Generatie 15 - deel 11, Dubbel geluk
Kleine Abbey brengt een heleboel vreugde in het leven van de Kobaynes. Ze is een makkelijke baby en als ze opgroeit tot peuter vrolijkt ze iedereen op met haar blije gebrabbel. Hoewel ze erg op haar moeder lijkt, heeft ze het blonde haar van opa Elijah geërfd en dat vindt Ilja toch wel erg leuk."Net Amy toen ze klein was", zegt hij verliefd, terugdenkend aan de tijd dat hij als kind zijn kleine zusje voor het eerst leerde kennen. Hij staat erop dat Robyn hem leert hoe hij de kleine drolletjes in het haar van zijn dochter moet draaien, precies zoals ze vroeger bij Amy deed. Iets waar alle vrouwen in zijn omgeving erg om moeten lachen.Sierra is net zo'n toegewijd moedertje als iedereen al vermoedde dat ze zou zijn en ook Dorian is dol op zijn zusje. Dat lucht Ilja op, want als hij eerlijk is moet hij bekennen dat hij zich daar wel een beetje zorgen over heeft gemaakt. Nooit probeert hij zijn zoon dat gevoel te geven, maar Dorian was natuurlijk niet erg gewenst en de relatie met zijn moeder is bovendien kil en afstandelijk.Abbey valt meteen bij haar geboorte in een warm en liefdevol nestje, maar gelukkig brengt dat geen jaloezie teweeg bij haar oudere broer. Hij loopt net zo met haar te zeulen als Ilja vroeger met Amy, met dit verschil dat Dorian beslist niet het type lakei is en Abbey geen veeleisend prinsesje.De aanvaring met Amy en Sierra is inmiddels vergeten, omdat Amy gelijk lijkt te krijgen. Na het incident met de feestjurk heeft Dorian niets oneigenlijks meer uitgehaald. Dat betekent niet dat er in zijn hoofd niks meer broeit, maar dat probeert hij te onderdrukken en het blijft onzichtbaar voor zijn omgeving. Iedere dag gaat hij braaf naar school, maakt zijn huiswerk en gedraagt zich zoals iedere gemiddelde tiener zich gedraagt.Het sporten heeft hij een tijdje volgehouden, maar na een jaar moet hij bekennen dat hij gewoon niet in de wieg is gelegd voor lichamelijke inspanning. Hij haat het om moe te worden en zich uit de naad te werken. Het trainen wordt een steeds grotere opgave, waar hij zich iedere dag met steeds grotere tegenzin toe moet zetten.Uiteindelijk laat hij het versloffen en gaat over op andere middelen om iets dikker te worden. Een tijdje probeert hij aan te komen door extreem veel te snoepen, maar dat houdt hij niet lang vol, omdat het hem een onprettig gevoel geeft. Daarna neemt hij zich voor om voortaan in de vervloekte koningssarcofaag van zijn opa te slapen, omdat hij gehoord heeft dat dat een positief effect heeft op je atletische vaardigheden. Maar hoewel dat inderdaad blijkt te kloppen, slaapt hij toch veel liever lekker in zijn eigen bed. In de bibliotheek heeft hij inmiddels ontdekt dat er heel veel over djinns is geschreven, en met een enorme honger naar informatie over zijn herkomst verslindt hij boek na boek. Het troost hem dat hij meer te weten komt over het volkje waar hij vanaf stamt, maar tegelijkertijd begint hij zich steeds gefrustreerder te voelen. Uit angst voor hun krachten blijken djinns door alle eeuwen heen onderdrukt en vervolgd te zijn, met als grootste uitwas de door zwarte magie gevangen lampgeesten, waarvan zijn moeder er een was.Het stoort hem dat niemand dat onrechtvaardig lijkt te vinden, en dat mensen die djinns bevrijden alom bewonderd worden om hun edelmoedigheid. Alsof het niet volkomen vanzelfsprekend is dat je een onschuldige gevangene van zijn ketenen verlost. Abbey groeit voorspoedig op, leert lopen en praten en op de dag dat ze voor het eerst helemaal uit zichzelf op het potje gaat doet Sierra een blijde ontdekking: ze is weer zwanger.Meteen de volgende ochtend gaat ze naar het ziekenhuis voor controle, waar men vindt dat ze wel erg hard groeit. Verder is alles gelukkig in orde.Ilja is inmiddels de veertig gepasseerd en hoewel hij niets aan Sierra laat merken, drukt hun leeftijdsverschil nu extra op hem. In iedere spiegel die hij passeert bestudeert hij krampachtig zijn rimpels en vraagt zich af of hij nog wel aantrekkelijk is. Een vraag die hem voorheen nooit heeft beziggehouden.Sierra ziet zijn onzekerheid, lacht hem erom uit en als hij op een dag in een opwelling een peperdure nieuwe auto koopt schudt ze het wijze hoofd.Deze zwangerschap valt haar veel zwaarder dan de vorige en als Ilja haar voorstelt om dit keer in het ziekenhuis te bevallen, stemt ze opgelucht in.Op een avond, als ze net Abbey naar bed brengt, beginnen de weeën.
"Dorian past vanavond op je, muis, en als je morgen wakker wordt dan ben je een grote zus!""Geen zorgen", zegt Dorian, als Abbey haar moeder pruilend nakijkt, "ik hou de wacht over je."
Abbey lacht. "Ik wil een zusje", zegt ze dan.
"Dat heb je nog maar honderd keer gezegd", reageert Dorian plagerig. "En ik een broertje."Abbey krijgt dubbel haar zin."Twee zusjes hebben jullie gekregen", zegt Ilja de volgende ochtend, als hij haar uit bed haalt.
Abbey juicht. "Hoe heten ze?", vraagt ze.
"Dat meisje met die zwarte haartjes heet April. En dat meisje met die zwarte haartjes Britney."
"Nou weet ik nog niks", giechelt Abbey.
"Oké", lacht Ilja, "ik leg het iets duidelijker uit. Dat meisje in dat roze dekentje heet April, en het meisje in het roze dekentje..."Abbey schatert, gekke papa.Niet lang nadat April en Britney zijn geboren, neemt Dorian een kijkje bij een nieuw huis, dat pas gebouwd is op een landpunt aan het meer. Een van zijn beste vrienden woonde hier tot voor kort, maar die moest verhuizen omdat hun oude huis te tochtig en te gammel werd en moest worden gesloopt.Verschrikkelijk wat er nu staat, zo'n kille witte blokkendoos! is het algehele oordeel en Dorian is nieuwsgierig.Op slag is hij verliefd en wandelt dromend langs het gebouw, dat nog naar nat cement ruikt. Hij houdt van de enorme ramen, het licht, de ligging, alles aan het huis roept hem toe dat het van hem is."Amy!", gilt hij even later buiten zinnen in zijn mobiel, "favoriete tante van me! Kom hier, ik moet je iets laten zien!"
"Waar zit je?", vraagt Amy droog. Dorian noemt het adres.Amy moet lachen als ze Dorian met rode konen aantreft. "Man, wat een enthousiasme over een huis dat je je niet kunt veroorloven", grinnikt ze. Om daarna met een "wel lekker veel ruimte hier" haar acrobatenspullen op het grasveld uit te spreiden."De meeste mensen kijken naar me als ik een voorstelling geef", vervolgt ze even later spottend. "Is het zo spannend?"
"Je hebt gelijk", antwoordt Dorian, "ik heb geen geld. Ik wil uitzoeken hoe ik een geestlamp kan bemachtigen."
"Ah, de djinn gaat de djinns inschakelen voor financiële hulp", zegt Amy. "Hé, kijk, wat ben ik?"
"Geen idee", mompelt Dorian zonder op te kijken uit zijn boek.
"Een djinn", grijnst Amy."En wat moet je met een boek als je een tante hebt? Geestlampen kun je wel eens - als je heel veel geluk hebt - vinden in oude verlaten huizen, ergens verstopt op zolder. En ik heb er ooit een gevonden onder het mausoleum toen ik Bandhu bevrijdde, maar dat is veel te gevaarlijk voor zo'n jong ventje."En dan, als Dorian niet reageert: "Geef het op jongen, dit gaat je echt niet lukken. Kom, dan trakteer ik je op een patatje bij Hoddes."
"Dorian past vanavond op je, muis, en als je morgen wakker wordt dan ben je een grote zus!""Geen zorgen", zegt Dorian, als Abbey haar moeder pruilend nakijkt, "ik hou de wacht over je."
Abbey lacht. "Ik wil een zusje", zegt ze dan.
"Dat heb je nog maar honderd keer gezegd", reageert Dorian plagerig. "En ik een broertje."Abbey krijgt dubbel haar zin."Twee zusjes hebben jullie gekregen", zegt Ilja de volgende ochtend, als hij haar uit bed haalt.
Abbey juicht. "Hoe heten ze?", vraagt ze.
"Dat meisje met die zwarte haartjes heet April. En dat meisje met die zwarte haartjes Britney."
"Nou weet ik nog niks", giechelt Abbey.
"Oké", lacht Ilja, "ik leg het iets duidelijker uit. Dat meisje in dat roze dekentje heet April, en het meisje in het roze dekentje..."Abbey schatert, gekke papa.Niet lang nadat April en Britney zijn geboren, neemt Dorian een kijkje bij een nieuw huis, dat pas gebouwd is op een landpunt aan het meer. Een van zijn beste vrienden woonde hier tot voor kort, maar die moest verhuizen omdat hun oude huis te tochtig en te gammel werd en moest worden gesloopt.Verschrikkelijk wat er nu staat, zo'n kille witte blokkendoos! is het algehele oordeel en Dorian is nieuwsgierig.Op slag is hij verliefd en wandelt dromend langs het gebouw, dat nog naar nat cement ruikt. Hij houdt van de enorme ramen, het licht, de ligging, alles aan het huis roept hem toe dat het van hem is."Amy!", gilt hij even later buiten zinnen in zijn mobiel, "favoriete tante van me! Kom hier, ik moet je iets laten zien!"
"Waar zit je?", vraagt Amy droog. Dorian noemt het adres.Amy moet lachen als ze Dorian met rode konen aantreft. "Man, wat een enthousiasme over een huis dat je je niet kunt veroorloven", grinnikt ze. Om daarna met een "wel lekker veel ruimte hier" haar acrobatenspullen op het grasveld uit te spreiden."De meeste mensen kijken naar me als ik een voorstelling geef", vervolgt ze even later spottend. "Is het zo spannend?"
"Je hebt gelijk", antwoordt Dorian, "ik heb geen geld. Ik wil uitzoeken hoe ik een geestlamp kan bemachtigen."
"Ah, de djinn gaat de djinns inschakelen voor financiële hulp", zegt Amy. "Hé, kijk, wat ben ik?"
"Geen idee", mompelt Dorian zonder op te kijken uit zijn boek.
"Een djinn", grijnst Amy."En wat moet je met een boek als je een tante hebt? Geestlampen kun je wel eens - als je heel veel geluk hebt - vinden in oude verlaten huizen, ergens verstopt op zolder. En ik heb er ooit een gevonden onder het mausoleum toen ik Bandhu bevrijdde, maar dat is veel te gevaarlijk voor zo'n jong ventje."En dan, als Dorian niet reageert: "Geef het op jongen, dit gaat je echt niet lukken. Kom, dan trakteer ik je op een patatje bij Hoddes."