Generatie 21 - deel 7, Vlinders
Cameron had geen idee hoe het kon dat River slechts het bewustzijn had verloren na de opdonder die hij te verduren had gekregen. Niet alleen had ze overduidelijk gezien hoe hij morsdood voor de afwasmachine had gelegen, maar ze had ook Magere Hein uit de grond zien oprijzen. Een beeld dat ze niet licht zou vergeten. Dus toen ze zich snikkend omdraaide en hem ineens in een andere hoek van de keuken licht duizelig zag opkrabbelen, was ze niet alleen verbijsterd, ze moest ook bekennen dat ze bijna flauwviel van opluchting. River was een lapzwans en een nagel aan ieders doodskist, maar hij was wel een ontwapenende lapzwans en deze ervaring deed haar beseffen dat ze eigenlijk bijzonder op hem gesteld was geraakt.Op slag was ze de beschamende situatie van gisterenavond en haar woede vergeten en hoorde ze zichzelf informeren wanneer hij naar Bridgeport wilde vertrekken, iets wat ze zeer beslist niet meer van plan was geweest. "Hoe was je rapport trouwens?", vervolgde ze, na zijn verrast gemompelde "oh, vanavond denk ik...".
Zonder haar aan te kijken gaf hij te kennen dat het nog best een aardig rapport was geweest, maar dat hij toch afzag van een aansluitend semester. "Ik ben gewoon niet zo in de wieg gelegd voor de schoolbanken, ik leer liever van het leven zelf."De afwasmachine was nog steeds kapot en om te voorkomen dat amateuristisch gesleutel werkelijk levens zou gaan kosten, belde Cameron een reparateur. Liever wat geld neertellen dan iemand met zijn of haar leven laten betalen."Dat ding lijkt wel behekst!", zei Cameron tegen Hein, nadat die de klusjesman - zonder genade ditmaal - naar het hiernamaals had gedirigeerd. "Het is dat plasje water dat het 'm doet", zei die droog en verdween, waarna ze de klusjesman in de tuin begroeven, de vloer goed droog dweilden en het fornuis verder lieten voor wat het was. Er was per slot van rekening ook een wasbak.Phoebe bleek op vakantie en ook Columbine was er natuurlijk niet, hetgeen deze logeerpartij wel ietsje anders maakte dan de vorige. Ze merkte dat River zich er bij nader inzien toch licht ongemakkelijk onder voelde en zijzelf ook wel. Maar goed, ze was hier nu en ze zouden er hopelijk een paar gezellige dagen van maken.Ze hoopte wel dat ze Rivers kookkunsten zou overleven.En zijn babbel tijdens het eten.
"Klopt het dat jij en Jimmy Dean..."
"Wat?"
"Nou, dat jullie..."
"Gaat je niks aan."
"Nee, tuurlijk niet."Zat hij nou naar haar liefdesleven te vissen? Het moest niet gekker worden. Van wat ze ervan gehoord en gisterenavond zelfs gezien had, zat hijzelf op dat vlak ook niet bepaald stil. Zijn moeder en zijn zus mochten dan denken dat hij een verlegen maagd was, zij wist beter. Hij had zelfs in het proces Becky's hart gebroken, iets wat ze hem nauwelijks kwalijk kon nemen maar vervelend vond ze het wel.Hoewel Cameron het nimmer zou toegeven, in de allerlaatste plaats aan zichzelf, had ze nog een ander motief gehad om met River naar Bridgeport te komen. Zijn vader. Ze kon niet zeggen dat ze nou direct verliefd op hem was, maar ze vond hem ongelofelijk spannend en aantrekkelijk. En verbazingwekkend charmant als je het woord met hem voerde. Er was iets aan zijn manier van doen waardoor je het gevoel kreeg dat hij rechtstreeks in je hart kon kijken en dat hij niks liever wilde dan dat hart veroveren, ook al bleef hij haar met een zekere koelheid benaderen.Ze kende zijn reputatie en bovendien was ze niet iemand die snel in zeven sloten tegelijk zou lopen, maar tegelijkertijd intrigeerde hij haar en wilde ze hem graag nog eens ontmoeten. Dat gebeurde al op diezelfde dag, toen River voorstelde Lance uit te nodigen mee op stap te gaan. "Hij kent alle clubs die ertoe doen en weet overal binnen te komen", zei hij trots. "Het is heel nuttig om hem bij je te hebben."Ze waren nog maar net binnen of ze werd al aangesproken met de vraag of ze zin had te dansen. River was nergens te bekennen en Lance was aan de bar gaan zitten naast een aantrekkelijke jonge vrouw, dus ze accepteerde de uitnodiging.Na een paar minuten werd haar danspartner echter op de schouder getikt. "Dank je, ik neem het van je over." Verbaasd droop de jongen af, terwijl Lance zijn arm om haar middel sloeg en haar hand pakte. Cameron liet zich zwijgend leiden en keek hem vorsend aan.
"Was dat niet een beetje onbeleefd?"
"Op mijn leeftijd bekommer je je niet meer zo om beleefdheden", grijnsde hij. "Niet dat ik dat ooit gedaan heb."
Ze profiteerde zonder aarzelen van de voorzet. "Hoe oud ben je eigenlijk?", flapte ze eruit. Met een ondeugende twinkeling in zijn ogen keek hij haar aan. "Wat schat je?""Ik schat een jaar of vijfenveertig, maar dat kan niet aangezien je kinderen hebt van die leeftijd."
"Dank je voor het compliment, maar doet mijn leeftijd er echt toe vind je?" Voordat ze verder kon gaan met vragen stellen, voerde hij haar verder over de dansvloer en ze kon niet anders zeggen dan dat hij wist wat hij deed.Hierna loodste hij haar naar de bar waar River inmiddels ook bleek te zitten en tot haar verbazing nam hij plaats achter de toog om een show weg te geven. "Indrukwekkend", zei ze terwijl ze de cocktail aanpakte die hij haar aanbood en nam een slok. Haar wangen gloeiden. Haar verstand mocht zich ertegen verzetten, Lance vulde haar buik met wild fladderende vlinders en die lieten zich niet beteugelen.De volgende middag nodigde hij hen uit om te komen barbecueën. Ze zaten in zijn kale huiskamer en Cameron vroeg hem voorzichtig of hij echt geen geld had om alles een beetje leuk aan te kleden.Dat kwam haar op een kleine geërgerde reprimande te staan; meneer Lott was duidelijk niet gesteld op gepor in zijn privéleven of goedbedoelde suggesties hoe hij zijn budget moest besteden. Nadat hij haar dat te kennen had gegeven, zette hij zijn spelcomputer aan en begon te spelen. Dat - op haar beurt - ergerde Cameron, dus stond ze op en wandelde naar buiten.Niet veel later kwam hij aanwandelen. "Sta je van mijn magnifieke uitzicht te genieten?"Ze kon niet anders dan beamen dat hij waarschijnlijk het mooiste uitzicht had van de hele stad.
"Heb je dit echt bij elkaar verdiend door een loterij te winnen?", vroeg ze.
Hij knikte vriendelijk. "Onder andere. Mazzel nietwaar? Zeg, ik heb wat worstjes bij de barbecue gelegd, misschien wil jij vast beginnen ze te roosteren."
Dat had ze nog nooit van haar leven gedaan, maar hoe moeilijk kon het zijn. Ze liep naar het terras waarheen hij haar had verwezen en vond inderdaad een barbecue met houtskool, aanmaakblokjes en lucifers. En een bord met worstjes.De beide heren reageerden heel vriendelijk op haar nogal mislukte poging. River begon zonder morren te eten en Lance klapte zelfs in zijn handen met de opmerking dat dit er zeker wel in zou gaan. Ze lachte, bedankte hen voor hun oneerlijkheid, at de helft op en bracht toen haar lege bord naar de keuken."Wat zijn jullie nou eigenlijk precies van elkaar?"
"Vrienden."
"Volgens mij wil jij wel meer dan dat."
"Maar zij niet."
"Je doet er volgens mij ook niet echt moeite voor."
"Ik wil onze vriendschap niet verspelen."
"Doe niet zo sentimenteel, vrouwen zijn heel vergevingsgezind en als ze dat niet zijn, hebben ze pech. Versier haar gewoon! Het is een lekkere en temperamentvolle meid. Als jij het niet doet, doe ik het."Na de barbecue nam River haar mee uit naar de film, maar dat werd geen onverdeeld succes. Op een bepaald moment sloeg hij een arm om haar heen en ze wist niet zo goed wat ze daarmee aan moest. Dus probeerde ze het te negeren en zich te verbeelden dat het puur vriendschappelijk was bedoeld. Na een paar minuten boog ze zich naar voren, zogenaamd om iets uit haar tas te pakken, in de hoop dat hij hem zou wegtrekken. Toen dat niet zo bleek te zijn, besloot ze de sfeer maar niet te bederven en de arm te accepteren. Gelukkig probeerde hij verder niks en de film was goed, dus al met al was het een geslaagde avond.Eenmaal buiten echter trok hij haar ineens naar zich toe, mompelde dat hij van haar hield en voor ze kon protesteren, drukte hij haar mond onbehouwen op de hare. Geschrokken wurmde ze zich los - de impuls onderdrukkend hem een klap te verkopen - en ze snapte dat ze iets duidelijker zou moeten worden voordat dit uit de hand ging lopen.
"Luister River, ik mag je en ik wil graag vrienden met je zijn, maar meer zit er echt niet in. Dit moet je echt niet meer doen!"Gelukkig doemde vrijwel onmiddellijk daarna Rivers oudste broer achter hen op en begon een of ander klaagverhaal op te hangen. Zijn woorden gingen een beetje langs Cameron heen, die waren toch voor River bestemd, maar zijn uiterlijk intrigeerde haar. Hij was een blonde versie van Lance, zonder diens charme. Eerlijk gezegd vond ze hem vrij vervelend. Maar andermaal viel haar op hoe jong Lance oogde, op een manier die simpelweg niet kon kloppen.Cameron was opgegroeid in een familie waarin ouderdom niet per definitie hand in hand ging met leeftijd en ze was ervan overtuigd dat Lance een bovennatuurlijke manier had gevonden te tand des tijds naar zijn hand te zetten. Ze was alleen nieuwsgierig welke manier dat precies was en vastbesloten erachter te komen.De volgende dag was ze thuis en kon ze zich een paar weken koesteren in de goede zorgen van haar ouders. Hoewel ze het grotendeels naar haar zin had, merkte ze dat het haar steeds meer moeite kostte zich in de rol van het kind in huis te schikken. Zich te moeten gedragen naar andermans regels en wensen en telkens verantwoording te moeten afleggen waar ze uithing. Vooral haar vader kon daar vrij vervelend over doen. Ze hield van haar ouders maar ze voelde hoe twee denkbeeldige vleugels zich langzaam maar zeker - als die van een ontpopte vlinder - aan het uitvouwen waren. Klaar om ze definitief uit te slaan en weg te vliegen.Heel veel spannends deed ze trouwens niet. Ze hing veel rond in de sportzaal en bezocht geregeld haar zus en zwager, vooral ook om haar neefjes te kunnen zien op wie ze dol was. Florian en Loren waren inmiddels anderhalf en een echte tweeling. Zodra ze elkaar uit het oog verloren, zetten ze het op een verdrietig pruilen tot ze weer verenigd waren."Is het niet belangrijk ze te wennen aan het feit dat ze individuen zijn?", vroeg ze voorzichtig aan Bryony en Lavender, maar die zagen het probleem niet. "Sommige plantjes gedijen beter naast elkaar", zei Lavender luchtig en daar kon ze het mee doen. Hoe menselijk ze in veel opzichten ook leken, uiteindelijk waren ze dat niet. Dus misschien was het inderdaad wel heel normaal voor vegetabili om zich aan elkaar te hechten en daar vrede mee te hebben. Ze merkte dat Bryony en Lavender ook veel closer waren dan andere stellen. Volkomen op elkaar gericht en in hun eigen wereldje.Uiteraard bracht ze, zoals gewoonlijk, ook een paar dagen door bij Columbine en Phileas, hoewel tussen haar en die laatste op een gegeven moment wat spanningen ontstonden toen hij hoorde dat ze weer naar Bridgeport geweest was."Hoezo?", vroeg hij scherp, "met vriendinnen?"
"Phileas...", probeerde Columbine het op voorhand te sussen. Ze kende de temperamenten van haar vriend en zijn nichtje.
"Nee,", antwoordde Cameron, "met River. Is dat een probleem?"
"Je hebt toch niks met hem?", klonk het onzeker vanuit de keuken."Nee, mocht hij willen. Maar daarom mag ik hem toch nog wel aardig vinden?"
"Hij is niet aardig, ik vind het niks", zei Phileas streng. "Die jongen deugt niet. Hoe kwam het eigenlijk zover dat je daar weer heen ging, nodigde hij je uit of zo?"
"Nee, ik nodigde mezelf uit."
"Wanneer sprak je hem dan?"Te laat besefte Cameron dat ze hier natuurlijk helemaal niet op de hoogte waren van Rivers frauduleuze semester. Pas toen ze hun verbaasde gezichten zag na haar argeloze "nou, op de universiteit natuurlijk", besefte ze dat ze haar mond voorbij gepraat had."River op de universiteit, hoe kan dat?", stamelde Columbine terwijl ze omkeek. "Hij heeft niet eens een diploma."
"Dus dat klopte inderdaad", mompelde Cameron. "Had ik het toch goed begrepen."
"Wil je zeggen dat je dit willens en wetens voor ons verborgen hebt gehouden?", vroeg Phileas verontwaardigd.
"Wist ik veel dat hij geen diploma had?", verdedigde Cameron zich.
"Volgens mij wist je dat wel toch?", vroeg Columbine zacht.
"Ik twijfelde", gaf Cameron ongelukkig toe. "En ik had geen zin om jullie ermee te belasten verder, dat is toch verder zijn zaak? En wees gerust, volgens mij was het niet bepaald een succes dus het zal hier wel bij blijven."
"En dat maakt alles in orde?" Cynisch keek Phileas haar aan. Cameron begon het zat te worden.
"Pff, man, maak je toch niet zo dik. Dat is toch verder zijn probleem? Wat heb jij er nou mee te maken?"Het had op een knallende ruzie kunnen uitlopen, als ze niet net op tijd Columbine's diep ongelukkige gezicht gezien hadden. Onafhankelijk van elkaar besloten ze dat het zo wel genoeg was geweest, dus lieten ze het onderwerp verder rusten en gingen over op andere zaken.
Zonder haar aan te kijken gaf hij te kennen dat het nog best een aardig rapport was geweest, maar dat hij toch afzag van een aansluitend semester. "Ik ben gewoon niet zo in de wieg gelegd voor de schoolbanken, ik leer liever van het leven zelf."De afwasmachine was nog steeds kapot en om te voorkomen dat amateuristisch gesleutel werkelijk levens zou gaan kosten, belde Cameron een reparateur. Liever wat geld neertellen dan iemand met zijn of haar leven laten betalen."Dat ding lijkt wel behekst!", zei Cameron tegen Hein, nadat die de klusjesman - zonder genade ditmaal - naar het hiernamaals had gedirigeerd. "Het is dat plasje water dat het 'm doet", zei die droog en verdween, waarna ze de klusjesman in de tuin begroeven, de vloer goed droog dweilden en het fornuis verder lieten voor wat het was. Er was per slot van rekening ook een wasbak.Phoebe bleek op vakantie en ook Columbine was er natuurlijk niet, hetgeen deze logeerpartij wel ietsje anders maakte dan de vorige. Ze merkte dat River zich er bij nader inzien toch licht ongemakkelijk onder voelde en zijzelf ook wel. Maar goed, ze was hier nu en ze zouden er hopelijk een paar gezellige dagen van maken.Ze hoopte wel dat ze Rivers kookkunsten zou overleven.En zijn babbel tijdens het eten.
"Klopt het dat jij en Jimmy Dean..."
"Wat?"
"Nou, dat jullie..."
"Gaat je niks aan."
"Nee, tuurlijk niet."Zat hij nou naar haar liefdesleven te vissen? Het moest niet gekker worden. Van wat ze ervan gehoord en gisterenavond zelfs gezien had, zat hijzelf op dat vlak ook niet bepaald stil. Zijn moeder en zijn zus mochten dan denken dat hij een verlegen maagd was, zij wist beter. Hij had zelfs in het proces Becky's hart gebroken, iets wat ze hem nauwelijks kwalijk kon nemen maar vervelend vond ze het wel.Hoewel Cameron het nimmer zou toegeven, in de allerlaatste plaats aan zichzelf, had ze nog een ander motief gehad om met River naar Bridgeport te komen. Zijn vader. Ze kon niet zeggen dat ze nou direct verliefd op hem was, maar ze vond hem ongelofelijk spannend en aantrekkelijk. En verbazingwekkend charmant als je het woord met hem voerde. Er was iets aan zijn manier van doen waardoor je het gevoel kreeg dat hij rechtstreeks in je hart kon kijken en dat hij niks liever wilde dan dat hart veroveren, ook al bleef hij haar met een zekere koelheid benaderen.Ze kende zijn reputatie en bovendien was ze niet iemand die snel in zeven sloten tegelijk zou lopen, maar tegelijkertijd intrigeerde hij haar en wilde ze hem graag nog eens ontmoeten. Dat gebeurde al op diezelfde dag, toen River voorstelde Lance uit te nodigen mee op stap te gaan. "Hij kent alle clubs die ertoe doen en weet overal binnen te komen", zei hij trots. "Het is heel nuttig om hem bij je te hebben."Ze waren nog maar net binnen of ze werd al aangesproken met de vraag of ze zin had te dansen. River was nergens te bekennen en Lance was aan de bar gaan zitten naast een aantrekkelijke jonge vrouw, dus ze accepteerde de uitnodiging.Na een paar minuten werd haar danspartner echter op de schouder getikt. "Dank je, ik neem het van je over." Verbaasd droop de jongen af, terwijl Lance zijn arm om haar middel sloeg en haar hand pakte. Cameron liet zich zwijgend leiden en keek hem vorsend aan.
"Was dat niet een beetje onbeleefd?"
"Op mijn leeftijd bekommer je je niet meer zo om beleefdheden", grijnsde hij. "Niet dat ik dat ooit gedaan heb."
Ze profiteerde zonder aarzelen van de voorzet. "Hoe oud ben je eigenlijk?", flapte ze eruit. Met een ondeugende twinkeling in zijn ogen keek hij haar aan. "Wat schat je?""Ik schat een jaar of vijfenveertig, maar dat kan niet aangezien je kinderen hebt van die leeftijd."
"Dank je voor het compliment, maar doet mijn leeftijd er echt toe vind je?" Voordat ze verder kon gaan met vragen stellen, voerde hij haar verder over de dansvloer en ze kon niet anders zeggen dan dat hij wist wat hij deed.Hierna loodste hij haar naar de bar waar River inmiddels ook bleek te zitten en tot haar verbazing nam hij plaats achter de toog om een show weg te geven. "Indrukwekkend", zei ze terwijl ze de cocktail aanpakte die hij haar aanbood en nam een slok. Haar wangen gloeiden. Haar verstand mocht zich ertegen verzetten, Lance vulde haar buik met wild fladderende vlinders en die lieten zich niet beteugelen.De volgende middag nodigde hij hen uit om te komen barbecueën. Ze zaten in zijn kale huiskamer en Cameron vroeg hem voorzichtig of hij echt geen geld had om alles een beetje leuk aan te kleden.Dat kwam haar op een kleine geërgerde reprimande te staan; meneer Lott was duidelijk niet gesteld op gepor in zijn privéleven of goedbedoelde suggesties hoe hij zijn budget moest besteden. Nadat hij haar dat te kennen had gegeven, zette hij zijn spelcomputer aan en begon te spelen. Dat - op haar beurt - ergerde Cameron, dus stond ze op en wandelde naar buiten.Niet veel later kwam hij aanwandelen. "Sta je van mijn magnifieke uitzicht te genieten?"Ze kon niet anders dan beamen dat hij waarschijnlijk het mooiste uitzicht had van de hele stad.
"Heb je dit echt bij elkaar verdiend door een loterij te winnen?", vroeg ze.
Hij knikte vriendelijk. "Onder andere. Mazzel nietwaar? Zeg, ik heb wat worstjes bij de barbecue gelegd, misschien wil jij vast beginnen ze te roosteren."
Dat had ze nog nooit van haar leven gedaan, maar hoe moeilijk kon het zijn. Ze liep naar het terras waarheen hij haar had verwezen en vond inderdaad een barbecue met houtskool, aanmaakblokjes en lucifers. En een bord met worstjes.De beide heren reageerden heel vriendelijk op haar nogal mislukte poging. River begon zonder morren te eten en Lance klapte zelfs in zijn handen met de opmerking dat dit er zeker wel in zou gaan. Ze lachte, bedankte hen voor hun oneerlijkheid, at de helft op en bracht toen haar lege bord naar de keuken."Wat zijn jullie nou eigenlijk precies van elkaar?"
"Vrienden."
"Volgens mij wil jij wel meer dan dat."
"Maar zij niet."
"Je doet er volgens mij ook niet echt moeite voor."
"Ik wil onze vriendschap niet verspelen."
"Doe niet zo sentimenteel, vrouwen zijn heel vergevingsgezind en als ze dat niet zijn, hebben ze pech. Versier haar gewoon! Het is een lekkere en temperamentvolle meid. Als jij het niet doet, doe ik het."Na de barbecue nam River haar mee uit naar de film, maar dat werd geen onverdeeld succes. Op een bepaald moment sloeg hij een arm om haar heen en ze wist niet zo goed wat ze daarmee aan moest. Dus probeerde ze het te negeren en zich te verbeelden dat het puur vriendschappelijk was bedoeld. Na een paar minuten boog ze zich naar voren, zogenaamd om iets uit haar tas te pakken, in de hoop dat hij hem zou wegtrekken. Toen dat niet zo bleek te zijn, besloot ze de sfeer maar niet te bederven en de arm te accepteren. Gelukkig probeerde hij verder niks en de film was goed, dus al met al was het een geslaagde avond.Eenmaal buiten echter trok hij haar ineens naar zich toe, mompelde dat hij van haar hield en voor ze kon protesteren, drukte hij haar mond onbehouwen op de hare. Geschrokken wurmde ze zich los - de impuls onderdrukkend hem een klap te verkopen - en ze snapte dat ze iets duidelijker zou moeten worden voordat dit uit de hand ging lopen.
"Luister River, ik mag je en ik wil graag vrienden met je zijn, maar meer zit er echt niet in. Dit moet je echt niet meer doen!"Gelukkig doemde vrijwel onmiddellijk daarna Rivers oudste broer achter hen op en begon een of ander klaagverhaal op te hangen. Zijn woorden gingen een beetje langs Cameron heen, die waren toch voor River bestemd, maar zijn uiterlijk intrigeerde haar. Hij was een blonde versie van Lance, zonder diens charme. Eerlijk gezegd vond ze hem vrij vervelend. Maar andermaal viel haar op hoe jong Lance oogde, op een manier die simpelweg niet kon kloppen.Cameron was opgegroeid in een familie waarin ouderdom niet per definitie hand in hand ging met leeftijd en ze was ervan overtuigd dat Lance een bovennatuurlijke manier had gevonden te tand des tijds naar zijn hand te zetten. Ze was alleen nieuwsgierig welke manier dat precies was en vastbesloten erachter te komen.De volgende dag was ze thuis en kon ze zich een paar weken koesteren in de goede zorgen van haar ouders. Hoewel ze het grotendeels naar haar zin had, merkte ze dat het haar steeds meer moeite kostte zich in de rol van het kind in huis te schikken. Zich te moeten gedragen naar andermans regels en wensen en telkens verantwoording te moeten afleggen waar ze uithing. Vooral haar vader kon daar vrij vervelend over doen. Ze hield van haar ouders maar ze voelde hoe twee denkbeeldige vleugels zich langzaam maar zeker - als die van een ontpopte vlinder - aan het uitvouwen waren. Klaar om ze definitief uit te slaan en weg te vliegen.Heel veel spannends deed ze trouwens niet. Ze hing veel rond in de sportzaal en bezocht geregeld haar zus en zwager, vooral ook om haar neefjes te kunnen zien op wie ze dol was. Florian en Loren waren inmiddels anderhalf en een echte tweeling. Zodra ze elkaar uit het oog verloren, zetten ze het op een verdrietig pruilen tot ze weer verenigd waren."Is het niet belangrijk ze te wennen aan het feit dat ze individuen zijn?", vroeg ze voorzichtig aan Bryony en Lavender, maar die zagen het probleem niet. "Sommige plantjes gedijen beter naast elkaar", zei Lavender luchtig en daar kon ze het mee doen. Hoe menselijk ze in veel opzichten ook leken, uiteindelijk waren ze dat niet. Dus misschien was het inderdaad wel heel normaal voor vegetabili om zich aan elkaar te hechten en daar vrede mee te hebben. Ze merkte dat Bryony en Lavender ook veel closer waren dan andere stellen. Volkomen op elkaar gericht en in hun eigen wereldje.Uiteraard bracht ze, zoals gewoonlijk, ook een paar dagen door bij Columbine en Phileas, hoewel tussen haar en die laatste op een gegeven moment wat spanningen ontstonden toen hij hoorde dat ze weer naar Bridgeport geweest was."Hoezo?", vroeg hij scherp, "met vriendinnen?"
"Phileas...", probeerde Columbine het op voorhand te sussen. Ze kende de temperamenten van haar vriend en zijn nichtje.
"Nee,", antwoordde Cameron, "met River. Is dat een probleem?"
"Je hebt toch niks met hem?", klonk het onzeker vanuit de keuken."Nee, mocht hij willen. Maar daarom mag ik hem toch nog wel aardig vinden?"
"Hij is niet aardig, ik vind het niks", zei Phileas streng. "Die jongen deugt niet. Hoe kwam het eigenlijk zover dat je daar weer heen ging, nodigde hij je uit of zo?"
"Nee, ik nodigde mezelf uit."
"Wanneer sprak je hem dan?"Te laat besefte Cameron dat ze hier natuurlijk helemaal niet op de hoogte waren van Rivers frauduleuze semester. Pas toen ze hun verbaasde gezichten zag na haar argeloze "nou, op de universiteit natuurlijk", besefte ze dat ze haar mond voorbij gepraat had."River op de universiteit, hoe kan dat?", stamelde Columbine terwijl ze omkeek. "Hij heeft niet eens een diploma."
"Dus dat klopte inderdaad", mompelde Cameron. "Had ik het toch goed begrepen."
"Wil je zeggen dat je dit willens en wetens voor ons verborgen hebt gehouden?", vroeg Phileas verontwaardigd.
"Wist ik veel dat hij geen diploma had?", verdedigde Cameron zich.
"Volgens mij wist je dat wel toch?", vroeg Columbine zacht.
"Ik twijfelde", gaf Cameron ongelukkig toe. "En ik had geen zin om jullie ermee te belasten verder, dat is toch verder zijn zaak? En wees gerust, volgens mij was het niet bepaald een succes dus het zal hier wel bij blijven."
"En dat maakt alles in orde?" Cynisch keek Phileas haar aan. Cameron begon het zat te worden.
"Pff, man, maak je toch niet zo dik. Dat is toch verder zijn probleem? Wat heb jij er nou mee te maken?"Het had op een knallende ruzie kunnen uitlopen, als ze niet net op tijd Columbine's diep ongelukkige gezicht gezien hadden. Onafhankelijk van elkaar besloten ze dat het zo wel genoeg was geweest, dus lieten ze het onderwerp verder rusten en gingen over op andere zaken.