Generatie 19 - deel 15, Licht in de duisternis
Ze waren een beetje lacherig toen ze thuiskwamen.
Omdat het buiten nog steeds aangenaam was hadden ze niet de moeite genomen zich aan te kleden maar hun kleren gewoon achterin de auto gegooid en nu stonden ze in de hal.
"Ik ga ergens iets te drinken halen", zei Shayne. "Als jij je nou ook aankleedt en wat eet kunnen we vanavond misschien musiceren. Als je daar zin in hebt tenminste."
Ze knikte enthousiast. "Dat is goed," zei ze. En na een kleine aarzeling net iets te nonchalant: "Ga je naar Nadia?"Onmiddellijk voelde ze hoe die vraag veel te beladen en vreemd in de gang hing.
"Sorry", bloosde ze, "omdat je haar dat beloofd had bedoel ik maar dat is helemaal mijn zaak niet, vergeet het."
"Geeft niet", antwoordde hij, "nee, ik ga niet naar Nadia. Ik denk dat ik even naar hiernaast ga, des te sneller ben ik terug."Ze musiceerden vaak samen. Shayne beheerste het vioolspel zo tot in de perfectie dat hij het hare ondersteunde en kleine foutjes moeiteloos opving zodat ze zelden de mist ingingen. Aanwijzingen, verbeteringen en suggesties bewaarde hij voor na het spelen, zodat ze hele stukken achter elkaar zonder onderbrekingen konden afmaken wat heerlijk was. Tot haar verbazing pikte hij de volksdeuntjes die ze kende in een mum van tijd op en leek daar net zoveel plezier aan te beleven als aan de klassieke stukken die hij haar leerde.Vanavond was niet anders. Twee uur lang speelden ze lied na lied en Raven merkte tot haar grote voldoening dat ze enorm vooruit was gegaan. Uiteindelijk legden ze de violen weg en zette Shayne een oude plaat op. "Wat is het toch zalig om met iemand te spelen die muzikaal is", verzuchtte hij. "Ik gaf vroeger muziekles, ik heb wat keren op het punt gestaan een strijkstok in tweeën te breken om mijn trommelvliezen te redden."Shayne sprak nooit over zijn verleden en Raven hapte al opgetogen naar adem om verder te informeren, toen hij haar lachend vastpakte met de woorden: "Nee, dit was niet bedoeld als startsein voor een nieuw vragenuurtje om nieuwsgierige juffertjes te behagen. Kom, ik heb zin om te dansen."
"Dansen?", vroeg ze verbaasd.
Hij gloeide merkte ze, bijna alsof hij koorts had, iets wat haar eerder was opgevallen als hij niet lang daarvoor had gedronken. En zijn stank was dan voor een aantal uur volledig verdwenen, alsof het nieuwe stromende bloed zijn lichaam weer even tot leven wekte.
Wat waarschijnlijk ook zo was."Ik voel me nog steeds bezwaard dat ik je die avond op het feestje van de bandleden zo lomp naar huis heb gestuurd", plaagde hij, "deze dans ben ik je schuldig."
Grinnikend liet ze zich leiden. "Wat ik me eigenlijk heb afgevraagd later", zei ze, "was dat bezoek toeval of hoorde het ook al bij het project mij te beschermen?"
"Het laatste", beaamde hij. "Het was aan het begin van de winter en we wilden geen risico's nemen. Het is vrij onvoorspelbaar wanneer die zich in de hoofden van de inlanders nestelt, dat varieert namelijk nogal."
"Nadia heeft me warme kleren gebracht die nacht, dus heel gevaarlijk kan ze nog niet geweest zijn toen."Hij knipoogde. "Die kleren dankte je aan Trang, niet aan Nadia. Los van haar bedoelingen was die daar echt niet meer toe in staat nadat we klaar met haar waren. Het was schattig je de volgende dag in al die laagjes wollen kleding aan te treffen die we voor je hadden achtergelaten."
"Schattig?", herhaalde ze en voelde zich warm worden. Zonder erbij na te denken boog ze achterover in een zwierige beweging waar ze onmiddellijk spijt van had omdat het haar bij nader inzien nogal aanstellerig voorkwam.Ze maakte zich snel los en wist even niet hoe ze moest kijken, je kon moeilijk je excuses aanbieden voor licht theatraal gedrag.
"Wil je dat ik je terugbreng naar het tuinhuis?", vroeg hij, duidelijk een beetje geschrokken dat ze de dans zo abrupt beëindigde. "Het is al laat natuurlijk."
Raven had geen idee waar ze de moed vandaan haalde. Ze wilde knikken en aangeven dat dat goed was, maar in plaats daarvan schudde ze haar hoofd. Verward keek hij haar aan. "Niet?"
"Nee", fluisterde ze. "Ik wil niet naar het tuinhuis en alleen zijn. Ik wil hier blijven. Vannacht."Het werd heel stil. Toen vroeg hij hees: "Bedoel je hier in huis? Of... bij mij."
"Bij jou."
Hij ademde hoorbaar in door zijn neus, diep en ongelukkig.
"Je moet niet verliefd op me worden hoor ravenmeisje", zei hij toen zacht. "Dat kan echt niet."
Stilletjes schudde ze haar hoofd. "Nee, natuurlijk niet, dat snap ik", mompelde ze.
Hij bewoog niet. Een tijdje stonden ze zwijgend tegenover elkaar.
"Het is niet dat ik het niet wil Raven", ging hij schor verder. "Dat moet je niet denken. Dat is het niet."Was het de muziek die haar dingen liet doen waar ze normaal niet over zou peinzen? Zonder na te denken over de gevolgen deed Raven een stapje naar voren en begon hem heel voorzichtig - onzichtbaar haast - te kussen, toegevend aan een behoefte die nu al een heel poosje bij haar leefde. Aanvankelijk onderging hij het roerloos, alsof hij verlamd was. Protesteren deed hij echter niet en na een minuut begon hij haar kussen te beantwoorden.Uiteindelijk trok hij haar op de bank en zonder haar los te laten begon hij te beven en te herhalen dat dit heel fout was en dat ze er niet mee konden doorgaan.
"Wat bedoel je?", vroeg ze opstandig. Hij wekte ondanks zijn woorden niet de indruk dat hij werkelijk wilde ophouden. "Is het zo verkeerd dat de zon eindelijk eens begint te schijnen hier?"
Heftig schudde hij zijn hoofd. "Je weet niet wie je voor je hebt. Een monster, een varken, een... Ik heb ieder recht op liefde verspeeld en dat lot zal me tot in lengte van dagen blijven achtervolgen."Ze dempte zijn woorden met een lange kus. "Ik weet heel goed wie ik voor me heb en het kan me allemaal niets schelen", zei ze. "Ik hou van je en ik geloof dat ik dat al doe vanaf het moment dat je kwam informeren of ik goed was thuisgekomen na het gemaskerde bal. Ik kan heel goed zelf bepalen wie ik liefheb."Na een poosje stopte ze, keek hem aan en glimlachte.
"Nou ja", zei hij, "als je het zo stelt. Misschien ben ik wel te streng voor mezelf. Het is niet dat ik er niet voor geboet heb."
"Ik heb geen idee waar je het allemaal over hebt", schudde ze haar hoofd, "je vertelt me nooit iets over jezelf. En dat is prima, als ik het goed begrijp hebben we alle tijd, het komt wel."
"Eeuwen en eeuwen", knikte hij. "Eerlijk gezegd benauwt me dat wel eens, ik sta er maar niet teveel bij stil."
"Ik heb de moed nog steeds niet opgegeven", zei ze. "Ik kan maar niet uit mijn hoofd zetten dat de visser me gezegd heeft dat er altijd een weg terug is. Het was een engerd, maar waarom zou hij daarover gelogen hebben? We moeten die weg alleen zien te vinden.""Waarna je direct terugvliegt in de armen van een goedgemutste vissenjongen. Wat mij betreft duurt het nog een tijdje voor we die weg vinden dan."
Raven schaterde het uit, maar toen keek ze hem liefdevol aan. "Dat weet ik niet Shayne", zei ze. "Eerlijk, dat weet ik niet. Jullie zijn zo verschillend. Merril is de dag, jij bent de nacht, zo zou je het kunnen zeggen. En ik hou van jullie allebei."Het was gek dat ze dat zei vond ze zelf. Al die tijd had Shayne haar op zekere afstand gehouden en waren haar diepere gevoelens voor hem onder de oppervlakte gebleven. Maar nu ze beiden deze stap hadden gezet veranderde hun relatie als bij toverslag. Ze hoefden er niet eens aan te wennen. Als vanzelfsprekend liep ze met hem naar boven en keek toe hoe hij zich klaarmaakte voor de nacht.
"Waarom maak je je eigenlijk op?", vroeg ze. "Je bent best knap.""Ik maak mezelf op omdat ik een clown ben, clowns verven hun gezicht", antwoordde hij en zijn woorden klonken zo bitter dat ze er kippenvel van kreeg.
"Een monster, een clown, een varken, ik snap echt niet waarom je jezelf zo negatief neerzet steeds", zei ze.
Hij draaide zich om en keek haar aan. "Laten we erover ophouden, het doet er ook niet toe." Hij aarzelde. "Ik denk... ik weet niet...", stotterde hij, "ik ga wel naar een andere kamer als je het niet erg vindt. Het is beter als we niet samen slapen."
"Waar slaat dat nou weer op?", vroeg ze verbaasd.
"Je schijnt het niet te beseffen Raven, maar ik ben echt een monster. Mijn tanden zijn als messen, mijn nagels dolken, ik wil gewoon niet dat je iets overkomt."
"Hou op, je bent geen monster", reageerde ze boos. "Boven alles ben je een man, hoogstens in het lichaam van een monster. Ik hou van die man en zijn kussen waren zacht genoeg. Volgens mij ben ik volkomen veilig bij je."Ze pakte zijn hand en trok hem mee naar de slaapkamer.Vroeg in de ochtend werd hij wakker. Hij had dorst, hij kon maar beter maken dat hij wegkwam uit dit bed voordat hij Raven wekte met zijn geur. In de badkamer probeerde hij met een paar plonzen koud water in zijn gezicht de droom van zich af te schudden die hem zo vaak kwelde en die hem ook dit keer uit zijn slaap gesleurd had.Hij dwaalde door een vreemd, donker huis en zocht iets. Hij liep een trap op en boven aangekomen kwam hij in een gang terecht met aan weerszijden deuren, waarvan er een open stond. Binnen brandde licht en hij hoorde stemmen, dus wandelde hij de kamer in waar een groepje hem onbekende mensen in een hoek geschokt met elkaar stonden te fluisteren en zijn blik ontweken. Toen hij naderbij kwam, zag hij achter een paar stoelen een heel klein naakt baby'tje op de grond liggen. Waarom deed niemand iets? Hij bukte zich, pakte het kleintje op en hield haar voorzichtig in zijn armen.
"Kom maar meisje, wat ben je koud, ik zal zorgen dat je weer warm wordt." Het kleine lijfje was slap en onderkoeld voelde hij en het kindje sputterde zacht, met een hoog zielig stemmetje. Maar hoe hij ook probeerde zijn lichaamswarmte op haar over te brengen, het lukte niet. Zijn lijf was kil en dood, zijn vlees sponzig en klam. Het kindje wurmde in zijn armen en piepte als een kuikentje, te zwak om luid te protesteren. "Stil maar Erin", snikte hij radeloos terwijl de tranen over zijn wangen stroomden en hij het weerloze lichaampje tegen zich aandrukte, "kan iemand haar helpen, kan iemand alsjeblieft helpen? Papa is bij je, liefje. Papa beschermt je. Niet doodgaan Erin, niet doodgaan. Papa is er."Toen hij beneden kwam zat Raven al aan de ontbijttafel. "Wat was je vroeg op, ik miste je."
Hij bromde iets onverstaanbaars en pakte wat kunstmatige voeding uit de koelkast.
"Ik dacht eigenlijk dat je op jacht was", ging ze verder, "maar volgens mij zat je in bad."
Hij knikte en dronk verder.
"Ik kan je reinigen als je dat wilt, dat bespaart je tijd", zei ze. En toen timide: "Dat kan ik ook namelijk, behalve voedsel toveren en mensen laten verdwijnen kan ik dat ook. En het huis schoonmaken."Toen hij bleef zwijgen stond ze op, waste haar bord gewoon af onder de kraan, kleedde zich boven aan en ging naar de woonkamer, waar ze een tijdje besluiteloos voor de boekenkast stond tot hij binnenkwam.
Verdrietig keek ze hem aan. "Je hebt toch geen spijt? Ik heb geen spijt. Zeg alsjeblieft niet dat je spijt hebt."
"Ik heb geen spijt", zei hij, pakte haar vast en kuste haar stevig. "Voor het eerst in ik-weet-niet-hoe-lang heb ik weer een reden om te leven, vergeef me mijn sombere humeur. Het heeft niets met jou te maken. Kom, dan gaan we naar Trang, ik wil dat ze het weet."Trang omhelsde hen, streek Shayne moederlijk over zijn wang en toen die de kamer uit wandelde gebaarde ze Raven te gaan zitten.
"Hier wacht ik al een tijdje op, er broeide iets tussen jullie en ik hoopte zo dat jullie het een kans zouden geven. De omstandigheden zijn niet ideaal voor de liefde maar het zou zo fijn zijn als het jullie iets moois brengt. Geen kinderen, dat gebeurt hier niet, maar gewoon geluk en een beetje warmte." En toen ernstig: "Je houdt toch wel echt van hem?"
Raven knikte. "Ja, ik hou echt van hem en daarom wil ik dat je eerlijk tegen me bent. Wat bedoelde Mai precies toen ze zei dat Shayne een moordenaar is en heeft het iets met de broer van Roderick te maken? En zeg nou niet dat hij me dat zelf moet vertellen want dat doet hij toch niet en ik wil hem er niet toe dwingen ook."Vriendelijk keek Trang haar aan en dacht een tijdje na, alsof ze naar de juiste woorden zocht. Toen zei ze: "In de tijd dat Shayne hier pas was stond hij de eerste winter alleen tegenover de inlanders. Ik weet geen details, maar hij heeft inderdaad de broer van Roderick Synapse doodgebeten. Sindsdien houdt hij die herinnering levend, omdat de inlanders geen best geheugen hebben en omdat hij niet gedwongen wil zijn het opnieuw te doen. Dat is ook de reden waarom we bij voorkeur bloed halen bij de mensen hier in plaats van kunstmatig plasma te drinken, wat ook heel goed kan. Ze moeten weten dat we dat doen en dat we gevaarlijk zijn. Zodat we niet werkelijk gevaarlijk hoeven te worden."Raven knikte dat ze het begreep en wilde net een ander - luchtiger - onderwerp aansnijden toen Trang ging zitten, achteloos een blik wierp op Lucien die in zijn eentje achter de schaaktafel zat, en vervolgde: "Hij begint eindelijk wat rustiger te worden, onze Lucien."
Raven keek verbaasd op. Ze had Lucien nooit echt opgemerkt, ze vond hem niet direct sympathiek overkomen en begreep niet zo goed waarom Trang hem ineens onderwerp van gesprek maakte."Lucien is er het laatst bij gekomen", ging Trang verder, "hij is nog niet zo lang een vampier, relatief gezien. Jonge vampiers zijn bloeddorstig, blind en dodelijk, zich niet bewust van wat ze doen en ze hebben geen enkele rem als ze hongerig zijn. Gelukkig zijn wij er, wij begeleiden hem en tomen hem in zoals we dat bij alle nieuwelingen hebben gedaan. Zoals Shayne ook mij begeleid heeft toen ik hier als eerste na hem arriveerde en hij mijn leven redde door me te transformeren."
Raven keek haar een beetje onnozel aan, nog steeds in het duister tastend waarom haar dit verteld werd. Ze had immers geen gewoon bloed en dus niets van Lucien te vrezen?"Bedenk eens wat voor afgrijselijks er kan gebeuren als iemand vampier wordt zonder te weten wat hem overkomt", zei Trang. Ze keek Raven recht aan. "Helemaal alleen en zonder iemand die hem kan begeleiden en steunen of hem zelfs maar kan vertellen wat er gebeurt. En hem kan terugtrekken als hij te ver gaat. Het is belangrijk dat je dit onthoudt."
Raven opende haar mond en sloot hem weer. "Hier moet ik even over nadenken geloof ik," zei ze, terwijl ze tegen een aanval van duizeligheid vocht. Zachtmoedig keek Trang haar aan. "Als je maar altijd voor ogen blijft houden dat Shayne een goede man is Raven, die onder normale omstandigheden nooit een vlieg kwaad zou doen. En een gewonde man. Gewond en verscheurd op een manier die nooit meer goedkomt. Jij kunt hopelijk zijn pijn wat verzachten."
Omdat het buiten nog steeds aangenaam was hadden ze niet de moeite genomen zich aan te kleden maar hun kleren gewoon achterin de auto gegooid en nu stonden ze in de hal.
"Ik ga ergens iets te drinken halen", zei Shayne. "Als jij je nou ook aankleedt en wat eet kunnen we vanavond misschien musiceren. Als je daar zin in hebt tenminste."
Ze knikte enthousiast. "Dat is goed," zei ze. En na een kleine aarzeling net iets te nonchalant: "Ga je naar Nadia?"Onmiddellijk voelde ze hoe die vraag veel te beladen en vreemd in de gang hing.
"Sorry", bloosde ze, "omdat je haar dat beloofd had bedoel ik maar dat is helemaal mijn zaak niet, vergeet het."
"Geeft niet", antwoordde hij, "nee, ik ga niet naar Nadia. Ik denk dat ik even naar hiernaast ga, des te sneller ben ik terug."Ze musiceerden vaak samen. Shayne beheerste het vioolspel zo tot in de perfectie dat hij het hare ondersteunde en kleine foutjes moeiteloos opving zodat ze zelden de mist ingingen. Aanwijzingen, verbeteringen en suggesties bewaarde hij voor na het spelen, zodat ze hele stukken achter elkaar zonder onderbrekingen konden afmaken wat heerlijk was. Tot haar verbazing pikte hij de volksdeuntjes die ze kende in een mum van tijd op en leek daar net zoveel plezier aan te beleven als aan de klassieke stukken die hij haar leerde.Vanavond was niet anders. Twee uur lang speelden ze lied na lied en Raven merkte tot haar grote voldoening dat ze enorm vooruit was gegaan. Uiteindelijk legden ze de violen weg en zette Shayne een oude plaat op. "Wat is het toch zalig om met iemand te spelen die muzikaal is", verzuchtte hij. "Ik gaf vroeger muziekles, ik heb wat keren op het punt gestaan een strijkstok in tweeën te breken om mijn trommelvliezen te redden."Shayne sprak nooit over zijn verleden en Raven hapte al opgetogen naar adem om verder te informeren, toen hij haar lachend vastpakte met de woorden: "Nee, dit was niet bedoeld als startsein voor een nieuw vragenuurtje om nieuwsgierige juffertjes te behagen. Kom, ik heb zin om te dansen."
"Dansen?", vroeg ze verbaasd.
Hij gloeide merkte ze, bijna alsof hij koorts had, iets wat haar eerder was opgevallen als hij niet lang daarvoor had gedronken. En zijn stank was dan voor een aantal uur volledig verdwenen, alsof het nieuwe stromende bloed zijn lichaam weer even tot leven wekte.
Wat waarschijnlijk ook zo was."Ik voel me nog steeds bezwaard dat ik je die avond op het feestje van de bandleden zo lomp naar huis heb gestuurd", plaagde hij, "deze dans ben ik je schuldig."
Grinnikend liet ze zich leiden. "Wat ik me eigenlijk heb afgevraagd later", zei ze, "was dat bezoek toeval of hoorde het ook al bij het project mij te beschermen?"
"Het laatste", beaamde hij. "Het was aan het begin van de winter en we wilden geen risico's nemen. Het is vrij onvoorspelbaar wanneer die zich in de hoofden van de inlanders nestelt, dat varieert namelijk nogal."
"Nadia heeft me warme kleren gebracht die nacht, dus heel gevaarlijk kan ze nog niet geweest zijn toen."Hij knipoogde. "Die kleren dankte je aan Trang, niet aan Nadia. Los van haar bedoelingen was die daar echt niet meer toe in staat nadat we klaar met haar waren. Het was schattig je de volgende dag in al die laagjes wollen kleding aan te treffen die we voor je hadden achtergelaten."
"Schattig?", herhaalde ze en voelde zich warm worden. Zonder erbij na te denken boog ze achterover in een zwierige beweging waar ze onmiddellijk spijt van had omdat het haar bij nader inzien nogal aanstellerig voorkwam.Ze maakte zich snel los en wist even niet hoe ze moest kijken, je kon moeilijk je excuses aanbieden voor licht theatraal gedrag.
"Wil je dat ik je terugbreng naar het tuinhuis?", vroeg hij, duidelijk een beetje geschrokken dat ze de dans zo abrupt beëindigde. "Het is al laat natuurlijk."
Raven had geen idee waar ze de moed vandaan haalde. Ze wilde knikken en aangeven dat dat goed was, maar in plaats daarvan schudde ze haar hoofd. Verward keek hij haar aan. "Niet?"
"Nee", fluisterde ze. "Ik wil niet naar het tuinhuis en alleen zijn. Ik wil hier blijven. Vannacht."Het werd heel stil. Toen vroeg hij hees: "Bedoel je hier in huis? Of... bij mij."
"Bij jou."
Hij ademde hoorbaar in door zijn neus, diep en ongelukkig.
"Je moet niet verliefd op me worden hoor ravenmeisje", zei hij toen zacht. "Dat kan echt niet."
Stilletjes schudde ze haar hoofd. "Nee, natuurlijk niet, dat snap ik", mompelde ze.
Hij bewoog niet. Een tijdje stonden ze zwijgend tegenover elkaar.
"Het is niet dat ik het niet wil Raven", ging hij schor verder. "Dat moet je niet denken. Dat is het niet."Was het de muziek die haar dingen liet doen waar ze normaal niet over zou peinzen? Zonder na te denken over de gevolgen deed Raven een stapje naar voren en begon hem heel voorzichtig - onzichtbaar haast - te kussen, toegevend aan een behoefte die nu al een heel poosje bij haar leefde. Aanvankelijk onderging hij het roerloos, alsof hij verlamd was. Protesteren deed hij echter niet en na een minuut begon hij haar kussen te beantwoorden.Uiteindelijk trok hij haar op de bank en zonder haar los te laten begon hij te beven en te herhalen dat dit heel fout was en dat ze er niet mee konden doorgaan.
"Wat bedoel je?", vroeg ze opstandig. Hij wekte ondanks zijn woorden niet de indruk dat hij werkelijk wilde ophouden. "Is het zo verkeerd dat de zon eindelijk eens begint te schijnen hier?"
Heftig schudde hij zijn hoofd. "Je weet niet wie je voor je hebt. Een monster, een varken, een... Ik heb ieder recht op liefde verspeeld en dat lot zal me tot in lengte van dagen blijven achtervolgen."Ze dempte zijn woorden met een lange kus. "Ik weet heel goed wie ik voor me heb en het kan me allemaal niets schelen", zei ze. "Ik hou van je en ik geloof dat ik dat al doe vanaf het moment dat je kwam informeren of ik goed was thuisgekomen na het gemaskerde bal. Ik kan heel goed zelf bepalen wie ik liefheb."Na een poosje stopte ze, keek hem aan en glimlachte.
"Nou ja", zei hij, "als je het zo stelt. Misschien ben ik wel te streng voor mezelf. Het is niet dat ik er niet voor geboet heb."
"Ik heb geen idee waar je het allemaal over hebt", schudde ze haar hoofd, "je vertelt me nooit iets over jezelf. En dat is prima, als ik het goed begrijp hebben we alle tijd, het komt wel."
"Eeuwen en eeuwen", knikte hij. "Eerlijk gezegd benauwt me dat wel eens, ik sta er maar niet teveel bij stil."
"Ik heb de moed nog steeds niet opgegeven", zei ze. "Ik kan maar niet uit mijn hoofd zetten dat de visser me gezegd heeft dat er altijd een weg terug is. Het was een engerd, maar waarom zou hij daarover gelogen hebben? We moeten die weg alleen zien te vinden.""Waarna je direct terugvliegt in de armen van een goedgemutste vissenjongen. Wat mij betreft duurt het nog een tijdje voor we die weg vinden dan."
Raven schaterde het uit, maar toen keek ze hem liefdevol aan. "Dat weet ik niet Shayne", zei ze. "Eerlijk, dat weet ik niet. Jullie zijn zo verschillend. Merril is de dag, jij bent de nacht, zo zou je het kunnen zeggen. En ik hou van jullie allebei."Het was gek dat ze dat zei vond ze zelf. Al die tijd had Shayne haar op zekere afstand gehouden en waren haar diepere gevoelens voor hem onder de oppervlakte gebleven. Maar nu ze beiden deze stap hadden gezet veranderde hun relatie als bij toverslag. Ze hoefden er niet eens aan te wennen. Als vanzelfsprekend liep ze met hem naar boven en keek toe hoe hij zich klaarmaakte voor de nacht.
"Waarom maak je je eigenlijk op?", vroeg ze. "Je bent best knap.""Ik maak mezelf op omdat ik een clown ben, clowns verven hun gezicht", antwoordde hij en zijn woorden klonken zo bitter dat ze er kippenvel van kreeg.
"Een monster, een clown, een varken, ik snap echt niet waarom je jezelf zo negatief neerzet steeds", zei ze.
Hij draaide zich om en keek haar aan. "Laten we erover ophouden, het doet er ook niet toe." Hij aarzelde. "Ik denk... ik weet niet...", stotterde hij, "ik ga wel naar een andere kamer als je het niet erg vindt. Het is beter als we niet samen slapen."
"Waar slaat dat nou weer op?", vroeg ze verbaasd.
"Je schijnt het niet te beseffen Raven, maar ik ben echt een monster. Mijn tanden zijn als messen, mijn nagels dolken, ik wil gewoon niet dat je iets overkomt."
"Hou op, je bent geen monster", reageerde ze boos. "Boven alles ben je een man, hoogstens in het lichaam van een monster. Ik hou van die man en zijn kussen waren zacht genoeg. Volgens mij ben ik volkomen veilig bij je."Ze pakte zijn hand en trok hem mee naar de slaapkamer.Vroeg in de ochtend werd hij wakker. Hij had dorst, hij kon maar beter maken dat hij wegkwam uit dit bed voordat hij Raven wekte met zijn geur. In de badkamer probeerde hij met een paar plonzen koud water in zijn gezicht de droom van zich af te schudden die hem zo vaak kwelde en die hem ook dit keer uit zijn slaap gesleurd had.Hij dwaalde door een vreemd, donker huis en zocht iets. Hij liep een trap op en boven aangekomen kwam hij in een gang terecht met aan weerszijden deuren, waarvan er een open stond. Binnen brandde licht en hij hoorde stemmen, dus wandelde hij de kamer in waar een groepje hem onbekende mensen in een hoek geschokt met elkaar stonden te fluisteren en zijn blik ontweken. Toen hij naderbij kwam, zag hij achter een paar stoelen een heel klein naakt baby'tje op de grond liggen. Waarom deed niemand iets? Hij bukte zich, pakte het kleintje op en hield haar voorzichtig in zijn armen.
"Kom maar meisje, wat ben je koud, ik zal zorgen dat je weer warm wordt." Het kleine lijfje was slap en onderkoeld voelde hij en het kindje sputterde zacht, met een hoog zielig stemmetje. Maar hoe hij ook probeerde zijn lichaamswarmte op haar over te brengen, het lukte niet. Zijn lijf was kil en dood, zijn vlees sponzig en klam. Het kindje wurmde in zijn armen en piepte als een kuikentje, te zwak om luid te protesteren. "Stil maar Erin", snikte hij radeloos terwijl de tranen over zijn wangen stroomden en hij het weerloze lichaampje tegen zich aandrukte, "kan iemand haar helpen, kan iemand alsjeblieft helpen? Papa is bij je, liefje. Papa beschermt je. Niet doodgaan Erin, niet doodgaan. Papa is er."Toen hij beneden kwam zat Raven al aan de ontbijttafel. "Wat was je vroeg op, ik miste je."
Hij bromde iets onverstaanbaars en pakte wat kunstmatige voeding uit de koelkast.
"Ik dacht eigenlijk dat je op jacht was", ging ze verder, "maar volgens mij zat je in bad."
Hij knikte en dronk verder.
"Ik kan je reinigen als je dat wilt, dat bespaart je tijd", zei ze. En toen timide: "Dat kan ik ook namelijk, behalve voedsel toveren en mensen laten verdwijnen kan ik dat ook. En het huis schoonmaken."Toen hij bleef zwijgen stond ze op, waste haar bord gewoon af onder de kraan, kleedde zich boven aan en ging naar de woonkamer, waar ze een tijdje besluiteloos voor de boekenkast stond tot hij binnenkwam.
Verdrietig keek ze hem aan. "Je hebt toch geen spijt? Ik heb geen spijt. Zeg alsjeblieft niet dat je spijt hebt."
"Ik heb geen spijt", zei hij, pakte haar vast en kuste haar stevig. "Voor het eerst in ik-weet-niet-hoe-lang heb ik weer een reden om te leven, vergeef me mijn sombere humeur. Het heeft niets met jou te maken. Kom, dan gaan we naar Trang, ik wil dat ze het weet."Trang omhelsde hen, streek Shayne moederlijk over zijn wang en toen die de kamer uit wandelde gebaarde ze Raven te gaan zitten.
"Hier wacht ik al een tijdje op, er broeide iets tussen jullie en ik hoopte zo dat jullie het een kans zouden geven. De omstandigheden zijn niet ideaal voor de liefde maar het zou zo fijn zijn als het jullie iets moois brengt. Geen kinderen, dat gebeurt hier niet, maar gewoon geluk en een beetje warmte." En toen ernstig: "Je houdt toch wel echt van hem?"
Raven knikte. "Ja, ik hou echt van hem en daarom wil ik dat je eerlijk tegen me bent. Wat bedoelde Mai precies toen ze zei dat Shayne een moordenaar is en heeft het iets met de broer van Roderick te maken? En zeg nou niet dat hij me dat zelf moet vertellen want dat doet hij toch niet en ik wil hem er niet toe dwingen ook."Vriendelijk keek Trang haar aan en dacht een tijdje na, alsof ze naar de juiste woorden zocht. Toen zei ze: "In de tijd dat Shayne hier pas was stond hij de eerste winter alleen tegenover de inlanders. Ik weet geen details, maar hij heeft inderdaad de broer van Roderick Synapse doodgebeten. Sindsdien houdt hij die herinnering levend, omdat de inlanders geen best geheugen hebben en omdat hij niet gedwongen wil zijn het opnieuw te doen. Dat is ook de reden waarom we bij voorkeur bloed halen bij de mensen hier in plaats van kunstmatig plasma te drinken, wat ook heel goed kan. Ze moeten weten dat we dat doen en dat we gevaarlijk zijn. Zodat we niet werkelijk gevaarlijk hoeven te worden."Raven knikte dat ze het begreep en wilde net een ander - luchtiger - onderwerp aansnijden toen Trang ging zitten, achteloos een blik wierp op Lucien die in zijn eentje achter de schaaktafel zat, en vervolgde: "Hij begint eindelijk wat rustiger te worden, onze Lucien."
Raven keek verbaasd op. Ze had Lucien nooit echt opgemerkt, ze vond hem niet direct sympathiek overkomen en begreep niet zo goed waarom Trang hem ineens onderwerp van gesprek maakte."Lucien is er het laatst bij gekomen", ging Trang verder, "hij is nog niet zo lang een vampier, relatief gezien. Jonge vampiers zijn bloeddorstig, blind en dodelijk, zich niet bewust van wat ze doen en ze hebben geen enkele rem als ze hongerig zijn. Gelukkig zijn wij er, wij begeleiden hem en tomen hem in zoals we dat bij alle nieuwelingen hebben gedaan. Zoals Shayne ook mij begeleid heeft toen ik hier als eerste na hem arriveerde en hij mijn leven redde door me te transformeren."
Raven keek haar een beetje onnozel aan, nog steeds in het duister tastend waarom haar dit verteld werd. Ze had immers geen gewoon bloed en dus niets van Lucien te vrezen?"Bedenk eens wat voor afgrijselijks er kan gebeuren als iemand vampier wordt zonder te weten wat hem overkomt", zei Trang. Ze keek Raven recht aan. "Helemaal alleen en zonder iemand die hem kan begeleiden en steunen of hem zelfs maar kan vertellen wat er gebeurt. En hem kan terugtrekken als hij te ver gaat. Het is belangrijk dat je dit onthoudt."
Raven opende haar mond en sloot hem weer. "Hier moet ik even over nadenken geloof ik," zei ze, terwijl ze tegen een aanval van duizeligheid vocht. Zachtmoedig keek Trang haar aan. "Als je maar altijd voor ogen blijft houden dat Shayne een goede man is Raven, die onder normale omstandigheden nooit een vlieg kwaad zou doen. En een gewonde man. Gewond en verscheurd op een manier die nooit meer goedkomt. Jij kunt hopelijk zijn pijn wat verzachten."