Generatie 17 - deel 3, Behekst
Het effect van Éowyns begroeting is overweldigend.James verschiet, zijn pupillen worden enorm groot en daarna heel even piepklein. Het volgende moment buigt hij zich voorover en kust haar vol op haar mond. Terwijl ze staat bij te komen van de schrik, staart James haar innig verliefd aan en zegt met een dromerige stem: "Ik wist niet dat je zo'n mooi schepseltje was. Ik ben weg van je."Hij gaat zitten en trekt haar naast zich. "Ik laat jou nooit meer gaan", prevelt hij en zijn grijsblauwe ogen boren zich in de hare. Wat zit hij dichtbij... Daar wordt ze toch een klein tikje ongemakkelijk van en ze mompelt iets vaags over 'het rustig aan doen' en dat 'nooit meer' best wel lang duurt, maar hij luistert helemaal niet. Hij kruipt tegen haar aan, wijst naar een vallende ster, fluistert lieve woordjes in haar oor ("ik heb niets meer te wensen, schatje") en zegt dat hij nog nooit zo gelukkig is geweest als nu.Éowyn wordt er verlegen van en ze sluiten de avond af met een lange, romantische kus die haar alleen maar meer verwart omdat hij vooral heel nat is.Als ze tegen middernacht thuiskomt voelt ze zich miserabel. Hoeveel maanden heeft ze ervan gedroomd zijn lippen op de hare te voelen? Maar nu het zover is, overheersen gemengde gevoelens. Houdt hij echt van haar, zoals zij van hem houdt? Of is zijn liefde alleen gebaseerd op de toverspreuk...Die nacht ligt ze eindeloos te woelen voordat ze in slaap valt.In de periode erna ontloopt ze James. Hij hangt voortdurend aan de telefoon of staat huilend op de stoep, maar iedere keer wimpelt ze hem af en zegt dat ze het druk heeft. Het is te snel gegaan. Éowyn heeft nog nooit een vriendje gehad en ze moet wennen aan zijn dweperige toenaderingspogingen. Het is alsof hij een ander persoon is.Ze haat zichzelf dat ze niet gewoon met volle teugen kan genieten van zijn avances. Het gaat te snel, het gaat gewoon allemaal te snel.En zo wordt het herfst. Aanvankelijk met aangename zonnige dagen die het landschap okergeel kleuren, maar vanaf half oktober begint het kouder en natter te worden.Éowyn heeft altijd van de herfst gehouden met zijn gouden palet, dat ineens kan omslaan in donkergrijs. Ze snuift de kruidige geur op van natte bladeren en ze geniet van lange wandelingen door de regen, als er verder niemand op straat is behalve zij. Stil en eenzaam, zeker nu heeft ze daar veel behoefte aan om na te kunnen denken.Het festivalpark is inmiddels omgebouwd en als ze langs een groot spookhuis loopt, tuurt ze even nieuwsgierig naar binnen. Alles is uitgestorven. Ze wandelt verder, schopt in hopen bij elkaar geharkte bladeren en springt in de plassen, precies zoals ze in Emblesight zo graag deed. Emblesight... Een moment steekt een gevoel van heimwee de kop op, maar dat onderdrukt ze snel.En dan, op een stormachtige dag in november, krijgt ze onverwacht bezoek.
Als ze de deur opendoet gelooft ze een moment haar eigen ogen niet."Linden...?", stamelt ze verbaasd. "Wat doe jij nou hier?!" Haar broer grijnst haar vrolijk aan.
"Jou bezoeken", zegt hij. "Ik zat helemaal alleen thuis, papa en Milan zijn twee maanden in China. Ben ik welkom?"Of hij welkom is! Zielsgelukkig omhelst ze hem en barst dan, zonder aantoonbare reden, in tranen uit.
Verbaasd troost hij haar, zet een kop thee en samen gaan ze op de bank zitten. "Sorry", verontschuldigt ze zich snotterig, "ik stel me echt zo aan, je zult wel denken... Ik ben echt blij dat je er bent."
Toeterend snuit ze haar neus.
"Wat is er aan de hand?"
Even aarzelt ze, maar dan besluit ze haar hart eens lekker te luchten. In een paar zinnen vertelt ze over James en hoe verliefd ze is en hoe ze twijfelt."Vooral aan mezelf. Misschien kan ik het gewoon niet, een relatie hebben. Waarom doe ik zo moeilijk?"
Ze vertelt niet alles, ze zegt niks over de toverspreuk. Demyan heeft haar dubieuze actie ook voor zich gehouden en om een vage reden, die ze niet helemaal kan beredeneren, besluit ze hetzelfde te doen.
Linden lacht. "Wat ben je toch een gecompliceerd mens", zegt hij. "Volgens mij moet je al die rare zorgjes opzij zetten en ervoor gaan. Je zult nooit weten of het wat wordt als je het niet probeert."Natuurlijk weet Linden niet precies waarom ze zo twijfelt, maar zijn broederlijke raad doet haar toch goed. Inderdaad, wat heeft ze te verliezen? Diezelfde avond nog staat ze bij James op de stoep, die haar met tranen in zijn ogen van blijdschap binnenlaat."Het spijt me dat ik je heb afgeschrikt, ik heb je afgeschrikt toch?", vraagt hij timide. "Ik liep veel te hard van stapel, ik snap ook niet wat er over me kwam. Ik heb dit nog nooit voor iemand gevoeld."
Ze lacht een flauw grijnsje, toch weer even bezorgd over de vraag hoeveel waarde die gevoelens werkelijk hebben, maar dan vermant ze zich en kust hem. Een week later hebben ze officieel verkering en James blijkt zo'n lieve en attente geliefde, dat Éowyn besluit haar twijfels definitief overboord te gooien.Niet alleen in de liefde lacht het leven Éowyn toe, nog twee andere gebeurtenissen vrolijken haar op.
Linden kondigt na twee weken logeren aan niet meer terug naar Emblesight te willen, en koopt een huisje op 100 meter afstand van het hare. En haar andere broer belt om te zeggen dat hij naar Sunlit Tides komt op huwelijksreis en graag zijn jonge bruid wil komen voorstellen. Éowyn is razend nieuwsgierig naar haar schoonzus."Je lijkt echt op je overgrootmoeder", knikt ze enthousiast als ze elkaar ontmoeten. De fee lacht. "Oma Aster doet je de groeten en hoopt dat je niet teleurgesteld bent dat zij hier niet staat in mijn plaats."
"Ik denk dat ze heel goed weet dat dat niet zo is", reageert Éowyn droog. "Ik wist meteen al dat dat genante plannetje van Finn nergens op uit zou draaien. Laat Aster maar lekker van haar pensioen genieten."
"En toch ben ik blij dat ik mijn gevoel gevolgd heb", zegt Finn. "Anders had ik nooit Iris ontmoet."
"Ja ja, jij moet en zal gelijk krijgen. En toch was het een dwaas plan."Iris giechelt en zegt dat Éowyn precies is zoals Finn verteld had, verder in het midden latend of dat een compliment is.Als ze afscheid nemen geeft ze Éowyn wat elfenstof.
"Bewaar het goed", zegt ze. "Wie weet komt het ooit nog van pas."Terwijl de dagen korter worden en het weer guurder, maakt Éowyn promotie en schopt het tot bandmanager. Op zich geeft die functie haar best voldoening, maar ergens bevalt het haar toch niet dat ze van haar hobby haar werk heeft gemaakt. Alsof het plezier in het musiceren daardoor toch een beetje onder druk komt te staan, waardoor ze steeds minder de gitaar pakt in haar vrije uren.Tegen het einde van de herst wordt het spokenfestival georganiseerd in Sunlit Tides en Éowyn is bijna iedere dag op het terrein te vinden. Ze houdt van de spelletjes en de vrolijkheid en vindt het prettig om een beetje onder de mensen te zijn.Omdat ze een vaste gast is, vraagt de organisatie of ze op de laatste dag van het festival wil helpen geld in te zamelen voor een goed doel: nieuwe tenues voor de Lama's."We hebben al iemand gevonden voor het ene kraampje, zou jij in het andere willen gaan staan voor ons?"
Éowyn vindt het best. "Wat moet ik precies doen?"
"Oh, niks ingewikkelds, we leggen het morgen wel uit."En zo komt het dat ze de laatste dag van de herfst in een roze hokje kushandjes staat te werpen naar passerend manvolk, in de hoop dat ze een zoen van haar willen kopen. Verschrikkelijk vindt ze het."Vijf dollar voor een kusje, vijf dollar voor een kusje. Kom op, u daar meneer, heeft u geen vijf dollar over voor een kusje?"
"Sorry jongedame, maar ik heb geen zin in ruzie met mijn vrouw." Vette knipoog.
Vernederend. Het is gewoon het verkeerde seizoen. De mensen hebben zin in erwtensoep, niet in kusjes.En het wordt nog erger als degene die het andere hokje moet bemannen aan komt wandelen. Hij werpt even een steelse blik op haar en wijdt zich dan vol ijver aan zijn taak, haar verder negerend. Tegen de middag - de opbrengst is nog steeds bedroevend laag - stapt hij zijn hokje uit."Ik ga even een warme hotdog scoren, kan ik voor jou nog iets meenemen?"
"Nee, dank je, ik haal zelf wel wat", antwoordt ze kortaf en richt zich uitbundig tot een oudere heer die langswandelt.
Vergeefs.Ineens keert Demyan zich om en komt voor haar kraampje staan.
"Wat is er?", vraagt ze een beetje verstoord. "Je staat in de weg."
"Tussen jou en die busladingen gretige aanbidders die de collectepot al de hele ochtend lopen te spekken bedoel je", plaagt hij.
"Ik heb anders al meer binnengehaald dan jij", zegt ze snibbig. "Ga opzij."Langzaam verschijnt er een glimlach op zijn gezicht.
Dan voelt hij in zijn broekzak, haalt er vijf dollar uit en doet die in de pot."Wat... doe je...?", vraagt ze boos. "Ik dacht het niet."
"Ik dacht het wel", grijnst hij. "Ik heb ervoor betaald."
Hij buigt zich naar voren en tuit zijn lippen. Met tegenzin geeft ze hem een zuinig kusje net naast zijn mond. Hij lacht even en wandelt dan weg, om niet meer terug te keren.Als ze tegen de avond het terrein verlaat, komt hij net het schminktentje uitlopen.
Hij schrikt even en kijkt haar dan guitig aan."Ben ik niet knap?"
"Ja, je bent heel niet knap. Ben je niet een beetje te groot om je te laten schminken?""Dit is een wetenschappelijk experiment. Ik wil testen of ik als clown nog steeds een hoogintelligent voorkomen heb. Wil jij het even checken?" Hij trekt een rare grimas, die kennelijk moet doorgaan voor intelligent. Ze moet er onwillekeurig even om lachen."Het is verbluffend, ik zie geen verschil tussen je voorkomen nu en je voorkomen zonder schmink", zegt ze dan. "Onnozel met verf en onnozel zonder verf, dat is alles."
"Dank je, dan is mijn missie geslaagd. Hoe je mijn voorkomen beoordeelt is een kwestie van smaak, maar er is dus geen verschil kunnen we concluderen."
"Nauwelijks", beaamt ze.Even is het stil, dan zegt hij: "Waarom mag je mij niet?"
"Na wat je me geflikt hebt een paar maanden geleden?"
"Daarvoor mocht je me ook al niet."
"Dat was niet persoonlijk, ik haat tovenaars. Nu is het persoonlijk.""Waar zeur je over, ik heb je een zetje gegeven op het liefdespad. Me dunkt dat je dat wel kon gebruiken. Waarom haat je tovenaars?"
"Dat gaat je niks aan en mijn liefdesleven ook niet trouwens."
Even kijkt hij haar peinzend aan."Het is anders best leuk om een tovenaar te zijn. Net zo leuk als een wezen als jijzelf, wat het ook is dat je bent."
"Ik ben een djinn."
"Een djinn? Zijn die niet blauw? Anyway, ik zal je eens laten zien hoe fijn het is om tovenaar te zijn. Kom mee."
"Nee."
"Bang?"
"NEE!" Ze schrikt van haar eigen stem. "Ik ben niet bang", voegt ze eraan toe, zachter.
"Kom mee dan, ik laat je wat leuks zien."Een kwartiertje later staat ze in een veldje, terwijl Demyan een serie spectaculaire duikvluchten maakt op een bezemsteel.Na een poosje komt hij gierend tot stilstand vlak boven het gras en kijkt haar aan.
"En? Zag dat er leuk uit?"
Ze kan het niet ontkennen, het ziet er inderdaad ongelofelijk leuk uit. Ze heeft het gevraagd voordat ze er erg in heeft: "Mag ik het eens proberen?"
"Niet in de arena, dat is te gevaarlijk. Maar je kunt een stukje vliegen als je wilt. Wel voorzichtig."Het duurt even voordat ze het een beetje onder de knie heeft, in het begin wankelt ze nogal. Maar als ze de smaak eenmaal te pakken heeft, scheurt ze over de weg en schatert het uit.JIPPIEIEIEIE!!!"Dank je", zegt ze als ze tien minuten later afstapt, "dat was tof, voor een tovenaar val je best mee. Maar het blijft afschuwelijk wat je hebt gedaan." Dan groet ze hem kort en springt in haar auto.Hij kijkt haar na tot ze om de bocht is verdwenen, haalt zijn schouders op en mompelt een beetje gepikeerd: "Ik heb je verdorie geholpen…”
Als ze de deur opendoet gelooft ze een moment haar eigen ogen niet."Linden...?", stamelt ze verbaasd. "Wat doe jij nou hier?!" Haar broer grijnst haar vrolijk aan.
"Jou bezoeken", zegt hij. "Ik zat helemaal alleen thuis, papa en Milan zijn twee maanden in China. Ben ik welkom?"Of hij welkom is! Zielsgelukkig omhelst ze hem en barst dan, zonder aantoonbare reden, in tranen uit.
Verbaasd troost hij haar, zet een kop thee en samen gaan ze op de bank zitten. "Sorry", verontschuldigt ze zich snotterig, "ik stel me echt zo aan, je zult wel denken... Ik ben echt blij dat je er bent."
Toeterend snuit ze haar neus.
"Wat is er aan de hand?"
Even aarzelt ze, maar dan besluit ze haar hart eens lekker te luchten. In een paar zinnen vertelt ze over James en hoe verliefd ze is en hoe ze twijfelt."Vooral aan mezelf. Misschien kan ik het gewoon niet, een relatie hebben. Waarom doe ik zo moeilijk?"
Ze vertelt niet alles, ze zegt niks over de toverspreuk. Demyan heeft haar dubieuze actie ook voor zich gehouden en om een vage reden, die ze niet helemaal kan beredeneren, besluit ze hetzelfde te doen.
Linden lacht. "Wat ben je toch een gecompliceerd mens", zegt hij. "Volgens mij moet je al die rare zorgjes opzij zetten en ervoor gaan. Je zult nooit weten of het wat wordt als je het niet probeert."Natuurlijk weet Linden niet precies waarom ze zo twijfelt, maar zijn broederlijke raad doet haar toch goed. Inderdaad, wat heeft ze te verliezen? Diezelfde avond nog staat ze bij James op de stoep, die haar met tranen in zijn ogen van blijdschap binnenlaat."Het spijt me dat ik je heb afgeschrikt, ik heb je afgeschrikt toch?", vraagt hij timide. "Ik liep veel te hard van stapel, ik snap ook niet wat er over me kwam. Ik heb dit nog nooit voor iemand gevoeld."
Ze lacht een flauw grijnsje, toch weer even bezorgd over de vraag hoeveel waarde die gevoelens werkelijk hebben, maar dan vermant ze zich en kust hem. Een week later hebben ze officieel verkering en James blijkt zo'n lieve en attente geliefde, dat Éowyn besluit haar twijfels definitief overboord te gooien.Niet alleen in de liefde lacht het leven Éowyn toe, nog twee andere gebeurtenissen vrolijken haar op.
Linden kondigt na twee weken logeren aan niet meer terug naar Emblesight te willen, en koopt een huisje op 100 meter afstand van het hare. En haar andere broer belt om te zeggen dat hij naar Sunlit Tides komt op huwelijksreis en graag zijn jonge bruid wil komen voorstellen. Éowyn is razend nieuwsgierig naar haar schoonzus."Je lijkt echt op je overgrootmoeder", knikt ze enthousiast als ze elkaar ontmoeten. De fee lacht. "Oma Aster doet je de groeten en hoopt dat je niet teleurgesteld bent dat zij hier niet staat in mijn plaats."
"Ik denk dat ze heel goed weet dat dat niet zo is", reageert Éowyn droog. "Ik wist meteen al dat dat genante plannetje van Finn nergens op uit zou draaien. Laat Aster maar lekker van haar pensioen genieten."
"En toch ben ik blij dat ik mijn gevoel gevolgd heb", zegt Finn. "Anders had ik nooit Iris ontmoet."
"Ja ja, jij moet en zal gelijk krijgen. En toch was het een dwaas plan."Iris giechelt en zegt dat Éowyn precies is zoals Finn verteld had, verder in het midden latend of dat een compliment is.Als ze afscheid nemen geeft ze Éowyn wat elfenstof.
"Bewaar het goed", zegt ze. "Wie weet komt het ooit nog van pas."Terwijl de dagen korter worden en het weer guurder, maakt Éowyn promotie en schopt het tot bandmanager. Op zich geeft die functie haar best voldoening, maar ergens bevalt het haar toch niet dat ze van haar hobby haar werk heeft gemaakt. Alsof het plezier in het musiceren daardoor toch een beetje onder druk komt te staan, waardoor ze steeds minder de gitaar pakt in haar vrije uren.Tegen het einde van de herst wordt het spokenfestival georganiseerd in Sunlit Tides en Éowyn is bijna iedere dag op het terrein te vinden. Ze houdt van de spelletjes en de vrolijkheid en vindt het prettig om een beetje onder de mensen te zijn.Omdat ze een vaste gast is, vraagt de organisatie of ze op de laatste dag van het festival wil helpen geld in te zamelen voor een goed doel: nieuwe tenues voor de Lama's."We hebben al iemand gevonden voor het ene kraampje, zou jij in het andere willen gaan staan voor ons?"
Éowyn vindt het best. "Wat moet ik precies doen?"
"Oh, niks ingewikkelds, we leggen het morgen wel uit."En zo komt het dat ze de laatste dag van de herfst in een roze hokje kushandjes staat te werpen naar passerend manvolk, in de hoop dat ze een zoen van haar willen kopen. Verschrikkelijk vindt ze het."Vijf dollar voor een kusje, vijf dollar voor een kusje. Kom op, u daar meneer, heeft u geen vijf dollar over voor een kusje?"
"Sorry jongedame, maar ik heb geen zin in ruzie met mijn vrouw." Vette knipoog.
Vernederend. Het is gewoon het verkeerde seizoen. De mensen hebben zin in erwtensoep, niet in kusjes.En het wordt nog erger als degene die het andere hokje moet bemannen aan komt wandelen. Hij werpt even een steelse blik op haar en wijdt zich dan vol ijver aan zijn taak, haar verder negerend. Tegen de middag - de opbrengst is nog steeds bedroevend laag - stapt hij zijn hokje uit."Ik ga even een warme hotdog scoren, kan ik voor jou nog iets meenemen?"
"Nee, dank je, ik haal zelf wel wat", antwoordt ze kortaf en richt zich uitbundig tot een oudere heer die langswandelt.
Vergeefs.Ineens keert Demyan zich om en komt voor haar kraampje staan.
"Wat is er?", vraagt ze een beetje verstoord. "Je staat in de weg."
"Tussen jou en die busladingen gretige aanbidders die de collectepot al de hele ochtend lopen te spekken bedoel je", plaagt hij.
"Ik heb anders al meer binnengehaald dan jij", zegt ze snibbig. "Ga opzij."Langzaam verschijnt er een glimlach op zijn gezicht.
Dan voelt hij in zijn broekzak, haalt er vijf dollar uit en doet die in de pot."Wat... doe je...?", vraagt ze boos. "Ik dacht het niet."
"Ik dacht het wel", grijnst hij. "Ik heb ervoor betaald."
Hij buigt zich naar voren en tuit zijn lippen. Met tegenzin geeft ze hem een zuinig kusje net naast zijn mond. Hij lacht even en wandelt dan weg, om niet meer terug te keren.Als ze tegen de avond het terrein verlaat, komt hij net het schminktentje uitlopen.
Hij schrikt even en kijkt haar dan guitig aan."Ben ik niet knap?"
"Ja, je bent heel niet knap. Ben je niet een beetje te groot om je te laten schminken?""Dit is een wetenschappelijk experiment. Ik wil testen of ik als clown nog steeds een hoogintelligent voorkomen heb. Wil jij het even checken?" Hij trekt een rare grimas, die kennelijk moet doorgaan voor intelligent. Ze moet er onwillekeurig even om lachen."Het is verbluffend, ik zie geen verschil tussen je voorkomen nu en je voorkomen zonder schmink", zegt ze dan. "Onnozel met verf en onnozel zonder verf, dat is alles."
"Dank je, dan is mijn missie geslaagd. Hoe je mijn voorkomen beoordeelt is een kwestie van smaak, maar er is dus geen verschil kunnen we concluderen."
"Nauwelijks", beaamt ze.Even is het stil, dan zegt hij: "Waarom mag je mij niet?"
"Na wat je me geflikt hebt een paar maanden geleden?"
"Daarvoor mocht je me ook al niet."
"Dat was niet persoonlijk, ik haat tovenaars. Nu is het persoonlijk.""Waar zeur je over, ik heb je een zetje gegeven op het liefdespad. Me dunkt dat je dat wel kon gebruiken. Waarom haat je tovenaars?"
"Dat gaat je niks aan en mijn liefdesleven ook niet trouwens."
Even kijkt hij haar peinzend aan."Het is anders best leuk om een tovenaar te zijn. Net zo leuk als een wezen als jijzelf, wat het ook is dat je bent."
"Ik ben een djinn."
"Een djinn? Zijn die niet blauw? Anyway, ik zal je eens laten zien hoe fijn het is om tovenaar te zijn. Kom mee."
"Nee."
"Bang?"
"NEE!" Ze schrikt van haar eigen stem. "Ik ben niet bang", voegt ze eraan toe, zachter.
"Kom mee dan, ik laat je wat leuks zien."Een kwartiertje later staat ze in een veldje, terwijl Demyan een serie spectaculaire duikvluchten maakt op een bezemsteel.Na een poosje komt hij gierend tot stilstand vlak boven het gras en kijkt haar aan.
"En? Zag dat er leuk uit?"
Ze kan het niet ontkennen, het ziet er inderdaad ongelofelijk leuk uit. Ze heeft het gevraagd voordat ze er erg in heeft: "Mag ik het eens proberen?"
"Niet in de arena, dat is te gevaarlijk. Maar je kunt een stukje vliegen als je wilt. Wel voorzichtig."Het duurt even voordat ze het een beetje onder de knie heeft, in het begin wankelt ze nogal. Maar als ze de smaak eenmaal te pakken heeft, scheurt ze over de weg en schatert het uit.JIPPIEIEIEIE!!!"Dank je", zegt ze als ze tien minuten later afstapt, "dat was tof, voor een tovenaar val je best mee. Maar het blijft afschuwelijk wat je hebt gedaan." Dan groet ze hem kort en springt in haar auto.Hij kijkt haar na tot ze om de bocht is verdwenen, haalt zijn schouders op en mompelt een beetje gepikeerd: "Ik heb je verdorie geholpen…”