Lance's Lot - deel 16, Lance's lot 2
Goed, Lance heeft dan misschien eindelijk zijn kavel kunnen kopen met prachtig uitzicht op Bridgeport, maar vanachter een tentdoek valt daar niet veel van te bewonderen. Die tent voelt als een tijdelijke oplossing, met dit probleem dat zijn financiële noodtoestand geen perspectieven biedt slechts van tijdelijke aard te zijn. Aria is stinkend rijk en bovendien hebben ze een kind samen. Hij snapt werkelijk niet waarom ze hem niet een beetje alimentatie zou kunnen betalen. Gewoon een kleine bijdrage om hem in het zadel te helpen.Maar helaas, Aria is een standvastige vrouw. Ze zegt dat ze hem al genoeg heeft toegeschoven de afgelopen jaren. Dat ze hem een prima vent vindt zolang hij zich niet teveel met de opvoeding van Lila bemoeit en dat hij te allen tijde welkom is in haar huis, maar dat hij zijn verwachtingen ten aanzien van hun vriendschap niet te ver moet blijven oprekken. Dat leidt maar tot teleurstellingen.
Lance is inderdaad teleurgesteld.Mokkend gaat hij naar boven om gebruik te maken van haar koelkast, haar jacuzzi en haar regendouche, die een warmteregelaar heeft tot op een tiende graad precies en een shampoo-reservoirtje in de douchekop, zodat je je hoofd niet manueel hoeft in te zepen. Daarna vertrekt hij weer.Om de zoveel dagen koopt hij een lot en om de zoveel dagen wint hij niks. Er zitten al heel wat tientjes in deze grap en eigenlijk kan hij er dus beter mee stoppen. Maar ja, dan is het allemaal sowieso weggegooid geld geweest.Een wc heeft hij niet op zijn landje en hoewel een boom geen probleem is, gaat hij ook altijd even langs de kringloopwinkel na sluitingstijd voor het serieuzere werk en ook om zijn tanden te poetsen en zich een beetje op te frissen.Gelukkig is hij handig, dus op een gegeven moment lukt het hem een provisorische douche in elkaar te zetten, die nog werkt ook!Verder is hij begonnen het autowrak in ere te herstellen. Op de vuilstortplaats heeft hij tussen het schroot onderdelen gevonden die hij kan gebruiken om het motorblok op te knappen en wie weet gaat het hem ooit lukken het ding aan de praat te krijgen. Het zou heerlijk zijn weer eens een echte auto te hebben, ook al is het een oldtimer.Helaas is het een extreem wisselvallige lente, dus hij is nogal eens gedwongen om de beschutting van zijn tent op te zoeken.
Waar hij vaak van narigheid maar in zijn slaapzak kruipt om droog en warm te worden.Zodra het wat langer droog blijft, begint hij een plan uit te werken dat hij voor zijn toekomstige villa heeft: een terrasvormige tuin. Dat heeft hij eens ergens gezien en toen besloten dat hij dat ooit op een dag zelf graag wil. Hij mag dan geen geld hebben, maar met een schop en wat aarde kun je in ieder geval aan de slag. Vervelen hoeft hij zich dus niet op zijn kavel. En hij heeft alle tijd, dus die neemt hij ook.Het kost hem dagen, maar dan is het klaar. Hij hoopt alleen dat wind en regen er niet al teveel vat op zullen krijgen voordat hij het geld bij elkaar gesprokkeld heeft om het te verstevigen.Tussen het klussen door beleeft hij ook wat minder blije momenten. Als aprilletje zoet ineens een witte hoed blijkt te hebben bijvoorbeeld en de grond keihard is en zijn tent bedompt en hij daar bovenop ook nog een koutje te pakken heeft. Dat zijn de momenten dat hij toch weer naar de supermarkt fietst om een lot te kopen, want je kunt per slot van rekening nooit weten.Als hij bij de supermarkt komt, ziet hij vanuit de verte Belisama staan. En ja hoor, duidelijk zwanger. Hoe doet hij het toch steeds? Nou ja, dat weet hij natuurlijk wel, maar hij snapt niet waarom die meiden niet gewoon maatregelen treffen om het te voorkomen. Hij wandelt naar haar toe om haar te feliciteren, maar in plaats daarvan krijgt hij voor de zoveelste keer in zijn leven een scheldpartij over zich heen en een draai om zijn oren als toetje."Wat ben je toch een ontzettende slijmbal", sist ze venijnig. Waarna Lance weer alle zeilen moet bijzetten om de zaak soepel te herstellen en hoewel dat hem goed afgaat, begint hij het onderhand wel flink beu te worden.
Hij snapt het probleem ook niet. Hij geeft die meiden de tijd van hun leven, een lief kleintje om voor te zorgen en dan nog zeuren. Deze zienswijze giet hij in een iets diplomatieker jasje en inderdaad lijkt Belisama's gemoed gesust.Maar als hij tot slot dan nog iets vriendelijks tegen zijn kindje wil zeggen, deinst ze terug en beschermt haar buik alsof hij melaats is.
Nou ja, dan niet hoor.Natuurlijk blijkt hij ook dit keer niets gewonnen te hebben. Hij ontbijt met een appeltje en gaat daarna verder met de auto. Behalve aan de motor te sleutelen, neemt hij nu ook de carrosserie onder handen.
Dan knapt hij een uiltje en in de loop van de middag besluit hij een plannetje te gaan uitvoeren dat hij gisteren in de supermarkt kreeg, toen een visser zijn vangst kwam verkopen en met een flinke som geld weer naar buiten liep. Vissen! Daar word je niet moe van, de werktijden zijn flexibel en in feite zal het neerkomen op luierend rijk worden. Dat past helemaal in Lance's straatje.Het meertje waar hij begint, heeft hij gevonden via internet. Het bevindt zich ver buiten de stad, aan de andere kant van Bridgeport. Het is zeker een uur fietsen, maar er staat gelukkig weinig wind en vol goed moed gooit Lance zijn hengel uit.Helaas, ze bijten niet. Hij vangt geen enkele vis. Er was wel gewaarschuwd dat deze plek vooral voor de gevorderde hengelaar was, maar dat had Lance een tikje aan zijn laars gelapt. Helaas blijkt het te kloppen, hij zal eerst een beter stekkie moeten zien te vinden om zijn visserscarrière te starten.
Hij bergt zijn spullen weer op en rent dan nog snel even de struiken in om te plassen.Na gedane zaken wil hij net terugkeren naar zijn fiets, als hij iets ziet glinsteren tussen het gebladerte.
Nieuwsgierig buigt hij een paar takken opzij en komt zo op een kleine open plek in het bos, waar een nogal vreemd ding staat opgesteld.Het lijkt wel moderne kunst. Maar waarom zou een kunstenaar zijn werk tussen bomen en struiken verstoppen?
Misschien is het gestolen en hier zolang neergezet om later op te halen?Het moment dat er een volwassen kerel uit het gevaarte komt buitelen, laat Lance zo schrikken dat zijn schreeuw met gemak het elektrische gesis en geknetter overstemt dat het verplaatsen van een schuifje heeft opgewekt.
"Goedemorgen of goedemiddag, al naar gelang wat van toepassing is, mijn naam is Emit Relevart en ik ben uw gids in de boeiende wereld van het tijdreizen", stelt de man zich voor, en overhandigt Lance plechtig een soort uit de kluiten gewassen afstandsbediening.
"Wat moet ik daarmee?", vraagt Lance, die zo overrompeld is dat zijn brein nog niet is toegekomen aan het verwerken van de term 'tijdreizen'."Tijdreizen", antwoordt Emit simpel. "Ik had de portal hier verstopt, gewoon voor de grap. Het is altijd spannend te zien wie hem vindt en diegene wordt getrakteerd op een retourtje toekomst. Eenmalig, voor onze vaste klantjes hanteren we een strenger selectiesysteem."
"Toekomstreizen?", vraagt Lance licht spottend. "Maar nee zeg wat bijzonder. Als ik het zou geloven. Dat zou werkelijk perfect zijn voor iemand als ik. Op die manier zou je even de loterij-uitslagen kunnen inzien van de komende trekking en zo je voordeel doen. Maar kom op, wat is dit werkelijk? Een bizar kunstproject?""Aha, een scepticus, daar hou ik altijd van. Waarom stap je niet even binnen, dan kun je het met je eigen ogen aanschouwen. En ja, je kunt inderdaad de resultaten van de komende loterijtrekking inzien als je wilt, in het gemeentehuis. Je bent de allereerste reiziger die op dat idee komt nog voordat hij de stap heeft gewaagd, proficiat."Lance moet lachen. Het is vast een grote goocheltruc. Iets met een elektronisch rookgordijn en die Emit die daar vanuit de bosjes doorheen gesprongen is om hem een leuk verhaaltje op de mouw te spelden. Maar goed, hij wil daar best aan meedoen. Misschien levert het hem nog iets op, als het werkelijk onderdeel is van een show. Voor de televisie of zo.Lance moet toegeven, dat als het werkelijk allemaal onderdeel is van een goocheltruc, het wel een verbazend knappe goocheltruc is, die uit meer bestaat dan louter een elektronisch rookgordijn waar een man uit springt. Misschien iets met een virtual realitysysteem, maar wel een heel geavanceerd systeem dan, want hij heeft niks op zijn hoofd. En toch zou hij zweren zich in een futuristische wereld te bevinden."Hier", zegt Emit, die vlak na hem uit het portaal stapt, "je krijgt een jetpack van me. Ga er maar wat mee oefenen. Maar kijk uit, doe een beetje voorzichtig want het is niet ongevaarlijk."
Lance bindt het ding op zijn rug en kijkt de ander vragend aan. 'Wat is precies de bedoeling?"
"Je kunt ermee vliegen. Waarheen je maar wilt." En met een scheef glimlachje: "Het gemeentehuis bijvoorbeeld."De lift naar beneden is ook al zoiets bijzonders en vereist meer handigheid dan hij blijkbaar bezit.Gelukkig zijn er geen getuigen. Hij wandelt naar buiten, vraagt waar het gemeentehuis is en stijgt dan op. Wat eigenlijk makkelijker blijkt dan verwacht. Hij neemt Emits waarschuwing in acht en doet heel voorzichtig, hetgeen er vrij lullig uit moet ziet maar dat zal hem worst zijn. Better safe than sorry.Het kan natuurlijk allemaal een enorme set-up zijn, maar hij blijkt inderdaad de loterij-uitslagen te kunnen inzien, van welke dag 'in het verleden' hij ook maar wil. Hij toetst dus de datum van vandaag in, schrijft het nummer op en sluit af. Binnen tien minuten staat hij weer buiten. En hoewel hij sceptisch blijft, voelt hij nu toch ook wel hoe enige opwinding zich van hem meester maakt. Want het ziet er wel verdomd echt uit allemaal en wat nou als het gewoon waar is. Dat hij zich nu werkelijk in de toekomst bevindt en zojuist de sleutel in handen heeft gekregen tot de villa waar hij nu al zo lang van droomt! Hij moet een gevoel van euforie met kracht onderdrukken en misschien daarom neemt hij dit keer iets minder voorzichtigheid in acht dan wijs is.Dat eindigt dus een beetje in een dissonant en hierna wil Lance nog maar een ding, zo snel mogelijk terug naar huis en een lot kopen.
Het juiste lot!
Zonder Emit verder gedag te zeggen, neemt hij de trap - de lift vertrouwt hij niet meer - naar het platform en stapt in het portaal.Opnieuw iets te haastig kennelijk. Hij springt op zijn fiets en sprint naar de supermarkt. Heel even bang dat het toch allemaal een hoax is en het nummer dat hij genoteerd heeft er helemaal niet tussen zit. Maar het meisje achter de kassa bladert door de stapel en overhandigt hem het betreffende lot met een verveeld: "Feeling lucky today? Tientje graag." Het nummer klopt.Als hij weer naar buiten loopt, kruist net Lila zijn pad.
"Zeg maar tegen je moeder dat ik haar hulp binnenkort niet meer nodig heb", zegt hij een beetje bitter. "Ik dop mijn eigen boontjes wel."
"Soms schaam ik me ervoor dat jij mijn vader bent, weet je dat? Mama is jou niks verschuldigd. Ze laat je altijd binnen en je profiteert alleen maar en geeft nooit iets terug", antwoordt Lila en loopt naar binnen.Hoewel Lance probeert haar harde woorden langs zijn rug te laten afglijden, kwetst het hem toch.
Terug op zijn kavel werpt hij zich dus vol overgave op zijn auto en probeert zijn bedorven humeur te herstellen door bezig te zijn.En dat lukt. Helemaal wanneer om 7 uur 's avonds een koerier langskomt om hem te vertellen dat hij een flink bedrag gewonnen heeft in de loterij!"Hoeveel?", vraagt Lance.
"Kijk zelf maar", zegt de jongen, om er terwijl hij weer in zijn auto stapt aan toe te voegen: "En nog gefeliciteerd, doe er iets moois mee."
En dat is Lance zeer zeker van plan.
Lance is inderdaad teleurgesteld.Mokkend gaat hij naar boven om gebruik te maken van haar koelkast, haar jacuzzi en haar regendouche, die een warmteregelaar heeft tot op een tiende graad precies en een shampoo-reservoirtje in de douchekop, zodat je je hoofd niet manueel hoeft in te zepen. Daarna vertrekt hij weer.Om de zoveel dagen koopt hij een lot en om de zoveel dagen wint hij niks. Er zitten al heel wat tientjes in deze grap en eigenlijk kan hij er dus beter mee stoppen. Maar ja, dan is het allemaal sowieso weggegooid geld geweest.Een wc heeft hij niet op zijn landje en hoewel een boom geen probleem is, gaat hij ook altijd even langs de kringloopwinkel na sluitingstijd voor het serieuzere werk en ook om zijn tanden te poetsen en zich een beetje op te frissen.Gelukkig is hij handig, dus op een gegeven moment lukt het hem een provisorische douche in elkaar te zetten, die nog werkt ook!Verder is hij begonnen het autowrak in ere te herstellen. Op de vuilstortplaats heeft hij tussen het schroot onderdelen gevonden die hij kan gebruiken om het motorblok op te knappen en wie weet gaat het hem ooit lukken het ding aan de praat te krijgen. Het zou heerlijk zijn weer eens een echte auto te hebben, ook al is het een oldtimer.Helaas is het een extreem wisselvallige lente, dus hij is nogal eens gedwongen om de beschutting van zijn tent op te zoeken.
Waar hij vaak van narigheid maar in zijn slaapzak kruipt om droog en warm te worden.Zodra het wat langer droog blijft, begint hij een plan uit te werken dat hij voor zijn toekomstige villa heeft: een terrasvormige tuin. Dat heeft hij eens ergens gezien en toen besloten dat hij dat ooit op een dag zelf graag wil. Hij mag dan geen geld hebben, maar met een schop en wat aarde kun je in ieder geval aan de slag. Vervelen hoeft hij zich dus niet op zijn kavel. En hij heeft alle tijd, dus die neemt hij ook.Het kost hem dagen, maar dan is het klaar. Hij hoopt alleen dat wind en regen er niet al teveel vat op zullen krijgen voordat hij het geld bij elkaar gesprokkeld heeft om het te verstevigen.Tussen het klussen door beleeft hij ook wat minder blije momenten. Als aprilletje zoet ineens een witte hoed blijkt te hebben bijvoorbeeld en de grond keihard is en zijn tent bedompt en hij daar bovenop ook nog een koutje te pakken heeft. Dat zijn de momenten dat hij toch weer naar de supermarkt fietst om een lot te kopen, want je kunt per slot van rekening nooit weten.Als hij bij de supermarkt komt, ziet hij vanuit de verte Belisama staan. En ja hoor, duidelijk zwanger. Hoe doet hij het toch steeds? Nou ja, dat weet hij natuurlijk wel, maar hij snapt niet waarom die meiden niet gewoon maatregelen treffen om het te voorkomen. Hij wandelt naar haar toe om haar te feliciteren, maar in plaats daarvan krijgt hij voor de zoveelste keer in zijn leven een scheldpartij over zich heen en een draai om zijn oren als toetje."Wat ben je toch een ontzettende slijmbal", sist ze venijnig. Waarna Lance weer alle zeilen moet bijzetten om de zaak soepel te herstellen en hoewel dat hem goed afgaat, begint hij het onderhand wel flink beu te worden.
Hij snapt het probleem ook niet. Hij geeft die meiden de tijd van hun leven, een lief kleintje om voor te zorgen en dan nog zeuren. Deze zienswijze giet hij in een iets diplomatieker jasje en inderdaad lijkt Belisama's gemoed gesust.Maar als hij tot slot dan nog iets vriendelijks tegen zijn kindje wil zeggen, deinst ze terug en beschermt haar buik alsof hij melaats is.
Nou ja, dan niet hoor.Natuurlijk blijkt hij ook dit keer niets gewonnen te hebben. Hij ontbijt met een appeltje en gaat daarna verder met de auto. Behalve aan de motor te sleutelen, neemt hij nu ook de carrosserie onder handen.
Dan knapt hij een uiltje en in de loop van de middag besluit hij een plannetje te gaan uitvoeren dat hij gisteren in de supermarkt kreeg, toen een visser zijn vangst kwam verkopen en met een flinke som geld weer naar buiten liep. Vissen! Daar word je niet moe van, de werktijden zijn flexibel en in feite zal het neerkomen op luierend rijk worden. Dat past helemaal in Lance's straatje.Het meertje waar hij begint, heeft hij gevonden via internet. Het bevindt zich ver buiten de stad, aan de andere kant van Bridgeport. Het is zeker een uur fietsen, maar er staat gelukkig weinig wind en vol goed moed gooit Lance zijn hengel uit.Helaas, ze bijten niet. Hij vangt geen enkele vis. Er was wel gewaarschuwd dat deze plek vooral voor de gevorderde hengelaar was, maar dat had Lance een tikje aan zijn laars gelapt. Helaas blijkt het te kloppen, hij zal eerst een beter stekkie moeten zien te vinden om zijn visserscarrière te starten.
Hij bergt zijn spullen weer op en rent dan nog snel even de struiken in om te plassen.Na gedane zaken wil hij net terugkeren naar zijn fiets, als hij iets ziet glinsteren tussen het gebladerte.
Nieuwsgierig buigt hij een paar takken opzij en komt zo op een kleine open plek in het bos, waar een nogal vreemd ding staat opgesteld.Het lijkt wel moderne kunst. Maar waarom zou een kunstenaar zijn werk tussen bomen en struiken verstoppen?
Misschien is het gestolen en hier zolang neergezet om later op te halen?Het moment dat er een volwassen kerel uit het gevaarte komt buitelen, laat Lance zo schrikken dat zijn schreeuw met gemak het elektrische gesis en geknetter overstemt dat het verplaatsen van een schuifje heeft opgewekt.
"Goedemorgen of goedemiddag, al naar gelang wat van toepassing is, mijn naam is Emit Relevart en ik ben uw gids in de boeiende wereld van het tijdreizen", stelt de man zich voor, en overhandigt Lance plechtig een soort uit de kluiten gewassen afstandsbediening.
"Wat moet ik daarmee?", vraagt Lance, die zo overrompeld is dat zijn brein nog niet is toegekomen aan het verwerken van de term 'tijdreizen'."Tijdreizen", antwoordt Emit simpel. "Ik had de portal hier verstopt, gewoon voor de grap. Het is altijd spannend te zien wie hem vindt en diegene wordt getrakteerd op een retourtje toekomst. Eenmalig, voor onze vaste klantjes hanteren we een strenger selectiesysteem."
"Toekomstreizen?", vraagt Lance licht spottend. "Maar nee zeg wat bijzonder. Als ik het zou geloven. Dat zou werkelijk perfect zijn voor iemand als ik. Op die manier zou je even de loterij-uitslagen kunnen inzien van de komende trekking en zo je voordeel doen. Maar kom op, wat is dit werkelijk? Een bizar kunstproject?""Aha, een scepticus, daar hou ik altijd van. Waarom stap je niet even binnen, dan kun je het met je eigen ogen aanschouwen. En ja, je kunt inderdaad de resultaten van de komende loterijtrekking inzien als je wilt, in het gemeentehuis. Je bent de allereerste reiziger die op dat idee komt nog voordat hij de stap heeft gewaagd, proficiat."Lance moet lachen. Het is vast een grote goocheltruc. Iets met een elektronisch rookgordijn en die Emit die daar vanuit de bosjes doorheen gesprongen is om hem een leuk verhaaltje op de mouw te spelden. Maar goed, hij wil daar best aan meedoen. Misschien levert het hem nog iets op, als het werkelijk onderdeel is van een show. Voor de televisie of zo.Lance moet toegeven, dat als het werkelijk allemaal onderdeel is van een goocheltruc, het wel een verbazend knappe goocheltruc is, die uit meer bestaat dan louter een elektronisch rookgordijn waar een man uit springt. Misschien iets met een virtual realitysysteem, maar wel een heel geavanceerd systeem dan, want hij heeft niks op zijn hoofd. En toch zou hij zweren zich in een futuristische wereld te bevinden."Hier", zegt Emit, die vlak na hem uit het portaal stapt, "je krijgt een jetpack van me. Ga er maar wat mee oefenen. Maar kijk uit, doe een beetje voorzichtig want het is niet ongevaarlijk."
Lance bindt het ding op zijn rug en kijkt de ander vragend aan. 'Wat is precies de bedoeling?"
"Je kunt ermee vliegen. Waarheen je maar wilt." En met een scheef glimlachje: "Het gemeentehuis bijvoorbeeld."De lift naar beneden is ook al zoiets bijzonders en vereist meer handigheid dan hij blijkbaar bezit.Gelukkig zijn er geen getuigen. Hij wandelt naar buiten, vraagt waar het gemeentehuis is en stijgt dan op. Wat eigenlijk makkelijker blijkt dan verwacht. Hij neemt Emits waarschuwing in acht en doet heel voorzichtig, hetgeen er vrij lullig uit moet ziet maar dat zal hem worst zijn. Better safe than sorry.Het kan natuurlijk allemaal een enorme set-up zijn, maar hij blijkt inderdaad de loterij-uitslagen te kunnen inzien, van welke dag 'in het verleden' hij ook maar wil. Hij toetst dus de datum van vandaag in, schrijft het nummer op en sluit af. Binnen tien minuten staat hij weer buiten. En hoewel hij sceptisch blijft, voelt hij nu toch ook wel hoe enige opwinding zich van hem meester maakt. Want het ziet er wel verdomd echt uit allemaal en wat nou als het gewoon waar is. Dat hij zich nu werkelijk in de toekomst bevindt en zojuist de sleutel in handen heeft gekregen tot de villa waar hij nu al zo lang van droomt! Hij moet een gevoel van euforie met kracht onderdrukken en misschien daarom neemt hij dit keer iets minder voorzichtigheid in acht dan wijs is.Dat eindigt dus een beetje in een dissonant en hierna wil Lance nog maar een ding, zo snel mogelijk terug naar huis en een lot kopen.
Het juiste lot!
Zonder Emit verder gedag te zeggen, neemt hij de trap - de lift vertrouwt hij niet meer - naar het platform en stapt in het portaal.Opnieuw iets te haastig kennelijk. Hij springt op zijn fiets en sprint naar de supermarkt. Heel even bang dat het toch allemaal een hoax is en het nummer dat hij genoteerd heeft er helemaal niet tussen zit. Maar het meisje achter de kassa bladert door de stapel en overhandigt hem het betreffende lot met een verveeld: "Feeling lucky today? Tientje graag." Het nummer klopt.Als hij weer naar buiten loopt, kruist net Lila zijn pad.
"Zeg maar tegen je moeder dat ik haar hulp binnenkort niet meer nodig heb", zegt hij een beetje bitter. "Ik dop mijn eigen boontjes wel."
"Soms schaam ik me ervoor dat jij mijn vader bent, weet je dat? Mama is jou niks verschuldigd. Ze laat je altijd binnen en je profiteert alleen maar en geeft nooit iets terug", antwoordt Lila en loopt naar binnen.Hoewel Lance probeert haar harde woorden langs zijn rug te laten afglijden, kwetst het hem toch.
Terug op zijn kavel werpt hij zich dus vol overgave op zijn auto en probeert zijn bedorven humeur te herstellen door bezig te zijn.En dat lukt. Helemaal wanneer om 7 uur 's avonds een koerier langskomt om hem te vertellen dat hij een flink bedrag gewonnen heeft in de loterij!"Hoeveel?", vraagt Lance.
"Kijk zelf maar", zegt de jongen, om er terwijl hij weer in zijn auto stapt aan toe te voegen: "En nog gefeliciteerd, doe er iets moois mee."
En dat is Lance zeer zeker van plan.