Generatie 21 - deel 28, Een nuttige vondst
Nu River het huis verlaten had, kwam de opvoeding van Daryl en Jodie volledig op Cameron’s schouders terecht. En hoewel ze van haar kinderen hield, verveelde het haar ook bijna geen tijd voor andere dingen te hebben en voelde ze zich af en toe opgesloten. Fulltime moederen was nu eenmaal niet haar roeping, nooit geweest ook. Zeuren deed ze echter niet en de andere kant van de medaille was, dat het leven zonder Rivers gelaten, lijdzame aanwezigheid ook zo zijn voordelen had. Alsof er een donkere sluier was opgetrokken en verdwenen.
Daarbij was het natuurlijk fijn dat haar buren tevens haar beste vrienden waren. Eenzaam voelde ze zich daardoor nooit. Naomi en Emilio en zij liepen gewoon bij elkaar naar binnen, hielpen elkaar waar nodig en Mariposa verdiende graag een centje bij door op Jodie te passen.
Toen Cameron zich tegenover Naomi liet ontvallen dat de muren af en toe op haar afkwamen, riep die uit dat ze moest stoppen daar een probleem van te maken."Je weet dat ik het alleen maar leuk vind voor Daryl en Jodie te zorgen. Ik had dolgraag na Mariposa meer kinderen gekregen, helaas is ons dat niet gegeven. Maar op jouw kinderen passen is voor mij niets minder dan een zegen! Als je op reis wil, dan ga je op reis. Zonder schuldgevoel, zolang je maar zorgt dat je in een stuk weer thuiskomt."Uiteindelijk zette Cameron haar trots opzij en liet zich overhalen. Het was heerlijk zo'n vertrouwde achterwacht te hebben en zorgeloos weg te kunnen, wetende dat het thuisfront niets tekort kwam.
Behalve missies uitvoeren en lokale liedjes leren, maakte Cameron ook vrienden in het basiskamp. Dat was geen camping zoals in Egypte, maar een indrukwekkend gebouw met steile trappen dat boven Shang Simla uittorende en een prachtig uitzicht op de Verboden Stad bood.
Op een dag werd haar gevraagd een zeldzaam relikwie te zoeken in een tempel die ergens diep in de heuvels verscholen lang. In de middag begon ze aan de lange klim en toen de avond viel, zette ze haar tent op.
De volgende ochtend stond ze op, ontbeet, pakte haar tent en niet veel later bereikte ze de Hemelse Tempel.
Na even gerust te hebben en van het uitzicht te hebben genoten, ging ze op zoek naar een manier om af te dalen. Als snel vond ze een trap.
Al een tijdje had ze het relikwie dat ze mee moest nemen in het vizier, terwijl ze door een doolhof van smalle gangetjes en talloze trappen werd gevoerd. Soms zag ze hem hangen, dan weer niet. Cameron was geduldig. Uiteindelijk zou haar zoektocht haar brengen waar ze moest zijn. En daar had ze gelijk in.
Zonder er erg diep over na te denken, greep ze de bijl en lichtte hem uit de beugels. Dat bleek echter minder eenvoudig dan verwacht. Niet dat de bijl overdreven zwaar was, dat viel eigenlijk best mee. Maar zodra ze hem vast had, begon hij te vonken en te trillen en bijna liet ze hem van schrik uit haar handen vallen.
Nu ze had gevonden waarnaar ze op zoek was, kon ze terug naar het dorp, maar eerst wilde ze nog wat verder rondkijken en zien of er schatten te verzamelen waren. De bijl zou ze moeten afgeven en ze wilde toch graag iets substantieels aan deze missie overhouden.
En toen botste ze op een van de enorme, mysterieuze keien die ze al eerder gezien had. En ineens viel het kwartje.
Met een simpele houw doorkliefde ze het gevaarte, dat een doorgang bleek te hebben geblokkeerd. Niet veel later vond ze de uitgang en keerde terug naar haar opdrachtgever.
Tot haar verbazing schonk hij haar de bijl, in de hoop dat ze hem zou willen gebruiken om een volgende opdracht uit te voeren. Daar stemde ze graag mee in, om vervolgens te vragen of ze misschien bij hem kon overnachten aangezien het al laat was. Dat bleek geen probleem. En zo bracht ze de nacht voor de verandering niet door op een hard matras of in een slaapzak, maar in een koninklijk bed