Generatie 16 - deel 8, E.L.F.
De nacht dat Dorian uit de stad terugkwam nadat hij Milan betrapt had, was hij niet naar huis gegaan.
In plaats daarvan parkeerde hij om 10 over 2 zijn auto voor het huis van Georgie en belde aan.Het valt moeilijk te beschrijven hoe hij zich voelde.
Leeg, maar met een hoofd dat bijna uit elkaar klapte.
Gloeiend heet, maar tegelijkertijd ijskoud.
Totaal in de war, maar toch stond alles hem helder als glas voor ogen.Hij wilde niet alleen zijn. Eigenlijk wilde hij het liefst naar zijn vader, maar dan zou hij ook zijn zussen en Sierra lastigvallen en zou hij bovendien alles moeten uitleggen. Alles moeten vertellen. Hij wist niet of hij dat al kon opbrengen, daarom stond hij nu hier.Tegen Georgie hoefde hij niets te vertellen. Ze wierp een blik op zijn gezicht en stamelde: "Het is niet waar... Zeg me dat het niet waar was."
Hij knikte en zei hees: "Het was wel waar. Ik snap het niet, ik snap het gewoon niet. Ik snap niet waarom... Zo smerig…"
Toen waren de tranen gekomen.Ze had hem naar binnen getrokken en haar armen om hem heengeslagen. Zijn haren geaaid, hem geknuffeld, hem zacht op zijn natte wangen gekust. En ineens was het verder gegaan. Stonden ze een beetje verbouwereerd met elkaar te vrijen in de gang en het voelde zo veilig en warm en liefdevol.Toen ze eenmaal zo ver waren, was het een kleine moeite er op aan te sturen dat ze in haar bed belandden."Dorian", had ze de volgende ochtend voorzichtig gezegd, "ik heb geen idee wat dit voor jou betekent. Ik heb geen spijt, maar ik ben niet verliefd op je. En ik wil geen relatie met je, ik zeg het maar liever duidelijk."Hij was opgelucht geweest. Had gezegd dat ze hem tot troost was geweest en sprak de wens uit dat het niet tussen hun vriendschap zou komen. "Natuurlijk niet!", had ze geroepen. Dorian hoopte maar dat dat zo zou blijven als ze zou ontdekken wat er gebeurd was.En nu staan ze samen in haar kamer en kijkt ze hem met smeulende ogen aan, terwijl een van haar vriendinnen hen hinderlijk nieuwsgierig gadeslaat."Je kunt het niet weg laten halen, Georgie", zegt hij radeloos. "Milan zegt dat je het weg wilt laten halen, maar dat mag je echt niet doen."
"Mag ik dat niet? Dit is mijn lijf en mijn leven, ja? Ik heb hier nooit om gevraagd. Ik heb een goeie baan, een eigen leven, ik wil geen kinderen! Nooit gewild ook."En dan met een ijzige blik over haar schouder: "Jij wel. Jij wist dat dit zou gebeuren. Milan heeft het me verteld. Dat het er niet eentje wordt maar drie. Dat de wens van een lampgeest dwars door iedere vorm van anticonceptie heen gaat en dat ik daarom zwanger ben geraakt. Dat jij lang geleden nog een tweede wens hebt gedaan met die lamp van je vader, nadat jullie ruzie hadden gehad over dat fortuin voor je huis.""Georgie, haal ze alsjeblieft niet weg. Het zijn onze kinderen, laten we alsjeblieft onze kinderen krijgen. Ik zal voor ze zorgen, dat hoef jij helemaal niet te doen!" En dan dwingend: "Ik wil mijn kinderen, alsjeblieft!"
"Jij bent precies net zo erg als je moeder, weet je dat?", sist ze woedend. "Die heeft je vader destijds gebruikt omdat ze zonodig een kind wilde en jij bent precies hetzelfde. IJskoud en berekenend."Verdrietig schudt Dorian zijn hoofd. "Ik ben niet net als mijn moeder", zegt hij zacht. "Ik ga van deze kindjes houden. Mijn moeder voelde niks voor mijn vader en ik wel voor jou. Je bent mijn vriendin en er is niemand met wie ik kinderen zou willen, behalve met jou.""Kinderen zijn geen hondjes, Dorian. Ga alsjeblieft weg", zegt ze moe.De volgende ochtend staan Dorian en Milan op uit hetzelfde bed, waar ze zonder iets te zeggen in zijn gestapt en met de ruggen naar elkaar toe in hebben geslapen. "Ik ga nu", zegt Milan afgemeten. "Ik had verwacht dat ik iets langer de tijd had omdat je op reis was, maar ik vind wel een plek om te logeren tot ik een woning heb gevonden." Dorian neemt niet eens de moeite om te reageren en Milan vertrekt.Voordat hij aan de lange rit begint, gaat hij nog even bij Amy langs met wie hij altijd een goede band gehad heeft.
"Ik wilde afscheid nemen", zegt hij. "Maar als je liever hebt dat ik ophoepel snap ik dat en ga ik."
Amy schudt haar hoofd. "Ga zitten", zegt ze. "Ongelofelijke stommeling dat je er bent."Droevig kijkt ze hem aan.
"Wat heeft je bezield, Milan, Ik snap er echt helemaal niks van. Jullie leken zo gelukkig samen."
Milans gezicht krijgt een wrange trek. "Dat waren we ook, ik heb alles verziekt", zegt hij zacht. "Ik kan het ook niet verklaren. Het was de spanning. Ik heb ertegen gevochten, maar als ik daar was, dan leek thuis zo ver weg. En dan kon ik het telkens toch weer niet laten. Ik verbeeldde me dat het niet gaf. Dat ik twee levens leidde en dat het ene leven niks te maken had met het andere. Ik hield geen seconde minder van Dorian omdat ik deed wat ik deed. Het stond totaal los van hem.""Helaas ziet hij dat anders", reageert Amy droogjes.Een tijdje is het stil.
Dan zegt Milan: "Alles is kapot. Ik verwachtte woede, verdriet, walging zelfs, ik snap heus wel dat hij niet verder wil met me. Maar het is net alsof er nooit iets tussen ons geweest is. Er zit totaal geen gevoel meer in zijn ogen. Alsof ik er helemaal niet meer toe doe, niet meer besta." Even gaat er een steekje van medelijden door Amy heen.
"Dorian is iemand die het licht uitdoet en de deur achter zich sluit", zegt ze. "Dat heb ik al eerder gemerkt."Als hij opstaat om weg te gaan loopt ze met hem mee en vraagt ineens: "Heb je eigenlijk enig idee wie hem getipt heeft?"
Milan aarzelt even en zegt dan voorzichtig: "Een andere bezoeker, die mijn ontrouw niet langer kon aanzien."
"Wie?", vraag Amy nieuwsgierig.
Milan schudt zijn hoofd. "Hij heeft me verraden omdat hij om Dorian geeft en eigenlijk respecteer ik dat wel. Zijn geheim is veilig bij mij."Amy kijkt hem geëmotioneerd aan.
"Don't be a stranger, Milan. Ik wens je alle goeds en hoop dat je af en toe iets van je laat horen."
Milan slikt even iets weg, knikt en neemt dan afscheid.De maanden verstrijken.
Dorian woont weer helemaal alleen in zijn grote huis en slijt de dagen met gitaarspelen, schaken, nectar maken en mediteren. En met het verzorgen van zijn tuin, waarin iedere ochtend van 4 tot 7 automatisch de sproeiers aangaan en de bloeiende druivenranken en fruitbomen van water voorzien. Als een laatste, stille herinnering aan de man die hier ooit woonde en die zoveel van Dorian hield, dat hij alles deed om het hem naar de zin te maken.Nu lijkt niemand meer van Dorian te houden. Zijn geliefde is vertrokken, zijn vriendin wil hem niet meer zien en zijn familie benadert hem met dezelfde beleefde afstandelijkheid als zoveel jaar geleden, toen hij anders bleek te zijn dan zij.Opnieuw voelt hij zich een freak. Iemand die dingen doet die niemand begrijpt of kan volgen en waar iedereen dus liever met een wijde boog omheen loopt.Na een paar maanden maakt hij een reis naar Egypte, om krokodillen te vangen voor een Fransman.
De brandende zon vermijdt hij. Hij leest, sluit vriendschap met mensen die hem niet kennen en dus ook niet veroordelen en vist als het donker wordt. Na vijf weken wordt het tijd om naar huis terug te keren en na te gaan denken over zijn toekomst, waarvan hij geen enkel beeld meer heeft. De kindjes komen er, zoveel heeft hij wel begrepen. Maar hij verwacht niet dat hij er ook maar iets mee te maken zal mogen hebben.Maar als Georgie in haar achtste maand is, komt ze op een ochtend ineens zijn tuin inwandelen."We moeten praten", zegt ze. "Ze gaan niet weg, ze groeien hardnekkig door, en straks willen ze eruit en ik heb nog steeds geen zin om voor hen te zorgen."
"Ik wil voor hen zorgen", herhaalt hij zachtjes zijn woorden van zoveel maanden geleden.
"Weet je dat Milan en ik dit concept bedacht hadden, onafhankelijk van elkaar ?", vraagt ze, terwijl ze hem een beetje verdrietig aankijkt. "Ik als draagmoeder van jullie kinderen. Omdat jij die zo graag wilde. Maar dan wel in overleg en niet zo."Beschaamd kijkt Dorian naar de grond en laat dan zijn blik langs haar opbollende buik glijden.
"Mag ik eens voelen?", vraagt hij bedeesd.
Er verschijnt zowaar een lachje op haar gezicht. “Ze zijn nogal druk op het moment en ze hebben niet zoveel ruimte meer.”
“Ik voel het”, roept hij. “Wat een geduw daarbinnen!”
Peinzend kijkt ze hem aan, terwijl hij grinnikend zijn hand op haar buik houdt.“Dorian, eigenlijk is het heel lief dat Milan je gebeld heeft. Hij wilde je de kans geven mij om te praten, omdat hij wist hoe graag je dit wilde. Hij vermoedde dat dit een Dorian-manier was om niet helemaal alleen achter te blijven.”
Dorian reageert niet.
“Hij hield heel veel van je.”Aan zijn ogen ziet ze dat het helemaal geen zin heeft om er verder nog op door te gaan.
“Heb je eigenlijk wel ruimte voor drie kinderen?", vraagt ze dus maar.
Meteen komt hij weer tot leven. "Oh, dat heb ik al bedacht", zegt hij enthousiast. "In het soutterain. Die ruimte gebruik ik nooit. Van de poort maak ik een deur en ik maak er een kinderkamer van."Hij trekt haar mee om het te tonen en ze knikt goedkeurend. "Oké, goed idee."
Even kijkt ze hem aan. "Je bent een raar figuur, Dorian Kobayne. Het is soms net alsof jij uit twee personen bestaat."
"Zo voel ik me ook", geeft hij toe.De relatie is hersteld. Georgie heeft hem vergeven en in de laatste maand van haar zwangerschap brengt ze meer tijd bij hem door dan thuis. Bereidt zich voor op de bevalling, snoept zich drie keer in de rondte en valt op de raarste momenten en vreemdste plekken in slaap, terwijl Dorian zorgt dat alles gereed komt voor drie kleine baby'tjes in huis.En dan worden ze geboren, middenin de nacht. Dorian is erbij als zijn drie kinderen het levenslicht zien en put zich direct daarna uit in bezorgdheid."Voorzichtig, voorzichtig, je loopt met die mand te zwaaien alsof het een boodschappentas is!"
Georgie lacht hem uit en legt thuisgekomen de baby's een voor een in hun bedjes.Meteen de volgende dag komt Ilja zijn kleinkinderen bewonderen en verlegen kijkt Dorian zijn vader aan.
"Ik heb hetzelfde gedaan bij Georgie als mijn moeder bij jou", spreekt hij voor het eerst uit wat al die maanden tussen hen in heeft gehangen. "Ben je heel teleurgesteld?"Het duurt even voordat Ilja antwoord geeft. Dan zegt hij: "Je moeder? Je moeder heeft me jou gegeven, ze had me ergere dingen kunnen aandoen jongen. Ik heb nooit spijt gehad van je bestaan, je bent een bijzonder kind. Ik weet zeker dat dat voor Georgie ook zo gaat zijn."
"Dat is het al", grinnikt Georgie. "En Dorian is gelukkig stukken aardiger dan Dewi."
“Daar is ook niet zo heel veel voor nodig”, grijnst Dorian, terwijl hij zijn dochter knuffelt.En zo begint Dorians nieuwe leven, met drie kinderen om voor te zorgen.Éowyn, de felle en de goedlachse.Linden, de stille en de nadenkende.En Finn, de gezellige en de sociale.
In plaats daarvan parkeerde hij om 10 over 2 zijn auto voor het huis van Georgie en belde aan.Het valt moeilijk te beschrijven hoe hij zich voelde.
Leeg, maar met een hoofd dat bijna uit elkaar klapte.
Gloeiend heet, maar tegelijkertijd ijskoud.
Totaal in de war, maar toch stond alles hem helder als glas voor ogen.Hij wilde niet alleen zijn. Eigenlijk wilde hij het liefst naar zijn vader, maar dan zou hij ook zijn zussen en Sierra lastigvallen en zou hij bovendien alles moeten uitleggen. Alles moeten vertellen. Hij wist niet of hij dat al kon opbrengen, daarom stond hij nu hier.Tegen Georgie hoefde hij niets te vertellen. Ze wierp een blik op zijn gezicht en stamelde: "Het is niet waar... Zeg me dat het niet waar was."
Hij knikte en zei hees: "Het was wel waar. Ik snap het niet, ik snap het gewoon niet. Ik snap niet waarom... Zo smerig…"
Toen waren de tranen gekomen.Ze had hem naar binnen getrokken en haar armen om hem heengeslagen. Zijn haren geaaid, hem geknuffeld, hem zacht op zijn natte wangen gekust. En ineens was het verder gegaan. Stonden ze een beetje verbouwereerd met elkaar te vrijen in de gang en het voelde zo veilig en warm en liefdevol.Toen ze eenmaal zo ver waren, was het een kleine moeite er op aan te sturen dat ze in haar bed belandden."Dorian", had ze de volgende ochtend voorzichtig gezegd, "ik heb geen idee wat dit voor jou betekent. Ik heb geen spijt, maar ik ben niet verliefd op je. En ik wil geen relatie met je, ik zeg het maar liever duidelijk."Hij was opgelucht geweest. Had gezegd dat ze hem tot troost was geweest en sprak de wens uit dat het niet tussen hun vriendschap zou komen. "Natuurlijk niet!", had ze geroepen. Dorian hoopte maar dat dat zo zou blijven als ze zou ontdekken wat er gebeurd was.En nu staan ze samen in haar kamer en kijkt ze hem met smeulende ogen aan, terwijl een van haar vriendinnen hen hinderlijk nieuwsgierig gadeslaat."Je kunt het niet weg laten halen, Georgie", zegt hij radeloos. "Milan zegt dat je het weg wilt laten halen, maar dat mag je echt niet doen."
"Mag ik dat niet? Dit is mijn lijf en mijn leven, ja? Ik heb hier nooit om gevraagd. Ik heb een goeie baan, een eigen leven, ik wil geen kinderen! Nooit gewild ook."En dan met een ijzige blik over haar schouder: "Jij wel. Jij wist dat dit zou gebeuren. Milan heeft het me verteld. Dat het er niet eentje wordt maar drie. Dat de wens van een lampgeest dwars door iedere vorm van anticonceptie heen gaat en dat ik daarom zwanger ben geraakt. Dat jij lang geleden nog een tweede wens hebt gedaan met die lamp van je vader, nadat jullie ruzie hadden gehad over dat fortuin voor je huis.""Georgie, haal ze alsjeblieft niet weg. Het zijn onze kinderen, laten we alsjeblieft onze kinderen krijgen. Ik zal voor ze zorgen, dat hoef jij helemaal niet te doen!" En dan dwingend: "Ik wil mijn kinderen, alsjeblieft!"
"Jij bent precies net zo erg als je moeder, weet je dat?", sist ze woedend. "Die heeft je vader destijds gebruikt omdat ze zonodig een kind wilde en jij bent precies hetzelfde. IJskoud en berekenend."Verdrietig schudt Dorian zijn hoofd. "Ik ben niet net als mijn moeder", zegt hij zacht. "Ik ga van deze kindjes houden. Mijn moeder voelde niks voor mijn vader en ik wel voor jou. Je bent mijn vriendin en er is niemand met wie ik kinderen zou willen, behalve met jou.""Kinderen zijn geen hondjes, Dorian. Ga alsjeblieft weg", zegt ze moe.De volgende ochtend staan Dorian en Milan op uit hetzelfde bed, waar ze zonder iets te zeggen in zijn gestapt en met de ruggen naar elkaar toe in hebben geslapen. "Ik ga nu", zegt Milan afgemeten. "Ik had verwacht dat ik iets langer de tijd had omdat je op reis was, maar ik vind wel een plek om te logeren tot ik een woning heb gevonden." Dorian neemt niet eens de moeite om te reageren en Milan vertrekt.Voordat hij aan de lange rit begint, gaat hij nog even bij Amy langs met wie hij altijd een goede band gehad heeft.
"Ik wilde afscheid nemen", zegt hij. "Maar als je liever hebt dat ik ophoepel snap ik dat en ga ik."
Amy schudt haar hoofd. "Ga zitten", zegt ze. "Ongelofelijke stommeling dat je er bent."Droevig kijkt ze hem aan.
"Wat heeft je bezield, Milan, Ik snap er echt helemaal niks van. Jullie leken zo gelukkig samen."
Milans gezicht krijgt een wrange trek. "Dat waren we ook, ik heb alles verziekt", zegt hij zacht. "Ik kan het ook niet verklaren. Het was de spanning. Ik heb ertegen gevochten, maar als ik daar was, dan leek thuis zo ver weg. En dan kon ik het telkens toch weer niet laten. Ik verbeeldde me dat het niet gaf. Dat ik twee levens leidde en dat het ene leven niks te maken had met het andere. Ik hield geen seconde minder van Dorian omdat ik deed wat ik deed. Het stond totaal los van hem.""Helaas ziet hij dat anders", reageert Amy droogjes.Een tijdje is het stil.
Dan zegt Milan: "Alles is kapot. Ik verwachtte woede, verdriet, walging zelfs, ik snap heus wel dat hij niet verder wil met me. Maar het is net alsof er nooit iets tussen ons geweest is. Er zit totaal geen gevoel meer in zijn ogen. Alsof ik er helemaal niet meer toe doe, niet meer besta." Even gaat er een steekje van medelijden door Amy heen.
"Dorian is iemand die het licht uitdoet en de deur achter zich sluit", zegt ze. "Dat heb ik al eerder gemerkt."Als hij opstaat om weg te gaan loopt ze met hem mee en vraagt ineens: "Heb je eigenlijk enig idee wie hem getipt heeft?"
Milan aarzelt even en zegt dan voorzichtig: "Een andere bezoeker, die mijn ontrouw niet langer kon aanzien."
"Wie?", vraag Amy nieuwsgierig.
Milan schudt zijn hoofd. "Hij heeft me verraden omdat hij om Dorian geeft en eigenlijk respecteer ik dat wel. Zijn geheim is veilig bij mij."Amy kijkt hem geëmotioneerd aan.
"Don't be a stranger, Milan. Ik wens je alle goeds en hoop dat je af en toe iets van je laat horen."
Milan slikt even iets weg, knikt en neemt dan afscheid.De maanden verstrijken.
Dorian woont weer helemaal alleen in zijn grote huis en slijt de dagen met gitaarspelen, schaken, nectar maken en mediteren. En met het verzorgen van zijn tuin, waarin iedere ochtend van 4 tot 7 automatisch de sproeiers aangaan en de bloeiende druivenranken en fruitbomen van water voorzien. Als een laatste, stille herinnering aan de man die hier ooit woonde en die zoveel van Dorian hield, dat hij alles deed om het hem naar de zin te maken.Nu lijkt niemand meer van Dorian te houden. Zijn geliefde is vertrokken, zijn vriendin wil hem niet meer zien en zijn familie benadert hem met dezelfde beleefde afstandelijkheid als zoveel jaar geleden, toen hij anders bleek te zijn dan zij.Opnieuw voelt hij zich een freak. Iemand die dingen doet die niemand begrijpt of kan volgen en waar iedereen dus liever met een wijde boog omheen loopt.Na een paar maanden maakt hij een reis naar Egypte, om krokodillen te vangen voor een Fransman.
De brandende zon vermijdt hij. Hij leest, sluit vriendschap met mensen die hem niet kennen en dus ook niet veroordelen en vist als het donker wordt. Na vijf weken wordt het tijd om naar huis terug te keren en na te gaan denken over zijn toekomst, waarvan hij geen enkel beeld meer heeft. De kindjes komen er, zoveel heeft hij wel begrepen. Maar hij verwacht niet dat hij er ook maar iets mee te maken zal mogen hebben.Maar als Georgie in haar achtste maand is, komt ze op een ochtend ineens zijn tuin inwandelen."We moeten praten", zegt ze. "Ze gaan niet weg, ze groeien hardnekkig door, en straks willen ze eruit en ik heb nog steeds geen zin om voor hen te zorgen."
"Ik wil voor hen zorgen", herhaalt hij zachtjes zijn woorden van zoveel maanden geleden.
"Weet je dat Milan en ik dit concept bedacht hadden, onafhankelijk van elkaar ?", vraagt ze, terwijl ze hem een beetje verdrietig aankijkt. "Ik als draagmoeder van jullie kinderen. Omdat jij die zo graag wilde. Maar dan wel in overleg en niet zo."Beschaamd kijkt Dorian naar de grond en laat dan zijn blik langs haar opbollende buik glijden.
"Mag ik eens voelen?", vraagt hij bedeesd.
Er verschijnt zowaar een lachje op haar gezicht. “Ze zijn nogal druk op het moment en ze hebben niet zoveel ruimte meer.”
“Ik voel het”, roept hij. “Wat een geduw daarbinnen!”
Peinzend kijkt ze hem aan, terwijl hij grinnikend zijn hand op haar buik houdt.“Dorian, eigenlijk is het heel lief dat Milan je gebeld heeft. Hij wilde je de kans geven mij om te praten, omdat hij wist hoe graag je dit wilde. Hij vermoedde dat dit een Dorian-manier was om niet helemaal alleen achter te blijven.”
Dorian reageert niet.
“Hij hield heel veel van je.”Aan zijn ogen ziet ze dat het helemaal geen zin heeft om er verder nog op door te gaan.
“Heb je eigenlijk wel ruimte voor drie kinderen?", vraagt ze dus maar.
Meteen komt hij weer tot leven. "Oh, dat heb ik al bedacht", zegt hij enthousiast. "In het soutterain. Die ruimte gebruik ik nooit. Van de poort maak ik een deur en ik maak er een kinderkamer van."Hij trekt haar mee om het te tonen en ze knikt goedkeurend. "Oké, goed idee."
Even kijkt ze hem aan. "Je bent een raar figuur, Dorian Kobayne. Het is soms net alsof jij uit twee personen bestaat."
"Zo voel ik me ook", geeft hij toe.De relatie is hersteld. Georgie heeft hem vergeven en in de laatste maand van haar zwangerschap brengt ze meer tijd bij hem door dan thuis. Bereidt zich voor op de bevalling, snoept zich drie keer in de rondte en valt op de raarste momenten en vreemdste plekken in slaap, terwijl Dorian zorgt dat alles gereed komt voor drie kleine baby'tjes in huis.En dan worden ze geboren, middenin de nacht. Dorian is erbij als zijn drie kinderen het levenslicht zien en put zich direct daarna uit in bezorgdheid."Voorzichtig, voorzichtig, je loopt met die mand te zwaaien alsof het een boodschappentas is!"
Georgie lacht hem uit en legt thuisgekomen de baby's een voor een in hun bedjes.Meteen de volgende dag komt Ilja zijn kleinkinderen bewonderen en verlegen kijkt Dorian zijn vader aan.
"Ik heb hetzelfde gedaan bij Georgie als mijn moeder bij jou", spreekt hij voor het eerst uit wat al die maanden tussen hen in heeft gehangen. "Ben je heel teleurgesteld?"Het duurt even voordat Ilja antwoord geeft. Dan zegt hij: "Je moeder? Je moeder heeft me jou gegeven, ze had me ergere dingen kunnen aandoen jongen. Ik heb nooit spijt gehad van je bestaan, je bent een bijzonder kind. Ik weet zeker dat dat voor Georgie ook zo gaat zijn."
"Dat is het al", grinnikt Georgie. "En Dorian is gelukkig stukken aardiger dan Dewi."
“Daar is ook niet zo heel veel voor nodig”, grijnst Dorian, terwijl hij zijn dochter knuffelt.En zo begint Dorians nieuwe leven, met drie kinderen om voor te zorgen.Éowyn, de felle en de goedlachse.Linden, de stille en de nadenkende.En Finn, de gezellige en de sociale.