Generatie 21 - deel 13, De bezoeker
Cameron moest bekennen dat hun huiseigenaar gevoelens bij haar losmaakte die ze niet eerder had gehad voor een man. Natuurlijk had ze zich vaker aangetrokken gevoeld tot iemand, maar met Fausto voelde ze een klik die dieper ging dan verliefde gevoelens alleen. Na hun kus had hij haar teruggebracht naar haar auto en na een laatste lange, innige omhelzing hadden ze afscheid genomen.Thuisgekomen viel ze middenin een nieuwe ruzie. Cameron werd het geschreeuw dat herhaaldelijk opsteeg echt meer dan zat. Ze begreep best dat Becky een vervelend mens was met rare luimen en gewoonten - zoals in de tuin rondwandelen in pikant ondergoed, waarvan iedereen liever had dat ze het voor haar slaapkamer en Bernard bewaarde - maar ze had de sterke indruk dat met name Dominique en Emilio er veel genoegen in schepten haar uit de tent te lokken. Wat dan ook altijd lukte. Ze schoot dus snel langs het tafereel met een korte groet, nam een douche en ging naar bed met oordopjes in.
De volgende ochtend ontbeet ze op het dak.
Normaal was het daar veel te warm voor, maar er stond een aangenaam windje en het was nog vroeg. Ze had vrij vandaag, dus zodra ze klaar was, besloot ze haar nieuwsgierigheid te bevredigen en Fausto's advies van de vorige avond op te volgen. Ze wist honderd procent zeker dat dit de plek was waar ze gisterenavond beneden met Fausto op het strand gezeten had, ze herkende het eilandje met het blauwe vissershuisje. Van het vreemde eiland geen spoor echter, precies zoals in Monte Castiglione.Ze stapte weer in haar auto en reed een stukje verder naar een breder strand om te gaan snorkelen. Cameron was van huis uit gewend aan bijzondere wezens, maar over geesten had ze alleen maar gehoord, ze had er nog nooit een gezien. Dus haar adem stokte in haar keel toen een waterige, transparante gedaante langs haar zweefde, rechtstreeks het water in. Daar stapte ze in een bootje en zeilde weg. Er gebeurden duidelijk vreemde en onverklaarbare dingen hier. Niks wat Cameron al te lang van slag kon brengen echter, die was wel wat gewend. Toen ze de tuin in wandelde, zag ze iemand op de stoep staan bij Emilio en Naomi.
"Ze zijn niet thuis", riep ze vriendelijk, "ze zouden naar de film gaan vanavond." Pas toen herkende ze de bezoeker en liep naar hem toe.
"Ik kom voor mijn zoon", zei hij bedaard. "Maar volgens mij is er helemaal niemand thuis hier. Op jou na nu." "Ik heb de sleutel van Rivers appartement", zei ze behulpzaam. "Weet hij dat je zou komen?"
"Nope, het is een verrassing. Mijn zoon op een exotisch eiland, dat moest ik met eigen ogen aanschouwen."
"Dat moet een prijzige reis geweest zijn", viste ze nieuwsgierig.
"Dat kun je wel stellen ja. Maar ik heb zo mijn bronnen van inkomsten."
"Is je huis al ingericht?"
Even trok hij zijn wenkbrauwen op, als om aan te geven dat hij haar vraag ongepast vond. Toen zei hij kort: "Dit was even belangrijker. Nou, wijs me waar mijn zoon woont wil je?" Cameron ging hem voor en opende Rivers appartement voor hem. Daarna douchte ze zich en at wat. Ze wilde net naar bed gaan toen er op haar deur werd geklopt en Lance binnenwandelde. Vragend keek ze hem aan.
"Wat is dat voor belabberd bed waar hij in slaapt?", vroeg hij. "Die tijd heb ik gehad, daar ben ik echt te oud voor."Zonder verdere plichtplegingen liep hij langs haar heen de kamer door naar haar slaapkamer, kleedde zich uit en kroop onder de dekens met de woorden: "Dit is beter." Cameron was zo beduusd, dat ze vergat te protesteren. Een tijdje stond ze besluiteloos naar de brutale kerel in haar bed te staren. Toen haalde ze haar schouders op, trok ook haar pyjama aan en ging naast hem liggen. De volgende ochtend werd ze wakker toen hij het bed verliet. Ze had zo diep geslapen, dat ze even vergeten was dat ze niet alleen was, dus verschrikt schoot ze overeind.
"Rustig, ik ben het maar", grijnsde hij. "En heb ik me niet keurig gedragen?" Ze strekte zich uit en keek hem vermaakt na. "Je maakt je reputatie niet helemaal waar inderdaad", zei ze frivool. In zijn eigen omgeving was ze een beetje geïntimeerd geweest door zijn verschijning, maar in haar eigen huis had ze daar geen last van. "Maak je een lekker ontbijtje voor me klaar?"
"Ik wilde net hetzelfde aan jou vragen, per slot van rekening ben ik je gast." Ze sprong uit bed en liep naar hem toe.
"Ok, waar kan ik je mee verwennen?", vroeg ze.Ze had geen idee waarom ze iemand die erom bekend stond een onverbeterlijke verleider te zijn zo stond uit te dagen en al helemaal niet met Fausto in haar achterhoofd, maar Lance bezat een aantrekkingskracht die ze moeilijk te weerstaan vond. Zoals te verwachten viel, hapte hij - na een korte verbaasde blik - meteen toe.
"Nou, als je me dat zo op de man af vraagt, niet met wafels of pannenkoeken", zei hij zacht. Ze stonden zo dicht bij elkaar dat ze elkaar bijna aanraakten en Cameron voelde ieder restje reserve of voorzichtigheid uit zich wegvloeien."Even een kleine waarschuwing", zei hij na afloop, toen ze lagen uit te blazen, "geen woord hierover tegen River, want die jongen heeft een zwak voor je en ik wil hem niet kwetsen."
Cameron verzekerde hem dat ze daar precies hetzelfde over dacht.Hierna stonden ze op en begonnen alsnog aan dat ontbijt. Het was eigenlijk best gezellig, alsof er een zekere spanning van hen afgevallen was. Een lichamelijk, haast tastbaar verlangen dat nu was ingelost en uit de wereld geholpen. Een prettige ervaring, zeer prettig mocht Cameron wel zeggen, maar nu de elektriciteit een uitweg had gevonden, konden ze voortaan als goede kennissen verder. Voor beiden leed het geen enkele twijfel dat dit eenmalig was geweest.Ontspannen zaten ze tegenover elkaar te eten en als vanzelf stelde Cameron de vraag die door haar hoofd had gespeeld sinds ze hem ontmoet had: "Wat is de reden van je lange jeugd?"
"Sorry?"
"Ik ben gewoon nieuwsgierig. Je bent geen djinn, toch?"
"Een wat?"
"Een djinn, weet je niet wat een djinn is? Mijn overgrootvader is er een en mijn oma. En mijn oom. Ze leven veel langer dan normale mensen, vandaar dat ik het vroeg, maar volgens mij ben je geen djinn."
Hij lachte en nam een hap. "Nee, ik ben geen 'djinn'. Laten we het erop houden dat ik gewoon gezond leef."Cameron schudde haar hoofd. "Nee, sorry maar dat kan het niet verklaren. Er moet een reden zijn. Een heksendrank misschien? Of een lampgeest?"
Onmiddellijk merkte ze aan zijn blik dat ze raak geschoten had. Nieuwsgierig keek ze hem aan. "Is dat het? Heb je een lang leven gewenst bij een lampgeest? Dat heeft mijn opa ook gedaan om niet veel sneller te verouderen dan mijn oma, daar hoef je toch niet geheimzinnig over te doen?"Lance zweeg."Aan de andere kant", vervolgde ze peinzend, "waarom ben je dan nog zo arm..."
"Pardon?"
"Als je werkelijk in het bezit van een lampgeest zou zijn, dan zou je allang een prachtig ingericht huis hebben in plaats van op de betonnen vloer te leven."
"Waar heb je het over?"
Cameron wuifde met haar hand. "Ok, geen lampgeest dus", besloot ze. "Prima, blijf er dan maar mysterieus over doen als je dat leuk vindt, maar ik weet gewoon zeker dat jij een flink stuk ouder bent dan je oogt en dat daar een bovennatuurlijke reden voor is."De rest van de maaltijd bleef het stil. Haar gesprekspartner leek diep in gedachten verzonken en Cameron begon zich af te vragen of ze misschien toch een snaar geraakt had. Maar wat kon het haar eigenlijk schelen. Ze stond op om de borden af te wassen toen ze buiten een voordeur hoorden. Geschrokken draaide Cameron zich om naar Lance.
"River", zei ze. "Het lijkt me niet handig als hij merkt dat je hier geslapen hebt."
"Nee, ik denk dat we beter afscheid kunnen nemen nu en ik ongezien naar buiten sneak om straks, zogenaamd net aangekomen, aan te bellen."
Cameron lachte. "Wacht", zei ze, "eerst een aandenken aan een bijzondere nacht."Een week ging voorbij waarin ze niets van Fausto hoorde. En ze kon zich er niet toe zetten hem te bellen, door wat er met Lance gebeurd was. Ook tegenover River voelde ze zich op een vage manier schuldig. Die was op vertederende wijze dolblij dat zijn vader de moeite had genomen hem helemaal hier te komen bezoeken en Cameron zag hen nauwelijks omdat ze elke dag samen de toerist uithingen en alle uithoeken van Cielo Insolar verkenden.Toen ze zich erop betrapte dat ze zich een beetje zielig begon te voelen, hakte ze de knoop door en belde Henry om te vragen of ze een week verlof kon krijgen. Gelukkig was dat geen enkel probleem en zo bevond ze zich een paar dagen later opnieuw in Al Simhara.Was ze haar verblijf hier de vorige keer begonnen als toeriste, ditmaal stortte ze zich meteen op de opdracht die Uum haar net voor vertrek had gegeven. "Mocht je hier ooit nog terugkomen. We zijn eigenlijk wel heel benieuwd hoe de bevolking over Morcucorp denkt. Zou jij dat voor ons willen peilen?"Cameron nam maar aan dat die opdracht nog steeds van kracht was en anders had ze pech. Ze ging langs huizen en sprak mensen op straat aan. Eerst met een vriendelijk praatje, om dan het gesprek voorzichtig op die geheimzinnige organisatie te brengen. Ze hoopte maar dat Uum niet al te teleurgesteld zou zijn, want de reacties logen er niet om. Niemand had erg veel op met Morcucorp en dat staken ze niet onder stoelen of banken.Uiteindelijk bracht ze verslag uit bij Uum, die op de een of andere manier altijd wel ergens opdook. Voorzichtig deelde ze haar bevindingen, die de ander niet echt uit het veld leken te slaan.
"Hm, ja, vervelend maar niet onverwacht. Nou ja, niks aan te doen, goed gedaan meisje. Zeg, als je het nog niet zat bent, dan heb ik nog wel een opdracht voor je, maar ditmaal is die niet ongevaarlijk. Zorg in ieder geval dat je voldoende voedsel meeneemt, een tent of een slaapzak en oh, voldoende water want het kan er heet aan toe gaan."
"Waar?"
"In de Piramide van het Brandend Zand."Cameron besloot de wijze raad van de ervaren Egyptische op te volgen en kocht eerst wat haar geadviseerd was. Daarna sprong ze op de huurscooter en reed in de richting die haar gewezen was. "Drie piramides naast elkaar. De meest rechtse vanaf hier gezien moet je hebben. Succes."Evenals bij de Sphinx en de piramide waar ze diep in de woestijn op gestuit was, trof ze een hermetisch gesloten deur aan, die zo op het eerste gezicht met geen mogelijkheid open leek te kunnen. En toch moest dat de bedoeling zijn van deze onderneming, dus onderwierp ze het ruwe oppervlak vastberaden aan een grondig onderzoek.Ze had geen idee wat er precies gebeurde, maar na wat kloppen en voelen, begon de massieve wand ineens hevig te trillen en met een schurend lawaai omlaag te zakken. Een minuut lang zag ze geen hand voor ogen omdat ze in een wolk van opstuivend zand stond die haar alle zicht ontnam, maar toen het stof was weggetrokken, bleek dat de blokkade verdwenen was en ze de piramide kon betreden.
Normaal was het daar veel te warm voor, maar er stond een aangenaam windje en het was nog vroeg. Ze had vrij vandaag, dus zodra ze klaar was, besloot ze haar nieuwsgierigheid te bevredigen en Fausto's advies van de vorige avond op te volgen. Ze wist honderd procent zeker dat dit de plek was waar ze gisterenavond beneden met Fausto op het strand gezeten had, ze herkende het eilandje met het blauwe vissershuisje. Van het vreemde eiland geen spoor echter, precies zoals in Monte Castiglione.Ze stapte weer in haar auto en reed een stukje verder naar een breder strand om te gaan snorkelen. Cameron was van huis uit gewend aan bijzondere wezens, maar over geesten had ze alleen maar gehoord, ze had er nog nooit een gezien. Dus haar adem stokte in haar keel toen een waterige, transparante gedaante langs haar zweefde, rechtstreeks het water in. Daar stapte ze in een bootje en zeilde weg. Er gebeurden duidelijk vreemde en onverklaarbare dingen hier. Niks wat Cameron al te lang van slag kon brengen echter, die was wel wat gewend. Toen ze de tuin in wandelde, zag ze iemand op de stoep staan bij Emilio en Naomi.
"Ze zijn niet thuis", riep ze vriendelijk, "ze zouden naar de film gaan vanavond." Pas toen herkende ze de bezoeker en liep naar hem toe.
"Ik kom voor mijn zoon", zei hij bedaard. "Maar volgens mij is er helemaal niemand thuis hier. Op jou na nu." "Ik heb de sleutel van Rivers appartement", zei ze behulpzaam. "Weet hij dat je zou komen?"
"Nope, het is een verrassing. Mijn zoon op een exotisch eiland, dat moest ik met eigen ogen aanschouwen."
"Dat moet een prijzige reis geweest zijn", viste ze nieuwsgierig.
"Dat kun je wel stellen ja. Maar ik heb zo mijn bronnen van inkomsten."
"Is je huis al ingericht?"
Even trok hij zijn wenkbrauwen op, als om aan te geven dat hij haar vraag ongepast vond. Toen zei hij kort: "Dit was even belangrijker. Nou, wijs me waar mijn zoon woont wil je?" Cameron ging hem voor en opende Rivers appartement voor hem. Daarna douchte ze zich en at wat. Ze wilde net naar bed gaan toen er op haar deur werd geklopt en Lance binnenwandelde. Vragend keek ze hem aan.
"Wat is dat voor belabberd bed waar hij in slaapt?", vroeg hij. "Die tijd heb ik gehad, daar ben ik echt te oud voor."Zonder verdere plichtplegingen liep hij langs haar heen de kamer door naar haar slaapkamer, kleedde zich uit en kroop onder de dekens met de woorden: "Dit is beter." Cameron was zo beduusd, dat ze vergat te protesteren. Een tijdje stond ze besluiteloos naar de brutale kerel in haar bed te staren. Toen haalde ze haar schouders op, trok ook haar pyjama aan en ging naast hem liggen. De volgende ochtend werd ze wakker toen hij het bed verliet. Ze had zo diep geslapen, dat ze even vergeten was dat ze niet alleen was, dus verschrikt schoot ze overeind.
"Rustig, ik ben het maar", grijnsde hij. "En heb ik me niet keurig gedragen?" Ze strekte zich uit en keek hem vermaakt na. "Je maakt je reputatie niet helemaal waar inderdaad", zei ze frivool. In zijn eigen omgeving was ze een beetje geïntimeerd geweest door zijn verschijning, maar in haar eigen huis had ze daar geen last van. "Maak je een lekker ontbijtje voor me klaar?"
"Ik wilde net hetzelfde aan jou vragen, per slot van rekening ben ik je gast." Ze sprong uit bed en liep naar hem toe.
"Ok, waar kan ik je mee verwennen?", vroeg ze.Ze had geen idee waarom ze iemand die erom bekend stond een onverbeterlijke verleider te zijn zo stond uit te dagen en al helemaal niet met Fausto in haar achterhoofd, maar Lance bezat een aantrekkingskracht die ze moeilijk te weerstaan vond. Zoals te verwachten viel, hapte hij - na een korte verbaasde blik - meteen toe.
"Nou, als je me dat zo op de man af vraagt, niet met wafels of pannenkoeken", zei hij zacht. Ze stonden zo dicht bij elkaar dat ze elkaar bijna aanraakten en Cameron voelde ieder restje reserve of voorzichtigheid uit zich wegvloeien."Even een kleine waarschuwing", zei hij na afloop, toen ze lagen uit te blazen, "geen woord hierover tegen River, want die jongen heeft een zwak voor je en ik wil hem niet kwetsen."
Cameron verzekerde hem dat ze daar precies hetzelfde over dacht.Hierna stonden ze op en begonnen alsnog aan dat ontbijt. Het was eigenlijk best gezellig, alsof er een zekere spanning van hen afgevallen was. Een lichamelijk, haast tastbaar verlangen dat nu was ingelost en uit de wereld geholpen. Een prettige ervaring, zeer prettig mocht Cameron wel zeggen, maar nu de elektriciteit een uitweg had gevonden, konden ze voortaan als goede kennissen verder. Voor beiden leed het geen enkele twijfel dat dit eenmalig was geweest.Ontspannen zaten ze tegenover elkaar te eten en als vanzelf stelde Cameron de vraag die door haar hoofd had gespeeld sinds ze hem ontmoet had: "Wat is de reden van je lange jeugd?"
"Sorry?"
"Ik ben gewoon nieuwsgierig. Je bent geen djinn, toch?"
"Een wat?"
"Een djinn, weet je niet wat een djinn is? Mijn overgrootvader is er een en mijn oma. En mijn oom. Ze leven veel langer dan normale mensen, vandaar dat ik het vroeg, maar volgens mij ben je geen djinn."
Hij lachte en nam een hap. "Nee, ik ben geen 'djinn'. Laten we het erop houden dat ik gewoon gezond leef."Cameron schudde haar hoofd. "Nee, sorry maar dat kan het niet verklaren. Er moet een reden zijn. Een heksendrank misschien? Of een lampgeest?"
Onmiddellijk merkte ze aan zijn blik dat ze raak geschoten had. Nieuwsgierig keek ze hem aan. "Is dat het? Heb je een lang leven gewenst bij een lampgeest? Dat heeft mijn opa ook gedaan om niet veel sneller te verouderen dan mijn oma, daar hoef je toch niet geheimzinnig over te doen?"Lance zweeg."Aan de andere kant", vervolgde ze peinzend, "waarom ben je dan nog zo arm..."
"Pardon?"
"Als je werkelijk in het bezit van een lampgeest zou zijn, dan zou je allang een prachtig ingericht huis hebben in plaats van op de betonnen vloer te leven."
"Waar heb je het over?"
Cameron wuifde met haar hand. "Ok, geen lampgeest dus", besloot ze. "Prima, blijf er dan maar mysterieus over doen als je dat leuk vindt, maar ik weet gewoon zeker dat jij een flink stuk ouder bent dan je oogt en dat daar een bovennatuurlijke reden voor is."De rest van de maaltijd bleef het stil. Haar gesprekspartner leek diep in gedachten verzonken en Cameron begon zich af te vragen of ze misschien toch een snaar geraakt had. Maar wat kon het haar eigenlijk schelen. Ze stond op om de borden af te wassen toen ze buiten een voordeur hoorden. Geschrokken draaide Cameron zich om naar Lance.
"River", zei ze. "Het lijkt me niet handig als hij merkt dat je hier geslapen hebt."
"Nee, ik denk dat we beter afscheid kunnen nemen nu en ik ongezien naar buiten sneak om straks, zogenaamd net aangekomen, aan te bellen."
Cameron lachte. "Wacht", zei ze, "eerst een aandenken aan een bijzondere nacht."Een week ging voorbij waarin ze niets van Fausto hoorde. En ze kon zich er niet toe zetten hem te bellen, door wat er met Lance gebeurd was. Ook tegenover River voelde ze zich op een vage manier schuldig. Die was op vertederende wijze dolblij dat zijn vader de moeite had genomen hem helemaal hier te komen bezoeken en Cameron zag hen nauwelijks omdat ze elke dag samen de toerist uithingen en alle uithoeken van Cielo Insolar verkenden.Toen ze zich erop betrapte dat ze zich een beetje zielig begon te voelen, hakte ze de knoop door en belde Henry om te vragen of ze een week verlof kon krijgen. Gelukkig was dat geen enkel probleem en zo bevond ze zich een paar dagen later opnieuw in Al Simhara.Was ze haar verblijf hier de vorige keer begonnen als toeriste, ditmaal stortte ze zich meteen op de opdracht die Uum haar net voor vertrek had gegeven. "Mocht je hier ooit nog terugkomen. We zijn eigenlijk wel heel benieuwd hoe de bevolking over Morcucorp denkt. Zou jij dat voor ons willen peilen?"Cameron nam maar aan dat die opdracht nog steeds van kracht was en anders had ze pech. Ze ging langs huizen en sprak mensen op straat aan. Eerst met een vriendelijk praatje, om dan het gesprek voorzichtig op die geheimzinnige organisatie te brengen. Ze hoopte maar dat Uum niet al te teleurgesteld zou zijn, want de reacties logen er niet om. Niemand had erg veel op met Morcucorp en dat staken ze niet onder stoelen of banken.Uiteindelijk bracht ze verslag uit bij Uum, die op de een of andere manier altijd wel ergens opdook. Voorzichtig deelde ze haar bevindingen, die de ander niet echt uit het veld leken te slaan.
"Hm, ja, vervelend maar niet onverwacht. Nou ja, niks aan te doen, goed gedaan meisje. Zeg, als je het nog niet zat bent, dan heb ik nog wel een opdracht voor je, maar ditmaal is die niet ongevaarlijk. Zorg in ieder geval dat je voldoende voedsel meeneemt, een tent of een slaapzak en oh, voldoende water want het kan er heet aan toe gaan."
"Waar?"
"In de Piramide van het Brandend Zand."Cameron besloot de wijze raad van de ervaren Egyptische op te volgen en kocht eerst wat haar geadviseerd was. Daarna sprong ze op de huurscooter en reed in de richting die haar gewezen was. "Drie piramides naast elkaar. De meest rechtse vanaf hier gezien moet je hebben. Succes."Evenals bij de Sphinx en de piramide waar ze diep in de woestijn op gestuit was, trof ze een hermetisch gesloten deur aan, die zo op het eerste gezicht met geen mogelijkheid open leek te kunnen. En toch moest dat de bedoeling zijn van deze onderneming, dus onderwierp ze het ruwe oppervlak vastberaden aan een grondig onderzoek.Ze had geen idee wat er precies gebeurde, maar na wat kloppen en voelen, begon de massieve wand ineens hevig te trillen en met een schurend lawaai omlaag te zakken. Een minuut lang zag ze geen hand voor ogen omdat ze in een wolk van opstuivend zand stond die haar alle zicht ontnam, maar toen het stof was weggetrokken, bleek dat de blokkade verdwenen was en ze de piramide kon betreden.