Generatie 21 - deel 2, Studeren
Twee dagen later wandelde Cameron met haar koffer het studentenhuis binnen dat haar was toegewezen. "Zorg dat je meteen een geschikte kamer claimt", had opa Silas haar op het hart gedrukt. "Voor je het weet zit je opgescheept met de een of andere snuiter die zijn wasgoed op je bed gooit of je eindeloos aan je hoofd zeurt over niks. Let er dus ook op dat je een kamer claimt met een deur die op slot kan."Cameron had erom moeten lachen, maar nu het zover was, besloot ze zijn raad toch maar ter harte te nemen, ook al was ze dan iets minder op haar privacy gesteld dan hij. Terwijl iedereen wat onwennig in de gang bleef staan, stormde zij meteen door naar boven twee trappen op en vond een grote kamer met een tweepersoonsbed. Ze gooide haar spullen neer, draaide de deur op slot en ging weer naar beneden. Als er iemand problemen mee had zou ze het wel horen.Ze vond iedereen buiten voor het huis, alle koffers lagen op een grote hoop in de gang. Ze babbelde met een paar mensen en probeerde iedereen een beetje in te schatten, er meteen de trendsetters uitpikkend - zoals Kassandra, een opvallend meisje met een luide lach - en de stillere types. Een roodharig meisje met een bleek gezichtje dat zich dapper bij gesprekken probeerde aan te sluiten maar daar niet echt in slaagde, een grote sterke jongen met een cowboyhoed en een wat onnozele uitdrukking op het gezicht en een gothic type met een kunstig zwartgeverfd kapsel en weggeschoren wenkbrauwen, dat zich kennelijk bewust afzijdig hield.Cameron liep op haar af en stelde zich voor. Ze bleek Aura te heten en nadat ze zich een tijdje ongevraagd in denigrerende bewoordingen over haar huisgenoten had uitgelaten, begon ze met wilde armgebaren Cameron te waarschuwen voor 'een bepaald soort jongens dat maar op een ding uit is en waar je hier over struikelt'.De kennismakingsmiddag in een van de campusgebouwen was gezellig. Ze raakte in gesprek met een aardig en intelligent meisje dat helaas een andere richting volgde dan zij, deed mee aan spelletjes, ontweek handig een aantal professoren die haar graag wegwijs wilden maken en pikte wat reclamespulletjes mee van een tafel.En toen iemand aan het eind van de middag gilde dat er ergens een feest was, sprong ze meteen op de fiets en ging erheen. Mensen leren kennen leek haar in dit stadium belangrijk. Studeren was per slot van rekening meer dan met je neus in de boeken zitten.Het feest vond plaats in een van de andere studentenhuizen en ze zag aardig wat bekende gezichten uit haar eigen huis.Cameron had een aantal feestjes bijgewoond op de middelbare school, maar die waren niks vergeleken bij wat ze hier aantrof. Het begon er al mee dat vrijwel onmiddellijk de dommige cowboy - Jeff bleek hij te heten - en de zurige gothic uit de kleren gingen en begonnen te streaken.Cameron hield haar blik strak op haar gesprekspartner gefixeerd en deed alsof ze niks zag, terwijl de twee luidkeels lachend spiernaakt rondjes begonnen te rennen. Kennelijk had ze beiden toch niet helemaal goed ingeschat vanmorgen. En er was geen houden aan, toen die twee klaar waren en zich weer hadden aangekleed, volgden er anderen. Ze vond het maar apart.Maar alles went en naarmate de avond vorderde en ze de charmes van de sapvaten ontdekt had - die nog wel iets meer dan sap bevatten - vielen de rondrennende naakte mensen haar nauwelijks meer op. Ze had zich inmiddels aangesloten bij Rebecca, het verlegen roodharige meisje van vanmorgen, en toen Jeff zich voor de vijfde keer die avond in al zijn gespierde mannelijkheid aan hen tentoonstelde, maakten ze samen uitdagende grapjes en Rebecca was zelfs zo brutaal een snapshot van hem te maken.En na zich nog maar eens een keer bijgeschonken te hebben, deed Cameron iets waar ze aan het begin van de avond niet over gepeinsd zou hebben. Ze gooide haar kleren uit, haar haren los en begon ook rond te rennen. Iedereen joelde en het was superleuk. Ze maakte een rondje door het huis, rende de tuin in en toen stokte haar adem in haar keel.Paniekerig rende ze naar binnen, ze moest haar kleren te pakken zien te krijgen voordat ze allemaal opgepakt werden. Ongezien schoot ze langs de agente heen naar binnen, zich pijnlijk bewust van haar naaktheid, en wist niet hoe snel ze weer in haar jurk moest schieten.Maar de agente deed helemaal niet moeilijk.
Ze lachte een beetje, kletste wat met hen, zei dat ze zelf ook gestudeerd had en toen vertrok ze weer, waarna het feest hervat werd.Toen ze tegen drieën thuiskwam was iedereen nog op.
Frisco bakte wafels die gretig aftrek vonden, waarop Rebecca zich terugtrok op haar kamer en anderen in een verhitte discussie over zonnepanelen verzeild raakten.Cameron kroop nog een uurtje in bed, maar was verre van uitgeslapen toen haar wekker ging. Geplaagd door een lichte hoofdpijn draaide ze zich nog heel even om, ging toen douchen en ontdekte, toen ze zich had afgedroogd en aangekleed, dat ze te laat ging komen op haar allereerste college. Een goed begin, dat ze maar niet met het thuisfront zou delen.Gek van de honger stond ze een paar uur later weer buiten, want tijd voor ontbijt had ze niet gehad. Gelukkig had ze nog een reep in haar rugzak die ze snel naar binnen schrokte. Of het daaraan lag wist ze niet, maar hij viel niet goed.Ze negeerde haar neiging tot kokhalzen en besloot gebruik te maken van de gratis wifi hotspot om wat mailtjes van thuis te beantwoorden, haar valse start van vanmorgen dus zorgvuldig verzwijgend. Daarna pakte ze haar lesboek en begon te blokken, in een poging haar schuldgevoel een beetje weg te poetsen.En toen speelde toch onverwacht het reepje nog op...Daarna had ze opnieuw honger, dus sprong ze op de fiets en ging naar huis waar het geluk haar toelachte: iemand had wafels gemaakt.Behalve Aura was er verder niemand in huis, dus besloot Cameron er maar een ijverig studeeravondje van te maken op de bank. Net wilde zich neervlijen toen er een appje binnenkwam."Partytime!!! Kom je?""Ga je mee?", vroeg ze aan Rebecca, die net de overloop op kwam lopen en er een beetje pips uitzag. Die schudde haar hoofd. "Ik ben een beetje moe, ik ga vroeg slapen vanavond."
"Kom op", lachte Cameron, "als het een leuk feest is, word je vanzelf wakker. En zo niet, dan gaan we gewoon weer naar huis."Het was volstrekt geen leuk feest. Op de een of andere manier raakte ze al snel in de clinch met Tammy, die duidelijk een slok teveel op had, een goedmoedig grapje erg hoog opnam en het vervolgens tot op de bodem wilde uitpraten, wat haar alleen maar nijdiger maakte omdat Cameron weigerde toe te geven dat ze fout zat.Toen iedereen uiteindelijk vertrok, nam Cameron nog een laatste drankje en daarna nog maar een, want daar was het verdorie nog helemaal niet van gekomen. Na het derde drankje sprak iemand haar aan: "Het feest is afgelopen hoor. Je kunt beter naar huis gaan."Cameron legde uit dat ze dat ook van plan was maar dat ze heel even was opgehouden omdat ze dorst had en ze hoorde zelf hoe raar het klonk maar hij knikte haar vriendelijk toe en zei toen: "Volgens mij ben je een beetje dronken."
"Ja, dronken", beaamde Cameron, "een beetje wel. Alweer, gisteren ook al."
Ze giechelde. Hij was leuk. En volgens haar ook een beetje dronken zo te zien."Als je me even wilt excuseren, ik moet... ehm....", vaag wees hij een kant op.
"Oh, geeft niet hoor", zei ze jolig en liep achter hem aan. Verbaasd draaide hij zich om. "Eh..."Toen ze hem weer losliet, voelde ze zich ineens misselijk worden. Schalks keek hij haar aan.
"Dank je en ik zou het graag willen voortzetten, ware het niet dat ik dus echt heel nodig naar de wc moet.""Oh, ja, ja, tuurlijk! Sorry..."
Ze kon wel door de grond zakken. Was ze hem nou de toiletten in gevolgd? Dat had ze helemaal niet in de gaten gehad. Ze haastte zich naar buiten, sprong op haar fiets en liep niet veel later de trap op naar haar kamer. Ze voelde zich beschaamd en niet lekker. Voorlopig maar even geen feestjes meer, besloot ze.De periode daarna hield ze zich aan haar belofte. Ze ging op tijd naar bed, studeerde, woonde de colleges bij en daarnaast zorgde ze ook dat ze sportte. In het studentenhuis, toevallig pal naast haar kamer, was een kleine sportzaal, dus dat kwam heel mooi uit. Hier waren tenminste geen pottenkijkers die haar konden uitlachen als het niet helemaal goed ging.Met haar huisgenoten kon ze het prima vinden. Nou ja, behalve met Tammy dan die nog steeds boos op haar was, maar daar kon ze mee leven. Ze was begonnen een beetje aan te pappen met Jeff, de cowboy die dezelfde opleiding volgde als zij, eigenlijk vooral omdat ze besloten had dat ze haar maagdelijkheid wilde verliezen. Ze had genoeg verhalen gehoord over het wilde studentenleven en ze vond dat de tijd wel een keer gekomen was. Jeff zag er niet verkeerd uit en leverde tegelijkertijd niet het gevaar op dat ze verliefd op hem zou worden. Een perfecte combinatie, ware het niet dat ze niet zo heel veel belangstellingen deelden en hun gesprekken altijd vrij snel doodliepen. Dat schoot dus niet echt op.Op een ochtend trof ze Rebecca in tranen voor de koelkast aan. Cameron had al eerder gemerkt dat er iets niet helemaal goed ging met het meisje. Ze was vanaf het begin stil geweest en had de neiging zich terug te trekken, maar de laatste tijd kwam ze nauwelijks haar kamer meer uit, behalve om naar college te gaan."Gaat het?", vroeg ze voorzichtig. Rebecca schokschouderde en knikte toen.
"Je liegt", zei Cameron, "er is iets. Wat is er?"
"Niks", zuchtte Rebecca. "Ik kan hier gewoon mijn draai niet vinden. Ik mis thuis. Ik vind jullie allemaal hartstikke aardig hoor, maar ik wil gewoon naar huis." Ze begon weer te huilen."Heb je college vandaag?", vroeg Cameron.
Rebecca schudde haar hoofd. "Studiedag."
"Dan ga je met mij mee. We hebben vandaag praktijkles en het is heerlijk weer. Je komt er gezellig bij en neemt je boeken mee, dan kun je op een bankje studeren. En als ik klaar ben, gaan we samen bowlen."
Rebecca lachte. "Dank je", zei ze. "Dat is erg aardig van je."Eenmaal op het grasveld voor het collegegebouw was Rebecca over haar ergste dip heen en al snel in een druk gesprek verwikkeld met Aura en Jeff, terwijl Cameron opdrachten maakte met het anatomisch skelet. Eigenlijk vond ze dit onderdeel van haar studie wel zo leuk als het sporten, dat haar alleen maar spierpijn opleverde.Op datzelfde moment vatte in het studentenhuis en buiten haar gezichtsveld de oven vlam.
Ze lachte een beetje, kletste wat met hen, zei dat ze zelf ook gestudeerd had en toen vertrok ze weer, waarna het feest hervat werd.Toen ze tegen drieën thuiskwam was iedereen nog op.
Frisco bakte wafels die gretig aftrek vonden, waarop Rebecca zich terugtrok op haar kamer en anderen in een verhitte discussie over zonnepanelen verzeild raakten.Cameron kroop nog een uurtje in bed, maar was verre van uitgeslapen toen haar wekker ging. Geplaagd door een lichte hoofdpijn draaide ze zich nog heel even om, ging toen douchen en ontdekte, toen ze zich had afgedroogd en aangekleed, dat ze te laat ging komen op haar allereerste college. Een goed begin, dat ze maar niet met het thuisfront zou delen.Gek van de honger stond ze een paar uur later weer buiten, want tijd voor ontbijt had ze niet gehad. Gelukkig had ze nog een reep in haar rugzak die ze snel naar binnen schrokte. Of het daaraan lag wist ze niet, maar hij viel niet goed.Ze negeerde haar neiging tot kokhalzen en besloot gebruik te maken van de gratis wifi hotspot om wat mailtjes van thuis te beantwoorden, haar valse start van vanmorgen dus zorgvuldig verzwijgend. Daarna pakte ze haar lesboek en begon te blokken, in een poging haar schuldgevoel een beetje weg te poetsen.En toen speelde toch onverwacht het reepje nog op...Daarna had ze opnieuw honger, dus sprong ze op de fiets en ging naar huis waar het geluk haar toelachte: iemand had wafels gemaakt.Behalve Aura was er verder niemand in huis, dus besloot Cameron er maar een ijverig studeeravondje van te maken op de bank. Net wilde zich neervlijen toen er een appje binnenkwam."Partytime!!! Kom je?""Ga je mee?", vroeg ze aan Rebecca, die net de overloop op kwam lopen en er een beetje pips uitzag. Die schudde haar hoofd. "Ik ben een beetje moe, ik ga vroeg slapen vanavond."
"Kom op", lachte Cameron, "als het een leuk feest is, word je vanzelf wakker. En zo niet, dan gaan we gewoon weer naar huis."Het was volstrekt geen leuk feest. Op de een of andere manier raakte ze al snel in de clinch met Tammy, die duidelijk een slok teveel op had, een goedmoedig grapje erg hoog opnam en het vervolgens tot op de bodem wilde uitpraten, wat haar alleen maar nijdiger maakte omdat Cameron weigerde toe te geven dat ze fout zat.Toen iedereen uiteindelijk vertrok, nam Cameron nog een laatste drankje en daarna nog maar een, want daar was het verdorie nog helemaal niet van gekomen. Na het derde drankje sprak iemand haar aan: "Het feest is afgelopen hoor. Je kunt beter naar huis gaan."Cameron legde uit dat ze dat ook van plan was maar dat ze heel even was opgehouden omdat ze dorst had en ze hoorde zelf hoe raar het klonk maar hij knikte haar vriendelijk toe en zei toen: "Volgens mij ben je een beetje dronken."
"Ja, dronken", beaamde Cameron, "een beetje wel. Alweer, gisteren ook al."
Ze giechelde. Hij was leuk. En volgens haar ook een beetje dronken zo te zien."Als je me even wilt excuseren, ik moet... ehm....", vaag wees hij een kant op.
"Oh, geeft niet hoor", zei ze jolig en liep achter hem aan. Verbaasd draaide hij zich om. "Eh..."Toen ze hem weer losliet, voelde ze zich ineens misselijk worden. Schalks keek hij haar aan.
"Dank je en ik zou het graag willen voortzetten, ware het niet dat ik dus echt heel nodig naar de wc moet.""Oh, ja, ja, tuurlijk! Sorry..."
Ze kon wel door de grond zakken. Was ze hem nou de toiletten in gevolgd? Dat had ze helemaal niet in de gaten gehad. Ze haastte zich naar buiten, sprong op haar fiets en liep niet veel later de trap op naar haar kamer. Ze voelde zich beschaamd en niet lekker. Voorlopig maar even geen feestjes meer, besloot ze.De periode daarna hield ze zich aan haar belofte. Ze ging op tijd naar bed, studeerde, woonde de colleges bij en daarnaast zorgde ze ook dat ze sportte. In het studentenhuis, toevallig pal naast haar kamer, was een kleine sportzaal, dus dat kwam heel mooi uit. Hier waren tenminste geen pottenkijkers die haar konden uitlachen als het niet helemaal goed ging.Met haar huisgenoten kon ze het prima vinden. Nou ja, behalve met Tammy dan die nog steeds boos op haar was, maar daar kon ze mee leven. Ze was begonnen een beetje aan te pappen met Jeff, de cowboy die dezelfde opleiding volgde als zij, eigenlijk vooral omdat ze besloten had dat ze haar maagdelijkheid wilde verliezen. Ze had genoeg verhalen gehoord over het wilde studentenleven en ze vond dat de tijd wel een keer gekomen was. Jeff zag er niet verkeerd uit en leverde tegelijkertijd niet het gevaar op dat ze verliefd op hem zou worden. Een perfecte combinatie, ware het niet dat ze niet zo heel veel belangstellingen deelden en hun gesprekken altijd vrij snel doodliepen. Dat schoot dus niet echt op.Op een ochtend trof ze Rebecca in tranen voor de koelkast aan. Cameron had al eerder gemerkt dat er iets niet helemaal goed ging met het meisje. Ze was vanaf het begin stil geweest en had de neiging zich terug te trekken, maar de laatste tijd kwam ze nauwelijks haar kamer meer uit, behalve om naar college te gaan."Gaat het?", vroeg ze voorzichtig. Rebecca schokschouderde en knikte toen.
"Je liegt", zei Cameron, "er is iets. Wat is er?"
"Niks", zuchtte Rebecca. "Ik kan hier gewoon mijn draai niet vinden. Ik mis thuis. Ik vind jullie allemaal hartstikke aardig hoor, maar ik wil gewoon naar huis." Ze begon weer te huilen."Heb je college vandaag?", vroeg Cameron.
Rebecca schudde haar hoofd. "Studiedag."
"Dan ga je met mij mee. We hebben vandaag praktijkles en het is heerlijk weer. Je komt er gezellig bij en neemt je boeken mee, dan kun je op een bankje studeren. En als ik klaar ben, gaan we samen bowlen."
Rebecca lachte. "Dank je", zei ze. "Dat is erg aardig van je."Eenmaal op het grasveld voor het collegegebouw was Rebecca over haar ergste dip heen en al snel in een druk gesprek verwikkeld met Aura en Jeff, terwijl Cameron opdrachten maakte met het anatomisch skelet. Eigenlijk vond ze dit onderdeel van haar studie wel zo leuk als het sporten, dat haar alleen maar spierpijn opleverde.Op datzelfde moment vatte in het studentenhuis en buiten haar gezichtsveld de oven vlam.