Generatie 19 - deel 16, Liefde
And then one dark and dreary night
Their fortune took a spin
Insanity and homicide
Deluded Shayne BoleynNo screams were heard in Dragan Glaenn
From Meaghan nor Erin
But in the morning both were slain
And gone was Shayne Boleyn*"Shayne vertelde me over het liedje dat je gezongen had toen jullie elkaar voor het eerst ontmoetten", zei Trang zacht terwijl ze naar Ravens krijtwitte gezicht keek. "Misschien had ik niks moeten zeggen en heb ik nu alles bedorven voor jullie."
Raven schudde haar hoofd. "Nee, het is beter dat ik het weet. Eerlijk gezegd bevestigt het alleen een vermoeden, het was allemaal te toevallig. Shayne komt uit Dragan Glaenn, net als ik, dat was me door allerlei kleine dingetjes al duidelijk geworden. De kleding in zijn huis, de lokale volksliedjes die hij overduidelijk blijkt te kennen. En hij is hier zeker al een eeuw vertelde hij. Ik ben juist blij dat je het een en ander hebt toegelicht zodat ik het kan plaatsen."Later zocht ze Guillaume op zoals ze had beloofd en praatte met hem over Merril. Zijn karakter, zijn opgeruimde humeur, hoe hij eruit zag, wat zijn hobby's waren. Het was vreemd zo toegewijd te praten over een man van wie ze oprecht hield, terwijl ergens in dit huis een andere man rondliep die ze minstens zoveel liefhad. Daarover zei ze uiteraard niets tegen Guillaume. Hij zou het snel genoeg ontdekken.De eerste keer dat ze als koppel het dorp in gingen merkte Raven dat er iets veranderd was. Shayne stelde zich nog veel bezorgder op dan voorheen of kwam daar in ieder geval openlijker voor uit. Het had toeval geleken dat hij altijd net in de buurt was als ze de winkel verliet of bijvoorbeeld plotseling binnenwandelde toen Nadia met haar scherpe vragen was gekomen, maar nu verloor hij haar helemaal geen moment meer uit het oog."Het is lente Shayne, niemand doet me iets", zei ze af en toe plagerig. "Je kunt me best een ogenblik alleen laten."
"Weet ik wel", bromde hij dan en liet haar braaf een uurtje met rust, om daarna snel weer op te duiken. Stiekem vond ze het fijn en moest ze erom lachen. Zo miserabel en eenzaam als ze zich de eerste tijd had gevoeld hier, zo hemels en blij voelde ze zich nu. Ze maakten eindeloze wandelingen samen, musiceerden of zaten middagen en avonden lang rustig te lezen of te praten.De zomer begon met een van de vreemdste natuurverschijnselen die Raven ooit aanschouwd had. Toen ze opstond zag ze dat de slaapkamer baadde in een vuurrood licht en een blik naar buiten verklaarde waar dat door werd veroorzaakt.Onmiddellijk wekte ze Shayne en een tijdje stonden ze door het raam naar buiten te kijken.
"Wat is het? Waar komt dat licht vandaan?", vroeg Raven. "Het lijkt alsof de wereld in bloed gedoopt is."
Op het moment dat ze het zei schrok ze van haar eigen woorden, maar hij leek het niet op te merken en knikte. "Het gebeurt ieder jaar wel een keer, het is prachtig en eng tegelijk. We blijven liever binnen als het gebeurt, je weet in deze wereld nooit of er iets achter schuilgaat en we nemen geen risico's.Na een aantal dagen kleurde alles weer vertrouwd grijs en besloot Shayne haar mee te nemen naar een vreemd bos dat een eindje buiten de grenzen van het dorp lag in een smalle doodlopende vallei.
"De grond...", zei Raven verbaasd en hurkte om het te onderzoeken. Het bleek gewoon aarde. "Hoe komt het zo rood? Toch geen...?"
"Bloed? Nee hoor", grinnikte Shayne. "We hebben geen idee, het ziet er heel luguber uit en het prettige van deze plek is dat de inlanders hem mijden omdat we hen hebben wijsgemaakt dat 'het hier gebeurt'."
"Dat wat hier gebeurt?"
"Het. Dat wat wij doen en waar je beter niet bij aanwezig kunt zijn. Niets dus, laat ze maar lekker bang zijn."Even hield hij stil en wees toen. "Kijk."
In de verte zag Raven iets dat leek op een pulserend rood lampje. "Wat is dat?", vroeg ze nieuwsgierig.
Voordat ze iets kon doen wandelde hij erheen en keek achterom. "Wat wilde je doen? Het pakken zeker?"
Bijna had Raven geknikt, maar toen keek ze hem pienter aan. "Nee, natuurlijk niet, dat zou dom zijn. Ik wilde het laten liggen en er eerst vanaf een afstandje heel voorzichtig naar kijken", antwoordde ze.
"Grote meid", lachte hij, "en jokkebrok." Hij bukte zich en raapte het op."Nou ja", smaalde ze. "Mij de stuipen op het lijf jagen, blijkt het niks bijzonders."
"Jou moet geleerd worden niet overal als een blindeman op af te denderen en die taak heb ik op me genomen."
Ze lachte. "Wat is het eigenlijk?"
"Een zaadje van de plasmastruik. Jammer dat we er niets aan hebben omdat hier niets groeit, ook gewassen niet. Maar er liggen overal edelstenen, laten we die zoeken. Daar houden ze van hier dus het levert heel veel op."
Daarna draafden ze door het bos en elke keer dat Raven iets had gevonden en trots bij hem afleverde bedankte hij haar uitvoerig.De dagen die volgden waren heet en broeierig, ook al liet de zon zich nimmer direct zien en was de hemel even grijs als altijd. Shayne wist een afgelegen strandje waar niemand kwam en daar hadden ze heerlijk het rijk voor zich alleen. Urenlang zwommen ze rond, tot Raven vol afgrijzen zag dat zijn huid begon te roken en te vonken."Ja, ik moet denk ik even de schaduw gaan opzoeken", reageerde Shayne laconiek op haar uitroep.
"Wat gebeurt er anders? Je verbrandt toch niet of zo?"
"Welnee, ik val flauw wat in het water vrij onhandig is, maar gelukkig heb ik een strandwacht tot mijn beschikking die me vast wel veilig op het droge weet te krijgen."
"Zonder reddingsmatje, zo'n grote kerel?", hoonde Raven en spetterde hem nat. "Veel te zwaar, hop naar de kant met jou."Grinnikend liet hij zich naar het strand commanderen, waar hij zich aankleedde en zijn parasol opstak.
"Zo", zei hij. "Als jij je nou ook aankleedt heb ik nog een leuke verrassing voor je."Ze reden naar een park vol kraampjes en heel even moest Raven aan de festivalterreinen denken van Dragan Glaenn, Monte Castiglione en Cielo Insolar. Het oogde allemaal wat somberder, maar dit park had een geweldige pre. In het midden, op een rond pleintje, wiegelde hoog boven hun hoofden een grote luchtballon.
"Daar wil ik in!", riep Raven.
"Nou, wat een bof zeg", lachte Shayne, "dat was namelijk precies wat ik voor je in petto had."Gelukkig stond er geen rij, ze konden zo in de mand stappen. Shayne trok het deurtje dicht en reikte toen boven zich naar een koord, waardoor de luchtballon zich heel langzaam begon los te maken van de grond.
"Ooooh, toch wel eng...", vond Raven."Ja", zei Shayne. "Maar dan is het nu tijd voor de domper, we vliegen nergens heen."
"Wat? Waarom niet?"
"Op deze hoogte blijven we steken, hoger gaat hij niet. Geniet van het uitzicht zou ik zeggen."
Hij grinnikte even om haar teleurgestelde gezicht en nog meer toen Raven zich meteen herstelde, een verrekijker van haar handen maakte en deed of ze vol bewondering een weids landschap bejubelde. "Het is overweldigend, het is schitterend, het is...""... dichtbij", maakte Shayne haar zin af. "Oh, kijk, daar loopt Seema, kom, dan toosten we op haar."Giechelend sloegen ze hun armen om elkaar heen en hieven met hun andere hand een denkbeeldig glas.
"Seema!", riep Shayne, "Seema, hier boven! We willen met je proosten op de liefde. Leve de liefde!"
"Wat zit er in dat glas van jou, volgens mij ben je dronken", zei Raven droog en kreeg als antwoord een zoen op haar mond.Ver beneden hen bleef Seema staan, keek naar hen op en terwijl haar lippen dun werden en zich terugtrokken tot aan haar tandvlees siste ze ingehouden en vol haat: "Liefde... Liefde..."
"Liefde... liefde...", nam de warme zomerbries het van haar over en voerde het verder, zo fluisterzacht dat de twee in het mandje het niet konden horen. De woorden cirkelden geruisloos omhoog en lieten de zwarte dorre takken van de bomen ratelen.
Liefde... liefde...liefde....Even later liet Shayne de ballon weer veilig landen en na een potje voetbal en een ijsje gingen ze rozig en verliefd naar huis.
Die avond ging Raven vroeg naar bed met de woorden dat ze het liefst in een laagje water wilde slapen omdat ze pufte van de hitte, maar toen Shayne zich een uurtje daarna bij haar voegde lag ze diep weggedoken onder de dekens.
Het was inderdaad koud geworden merkte hij. Hij deed het licht uit en viel in slaap.De volgende ochtend werd Raven wakker in een leeg bed en schrok van de ijzige kou toen ze de dekens opzij schoof. In de ladekast vond ze een trui en een warme rok die ze meteen aantrok en nadat ze een tijdje verbluft naar buiten had staan kijken ging ze naar beneden om te zien waar Shayne uithing. Hij bleek in de woonkamer te zijn, waar hij net de open haard had aangestoken.
"Is dit normaal?", vroeg ze, terwijl ze dichterbij het vuur ging staan.
"Nee", zei hij. "En het betekent helaas dat je voorlopig niet meer naar buiten kunt. Kennelijk worden de nazomer en de herfst dit keer overgeslagen en zijn we meteen middenin de winter beland."Hij draaide zich om, zag haar verbouwereerde blik en liep naar haar toe. "Maar dat geeft niks", zei hij zachtjes in haar oor. "We gaan zorgen dat het hier binnen warm en gezellig is en we hebben elkaar."
Ze glimlachte dapper. Als ze met iemand de winter wilde doorbrengen dan met Shayne, maar er was iets in zijn blik en zijn manier van doen dat haar verontrustte. Shayne woonde hier al zo lang en ze merkte dat hij net zo verbaasd was over deze plotselinge omslag als zij.Even later zaten ze aan het ontbijt en na een poosje verbrak Raven de stilte.
"Jij maakt je ook zorgen hè?"
"Nou, zorgen", probeerde hij het af te zwakken, "ga je nou niks in je hoofd halen. Maar ik vind het wel gek ja. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. Ik ga straks even bij de anderen langs om te zien wat zij ervan denken." Om bij het zien van haar verschrikte blik snel te vervolgen: "Of morgen als je dat liever hebt. Het kan ook morgen. Maak je niet dik ravenmeisje, het is anders dan anders maar hier binnen ben je hoe dan ook veilig."De hele dag zaten ze bij de haard en lazen. Praten deden ze niet veel. Raven hing heerlijk tegen Shayne aan en het lukte haar zowaar het onbestendige gevoel dat aan haar knaagde te vergeten. In feite was dit precies hetzelfde als de vorige winter, toen ze opgesloten zat in een groot huis vol vampiers, alleen minder eenzaam. En er stonden nog boeken genoeg in de kast die popelden om door haar gelezen te worden."Hoe kom je eigenlijk aan al die boeken?", vroeg ze.
Shayne keek naar zijn boekenkast. "Die stonden er ineens in nadat ik het er een keer met iemand in het dorp over had gehad", zei hij. "Hetzelfde als onze kleren in de ladekasten. Alles sluit naadloos aan bij de bewoners. Wat je hier in huis vindt is naar mijn smaak en inmiddels ook de jouwe neem ik aan. De jurk die je eerst droeg toen je bij ons kwam was duidelijk afkomstig uit Trangs collectie en dat witte jurkje waar je de lente mee begon herkende ik als iets van Liese."
Hij gaf haar een zoen op de punt van haar neus en stond op. "Laten we maar naar bed gaan", zei hij."Zo erg is het toch niet om met mij opgesloten te zitten?", vroeg hij even later een beetje verlegen, nadat ze zich in dikke pyjama's hadden gestoken en in bed waren gestapt. Raven kroop dicht tegen hem aan.
"Nee hoor, dat is best uit te houden", glimlachte ze. "Als je maar heel aardig voor me bent."
"Altijd", antwoordde hij en begon haar teder te kussen."Ben je me nu al vergeten Shayne?"Met een ruk schoot hij omhoog.
"Nee", fluisterde hij, "nee nee nee, natuurlijk niet. Meaghan, liefste, natuurlijk ben ik je niet vergeten... Hoe kun je dat denken?"Raven had geen idee wat er gebeurde. Verward stond ze op en liep naar hem toe.
"Shayne?", vroeg ze aarzelend, "wat is er? Is er iets mis?"
Shayne stond naast het bed en zei niets. Zijn gezicht leek van was, zo bleek was hij."Het is onvergeeflijk wat ik heb gedaan", prevelde hij toen, "het spijt me, Meaghan. Meaghan, hoor je me? Ik hou van je, ik stop hier meteen mee."
Raven was bijna in tranen. "Shayne, vertel me nou wat er is, wat gebeurde er? Wil je me alsjeblieft zeggen wat er is?"
Heel even keek hij haar aan alsof ze een geest was, verliet toen zonder verder nog iets te zeggen de slaapkamer en trok de deur achter zich dicht. Toen bleef hij stokstijf staan."Erin...", zei hij zacht terwijl zijn stem brak. "Erin, ik ben het, papa. Mag ik... Meaghan, mag ik haar even vasthouden? Alsjeblieft?"
Maar de geesten zweefden zonder aandacht aan hem te schenken weg, de ijskoude nacht in.Raven hoorde hem de trap opgaan naar de bovenste verdieping en begreep dat hij vannacht niet meer zou terugkomen. Een hele tijd stond ze verblind door haar tranen voor het raam, tot ze merkte dat ze tot op het bot verkleumd was. Toen kroop ze terug in bed, waar ze wonderlijk snel in een diepe slaap viel.De volgende ochtend kleedde ze zich meteen aan en ging naar beneden. Het was muisstil in huis en toen ze de huiskamer binnenliep viel haar oog meteen op het briefje dat hij op tafel voor haar had achtergelaten.Ik ben op jacht.
Als ik terugkom breng ik je bij Trang en de anderen.
Zorg dat je bent aangekleed.Raven liep naar de slaapkamer, kleedde zich warm aan en verliet het huis. Als ze dan terug moest naar het vampierhuis dan ging ze wel alleen. Iedere inlander die haar pad met kwade bedoelingen zou kruisen kon erop rekenen weggeflitst te worden.
Hoewel er diep van binnen een piepklein inktzwart hoekje in haar groeide waar andere plannen werden gesmeed. Misschien deed ze wel niets en zou ze hen gewoon hun gang laten gaan. Voor haar hoefde het allemaal niet meer zo nodig. Dit was geen leven. Dit was overleven.
*En toen, op een donkere en sombere nacht; ging hun geluk ervandoor; krankzinnigheid en moord; beheksten Shayne Boleyn
Er werden geen schreeuwen gehoord in Dragan Glaenn; van Meaghan noch Erin; maar in de ochtend waren beiden vermoord; en verdwenen was Shayne Boleyn
Their fortune took a spin
Insanity and homicide
Deluded Shayne BoleynNo screams were heard in Dragan Glaenn
From Meaghan nor Erin
But in the morning both were slain
And gone was Shayne Boleyn*"Shayne vertelde me over het liedje dat je gezongen had toen jullie elkaar voor het eerst ontmoetten", zei Trang zacht terwijl ze naar Ravens krijtwitte gezicht keek. "Misschien had ik niks moeten zeggen en heb ik nu alles bedorven voor jullie."
Raven schudde haar hoofd. "Nee, het is beter dat ik het weet. Eerlijk gezegd bevestigt het alleen een vermoeden, het was allemaal te toevallig. Shayne komt uit Dragan Glaenn, net als ik, dat was me door allerlei kleine dingetjes al duidelijk geworden. De kleding in zijn huis, de lokale volksliedjes die hij overduidelijk blijkt te kennen. En hij is hier zeker al een eeuw vertelde hij. Ik ben juist blij dat je het een en ander hebt toegelicht zodat ik het kan plaatsen."Later zocht ze Guillaume op zoals ze had beloofd en praatte met hem over Merril. Zijn karakter, zijn opgeruimde humeur, hoe hij eruit zag, wat zijn hobby's waren. Het was vreemd zo toegewijd te praten over een man van wie ze oprecht hield, terwijl ergens in dit huis een andere man rondliep die ze minstens zoveel liefhad. Daarover zei ze uiteraard niets tegen Guillaume. Hij zou het snel genoeg ontdekken.De eerste keer dat ze als koppel het dorp in gingen merkte Raven dat er iets veranderd was. Shayne stelde zich nog veel bezorgder op dan voorheen of kwam daar in ieder geval openlijker voor uit. Het had toeval geleken dat hij altijd net in de buurt was als ze de winkel verliet of bijvoorbeeld plotseling binnenwandelde toen Nadia met haar scherpe vragen was gekomen, maar nu verloor hij haar helemaal geen moment meer uit het oog."Het is lente Shayne, niemand doet me iets", zei ze af en toe plagerig. "Je kunt me best een ogenblik alleen laten."
"Weet ik wel", bromde hij dan en liet haar braaf een uurtje met rust, om daarna snel weer op te duiken. Stiekem vond ze het fijn en moest ze erom lachen. Zo miserabel en eenzaam als ze zich de eerste tijd had gevoeld hier, zo hemels en blij voelde ze zich nu. Ze maakten eindeloze wandelingen samen, musiceerden of zaten middagen en avonden lang rustig te lezen of te praten.De zomer begon met een van de vreemdste natuurverschijnselen die Raven ooit aanschouwd had. Toen ze opstond zag ze dat de slaapkamer baadde in een vuurrood licht en een blik naar buiten verklaarde waar dat door werd veroorzaakt.Onmiddellijk wekte ze Shayne en een tijdje stonden ze door het raam naar buiten te kijken.
"Wat is het? Waar komt dat licht vandaan?", vroeg Raven. "Het lijkt alsof de wereld in bloed gedoopt is."
Op het moment dat ze het zei schrok ze van haar eigen woorden, maar hij leek het niet op te merken en knikte. "Het gebeurt ieder jaar wel een keer, het is prachtig en eng tegelijk. We blijven liever binnen als het gebeurt, je weet in deze wereld nooit of er iets achter schuilgaat en we nemen geen risico's.Na een aantal dagen kleurde alles weer vertrouwd grijs en besloot Shayne haar mee te nemen naar een vreemd bos dat een eindje buiten de grenzen van het dorp lag in een smalle doodlopende vallei.
"De grond...", zei Raven verbaasd en hurkte om het te onderzoeken. Het bleek gewoon aarde. "Hoe komt het zo rood? Toch geen...?"
"Bloed? Nee hoor", grinnikte Shayne. "We hebben geen idee, het ziet er heel luguber uit en het prettige van deze plek is dat de inlanders hem mijden omdat we hen hebben wijsgemaakt dat 'het hier gebeurt'."
"Dat wat hier gebeurt?"
"Het. Dat wat wij doen en waar je beter niet bij aanwezig kunt zijn. Niets dus, laat ze maar lekker bang zijn."Even hield hij stil en wees toen. "Kijk."
In de verte zag Raven iets dat leek op een pulserend rood lampje. "Wat is dat?", vroeg ze nieuwsgierig.
Voordat ze iets kon doen wandelde hij erheen en keek achterom. "Wat wilde je doen? Het pakken zeker?"
Bijna had Raven geknikt, maar toen keek ze hem pienter aan. "Nee, natuurlijk niet, dat zou dom zijn. Ik wilde het laten liggen en er eerst vanaf een afstandje heel voorzichtig naar kijken", antwoordde ze.
"Grote meid", lachte hij, "en jokkebrok." Hij bukte zich en raapte het op."Nou ja", smaalde ze. "Mij de stuipen op het lijf jagen, blijkt het niks bijzonders."
"Jou moet geleerd worden niet overal als een blindeman op af te denderen en die taak heb ik op me genomen."
Ze lachte. "Wat is het eigenlijk?"
"Een zaadje van de plasmastruik. Jammer dat we er niets aan hebben omdat hier niets groeit, ook gewassen niet. Maar er liggen overal edelstenen, laten we die zoeken. Daar houden ze van hier dus het levert heel veel op."
Daarna draafden ze door het bos en elke keer dat Raven iets had gevonden en trots bij hem afleverde bedankte hij haar uitvoerig.De dagen die volgden waren heet en broeierig, ook al liet de zon zich nimmer direct zien en was de hemel even grijs als altijd. Shayne wist een afgelegen strandje waar niemand kwam en daar hadden ze heerlijk het rijk voor zich alleen. Urenlang zwommen ze rond, tot Raven vol afgrijzen zag dat zijn huid begon te roken en te vonken."Ja, ik moet denk ik even de schaduw gaan opzoeken", reageerde Shayne laconiek op haar uitroep.
"Wat gebeurt er anders? Je verbrandt toch niet of zo?"
"Welnee, ik val flauw wat in het water vrij onhandig is, maar gelukkig heb ik een strandwacht tot mijn beschikking die me vast wel veilig op het droge weet te krijgen."
"Zonder reddingsmatje, zo'n grote kerel?", hoonde Raven en spetterde hem nat. "Veel te zwaar, hop naar de kant met jou."Grinnikend liet hij zich naar het strand commanderen, waar hij zich aankleedde en zijn parasol opstak.
"Zo", zei hij. "Als jij je nou ook aankleedt heb ik nog een leuke verrassing voor je."Ze reden naar een park vol kraampjes en heel even moest Raven aan de festivalterreinen denken van Dragan Glaenn, Monte Castiglione en Cielo Insolar. Het oogde allemaal wat somberder, maar dit park had een geweldige pre. In het midden, op een rond pleintje, wiegelde hoog boven hun hoofden een grote luchtballon.
"Daar wil ik in!", riep Raven.
"Nou, wat een bof zeg", lachte Shayne, "dat was namelijk precies wat ik voor je in petto had."Gelukkig stond er geen rij, ze konden zo in de mand stappen. Shayne trok het deurtje dicht en reikte toen boven zich naar een koord, waardoor de luchtballon zich heel langzaam begon los te maken van de grond.
"Ooooh, toch wel eng...", vond Raven."Ja", zei Shayne. "Maar dan is het nu tijd voor de domper, we vliegen nergens heen."
"Wat? Waarom niet?"
"Op deze hoogte blijven we steken, hoger gaat hij niet. Geniet van het uitzicht zou ik zeggen."
Hij grinnikte even om haar teleurgestelde gezicht en nog meer toen Raven zich meteen herstelde, een verrekijker van haar handen maakte en deed of ze vol bewondering een weids landschap bejubelde. "Het is overweldigend, het is schitterend, het is...""... dichtbij", maakte Shayne haar zin af. "Oh, kijk, daar loopt Seema, kom, dan toosten we op haar."Giechelend sloegen ze hun armen om elkaar heen en hieven met hun andere hand een denkbeeldig glas.
"Seema!", riep Shayne, "Seema, hier boven! We willen met je proosten op de liefde. Leve de liefde!"
"Wat zit er in dat glas van jou, volgens mij ben je dronken", zei Raven droog en kreeg als antwoord een zoen op haar mond.Ver beneden hen bleef Seema staan, keek naar hen op en terwijl haar lippen dun werden en zich terugtrokken tot aan haar tandvlees siste ze ingehouden en vol haat: "Liefde... Liefde..."
"Liefde... liefde...", nam de warme zomerbries het van haar over en voerde het verder, zo fluisterzacht dat de twee in het mandje het niet konden horen. De woorden cirkelden geruisloos omhoog en lieten de zwarte dorre takken van de bomen ratelen.
Liefde... liefde...liefde....Even later liet Shayne de ballon weer veilig landen en na een potje voetbal en een ijsje gingen ze rozig en verliefd naar huis.
Die avond ging Raven vroeg naar bed met de woorden dat ze het liefst in een laagje water wilde slapen omdat ze pufte van de hitte, maar toen Shayne zich een uurtje daarna bij haar voegde lag ze diep weggedoken onder de dekens.
Het was inderdaad koud geworden merkte hij. Hij deed het licht uit en viel in slaap.De volgende ochtend werd Raven wakker in een leeg bed en schrok van de ijzige kou toen ze de dekens opzij schoof. In de ladekast vond ze een trui en een warme rok die ze meteen aantrok en nadat ze een tijdje verbluft naar buiten had staan kijken ging ze naar beneden om te zien waar Shayne uithing. Hij bleek in de woonkamer te zijn, waar hij net de open haard had aangestoken.
"Is dit normaal?", vroeg ze, terwijl ze dichterbij het vuur ging staan.
"Nee", zei hij. "En het betekent helaas dat je voorlopig niet meer naar buiten kunt. Kennelijk worden de nazomer en de herfst dit keer overgeslagen en zijn we meteen middenin de winter beland."Hij draaide zich om, zag haar verbouwereerde blik en liep naar haar toe. "Maar dat geeft niks", zei hij zachtjes in haar oor. "We gaan zorgen dat het hier binnen warm en gezellig is en we hebben elkaar."
Ze glimlachte dapper. Als ze met iemand de winter wilde doorbrengen dan met Shayne, maar er was iets in zijn blik en zijn manier van doen dat haar verontrustte. Shayne woonde hier al zo lang en ze merkte dat hij net zo verbaasd was over deze plotselinge omslag als zij.Even later zaten ze aan het ontbijt en na een poosje verbrak Raven de stilte.
"Jij maakt je ook zorgen hè?"
"Nou, zorgen", probeerde hij het af te zwakken, "ga je nou niks in je hoofd halen. Maar ik vind het wel gek ja. Ik heb dit nog nooit meegemaakt. Ik ga straks even bij de anderen langs om te zien wat zij ervan denken." Om bij het zien van haar verschrikte blik snel te vervolgen: "Of morgen als je dat liever hebt. Het kan ook morgen. Maak je niet dik ravenmeisje, het is anders dan anders maar hier binnen ben je hoe dan ook veilig."De hele dag zaten ze bij de haard en lazen. Praten deden ze niet veel. Raven hing heerlijk tegen Shayne aan en het lukte haar zowaar het onbestendige gevoel dat aan haar knaagde te vergeten. In feite was dit precies hetzelfde als de vorige winter, toen ze opgesloten zat in een groot huis vol vampiers, alleen minder eenzaam. En er stonden nog boeken genoeg in de kast die popelden om door haar gelezen te worden."Hoe kom je eigenlijk aan al die boeken?", vroeg ze.
Shayne keek naar zijn boekenkast. "Die stonden er ineens in nadat ik het er een keer met iemand in het dorp over had gehad", zei hij. "Hetzelfde als onze kleren in de ladekasten. Alles sluit naadloos aan bij de bewoners. Wat je hier in huis vindt is naar mijn smaak en inmiddels ook de jouwe neem ik aan. De jurk die je eerst droeg toen je bij ons kwam was duidelijk afkomstig uit Trangs collectie en dat witte jurkje waar je de lente mee begon herkende ik als iets van Liese."
Hij gaf haar een zoen op de punt van haar neus en stond op. "Laten we maar naar bed gaan", zei hij."Zo erg is het toch niet om met mij opgesloten te zitten?", vroeg hij even later een beetje verlegen, nadat ze zich in dikke pyjama's hadden gestoken en in bed waren gestapt. Raven kroop dicht tegen hem aan.
"Nee hoor, dat is best uit te houden", glimlachte ze. "Als je maar heel aardig voor me bent."
"Altijd", antwoordde hij en begon haar teder te kussen."Ben je me nu al vergeten Shayne?"Met een ruk schoot hij omhoog.
"Nee", fluisterde hij, "nee nee nee, natuurlijk niet. Meaghan, liefste, natuurlijk ben ik je niet vergeten... Hoe kun je dat denken?"Raven had geen idee wat er gebeurde. Verward stond ze op en liep naar hem toe.
"Shayne?", vroeg ze aarzelend, "wat is er? Is er iets mis?"
Shayne stond naast het bed en zei niets. Zijn gezicht leek van was, zo bleek was hij."Het is onvergeeflijk wat ik heb gedaan", prevelde hij toen, "het spijt me, Meaghan. Meaghan, hoor je me? Ik hou van je, ik stop hier meteen mee."
Raven was bijna in tranen. "Shayne, vertel me nou wat er is, wat gebeurde er? Wil je me alsjeblieft zeggen wat er is?"
Heel even keek hij haar aan alsof ze een geest was, verliet toen zonder verder nog iets te zeggen de slaapkamer en trok de deur achter zich dicht. Toen bleef hij stokstijf staan."Erin...", zei hij zacht terwijl zijn stem brak. "Erin, ik ben het, papa. Mag ik... Meaghan, mag ik haar even vasthouden? Alsjeblieft?"
Maar de geesten zweefden zonder aandacht aan hem te schenken weg, de ijskoude nacht in.Raven hoorde hem de trap opgaan naar de bovenste verdieping en begreep dat hij vannacht niet meer zou terugkomen. Een hele tijd stond ze verblind door haar tranen voor het raam, tot ze merkte dat ze tot op het bot verkleumd was. Toen kroop ze terug in bed, waar ze wonderlijk snel in een diepe slaap viel.De volgende ochtend kleedde ze zich meteen aan en ging naar beneden. Het was muisstil in huis en toen ze de huiskamer binnenliep viel haar oog meteen op het briefje dat hij op tafel voor haar had achtergelaten.Ik ben op jacht.
Als ik terugkom breng ik je bij Trang en de anderen.
Zorg dat je bent aangekleed.Raven liep naar de slaapkamer, kleedde zich warm aan en verliet het huis. Als ze dan terug moest naar het vampierhuis dan ging ze wel alleen. Iedere inlander die haar pad met kwade bedoelingen zou kruisen kon erop rekenen weggeflitst te worden.
Hoewel er diep van binnen een piepklein inktzwart hoekje in haar groeide waar andere plannen werden gesmeed. Misschien deed ze wel niets en zou ze hen gewoon hun gang laten gaan. Voor haar hoefde het allemaal niet meer zo nodig. Dit was geen leven. Dit was overleven.
*En toen, op een donkere en sombere nacht; ging hun geluk ervandoor; krankzinnigheid en moord; beheksten Shayne Boleyn
Er werden geen schreeuwen gehoord in Dragan Glaenn; van Meaghan noch Erin; maar in de ochtend waren beiden vermoord; en verdwenen was Shayne Boleyn