Generatie 12 - deel 10, De ontknoping
Zodra Julia thuiskwam - Villa Kakelbont lag vlak onder het uitzichtspunt, dus ze was er snel - was ze naar boven gerend en op bed gaan liggen. Ze was duizelig en misselijk en vrijwel onmiddellijk viel ze in een diepe slaap. Toen ze wakker werd zat Evelyn naast haar op een stoel te lezen en keek haar bezorgd aan. "Wat gebeurde daar?", vroeg hij."Ik weet wie me vermoord heeft", zei Julia zachtjes, terwijl ze een beetje overeind kwam. "Van het ene moment op het andere is mijn geheugen teruggekomen en herinner ik me alles weer. Tot in de kleinste details. Zo gedetailleerd dat ik niet kan begrijpen dat ik het allemaal kwijt was."Toen ze over haar hele lichaam begon te trillen ging Evelyn naast haar liggen en sloeg een arm om haar heen. "Wie was het?", vroeg hij grimmig. Maar in plaats van een naam te noemen begon Julia te vertellen. Ze hoefde niet eens naar woorden te zoeken. Alles stroomde haar mond uit, alsof haar verhaal blij was om na al die jaren eindelijk verteld te kunnen worden.Het begon allemaal op Privéschool Smikkelburg. Ik was zeventien, had net kort achter elkaar mijn beide ouders verloren en was voor het eerst van mijn leven gescheiden van mijn geliefde tweelingzus. Kortom, ik was diepongelukkig. Tot overmaat van ramp kwam ik in een klas terecht met mensen die al jaren bij elkaar op school zaten en op de een of andere manier lukte het me niet aansluiting te vinden.Zoals je misschien weet ligt Smikkelburg vlakbij het plaatsje Sunset Valley en in de weekenden - die eindeloos duurden - ging ik daar altijd heen, om van de zee en het strand te genieten. De warmte op mijn huid, de zoete geur van zonnebrandolie, het lachen en praten van vrolijke mensen en kinderen en het rustgevende geluid van de branding troostten me. Maar intussen was ik eenzaam en wilde niets liever dan naar huis. Naar Emblesight, naar mijn vrienden, naar mijn zus en naar het huis dat we sinds kort samen hadden.En toen ontmoette ik hém. Hij was een stuk ouder dan ik en woonde al jaren in Sunset Valley. Op de een of andere manier moet mijn eenzaamheid hem zijn opgevallen, want hij ontfermde zich meteen over me. Vanaf dat moment werd alles beter. Elk weekend trokken we samen op. Aten ijs, speelden op het strand, lachten, hadden eindeloze gesprekken en 's avonds at ik bij hem en zijn vrienden. Hij was echt een ontzettend lieve man.Op school ging het vanaf dat moment ook beter. Doordat ik het meer naar mijn zin begon te krijgen, werd ik waarschijnlijk gezelliger en lukte het ineens wel om een beetje in de groep te passen.Toen ik bijna twintig werd en zou afstuderen ging ik een laatste keer bij hem langs. Ik legde uit hoeveel hij voor me betekend had en bedankte hem voor zijn dierbare vriendschap. Ik vertelde dat ik terug zou gaan naar Emblesight en ik merkte wel dat dat hem teleurstelde, maar veel aandacht besteedde ik daar niet aan. Ik was zo verschrikkelijk blij dat ik terug naar mijn geboortedorp zou gaan en naar mijn zusje!Eenmaal terug in Emblesight viel ik mijn zus en al mijn oude vrienden in de armen en ik genoot ervan om mijn eigen huis weer terug te zien. Ik ben een echt bos- en bergmens en kon uren doorbrengen op dat balkonnetje hier, gewoon uitkijkend over het dorp beneden, het meer en de hellingen. Die zalige, vertrouwde boslucht opsnuiven. Eerlijk gezegd vergat ik Smikkelburg snel, had ook helemaal geen contact meer met de mensen die ik daar kende en ik merkte dat Roisin hetzelfde had met Kaasschaaf.En toen, tijdens het afstudeerfeest dat we met zijn allen gaven in Lars' Disco-Tech - zodra iedereen was teruggekeerd en geslaagd was - kreeg ik dat telefoontje.Hij was het! Hij belde me om te zeggen dat hij een verrassing had. Hij was verhuisd naar Emblesight en vroeg of ik zin had om langs te komen. Het was heel laat - de meeste mensen waren al naar huis - maar ik was zo blij om zijn stem te horen. En bovendien voelde ik me ook wel een beetje schuldig dat ik al die tijd niets van me had laten horen.Ik zei dus dat ik er aan kwam en hing op. Het adres dat hij genoemd had kende ik wel, dus ik reed er meteen naartoe.Aanvankelijk verliep ons weerzien heel gezellig, net alsof we elkaar gisteren nog hadden gesproken. Maar daarna gebeurde er iets dat ik volstrekt niet voorzien had. Ineens verklaarde hij dat hij al die tijd verliefd op me was geweest en dat hij zeker wist dat hetzelfde voor mij gold. Hij wilde me omhelzen en verbijsterd weerde ik hem af. Dat maakte hem natuurlijk heel verdrietig en na een half uur een heel moeizaam gesprek te hebben gevoerd, verklaarde hij dat hij mijn afwijzing accepteerde en zich kennelijk vergist had.Inmiddels liep het tegen drie uur en ik had enorme slaap. Hij bood me zijn bed aan en zei dat hij wel op de bank zou slapen. Ik was zo verschrikkelijk moe, dat ik het aanbod graag aannam.De volgende ochtend vertelde hij dat hij met me wilde gaan zwemmen en omdat ik een leuk klein meertje kende, besloten we daarheen te gaan. Nooit heb ik eraan gedacht Roisin even te bellen om te zeggen waar ik was en met wie. Ik verwachtte nog voor de lunch terug te zijn. Het liep anders.Na even gezwommen te hebben hervatte hij het gesprek van de avond ervoor en weer zei hij dat hij zeker wist dat ik ook van hem hield. "Ik hou ook van je!", riep ik uit. "Maar niet op die manier. Niet op de manier zoals een vrouw van een man houdt. Ik wil gewoon vrienden zijn en je vriendschap betekent heel veel voor me. Laten we die alsjeblieft niet in gevaar brengen, het zou zo zonde zijn als dit tussen ons in zou komen te staan!"Het volgende moment leek er iets in hem te knappen. Hij begon te brullen dat ik hem valse signalen had gegeven en hem vernederd had, en toen vloog hij me aan. Ik was totaal overdonderd en samen vielen we in het meer, waar hij me bleef slaan en me op die manier onderduwde, zodat ik geen lucht meer kon krijgen. Uiteindelijk werd alles zwart en toen was er een fel licht en verscheen Magere Hein. "Nee! Nee! Nee!", schreeuwde ik. Waarop Hein zei: "Die flapdrol had je nog kunnen redden, maar hij is zojuist hard weggerend en heeft je in het water laten liggen."Toen brak er iets in me en vanaf dat moment is alles een grote leegte, tot ik hier terugkwam en jij in mijn leven verscheen."Over wie hebben we het, Julia", vroeg Evelyn schor, maar eigenlijk had hij al een vermoeden.
"Over Liam. Over mijn zwáger Liam", antwoordde Julia. "En daar snap ik dus helemaal niets van. Ze kenden elkaar niet eens!"
"Ik bel onmiddellijk de politie", zei Evelyn, "hij moet direct worden opgepakt. Ik heb geen idee hoe je iemand moet berechten die een moord op zijn geweten heeft terwijl het slachtoffer levend rondloopt, maar daar verzinnen ze maar iets op."Er bleek echter een probleem te zijn. Zodra de politie bij de O'Dourkes binnenviel, troffen ze alleen een verbouwereerde Roisin en Rex aan, die snel op de hoogte werden gesteld van de aanklacht. Hierop was Roisin ingestort en opgenomen in het plaatselijke ziekenhuis, maar Liam bleek intussen onvindbaar."Zorg dat uw vrouw voorlopig veilig binnen blijft tot we hem hebben opgespoord", werd Evelyn telefonisch te kennen gegeven. "Een kat in het nauw maakt vreemde sprongen en we weten niet waar deze meneer allemaal toe in staat is."Evelyns maag kromp samen door een combinatie van angst en wraakgevoelens en hij besloot nog even niets tegen Julia te zeggen. Het had geen zin haar onnodig bezorgd te maken. Voorlopig maakte ze nog geen aanstalten om naar buiten te gaan, dus tot die tijd was er geen enkele reden haar te alarmeren.Het wachten op een verlossend telefoontje bleek gelukkig korter te duren dan hij had gevreesd, want diezelfde middag nog stond er onverwacht een agent op de stoep. "We hebben hem!", zei hij opgelucht. "Ik wilde het u even in hoogsteigen persoon komen vertellen. Hij wordt op dit moment verhoord.""Heeft hij zichzelf aangegeven?', wilde Evelyn weten.
"Nee nee, dat hebben we te danken aan een zeer alerte burger, die heel toevallig gisterenmiddag aanwezig was op het moment dat de verdachte en uw vrouw elkaar ontmoetten. Naar het schijnt had hij zojuist het boek van uw vrouw gelezen en in tegenstelling tot de andere aanwezigen, legde hij meteen een link tussen Julia's vlucht en die kennismaking.""Hij is O'Dourke gevolgd en op de uitkijk blijven staan, zodat hij er getuige van was dat die heel vroeg in de ochtenduren zijn huis uitkwam, wat koffers in zijn auto laadde en wegreed.""Dat vertrouwde hij niet, dus hij is de man op gepaste afstand gevolgd, net zolang tot die bij een benzinestation stopte om te tanken. Hij heeft hierheen gebeld om te vragen of er al nieuws was en toen hij hoorde dat iedereen inderdaad op zoek was naar Liam O'Dourke, kon hij ons nauwkeurig melden waar we hem konden oppakken. En aldus is geschied.""Wie was deze burger!?", riep Evelyn uit. "Ik wil hem graag bedanken voor zijn tegenwoordigheid van geest en zijn inzet!" De agent noemde een naam, groette en vertrok.Langzamerhand herstelde Julia van de schok en na een weekje zei ze tegen Evelyn: "Ik wil Roisin spreken. Waarom is ze nog niet gekomen?"
"Ik heb haar al een aantal keer gebeld, Julia", antwoordde Evelyn ongelukkig, "maar ze is echt kapot. Ze voelt zich op een rare manier schuldig, omdat haar eigen man de dader bleek te zijn van het drama dat jullie levens zo lang beheerst heeft."
"Dan ga ik naar haar toe", zei Julia kordaat, waarop Evelyn zei dat zij voorlopig nog even gewoon thuis bleef en dat hij Roisin zou gaan halen.Hij trof zijn schoonzus aan in een grote wanorde. Op het aanrecht stond een onaangeroerde afwas van een paar dagen, overal op de grond lagen tijdschriften en kranten en Roisin zag er belabberd uit. Haar ogen waren rood omrand door het vele huilen en haar huid was nog bleker dan anders."Hij zegt dat hij met me getrouwd is om het een beetje goed te maken, wat hij gedaan had", snikte ze droog, met de meest vermoeide ogen die Evelyn ooit gezien had. "Hij zegt dat het een ongeluk was en dat hij van Julia hield. Maar ik heb gehoord dat hij haar aan haar lot heeft overgelaten, klopt dat?"
"Dat weet ik niet", loog Evelyn. "Denk daar nou alsjeblieft niet aan, Julia heeft je nodig. Je gaat nu met mij mee.""Al die jaren dat hij weg was, de hele jeugd van Rex die hij gemist heeft. Allemaal omdat hij bang was dat Julia hem zou herkennen. Hij schijnt ook bij om het graf te hebben gevraagd toen hij hoorde dat ze rondspookte. Ik ben zo blij dat je het hem niet hebt meegegeven. Wie weet wat hij ermee van plan was.""Ga nou maar mee", herhaalde Evelyn."Oh Julia, hoe moet ik je ooit nog onder ogen komen", snikte Roisin even later, toen ze de huiskamer van de Kobaynes betrad.
"Geldt dat niet net zo goed voor mij?", vroeg Julia. "Ben ik niet degene die hem op jouw, ons pad gebracht heeft? Wat kan jij hier nu aan doen?"Zwijgend vielen de zussen in elkaars armen.Na een paar minuten lieten ze elkaar weer los en vroeg Julia: "Wat heeft hem eigenlijk doen beslissen terug te komen?"
"Jouw boek. De laatste alinea, waarin je schreef dat je je echt niets meer herinnerde en dat je je moordenaar vergaf. Hij wist dat het een risico was, maar dat risico heeft hij genomen, met de bekende gevolgen."Roisin scheidde van Liam, maar zorgde ervoor dat Rex zijn vader bleef bezoeken in de gevangenis.
"Hij is en blijft je vader", zei ze, "en hij is geen slecht mens. Hij is alleen laf en dom geweest." Liam had het grootste deel van zijn leven genoeg geleden, door niet bij zijn gezin te kunnen wonen en in constante angst te leven om ontmaskerd te worden. Zijn oude dag bracht hij door in gevangenschap.En dan restte er nog dat hele moeilijke bezoekje, dat Evelyn voor de boeg had. Samen met Julia ging hij twee weken na alle gebeurtenissen bij Edouard langs en mompelde iets als 'bedankt' en 'zonder jou hadden we ik-weet-niet-hoelang in de stress moeten zitten'.Julia omhelsde haar zwager, keek hem lachend aan en zei: "We hebben veel aan jou te danken."
Edouard haalde zijn schouders op en zei: "Dat boek van jou heeft indruk op me gemaakt en ook wel een ander licht op mijn broertje geworpen. Ik ging hem haast aardig vinden.""Waarom haten jullie elkaar zo?", vroeg Julia verstoord.
"Hij haat mij", zei Edouard kortaf.
"Je hebt mij een dolk in mijn rug gestoten", reageerde Evelyn.
"Ik heb je van een troela bevrijd met wie je niks anders deed dan lebberen en die binnen een half jaar na je vertrek getrouwd was met een van de Ivanovs", pareerde Edouard.Evelyn zweeg en Julia schaterde. "Jullie hoeven geen vrienden te zijn, maar dat hele aartsvijandschap vind ik hoogst onvolwassen", eindigde ze het gesprek. "Vanaf nu is Edouard van harte welkom in mijn huis, dus daar zul je je bij neer moeten leggen, Eve."
Even lichtten Edouards ogen op toen hij haar aankeek en daarna liet hij hen uit."Blij?", vroeg Evelyn, terwijl ze over het tuinpad liepen.
"Blij", zei ze.
"We zullen je voordragen voor de Nobelprijs van de Vrede."Wie denkt dat het leven op Villa Kakelbont na al deze avonturen in rustig vaarwater terechtkwam komt bedrogen uit. Op een nacht schrok Julia wakker uit een diepe slaap, toen ze buiten politiesirenes hoorde. "Wat...?", mompelde ze, en zag toen het onbeslapen bed van haar oudste dochter."Zo te zien zwaait er wat voor jou, jongedame", zei de agent die Rosalyn thuis afleverde, met een blik op Julia. "Begraafplaatsen zijn ook geen geschikte plek voor tieners en zeker niet op dit uur." Hij tikte tegen zijn pet en vertrok."Wat IS dit toch met jou!?", tierde Julia even later tegen het meisje, dat ongelukkig ineenkromp. "Ben je liever onder de doden dan onder de levenden, is dat het!?" Rosalyn begon hartverscheurend te huilen, bedelde om vergeving en beloofde haar leven te beteren.Julia zuchtte, sloeg toen haar armen om het kind heen en zei dat ze maar snel naar bed moest gaan. "Morgen gaat weer vroeg de wekker", zei ze.
"Over Liam. Over mijn zwáger Liam", antwoordde Julia. "En daar snap ik dus helemaal niets van. Ze kenden elkaar niet eens!"
"Ik bel onmiddellijk de politie", zei Evelyn, "hij moet direct worden opgepakt. Ik heb geen idee hoe je iemand moet berechten die een moord op zijn geweten heeft terwijl het slachtoffer levend rondloopt, maar daar verzinnen ze maar iets op."Er bleek echter een probleem te zijn. Zodra de politie bij de O'Dourkes binnenviel, troffen ze alleen een verbouwereerde Roisin en Rex aan, die snel op de hoogte werden gesteld van de aanklacht. Hierop was Roisin ingestort en opgenomen in het plaatselijke ziekenhuis, maar Liam bleek intussen onvindbaar."Zorg dat uw vrouw voorlopig veilig binnen blijft tot we hem hebben opgespoord", werd Evelyn telefonisch te kennen gegeven. "Een kat in het nauw maakt vreemde sprongen en we weten niet waar deze meneer allemaal toe in staat is."Evelyns maag kromp samen door een combinatie van angst en wraakgevoelens en hij besloot nog even niets tegen Julia te zeggen. Het had geen zin haar onnodig bezorgd te maken. Voorlopig maakte ze nog geen aanstalten om naar buiten te gaan, dus tot die tijd was er geen enkele reden haar te alarmeren.Het wachten op een verlossend telefoontje bleek gelukkig korter te duren dan hij had gevreesd, want diezelfde middag nog stond er onverwacht een agent op de stoep. "We hebben hem!", zei hij opgelucht. "Ik wilde het u even in hoogsteigen persoon komen vertellen. Hij wordt op dit moment verhoord.""Heeft hij zichzelf aangegeven?', wilde Evelyn weten.
"Nee nee, dat hebben we te danken aan een zeer alerte burger, die heel toevallig gisterenmiddag aanwezig was op het moment dat de verdachte en uw vrouw elkaar ontmoetten. Naar het schijnt had hij zojuist het boek van uw vrouw gelezen en in tegenstelling tot de andere aanwezigen, legde hij meteen een link tussen Julia's vlucht en die kennismaking.""Hij is O'Dourke gevolgd en op de uitkijk blijven staan, zodat hij er getuige van was dat die heel vroeg in de ochtenduren zijn huis uitkwam, wat koffers in zijn auto laadde en wegreed.""Dat vertrouwde hij niet, dus hij is de man op gepaste afstand gevolgd, net zolang tot die bij een benzinestation stopte om te tanken. Hij heeft hierheen gebeld om te vragen of er al nieuws was en toen hij hoorde dat iedereen inderdaad op zoek was naar Liam O'Dourke, kon hij ons nauwkeurig melden waar we hem konden oppakken. En aldus is geschied.""Wie was deze burger!?", riep Evelyn uit. "Ik wil hem graag bedanken voor zijn tegenwoordigheid van geest en zijn inzet!" De agent noemde een naam, groette en vertrok.Langzamerhand herstelde Julia van de schok en na een weekje zei ze tegen Evelyn: "Ik wil Roisin spreken. Waarom is ze nog niet gekomen?"
"Ik heb haar al een aantal keer gebeld, Julia", antwoordde Evelyn ongelukkig, "maar ze is echt kapot. Ze voelt zich op een rare manier schuldig, omdat haar eigen man de dader bleek te zijn van het drama dat jullie levens zo lang beheerst heeft."
"Dan ga ik naar haar toe", zei Julia kordaat, waarop Evelyn zei dat zij voorlopig nog even gewoon thuis bleef en dat hij Roisin zou gaan halen.Hij trof zijn schoonzus aan in een grote wanorde. Op het aanrecht stond een onaangeroerde afwas van een paar dagen, overal op de grond lagen tijdschriften en kranten en Roisin zag er belabberd uit. Haar ogen waren rood omrand door het vele huilen en haar huid was nog bleker dan anders."Hij zegt dat hij met me getrouwd is om het een beetje goed te maken, wat hij gedaan had", snikte ze droog, met de meest vermoeide ogen die Evelyn ooit gezien had. "Hij zegt dat het een ongeluk was en dat hij van Julia hield. Maar ik heb gehoord dat hij haar aan haar lot heeft overgelaten, klopt dat?"
"Dat weet ik niet", loog Evelyn. "Denk daar nou alsjeblieft niet aan, Julia heeft je nodig. Je gaat nu met mij mee.""Al die jaren dat hij weg was, de hele jeugd van Rex die hij gemist heeft. Allemaal omdat hij bang was dat Julia hem zou herkennen. Hij schijnt ook bij om het graf te hebben gevraagd toen hij hoorde dat ze rondspookte. Ik ben zo blij dat je het hem niet hebt meegegeven. Wie weet wat hij ermee van plan was.""Ga nou maar mee", herhaalde Evelyn."Oh Julia, hoe moet ik je ooit nog onder ogen komen", snikte Roisin even later, toen ze de huiskamer van de Kobaynes betrad.
"Geldt dat niet net zo goed voor mij?", vroeg Julia. "Ben ik niet degene die hem op jouw, ons pad gebracht heeft? Wat kan jij hier nu aan doen?"Zwijgend vielen de zussen in elkaars armen.Na een paar minuten lieten ze elkaar weer los en vroeg Julia: "Wat heeft hem eigenlijk doen beslissen terug te komen?"
"Jouw boek. De laatste alinea, waarin je schreef dat je je echt niets meer herinnerde en dat je je moordenaar vergaf. Hij wist dat het een risico was, maar dat risico heeft hij genomen, met de bekende gevolgen."Roisin scheidde van Liam, maar zorgde ervoor dat Rex zijn vader bleef bezoeken in de gevangenis.
"Hij is en blijft je vader", zei ze, "en hij is geen slecht mens. Hij is alleen laf en dom geweest." Liam had het grootste deel van zijn leven genoeg geleden, door niet bij zijn gezin te kunnen wonen en in constante angst te leven om ontmaskerd te worden. Zijn oude dag bracht hij door in gevangenschap.En dan restte er nog dat hele moeilijke bezoekje, dat Evelyn voor de boeg had. Samen met Julia ging hij twee weken na alle gebeurtenissen bij Edouard langs en mompelde iets als 'bedankt' en 'zonder jou hadden we ik-weet-niet-hoelang in de stress moeten zitten'.Julia omhelsde haar zwager, keek hem lachend aan en zei: "We hebben veel aan jou te danken."
Edouard haalde zijn schouders op en zei: "Dat boek van jou heeft indruk op me gemaakt en ook wel een ander licht op mijn broertje geworpen. Ik ging hem haast aardig vinden.""Waarom haten jullie elkaar zo?", vroeg Julia verstoord.
"Hij haat mij", zei Edouard kortaf.
"Je hebt mij een dolk in mijn rug gestoten", reageerde Evelyn.
"Ik heb je van een troela bevrijd met wie je niks anders deed dan lebberen en die binnen een half jaar na je vertrek getrouwd was met een van de Ivanovs", pareerde Edouard.Evelyn zweeg en Julia schaterde. "Jullie hoeven geen vrienden te zijn, maar dat hele aartsvijandschap vind ik hoogst onvolwassen", eindigde ze het gesprek. "Vanaf nu is Edouard van harte welkom in mijn huis, dus daar zul je je bij neer moeten leggen, Eve."
Even lichtten Edouards ogen op toen hij haar aankeek en daarna liet hij hen uit."Blij?", vroeg Evelyn, terwijl ze over het tuinpad liepen.
"Blij", zei ze.
"We zullen je voordragen voor de Nobelprijs van de Vrede."Wie denkt dat het leven op Villa Kakelbont na al deze avonturen in rustig vaarwater terechtkwam komt bedrogen uit. Op een nacht schrok Julia wakker uit een diepe slaap, toen ze buiten politiesirenes hoorde. "Wat...?", mompelde ze, en zag toen het onbeslapen bed van haar oudste dochter."Zo te zien zwaait er wat voor jou, jongedame", zei de agent die Rosalyn thuis afleverde, met een blik op Julia. "Begraafplaatsen zijn ook geen geschikte plek voor tieners en zeker niet op dit uur." Hij tikte tegen zijn pet en vertrok."Wat IS dit toch met jou!?", tierde Julia even later tegen het meisje, dat ongelukkig ineenkromp. "Ben je liever onder de doden dan onder de levenden, is dat het!?" Rosalyn begon hartverscheurend te huilen, bedelde om vergeving en beloofde haar leven te beteren.Julia zuchtte, sloeg toen haar armen om het kind heen en zei dat ze maar snel naar bed moest gaan. "Morgen gaat weer vroeg de wekker", zei ze.