Generatie 19 - deel 7, Verkering
Terwijl Raven heel voorzichtig haar eerste schreden op het liefdespad zette, stortte haar vader zich vol overgave in zijn romance met Maya de zeemeermin.
Bij een sceptische en wat meer neutrale waarnemer zou het vermoeden hebben kunnen postvatten dat de haast kinderlijke gretigheid waarmee hij dat deed een manier leek om zijn liefdesverdriet over Dana te lijf te gaan. Raven echter ergerde zich wild. Zijn nonchalante geflirt met het halve dorp had ze vreselijk gevonden, maar nu hij werkelijk van iemand leek te houden - iemand anders dan haar moeder - kwam daar een nieuwe emotie bij: jaloezie.Deze duistere gevoelens bleven echter onzichtbaar voor Silas en het duurde niet lang of hij vroeg officieel verkering aan zijn nieuwe vriendinnetje. Iets wat hij na zijn relatie met Shun nooit meer gedaan had.
Niet alleen Raven leed in stilte onder deze nieuwe ontwikkeling, de affaire had ook effect op Dana en haar wekelijkse bezoekjes aan Cielo Insular. De vanzelfsprekendheid waarmee ze al die tijd had kunnen genieten van zijn aandacht en toewijding was van de ene op de andere dag afgelopen, plotseling had Silas geen tijd meer voor haar. Ze repte er echter met geen woord over, Dana sprak haar gevoelens zelden uit."Ik zie de laatste tijd weinig van je vader", zei ze op een middag na het eten dapper. "Ik zou het eigenlijk best leuk vinden zijn vriendin eens te ontmoeten, is ze aardig?" "Ze is een beetje dom", antwoordde Raven en liep de kamer in.
Merril grinnikte. "Maya is vooral erg lief", zei hij tegen Dana, hij kende de zeemeermin al zijn hele leven, "maar Raven moet aan haar wennen."Raven gooide de deur weer open. "Ik moet helemaal niet aan haar wennen, ik heb mijn eigen leven oké? Ik vind haar alleen niet heel slim overkomen. Ze zit maar te giechelen en vindt hem helemaal geweldig en dat geknuffel en gesmak de hele tijd krijg je op een gegeven moment ook een staart van." Om er met een blik op Merril - die zat te schateren - aan toe te voegen: "Niks persoonlijks maar ik hoef geen staart."Het was puur toeval dat ze nog diezelfde avond, toen ze op pad gingen voor een sorbet, Silas en Maya tegen het lijf liepen.
"Kom, we gaan weer", gromde Raven geërgerd, maar Dana hield haar tegen.
"Nee nee, ik wil haar echt ontmoeten lieverd, ze lijkt belangrijk voor hem te zijn."
Monter stapte ze op het giebelende koppel af en stelde zich vriendelijk voor als Dana Haleth."Oh, hallo, ik ben Maya, Maya Ocean", reageerde Maya een beetje verlegen terwijl haar blik naar Raven schoot.
Silas stond er vanaf een afstandje naar te kijken en voelde zich duidelijk ongemakkelijk. "Dana is mijn nicht, liefje", prevelde hij. "Ze logeert soms bij ons."
Ravens oren begonnen te suizen van woede en verdriet. Ze keek Maya aan en zei fijntjes: "Ja, ze is zijn nicht. En mijn moeder." Toen draaide ze zich om en verliet het terrein."Sorry, Raven heeft het er een beetje moeilijk mee", zei Dana zachtjes tegen Maya en viel toen stil. Het leek of ze nog iets wilde zeggen maar in plaats daarvan werden haar ogen een beetje vochtig en slikte ze. "Het spijt me", mompelde ze er achteraan en droop toen ook af.Thuis ging ze in een tuinstoel liggen, terwijl Raven haar diep ongelukkig vanaf een afstandje observeerde en toen naar buiten liep.
"Hou je van hem?", vroeg ze.
Dana stond op en keek haar lang aan. "Ja", zei ze toen, "maar het wordt tijd het hoofdstuk met hem af te sluiten. Ik heb alleen even tijd nodig het te verwerken. Ik ga nu naar huis en wil hem liever voorlopig niet zien."
Ze kuste Raven, zei dat ze veel van haar hield, nam haar elementaire vorm aan en fladderde naar de teaghlach in de voortuin.Een paar uur later kwam Silas thuis. Raven had net haar tranen gedroogd en draaide hem haar rug toe.
"Ik ga hier weg", zei ze, "ik ga op mezelf wonen. Dit heeft lang genoeg geduurd."
"Ik weet werkelijk niet wat ik misdaan heb", zei Silas. "Mag ik geen vriendin hebben?"
Even bleef het stil. "Ja, natuurlijk", zei ze toen. "Maar door mama als je nicht voor te stellen heb je op haar en mijn ziel getrapt. We dachten dat je van haar hield maar ze betekent helemaal niks voor je."
"Dat slaat echt nergens op, hoe kom je daarbij!", riep Silas verbijsterd. "Ik bedoelde dat helemaal niet zo, ik wist op dat moment gewoon even niet zo snel hoe ik haar moest noemen."
"Gewoon, wat ze is, mijn moeder.""Waar is ze?", vroeg Silas, terwijl hij om zich heen keek.
"Naar huis, ze wil je niet meer zien", antwoordde Raven. "En ik ook even niet, ik ga naar bed."
"Ik snap hier helemaal niks van." Nu werd Silas voor het eerst een beetje boos. "Hoe denk jij dat je moeder mij zou voorstellen als ik bij haar thuis op de deurmat verscheen, tegenover die elf met zijn fonkelende kwaaie ogen? Zij is degene die met een ander getrouwd is, niet ik. Het spijt me dat jullie mij dit niet gunnen maar ik ga mijn leven daar niet aan aanpassen. Je mag hier rustig blijven zitten, ik heb gezegd dat dit jouw huis is en dat blijft het. Ik zoek wel een nieuw onderkomen als ik je dan zo in de weg zit."Daarna liep hij naar buiten en stond een tijdje bij de verlaten teaghlach. Hij had Dana geen pijn willen doen, hij had spijt van zijn woordkeuze. Maar tegelijkertijd had hij het idee dat dit misschien ook ergens het beste was.De volgende dag benaderde hij een kennis waarvan hij wist dat die huizen verhuurde en koos er een dat perfect bij hem paste. Daarna nam hij afscheid van Raven, die begon te huilen en zei dat ze het allemaal zo niet bedoeld had."Dat snap ik wel meiske, maar je bent nu 24, het wordt gewoon ook tijd dat je je vleugels echt uitslaat. Deze vier jaar zijn belangrijk geweest voor ons allebei, we kunnen nu beter onze eigen wegen inslaan voordat we werkelijk ruzie krijgen. En ik wil niet dat mijn aanwezigheid tussen jou en je moeder in komt te staan."
En zo verliet Silas het kleine huisje in de baai.Het viel Raven zwaar dat ze nu ineens alleen was, omdat het door de spanningen die eraan vooraf gingen toch een beetje als een mislukking voelde. Drie weken nadat Silas was vertrokken riep ze Merril bij zich en vroeg of hij het leuk vond bij haar in te trekken en die stemde meteen blij in.In het begin was het wennen voor de jonge zeemeerman, een leven op het droge. Omdat hij er alles aan wilde doen dit te laten slagen, negeerde hij nogal eens de vraag van zijn lichaam om water en vooral in het begin trof Raven hem geregeld buiten westen aan.
"Je moet wel goed voor jezelf zorgen", zei ze bezorgd, "straks wordt het je dood nog. De zee ligt in de achtertuin, plons er gewoon in wanneer je wilt."Vanaf dat moment probeerden ze een manier te vinden samen te zijn terwijl Merril toch in zijn natuurlijke habitat kon blijven. Wat er op neerkwam dat hij 's morgens vertrok en 's avonds weer thuiskwam. Maar dat gold vaak ook voor Raven, dus al snel hadden ze daarin een goed ritme te pakken.Wat Merril niet aan Raven vertelde, was dat zijn vrienden onder de zeespiegel niet te spreken waren over zijn verhuizing. Een relatie met een landwezen aangaan was geoorloofd, maar er golden strenge wetten en regels en wie zich daar niet aan hield kon rekenen op eindeloze preken.
"Hou op", gebaarde hij tenslotte ongeduldig naar zijn beste vriend Triton, toen die hem weer eens ongevraagd over het onderwerp lastigviel. "Ik hou van haar en ik wil samen met haar onze kinderen opvoeden. Mijn moeder is het nooit te boven gekomen dat zij en mijn vader om deze reden uit elkaar gedreven zijn en ik hem nooit heb gekend. Niemand heeft er iets mee te maken wat ik met mijn leven doe!"Met een ferme zwiep van zijn staart draaide hij zich om en zwom weg, zijn vriend verder negerend.Hun verkering voelde goed en stevig en ze waren heel gelukkig samen. Maar toen Merril voorzichtig over een gezinnetje begon hield Raven de boot af. Ergens voelde ze zich daar nog te rusteloos voor, alsof ze niet alles uit het leven haalde wat erin zat.
"Waarom ga je niet naar het conservatorium zoals je vader graag wil?", vroeg Merril. Raven schudde haar hoofd. "Ik ben geen type om in de schoolbanken te zitten en mijn werk vind ik leuk, dat is het probleem niet", zei ze. "Bovendien beleef ik veel plezier aan mijn muziek, maar ik wil er niet mijn beroep van maken.""Ga reizen", adviseerde Silas haar. "Er ligt een hele wereld voor je open. In je eentje of samen met Merril als hij het ziet zitten, gewoon eens heel ergens anders heen." Zijn pogingen haar aan de studie te krijgen had hij gestaakt, het was hem nu wel duidelijk dat zijn dochter zelf heel goed wist wat ze wel en niet wilde en inmiddels respecteerde hij dat.Raven was hem op gaan zoeken in zijn nieuwe woning. Ze moest er een flink eindje voor varen, hij had een huisje uitgekozen op een onbewoond eilandje even buiten Cielo Insolar, dat als een soort veredelde circustent in zee stak. Ze had haar vader aangetroffen achter een piano, die hij tot haar verbazing heel goed bleek te kunnen bespelen.Ze gingen buiten in het zonnetje zitten en genoten van de zee en de rust terwijl ze keuvelend allerlei landen de revue lieten passeren. China leek haar wel wat, daar kon Silas prachtige verhalen over vertellen.
"Ik ben wel benieuwd naar die Shun", grinnikte ze. "Dat zal inmiddels wel een oud vrouwtje zijn."
Silas glimlachte. "Dat zou heel goed kunnen", peinsde hij. "Grappig, daar heb ik nooit bij stilgestaan. Ze zal zo ongeveer tegen de zestig lopen ja, net als ik. Merril moet maar eens met je opa gaan praten, zijn leven is natuurlijk ook veel korter dan het jouwe."
"En Maya?", vroeg Raven. Ze had besloten haar vaders vriendin te accepteren en noemde dus expres haar naam omdat ze wilde dat hij dat ook wist.
Silas knikte. "Die ook", zei hij. "Hoewel ze een stuk jonger is dan ik, dus die heeft me nog niet zomaar ingehaald."'s Avonds aten ze wat samen en roosterden daarna marshmellows. Ze luisterden naar het kabbelende water onder de vlonder en ineens kreeg Raven een ingeving.
"Een tijdje geleden heb ik een aangespoelde fles gevonden met een briefje erin", zei ze. "Merril zegt dat hij echt lijkt, niet iets van spelende kinderen, maar ik geloof dat hij de naam die onder het briefje stond niet prettig vond. Midnight Hollow, zegt het jou iets?"
Silas schudde zijn hoofd en brandde zijn tong. Na een slok water vroeg hij: "Wat stond er op het briefje?"
Raven haalde haar schouders op. "Het was nogal vaag. Iets over een allesverslindende duisternis en dat alles vernietigd werd wat mooi was. Het was een hartenkreet stond er maar ik had niet het gevoel dat het van een schipbreukeling was of zo. Er stond juist 'verre van hier' te blijven."
"Dé manier om jouw aandacht te trekken", zei Silas droog.
Raven lachte.De volgende dag vroeg ze Merril even te gaan zitten en legde ze haar plan voor.
"Ik weet wel dat het waarschijnlijk niks is of dat de schrijver van dat briefje allang dood is, maar ik ben gewoon nieuwsgierig en wil het onderzoeken."
Peinzend keek Merril haar aan. "Het is niet zonder gevaar, dat Midnight Hollow is een vreemde plek. Ik ken niemand die er werkelijk geweest is, alleen via-via. Je kunt het een beetje vergelijken met jouw geboortestreek. Eigenlijk is het vrijwel onbereikbaar als je niet weet hoe je er moet komen."
"Maar jij weet dat wel?"
"Nou ja, min of meer", gaf hij onwillig toe. "Je moet Beo hebben, dat is een visser die op een van de verder gelegen eilanden woont... eh... ik ben de naam even kwijt. Een vreemde snuiter en ik vertrouw hem voor geen cent.""Breng me bij hem", zei Raven. "En dan kijk ik er een dagje rond en als er niks is kom ik gewoon weer terug."
Merril zweeg.
"En daarna trouwen we."
"Wat?" Geschokt keek Merril haar aan.
"Als je wilt."
Hij glunderde. "Raar kind, doe niet zo geëmancipeerd, ik hoor op mijn knieën te gaan en jou dat te vragen."
"Nou ja, het is toch een rustgevende gedachte dat je mijn antwoord al weet?"Een week later bevond Raven zich in een klein roeibootje ergens op de oceaan, met tegenover zich een van de vreemdste figuren die ze ooit had ontmoet. En dat wilde wat zeggen voor een meisje dat was opgegroeid in Dragan Glaenn.
De gehele overtocht zweeg hij als het graf, maar keek haar continu nieuwsgierig aan terwijl hij op iets kauwde en af en toe in het water spoog.
Ze voeren uren en uren, onbeschermd onder de hete zon, tot er een donker land opdoemde. De visser roeide zijn boot in de richting van een diepe inham en even later werden ze opgeslokt door een alles absorberende duisternis. Raven rilde een beetje terwijl ze tussen de donkergrijze hellingen voortgleden, de temperatuur was meteen flink gedaald."Zo", zei de visser, "nu is er geen weg meer terug."
Bij een sceptische en wat meer neutrale waarnemer zou het vermoeden hebben kunnen postvatten dat de haast kinderlijke gretigheid waarmee hij dat deed een manier leek om zijn liefdesverdriet over Dana te lijf te gaan. Raven echter ergerde zich wild. Zijn nonchalante geflirt met het halve dorp had ze vreselijk gevonden, maar nu hij werkelijk van iemand leek te houden - iemand anders dan haar moeder - kwam daar een nieuwe emotie bij: jaloezie.Deze duistere gevoelens bleven echter onzichtbaar voor Silas en het duurde niet lang of hij vroeg officieel verkering aan zijn nieuwe vriendinnetje. Iets wat hij na zijn relatie met Shun nooit meer gedaan had.
Niet alleen Raven leed in stilte onder deze nieuwe ontwikkeling, de affaire had ook effect op Dana en haar wekelijkse bezoekjes aan Cielo Insular. De vanzelfsprekendheid waarmee ze al die tijd had kunnen genieten van zijn aandacht en toewijding was van de ene op de andere dag afgelopen, plotseling had Silas geen tijd meer voor haar. Ze repte er echter met geen woord over, Dana sprak haar gevoelens zelden uit."Ik zie de laatste tijd weinig van je vader", zei ze op een middag na het eten dapper. "Ik zou het eigenlijk best leuk vinden zijn vriendin eens te ontmoeten, is ze aardig?" "Ze is een beetje dom", antwoordde Raven en liep de kamer in.
Merril grinnikte. "Maya is vooral erg lief", zei hij tegen Dana, hij kende de zeemeermin al zijn hele leven, "maar Raven moet aan haar wennen."Raven gooide de deur weer open. "Ik moet helemaal niet aan haar wennen, ik heb mijn eigen leven oké? Ik vind haar alleen niet heel slim overkomen. Ze zit maar te giechelen en vindt hem helemaal geweldig en dat geknuffel en gesmak de hele tijd krijg je op een gegeven moment ook een staart van." Om er met een blik op Merril - die zat te schateren - aan toe te voegen: "Niks persoonlijks maar ik hoef geen staart."Het was puur toeval dat ze nog diezelfde avond, toen ze op pad gingen voor een sorbet, Silas en Maya tegen het lijf liepen.
"Kom, we gaan weer", gromde Raven geërgerd, maar Dana hield haar tegen.
"Nee nee, ik wil haar echt ontmoeten lieverd, ze lijkt belangrijk voor hem te zijn."
Monter stapte ze op het giebelende koppel af en stelde zich vriendelijk voor als Dana Haleth."Oh, hallo, ik ben Maya, Maya Ocean", reageerde Maya een beetje verlegen terwijl haar blik naar Raven schoot.
Silas stond er vanaf een afstandje naar te kijken en voelde zich duidelijk ongemakkelijk. "Dana is mijn nicht, liefje", prevelde hij. "Ze logeert soms bij ons."
Ravens oren begonnen te suizen van woede en verdriet. Ze keek Maya aan en zei fijntjes: "Ja, ze is zijn nicht. En mijn moeder." Toen draaide ze zich om en verliet het terrein."Sorry, Raven heeft het er een beetje moeilijk mee", zei Dana zachtjes tegen Maya en viel toen stil. Het leek of ze nog iets wilde zeggen maar in plaats daarvan werden haar ogen een beetje vochtig en slikte ze. "Het spijt me", mompelde ze er achteraan en droop toen ook af.Thuis ging ze in een tuinstoel liggen, terwijl Raven haar diep ongelukkig vanaf een afstandje observeerde en toen naar buiten liep.
"Hou je van hem?", vroeg ze.
Dana stond op en keek haar lang aan. "Ja", zei ze toen, "maar het wordt tijd het hoofdstuk met hem af te sluiten. Ik heb alleen even tijd nodig het te verwerken. Ik ga nu naar huis en wil hem liever voorlopig niet zien."
Ze kuste Raven, zei dat ze veel van haar hield, nam haar elementaire vorm aan en fladderde naar de teaghlach in de voortuin.Een paar uur later kwam Silas thuis. Raven had net haar tranen gedroogd en draaide hem haar rug toe.
"Ik ga hier weg", zei ze, "ik ga op mezelf wonen. Dit heeft lang genoeg geduurd."
"Ik weet werkelijk niet wat ik misdaan heb", zei Silas. "Mag ik geen vriendin hebben?"
Even bleef het stil. "Ja, natuurlijk", zei ze toen. "Maar door mama als je nicht voor te stellen heb je op haar en mijn ziel getrapt. We dachten dat je van haar hield maar ze betekent helemaal niks voor je."
"Dat slaat echt nergens op, hoe kom je daarbij!", riep Silas verbijsterd. "Ik bedoelde dat helemaal niet zo, ik wist op dat moment gewoon even niet zo snel hoe ik haar moest noemen."
"Gewoon, wat ze is, mijn moeder.""Waar is ze?", vroeg Silas, terwijl hij om zich heen keek.
"Naar huis, ze wil je niet meer zien", antwoordde Raven. "En ik ook even niet, ik ga naar bed."
"Ik snap hier helemaal niks van." Nu werd Silas voor het eerst een beetje boos. "Hoe denk jij dat je moeder mij zou voorstellen als ik bij haar thuis op de deurmat verscheen, tegenover die elf met zijn fonkelende kwaaie ogen? Zij is degene die met een ander getrouwd is, niet ik. Het spijt me dat jullie mij dit niet gunnen maar ik ga mijn leven daar niet aan aanpassen. Je mag hier rustig blijven zitten, ik heb gezegd dat dit jouw huis is en dat blijft het. Ik zoek wel een nieuw onderkomen als ik je dan zo in de weg zit."Daarna liep hij naar buiten en stond een tijdje bij de verlaten teaghlach. Hij had Dana geen pijn willen doen, hij had spijt van zijn woordkeuze. Maar tegelijkertijd had hij het idee dat dit misschien ook ergens het beste was.De volgende dag benaderde hij een kennis waarvan hij wist dat die huizen verhuurde en koos er een dat perfect bij hem paste. Daarna nam hij afscheid van Raven, die begon te huilen en zei dat ze het allemaal zo niet bedoeld had."Dat snap ik wel meiske, maar je bent nu 24, het wordt gewoon ook tijd dat je je vleugels echt uitslaat. Deze vier jaar zijn belangrijk geweest voor ons allebei, we kunnen nu beter onze eigen wegen inslaan voordat we werkelijk ruzie krijgen. En ik wil niet dat mijn aanwezigheid tussen jou en je moeder in komt te staan."
En zo verliet Silas het kleine huisje in de baai.Het viel Raven zwaar dat ze nu ineens alleen was, omdat het door de spanningen die eraan vooraf gingen toch een beetje als een mislukking voelde. Drie weken nadat Silas was vertrokken riep ze Merril bij zich en vroeg of hij het leuk vond bij haar in te trekken en die stemde meteen blij in.In het begin was het wennen voor de jonge zeemeerman, een leven op het droge. Omdat hij er alles aan wilde doen dit te laten slagen, negeerde hij nogal eens de vraag van zijn lichaam om water en vooral in het begin trof Raven hem geregeld buiten westen aan.
"Je moet wel goed voor jezelf zorgen", zei ze bezorgd, "straks wordt het je dood nog. De zee ligt in de achtertuin, plons er gewoon in wanneer je wilt."Vanaf dat moment probeerden ze een manier te vinden samen te zijn terwijl Merril toch in zijn natuurlijke habitat kon blijven. Wat er op neerkwam dat hij 's morgens vertrok en 's avonds weer thuiskwam. Maar dat gold vaak ook voor Raven, dus al snel hadden ze daarin een goed ritme te pakken.Wat Merril niet aan Raven vertelde, was dat zijn vrienden onder de zeespiegel niet te spreken waren over zijn verhuizing. Een relatie met een landwezen aangaan was geoorloofd, maar er golden strenge wetten en regels en wie zich daar niet aan hield kon rekenen op eindeloze preken.
"Hou op", gebaarde hij tenslotte ongeduldig naar zijn beste vriend Triton, toen die hem weer eens ongevraagd over het onderwerp lastigviel. "Ik hou van haar en ik wil samen met haar onze kinderen opvoeden. Mijn moeder is het nooit te boven gekomen dat zij en mijn vader om deze reden uit elkaar gedreven zijn en ik hem nooit heb gekend. Niemand heeft er iets mee te maken wat ik met mijn leven doe!"Met een ferme zwiep van zijn staart draaide hij zich om en zwom weg, zijn vriend verder negerend.Hun verkering voelde goed en stevig en ze waren heel gelukkig samen. Maar toen Merril voorzichtig over een gezinnetje begon hield Raven de boot af. Ergens voelde ze zich daar nog te rusteloos voor, alsof ze niet alles uit het leven haalde wat erin zat.
"Waarom ga je niet naar het conservatorium zoals je vader graag wil?", vroeg Merril. Raven schudde haar hoofd. "Ik ben geen type om in de schoolbanken te zitten en mijn werk vind ik leuk, dat is het probleem niet", zei ze. "Bovendien beleef ik veel plezier aan mijn muziek, maar ik wil er niet mijn beroep van maken.""Ga reizen", adviseerde Silas haar. "Er ligt een hele wereld voor je open. In je eentje of samen met Merril als hij het ziet zitten, gewoon eens heel ergens anders heen." Zijn pogingen haar aan de studie te krijgen had hij gestaakt, het was hem nu wel duidelijk dat zijn dochter zelf heel goed wist wat ze wel en niet wilde en inmiddels respecteerde hij dat.Raven was hem op gaan zoeken in zijn nieuwe woning. Ze moest er een flink eindje voor varen, hij had een huisje uitgekozen op een onbewoond eilandje even buiten Cielo Insolar, dat als een soort veredelde circustent in zee stak. Ze had haar vader aangetroffen achter een piano, die hij tot haar verbazing heel goed bleek te kunnen bespelen.Ze gingen buiten in het zonnetje zitten en genoten van de zee en de rust terwijl ze keuvelend allerlei landen de revue lieten passeren. China leek haar wel wat, daar kon Silas prachtige verhalen over vertellen.
"Ik ben wel benieuwd naar die Shun", grinnikte ze. "Dat zal inmiddels wel een oud vrouwtje zijn."
Silas glimlachte. "Dat zou heel goed kunnen", peinsde hij. "Grappig, daar heb ik nooit bij stilgestaan. Ze zal zo ongeveer tegen de zestig lopen ja, net als ik. Merril moet maar eens met je opa gaan praten, zijn leven is natuurlijk ook veel korter dan het jouwe."
"En Maya?", vroeg Raven. Ze had besloten haar vaders vriendin te accepteren en noemde dus expres haar naam omdat ze wilde dat hij dat ook wist.
Silas knikte. "Die ook", zei hij. "Hoewel ze een stuk jonger is dan ik, dus die heeft me nog niet zomaar ingehaald."'s Avonds aten ze wat samen en roosterden daarna marshmellows. Ze luisterden naar het kabbelende water onder de vlonder en ineens kreeg Raven een ingeving.
"Een tijdje geleden heb ik een aangespoelde fles gevonden met een briefje erin", zei ze. "Merril zegt dat hij echt lijkt, niet iets van spelende kinderen, maar ik geloof dat hij de naam die onder het briefje stond niet prettig vond. Midnight Hollow, zegt het jou iets?"
Silas schudde zijn hoofd en brandde zijn tong. Na een slok water vroeg hij: "Wat stond er op het briefje?"
Raven haalde haar schouders op. "Het was nogal vaag. Iets over een allesverslindende duisternis en dat alles vernietigd werd wat mooi was. Het was een hartenkreet stond er maar ik had niet het gevoel dat het van een schipbreukeling was of zo. Er stond juist 'verre van hier' te blijven."
"Dé manier om jouw aandacht te trekken", zei Silas droog.
Raven lachte.De volgende dag vroeg ze Merril even te gaan zitten en legde ze haar plan voor.
"Ik weet wel dat het waarschijnlijk niks is of dat de schrijver van dat briefje allang dood is, maar ik ben gewoon nieuwsgierig en wil het onderzoeken."
Peinzend keek Merril haar aan. "Het is niet zonder gevaar, dat Midnight Hollow is een vreemde plek. Ik ken niemand die er werkelijk geweest is, alleen via-via. Je kunt het een beetje vergelijken met jouw geboortestreek. Eigenlijk is het vrijwel onbereikbaar als je niet weet hoe je er moet komen."
"Maar jij weet dat wel?"
"Nou ja, min of meer", gaf hij onwillig toe. "Je moet Beo hebben, dat is een visser die op een van de verder gelegen eilanden woont... eh... ik ben de naam even kwijt. Een vreemde snuiter en ik vertrouw hem voor geen cent.""Breng me bij hem", zei Raven. "En dan kijk ik er een dagje rond en als er niks is kom ik gewoon weer terug."
Merril zweeg.
"En daarna trouwen we."
"Wat?" Geschokt keek Merril haar aan.
"Als je wilt."
Hij glunderde. "Raar kind, doe niet zo geëmancipeerd, ik hoor op mijn knieën te gaan en jou dat te vragen."
"Nou ja, het is toch een rustgevende gedachte dat je mijn antwoord al weet?"Een week later bevond Raven zich in een klein roeibootje ergens op de oceaan, met tegenover zich een van de vreemdste figuren die ze ooit had ontmoet. En dat wilde wat zeggen voor een meisje dat was opgegroeid in Dragan Glaenn.
De gehele overtocht zweeg hij als het graf, maar keek haar continu nieuwsgierig aan terwijl hij op iets kauwde en af en toe in het water spoog.
Ze voeren uren en uren, onbeschermd onder de hete zon, tot er een donker land opdoemde. De visser roeide zijn boot in de richting van een diepe inham en even later werden ze opgeslokt door een alles absorberende duisternis. Raven rilde een beetje terwijl ze tussen de donkergrijze hellingen voortgleden, de temperatuur was meteen flink gedaald."Zo", zei de visser, "nu is er geen weg meer terug."