Generatie 13 - deel 13, Levenswensen
"Dus je hebt contact gezocht met Hailey", had Lindsey - de tweede avond dat Billy er was - een beetje timide aan Frances gevraagd. Het had door zijn hoofd gespookt sinds Billy dat tijdens zijn tirade had laten vallen, hij was er nogal verbaasd over. Nu bracht hij het voorzichtig ter sprake.
Ze knikte."Ik hoopte dat Hailey milder zou worden als ze merkte dat ik dat inmiddels ook was. Maar ik vergiste me."
"Waarom heb je het niet aan me verteld?"
"Haar reactie was zo... niet leuk, ik vond niet dat jij daar iets mee opschoot."
Meer wilde ze er eigenlijk niet over zeggen. In plaats daarvan had ze dus vervolgd: "Even iets anders, je laat Billy toch niet alleen terug gaan naar de States? Hij is nog maar dertien."Lindsey was blij dat ze het uit zichzelf opperde, want dat had hij zelf ook al bedacht. En zo overbrugde Billy andermaal de afstand tussen het vliegveld en zijn huis in Appaloosa Plains in het gezelschap van zijn vader, zij het ditmaal de andere.De kennismaking tussen Booker en Lindsey was heel hartelijk. Via de telefoon hadden ze een paar keer contact gehad en Lindsey vond het prettig om nu eindelijk de man te ontmoeten die zijn zoon had opgevoed. Booker waarschuwde hem:"Hailey is nog steeds niet echt aanspreekbaar. Het is natuurlijk ook niet zo netjes wat Billy en ik hebben gedaan. Maar voor Billy heeft het heel goed uitgepakt volgens mij."
"Ik wil graag met Hailey praten", zei Lindsey. "Er moeten gewoon goede afspraken gemaakt worden."
"Ik wens je heel veel succes, ze is boven. Ik ben in de stallen, mocht je me nodig hebben."Zodra Hailey Lindsey zag nam ze een vijandige houding aan.
"Hoe hebben jullie het in je hoofd kunnen halen om een minderjarig kind zo'n wereldreis in zijn eentje te laten maken", snauwde ze. "En waarom moest je zonodig hierheen komen? Heb je niet al genoeg aangericht?"Lindsey was nooit op zijn best als hij werd aangevallen, maar in dit geval waren de beschuldigingen zo onrechtvaardig dat hij haar zonder omhaal van repliek diende: "Ik heb geen idee wat ik ditmaal fout heb gedaan", zei hij. "Behalve dan dat ik op een avond thuiskwam van mijn werk en een ontredderde puber aantrof, die op dat moment precies een dag van mijn bestaan wist."Hij had helemaal geen zin om met haar te gaan bekvechten over hoe terecht of onterecht dat was. Hij wilde simpelweg dat het vanaf nu anders werd.Hailey zonk in een stoel en staarde een tijdje onheilspellend voor zich uit. Ook Lindsey ging zitten en wachtte kalm af."Ik heb werkelijk gedacht dat hij beter af was als ik hem niks vertelde", zei ze uiteindelijk, rustiger nu. "Ik kan je niet vertellen hoe verschrikkelijk het voor me was, dat hij zo totaal zonder liefde verwekt bleek."
"Zo eenvoudig is het helemaal niet", zei Lindsey. "Ik voelde wel degelijk iets voor je. Alleen lag ik op dat moment met mezelf overhoop, door Frances. Ik had een vent moeten zijn en Frances die middag gewoon moeten laten weten wat ik voor haar voelde. Zoals zij de volgende ochtend vroeg tegenover mij deed. Dan was alles heel anders gelopen."Hierna zweeg Hailey zo lang, dat Lindsey overwoog om maar te vertrekken. Maar ineens zei ze, heel zacht: "Dan was Billy er niet geweest."
"Nee", antwoordde hij, al even zacht. "Dan was Billy er niet geweest. Het is een fijne jongen, Hailey."
Ze knikte.
"Je moet hem nog wel even laten weten dat je er zo over denkt", vervolgde hij heel voorzichtig, bang dat hij belerend overkwam. "Want hij denkt nu dat je dat heel anders ziet."Terug in de hotelkamer belde hij Frances.
"De ergste kou is uit de lucht volgens mij", zei hij. "Morgen kom ik weer naar huis."Tegen de avond kwam Billy naar het hotel om gedag te zeggen. "Vind je het niet erg dat ik hier blijf wonen?"
Lindsey lachte. "Ik had niet anders verwacht", zei hij. "Je hebt een prima leven hier. Maar als je weer eens op bezoek wilt komen, dan weet je dat dat altijd kan. Als je het dit keer maar wel met je moeder overlegt." Hij knipoogde.
"En we houden contact!", riep Billy.
"We houden contact."
"En misschien komen jullie wel een keer hierheen."
"Ik weet zeker dat de anderen dat ook heel leuk zouden vinden", knikte Lindsey. Een laatste keer omhelsden ze elkaar en namen toen afscheid.Niet lang nadat Lindsey terug was in Emblesight maakte hij voor de laatste keer promotie en betrad de hoogste trede in zijn carrière: hij kreeg een aanstelling als filmcomponist. In diezelfde tijd bereikte hij bovendien het allerhoogste niveau op de gitaar, waar hij heel blij mee was, omdat hij zich nu eindelijk weer op de piano kon gaan richten.Hoe blij Frances ook voor hem was dat hij zijn levenswens vervuld had, het knaagde toch wel aan haar dat zijzelf daar nog ver van verwijderd was. Hoewel ze al een paar wedstrijden gewonnen had, was haar doel nog lang niet bereikt: 40.000 simdollar aan prijzengeld. Ze was nog niet eens op de helft. De afgelopen jaren hadden in het teken gestaan van het moederschap, maar nu haar jongens ouder werden, wilde ze zich volledig op de paardensport gaan richten.Ze merkte wel dat Marron oud aan het worden was en hoewel zijn prestaties er nog niet onder leden, zou dat misschien wel gaan gebeuren.Ze begon net te overwegen om een tweede paard aan te schaffen en alvast te gaan trainen, toen ze - middenin de nacht - een onverwachte bezoeker kregen.De volgende ochtend, toen Frances naar buiten liep, zag ze tot haar stomme verbazing een witte eenhoorn op het erf staan. Voorzichtig wandelde ze naar hem toe en wilde de bekende rituelen gaan uitvoeren, toen een vertrouwde stem zei: "Door dat hele proces zijn we allebei al een keer gegaan. Je hoeft me niet te vragen deel uit te maken van je huishouden, daar heb ik zelf al voor gekozen.""Bolt...?", stamelde Frances."Dezelfde. Ik ben gekomen om je te helpen met je levenswens. Die bovenmaatse kastanje daar begint een beetje te verleppen, nietwaar?"
Frances vroeg maar niet hoe hij in hemelsnaam wist wat haar levenswens was. "Kom, dan gaan we oefenen!", riep ze blij.
"Prima", antwoordde Bolt. "Wil je dat ik over hekjes ga springen of ben je meer in voor het echte werk?"
"Als we maar winnen", zei Frances.En daar zorgde Bolt bij de eerste de beste wedstrijd al voor.Niet alleen Marron was nu op leeftijd, zelfs Pepe - het kleine puppy van weleer - begon grijze haren te krijgen.En ook onder de gezinsleden werden er verjaardagen gevierd. Elijah, Frances' kleine knuffelbeertje, zou binnenkort naar school gaan. "Wat een engeltje is het toch", zei iedereen die hem zag. Elijah's onschuldige uiterlijk was echter bedriegelijk.
"Die laat zich de les niet lezen", reageerde Lindsey altijd onderkoeld, wanneer er weer eens vertederde blikken in de richting van zijn jongste zoon gingen.
"Elijah weet gewoon wat hij wil", suste Frances dan, met een verliefde blik die haar oudere zoons mateloos irriteerde."Gefeliciteerd, je bent nu definitief uit de luiers", zei Lindsey op de ochtend dat Elijah zes werd, terwijl hij Frances kuste.
"Ik heb allang geen luier meer!", protesteerde Elijah boos. "En verder verklaar ik hierbij dat het streng verboden is om elkaar te zoenen waar je kinderen bij zijn. En trouwens, zoenen is sowieso verboden!"
"Zo", zei Lindsey, "en welke straf had je bedacht als we dat toch doen?"
"Jullie koppen eraf", antwoordde Elijah hardvochtig, waarop Frances hem in zijn wang kneep en zei dat hij een schatje was.Ook Nicholas verjaarde en ging naar de middelbare school. Hij had een lichtvoetig karakter, dat niet helemaal overeenkwam met zijn voorkomen, maar in tegenstelling tot zijn vader leed hij volstrekt niet onder zijn forse lichaamsbouw ("ik heb zware botten, niks aan te doen"). Hij tilde niet te zwaar aan het leven en maakte makkelijk vrienden. En vriendinnen.Samuel was veel ernstiger en met een gevoel van medelijden zag Lindsey hoe zijn oudste zoon net zo onhandig en verlegen was als hijzelf ooit.
"Waarom vraag je Violette niet eens mee uit?", vroeg hij.
"Nee nee", mompelde Samuel. "Ze vindt Nicholas veel leuker volgens mij."School beviel Elijah totaal niet. Al die jaren had hij lekker mogen doen wat hij wilde en omdat hij ouders had die ook hun eigen gang gingen, was hij altijd zo vrij geweest als een vogeltje.
Dat was nu voorbij.Elijah moest op een stoel blijven zitten, Elijah mocht niet praten wanneer hij dat wilde, Elijah mocht niet lachen wanneer hij dat wilde, geen grapjes maken wanneer hij dat wilde. Hij moest zo stil zijn dat je een speld kon horen vallen en ijverig werken en als hij zich niet aan dit alles hield, dan belandde hij op de gang. Dat gebeurde dus nogal eens.Zodra de bus hem thuis afzette om half vier en hij eindelijk vrij was, dan rende hij meteen de bossen in. Hij klom in bomen, at ijsjes, slenterde in zijn eentje over de paden, keilde steentjes in het meer of speelde tot het donker werd in de speeltuin.Na een tijdje moesten Frances en Lindsey op school komen, waar ze hoorden hoe onhandelbaar hij was en dat hij bovendien dramatische cijfers haalde."Maak jij ooit je huiswerk, jongeman?", vroeg Lindsey streng.
"Tuurlijk, ik ben er alleen te stom voor", antwoordde Elijah.
Het klonk zo brutaal dat Lindsey even niet wist wat hij moest zeggen. "Naar boven!", baste hij machteloos.
Waarna Elijah zich met tergend langzame tred naar boven sleepte.Hij zat net gezellig met zijn Lego te spelen, toen Nicholas binnenkwam."Zo, dat is een bijzondere schoolopdracht?', fleemde die spottend. "Weet je wat? Als ik hier nou eens blijf staan en jij pakt je huiswerk, dan weten we allemaal zeker dat je wat doet."
"Jij bent mijn vader niet!", brieste Elijah.
"Nee, ik ben veel erger dan je vader. Hop, aan het werk! Anders zul je ervan lusten!"
Grommend pakte Elijah zijn huiswerk en ging mokkend aan de slag.
Ze knikte."Ik hoopte dat Hailey milder zou worden als ze merkte dat ik dat inmiddels ook was. Maar ik vergiste me."
"Waarom heb je het niet aan me verteld?"
"Haar reactie was zo... niet leuk, ik vond niet dat jij daar iets mee opschoot."
Meer wilde ze er eigenlijk niet over zeggen. In plaats daarvan had ze dus vervolgd: "Even iets anders, je laat Billy toch niet alleen terug gaan naar de States? Hij is nog maar dertien."Lindsey was blij dat ze het uit zichzelf opperde, want dat had hij zelf ook al bedacht. En zo overbrugde Billy andermaal de afstand tussen het vliegveld en zijn huis in Appaloosa Plains in het gezelschap van zijn vader, zij het ditmaal de andere.De kennismaking tussen Booker en Lindsey was heel hartelijk. Via de telefoon hadden ze een paar keer contact gehad en Lindsey vond het prettig om nu eindelijk de man te ontmoeten die zijn zoon had opgevoed. Booker waarschuwde hem:"Hailey is nog steeds niet echt aanspreekbaar. Het is natuurlijk ook niet zo netjes wat Billy en ik hebben gedaan. Maar voor Billy heeft het heel goed uitgepakt volgens mij."
"Ik wil graag met Hailey praten", zei Lindsey. "Er moeten gewoon goede afspraken gemaakt worden."
"Ik wens je heel veel succes, ze is boven. Ik ben in de stallen, mocht je me nodig hebben."Zodra Hailey Lindsey zag nam ze een vijandige houding aan.
"Hoe hebben jullie het in je hoofd kunnen halen om een minderjarig kind zo'n wereldreis in zijn eentje te laten maken", snauwde ze. "En waarom moest je zonodig hierheen komen? Heb je niet al genoeg aangericht?"Lindsey was nooit op zijn best als hij werd aangevallen, maar in dit geval waren de beschuldigingen zo onrechtvaardig dat hij haar zonder omhaal van repliek diende: "Ik heb geen idee wat ik ditmaal fout heb gedaan", zei hij. "Behalve dan dat ik op een avond thuiskwam van mijn werk en een ontredderde puber aantrof, die op dat moment precies een dag van mijn bestaan wist."Hij had helemaal geen zin om met haar te gaan bekvechten over hoe terecht of onterecht dat was. Hij wilde simpelweg dat het vanaf nu anders werd.Hailey zonk in een stoel en staarde een tijdje onheilspellend voor zich uit. Ook Lindsey ging zitten en wachtte kalm af."Ik heb werkelijk gedacht dat hij beter af was als ik hem niks vertelde", zei ze uiteindelijk, rustiger nu. "Ik kan je niet vertellen hoe verschrikkelijk het voor me was, dat hij zo totaal zonder liefde verwekt bleek."
"Zo eenvoudig is het helemaal niet", zei Lindsey. "Ik voelde wel degelijk iets voor je. Alleen lag ik op dat moment met mezelf overhoop, door Frances. Ik had een vent moeten zijn en Frances die middag gewoon moeten laten weten wat ik voor haar voelde. Zoals zij de volgende ochtend vroeg tegenover mij deed. Dan was alles heel anders gelopen."Hierna zweeg Hailey zo lang, dat Lindsey overwoog om maar te vertrekken. Maar ineens zei ze, heel zacht: "Dan was Billy er niet geweest."
"Nee", antwoordde hij, al even zacht. "Dan was Billy er niet geweest. Het is een fijne jongen, Hailey."
Ze knikte.
"Je moet hem nog wel even laten weten dat je er zo over denkt", vervolgde hij heel voorzichtig, bang dat hij belerend overkwam. "Want hij denkt nu dat je dat heel anders ziet."Terug in de hotelkamer belde hij Frances.
"De ergste kou is uit de lucht volgens mij", zei hij. "Morgen kom ik weer naar huis."Tegen de avond kwam Billy naar het hotel om gedag te zeggen. "Vind je het niet erg dat ik hier blijf wonen?"
Lindsey lachte. "Ik had niet anders verwacht", zei hij. "Je hebt een prima leven hier. Maar als je weer eens op bezoek wilt komen, dan weet je dat dat altijd kan. Als je het dit keer maar wel met je moeder overlegt." Hij knipoogde.
"En we houden contact!", riep Billy.
"We houden contact."
"En misschien komen jullie wel een keer hierheen."
"Ik weet zeker dat de anderen dat ook heel leuk zouden vinden", knikte Lindsey. Een laatste keer omhelsden ze elkaar en namen toen afscheid.Niet lang nadat Lindsey terug was in Emblesight maakte hij voor de laatste keer promotie en betrad de hoogste trede in zijn carrière: hij kreeg een aanstelling als filmcomponist. In diezelfde tijd bereikte hij bovendien het allerhoogste niveau op de gitaar, waar hij heel blij mee was, omdat hij zich nu eindelijk weer op de piano kon gaan richten.Hoe blij Frances ook voor hem was dat hij zijn levenswens vervuld had, het knaagde toch wel aan haar dat zijzelf daar nog ver van verwijderd was. Hoewel ze al een paar wedstrijden gewonnen had, was haar doel nog lang niet bereikt: 40.000 simdollar aan prijzengeld. Ze was nog niet eens op de helft. De afgelopen jaren hadden in het teken gestaan van het moederschap, maar nu haar jongens ouder werden, wilde ze zich volledig op de paardensport gaan richten.Ze merkte wel dat Marron oud aan het worden was en hoewel zijn prestaties er nog niet onder leden, zou dat misschien wel gaan gebeuren.Ze begon net te overwegen om een tweede paard aan te schaffen en alvast te gaan trainen, toen ze - middenin de nacht - een onverwachte bezoeker kregen.De volgende ochtend, toen Frances naar buiten liep, zag ze tot haar stomme verbazing een witte eenhoorn op het erf staan. Voorzichtig wandelde ze naar hem toe en wilde de bekende rituelen gaan uitvoeren, toen een vertrouwde stem zei: "Door dat hele proces zijn we allebei al een keer gegaan. Je hoeft me niet te vragen deel uit te maken van je huishouden, daar heb ik zelf al voor gekozen.""Bolt...?", stamelde Frances."Dezelfde. Ik ben gekomen om je te helpen met je levenswens. Die bovenmaatse kastanje daar begint een beetje te verleppen, nietwaar?"
Frances vroeg maar niet hoe hij in hemelsnaam wist wat haar levenswens was. "Kom, dan gaan we oefenen!", riep ze blij.
"Prima", antwoordde Bolt. "Wil je dat ik over hekjes ga springen of ben je meer in voor het echte werk?"
"Als we maar winnen", zei Frances.En daar zorgde Bolt bij de eerste de beste wedstrijd al voor.Niet alleen Marron was nu op leeftijd, zelfs Pepe - het kleine puppy van weleer - begon grijze haren te krijgen.En ook onder de gezinsleden werden er verjaardagen gevierd. Elijah, Frances' kleine knuffelbeertje, zou binnenkort naar school gaan. "Wat een engeltje is het toch", zei iedereen die hem zag. Elijah's onschuldige uiterlijk was echter bedriegelijk.
"Die laat zich de les niet lezen", reageerde Lindsey altijd onderkoeld, wanneer er weer eens vertederde blikken in de richting van zijn jongste zoon gingen.
"Elijah weet gewoon wat hij wil", suste Frances dan, met een verliefde blik die haar oudere zoons mateloos irriteerde."Gefeliciteerd, je bent nu definitief uit de luiers", zei Lindsey op de ochtend dat Elijah zes werd, terwijl hij Frances kuste.
"Ik heb allang geen luier meer!", protesteerde Elijah boos. "En verder verklaar ik hierbij dat het streng verboden is om elkaar te zoenen waar je kinderen bij zijn. En trouwens, zoenen is sowieso verboden!"
"Zo", zei Lindsey, "en welke straf had je bedacht als we dat toch doen?"
"Jullie koppen eraf", antwoordde Elijah hardvochtig, waarop Frances hem in zijn wang kneep en zei dat hij een schatje was.Ook Nicholas verjaarde en ging naar de middelbare school. Hij had een lichtvoetig karakter, dat niet helemaal overeenkwam met zijn voorkomen, maar in tegenstelling tot zijn vader leed hij volstrekt niet onder zijn forse lichaamsbouw ("ik heb zware botten, niks aan te doen"). Hij tilde niet te zwaar aan het leven en maakte makkelijk vrienden. En vriendinnen.Samuel was veel ernstiger en met een gevoel van medelijden zag Lindsey hoe zijn oudste zoon net zo onhandig en verlegen was als hijzelf ooit.
"Waarom vraag je Violette niet eens mee uit?", vroeg hij.
"Nee nee", mompelde Samuel. "Ze vindt Nicholas veel leuker volgens mij."School beviel Elijah totaal niet. Al die jaren had hij lekker mogen doen wat hij wilde en omdat hij ouders had die ook hun eigen gang gingen, was hij altijd zo vrij geweest als een vogeltje.
Dat was nu voorbij.Elijah moest op een stoel blijven zitten, Elijah mocht niet praten wanneer hij dat wilde, Elijah mocht niet lachen wanneer hij dat wilde, geen grapjes maken wanneer hij dat wilde. Hij moest zo stil zijn dat je een speld kon horen vallen en ijverig werken en als hij zich niet aan dit alles hield, dan belandde hij op de gang. Dat gebeurde dus nogal eens.Zodra de bus hem thuis afzette om half vier en hij eindelijk vrij was, dan rende hij meteen de bossen in. Hij klom in bomen, at ijsjes, slenterde in zijn eentje over de paden, keilde steentjes in het meer of speelde tot het donker werd in de speeltuin.Na een tijdje moesten Frances en Lindsey op school komen, waar ze hoorden hoe onhandelbaar hij was en dat hij bovendien dramatische cijfers haalde."Maak jij ooit je huiswerk, jongeman?", vroeg Lindsey streng.
"Tuurlijk, ik ben er alleen te stom voor", antwoordde Elijah.
Het klonk zo brutaal dat Lindsey even niet wist wat hij moest zeggen. "Naar boven!", baste hij machteloos.
Waarna Elijah zich met tergend langzame tred naar boven sleepte.Hij zat net gezellig met zijn Lego te spelen, toen Nicholas binnenkwam."Zo, dat is een bijzondere schoolopdracht?', fleemde die spottend. "Weet je wat? Als ik hier nou eens blijf staan en jij pakt je huiswerk, dan weten we allemaal zeker dat je wat doet."
"Jij bent mijn vader niet!", brieste Elijah.
"Nee, ik ben veel erger dan je vader. Hop, aan het werk! Anders zul je ervan lusten!"
Grommend pakte Elijah zijn huiswerk en ging mokkend aan de slag.