Generatie 21 - deel 5, Pappie
Cameron was van plan geweest slechts een paar daagjes in Bridgeport door te brengen, maar het boerderijleven en het gezelschap beviel haar zo goed dat ze er uiteindelijk anderhalve week van maakte. Niet alleen het gezelschap van haar vriendin, maar ook van Columbine's moeder die een humoristische, goedlachse vrouw bleek die wist hoe ze een huishouden gezellig moest maken. En ook River grappig genoeg - hoe negatief haar beeld van hem van tevoren ook geweest was - bleek heel aardig en onderhoudend.Cameron kon er niet goed haar vinger op leggen en hield het voor zichzelf, maar ergens had ze een beetje medelijden met hem. Hij leek haar een typisch geval van iemand die best wilde deugen, maar daarin werd tegengewerkt door zijn eigen gemakzuchtige karakter. Het resultaat was dat hij altijd een beetje met zijn ziel onder zijn arm liep en zich soms iets gewichtiger voordeed dan hij zich waarschijnlijk voelde. Bovendien merkte ze dat hij duidelijk bijzonder op haar gesteld was en hoewel ze zijn gevoelens niet beantwoordde, zaten ze haar ook niet dwars en voelde ze zich ergens wel gevleid.Ze genoot niet alleen van het menselijk gezelschap, ze was ook verknocht aan de jonge katjes in huis. En vast van plan na haar studie, wanneer ze op zichzelf zou gaan wonen en de ruimte had, ook een huisdier te nemen."Dankzij jouw niet aflatende zorg hebben we nog nooit zulke welopgevoede kittens gehad', lachte Phoebe. "Dit nestje is volledig door jou opgeleid kunnen we wel stellen."
"Ik vind het echt jammer dat ik ze niet kan meenemen", zei Cameron sip, "maar ik hou jullie aan je belofte voor een volgend nestje."
"En wij jou", knipoogde River.Niet alleen het werk op de boerderij beviel Cameron wonderwel, ook Bridgeport droeg zeer beslist bij aan de charme van haar logeerpartij. Geregeld namen Columbine en River haar mee naar een kroeg of een nachtclub, die niet te vergelijken waren met wat ze thuis en op de campus gewend was. Dat iedereen hier gewoon zijn kleren aanhield vond ze een pluspunt, evenals het feit dat niemand echt laveloos werd. Ze aten altijd wat en vermaakten zich de rest van de avond met andere gasten. Het was altijd gezellig.Hoewel Cameron zoals gebruikelijk oog had voor mannelijk schoon, hield ze zich wat dat betreft hier een beetje op de vlakte omdat ze River niet onnodig wilde kwetsen. Op een avond kon ze het echter niet helpen dat haar blik onmiddellijk getrokken werd door een bezoeker die ze hier nog nooit gezien had. Hij was al wat ouder, maar had zo'n krachtige uitstraling dat ze zonder er erg in te hebben van haar kruk opstond en pas merkte dat ze ongegeneerd stond te staren toen Columbine aan haar arm trok."Ik zie dat hij op jou dus ook al dat effect heeft", zuchtte die. "Kom, dan stel ik je voor en daarna vergeet je hem, ok?"
"Wat?", vroeg Cameron verward.
"Mijn vader", knikte Columbine in de richting van de zigeunerachtige verschijning en loodste Cameron mee."Hoi pa", zei ze vriendelijk, "ik wil je graag aan mijn nichtje voorstellen, Cameron."
"Waarom?" vroeg de man, draaide zich om en wandelde weg, de beide dames in verwarring achterlatend."Doe niet zo lomp", grinnikte River die was komen aanlopen en duwde hem terug. "Cameron is een vriendin van ons, behandel haar ook zo."
"Het hoeft niet", reageerde Columbine op een snibbige toon die Cameron nog nooit van haar gehoord had.
Geïrriteerd wendde de man zich tot zijn dochter. "Het spijt me dat ik je op je tenen heb getrapt", zei hij, "maar ik ben er zo gewend aan geraakt dat ik genegeerd en uitgekotst wordt dat ik me ernaar ben gaan gedragen."Cameron ondertussen voelde zich erg opgelaten, helemaal toen de man zijn ijsblauwe ogen vervolgens op haar vestigde en haar vorsend aankeek.
"Aangenaam kennis te maken, ik ben Cameron", zei ze zacht.
"Het genoegen is geheel aan mijn kant", antwoordde hij licht geamuseerd, terwijl hij haar een blik toewierp die haar nogal onrustig maakte. "Lance is de naam. Je hebt ongetwijfeld al het een en ander over mij gehoord.""Dat valt wel mee hoor", stamelde Cameron verlegen en begon toen, om zich een houding te geven, aan een druk verhaal waarvan de clue niet alleen haar toehoorders maar ook haarzelf volledig ontging."Sta me toe jullie me iets te drinken aan te laten bieden", vulde Lance de wat ongemakkelijke stilte die daarna viel.
"Ik trakteer", haakte River in en ging hen voor naar de bar.Om meerdere redenen schaamde Cameron zich voor haar bakvisserige gedrag. In de eerste plaats was ze wel degelijk vanuit verschillende hoeken uitgebreid op de hoogte gebracht van Lance's reputatie en hinderde het haar dat ze kennelijk in dezelfde val trapte als vele vrouwen voor haar. Daarnaast betrof het hier de schoonvader van haar oom - wat toch een tikje als incest voelde - en moest hij bovendien op zijn minst tegen de zeventig lopen, hoewel je het hem volstrekt niet zou geven. Zijn oudste kinderen waren de veertig al ruim gepasseerd had ze zich laten vertellen.Zodra ze haar cocktail op had gleed ze van de barkruk en wandelde naar de ruimte ernaast, waar alle instrumenten verlaten op het podium stonden, wachtend op een muzikant. Hoewel Cameron een getalenteerd gitariste was en ook aardig piano kon spelen, koos ze voor de bas omdat je niet altijd de kans kreeg die te bespelen. Ze begon voorzichtig te tokkelen en dat ging haar helemaal niet slecht af voor een debutante, al zei ze het zelf.Zwijgend kwam hij aanlopen, stapte het podium op, pakte de gitaar en begon mee te spelen. Cameron kon er niets aan doen, ze genoot ervan tenminste op deze onschuldige en veilige manier met hem verbonden te zijn. Dus gaf ze zich over aan de muziek en bleef zijn spel begeleiden met de eenvoudige basisriff waarmee ze begonnen was.Aanvankelijk vond ze het leuk dat ze publiek kregen. Totdat dat publiek hatelijke opmerkingen begon te maken in de richting van haar collegamuzikant. Daarbij uitdrukkelijk haar fooienpotje spekkend en het zijne negerend. Uiteindelijk staakte hij zijn gitaarspel en keek hen strak aan.
"Wordt het niet eens tijd dat jullie je eigen leven gaan leiden in plaats van het mijne te vergallen?"
Waarop de vrouw een hoge, smalende kreet slaakte en de man neerbuigend aangaf dat hij nooit anders had gedaan dan zijn eigen leven leiden. Daarop liepen ze weg."Kennissen van je?", vroeg Cameron in een poging de spanning te verbreken. Eigenlijk wilde ze graag verder spelen, maar uit de manier waarop hij de gitaar terug op de standaard zette, maakte ze op dat hij dat niet van plan was. Een beetje blanco keek hij haar aan en ze vreesde dat hij vond dat ze zich met zijn zaken bemoeide. Iets waar hij duidelijk een hekel aan had.Hij groette kort en verliet toen de kroeg. Even stond Cameron verloren, toen ze vanuit haar ooghoek zag dat Columbine het om mysterieuze redenen aan de stok had gekregen met de bartender."Hé!", schreeuwde ze boos en snelde erop af om de vrouw van repliek te dienen. "Laat maar", hield Columbine haar tegen, "kom, we gaan naar huis.""Wie waren die mensen die je vader uitscholden", kon Cameron even later in de auto niet nalaten te vragen.
"Een van zijn bedrogen liefjes - Deidre - en Ko, onze halfbroer", antwoordde Columbine. "Mijn vader is omgeven door mensen die hem haten en dat verdient hij, ook al denkt hij daar zelf anders over zoals je gemerkt hebt. Wij gaan in verhouding goed met hem om. Doordat mijn moeder er vrij relaxed onder is en ook door zijn relatie met River. River is de enige van wie hij houdt."
"Onzin", mompelde River.
"Geen onzin", kapte zijn zus hem af.De volgende ochtend werd hij aan tafel flink geplaagd met het feit dat ze hem 's nachts naar de wc hadden horen gaan.
"You clearly couldn't hold your liquor tonight now could you", grinnikte Columbine.
Hij wierp een korte blik op Cameron en bromde iets over een griepje. Cameron vond het niet leuk het hem lastig te maken en zei opgewekt: "Onze laatste dag hier, laten we iets gezelligs gaan doen als we je moeder hebben geholpen."
"Niet nodig", kwam die net binnenwandelen. "Ik ben vanmorgen extra vroeg opgestaan zodat we de hele dag voor onszelf hebben. Ik dacht aan een film en daarna misschien wat shoppen?"
"Een film lijkt me een goed plan", zei River, "maar shoppen mogen jullie zonder mij doen. A ben ik daar geen fan van en B heb ik pa beloofd dat ik vanmiddag zou komen gamen."
"Je vader kun je nog genoeg zien", antwoordde Phoebe afgemeten, "we hebben een chauffeur nodig."Cameron vond het niet erg aardig, temeer daar Phoebe zelf een pickup truck had en het verbaasde haar dat River instemde. Toen ze om half 1 de bioscoop uitkwamen reed hij hen naar een groot winkelcentrum en liep braaf mee naar binnen. Zelfs een kledingzaak in, waar hij hen behulpzaam van feedback voorzag bij het passen."Zeg, wanneer ga je eigenlijk eens trouwen met die galante kerel van je?", vroeg hij op een gegeven moment aan zijn zus toen ze zich op de bruidsafdeling aan jurken stonden te vergapen.
"Je ziet vanzelf de uitnodiging verschijnen broertje", antwoordde Columbine.
"Werkelijk? Wil hij mij daar bij hebben dan?"
"Ik zal een goed woordje voor je doen bij hem en zeggen dat je alleszins meevalt", flapte Cameron eruit. Ze schrok er zelf een beetje van en hij ook zo te zien, want ook al was het vriendelijk bedoeld, het klonk natuurlijk vrij beledigend. Toen lachte hij. "Dank je", zei hij.Nadat ze alle winkels gehad hadden, aten ze gebakjes in 'de beste banketbakkerij ter wereld' en kocht Cameron nog snel een fles wijn voor haar ouders.Toen ze buiten kwamen, bleek het te regenen.
"Ik wil eigenlijk nog even bij Aria langs", zei Phoebe met een blik op haar zoon, "maar ik kan me voorstellen dat je daar echt geen zin meer in hebt."
"Nee", antwoordde die, "kun je dat morgen niet doen?"
Phoebe schudde haar hoofd. "Ik neem wel een taxi, geen probleem." Waarom die taxi geen optie was geweest vanmiddag om te gaan shoppen bleef onbesproken. "Breng jij Cameron en Columbine maar thuis.""Ik heb eigenlijk wel zin om mee te gaan', kwam Columbine tussenbeide. "Dan kan ik Lila nog even zien, we zijn elkaar deze weken net steeds misgelopen."
"Halfzus", fluisterde River tegen Cameron.
"Waarom verbaast dat me niet", grinnikte die terug. En toen luider tegen Phoebe en Columbine: "Als jullie het niet erg vinden wil ik wel een beetje op tijd eten en naar bed eigenlijk. River kan me hopelijk thuisbrengen?""Vind je het heel erg als we nog even bij mijn vader langsgaan?", vroeg hij haar toen ze net onderweg waren. "Het is altijd een beetje getrouwtrek tussen mijn moeder en hem als het over mij gaat en hij was niet blij dat ik niet kwam vanmiddag.""Hoe oud ben je eigenlijk?", vroeg Cameron.
"Zevenentwintig, hoezo?"
"Getouwtrek tussen je vader en moeder, dat klinkt alsof je elf bent. Je moet toch zelf weten bij wie je uithangt? Je bent volwassen."
"In principe wel ja. Maar mijn vader, nou ja..., mijn moeder is niet zo blij dat ik zo vaak bij hem ben. Ze vindt dat hij een kwalijke invloed op me heeft."
"En is dat ook zo?"
Even bleef het stil. Toen zei hij: "Mijn vader is de enige die me begrijpt. Die een beetje hetzelfde in elkaar steekt als ik, op een bepaalde manier. Moeilijk uit te leggen. Dat is geen invloed uitoefenen, dat is gewoon omdat ik ben zoals ik ben. Daarom ben ik graag bij hem. Hij is de enige die me nooit veroordeelt, nooit. Omdat hij niks verwacht van mensen, denk ik. En ik verwacht niks van hem."Inmiddels waren ze de brug overgestoken en de heuvels in gereden. Niet ver voordat ze de boerderij zouden bereiken, sloeg River linksaf een verlaten weg in en even later doemde er een grote, moderne villa op.River parkeerde en stapte uit.
"Alles is donker, hij is er niet", zei hij teleurgesteld terwijl hij de tuin een stukje in liep.Cameron was nog aan het bekomen van het enorme huis waar ze voor stonden. Ze had zich niet gerealiseerd dat hun vader een man met geld was.
"Hoe komt hij zo enorm rijk?", vroeg ze. "Wat doet hij?"
"Hij heeft een keer de loterij gewonnen", lichtte River toe. "Een fenomenaal bedrag. Daar heeft hij dit huis van kunnen bouwen. Daarvoor was hij een landloper."
"Dat is een wonder!", riep Cameron en staarde hem ongelovig aan, net toen er een auto pruttelend de hoek om kwam."Hé, je bent toch gekomen", werd River begroet. Cameron kreeg een kort knikje. "Kom binnen jongens, eten jullie een hapje mee?""Wat is het hier kaal", fluisterde Cameron twee minuten later tegen River. Zo rijk en statig als het huis er van buiten uitzag, zo leeg en armoedig was het binnen. Lance leefde blijkbaar op het kale beton en de enige inrichting betrof een pover zithoekje en een keukenblok.
"Hij vind het zelf geen probleem geloof ik", antwoordde River. "Het is beter dan op straat leven of afhankelijk zijn van de goedheid van anderen. In ieder geval is dit van hem. En zijn uitzicht is onbetaalbaar.""Dat zeker", zei Cameron aarzelend. "Maar had hij niet beter een goedkoper huis kunnen bouwen en dan geld overhouden voor de inrichting?"
"Pa is niet zo'n rekenaar", knipoogde River en zette de televisie aan, in afwachting van hun diner.
"Ik vind het echt jammer dat ik ze niet kan meenemen", zei Cameron sip, "maar ik hou jullie aan je belofte voor een volgend nestje."
"En wij jou", knipoogde River.Niet alleen het werk op de boerderij beviel Cameron wonderwel, ook Bridgeport droeg zeer beslist bij aan de charme van haar logeerpartij. Geregeld namen Columbine en River haar mee naar een kroeg of een nachtclub, die niet te vergelijken waren met wat ze thuis en op de campus gewend was. Dat iedereen hier gewoon zijn kleren aanhield vond ze een pluspunt, evenals het feit dat niemand echt laveloos werd. Ze aten altijd wat en vermaakten zich de rest van de avond met andere gasten. Het was altijd gezellig.Hoewel Cameron zoals gebruikelijk oog had voor mannelijk schoon, hield ze zich wat dat betreft hier een beetje op de vlakte omdat ze River niet onnodig wilde kwetsen. Op een avond kon ze het echter niet helpen dat haar blik onmiddellijk getrokken werd door een bezoeker die ze hier nog nooit gezien had. Hij was al wat ouder, maar had zo'n krachtige uitstraling dat ze zonder er erg in te hebben van haar kruk opstond en pas merkte dat ze ongegeneerd stond te staren toen Columbine aan haar arm trok."Ik zie dat hij op jou dus ook al dat effect heeft", zuchtte die. "Kom, dan stel ik je voor en daarna vergeet je hem, ok?"
"Wat?", vroeg Cameron verward.
"Mijn vader", knikte Columbine in de richting van de zigeunerachtige verschijning en loodste Cameron mee."Hoi pa", zei ze vriendelijk, "ik wil je graag aan mijn nichtje voorstellen, Cameron."
"Waarom?" vroeg de man, draaide zich om en wandelde weg, de beide dames in verwarring achterlatend."Doe niet zo lomp", grinnikte River die was komen aanlopen en duwde hem terug. "Cameron is een vriendin van ons, behandel haar ook zo."
"Het hoeft niet", reageerde Columbine op een snibbige toon die Cameron nog nooit van haar gehoord had.
Geïrriteerd wendde de man zich tot zijn dochter. "Het spijt me dat ik je op je tenen heb getrapt", zei hij, "maar ik ben er zo gewend aan geraakt dat ik genegeerd en uitgekotst wordt dat ik me ernaar ben gaan gedragen."Cameron ondertussen voelde zich erg opgelaten, helemaal toen de man zijn ijsblauwe ogen vervolgens op haar vestigde en haar vorsend aankeek.
"Aangenaam kennis te maken, ik ben Cameron", zei ze zacht.
"Het genoegen is geheel aan mijn kant", antwoordde hij licht geamuseerd, terwijl hij haar een blik toewierp die haar nogal onrustig maakte. "Lance is de naam. Je hebt ongetwijfeld al het een en ander over mij gehoord.""Dat valt wel mee hoor", stamelde Cameron verlegen en begon toen, om zich een houding te geven, aan een druk verhaal waarvan de clue niet alleen haar toehoorders maar ook haarzelf volledig ontging."Sta me toe jullie me iets te drinken aan te laten bieden", vulde Lance de wat ongemakkelijke stilte die daarna viel.
"Ik trakteer", haakte River in en ging hen voor naar de bar.Om meerdere redenen schaamde Cameron zich voor haar bakvisserige gedrag. In de eerste plaats was ze wel degelijk vanuit verschillende hoeken uitgebreid op de hoogte gebracht van Lance's reputatie en hinderde het haar dat ze kennelijk in dezelfde val trapte als vele vrouwen voor haar. Daarnaast betrof het hier de schoonvader van haar oom - wat toch een tikje als incest voelde - en moest hij bovendien op zijn minst tegen de zeventig lopen, hoewel je het hem volstrekt niet zou geven. Zijn oudste kinderen waren de veertig al ruim gepasseerd had ze zich laten vertellen.Zodra ze haar cocktail op had gleed ze van de barkruk en wandelde naar de ruimte ernaast, waar alle instrumenten verlaten op het podium stonden, wachtend op een muzikant. Hoewel Cameron een getalenteerd gitariste was en ook aardig piano kon spelen, koos ze voor de bas omdat je niet altijd de kans kreeg die te bespelen. Ze begon voorzichtig te tokkelen en dat ging haar helemaal niet slecht af voor een debutante, al zei ze het zelf.Zwijgend kwam hij aanlopen, stapte het podium op, pakte de gitaar en begon mee te spelen. Cameron kon er niets aan doen, ze genoot ervan tenminste op deze onschuldige en veilige manier met hem verbonden te zijn. Dus gaf ze zich over aan de muziek en bleef zijn spel begeleiden met de eenvoudige basisriff waarmee ze begonnen was.Aanvankelijk vond ze het leuk dat ze publiek kregen. Totdat dat publiek hatelijke opmerkingen begon te maken in de richting van haar collegamuzikant. Daarbij uitdrukkelijk haar fooienpotje spekkend en het zijne negerend. Uiteindelijk staakte hij zijn gitaarspel en keek hen strak aan.
"Wordt het niet eens tijd dat jullie je eigen leven gaan leiden in plaats van het mijne te vergallen?"
Waarop de vrouw een hoge, smalende kreet slaakte en de man neerbuigend aangaf dat hij nooit anders had gedaan dan zijn eigen leven leiden. Daarop liepen ze weg."Kennissen van je?", vroeg Cameron in een poging de spanning te verbreken. Eigenlijk wilde ze graag verder spelen, maar uit de manier waarop hij de gitaar terug op de standaard zette, maakte ze op dat hij dat niet van plan was. Een beetje blanco keek hij haar aan en ze vreesde dat hij vond dat ze zich met zijn zaken bemoeide. Iets waar hij duidelijk een hekel aan had.Hij groette kort en verliet toen de kroeg. Even stond Cameron verloren, toen ze vanuit haar ooghoek zag dat Columbine het om mysterieuze redenen aan de stok had gekregen met de bartender."Hé!", schreeuwde ze boos en snelde erop af om de vrouw van repliek te dienen. "Laat maar", hield Columbine haar tegen, "kom, we gaan naar huis.""Wie waren die mensen die je vader uitscholden", kon Cameron even later in de auto niet nalaten te vragen.
"Een van zijn bedrogen liefjes - Deidre - en Ko, onze halfbroer", antwoordde Columbine. "Mijn vader is omgeven door mensen die hem haten en dat verdient hij, ook al denkt hij daar zelf anders over zoals je gemerkt hebt. Wij gaan in verhouding goed met hem om. Doordat mijn moeder er vrij relaxed onder is en ook door zijn relatie met River. River is de enige van wie hij houdt."
"Onzin", mompelde River.
"Geen onzin", kapte zijn zus hem af.De volgende ochtend werd hij aan tafel flink geplaagd met het feit dat ze hem 's nachts naar de wc hadden horen gaan.
"You clearly couldn't hold your liquor tonight now could you", grinnikte Columbine.
Hij wierp een korte blik op Cameron en bromde iets over een griepje. Cameron vond het niet leuk het hem lastig te maken en zei opgewekt: "Onze laatste dag hier, laten we iets gezelligs gaan doen als we je moeder hebben geholpen."
"Niet nodig", kwam die net binnenwandelen. "Ik ben vanmorgen extra vroeg opgestaan zodat we de hele dag voor onszelf hebben. Ik dacht aan een film en daarna misschien wat shoppen?"
"Een film lijkt me een goed plan", zei River, "maar shoppen mogen jullie zonder mij doen. A ben ik daar geen fan van en B heb ik pa beloofd dat ik vanmiddag zou komen gamen."
"Je vader kun je nog genoeg zien", antwoordde Phoebe afgemeten, "we hebben een chauffeur nodig."Cameron vond het niet erg aardig, temeer daar Phoebe zelf een pickup truck had en het verbaasde haar dat River instemde. Toen ze om half 1 de bioscoop uitkwamen reed hij hen naar een groot winkelcentrum en liep braaf mee naar binnen. Zelfs een kledingzaak in, waar hij hen behulpzaam van feedback voorzag bij het passen."Zeg, wanneer ga je eigenlijk eens trouwen met die galante kerel van je?", vroeg hij op een gegeven moment aan zijn zus toen ze zich op de bruidsafdeling aan jurken stonden te vergapen.
"Je ziet vanzelf de uitnodiging verschijnen broertje", antwoordde Columbine.
"Werkelijk? Wil hij mij daar bij hebben dan?"
"Ik zal een goed woordje voor je doen bij hem en zeggen dat je alleszins meevalt", flapte Cameron eruit. Ze schrok er zelf een beetje van en hij ook zo te zien, want ook al was het vriendelijk bedoeld, het klonk natuurlijk vrij beledigend. Toen lachte hij. "Dank je", zei hij.Nadat ze alle winkels gehad hadden, aten ze gebakjes in 'de beste banketbakkerij ter wereld' en kocht Cameron nog snel een fles wijn voor haar ouders.Toen ze buiten kwamen, bleek het te regenen.
"Ik wil eigenlijk nog even bij Aria langs", zei Phoebe met een blik op haar zoon, "maar ik kan me voorstellen dat je daar echt geen zin meer in hebt."
"Nee", antwoordde die, "kun je dat morgen niet doen?"
Phoebe schudde haar hoofd. "Ik neem wel een taxi, geen probleem." Waarom die taxi geen optie was geweest vanmiddag om te gaan shoppen bleef onbesproken. "Breng jij Cameron en Columbine maar thuis.""Ik heb eigenlijk wel zin om mee te gaan', kwam Columbine tussenbeide. "Dan kan ik Lila nog even zien, we zijn elkaar deze weken net steeds misgelopen."
"Halfzus", fluisterde River tegen Cameron.
"Waarom verbaast dat me niet", grinnikte die terug. En toen luider tegen Phoebe en Columbine: "Als jullie het niet erg vinden wil ik wel een beetje op tijd eten en naar bed eigenlijk. River kan me hopelijk thuisbrengen?""Vind je het heel erg als we nog even bij mijn vader langsgaan?", vroeg hij haar toen ze net onderweg waren. "Het is altijd een beetje getrouwtrek tussen mijn moeder en hem als het over mij gaat en hij was niet blij dat ik niet kwam vanmiddag.""Hoe oud ben je eigenlijk?", vroeg Cameron.
"Zevenentwintig, hoezo?"
"Getouwtrek tussen je vader en moeder, dat klinkt alsof je elf bent. Je moet toch zelf weten bij wie je uithangt? Je bent volwassen."
"In principe wel ja. Maar mijn vader, nou ja..., mijn moeder is niet zo blij dat ik zo vaak bij hem ben. Ze vindt dat hij een kwalijke invloed op me heeft."
"En is dat ook zo?"
Even bleef het stil. Toen zei hij: "Mijn vader is de enige die me begrijpt. Die een beetje hetzelfde in elkaar steekt als ik, op een bepaalde manier. Moeilijk uit te leggen. Dat is geen invloed uitoefenen, dat is gewoon omdat ik ben zoals ik ben. Daarom ben ik graag bij hem. Hij is de enige die me nooit veroordeelt, nooit. Omdat hij niks verwacht van mensen, denk ik. En ik verwacht niks van hem."Inmiddels waren ze de brug overgestoken en de heuvels in gereden. Niet ver voordat ze de boerderij zouden bereiken, sloeg River linksaf een verlaten weg in en even later doemde er een grote, moderne villa op.River parkeerde en stapte uit.
"Alles is donker, hij is er niet", zei hij teleurgesteld terwijl hij de tuin een stukje in liep.Cameron was nog aan het bekomen van het enorme huis waar ze voor stonden. Ze had zich niet gerealiseerd dat hun vader een man met geld was.
"Hoe komt hij zo enorm rijk?", vroeg ze. "Wat doet hij?"
"Hij heeft een keer de loterij gewonnen", lichtte River toe. "Een fenomenaal bedrag. Daar heeft hij dit huis van kunnen bouwen. Daarvoor was hij een landloper."
"Dat is een wonder!", riep Cameron en staarde hem ongelovig aan, net toen er een auto pruttelend de hoek om kwam."Hé, je bent toch gekomen", werd River begroet. Cameron kreeg een kort knikje. "Kom binnen jongens, eten jullie een hapje mee?""Wat is het hier kaal", fluisterde Cameron twee minuten later tegen River. Zo rijk en statig als het huis er van buiten uitzag, zo leeg en armoedig was het binnen. Lance leefde blijkbaar op het kale beton en de enige inrichting betrof een pover zithoekje en een keukenblok.
"Hij vind het zelf geen probleem geloof ik", antwoordde River. "Het is beter dan op straat leven of afhankelijk zijn van de goedheid van anderen. In ieder geval is dit van hem. En zijn uitzicht is onbetaalbaar.""Dat zeker", zei Cameron aarzelend. "Maar had hij niet beter een goedkoper huis kunnen bouwen en dan geld overhouden voor de inrichting?"
"Pa is niet zo'n rekenaar", knipoogde River en zette de televisie aan, in afwachting van hun diner.