Generatie 21 - deel 32, De westelijke toren
De dagen hierna trof ze vooral opdrachtgevers die haar vroegen zeldzame mineralen of edelstenen te vinden. Op zich had ze daar geen hekel aan, het gaf haar de gelegenheid ook eens iets van het land bóven het aardoppervlak te zien, maar na een poosje begon ze de stille eenzaamheid en de duisternis van een tombe te missen. De spanning nooit te weten wat er zich achter een deur of hoek zou kunnen bevinden. De opwinding van het binnenwandelen van een ogenschijnlijk lege kamer en dan een voor een alle geheimen ontdekken en ontrafelen. Tombes onderzoeken was een verslaving en Cameron leed er inmiddels in hoge mate aan.
Na zo een paar opdrachten te hebben afgerond, besloot ze de rest van de vakantie op een andere manier te besteden. Dus bleef ze een dagje rustig thuis en bracht ze de daarop volgende dagen door op de Academie voor Chinese Vechtkunst. Ze volgde een paar lessen, maar je kon er ook gewoon zonder begeleiding oefenen dus dat deed ze ook. De vechtpop had ze onderhand wel onder de knie, maar op het bordjes kapotslaan moest ze nog wel even oefenen als ze beter wilde worden.
Op een ochtend ging ze weer op pad, toen haar oog viel op een bordje naast de ingang van de toren die pal achter haar huis stond. Nieuwsgierig liep ze erheen en las wat er stond. De een of andere Chinese wijsheid, zo bleek, die erop neerkwam dat iedere toren op de grond begon.
Terwijl ze nadacht over de diepere betekenis achter deze waarheid als een koe, keek ze omhoog. Misschien had je leuk uitzicht vanaf de toren, de Academie wachtte wel. Cameron wandelde naar binnen en liep naar de trap.
Bovengekomen wachtte haar een leuke verrassing. Vier kisten waarin schatten verstopt lagen. En toen ze weer beneden kwam en nieuwsgierig om het gebouw heen liep omdat ze meende een geluid te hebben gehoord, zag ze een trap die naar beneden voerde. Wie weet logeerde ze, zonder het te weten, al weken pal naast een tombe! Ze daalde de trap af en kwam in een kille gang terecht, waar drie grauwe beelden haar streng opwachtten.
Het bleek inderdaad een tombe.
Via een waterput belandde ze in een ruimte die op het eerste gezicht aan een bibliotheek deed denken, maar Cameron begreep direct dat het hier eerder om kleuren draaide dan om boeken. Nadere inspectie onthulde een vuurval, dus voorzichtigheid was geboden. Op een bordje stond een raadseltje waarin inderdaad kleuren voorkwamen, maar vooralsnog snapte ze niet zo erg wat de bedoeling was. Dus richtte ze zich eerst maar op iets simpels: standbeelden verschuiven.
Aha!
Ineens viel ook het kwartje omtrent het raadseltje en even later had ze het inderdaad opgelost, waarna zich een deur opende.
Zoals gewoonlijk in een tombe was ze de tijd een beetje uit het oog verloren. Ze realiseerde zich pas hoe laat het was, toen ze onbedaarlijk moest gapen. Ze besloot nog even deze gang te inspecteren, want veel plek om te slapen was hier niet. Misschien dat de ruimte achter een volgende deur geschikter was.
Het duurde langer dan gehoopt, ze trok het bijna niet meer.
Nu was ze het echt meer dan zat. Als vermoeidheid haar concentratie en oplettendheid ging aantasten, was dat niet goed natuurlijk. Gelukkig bleek de volgende kamer een aangename verrassing te bevatten.
Toen ze - volkomen uitgerust - ontwaakte, begon ze de kamer aan een grondig onderzoek te onderwerpen. Want het leek hier dood te lopen, maar dat kon ze zich eenvoudigweg niet voorstellen.
En ze had gelijk.
Wetende hoe langzaam de mummies waren, besloot ze dit exemplaar vooralsnog gewoon te negeren en de verschillende deuren te checken die op deze rijk versierde ruimte uitkwamen.
Zodra ze de zojuist geopende deur achter zich weer in het slot hoorde vallen, wist ze dat er gevaar dreigde.
En ze had gelijk. Mummies mochten dan langzaam zijn, deze ruimte was bizar klein en er waren zo te zien geen ontsnappingsroutes. Op een deur na, die ze kon openen met een eerder gevonden sleutelsteen.
Deze ruimte was zo mogelijk nog kleiner, dus mocht het geen wonder heten dat ze al snel ontdekt werd door het ingedroogde reukorgaan van Xiang, ooit heerser in de Xia-dynastie. Gelukkig hield hij van mummiehapjes.
De andere mummie wist ze tijdig te ontlopen, toen na het openen van een kist kennelijk een schakelaar in werking trad die de muur opzij deed schuiven. En nu bleek deze ogenschijnlijk eeuwenoude tombe onverwacht over verbazingwekkend moderne techniek te beschikken, wat Cameron een klautertocht terug naar de buitenlucht bespaarde.
Het bleek avond, ze had bijna twee dagen in de tombe doorgebracht. Gelukkig hoefde ze ditmaal niet ver te reizen, twee minuten later slechts wandelde ze haar huis binnen, kookte een eenvoudige maaltijd met wat ze nog in de koelkast had staan en kroop toen in bed.