Generatie 16 - deel 1, A single djinn
De diplomauitreiking is een groot feest, de hele klas is geslaagd! "Zo'n prestatie is sinds lang niet meer geleverd, jullie mogen allemaal trots zijn op jezelf", spreekt directeur Taureau de zaal lovend toe en roept hen dan een voor een naar voren."Dorian Kobayne, gefeliciteerd met het behaalde resultaat. Wij zien jou wel leider van de vrije wereld worden."
"Echt niet", mompelt die als hij weer neerploft naast Ilja en Sierra. "Ik weet nog niet wat ik ga doen, maar ik ga zéker niet de politiek in."Buiten is het nog een tijdlang gezellig. Iedereen kletst met elkaar en wisselt plannen uit. Sommigen gaan Emblesight definitief verlaten, anderen willen een jaar gaan rondreizen en een heleboel mensen gaan gewoon meteen een baan zoeken."En jij?", vraagt Ilja.
"Ik weet het gewoon echt nog niet", antwoordt Dorian. "Ik zie wel. Ik heb in ieder geval heel veel zin in mijn nieuwe huis." En dan, een beetje verlegen: "Jullie komen toch wel kijken hoe ik het heb ingericht?"Ook Milan blijkt aanwezig te zijn, wat Dorian verbaast. Hij negeert de lampgeest zoveel mogelijk, maar na de ceremonie wandelt die recht op hem af en feliciteert hem. "Dank je", zegt Dorian stug, draait zich om naar Sierra en keurt zijn vroegere leermeester verder geen blik meer waardig.Milan loopt een tijdje ongemakkelijk rond, feliciteert Ilja en Sierra nog, kletst heel even met Bandhu en druipt dan af.Het wordt al donker als Abbey een telefoontje krijgt.
"Alles staat klaar", klinkt haar vader aan de andere kant van de lijn. "Komen jullie naar huis?"
Een uur eerder is Ilja er stilletjes tussenuit geglipt, om thuis alles voor te bereiden voor een andere feestelijke gelegenheid: Sierra's verjaardag."Ik ben zo blij dat het eindelijk zover is en jij ook wat rimpels krijgt", zegt Ilja minzaam, die net over zijn midlifecrisis is heengegroeid.
"Och, die zitten me niks in de weg anders, hoor", lacht zijn vrouw en pakt een stuk taart.Meteen de volgende dag verhuist Dorian. Hij maakt voor de laatste keer zijn bed op, kijkt nog eenmaal zijn oude slaapkamer rond en heel even wordt hij toch overmand door een gevoel van melancholie. Als hij beneden komt treft hij April aan, die zit te ontbijten."We vinden het helemaal niet gezellig dat je gaat verhuizen", pruilt ze. "Ben je al weg als we thuiskomen uit school?"
Vertederd kijkt Dorian zijn kleine zusje aan en knikt.
"Waarom komen jullie uit school niet naar mij toe als het mag", zegt hij. "Ik heb een hele leuke verrassing voor jullie."Als de schoolbus voorrijdt, stapt Dorian in zijn nieuwe auto en even later wandelt hij het huis binnen, dat hem na drie jaar klussen en inrichten volkomen vertrouwd is. Maar voor het eerst zal hij er nu echt gaan wonen.Op allerlei rommelmarkten en in tweedehandswinkeltjes heeft hij spullen gekocht en er zich daarbij geen moment om bekommerd of dingen wel bij elkaar passen. Het moest betaalbaar zijn en het moest hem bevallen, meer eisen stelde hij niet. En dat kon van alles zijn. Van gekke beeldjes tot vreemde tafeltjes tot kleurige stoeltjes tot kitscherige nepboeketjes. Zolang het hem maar opfleurde."Misschien kun je nog wat van die rare decorstukken kwijt van opa, dat past hier wel", lacht Ilja, de eerste keer dat hij komt kijken. "Die staan thuis in de schuur, zoek maar uit." Dorian is er inderdaad blij mee.In de periode na zijn eindexamen leidt Dorian een leven dat bedriegelijk veel op dat van zijn opa lijkt toen die ooit, lang geleden, op zichzelf ging wonen. Hij lummelt aan, koestert zijn privacy, zit uren in zijn jacuzzi op het dakterras en is vaste bezoeker van Lars' Disco-Tech. Met een flinke kring vrienden en vriendinnen om zich heen. Ook Michelle mag hij daartoe rekenen. Na een eerste periode van rouw over hun stukgelopen relatie is ze inmiddels een dierbaar maatje geworden.Dorian doet ook niet moeilijk over wie zijn bed deelt. Binnen zijn vriendenkring zitten een heleboel markante types, die een beetje rondzwerven en geen vaste plek hebben om te slapen. En al snel zingt het rond dat er met grote regelmaat ook meisjes bij hem blijven overnachten.Op een middag wordt hij daarover streng aangesproken door zijn moeder, die zich toch doorgaans nooit zo om zijn opvoeding bekommerd heeft. "Je gooit onze goede naam te grabbel met je discutabele gedrag", zegt ze met een vies gezicht, terwijl Lahar en Madan er een beetje gegeneerd bij staan.Dorian kijkt haar koel aan.
"Ik kan het niet helpen dat iedereen zo'n pikante fantasie heeft als het om het leven van anderen gaat", zegt hij. "Maar om je gerust te stellen, er gebeurt niks tussen die meiden en mij, hoor." En dan, een beetje plechtig: "Ik bewaar mezelf voor de ware.""Hm", knikt zijn moeder goedkeurend, "precies zoals dat de gewoonte is onder djinns, heel goed. Ik zal je op je woord geloven."
"De gewoonte onder djinns?" Het lukt Dorian niet de hoon uit zijn stem te houden. "En waar precies kom ik dan vandaan?"
“Dat was anders”, antwoordt Dewi uit de hoogte. “Ik wilde een kindje.”Een van de redenen dat Dorian erg populair is onder zijn vrienden, is dat hij ieder moment dat de magen beginnen te knorren een topmaaltijd tevoorschijn kan toveren. Dat doet hij openlijk. Niemand vindt het eng als hij dat doet, alleen maar grappig.Op een avond heeft hij net op verzoek voor een bord biefstuk met kaas gezorgd, als hij door het raam een bekende ziet binnenkomen.Milan werpt een vluchtige blik op hem, lijkt te schrikken, wandelt dan naar de bar en gaat daar in zijn eentje wat staan drinken. Duidelijk niet op zijn gemak. Een moment weet Dorian niet wat hij moet doet, maar dan neemt hij in een opwelling kregelig afscheid van iedereen en stormt naar de uitgang."Ik eet thuis wel een hapje, jongens."Daar aangekomen ergert hij zich dat hij zich zo heeft laten kennen.
Het probleem is, dat hij nu al een half jaar zijn oude vriend probeert te vergeten, maar het lukt hem niet.
Nog steeds is hij gekwetst en voelt hij zich afgewezen, maar eigenlijk is hij vooral ongelofelijk verdrietig.De volgende ochtend heeft hij nergens zin in. Hij leest wat, computert wat en zit voor de televisie, waar hij niet eens de energie heeft om door te zappen, maar blijft hangen in een flauw kinderprogramma.Op het moment dat hij in arren moede besluit om eens te kijken hoe het is om een bad te nemen, gaat zijn telefoon.
Een siddering glijdt over zijn ruggengraat als hij de stem hoort aan de andere kant."Ben je thuis? Ik wilde eens een keertje langskomen."
"Ik... Nou...."
"Eigenlijk sta ik al bij je op de stoep."Een beetje opgelaten opent hij de voordeur.
Milan kijkt hem gespannen aan, strekt dan aarzelend zijn hand uit en neemt heel even een van Dorians oorbelletjes tussen duim en wijsvinger. Op een vreemde manier is het gebaar zowel plagerig als liefkozend en Dorian raakt ervan in de war."Heel goed. Je hebt een ouwe zeurkous laten kletsen en ze gewoon laten zitten", zegt Milan en loopt de kamer in."Ik was boos", zegt Dorian zwakjes terwijl hij achter hem aanloopt.
"Ja, dat idee kreeg ik al", zegt Milan zacht. "Ik wil geen ruzie met je."Hij kijkt goedkeurend rond. "Het is een mooi huis." Hij wandelt door de kamer en de keuken en valt een beetje stil. "Zou ik heel even achter je computer mogen?", vraagt hij dan. "Ik moet een artikel inleveren voor morgen en zou ervoor naar de bieb moeten. Het is bijna af."
"Oh, ja, tuurlijk", mompelt Dorian. "Doe of je thuis bent."
"Als ik je die 100.000 simdollar gegeven had, dan zou dat op een bepaalde manier ook zo geweest zijn natuurlijk", durft Milan een grapje.
"Als jij me die 100.000 simdollar had gegeven dan was je hier niet meer geweest. Laatste wens, weet je nog?", reageert Dorian droog, pakt zijn gitaar en loopt naar de veranda.Na een kwartier komt Milan naar buiten. "Klaar en verzonden, dank je", zegt hij tevreden, en dan verbaasd. "Man wat een uitzicht heb je!"
"Ik zei toch dat het een droomhuis was?"
"Maar mag ik vragen wat dat daar voor Hans en Grietje-achtig festijn is?"
Dorian lacht. "Dat is een speeltuin, voor mijn zusjes. Ze zullen over een uurtje wel komen, dan gaat de school uit. Heb je zin om te schaken?""Je bent beter geworden", moppert Milan even later, en dan komen de zusjes.
Dorian ontvangt ze vrolijk, geeft ze limonade en vervolgens gaan ze braaf naast elkaar aan de keukentafel zitten om hun huiswerk te maken.
Pas als ze helemaal klaar zijn rennen ze naar buiten en gaan spelen."Je hebt wel gezag over hen, zeg", stelt Milan bewonderend vast. "Je moet leraar worden."
Dorian grinnikt. "Je hebt dus niks gezien", zegt hij tevreden.
Met een schuin oog kijkt Milan hem aan. "Bedoel je dat..."
"Toen ze binnenkwamen", knikt Dorian.Milan schudt zuchtend zijn hoofd.
"Ik heb je zo'n driehonderd keer verteld dat betoveren eigenlijk behoorlijk not done is onder djinns," zegt hij afkeurend.
"Ik ben geen djinn, ik heb borsthaar", antwoordt Dorian.
"Borsthaar en lange tenen. Maar serieus, met betoveren moet je uitkijken. Het is gewoon... niet netjes."
"Luister eens", zegt Dorian geërgerd. "Als ik ze niet betover, dan rennen ze alle kanten op. Nou ja, de kant van de speeltuin om precies te zijn. En luisteren volstrekt niet naar me en roepen steeds dingen als ja, nog heel even Dorian! en écht, we komen zo Dorian! En het eind van het liedje is dat ze dan om zes uur naar huis gaan zonder iets aan hun huiswerk te hebben gedaan en ik Sierra boos aan de telefoon krijg. Op deze manier is iedereen tevreden, wat wil je meer."Als de meisjes tegen de avond op hun fietsen zijn gesprongen om naar huis te gaan, vraagt hij of Milan blijft eten en terwijl hij gulzig achter een portie loempia's gaat zitten, maakt Milan zichzelf een bord falafel.
"Fijn is dat", moppert Dorian. "Zit ik straks dagen falafel te eten, bah. De volgende keer eet je gewoon wat de pot schaft, hoor."
Milan glimlacht en begint te eten. "Ik neem het wel mee", zegt hij, "ik dacht niet na."Even is Dorian stil. "Zet het maar in de koelkast", zegt hij dan, "kom het hier maar opeten."
"Echt niet", mompelt die als hij weer neerploft naast Ilja en Sierra. "Ik weet nog niet wat ik ga doen, maar ik ga zéker niet de politiek in."Buiten is het nog een tijdlang gezellig. Iedereen kletst met elkaar en wisselt plannen uit. Sommigen gaan Emblesight definitief verlaten, anderen willen een jaar gaan rondreizen en een heleboel mensen gaan gewoon meteen een baan zoeken."En jij?", vraagt Ilja.
"Ik weet het gewoon echt nog niet", antwoordt Dorian. "Ik zie wel. Ik heb in ieder geval heel veel zin in mijn nieuwe huis." En dan, een beetje verlegen: "Jullie komen toch wel kijken hoe ik het heb ingericht?"Ook Milan blijkt aanwezig te zijn, wat Dorian verbaast. Hij negeert de lampgeest zoveel mogelijk, maar na de ceremonie wandelt die recht op hem af en feliciteert hem. "Dank je", zegt Dorian stug, draait zich om naar Sierra en keurt zijn vroegere leermeester verder geen blik meer waardig.Milan loopt een tijdje ongemakkelijk rond, feliciteert Ilja en Sierra nog, kletst heel even met Bandhu en druipt dan af.Het wordt al donker als Abbey een telefoontje krijgt.
"Alles staat klaar", klinkt haar vader aan de andere kant van de lijn. "Komen jullie naar huis?"
Een uur eerder is Ilja er stilletjes tussenuit geglipt, om thuis alles voor te bereiden voor een andere feestelijke gelegenheid: Sierra's verjaardag."Ik ben zo blij dat het eindelijk zover is en jij ook wat rimpels krijgt", zegt Ilja minzaam, die net over zijn midlifecrisis is heengegroeid.
"Och, die zitten me niks in de weg anders, hoor", lacht zijn vrouw en pakt een stuk taart.Meteen de volgende dag verhuist Dorian. Hij maakt voor de laatste keer zijn bed op, kijkt nog eenmaal zijn oude slaapkamer rond en heel even wordt hij toch overmand door een gevoel van melancholie. Als hij beneden komt treft hij April aan, die zit te ontbijten."We vinden het helemaal niet gezellig dat je gaat verhuizen", pruilt ze. "Ben je al weg als we thuiskomen uit school?"
Vertederd kijkt Dorian zijn kleine zusje aan en knikt.
"Waarom komen jullie uit school niet naar mij toe als het mag", zegt hij. "Ik heb een hele leuke verrassing voor jullie."Als de schoolbus voorrijdt, stapt Dorian in zijn nieuwe auto en even later wandelt hij het huis binnen, dat hem na drie jaar klussen en inrichten volkomen vertrouwd is. Maar voor het eerst zal hij er nu echt gaan wonen.Op allerlei rommelmarkten en in tweedehandswinkeltjes heeft hij spullen gekocht en er zich daarbij geen moment om bekommerd of dingen wel bij elkaar passen. Het moest betaalbaar zijn en het moest hem bevallen, meer eisen stelde hij niet. En dat kon van alles zijn. Van gekke beeldjes tot vreemde tafeltjes tot kleurige stoeltjes tot kitscherige nepboeketjes. Zolang het hem maar opfleurde."Misschien kun je nog wat van die rare decorstukken kwijt van opa, dat past hier wel", lacht Ilja, de eerste keer dat hij komt kijken. "Die staan thuis in de schuur, zoek maar uit." Dorian is er inderdaad blij mee.In de periode na zijn eindexamen leidt Dorian een leven dat bedriegelijk veel op dat van zijn opa lijkt toen die ooit, lang geleden, op zichzelf ging wonen. Hij lummelt aan, koestert zijn privacy, zit uren in zijn jacuzzi op het dakterras en is vaste bezoeker van Lars' Disco-Tech. Met een flinke kring vrienden en vriendinnen om zich heen. Ook Michelle mag hij daartoe rekenen. Na een eerste periode van rouw over hun stukgelopen relatie is ze inmiddels een dierbaar maatje geworden.Dorian doet ook niet moeilijk over wie zijn bed deelt. Binnen zijn vriendenkring zitten een heleboel markante types, die een beetje rondzwerven en geen vaste plek hebben om te slapen. En al snel zingt het rond dat er met grote regelmaat ook meisjes bij hem blijven overnachten.Op een middag wordt hij daarover streng aangesproken door zijn moeder, die zich toch doorgaans nooit zo om zijn opvoeding bekommerd heeft. "Je gooit onze goede naam te grabbel met je discutabele gedrag", zegt ze met een vies gezicht, terwijl Lahar en Madan er een beetje gegeneerd bij staan.Dorian kijkt haar koel aan.
"Ik kan het niet helpen dat iedereen zo'n pikante fantasie heeft als het om het leven van anderen gaat", zegt hij. "Maar om je gerust te stellen, er gebeurt niks tussen die meiden en mij, hoor." En dan, een beetje plechtig: "Ik bewaar mezelf voor de ware.""Hm", knikt zijn moeder goedkeurend, "precies zoals dat de gewoonte is onder djinns, heel goed. Ik zal je op je woord geloven."
"De gewoonte onder djinns?" Het lukt Dorian niet de hoon uit zijn stem te houden. "En waar precies kom ik dan vandaan?"
“Dat was anders”, antwoordt Dewi uit de hoogte. “Ik wilde een kindje.”Een van de redenen dat Dorian erg populair is onder zijn vrienden, is dat hij ieder moment dat de magen beginnen te knorren een topmaaltijd tevoorschijn kan toveren. Dat doet hij openlijk. Niemand vindt het eng als hij dat doet, alleen maar grappig.Op een avond heeft hij net op verzoek voor een bord biefstuk met kaas gezorgd, als hij door het raam een bekende ziet binnenkomen.Milan werpt een vluchtige blik op hem, lijkt te schrikken, wandelt dan naar de bar en gaat daar in zijn eentje wat staan drinken. Duidelijk niet op zijn gemak. Een moment weet Dorian niet wat hij moet doet, maar dan neemt hij in een opwelling kregelig afscheid van iedereen en stormt naar de uitgang."Ik eet thuis wel een hapje, jongens."Daar aangekomen ergert hij zich dat hij zich zo heeft laten kennen.
Het probleem is, dat hij nu al een half jaar zijn oude vriend probeert te vergeten, maar het lukt hem niet.
Nog steeds is hij gekwetst en voelt hij zich afgewezen, maar eigenlijk is hij vooral ongelofelijk verdrietig.De volgende ochtend heeft hij nergens zin in. Hij leest wat, computert wat en zit voor de televisie, waar hij niet eens de energie heeft om door te zappen, maar blijft hangen in een flauw kinderprogramma.Op het moment dat hij in arren moede besluit om eens te kijken hoe het is om een bad te nemen, gaat zijn telefoon.
Een siddering glijdt over zijn ruggengraat als hij de stem hoort aan de andere kant."Ben je thuis? Ik wilde eens een keertje langskomen."
"Ik... Nou...."
"Eigenlijk sta ik al bij je op de stoep."Een beetje opgelaten opent hij de voordeur.
Milan kijkt hem gespannen aan, strekt dan aarzelend zijn hand uit en neemt heel even een van Dorians oorbelletjes tussen duim en wijsvinger. Op een vreemde manier is het gebaar zowel plagerig als liefkozend en Dorian raakt ervan in de war."Heel goed. Je hebt een ouwe zeurkous laten kletsen en ze gewoon laten zitten", zegt Milan en loopt de kamer in."Ik was boos", zegt Dorian zwakjes terwijl hij achter hem aanloopt.
"Ja, dat idee kreeg ik al", zegt Milan zacht. "Ik wil geen ruzie met je."Hij kijkt goedkeurend rond. "Het is een mooi huis." Hij wandelt door de kamer en de keuken en valt een beetje stil. "Zou ik heel even achter je computer mogen?", vraagt hij dan. "Ik moet een artikel inleveren voor morgen en zou ervoor naar de bieb moeten. Het is bijna af."
"Oh, ja, tuurlijk", mompelt Dorian. "Doe of je thuis bent."
"Als ik je die 100.000 simdollar gegeven had, dan zou dat op een bepaalde manier ook zo geweest zijn natuurlijk", durft Milan een grapje.
"Als jij me die 100.000 simdollar had gegeven dan was je hier niet meer geweest. Laatste wens, weet je nog?", reageert Dorian droog, pakt zijn gitaar en loopt naar de veranda.Na een kwartier komt Milan naar buiten. "Klaar en verzonden, dank je", zegt hij tevreden, en dan verbaasd. "Man wat een uitzicht heb je!"
"Ik zei toch dat het een droomhuis was?"
"Maar mag ik vragen wat dat daar voor Hans en Grietje-achtig festijn is?"
Dorian lacht. "Dat is een speeltuin, voor mijn zusjes. Ze zullen over een uurtje wel komen, dan gaat de school uit. Heb je zin om te schaken?""Je bent beter geworden", moppert Milan even later, en dan komen de zusjes.
Dorian ontvangt ze vrolijk, geeft ze limonade en vervolgens gaan ze braaf naast elkaar aan de keukentafel zitten om hun huiswerk te maken.
Pas als ze helemaal klaar zijn rennen ze naar buiten en gaan spelen."Je hebt wel gezag over hen, zeg", stelt Milan bewonderend vast. "Je moet leraar worden."
Dorian grinnikt. "Je hebt dus niks gezien", zegt hij tevreden.
Met een schuin oog kijkt Milan hem aan. "Bedoel je dat..."
"Toen ze binnenkwamen", knikt Dorian.Milan schudt zuchtend zijn hoofd.
"Ik heb je zo'n driehonderd keer verteld dat betoveren eigenlijk behoorlijk not done is onder djinns," zegt hij afkeurend.
"Ik ben geen djinn, ik heb borsthaar", antwoordt Dorian.
"Borsthaar en lange tenen. Maar serieus, met betoveren moet je uitkijken. Het is gewoon... niet netjes."
"Luister eens", zegt Dorian geërgerd. "Als ik ze niet betover, dan rennen ze alle kanten op. Nou ja, de kant van de speeltuin om precies te zijn. En luisteren volstrekt niet naar me en roepen steeds dingen als ja, nog heel even Dorian! en écht, we komen zo Dorian! En het eind van het liedje is dat ze dan om zes uur naar huis gaan zonder iets aan hun huiswerk te hebben gedaan en ik Sierra boos aan de telefoon krijg. Op deze manier is iedereen tevreden, wat wil je meer."Als de meisjes tegen de avond op hun fietsen zijn gesprongen om naar huis te gaan, vraagt hij of Milan blijft eten en terwijl hij gulzig achter een portie loempia's gaat zitten, maakt Milan zichzelf een bord falafel.
"Fijn is dat", moppert Dorian. "Zit ik straks dagen falafel te eten, bah. De volgende keer eet je gewoon wat de pot schaft, hoor."
Milan glimlacht en begint te eten. "Ik neem het wel mee", zegt hij, "ik dacht niet na."Even is Dorian stil. "Zet het maar in de koelkast", zegt hij dan, "kom het hier maar opeten."