Generatie 19 - deel 13, Lente
Op een middag kwam Trang Ravens kamer binnenlopen en nodigde haar uit mee naar beneden te gaan.
"Shayne is er ook, hij zei dat het tijd werd je weer onder de mensen te brengen. Maar eerst onder ons", knipoogde ze erachteraan.Raven was zowaar een beetje nerveus. Zeker twee maanden lang had ze niemand anders gezien dan Trang en sporadisch Shayne, maar de meeste tijd was ze helemaal in haar uppie geweest. Onwennig liep ze dus achter Trang aan de huiskamer in waar het gezelschap even opkeek, haar vriendelijk groette en daarna de eigen bezigheden hervatte. Trang ging bij de dames zitten met een boek en Raven wandelde naar de schaaktafel om het spel te volgen dat daar aan de gang was."Kun je schaken?", vroeg Shayne aan haar."Een beetje", zei Raven. "Mijn opa heeft het me geleerd, maar ik kan niet zo heel goed vooruit denken."
Shayne grinnikte. "Dat verbaast me niks, daarom ben je immers hier", zei hij en concentreerde zich weer op het spel.
"Jij bent hier toch ook op de een of andere manier verzeild geraakt", snoof Raven beledigd, "net als iedereen trouwens. Dus zo uitzonderlijk ben ik niet."
"Touché", mompelde Shayne's opponent, keek haar een seconde geamuseerd aan en lachte daarna plagerig naar Shayne.
Die lachte terug en stond op. "Ik heb iets voor je", zei hij. "Kom."
Hij liep naar een mistroostige eetkamer waar een buffetkast stond. "Ik hoop dat hij naar je zin is," zei hij en wilde een kastje openen."Hoe bén je hier eigenlijk verzeild geraakt?", onderbrak Raven hem.
Hij trok zijn hand terug en keek haar verbaasd aan. "Gaat je niks aan", zei hij toen en wilde zich weer bukken.
"En waarom heb je dat briefje geschreven en in een fles gedaan?"
"Wat een hoop vragen ineens."
Ze haalde haar schouders op. "Je vroeg dan wel niet direct om hulp maar je moet toch een reden hebben gehad hem te versturen."Even leek hij na te denken. Toen zei hij: "Het gekke is dat ik geen idee heb hoe dat versturen in zijn werk is gegaan. Ik heb hem ik weet niet hoe lang geleden in zee gesmeten, gewoon om het even kwijt te zijn, maar hoe hij in jouw wereld kan zijn terechtgekomen is me een raadsel. Er is simpelweg geen sprake van een open verbinding ontdekte ik later. Misschien heeft de visser hem gevonden en meegenomen, ik kan niets anders verzinnen. Alleen met welk doel ontgaat me."Hierna opende hij het kastje en haalde een viool tevoorschijn.
"Zoals beloofd", zei hij, "ik heb hem getest en het is een knap stukje werk. Jack Limb heeft hem voor je gemaakt, de speelgoedmaker. Aan de hand van tekeningen."
Raven straalde. "Ik weet niet wat ik moet zeggen of hoe ik je moet betalen", stotterde ze, "hij is prachtig!"
"Het is een cadeau", zei hij. "Een cadeau uit eigenbelang, ik vind het leuk dat er iemand is die met me kan musiceren. Als je daar zin in hebt tenminste."
"Mozart?"
"Of iets anders", lachte hij.
"Mozart is goed, ik wil eigenlijk wel wat anders leren dan alleen de deuntjes die ik ken."Ze liep naar de gang en speelde een paar liedjes. De viool was perfect.Niet lang daarna stond Trang in alle vroegte naast haar bed. "Wakker worden, je gaat vandaag verhuizen", zei ze.
"Wat?", vroeg Raven verbouwereerd en ging rechtop zitten. "Zo ineens? Waarheen?"
Trang glimlachte. "Bespeur ik daar enige teleurstelling?"
"Ja", antwoordde Raven, "ik had het hier fijn, ik zeg het eerlijk. Moet ik weer naar dat..."
Trang schudde haar hoofd. "Je verhuist naar het tuinhuisje van Shayne. Het is zijn idee. Buiten de wintermaanden vindt hij het niet geschikt hier voor je en daar heeft hij gelijk in. Er gebeuren hier dingen... Je lijkt nog zo'n groen blaadje. Op zich zou je wel zelfstandig kunnen wonen, er is verder weinig gevaar nu, maar dat wil hij niet. Als je het er niet mee eens bent mag je zelf met hem gaan onderhandelen."Raven wist niet helemaal wat ze ervan moest vinden. Aan de ene kant vond ze Shayne tamelijk intimiderend en afstandelijk en zou ze Trang zeker missen. Aan de andere kant merkte ze dat hij zijn best deed vriendelijk te zijn tegen haar en bovendien vond ze op dit moment alles beter dan weer helemaal moederziel alleen in deze stad losgelaten te worden.
In haar sluimerde constant een onderhuidse angst die ze niet helemaal kon thuisbrengen, maar die wortelde in de dagen voorafgaand aan haar gevangenschap. Ze vond het helemaal niet erg beschermd te worden, of dat nou nodig was of niet, en tot dusver had ze geen enkele reden gehad aan de vampiers te twijfelen.Ze kleedde zich aan en trof op de gang Mai, die net wakker werd.
"Zo, ons prinsesje gaat verkassen", zei ze. "De koning acht haar te teer en te kwetsbaar om haar nog langer bloot te stellen aan onze zwarte zielen." Het was een vreemde opmerking, Raven besloot te doen alsof ze niets gehoord had en ging naar beneden.In de hal haalde Mai haar echter in. "Vind je het niet een beetje gek samen te gaan wonen met een man die je nauwelijks kent?"
"We gaan niet samenwonen", zei Raven kortaf, "er schijnt een tuinhuis te zijn waar ik in kan."
"Ah, ja. Het tuinhuis. Tuinhuisje hoor, stel je er niet teveel van voor. Nou, succes dan maar, bloedeloos schepseltje en beschermelinge van Shayne Boleyn."
Voor het eerst realiseerde Raven zich dat ze jaloers klonk.Achteraf wist ze niet waarom de vraag in haar bovenborrelde en waarom precies op dat moment. Waarschijnlijk was het niet meer geweest dan een poging van onderwerp te veranderen.
"Waarom hebben jullie trouwens een zwart teken daar?", vroeg ze terwijl ze naar Mais hals wees, "en hij een rood?"
Er schoof een vreemde glimlach over Mai's gezicht.
"Dat is heel eenvoudig. Omdat Shayne mensen heeft vermoord als vampier en wij niet."
Triomfantelijk genoot ze van Ravens verbijsterde blik en wandelde naar de woonkamer. Op dat moment kwam Trang de hal in.
"Wat zie je wit", zei ze. "Je bent toch niet zenuwachtig? Kom, we gaan. Hier heb je een paraplu, het regent.""Is Shayne een moordenaar?", vroeg Raven zodra ze buiten liepen.
Even leek Trang te verstijven en het duurde een tijdje voor ze antwoord gaf. "Hoe kom je daarbij?"
"Dat zei Mai. Daarom heeft hij een rood teken in zijn hals."Trang zuchtte. "Ik ga een stevig woordje met dat meisje wisselen", zei ze. "Ja, Shayne is een moordenaar. Het fijne weet ik er niet van, maar hij was de allereerste nieuwkomer hier die het heeft kunnen navertellen. Hij heeft zijn plek in deze gemeenschap nogal moeten bevechten en het pad voor de rest van ons geëffend. Hij is echter op geen enkele manier bereid erover te praten en als je hem te vriend wilt houden zou ik het onderwerp ook vermijden als ik jou was. Shayne is een goudeerlijke jongen en heel betrouwbaar. En volkomen ongevaarlijk. Zet het uit je hoofd."Het huis van Shayne Boleyn lag aan dezelfde weg als dat van de andere vampiers, maar veel dichter bij het centrum van het dorp dus het was een flinke wandeling. Toen ze een somber bos bereikten hield Trang even haar pas in zodat ze achter Raven kwam te lopen. Die keek verbaasd om, maar de ander gebaarde dat ze moest doorlopen.
"Niks aan de hand, gewoon voor de zekerheid", zei ze vaag en ineens voelde Raven zich weer onbehaaglijk worden. Ze was blij toen ze het bos doorkruist hadden en niet veel later een donker, vierkant landhuis bereikten dat min of meer verscholen lag achter een muur met een gesloten hek."We zijn er", zei Trang terwijl ze op een bel drukte. "Hier neem ik afscheid van je, maar niet voor lang. Als je het gezellig vindt kom ik geregeld even bij je langs."
"Dat zou ik wel prettig vinden ja", knikte Raven, die ineens een brok in haar keel had. "Zijn daar boeken?"
Trang lachte. "Oh, genoeg, alle boeken die je gelezen hebt zijn van Shayne", zei ze. "Vraag me niet hoe hij ze hier heeft gekregen, de inlanders hebben veel ontzag voor hem, dus maak je daarover geen zorgen. Hij zal ze je graag lenen, hij vindt het heerlijk om over boeken te praten."
"Ik ook", zei Raven zacht.
"Dat weet ik. Muziek, boeken, jullie hebben een hoop gemeen." Vriendelijk keek Trang haar aan. "En nu zeg ik je gedag maar geen vaarwel, tot ziens lieve Raven." Ze groette door even licht haar hoofd te buigen en wandelde toen terug in de richting van het bos.Het hek ging open en even later ontving Shayne haar. "Ik hoop dat je je in deze regeling kunt vinden", zei hij. "Bij de anderen kun je hoe dan ook niet blijven en ik heb geen idee of je nog in Nadia's huis terecht kan. Dat hangt erg van haar humeur af. We kunnen het haar wel vragen hoor, als het tuinhuis je niet bevalt."
"Nee", zei Raven heel beslist, "ik wil daar liever niet meer heen. Dat huis was afschuwelijk. Ik was zo alleen."
"Geloof me, je bofte nog. Maar ik ben in ieder geval blij dat je me mijn ruwe ontvoering niet meer kwalijk lijkt te nemen en ons vertrouwt", zei hij en stapte zonder haar reactie af te wachten naar buiten. "Kom, dan wijs ik je de weg."Hij bracht haar naar een houten schuur achterin de tuin, die er van buiten armoedig uitzag maar van binnen heel comfortabel bleek. Er stonden een bed en twee stoelen en er was een open haard die hij meteen voor haar aanstak. Eén ding viel Raven meteen op, het huisje rook volkomen nieuw. Er hing een geur van vers hout en verf. Even overwoog ze er iets over te zeggen, maar in plaats daarvan vroeg ze: "Wat bedoelt Trang met inlanders?""Je bent er net en de vragen vliegen me alweer om de oren", zei hij terwijl hij stevig in het vuur pookte. "Inlanders zijn de mensen die niet van buiten komen. Zoals Nadia. Nadia heeft een zwak voor je, ik heb nog nimmer meegemaakt dat een inlander een nieuweling een huis aanbood. Ik weet alleen niet hoe dat nu is. De winter heeft een desastreus effect op de geheugens van inlanders."
Hij wees naar een stoel en Raven ging zitten."Waar sliepen ze dan, de nieuwelingen? Bij jullie?"
Shayne lachte kort. "Nee, niet bij ons. Net als jij wantrouwden ze ons in het begin, helemaal omdat we hen meteen een behandeling gaven. Daar kunnen we namelijk niet snel genoeg bij zijn, het proces van de transformatie duurt een tijdje, maar bij jou ging dat dus helaas niet door. Daar komt bij dat we niet te opvallend willen opereren. De inlanders hebben niet echt goed in de gaten wat er onder hun ogen gebeurt door hun beroerde geheugens. Elke keer opnieuw zijn ze verrast als er weer een parasiet bij is gekomen. Stink ik?"De laatste vraag kwam er zo plompverloren achteraan dat Raven hem geschrokken aankeek.
"Hè?"
"Stink ik, ik merk het altijd aan je ademhaling en ik sterf van de dorst dus het zal wel. Nou?"
Ze knikte bedeesd.
"Waar stink ik dan naar?"
"Ik vind dit geen leuk onderwerp", zei ze, "je kunt er niets aan doen. Jullie stinken allemaal, de ene keer meer dan de andere, soms helemaal niet, geen idee hoe dat komt."
"Ik merk dat het erger is als ik hongerig ben, waar stinken we dan naar?"
Naar rot vlees en bedorven bloed wilde ze zeggen, maar dat ging haar te ver. Ze haalde haar schouders op en staarde naar het plafond. Shayne stond op. "Ik heb wat boeken voor je neergelegd", zei hij, "je vermaakt je vast wel. Ik ga op jacht. Ik laat de sleutel achter en zou het prettig vinden als je je deur op slot doet."De volgende ochtend werd ze in alle vroegte uit bed gebeld. Slaperig stond ze op en deed de deur open.
"Kom", zei hij, "ik wil met je naar de winkel, het lijkt me goed als je de draad daar gewoon weer oppakt en een zo normaal mogelijk leven leidt."
"Ik ben bang dat ze inmiddels wel vervanging hebben gevonden", reageerde ze een beetje verbaasd, zich licht ongemakkelijk voelend in haar pyjama, "maar als je even wacht dan kleed ik me aan."
"Die vervanging hebben wij geregeld", zei hij, "je kunt vandaag meteen beginnen als je zou willen. En laat je pyjama maar aan want ik word gek van dat tuttekleedje dat je de afgelopen tijd droeg. Ik heb boven een kast vol dameskleren, daar zit vast iets beters tussen."Ze volgde hem door de nog immer stromende regen naar zijn huis en wandelde een kwartier later de kamer in, stiekem blij met wat ze aan had omdat het erg leek op wat ze gewend was te dragen in Dragan Glaenn. Shayne zat in een stoel bij de haard en knikte goedkeurend.
"Veel beter zo, we kunnen gaan."
"Ik vind het buitengewoon interessant, een man alleen met een kast vol dameskleding", zei ze en wandelde naar de deur. Hij opende zijn mond, schijnbaar op zoek naar een gevat antwoord, maar toen dat kennelijk niet kwam sloot hij hem weer en lachte. "Ik onthoudt me van commentaar", was zijn enige reactie.Raven vond het spannend na al die tijd weer in het dorp te zijn en was benieuwd of ze bekenden tegen zouden komen, maar het was volkomen stil op straat. In de winkel stond een nogal vreemd uitgedoste man achter de kassa, een vampier, en ook Trang en Lucien bleken er te zijn. De eerste groette haar vriendelijk, duidelijk blij haar te zien.
"Hier komt je vervanging Guillaume", zei Shayne terwijl hij naar de winkelbediende toeliep. "Fijn dat je hebt willen inspringen."
"Oh, graag gedaan hoor, het was een rustig baantje," glimlachte de man ontspannen en keek toen naar Raven met een blik die nieuwsgierigheid verried.Die wandelde net naar voren om zich voor te stellen, toen de man het woord tot haar richtte.
"Klopt het dat je een partner hebt die zeemeermin is?"
Beduust keek Raven hem aan, dit was wel de laatste vraag die ze verwacht had. "Mijn vriend is een zeemeerman ja", beaamde ze. "Hoe..."
De bandleden met wie je een tijdje hebt opgetrokken vertelden zoiets, om persoonlijke redenen interesseert het mij. Mijn vrouw was een zeemeermin en ik heb reden aan te nemen dat dat de oorzaak is dat ik hier verzeild ben geraakt. Ik ben heel benieuwd of hetzelfde voor jou zou kunnen gelden."Raven hapte naar adem. "Pertinent niet", protesteerde ze, "het bestaat niet dat Merril wist wat voor oord dit is en..."
"Niet je vriend. Maar... de anderen." De man stapte achter de toonbank vandaan en keek haar met een vreemde blik aan.
"Zei je nou Merril?", vroeg hij zacht.
"Shayne is er ook, hij zei dat het tijd werd je weer onder de mensen te brengen. Maar eerst onder ons", knipoogde ze erachteraan.Raven was zowaar een beetje nerveus. Zeker twee maanden lang had ze niemand anders gezien dan Trang en sporadisch Shayne, maar de meeste tijd was ze helemaal in haar uppie geweest. Onwennig liep ze dus achter Trang aan de huiskamer in waar het gezelschap even opkeek, haar vriendelijk groette en daarna de eigen bezigheden hervatte. Trang ging bij de dames zitten met een boek en Raven wandelde naar de schaaktafel om het spel te volgen dat daar aan de gang was."Kun je schaken?", vroeg Shayne aan haar."Een beetje", zei Raven. "Mijn opa heeft het me geleerd, maar ik kan niet zo heel goed vooruit denken."
Shayne grinnikte. "Dat verbaast me niks, daarom ben je immers hier", zei hij en concentreerde zich weer op het spel.
"Jij bent hier toch ook op de een of andere manier verzeild geraakt", snoof Raven beledigd, "net als iedereen trouwens. Dus zo uitzonderlijk ben ik niet."
"Touché", mompelde Shayne's opponent, keek haar een seconde geamuseerd aan en lachte daarna plagerig naar Shayne.
Die lachte terug en stond op. "Ik heb iets voor je", zei hij. "Kom."
Hij liep naar een mistroostige eetkamer waar een buffetkast stond. "Ik hoop dat hij naar je zin is," zei hij en wilde een kastje openen."Hoe bén je hier eigenlijk verzeild geraakt?", onderbrak Raven hem.
Hij trok zijn hand terug en keek haar verbaasd aan. "Gaat je niks aan", zei hij toen en wilde zich weer bukken.
"En waarom heb je dat briefje geschreven en in een fles gedaan?"
"Wat een hoop vragen ineens."
Ze haalde haar schouders op. "Je vroeg dan wel niet direct om hulp maar je moet toch een reden hebben gehad hem te versturen."Even leek hij na te denken. Toen zei hij: "Het gekke is dat ik geen idee heb hoe dat versturen in zijn werk is gegaan. Ik heb hem ik weet niet hoe lang geleden in zee gesmeten, gewoon om het even kwijt te zijn, maar hoe hij in jouw wereld kan zijn terechtgekomen is me een raadsel. Er is simpelweg geen sprake van een open verbinding ontdekte ik later. Misschien heeft de visser hem gevonden en meegenomen, ik kan niets anders verzinnen. Alleen met welk doel ontgaat me."Hierna opende hij het kastje en haalde een viool tevoorschijn.
"Zoals beloofd", zei hij, "ik heb hem getest en het is een knap stukje werk. Jack Limb heeft hem voor je gemaakt, de speelgoedmaker. Aan de hand van tekeningen."
Raven straalde. "Ik weet niet wat ik moet zeggen of hoe ik je moet betalen", stotterde ze, "hij is prachtig!"
"Het is een cadeau", zei hij. "Een cadeau uit eigenbelang, ik vind het leuk dat er iemand is die met me kan musiceren. Als je daar zin in hebt tenminste."
"Mozart?"
"Of iets anders", lachte hij.
"Mozart is goed, ik wil eigenlijk wel wat anders leren dan alleen de deuntjes die ik ken."Ze liep naar de gang en speelde een paar liedjes. De viool was perfect.Niet lang daarna stond Trang in alle vroegte naast haar bed. "Wakker worden, je gaat vandaag verhuizen", zei ze.
"Wat?", vroeg Raven verbouwereerd en ging rechtop zitten. "Zo ineens? Waarheen?"
Trang glimlachte. "Bespeur ik daar enige teleurstelling?"
"Ja", antwoordde Raven, "ik had het hier fijn, ik zeg het eerlijk. Moet ik weer naar dat..."
Trang schudde haar hoofd. "Je verhuist naar het tuinhuisje van Shayne. Het is zijn idee. Buiten de wintermaanden vindt hij het niet geschikt hier voor je en daar heeft hij gelijk in. Er gebeuren hier dingen... Je lijkt nog zo'n groen blaadje. Op zich zou je wel zelfstandig kunnen wonen, er is verder weinig gevaar nu, maar dat wil hij niet. Als je het er niet mee eens bent mag je zelf met hem gaan onderhandelen."Raven wist niet helemaal wat ze ervan moest vinden. Aan de ene kant vond ze Shayne tamelijk intimiderend en afstandelijk en zou ze Trang zeker missen. Aan de andere kant merkte ze dat hij zijn best deed vriendelijk te zijn tegen haar en bovendien vond ze op dit moment alles beter dan weer helemaal moederziel alleen in deze stad losgelaten te worden.
In haar sluimerde constant een onderhuidse angst die ze niet helemaal kon thuisbrengen, maar die wortelde in de dagen voorafgaand aan haar gevangenschap. Ze vond het helemaal niet erg beschermd te worden, of dat nou nodig was of niet, en tot dusver had ze geen enkele reden gehad aan de vampiers te twijfelen.Ze kleedde zich aan en trof op de gang Mai, die net wakker werd.
"Zo, ons prinsesje gaat verkassen", zei ze. "De koning acht haar te teer en te kwetsbaar om haar nog langer bloot te stellen aan onze zwarte zielen." Het was een vreemde opmerking, Raven besloot te doen alsof ze niets gehoord had en ging naar beneden.In de hal haalde Mai haar echter in. "Vind je het niet een beetje gek samen te gaan wonen met een man die je nauwelijks kent?"
"We gaan niet samenwonen", zei Raven kortaf, "er schijnt een tuinhuis te zijn waar ik in kan."
"Ah, ja. Het tuinhuis. Tuinhuisje hoor, stel je er niet teveel van voor. Nou, succes dan maar, bloedeloos schepseltje en beschermelinge van Shayne Boleyn."
Voor het eerst realiseerde Raven zich dat ze jaloers klonk.Achteraf wist ze niet waarom de vraag in haar bovenborrelde en waarom precies op dat moment. Waarschijnlijk was het niet meer geweest dan een poging van onderwerp te veranderen.
"Waarom hebben jullie trouwens een zwart teken daar?", vroeg ze terwijl ze naar Mais hals wees, "en hij een rood?"
Er schoof een vreemde glimlach over Mai's gezicht.
"Dat is heel eenvoudig. Omdat Shayne mensen heeft vermoord als vampier en wij niet."
Triomfantelijk genoot ze van Ravens verbijsterde blik en wandelde naar de woonkamer. Op dat moment kwam Trang de hal in.
"Wat zie je wit", zei ze. "Je bent toch niet zenuwachtig? Kom, we gaan. Hier heb je een paraplu, het regent.""Is Shayne een moordenaar?", vroeg Raven zodra ze buiten liepen.
Even leek Trang te verstijven en het duurde een tijdje voor ze antwoord gaf. "Hoe kom je daarbij?"
"Dat zei Mai. Daarom heeft hij een rood teken in zijn hals."Trang zuchtte. "Ik ga een stevig woordje met dat meisje wisselen", zei ze. "Ja, Shayne is een moordenaar. Het fijne weet ik er niet van, maar hij was de allereerste nieuwkomer hier die het heeft kunnen navertellen. Hij heeft zijn plek in deze gemeenschap nogal moeten bevechten en het pad voor de rest van ons geëffend. Hij is echter op geen enkele manier bereid erover te praten en als je hem te vriend wilt houden zou ik het onderwerp ook vermijden als ik jou was. Shayne is een goudeerlijke jongen en heel betrouwbaar. En volkomen ongevaarlijk. Zet het uit je hoofd."Het huis van Shayne Boleyn lag aan dezelfde weg als dat van de andere vampiers, maar veel dichter bij het centrum van het dorp dus het was een flinke wandeling. Toen ze een somber bos bereikten hield Trang even haar pas in zodat ze achter Raven kwam te lopen. Die keek verbaasd om, maar de ander gebaarde dat ze moest doorlopen.
"Niks aan de hand, gewoon voor de zekerheid", zei ze vaag en ineens voelde Raven zich weer onbehaaglijk worden. Ze was blij toen ze het bos doorkruist hadden en niet veel later een donker, vierkant landhuis bereikten dat min of meer verscholen lag achter een muur met een gesloten hek."We zijn er", zei Trang terwijl ze op een bel drukte. "Hier neem ik afscheid van je, maar niet voor lang. Als je het gezellig vindt kom ik geregeld even bij je langs."
"Dat zou ik wel prettig vinden ja", knikte Raven, die ineens een brok in haar keel had. "Zijn daar boeken?"
Trang lachte. "Oh, genoeg, alle boeken die je gelezen hebt zijn van Shayne", zei ze. "Vraag me niet hoe hij ze hier heeft gekregen, de inlanders hebben veel ontzag voor hem, dus maak je daarover geen zorgen. Hij zal ze je graag lenen, hij vindt het heerlijk om over boeken te praten."
"Ik ook", zei Raven zacht.
"Dat weet ik. Muziek, boeken, jullie hebben een hoop gemeen." Vriendelijk keek Trang haar aan. "En nu zeg ik je gedag maar geen vaarwel, tot ziens lieve Raven." Ze groette door even licht haar hoofd te buigen en wandelde toen terug in de richting van het bos.Het hek ging open en even later ontving Shayne haar. "Ik hoop dat je je in deze regeling kunt vinden", zei hij. "Bij de anderen kun je hoe dan ook niet blijven en ik heb geen idee of je nog in Nadia's huis terecht kan. Dat hangt erg van haar humeur af. We kunnen het haar wel vragen hoor, als het tuinhuis je niet bevalt."
"Nee", zei Raven heel beslist, "ik wil daar liever niet meer heen. Dat huis was afschuwelijk. Ik was zo alleen."
"Geloof me, je bofte nog. Maar ik ben in ieder geval blij dat je me mijn ruwe ontvoering niet meer kwalijk lijkt te nemen en ons vertrouwt", zei hij en stapte zonder haar reactie af te wachten naar buiten. "Kom, dan wijs ik je de weg."Hij bracht haar naar een houten schuur achterin de tuin, die er van buiten armoedig uitzag maar van binnen heel comfortabel bleek. Er stonden een bed en twee stoelen en er was een open haard die hij meteen voor haar aanstak. Eén ding viel Raven meteen op, het huisje rook volkomen nieuw. Er hing een geur van vers hout en verf. Even overwoog ze er iets over te zeggen, maar in plaats daarvan vroeg ze: "Wat bedoelt Trang met inlanders?""Je bent er net en de vragen vliegen me alweer om de oren", zei hij terwijl hij stevig in het vuur pookte. "Inlanders zijn de mensen die niet van buiten komen. Zoals Nadia. Nadia heeft een zwak voor je, ik heb nog nimmer meegemaakt dat een inlander een nieuweling een huis aanbood. Ik weet alleen niet hoe dat nu is. De winter heeft een desastreus effect op de geheugens van inlanders."
Hij wees naar een stoel en Raven ging zitten."Waar sliepen ze dan, de nieuwelingen? Bij jullie?"
Shayne lachte kort. "Nee, niet bij ons. Net als jij wantrouwden ze ons in het begin, helemaal omdat we hen meteen een behandeling gaven. Daar kunnen we namelijk niet snel genoeg bij zijn, het proces van de transformatie duurt een tijdje, maar bij jou ging dat dus helaas niet door. Daar komt bij dat we niet te opvallend willen opereren. De inlanders hebben niet echt goed in de gaten wat er onder hun ogen gebeurt door hun beroerde geheugens. Elke keer opnieuw zijn ze verrast als er weer een parasiet bij is gekomen. Stink ik?"De laatste vraag kwam er zo plompverloren achteraan dat Raven hem geschrokken aankeek.
"Hè?"
"Stink ik, ik merk het altijd aan je ademhaling en ik sterf van de dorst dus het zal wel. Nou?"
Ze knikte bedeesd.
"Waar stink ik dan naar?"
"Ik vind dit geen leuk onderwerp", zei ze, "je kunt er niets aan doen. Jullie stinken allemaal, de ene keer meer dan de andere, soms helemaal niet, geen idee hoe dat komt."
"Ik merk dat het erger is als ik hongerig ben, waar stinken we dan naar?"
Naar rot vlees en bedorven bloed wilde ze zeggen, maar dat ging haar te ver. Ze haalde haar schouders op en staarde naar het plafond. Shayne stond op. "Ik heb wat boeken voor je neergelegd", zei hij, "je vermaakt je vast wel. Ik ga op jacht. Ik laat de sleutel achter en zou het prettig vinden als je je deur op slot doet."De volgende ochtend werd ze in alle vroegte uit bed gebeld. Slaperig stond ze op en deed de deur open.
"Kom", zei hij, "ik wil met je naar de winkel, het lijkt me goed als je de draad daar gewoon weer oppakt en een zo normaal mogelijk leven leidt."
"Ik ben bang dat ze inmiddels wel vervanging hebben gevonden", reageerde ze een beetje verbaasd, zich licht ongemakkelijk voelend in haar pyjama, "maar als je even wacht dan kleed ik me aan."
"Die vervanging hebben wij geregeld", zei hij, "je kunt vandaag meteen beginnen als je zou willen. En laat je pyjama maar aan want ik word gek van dat tuttekleedje dat je de afgelopen tijd droeg. Ik heb boven een kast vol dameskleren, daar zit vast iets beters tussen."Ze volgde hem door de nog immer stromende regen naar zijn huis en wandelde een kwartier later de kamer in, stiekem blij met wat ze aan had omdat het erg leek op wat ze gewend was te dragen in Dragan Glaenn. Shayne zat in een stoel bij de haard en knikte goedkeurend.
"Veel beter zo, we kunnen gaan."
"Ik vind het buitengewoon interessant, een man alleen met een kast vol dameskleding", zei ze en wandelde naar de deur. Hij opende zijn mond, schijnbaar op zoek naar een gevat antwoord, maar toen dat kennelijk niet kwam sloot hij hem weer en lachte. "Ik onthoudt me van commentaar", was zijn enige reactie.Raven vond het spannend na al die tijd weer in het dorp te zijn en was benieuwd of ze bekenden tegen zouden komen, maar het was volkomen stil op straat. In de winkel stond een nogal vreemd uitgedoste man achter de kassa, een vampier, en ook Trang en Lucien bleken er te zijn. De eerste groette haar vriendelijk, duidelijk blij haar te zien.
"Hier komt je vervanging Guillaume", zei Shayne terwijl hij naar de winkelbediende toeliep. "Fijn dat je hebt willen inspringen."
"Oh, graag gedaan hoor, het was een rustig baantje," glimlachte de man ontspannen en keek toen naar Raven met een blik die nieuwsgierigheid verried.Die wandelde net naar voren om zich voor te stellen, toen de man het woord tot haar richtte.
"Klopt het dat je een partner hebt die zeemeermin is?"
Beduust keek Raven hem aan, dit was wel de laatste vraag die ze verwacht had. "Mijn vriend is een zeemeerman ja", beaamde ze. "Hoe..."
De bandleden met wie je een tijdje hebt opgetrokken vertelden zoiets, om persoonlijke redenen interesseert het mij. Mijn vrouw was een zeemeermin en ik heb reden aan te nemen dat dat de oorzaak is dat ik hier verzeild ben geraakt. Ik ben heel benieuwd of hetzelfde voor jou zou kunnen gelden."Raven hapte naar adem. "Pertinent niet", protesteerde ze, "het bestaat niet dat Merril wist wat voor oord dit is en..."
"Niet je vriend. Maar... de anderen." De man stapte achter de toonbank vandaan en keek haar met een vreemde blik aan.
"Zei je nou Merril?", vroeg hij zacht.