Generatie 13 - deel 6, Appaloosa Plains
Gedurende de tien uur dat de vliegreis duurde, had Frances uitgebreid de tijd om na te denken. Ze liet het gesprek de revue passeren, dat ze met haar zus en haar moeder had gehad na haar kleine inzinking voor de bistro. Toen het voorgerecht op tafel kwam, had Julia herhaald dat Frances beslist niet het gevoel mocht hebben dat haar jeugdvriend niet om haar gaf, maar dat het heel normaal was dat mensen op een bepaald moment uit elkaar groeiden. Hierop had Rosalyn haar keel geschraapt en met haar zachte, bescheiden stem gezegd dat ze vermoedde dat er misschien toch meer speelde."Wat bedoel je daarmee?", had Frances gevraagd.
"Daarmee bedoel ik, dat ik de formulering 'Ik zit hier best en jij daar' opvallend vind. Waarom die nadruk op hij daar en jij hier? Alsof dat een doel op zich is.""Hm, dat vind ik een beetje vaag", had hun moeder weifelend gereageerd. "Het is altijd gevaarlijk om de gedachten en gevoelens van anderen te interpreteren, Rose."
"Dat weet ik", had Rosalyn blozend gezegd, "maar er zijn me gewoon dingen opgevallen." En toen, alsof ze geen zin meer had om zich zo omzichtig uit te drukken: "Volgens mij had hij het heel moeilijk met Alejandro."
"Hij mocht Alejandro niet, da's duidelijk", zei Frances met een scheef glimlachje.
"Ik heb zijn gezicht gezien toen je vertelde dat je je leven met Alejandro wilde delen, Frances. Ja, misschien interpreteer ik dat verkeerd, maar volgens mij stierf hij op dat moment een beetje."Was er een mogelijkheid dat Lindsey toch dezelfde gevoelens voor haar had, als zij voor hem? Frances was er verder niet meer op ingegaan, maar had diezelfde avond nog besloten dat ze dat koste wat kost wilde uitvinden. En mocht het niet zo zijn, dan hield ze er in ieder geval een leuke vakantie aan over.Het vliegtuig landde en met een taxi liet ze zich naar Appaloosa Plains brengen en zich voor zijn huis afzetten.Nu ze op het punt stond hem na meer dan een jaar weer te zien, gierden de zenuwen door haar keel en had ze spijt dat ze hem niet had laten weten dat ze kwam. De verrassing had zo leuk geleken, maar nu ze hier stond voelde ze zich ineens een indringer. Wat als haar bezoek helemaal niet gelegen kwam?Ze liep naar het hek en werd daar verwelkomd door iemand die in ieder geval wel duidelijk heel blij was met haar verschijning. "Lizzy, lief meisje van me! Kom hier, geef mama eens een knuffel!"Het volgende moment hoorde ze de voordeur opengaan en stond hij ineens voor haar.
Hij keek haar aan alsof ze een geestverschijning was en zei toen zacht: "Frances...?""Verrassing", piepte Frances, veel minder uitbundig dan ze gepland had.
"Wat doe jij nou hier!?"
"Ik... kom kijken hoe je hier woont."
"Maar waarom heb je me niet even laten weten dat je kwam?"
"Komt het niet uit?", vroeg ze, heel kleintjes ineens.
"Jawel, 'tuurlijk wel, ik schrik alleen."
Daarna omhelsde hij haar en liepen ze naar binnen.In de kamer verontschuldigde hij zich. "Het is hier maar klein, dus ik weet niet of je een slaapplaats hebt geregeld?"
"Oh...", stamelde Frances, "nee, eerlijk gezegd nog niet. Maar er is vast wel een hotel in het dorp waar ik kan overnachten."
Ze was er eigenlijk vanuit gegaan dat ze gewoon bij hem kon logeren, maar dat was kennelijk lastig. Onwennig stonden ze tegenover elkaar en wisten niet zo goed wat ze moesten zeggen."Alles goed in Emblesight?"
"Ja, zijn gangetje. Ik vind dat je een mooi huisje hebt. En Appaloosa Plains ziet er leuk uit."
"We kunnen wel even een ritje maken", bood hij aan. "Dan laat ik je het dorp zien."
"Goed idee", knikte ze.Ze reden wat rond, allebei een beetje stil, en uiteindelijk parkeerde hij bij een strand met de woorden dat je hier wel mooi uitzicht had. Dat klopte en zwijgend stonden ze een tijdje naast elkaar over de rivier uit te kijken, luisterend naar het kabbelende water en het lome geklets van mensen. Opeens werd de stilte doorbroken door een meisjesstem."Hey, Lindsey!""Hailey!", riep Lindsey vrolijk, terwijl hij zich omdraaide. "Wat een toeval. Mag ik je voorstellen aan een jeugdvriendin van me? Ze stond vanmorgen onverwacht voor mijn neus."
"Wat grappig", zei Hailey, terwijl ze Frances de hand schudde. "Waarom onverwacht? Was je toevallig in de States?"Frances begon zich steeds mallotiger te voelen over het feit dat ze onaangekondigd over was komen waaien en brabbelde iets over 'een verrassing'. Daarna nam ze nauwelijks nog deel aan het geanimeerde gesprek dat zich ontspon. Ze keek naar Hailey en ze keek naar Lindsey en langzaam vormde zich een klem rond haar borstkas. Ze voelde dat er iets gaande was tussen die twee."Is zij je vriendin?", vroeg ze even later onomwonden.
"Nou...", antwoordde Lindsey, "we kennen elkaar nog niet zo heel lang, dus laten we niet te hard van stapel lopen. Maar laat ik het erop houden dat het heel goed klikt." Hij glimlachte. "Zullen we wat gaan eten in de stad? Ik heb nergens op gerekend, dus niets in de koelkast."
Weer kreeg ze het gevoel dat haar onverwachte komst niet bepaald in goede aarde viel.Tijdens het eten ontdooide hij wat en vertelde over zijn leven hier. "Dat weet je nog niet, ik heb promotie gemaakt. Ik ben nu lid van een muziekkwartet."
"Wat geweldig, gefeliciteerd!", reageerde ze enthousiast. "Dus je hebt voor de klassieke richting gekozen?"
"Ja, uiteindelijk trok dat me toch meer dan een leven als rocker", knipoogde hij.Toen ze weer buiten stonden stelde hij voor om nog even naar de rivieroever te gaan. "Ik hou van het water als het donker is", zei hij.Ze zaten samen in het zand, zonder heel veel te zeggen weer, en keken naar de sterren.
"Kijk, een vallende ster", zei Frances.
"Nou", grinnikte Lindsey, "volgens mij is het meer een geval van een overvliegend vliegtuig, mevrouw."
"Nou", echode Frances, "volgens mij is het toch heus heel duidelijk een geval van een vallende ster, meneer."Ze moesten allebei lachen om het oude kindertaaltje dat ze vroeger op school vaak onderling gesproken hadden en keken hoe het piepkleine lichtje in een rechte streep richting de horizon trok.
"Ik geloof dat hij besloten heeft om ergens in China te gaan vallen", zei Lindsey.
"Ik doe toch een wens", zei Frances.
"Dat eigenwijze slijt kennelijk niet met het ouder worden", lachte Lindsey en stond op. "Kom, we gaan naar huis.""Eh..., kun je me dan ergens bij een hotel afzetten?", vroeg Frances. "Ik weet niet waar ik moet slapen."
"Je kunt wel in mijn bed", zei Lindsey. "Dan pak ik wel een slaapzak, geen probleem."Met gemengde gevoelens stond Frances even later haar tanden te poetsen. Rosalyn had zich dus overduidelijk vergist, maar dat vond ze niet eens het ergste. Er hing echter een afstandelijke kilte om hem heen, die haar diep in haar ziel trof en die ze niet begreep. Vanavond pas had hij weer een klein beetje op de oude Lindsey geleken, dus ze hoopte dat het puur de schrik was geweest over haar komst.De volgende ochtend echter wilde het opnieuw niet vlotten. Frances stelde enthousiast voor om de omgeving te gaan verkennen, maar Lindsey ging daar nauwelijks op in. Toen ze na het ontbijt haar voorstel herhaalde, keek hij haar ineens geërgerd aan en zei: "Het spijt me, Frances. Maar je komt hier volkomen onverwacht binnenvallen, ik kan zomaar geen tijd voor je vrijmaken. Ik heb net promotie gemaakt, ik moet heel hard gaan repeteren om het allemaal bij te benen. Je zult zelf een dagbesteding moeten verzinnen.""Oh, maar dat snap ik, hoor", antwoordde ze beduusd. "Weet je, ik ga gewoon lekker wandelen, dat is ook fijn en de beste manier om een landschap te leren kennen."In het begin stroomden de tranen continu over haar wangen, maar naarmate de dag vorderde en de pracht van Appaloosa Plains tot haar doordrong zakte haar bedrukte stemming. Uiteindelijk kwam ze bij een meertje terecht, waar wilde paarden graasden. Frances miste Marron en vond het heerlijk om er een aan te halen. Ze genoot ervan om langzaam het vertrouwen van het dier te winnen en uiteindelijk liet hij zich aaien.Ook de dagen daarna had Lindsey geen tijd voor haar en moest ze zelf zien hoe ze zich vermaakte. Normaal had Frances daar geen moeite mee, maar hier kende ze niemand. Ze ging dus wat paardrijden in de manege, maakte lange wandelingen, ging in haar eentje naar de bioscoop en aan het eind van de week besloot ze wat te gaan hardlopen.Na een uurtje rennen kwam ze bij de rivier uit. Ze stopte en leunde een beetje doelloos tegen het hek, terwijl ze nadacht.
Toen pakte ze haar mobieltje en belde Rosalyn."Ik kom naar huis, Rose", zei ze. "Kunnen jij of Yannick me van het vliegveld halen? Ik bel wel wanneer ik aankom. Ik weet nog niet hoe laat ik aankom, nee. Ik moet nog uitzoeken welke vlucht ik neem. Gewoon de eerste de beste.
…
Ja, een week is kort, maar het is hier niet... het is hier gewoon niet gezellig. Ik geloof dat we niet eens vrienden meer zijn.
…
Nee, ik wil er niet over praten," eindigde ze en verbrak toen abrupt de verbinding omdat haar stem brak.Toen Lindsey die avond uit zijn werk kwam, zag hij tot zijn verbazing Frances op een bankje tegenover het theater zitten. Het trof hem hoe klein en eenzaam ze er uitzag en ineens kreeg hij een brok in zijn keel."Zit je op mij te wachten?", vroeg hij, terwijl hij op haar toe liep. Ze knikte en sloeg haar boek dicht.
"Ik wilde zeggen dat ik morgen weer naar huis ga", zei ze. "Ik slaap vannacht in een hotel bij het vliegveld, dus ik kom afscheid nemen."
Een hele tijd was hij stil, toen zuchtte hij diep en zei zacht: "Ik ben niet zo aardig tegen je geweest, geloof ik."
"Nee", zei ze.
"Ben je verdrietig?"
"Beetje."Hij kon onmogelijk uitleggen waarom hij zich de afgelopen week zo gedragen had, hij snapte het zelf niet eens echt. Hij had er een jaar over gedaan om haar een beetje te vergeten en was net begonnen om zijn leven hier op de rails te krijgen. De kriebels die hij voelde voor Hailey waren zo welkom geweest, alsof zij met haar komst definitief een nieuwe tijd aankondigde.En toen had Frances ineens op zijn stoep gestaan, om dat hele jaar in een klap om zeep te helpen. Hij kon dat niet toestaan en had besloten haar aanwezigheid een beetje te negeren, voor zover dat kon. Maar nu besefte hij pas dat hij daarbij volledig aan haar gevoelens voorbij was gegaan. Ze was helemaal vanuit Emblesight naar hem toegekomen, als oude dierbare vriendin, en had stank voor dank gekregen."Het spijt me", zei hij heel zacht, ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. "Die nieuwe baan bezorgt me gewoon heel veel stress. Wil je alsjeblieft nog een weekje blijven, ik beloof dat ik vanaf nu wel tijd voor je vrijmaak. Ik wil niet dat je zo weggaat."
Frances zei niets terug en een hele tijd zaten ze tegen elkaar aan op het bankje."Als jij dat wilt", zei ze uiteindelijk.
"Alsjeblieft?"
"Oké dan. Hé, een wasbeertje!"Ze veerde overeind en onwillekeurig moest hij lachen om haar kinderlijke wispelturigheid. Hij keek hoe ze langzaam het vertrouwen van het beest probeerde te winnen - wat niet echt lukte - en dacht aan die keer dat hij haar vanuit het raam van het theater in Emblesight gevolgd had, toen ze een wild paard probeerde te temmen. Toen had hij definitief beseft hoe diep zijn liefde zat en hoe onmogelijk het was om in Emblesight te blijven als ze met Alejandro trouwde. Hij was meteen naar Gabriella gereden om afscheid te nemen en was toen voorbereidingen gaan treffen om te emigreren.De volgende ochtend merkte Frances dat Lindsey zich inderdaad anders opstelde. Hij maakte zowaar een grapje omdat ze zich een beetje verslapen had en bleef bij haar zitten terwijl ze ontbeet."Je zit al mijn bewegingen net zo te volgen als Alehupsakee vroeger", zei ze bokkig. "Ik hoor mezelf kauwen."
"Je lijkt wel een paard", zei hij. En toen, met een heel hoog stemmetje: "En hij heet Alejandro, noem hem dus ook zo."
Ze schoot in de lach en Lindsey zette de televisie aan.
"Weet je vader dat wel, ondeugende jongen, dat je 's morgens televisie zit te kijken? Daar werd hij vroeger woedend om."
"Hm, even denken hoor", reageerde Lindsey, "mijn vader de apparatenhater- blieb - zit tien uur vliegen van hier - blieb - kust is veilig."Diezelfde avond had hij een feestje bij Hailey thuis.
"Ga je mee?", vroeg hij aan Frances, maar die had daar geen zin in.
"Lief dat je het vraagt, maar zo'n feestje met allemaal vreemde mensen is niets voor mij. Ik ga het dorp in."
"Morgen gaan we iets samen doen", beloofde Lindsey.Hailey bewoonde een groot huis en kende een hoop mensen, dus het was erg druk.
"Logeert dat achternichtje nog bij je?", vroeg ze. "Ik heb je de hele week niet gezien, je vergeet me toch niet?"
"Nee, natuurlijk vergeet ik je niet", glimlachte hij. "Maar ik moet nu ook gastheer zijn, hè?" Over dat laatste zinnetje schaamde hij zich een beetje.
"Ik zie haar anders vaak in haar eentje rondwandelen", sloeg Hailey de spijker op de kop.Op dat moment had iedereen de kamer verlaten en prompt sloeg ze haar armen om hem heen.
"Ik hoopte dat we verder konden opbouwen waar we aan begonnen waren", zei ze lief, terwijl ze hem met haar grote, zwarte ogen aankeek.
"Dat doen we ook", antwoordde Lindsey. "Over een week of zo is Frances vertrokken, dan heb ik mijn handen weer vrij.""Ze is toch wel alleen een vriendin, hè? Ik hoef me geen zorgen te maken?"
"Een vriendin, ja. Een hele goede vriendin. Zeg, laten we kijken of er nog ergens nectar is", zei hij.Toen hij 's avonds laat thuiskwam trof hij Frances op haar knieën in de keuken aan terwijl ze Lizzy zat te borstelen."Heb je daar nou wel de meest geschikte kleren voor aangetrokken?", vroeg hij. "Je bent helemaal op sjiek."
"Ik heb in de bistro gegeten, maar deze jurk is al oud. Mijn gezelschap vond het niet erg vanavond."
"Wie was je gezelschap?"
"Een boek."
"Ah!"Ze stond op en pas nu zag ze hem. Als een volleerde bouwvakker floot ze tussen haar tanden en klapte schaterend in haar handen."Jij loopt er trouwens ook eminent bij! Zeg, je pak is toch heel toevallig niet ontworpen door de kleermakers van de keizer? Het staat je werkelijk beeldig. Die snit, die conische taille, die prachtige diepe kleur van de stof, de textuur!"
"Het was een beachparty, lolbroek", zei Lindsey en liep naar boven om te gaan slapen.Maar Frances was nog niet klaar."En nu je in het licht staat, snap ik pas goed wat de ontwerpers voor ogen hebben gehad. Op sublieme wijze, dames en heren, is het hen gelukt om een pak te ontwerpen met de uitstraling en het voorkomen van een echte teddybeer. Het is werkelijk een verbluffend staaltje werk, waar men in de modewereld nog heel lang...""Ik. Lijk. Niet. Meer. Op. Een. Teddybeer!", riep Lindsey en sloeg haar met een kussen op haar hoofd.
"Ho, een sneaky attack vanuit een hinderlaag, damens en heren! De teddybeer lijkt misschien een goedmoedig en aaibaar wezen, maar pas op. Hij is niet voor niets gemodelleerd naar een woest en gevaarlijk roofdier, dat zich...", Frances had nu ook een kussen gepakt en begon lustig terug te meppen, waardoor haar volzinnen op het laatst wat rafelig werden.Uiteindelijk gaven ze het doodmoe en met rode hoofden op, terwijl ze hikten van de lach.
"Je bent gek", zei hij.
"Jij ook", zei ze.Toen gaven ze elkaar een knuffel en gingen slapen.
"Daarmee bedoel ik, dat ik de formulering 'Ik zit hier best en jij daar' opvallend vind. Waarom die nadruk op hij daar en jij hier? Alsof dat een doel op zich is.""Hm, dat vind ik een beetje vaag", had hun moeder weifelend gereageerd. "Het is altijd gevaarlijk om de gedachten en gevoelens van anderen te interpreteren, Rose."
"Dat weet ik", had Rosalyn blozend gezegd, "maar er zijn me gewoon dingen opgevallen." En toen, alsof ze geen zin meer had om zich zo omzichtig uit te drukken: "Volgens mij had hij het heel moeilijk met Alejandro."
"Hij mocht Alejandro niet, da's duidelijk", zei Frances met een scheef glimlachje.
"Ik heb zijn gezicht gezien toen je vertelde dat je je leven met Alejandro wilde delen, Frances. Ja, misschien interpreteer ik dat verkeerd, maar volgens mij stierf hij op dat moment een beetje."Was er een mogelijkheid dat Lindsey toch dezelfde gevoelens voor haar had, als zij voor hem? Frances was er verder niet meer op ingegaan, maar had diezelfde avond nog besloten dat ze dat koste wat kost wilde uitvinden. En mocht het niet zo zijn, dan hield ze er in ieder geval een leuke vakantie aan over.Het vliegtuig landde en met een taxi liet ze zich naar Appaloosa Plains brengen en zich voor zijn huis afzetten.Nu ze op het punt stond hem na meer dan een jaar weer te zien, gierden de zenuwen door haar keel en had ze spijt dat ze hem niet had laten weten dat ze kwam. De verrassing had zo leuk geleken, maar nu ze hier stond voelde ze zich ineens een indringer. Wat als haar bezoek helemaal niet gelegen kwam?Ze liep naar het hek en werd daar verwelkomd door iemand die in ieder geval wel duidelijk heel blij was met haar verschijning. "Lizzy, lief meisje van me! Kom hier, geef mama eens een knuffel!"Het volgende moment hoorde ze de voordeur opengaan en stond hij ineens voor haar.
Hij keek haar aan alsof ze een geestverschijning was en zei toen zacht: "Frances...?""Verrassing", piepte Frances, veel minder uitbundig dan ze gepland had.
"Wat doe jij nou hier!?"
"Ik... kom kijken hoe je hier woont."
"Maar waarom heb je me niet even laten weten dat je kwam?"
"Komt het niet uit?", vroeg ze, heel kleintjes ineens.
"Jawel, 'tuurlijk wel, ik schrik alleen."
Daarna omhelsde hij haar en liepen ze naar binnen.In de kamer verontschuldigde hij zich. "Het is hier maar klein, dus ik weet niet of je een slaapplaats hebt geregeld?"
"Oh...", stamelde Frances, "nee, eerlijk gezegd nog niet. Maar er is vast wel een hotel in het dorp waar ik kan overnachten."
Ze was er eigenlijk vanuit gegaan dat ze gewoon bij hem kon logeren, maar dat was kennelijk lastig. Onwennig stonden ze tegenover elkaar en wisten niet zo goed wat ze moesten zeggen."Alles goed in Emblesight?"
"Ja, zijn gangetje. Ik vind dat je een mooi huisje hebt. En Appaloosa Plains ziet er leuk uit."
"We kunnen wel even een ritje maken", bood hij aan. "Dan laat ik je het dorp zien."
"Goed idee", knikte ze.Ze reden wat rond, allebei een beetje stil, en uiteindelijk parkeerde hij bij een strand met de woorden dat je hier wel mooi uitzicht had. Dat klopte en zwijgend stonden ze een tijdje naast elkaar over de rivier uit te kijken, luisterend naar het kabbelende water en het lome geklets van mensen. Opeens werd de stilte doorbroken door een meisjesstem."Hey, Lindsey!""Hailey!", riep Lindsey vrolijk, terwijl hij zich omdraaide. "Wat een toeval. Mag ik je voorstellen aan een jeugdvriendin van me? Ze stond vanmorgen onverwacht voor mijn neus."
"Wat grappig", zei Hailey, terwijl ze Frances de hand schudde. "Waarom onverwacht? Was je toevallig in de States?"Frances begon zich steeds mallotiger te voelen over het feit dat ze onaangekondigd over was komen waaien en brabbelde iets over 'een verrassing'. Daarna nam ze nauwelijks nog deel aan het geanimeerde gesprek dat zich ontspon. Ze keek naar Hailey en ze keek naar Lindsey en langzaam vormde zich een klem rond haar borstkas. Ze voelde dat er iets gaande was tussen die twee."Is zij je vriendin?", vroeg ze even later onomwonden.
"Nou...", antwoordde Lindsey, "we kennen elkaar nog niet zo heel lang, dus laten we niet te hard van stapel lopen. Maar laat ik het erop houden dat het heel goed klikt." Hij glimlachte. "Zullen we wat gaan eten in de stad? Ik heb nergens op gerekend, dus niets in de koelkast."
Weer kreeg ze het gevoel dat haar onverwachte komst niet bepaald in goede aarde viel.Tijdens het eten ontdooide hij wat en vertelde over zijn leven hier. "Dat weet je nog niet, ik heb promotie gemaakt. Ik ben nu lid van een muziekkwartet."
"Wat geweldig, gefeliciteerd!", reageerde ze enthousiast. "Dus je hebt voor de klassieke richting gekozen?"
"Ja, uiteindelijk trok dat me toch meer dan een leven als rocker", knipoogde hij.Toen ze weer buiten stonden stelde hij voor om nog even naar de rivieroever te gaan. "Ik hou van het water als het donker is", zei hij.Ze zaten samen in het zand, zonder heel veel te zeggen weer, en keken naar de sterren.
"Kijk, een vallende ster", zei Frances.
"Nou", grinnikte Lindsey, "volgens mij is het meer een geval van een overvliegend vliegtuig, mevrouw."
"Nou", echode Frances, "volgens mij is het toch heus heel duidelijk een geval van een vallende ster, meneer."Ze moesten allebei lachen om het oude kindertaaltje dat ze vroeger op school vaak onderling gesproken hadden en keken hoe het piepkleine lichtje in een rechte streep richting de horizon trok.
"Ik geloof dat hij besloten heeft om ergens in China te gaan vallen", zei Lindsey.
"Ik doe toch een wens", zei Frances.
"Dat eigenwijze slijt kennelijk niet met het ouder worden", lachte Lindsey en stond op. "Kom, we gaan naar huis.""Eh..., kun je me dan ergens bij een hotel afzetten?", vroeg Frances. "Ik weet niet waar ik moet slapen."
"Je kunt wel in mijn bed", zei Lindsey. "Dan pak ik wel een slaapzak, geen probleem."Met gemengde gevoelens stond Frances even later haar tanden te poetsen. Rosalyn had zich dus overduidelijk vergist, maar dat vond ze niet eens het ergste. Er hing echter een afstandelijke kilte om hem heen, die haar diep in haar ziel trof en die ze niet begreep. Vanavond pas had hij weer een klein beetje op de oude Lindsey geleken, dus ze hoopte dat het puur de schrik was geweest over haar komst.De volgende ochtend echter wilde het opnieuw niet vlotten. Frances stelde enthousiast voor om de omgeving te gaan verkennen, maar Lindsey ging daar nauwelijks op in. Toen ze na het ontbijt haar voorstel herhaalde, keek hij haar ineens geërgerd aan en zei: "Het spijt me, Frances. Maar je komt hier volkomen onverwacht binnenvallen, ik kan zomaar geen tijd voor je vrijmaken. Ik heb net promotie gemaakt, ik moet heel hard gaan repeteren om het allemaal bij te benen. Je zult zelf een dagbesteding moeten verzinnen.""Oh, maar dat snap ik, hoor", antwoordde ze beduusd. "Weet je, ik ga gewoon lekker wandelen, dat is ook fijn en de beste manier om een landschap te leren kennen."In het begin stroomden de tranen continu over haar wangen, maar naarmate de dag vorderde en de pracht van Appaloosa Plains tot haar doordrong zakte haar bedrukte stemming. Uiteindelijk kwam ze bij een meertje terecht, waar wilde paarden graasden. Frances miste Marron en vond het heerlijk om er een aan te halen. Ze genoot ervan om langzaam het vertrouwen van het dier te winnen en uiteindelijk liet hij zich aaien.Ook de dagen daarna had Lindsey geen tijd voor haar en moest ze zelf zien hoe ze zich vermaakte. Normaal had Frances daar geen moeite mee, maar hier kende ze niemand. Ze ging dus wat paardrijden in de manege, maakte lange wandelingen, ging in haar eentje naar de bioscoop en aan het eind van de week besloot ze wat te gaan hardlopen.Na een uurtje rennen kwam ze bij de rivier uit. Ze stopte en leunde een beetje doelloos tegen het hek, terwijl ze nadacht.
Toen pakte ze haar mobieltje en belde Rosalyn."Ik kom naar huis, Rose", zei ze. "Kunnen jij of Yannick me van het vliegveld halen? Ik bel wel wanneer ik aankom. Ik weet nog niet hoe laat ik aankom, nee. Ik moet nog uitzoeken welke vlucht ik neem. Gewoon de eerste de beste.
…
Ja, een week is kort, maar het is hier niet... het is hier gewoon niet gezellig. Ik geloof dat we niet eens vrienden meer zijn.
…
Nee, ik wil er niet over praten," eindigde ze en verbrak toen abrupt de verbinding omdat haar stem brak.Toen Lindsey die avond uit zijn werk kwam, zag hij tot zijn verbazing Frances op een bankje tegenover het theater zitten. Het trof hem hoe klein en eenzaam ze er uitzag en ineens kreeg hij een brok in zijn keel."Zit je op mij te wachten?", vroeg hij, terwijl hij op haar toe liep. Ze knikte en sloeg haar boek dicht.
"Ik wilde zeggen dat ik morgen weer naar huis ga", zei ze. "Ik slaap vannacht in een hotel bij het vliegveld, dus ik kom afscheid nemen."
Een hele tijd was hij stil, toen zuchtte hij diep en zei zacht: "Ik ben niet zo aardig tegen je geweest, geloof ik."
"Nee", zei ze.
"Ben je verdrietig?"
"Beetje."Hij kon onmogelijk uitleggen waarom hij zich de afgelopen week zo gedragen had, hij snapte het zelf niet eens echt. Hij had er een jaar over gedaan om haar een beetje te vergeten en was net begonnen om zijn leven hier op de rails te krijgen. De kriebels die hij voelde voor Hailey waren zo welkom geweest, alsof zij met haar komst definitief een nieuwe tijd aankondigde.En toen had Frances ineens op zijn stoep gestaan, om dat hele jaar in een klap om zeep te helpen. Hij kon dat niet toestaan en had besloten haar aanwezigheid een beetje te negeren, voor zover dat kon. Maar nu besefte hij pas dat hij daarbij volledig aan haar gevoelens voorbij was gegaan. Ze was helemaal vanuit Emblesight naar hem toegekomen, als oude dierbare vriendin, en had stank voor dank gekregen."Het spijt me", zei hij heel zacht, ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. "Die nieuwe baan bezorgt me gewoon heel veel stress. Wil je alsjeblieft nog een weekje blijven, ik beloof dat ik vanaf nu wel tijd voor je vrijmaak. Ik wil niet dat je zo weggaat."
Frances zei niets terug en een hele tijd zaten ze tegen elkaar aan op het bankje."Als jij dat wilt", zei ze uiteindelijk.
"Alsjeblieft?"
"Oké dan. Hé, een wasbeertje!"Ze veerde overeind en onwillekeurig moest hij lachen om haar kinderlijke wispelturigheid. Hij keek hoe ze langzaam het vertrouwen van het beest probeerde te winnen - wat niet echt lukte - en dacht aan die keer dat hij haar vanuit het raam van het theater in Emblesight gevolgd had, toen ze een wild paard probeerde te temmen. Toen had hij definitief beseft hoe diep zijn liefde zat en hoe onmogelijk het was om in Emblesight te blijven als ze met Alejandro trouwde. Hij was meteen naar Gabriella gereden om afscheid te nemen en was toen voorbereidingen gaan treffen om te emigreren.De volgende ochtend merkte Frances dat Lindsey zich inderdaad anders opstelde. Hij maakte zowaar een grapje omdat ze zich een beetje verslapen had en bleef bij haar zitten terwijl ze ontbeet."Je zit al mijn bewegingen net zo te volgen als Alehupsakee vroeger", zei ze bokkig. "Ik hoor mezelf kauwen."
"Je lijkt wel een paard", zei hij. En toen, met een heel hoog stemmetje: "En hij heet Alejandro, noem hem dus ook zo."
Ze schoot in de lach en Lindsey zette de televisie aan.
"Weet je vader dat wel, ondeugende jongen, dat je 's morgens televisie zit te kijken? Daar werd hij vroeger woedend om."
"Hm, even denken hoor", reageerde Lindsey, "mijn vader de apparatenhater- blieb - zit tien uur vliegen van hier - blieb - kust is veilig."Diezelfde avond had hij een feestje bij Hailey thuis.
"Ga je mee?", vroeg hij aan Frances, maar die had daar geen zin in.
"Lief dat je het vraagt, maar zo'n feestje met allemaal vreemde mensen is niets voor mij. Ik ga het dorp in."
"Morgen gaan we iets samen doen", beloofde Lindsey.Hailey bewoonde een groot huis en kende een hoop mensen, dus het was erg druk.
"Logeert dat achternichtje nog bij je?", vroeg ze. "Ik heb je de hele week niet gezien, je vergeet me toch niet?"
"Nee, natuurlijk vergeet ik je niet", glimlachte hij. "Maar ik moet nu ook gastheer zijn, hè?" Over dat laatste zinnetje schaamde hij zich een beetje.
"Ik zie haar anders vaak in haar eentje rondwandelen", sloeg Hailey de spijker op de kop.Op dat moment had iedereen de kamer verlaten en prompt sloeg ze haar armen om hem heen.
"Ik hoopte dat we verder konden opbouwen waar we aan begonnen waren", zei ze lief, terwijl ze hem met haar grote, zwarte ogen aankeek.
"Dat doen we ook", antwoordde Lindsey. "Over een week of zo is Frances vertrokken, dan heb ik mijn handen weer vrij.""Ze is toch wel alleen een vriendin, hè? Ik hoef me geen zorgen te maken?"
"Een vriendin, ja. Een hele goede vriendin. Zeg, laten we kijken of er nog ergens nectar is", zei hij.Toen hij 's avonds laat thuiskwam trof hij Frances op haar knieën in de keuken aan terwijl ze Lizzy zat te borstelen."Heb je daar nou wel de meest geschikte kleren voor aangetrokken?", vroeg hij. "Je bent helemaal op sjiek."
"Ik heb in de bistro gegeten, maar deze jurk is al oud. Mijn gezelschap vond het niet erg vanavond."
"Wie was je gezelschap?"
"Een boek."
"Ah!"Ze stond op en pas nu zag ze hem. Als een volleerde bouwvakker floot ze tussen haar tanden en klapte schaterend in haar handen."Jij loopt er trouwens ook eminent bij! Zeg, je pak is toch heel toevallig niet ontworpen door de kleermakers van de keizer? Het staat je werkelijk beeldig. Die snit, die conische taille, die prachtige diepe kleur van de stof, de textuur!"
"Het was een beachparty, lolbroek", zei Lindsey en liep naar boven om te gaan slapen.Maar Frances was nog niet klaar."En nu je in het licht staat, snap ik pas goed wat de ontwerpers voor ogen hebben gehad. Op sublieme wijze, dames en heren, is het hen gelukt om een pak te ontwerpen met de uitstraling en het voorkomen van een echte teddybeer. Het is werkelijk een verbluffend staaltje werk, waar men in de modewereld nog heel lang...""Ik. Lijk. Niet. Meer. Op. Een. Teddybeer!", riep Lindsey en sloeg haar met een kussen op haar hoofd.
"Ho, een sneaky attack vanuit een hinderlaag, damens en heren! De teddybeer lijkt misschien een goedmoedig en aaibaar wezen, maar pas op. Hij is niet voor niets gemodelleerd naar een woest en gevaarlijk roofdier, dat zich...", Frances had nu ook een kussen gepakt en begon lustig terug te meppen, waardoor haar volzinnen op het laatst wat rafelig werden.Uiteindelijk gaven ze het doodmoe en met rode hoofden op, terwijl ze hikten van de lach.
"Je bent gek", zei hij.
"Jij ook", zei ze.Toen gaven ze elkaar een knuffel en gingen slapen.