelt.
"De krant bezorgen, ik was nieuwsgierig. Ik wist niet dat er al iemand woonde. Het is toch nog niet klaar?"
"Het is klaar genoeg, ik woon hier", zegt Lance kortaf, "dus scheer je weg."Hij besluit meteen die hele krant maar op te zeggen, hij leest hem toch zelden.Om te zien of hij nog wat meer kan bijverdienen, struint hij de weken erna verschillende clubs af op zoek naar werk. Het levert inderdaad wat op, hoewel barman nou niet direct het bestbetaalde baantje is dat je je kunt wensen. Het maakt je erg afhankelijk van fooi en Lance is niet graag afhankelijk.Op een avond herinnert hij zich de bijzondere bar die hij ooit onder de begraafplaats gevonden heeft en hoewel een clientèle van vampiers en geesten niet direct bovenaan zijn lijstje staat, lijkt het hem ook wel weer spannend. Helaas treft hij er alleen een verdwaalde toerist aan en barjuffrouw Molly.
Hij neemt plaats en voor hij het weet, wordt hem een duur drankje voorgezet dat hij maar net kan betalen en hem weer volkomen blut maakt. Dat schiet niet op natuurlijk, zo gaat hij armer weg in plaats van rijker.Even overweegt hij het drankje te weigeren, maar dan bedenkt hij dat dat de avond wel een heel ongezellige draai zou geven en bovendien kan hij het zo wel weer terugverdienen, als hij achter de bar mag. Hij zet het glas dus aan zijn mond en neemt een teug, precies op het moment dat de toerist hen groet en vertrekt."Jullie hebben het niet direct druk hier", zegt Lance, terwijl hij de man nakijkt en zijn glas leegt.
"Je bent te vroeg", antwoordt Molly. "Als jij vannacht in je bedje ligt, dan begint het hier pas."
"Werkelijk? Wordt het dan dringen?" Lance grinnikt. "Dat zou ik wel eens willen meemaken."
"Och, dringen zou ik het niet willen noemen. De meeste gasten hier zweven dwars door elkaar heen. Maar je bent welkom hoor, paar uurtjes wachten nog. Kan ik je nog wat aanbieden?"Lance schudt zijn hoofd. "Helaas, ik ben bankroet. Of je moet een rondje van het huis willen geven?"
"Sorry, maar we doen hier niet aan liefdadigheid. Had jij de loterij niet pas gewonnen? Ik las zoiets in de krant. Dat heb je alweer snel uitgegeven dan."Trots begin Lance te vertellen over zijn stuk land en het huis dat hij gebouwd heeft. "Mijn droom is verwezenlijkt en de komende jaren ga ik besteden met de inrichting. Maar op dit moment heb ik dus geen dubbeltje meer, ik ben hard op zoek naar manieren geld te verdienen.""Tja", peinst ze, "nog een keertje de loterij winnen zal er waarschijnlijk niet in zitten, zoveel mazzel heeft niemand. En je lijkt me niet het type dat via eerlijk werk zijn potje bij elkaar scharrelt."
"Daar ben ik ook te oud voor", vindt Lance.
"Te oud?" Geamuseerd kijkt Molly hem aan. "Dat is een kwestie van perceptie. Maar misschien zijn er voor jou andere - avontuurlijker - manieren om aan geld te komen." Haar stem daalt en Lance moet zijn oren spitsen om haar te kunnen verstaan.
"Zo heb ik me laten vertellen dat er in het mausoleum op dit kerkhof ergens een schat verborgen moet liggen."
"Een schat?", vraagt Lance belangstellend, hoewel hij zich zijn bezoek aan de catacomben nog levendig voor de geest kan halen. Met name de knal aan het eind.
Ze knikt. "Het schijnt nogal een hachelijke onderneming, maar als het dat niet was dan was jan en alleman je al voor geweest natuurlijk. Je moet een risico durven nemen."En dus wandelt Lance diezelfde avond nog het mausoleum in om voor de tweede keer de vochtige trappen af te dalen, omringd door holle stemmen die beurtelings fluisteren, kreunen en giechelen. Hij probeert ze maar zoveel mogelijk probeert te negeren.Hij vindt een toorts die hij gebruikt om de weg te kunnen volgen, springt over kloven, wandelt langs een helder koel meertje en ontdekt tenslotte dat hij - naast het negeren van spookachtige geluiden - misschien wel even aandacht had moeten besteden aan een onheilspellend gegrom, als hij oog in oog staat met een reusachtige beer. Na een kort en heftig gevecht tuimelt hij een tijdje later weer naar buiten.
Een schat heeft hij niet gevonden. Alleen een tomatenzaadje, nog minder dan de vorige keer.De volgende ochtend start hij met een gat in zijn maag en een lege koelkast.
Gelukkig heeft hij nog wat gedroogd fruit in voorraad.En op dat moment wordt hij gebeld: of hij iets voelt voor een opdracht in een reclamefilmpje.
Lance kan zijn oren niet geloven. Hij? Gevraagd voor een reclamefilmpje? Hij begrijpt er niets van. Hij is al laat dus fietst hij naar het dichtstbijzijnde metrostation en glipt ongezien door de poortjes naar binnen. Even later bevindt hij zich middenin de stad en meldt zich bij zijn opdrachtgever.Hij blijkt in de huid van een slijmerige, onbetrouwbare autoverkoper te moeten kruipen en er wordt flink misbruik gemaakt van zijn niet al te florissante reputatie. Eerlijk gezegd wordt er op schaamteloze wijze de draak met hem gestoken en Lance vindt het allemaal nogal vernederend. En net besluit hij hier dus echt nimmer meer in te trappen, als hij een cheque en een ferme handdruk krijgt.
De handdruk kan hem gestolen worden, maar op de cheque prijkt een duizelingwekkend bedrag van 5000 simoleons. Hij stuurt een blij WhatsAppje naar Phoebe en bedenkt dan dat vandaag misschien wel zijn geluksdag is. Dus besteedt hij iets van het verdiende geld aan een taxi en laat zich afzetten bij de begraafplaats.Maar helaas.
Ditmaal voert de tocht dwars door een ondergrondse waterval waar hij bijna het loodje legt en het levert hem allemaal nog niks op ook.
Zelfs geen plantenzaadje.
Het is meteen de laatste keer geweest beslist hij, hier heeft hij geen zin meer in. Dan maar geen schat."En? Al geluk gehad?", vraagt Molly, wanneer hij noodgedwongen bij haar langsgaat omdat hij vreselijk moet plassen.
"Zie ik eruit als iemand die geluk gehad heeft?", bromt Lance. "Er is daar beneden werkelijk niet anders te vinden dan wilde beren, spekgladde paadjes, watervallen, plantenzaadjes en ouwe troep."
"Ouwe troep?"
"Ja, ouwe troep. Te oud om zelfs maar te kunnen verkopen vrees ik.""Och jee. Nou ja, wellicht valt het mee en kun je er toch nog wel iets aan verdienen", beurt Molly hem op. "Misschien moet je die ouwe troep gewoon eerst een beetje oppoetsen zodat het er weer als nieuw uitziet."
"Bedankt voor je welgemeende advies", zucht Lance.Hij plast en gaat dan naar huis, waar hij zich doucht en de rest van de avond voor de televisie doorbrengt.