Generatie 13 - deel 7, Dilemma's
De volgende ochtend stond Frances al vroeg op, ontbeet en ging in een opperbeste stemming het dorp in om wat te shoppen. Op de een of andere manier had het kussengevecht met Lindsey haar goed gedaan. Lindsey was veranderd vond ze, maar gisterenavond was het voor heel even geweest zoals vroeger. Ze hadden afgesproken dat hij 's morgens zou repeteren en dat ze 's middags iets zouden gaan doen samen. Ze nam dus de tijd, lunchte in het café en ging toen naar huis om te wachten tot hij zover was."Nieuwe jurk gekocht?", vroeg hij, toen hij eindelijk aan kwam lopen.
"Vind je hem mooi?"
"Nou, eigenlijk wel moet ik bekennen."
"Je zegt het alsof het je moeite kost iets aardigs tegen me te zeggen", lachte ze, terwijl ze met succes probeerde een citroenvlinder op haar hand te laten landen. Ze verwachtte een kwinkslag, maar het leek wel alsof hij een beetje schrok van haar opmerking.
"Ik maak maar een grapje, hoor", zei ze snel.
"Hij staat je echt leuk", reageerde hij na een kleine pauze.Hij nam haar mee naar het plaatselijke museum, maar heel eerlijk gezegd vond ze het niet veel soeps. Hij duidelijk ook niet trouwens.
"Het spijt me, ik was hier nog nooit geweest. Wat een troep!"Daarna vermaakten ze zich vooral door melige commentaren te leveren op de geëxposeerde kunst, tot de suppoosten hen zo verstoord begonnen aan te kijken dat ze maar gauw giebelend vertrokken."Ik heb twee dagen onbetaald verlof genomen", vertelde hij, “dus de rest van de week heb ik tijd om leuke dingen te gaan doen."
"Dat is fijn", knikte ze blij.
"Ik heb wel met Hailey afgesproken om morgenavond samen naar de film te gaan, ik hoop dat je dat niet erg vindt? Ze kwam vanmorgen langs, het is een klassieker die we allebei erg graag willen zien. Hij draait maar één avond."""Welke film?", vroeg Frances.
"Gone with the Wind", antwoordde hij.
"Oh, die film zou ik ook graag zien!," hoorde ze zichzelf uitroepen en had het volgende moment haar tong wel kunnen afbijten. Wat een stomme reactie. Even keek Lindsey haar een beetje aarzelend aan. "Het is een date, Fran. Het spijt me. De rest van de week doen wij toch leuke dingen samen?"
"Ja, natuurlijk!", zei ze snel, "ik bedoelde niet dat ik mee wilde of zo."De volgende dag gaf Lindsey aan dat het eigenlijk zijn trainingsochtend was, maar dat ze het misschien wel leuk vond om mee te gaan naar de sportschool. Frances hield volstrekt niet van sportscholen - ze rende veel liever lekker buiten in de vrije natuur - maar braaf stapte ze even later op een looptoestel. Dat bleek nog niet makkelijk."Hij doet niet wat ik wil!", gilde ze telkens, als ze weer eens met haar kin op het display paneel klapte. En Lindsey riep terug dat hij onmogelijk serieus kon sporten als zij hem continu de slappe lach bezorgde."Kom, we gaan wel tafelvoetballen", stelde hij voor. "Straks denken ze in Emblesight nog dat ik je mishandeld heb als je thuiskomt. Maar ook in tafelvoetbal was Frances geen ster en Lindsey kwam niet meer bij."Ik dank je heel hartelijk voor je medewerking", zei hij minzaam na haar vijfde eigen doelpunt, waarop Frances de hendels losliet en aangaf liever iets anders te gaan doen."Zoals dansen!", riep ze, toen ze langs een ruimte liepen waar een geluidsinstallatie stond. Ze schakelde de muziek in en begon rustig heen en weer te waggelen.
"Nou, dat ziet er heel sportief uit", grinnikte Lindsey. "Vooral die draaiende polsbeweginkjes zullen de calorieën snel helpen verbranden."
"Ik moet even opwarmen, ja?", zei ze nuffig. "En in plaats van commentaar te leveren zou je beter mee kunnen doen. Samen dansen is veel leuker dan alleen."Lindsey haalde zijn schouders op, zei dat hij haar wel even zou laten zien hoe het moest en begon met haar mee te dansen. Over en weer begonnen ze elkaars bewegingen te bekritiseren en maakten iedereen die langsliep aan het lachen, maar langzaamaan werden ze stiller en stiller.Tenslotte zeiden ze niets meer."Kom, dan gaan we douchen en nog wat leuks doen", zei Lindsey na een tijdje een beetje schor en zette de muziek uit. Toen ze met natte haren buiten stonden, vroeg hij of ze nog zin had in een wandelingetje. Frances had altijd zin in een wandelingetje en even later liepen ze over een smal pad langs de rivier en keuvelden over van alles."Het is hier echt heel erg mooi, Lindsey", zei ze. "En gezellig." Even was ze stil en toen zei ze, half serieus: "Misschien blijf ik hier wel gewoon wonen, wat denk je daarvan?" Ze keek om. Lindsey zei niets, maar glimlachte flauw naar haar."Zullen we nog even gaan zwemmen voordat ik weg moet?", vroeg hij in de namiddag. Ze bleken de enigen te zijn en puur uit balorigheid begon Lindsey haar nat te spetteren."Hou op, dat is niet leuk!", riep ze. En terwijl ze naar het trapje zwom: "Dit bad is te klein voor ons samen, ik ga wel in het grote bad."
"Dat helpt je niks", smaalde hij, "ik volg je gewoon." Spetteren deed hij niet meer, hij begon nu de haai uit Jaws te imiteren. "Jij wordt nooit echt volwassen geloof ik, hè?", lachte Frances. "Je blijft een jongetje van acht."
"Was ik maar weer acht", zei Lindsey zachtjes en toen, luider: "Ik moet gaan. Ik moet nog een aardigheidje voor Hailey kopen, ik zie je straks als ik me kom omkleden. Of neem je je boek weer mee uit eten?"
"Nee, ik blijf vanavond thuis", zei Frances.Nadat hij een klein armbandje had gekocht en naar huis wilde gaan bedacht hij zich en keek op zijn horloge. Hij had enorme behoefte om heel even alleen te zijn en zijn gedachten op een rijtje te zetten, dus reed hij naar het strand en ging in het zand zitten.Het vuur dat altijd voor Frances had gebrand was de afgelopen dagen weer in volle heftigheid opgelaaid, precies waar hij bang voor was geweest. Sterker, het leek of het feller brandde dan ooit tevoren. Misschien omdat er geen Alejandro meer was? Misschien omdat ze op een vreemde manier iets kwetsbaars over zich had dat er vroeger nooit geweest was? Hij wist het niet.
Of liever, hij wist het wel. Alles wat hij met Frances deed was fijn. Het was fijn om haar te plagen, het was fijn om met haar te praten, het was fijn om naar haar te kijken, het was fijn om naar haar te luisteren en om haar te lachen. En niks kostte moeite. Met Frances ging alles vanzelf.Straks ging hij Hailey zien en hij wist dat hij voor zichzelf een keuze moest maken.
Kiezen voor een meisje dat nooit de zijne zou zijn, maar zonder wie hij zich eigenlijk geen leven kon voorstellen.
Of kiezen voor een lieve, intelligente en aantrekkelijke vrouw, die iets in hem losmaakte en die duidelijk ook geïnteresseerd was in hem.Hij wist nu uit ervaring dat het vuur voor Frances weer onder controle zou komen als ze terug zou gaan naar Emblesight.
Hailey betekende een toekomst, Frances betekende pijn.
Onherroepelijk zouden er nieuwe Alejandro's komen en hij wist dat hij dat niet nog een keer wilde hoeven verdragen. Toen nam hij een beslissing.Een uurtje later kwam hij de trap af. "Ik ga, hoor!"
"Veel plezier. Tot hoe laat duurt de film eigenlijk?", vroeg ze zonder op te kijken.
"Oh, tot een uur of half twaalf, denk ik."Toen hij weg was ging Frances voor de televisie zitten. Als ze werkelijk in Appaloosa Plains zou gaan wonen, dan zou ze hiermee moeten leren leven. Misschien was Hailey Lindsey's toekomstige levenspartner, ze hoopte maar dat ze aardig was.De uren verstreken, terwijl allerlei televisieprogramma's langskwamen, maar tegen twaalven kon ze zich er niet eentje meer herinneren."Hij zal zo toch wel thuiskomen", dacht ze. "Misschien drinken ze nog wat. Dat is wel logisch natuurlijk. Een beetje napraten over de film. Misschien kan ik beter naar bed gaan."Drie uur lang zat ze met gespitste oren het geluid van zijn auto af te wachten, drie uur lang passeerden allerlei auto's die naderden het huis en reden door. Toen begreep ze dat hij die nacht niet thuis zou slapen.Ze stond op en keek naar buiten, waar het stil was.Haar keel deed zeer als ze slikte, haar hoofd bonkte, ze had het ijskoud en haar ogen brandden. Ze besloot dat ze nu toch heus maar beter naar bed kon gaan, dus liep ze de trap op, kleedde zich uit en kroop in bed. Maar slapen lukte niet. Ze lag alleen maar hartverscheurend te snikken en was bang dat ze daar nooit meer mee zou kunnen ophouden.Na drie kwartier sloeg ze de dekens weg en stapte weer uit bed. Ze had geen rust om te blijven liggen, ze moest iets te doen hebben. Ze ging naar beneden en deed de televisie weer aan, maar al snel werden haar ogen zwaar en sukkelde ze op de bank in slaap.Zo vond Lindsey haar, toen hij rond vijf uur binnen kwam wandelen. Verbaasd keek hij naar het slapende meisje, liep naar haar toe en schudde aan haar schouder.
"Frances, druif, je bent voor de televisie in slaap gevallen. Heb je hier de hele nacht gelegen?"Slaapdronken kwam ze overeind en keek met uitdrukkingsloze ogen voor zich uit.
"Ik ga naar huis", zei ze zachtjes. "Ik ga vandaag nog naar huis." Lindsey zakte op de bank en wist even niet wat hij moest zeggen. Wat was er gebeurd? Vanmiddag wilde ze hier nog komen wonen en nu kon ze ineens niet wachten om te vertrekken? Hij snapte er helemaal niks van.
Frances sloot even haar ogen en begon toen te praten. Was het de vermoeidheid? De pijn die haast fysiek was? Frances had nooit geweten dat jaloezie zo kon snijden. Haar weerstand brak."Ik kan hier niet blijven want hier kan ik niet mee leven. Ik dacht dat ik het kon, maar ik kan het niet. Ik hou van je. Zo, daar heb je het. Lach me maar uit, maar zo is het. Vannacht was een hel die ik nooit meer wil meemaken en dus ga ik naar huis. Ik wil je nooit meer zien. Dat is niet jouw schuld, maar zo is het nu eenmaal.""Wat...?", zei Lindsey.Ze wilde opstaan maar hij trok haar terug en sloeg stevig zijn armen om haar heen.
"Hou je van me?", filterde hij zorgvuldig dat ene zinnetje uit haar woordenvloed.
Ze zei niks meer, maar voelde hoe hij tot haar verbazing zacht haar gezicht begon te kussen.
"Ze houdt van me, zegt ze", mompelde hij. "En als ik ooit nog een nacht wegblijf, dan wil ze me nooit meer zien."
Ze was te verbaasd om iets uit te brengen, maar onderging zijn kussen en zijn gefluister, terwijl een enorme rust over haar neerdaalde."Vanavond heb ik tegen Hailey gezegd dat het niks tussen ons kon worden en ik heb haar uitgelegd waarom. Dat ik teveel van jou hou. Daarna zijn we toch gewoon naar de film gegaan, want ze is een toffe meid. Na afloop ben ik een stuk gaan rijden om na te denken en toen heb ik besloten dat ik terug zou gaan naar Emblesight. Met jou. En dat ik die pijn dan maar op de koop toe zou nemen. Waaruit, even tussendoor, blijkt dat ik stukken stoerder ben dan jij. En tenslotte kwam ik bij de Kaneelwaterval, waar allemaal prachtige wilde paarden stonden en een zwarte eenhoorn en toen heb ik geprobeerd wat jij altijd doet en uiteindelijk stond hij toe dat ik hem aaide. Dat was heel bijzonder en toen ben ik in mijn auto gestapt en naar huis gereden om je dit verhaal te vertellen."Nog steeds zei ze niks, omdat ze werkelijk doodmoe was en omdat alles wat hij zei op dit moment teveel was om in een keer te bevatten na de zwarte uren die ze zojuist achter de rug had. Het contrast was zo groot dat ze er duizelig van was. "Laten we maar gaan slapen", zei hij zachtjes en ze gingen naar boven. In bed kropen ze heel dicht tegen elkaar aan en vielen onmiddellijk op de dekens in slaap. Toen ze tegen de middag wakker werd zag ze dat hij naar haar lag te kijken. Verlegen vroeg ze of hij goed had geslapen. "Als een blok en ik ben sinds lang niet meer zo gelukkig wakker geworden", lachte hij.Langzaam boog hij naar haar toe om haar te kussen, toen hij ineens inhield."Je hebt een puntneusje, weet je dat?"
"Gut, wat ben jij toch charmant altijd", schaterde ze. "Een puntneus, modderoogjes, ik voel me werkelijk een lot uit de loterij."
"Het is een lief puntneusje", zei hij verontwaardigd. "En je ogen lijken trouwens op hazelnootjes."
"Hazelnootjes?", vroeg ze.Hij knikte. "En mijn ogen. Waar lijken mijn ogen op?"
"Ze zijn als de zee", grinnikte ze vilein, waarop hij zei dat ze een pak slaag verdiende. Maar daar kwam het niet van.En zo werden Frances en Lindsey dan eindelijk minnaars."We zijn wel een beetje dom geweest, geloof ik", zei Lindsey, nadat ze de afgelopen jaren de revue hadden laten passeren.
"Oelewappers waren we", zei Frances. "Maar nu komt alles goed, toch?"
"Wil je mijn meisje zijn?", vroeg Lindsey, toch een beetje nerveus ineens.
"Nou vooruit dan maar", antwoordde ze plagerig.De dagen erna brachten ze door op een roze wolk. Ze praatten, wandelden, vreeën en waren geen moment buiten elkaars gezelschap. Alsof ze na al die jaren de schade wilden inhalen. Wat natuurlijk ook zo was."Was je eigenlijk erg verliefd op Hailey?", vroeg ze op een middag.
"Hè ja, leuk onderwerp", zei Lindsey, om met enigszins gezwollen stem verder te gaan: "Dames en heren, in de cursus 'Zelfkwelling voor gevorderden' vandaag gastspreekster Frances Kobayne."
"Ik wil het weten", zei ze koppig.Hij zuchtte. "Okay dan." Even dacht hij na, en toen zei hij bedachtzaam: "Je zou het zo kunnen zien: jij bent de zon en zij is de maan. De maan is mooi, maar als de zon gaat schijnen wordt hij onzichtbaar."Het was spontaan in zijn brein naar boven gekomen en in zijn hoofd klopte het gewoon, maar toen hij de woorden naar buiten hoorde rollen besefte hij hoe theatraal het klonk.
"Jeetje Lin, je lijkt Alejandro wel", schaterde ze, stiekem dolblij met zijn woorden.
Het volgende moment begroef hij zijn neus in haar hals en prevelde met een lage, zwoele stem: "Halibados per rigos allakadidos del nanos moegèr los nachos nada tres toreros hastabilidad."Ze gierde het uit. "Ik wist niet dat jij zo vloeiend Spaans sprak, je bezit onvermoede talenten."
"Jij weet nog niet de helft van wat ik allemaal in mijn mars heb."
"Volgens mij weet ik alles van jou", antwoordde ze lief.
"Het belangrijkste weet je anders nog maar een paar dagen", grijnsde hij.Die avond aten ze wat in het café, toen Frances voor de zoveelste keer merkte hoe beroemd hij aan het worden was, als musicus. Even fronste ze haar wenkbrauwen.Lindsey merkte het en nadat ze naar de film waren geweest vroeg hij: "Wat is er ineens met je? Gewoon zeggen."
"Nou", aarzelde ze. "Ik bedacht net hoe goed je loopbaan hier gaat. Wil je eigenlijk wel terug naar Emblesight?"
"Wil jij terug naar Emblesight?"Ze knikte."Dan ik ook", zei hij. "Die loopbaan pak ik daar wel weer op, muziektrio's genoeg in Emblesight waar ik zo bij pas om er een kwartet van te maken."
Blij keek ze hem aan. “Zie je nou wel dat het een vallende ster was en geen vliegtuig?”, straalde ze triomfantelijk.
"Vind je hem mooi?"
"Nou, eigenlijk wel moet ik bekennen."
"Je zegt het alsof het je moeite kost iets aardigs tegen me te zeggen", lachte ze, terwijl ze met succes probeerde een citroenvlinder op haar hand te laten landen. Ze verwachtte een kwinkslag, maar het leek wel alsof hij een beetje schrok van haar opmerking.
"Ik maak maar een grapje, hoor", zei ze snel.
"Hij staat je echt leuk", reageerde hij na een kleine pauze.Hij nam haar mee naar het plaatselijke museum, maar heel eerlijk gezegd vond ze het niet veel soeps. Hij duidelijk ook niet trouwens.
"Het spijt me, ik was hier nog nooit geweest. Wat een troep!"Daarna vermaakten ze zich vooral door melige commentaren te leveren op de geëxposeerde kunst, tot de suppoosten hen zo verstoord begonnen aan te kijken dat ze maar gauw giebelend vertrokken."Ik heb twee dagen onbetaald verlof genomen", vertelde hij, “dus de rest van de week heb ik tijd om leuke dingen te gaan doen."
"Dat is fijn", knikte ze blij.
"Ik heb wel met Hailey afgesproken om morgenavond samen naar de film te gaan, ik hoop dat je dat niet erg vindt? Ze kwam vanmorgen langs, het is een klassieker die we allebei erg graag willen zien. Hij draait maar één avond."""Welke film?", vroeg Frances.
"Gone with the Wind", antwoordde hij.
"Oh, die film zou ik ook graag zien!," hoorde ze zichzelf uitroepen en had het volgende moment haar tong wel kunnen afbijten. Wat een stomme reactie. Even keek Lindsey haar een beetje aarzelend aan. "Het is een date, Fran. Het spijt me. De rest van de week doen wij toch leuke dingen samen?"
"Ja, natuurlijk!", zei ze snel, "ik bedoelde niet dat ik mee wilde of zo."De volgende dag gaf Lindsey aan dat het eigenlijk zijn trainingsochtend was, maar dat ze het misschien wel leuk vond om mee te gaan naar de sportschool. Frances hield volstrekt niet van sportscholen - ze rende veel liever lekker buiten in de vrije natuur - maar braaf stapte ze even later op een looptoestel. Dat bleek nog niet makkelijk."Hij doet niet wat ik wil!", gilde ze telkens, als ze weer eens met haar kin op het display paneel klapte. En Lindsey riep terug dat hij onmogelijk serieus kon sporten als zij hem continu de slappe lach bezorgde."Kom, we gaan wel tafelvoetballen", stelde hij voor. "Straks denken ze in Emblesight nog dat ik je mishandeld heb als je thuiskomt. Maar ook in tafelvoetbal was Frances geen ster en Lindsey kwam niet meer bij."Ik dank je heel hartelijk voor je medewerking", zei hij minzaam na haar vijfde eigen doelpunt, waarop Frances de hendels losliet en aangaf liever iets anders te gaan doen."Zoals dansen!", riep ze, toen ze langs een ruimte liepen waar een geluidsinstallatie stond. Ze schakelde de muziek in en begon rustig heen en weer te waggelen.
"Nou, dat ziet er heel sportief uit", grinnikte Lindsey. "Vooral die draaiende polsbeweginkjes zullen de calorieën snel helpen verbranden."
"Ik moet even opwarmen, ja?", zei ze nuffig. "En in plaats van commentaar te leveren zou je beter mee kunnen doen. Samen dansen is veel leuker dan alleen."Lindsey haalde zijn schouders op, zei dat hij haar wel even zou laten zien hoe het moest en begon met haar mee te dansen. Over en weer begonnen ze elkaars bewegingen te bekritiseren en maakten iedereen die langsliep aan het lachen, maar langzaamaan werden ze stiller en stiller.Tenslotte zeiden ze niets meer."Kom, dan gaan we douchen en nog wat leuks doen", zei Lindsey na een tijdje een beetje schor en zette de muziek uit. Toen ze met natte haren buiten stonden, vroeg hij of ze nog zin had in een wandelingetje. Frances had altijd zin in een wandelingetje en even later liepen ze over een smal pad langs de rivier en keuvelden over van alles."Het is hier echt heel erg mooi, Lindsey", zei ze. "En gezellig." Even was ze stil en toen zei ze, half serieus: "Misschien blijf ik hier wel gewoon wonen, wat denk je daarvan?" Ze keek om. Lindsey zei niets, maar glimlachte flauw naar haar."Zullen we nog even gaan zwemmen voordat ik weg moet?", vroeg hij in de namiddag. Ze bleken de enigen te zijn en puur uit balorigheid begon Lindsey haar nat te spetteren."Hou op, dat is niet leuk!", riep ze. En terwijl ze naar het trapje zwom: "Dit bad is te klein voor ons samen, ik ga wel in het grote bad."
"Dat helpt je niks", smaalde hij, "ik volg je gewoon." Spetteren deed hij niet meer, hij begon nu de haai uit Jaws te imiteren. "Jij wordt nooit echt volwassen geloof ik, hè?", lachte Frances. "Je blijft een jongetje van acht."
"Was ik maar weer acht", zei Lindsey zachtjes en toen, luider: "Ik moet gaan. Ik moet nog een aardigheidje voor Hailey kopen, ik zie je straks als ik me kom omkleden. Of neem je je boek weer mee uit eten?"
"Nee, ik blijf vanavond thuis", zei Frances.Nadat hij een klein armbandje had gekocht en naar huis wilde gaan bedacht hij zich en keek op zijn horloge. Hij had enorme behoefte om heel even alleen te zijn en zijn gedachten op een rijtje te zetten, dus reed hij naar het strand en ging in het zand zitten.Het vuur dat altijd voor Frances had gebrand was de afgelopen dagen weer in volle heftigheid opgelaaid, precies waar hij bang voor was geweest. Sterker, het leek of het feller brandde dan ooit tevoren. Misschien omdat er geen Alejandro meer was? Misschien omdat ze op een vreemde manier iets kwetsbaars over zich had dat er vroeger nooit geweest was? Hij wist het niet.
Of liever, hij wist het wel. Alles wat hij met Frances deed was fijn. Het was fijn om haar te plagen, het was fijn om met haar te praten, het was fijn om naar haar te kijken, het was fijn om naar haar te luisteren en om haar te lachen. En niks kostte moeite. Met Frances ging alles vanzelf.Straks ging hij Hailey zien en hij wist dat hij voor zichzelf een keuze moest maken.
Kiezen voor een meisje dat nooit de zijne zou zijn, maar zonder wie hij zich eigenlijk geen leven kon voorstellen.
Of kiezen voor een lieve, intelligente en aantrekkelijke vrouw, die iets in hem losmaakte en die duidelijk ook geïnteresseerd was in hem.Hij wist nu uit ervaring dat het vuur voor Frances weer onder controle zou komen als ze terug zou gaan naar Emblesight.
Hailey betekende een toekomst, Frances betekende pijn.
Onherroepelijk zouden er nieuwe Alejandro's komen en hij wist dat hij dat niet nog een keer wilde hoeven verdragen. Toen nam hij een beslissing.Een uurtje later kwam hij de trap af. "Ik ga, hoor!"
"Veel plezier. Tot hoe laat duurt de film eigenlijk?", vroeg ze zonder op te kijken.
"Oh, tot een uur of half twaalf, denk ik."Toen hij weg was ging Frances voor de televisie zitten. Als ze werkelijk in Appaloosa Plains zou gaan wonen, dan zou ze hiermee moeten leren leven. Misschien was Hailey Lindsey's toekomstige levenspartner, ze hoopte maar dat ze aardig was.De uren verstreken, terwijl allerlei televisieprogramma's langskwamen, maar tegen twaalven kon ze zich er niet eentje meer herinneren."Hij zal zo toch wel thuiskomen", dacht ze. "Misschien drinken ze nog wat. Dat is wel logisch natuurlijk. Een beetje napraten over de film. Misschien kan ik beter naar bed gaan."Drie uur lang zat ze met gespitste oren het geluid van zijn auto af te wachten, drie uur lang passeerden allerlei auto's die naderden het huis en reden door. Toen begreep ze dat hij die nacht niet thuis zou slapen.Ze stond op en keek naar buiten, waar het stil was.Haar keel deed zeer als ze slikte, haar hoofd bonkte, ze had het ijskoud en haar ogen brandden. Ze besloot dat ze nu toch heus maar beter naar bed kon gaan, dus liep ze de trap op, kleedde zich uit en kroop in bed. Maar slapen lukte niet. Ze lag alleen maar hartverscheurend te snikken en was bang dat ze daar nooit meer mee zou kunnen ophouden.Na drie kwartier sloeg ze de dekens weg en stapte weer uit bed. Ze had geen rust om te blijven liggen, ze moest iets te doen hebben. Ze ging naar beneden en deed de televisie weer aan, maar al snel werden haar ogen zwaar en sukkelde ze op de bank in slaap.Zo vond Lindsey haar, toen hij rond vijf uur binnen kwam wandelen. Verbaasd keek hij naar het slapende meisje, liep naar haar toe en schudde aan haar schouder.
"Frances, druif, je bent voor de televisie in slaap gevallen. Heb je hier de hele nacht gelegen?"Slaapdronken kwam ze overeind en keek met uitdrukkingsloze ogen voor zich uit.
"Ik ga naar huis", zei ze zachtjes. "Ik ga vandaag nog naar huis." Lindsey zakte op de bank en wist even niet wat hij moest zeggen. Wat was er gebeurd? Vanmiddag wilde ze hier nog komen wonen en nu kon ze ineens niet wachten om te vertrekken? Hij snapte er helemaal niks van.
Frances sloot even haar ogen en begon toen te praten. Was het de vermoeidheid? De pijn die haast fysiek was? Frances had nooit geweten dat jaloezie zo kon snijden. Haar weerstand brak."Ik kan hier niet blijven want hier kan ik niet mee leven. Ik dacht dat ik het kon, maar ik kan het niet. Ik hou van je. Zo, daar heb je het. Lach me maar uit, maar zo is het. Vannacht was een hel die ik nooit meer wil meemaken en dus ga ik naar huis. Ik wil je nooit meer zien. Dat is niet jouw schuld, maar zo is het nu eenmaal.""Wat...?", zei Lindsey.Ze wilde opstaan maar hij trok haar terug en sloeg stevig zijn armen om haar heen.
"Hou je van me?", filterde hij zorgvuldig dat ene zinnetje uit haar woordenvloed.
Ze zei niks meer, maar voelde hoe hij tot haar verbazing zacht haar gezicht begon te kussen.
"Ze houdt van me, zegt ze", mompelde hij. "En als ik ooit nog een nacht wegblijf, dan wil ze me nooit meer zien."
Ze was te verbaasd om iets uit te brengen, maar onderging zijn kussen en zijn gefluister, terwijl een enorme rust over haar neerdaalde."Vanavond heb ik tegen Hailey gezegd dat het niks tussen ons kon worden en ik heb haar uitgelegd waarom. Dat ik teveel van jou hou. Daarna zijn we toch gewoon naar de film gegaan, want ze is een toffe meid. Na afloop ben ik een stuk gaan rijden om na te denken en toen heb ik besloten dat ik terug zou gaan naar Emblesight. Met jou. En dat ik die pijn dan maar op de koop toe zou nemen. Waaruit, even tussendoor, blijkt dat ik stukken stoerder ben dan jij. En tenslotte kwam ik bij de Kaneelwaterval, waar allemaal prachtige wilde paarden stonden en een zwarte eenhoorn en toen heb ik geprobeerd wat jij altijd doet en uiteindelijk stond hij toe dat ik hem aaide. Dat was heel bijzonder en toen ben ik in mijn auto gestapt en naar huis gereden om je dit verhaal te vertellen."Nog steeds zei ze niks, omdat ze werkelijk doodmoe was en omdat alles wat hij zei op dit moment teveel was om in een keer te bevatten na de zwarte uren die ze zojuist achter de rug had. Het contrast was zo groot dat ze er duizelig van was. "Laten we maar gaan slapen", zei hij zachtjes en ze gingen naar boven. In bed kropen ze heel dicht tegen elkaar aan en vielen onmiddellijk op de dekens in slaap. Toen ze tegen de middag wakker werd zag ze dat hij naar haar lag te kijken. Verlegen vroeg ze of hij goed had geslapen. "Als een blok en ik ben sinds lang niet meer zo gelukkig wakker geworden", lachte hij.Langzaam boog hij naar haar toe om haar te kussen, toen hij ineens inhield."Je hebt een puntneusje, weet je dat?"
"Gut, wat ben jij toch charmant altijd", schaterde ze. "Een puntneus, modderoogjes, ik voel me werkelijk een lot uit de loterij."
"Het is een lief puntneusje", zei hij verontwaardigd. "En je ogen lijken trouwens op hazelnootjes."
"Hazelnootjes?", vroeg ze.Hij knikte. "En mijn ogen. Waar lijken mijn ogen op?"
"Ze zijn als de zee", grinnikte ze vilein, waarop hij zei dat ze een pak slaag verdiende. Maar daar kwam het niet van.En zo werden Frances en Lindsey dan eindelijk minnaars."We zijn wel een beetje dom geweest, geloof ik", zei Lindsey, nadat ze de afgelopen jaren de revue hadden laten passeren.
"Oelewappers waren we", zei Frances. "Maar nu komt alles goed, toch?"
"Wil je mijn meisje zijn?", vroeg Lindsey, toch een beetje nerveus ineens.
"Nou vooruit dan maar", antwoordde ze plagerig.De dagen erna brachten ze door op een roze wolk. Ze praatten, wandelden, vreeën en waren geen moment buiten elkaars gezelschap. Alsof ze na al die jaren de schade wilden inhalen. Wat natuurlijk ook zo was."Was je eigenlijk erg verliefd op Hailey?", vroeg ze op een middag.
"Hè ja, leuk onderwerp", zei Lindsey, om met enigszins gezwollen stem verder te gaan: "Dames en heren, in de cursus 'Zelfkwelling voor gevorderden' vandaag gastspreekster Frances Kobayne."
"Ik wil het weten", zei ze koppig.Hij zuchtte. "Okay dan." Even dacht hij na, en toen zei hij bedachtzaam: "Je zou het zo kunnen zien: jij bent de zon en zij is de maan. De maan is mooi, maar als de zon gaat schijnen wordt hij onzichtbaar."Het was spontaan in zijn brein naar boven gekomen en in zijn hoofd klopte het gewoon, maar toen hij de woorden naar buiten hoorde rollen besefte hij hoe theatraal het klonk.
"Jeetje Lin, je lijkt Alejandro wel", schaterde ze, stiekem dolblij met zijn woorden.
Het volgende moment begroef hij zijn neus in haar hals en prevelde met een lage, zwoele stem: "Halibados per rigos allakadidos del nanos moegèr los nachos nada tres toreros hastabilidad."Ze gierde het uit. "Ik wist niet dat jij zo vloeiend Spaans sprak, je bezit onvermoede talenten."
"Jij weet nog niet de helft van wat ik allemaal in mijn mars heb."
"Volgens mij weet ik alles van jou", antwoordde ze lief.
"Het belangrijkste weet je anders nog maar een paar dagen", grijnsde hij.Die avond aten ze wat in het café, toen Frances voor de zoveelste keer merkte hoe beroemd hij aan het worden was, als musicus. Even fronste ze haar wenkbrauwen.Lindsey merkte het en nadat ze naar de film waren geweest vroeg hij: "Wat is er ineens met je? Gewoon zeggen."
"Nou", aarzelde ze. "Ik bedacht net hoe goed je loopbaan hier gaat. Wil je eigenlijk wel terug naar Emblesight?"
"Wil jij terug naar Emblesight?"Ze knikte."Dan ik ook", zei hij. "Die loopbaan pak ik daar wel weer op, muziektrio's genoeg in Emblesight waar ik zo bij pas om er een kwartet van te maken."
Blij keek ze hem aan. “Zie je nou wel dat het een vallende ster was en geen vliegtuig?”, straalde ze triomfantelijk.