Generatie 21 - deel 17, De drie relikwieën
Na een lange en vermoeiende reis die twee dagen in beslag nam, kwam Cameron vroeg in de ochtend aan in Caïro vanwaar een taxi haar naar Al Simhara bracht. Ze gooide haar spullen in een tent, huurde een scooter en reed zonder aarzelen naar het huis van Uum. Ze had geen zin tijd te verspillen en wilde graag meteen aan de slag.
"Oh, je bent er weer", begroette de oude vrouw haar een beetje plomp, "dat is een tijd geleden. Ik vreesde al dat je er genoeg van had en je neus hier niet meer zou laten zien."
"Ik heb een kind gekregen", antwoordde Cameron droog. "Dat lag niet helemaal in de planning maar ziedaar, ik ben er weer."
"Toe maar, en wie zorgt er nu voor die kleine dan?"
"Een vriend", zei Cameron, "zeg, ik vroeg me af of ik nog iets voor jullie kan betekenen."Dat bleek inderdaad het geval. Kennelijk hadden de ontwikkelingen hier stil gelegen tijdens haar afwezigheid en zat er nog niet veel schot in al het onderzoek naar Morcucorp. Het oude boek waar ze bijna twee jaar geleden navraag naar had moeten doen was nog steeds niet gevonden, maar ze wisten inmiddels wel waar het zich moest bevinden. Vermoedelijk in een privébibliotheek bij iemand thuis.
"Je zult dus moeten zorgen dat ze je binnen laten maar als je uitlegt waar je voor komt, zal dat wel lukken."Helaas bleek er niemand thuis maar Cameron had de bewoonster al snel opgespoord. Ze zat in een hoekje op het marktplein, waar ze amechtig boven een mand op een fluit aan het blazen was. Het klonk erg vals. "Ik heb een ongelukje gehad", mompelde ze toen Cameron vroeg wat ze in hemelsnaam aan het doen was. "Sorry maar dit moet even, ik kom zo met je mee."Cameron wachtte geduldig. En na een kwartier iets minder geduldig. "Ik moet echt jullie bibliotheek onderzoeken", zei ze. "Dit kun je toch ook later doen?"
"De ander zuchtte. "Nou ja, ik heb nog wel even de tijd", zei ze vaag, "kom maar mee dan."De bibliotheek bleek zich in de kelder te bevinden en net zo zorgvuldig beveiligd te zijn als de tombes die ze onderzocht had. Gelukkig had ze intussen een beetje ervaring en wist ze waar ze op moest letten.Ze bracht het boek naar Uum, die het een tijdje doorbladerde en haar toen aankeek.
"Er staan hier drie heilige relikwieën beschreven", zei ze. "Ik wil dat je die voor me vindt voordat Morcucorp het doet. Ga naar het restaurant en vraag de eigenaar, Raffi Barakat, naar het relikwie van de zon. Ik weet haast zeker dat hij die in bezit heeft."Cameron wierp al haar charmes in de strijd maar in plaats van haar het relikwie te geven, vroeg Raffi eerst om vijf stukken koper. Stomtoevallig had ze die gelukkig net op zak en even later was ze terug bij Uum.Die pakte het relikwie aan en kwam toen met het verzoek twee stukken 'mummitomium' voor haar te vinden.
"Mummiwatte?", vroeg Cameron.
"Mummitomium. Hoogst zeldzaam, dus het kan even duren. Je zult goed moeten zoeken."
"Waarom eigenlijk, wat doen jullie met die troep?"
"Dat vertel ik je daarna", antwoordde Uum en deed de voordeur voor haar neus dicht.Dagenlang doorkruiste ze de woestijn op zoek naar het mysterieuze mummitomium, gewapend met een gegoogelde foto op haar mobiel als voorbeeld, maar het was nergens te vinden. Het bracht haar wel in de gelegenheid eens wat beter kennis te maken met de andere avonturiers, omdat ze vaker in het kamp te vinden was.Zoals de Italiaanse Sofia, die haar leerde hoe ze naar behoren een spies met groente of vlees moest roosteren.En hoewel haar zoektocht tot dusver vruchteloos was, het bracht haar wel op speciale plekken.
Of het leverde, op zijn zachtst gezegd, bijzondere ontmoetingen op.Toen ze na een week echter nog steeds niets gevonden had, besloot ze maar eens te kijken of iemand haar misschien kon helpen, want dit schoot niet op. Voor haar gevoel had ze iedere uithoek nou wel onderzocht en nergens was ook maar een spoor van dat vermaledijde, onvindbare metaal.De eerste die ze tegen het lijf liep was de mysterieuze handelaar, die zijn waar slechts voor oude munten verkocht. Nee, aan mummitomium kon hij haar niet helpen helaas, maar wel aan mummiehapjes als ze dat wilde. Met moeite slaagde Cameron erin vriendelijk te blijven, wat moest ze nou met snoepgoed. Kil keek de man haar aan. "Och, op een dag kom je er om bedelen bij me", zei hij hooghartig en draaide zich om. "Probeer het anders bij Youssef, die heeft het volgens mij wel eens in zijn assortiment."
"Youssef?"
De handelaar knikte in de richting van het snuisterijenwinkeltje. "Daar", zei hij kortaf en liep weg.Aha, de hottie die in die winkel met allerlei prullaria werkte. Ze wandelde naar binnen om naar de mummitomium te vragen, maar Youssef verveelde zich kennelijk en begon allerlei bijzonder vleiende dingen te zeggen over de aantrekkelijke toeriste die zojuist zijn zaak binnen was komen wandelen, zonder de toeriste in de gelegenheid te stellen het doel van haar bezoek uiteen te zetten.Uiteindelijk kwam hij dan toch ter zake en kon haar inderdaad een stuk mummitomium verkopen, met de belofte zijn best te zullen doen nog zo'n ding voor haar te bemachtigen ergens. Cameron hoopte dat hij woord zou houden en besloot de rest van de dag maar een beetje te lummelen. Al snel verveelde ze zich echter en net toen ze overwoog terug naar het kamp te gaan, viel haar oog op de mand met de fluit ernaast. Als ze het goed had begrepen was het de bedoeling dat je met de klanken van de fluit een slang wekte, die dan vervolgens op de melodie zou gaan mee bewegen. Ze had niet de illusie dat ze veel zou bereiken, maar ze wilde het in ieder geval een keer geprobeerd hebben.Het bleek nog helemaal niet eenvoudig om überhaupt geluid uit dat ding te krijgen. Maar ook op de momenten dat dat wel lukte, gebeurde er weinig.Totdat...Aanvankelijk schrok ze van het wiegelende beest, maar al snel begon ze er plezier in te krijgen hem in verschillende richtingen te laten dansen. Jammer dat die fluit kuren vertoonde en af en toe een valse toon uitstiet, waarop de slang steevast sissend in de mand verdween. Maar het lukte haar steeds sneller hem weer tevoorschijn te laten komen.Ze at iets in het dorp, ging even welterusten zeggen tegen Youssef en toen was het tijd naar haar eigen mandje te gaan.In de loop van de volgende ochtend ging ze terug naar Youssef, maar die protesteerde lachend dat hij niet kon heksen en dat ze een beetje geduld moest hebben. "Maar dit is saai, ik heb niks te doen", mopperde Cameron.
"Hoe kun je het zeggen!", riep Youssef beledigd. "Dit prachtige land, al die historische plekken, het landschap!"
"Sorry", lachte Cameron, "daar heb je natuurlijk gelijk in. Maar ik heb al een heleboel bezichtigd intussen en ik ben nu eenmaal verknocht geraakt aan tombes verkennen." Ze knipoogde naar hem en hing de hele verdere dag rond op het pleintje.En toen, eindelijk eindelijk, 's avonds toen de zon bijna onderging, arriveerde er een leverancier en hoorde ze even later haar naam roepen. Ze kocht de mummitomium, holde naar het huis van Uum en kreeg eindelijk te horen waar ze nou zo'n moeite voor had moeten doen.
"Ja, dat spul is zeldzaam, geweldig dat je het gevonden hebt. Wat zeg je? Gewoon gekocht op de markt? Nou ja, hoe dan ook, we willen het gebruiken om die gasten van Morcucorp mee om te kopen. Daarvoor moet je in hun hoofdkwartier inbreken en het ergens verstoppen. Dan zorgen wij wel dat ze het uiteindelijk vinden. Succes."De volgende ochtend reed ze naar de plek waar het hoofdkwartier zich naar alle waarschijnlijkheid zou moeten bevinden, het huis van ene Samir Amin.
"Ditmaal natuurlijk niet melden waar je voor komt", had Uum haar gewaarschuwd. "Je zult je stiekem toegang moeten verschaffen en zorgen dat je niet betrapt wordt."Ja, zo snugger was Cameron zelf ook nog wel. Ze belde aan, stelde zich voor als een journaliste die bezig was het dagelijks leven van een 'gemiddeld Egyptisch dorpje en haar bewoners' in kaart te brengen en daarom willekeurig bij mensen langs ging voor een interview. "Niks uitgebreids hoor", vervolgde ze snel toen ze zag hoe de man meteen op zijn hoede leek, "gewoon wat u graag eet en waar u heen gaat met vakantie en of u zelf alle historische opgravingen wel eens bezocht heeft, dat soort dingen."Kennelijk had ze precies de juiste dosis onnozelheid in haar introductie gestopt, want haar gastheer leek geen enkele argwaan te koesteren. "Kom maar binnen", zei hij. "Ik moet even een klusje afmaken maar dan sta ik tot je beschikking."
"Zou ik intussen even gebruik van uw wc mogen maken?"
"Uiteraard, ga je gang."Cameron keek overal rond, zowel boven als beneden, op zoek naar iets wat op een hoofdkwartier van een geheimzinnige organisatie zou kunnen wijzen, maar vond niets bijzonders. Aangezien meneer Amin nog steeds bezig was, liep ze naar buiten om te zien of ze meer geluk zou hebben in de schuur.Ze zwaaide de deur open en stond oog in oog met een moeder en een jong kind.
"Oh..., hallo", zei ze geschrokken, maar herpakte zich direct. "Aangenaam kennis met u te maken, uw man zei al dat ik u hier waarschijnlijk kon vinden. Ik kom namens de Daily Dashur om een artikel te schrijven over dit dorp. Hij heeft het druk op het moment, maar misschien dat u mij te woord zou willen staan?""Het spijt me, op dit moment heb ik geen tijd, ik moet de lunch gaan klaarmaken", antwoordde de vrouw, "maar als je vanavond terugkomt, wil ik je wel helpen."
"Oh, geweldig, dank u", riep Cameron blij terwijl de vrouw het schuurtje verliet, dit kwam wel heel goed uit. Alleen dat kereltje stond er nog en keek haar nieuwsgierig aan. "Hoe heet jij?", vroeg hij. Cameron had geen zin haar naam te noemen, straks gingen ze de Daily Dashur nog bellen. "Hoe heet jij?", vroeg ze dus.
"Imsety", antwoordde hij en liep toen achter zijn moeder aan.
"Wat een prachtige naam!", riep Cameron hem naar waarheid na.Zodra hij uit het zicht was, draaide ze zich naar de schakelaar die ze zodra ze binnen was komen wandelen al had zien zitten. Even later liep ze de trap af die verschenen was, in de hoop dat ze niet meer gestoord zou worden.De zoektocht was inmiddels routinewerk, het hoofdkwartier na een paar uur gevonden. Een leeg lokaal vol computers en drie grote televisieschermen. Het enige wat ze nu hoefde te doen was een geschikte plek vinden om het omkoopmiddel in te doen.Toen ze de mummitomium in de stenen kist gelegd had, belde ze zoals afgesproken Uum op om te zeggen dat het gelukt was. "Goed gedaan", reageerde die. "Nu moet je daar nog een dingetje voor me doen. We moeten achter de locatie van het tweede relikwie komen. Die gegevens staan op de computer van Morcucorp, maar het lukt me hiervandaan niet die te hacken. Zou jij dat kunnen doen?"
"Er staan hier heel veel computers", antwoordde Cameron. "Hoe weet ik welke het is?"
"Je moet de computer van de grote baas hebben, die staat vast ergens apart. Niet tussen de andere."Cameron hing op, keek rond en vrijwel onmiddellijk viel haar oog op een verduisterd kantoor in de hoek. Ze liep erheen, opende de deur, knipte het licht aan en ging zitten.Het duurde even voor ze erin slaagde de computer te hacken, ze had daar geen ervaring mee, maar met wat verdere telefonische hulp van Uum lukte het uiteindelijk. Ze noteerde de gevraagde gegevens op haar mobiel, sloot de computer af en haastte zich toen naar buiten, de avond in.Eer ze in haar tent kroop liep het tegen middernacht. Uum had haar opdracht gegeven het tweede relikwie te zoeken in 'een ondergrondse oase' die zich in de piramide van de Lucht zou moeten bevinden. Cameron was benieuwd.
"Oh, je bent er weer", begroette de oude vrouw haar een beetje plomp, "dat is een tijd geleden. Ik vreesde al dat je er genoeg van had en je neus hier niet meer zou laten zien."
"Ik heb een kind gekregen", antwoordde Cameron droog. "Dat lag niet helemaal in de planning maar ziedaar, ik ben er weer."
"Toe maar, en wie zorgt er nu voor die kleine dan?"
"Een vriend", zei Cameron, "zeg, ik vroeg me af of ik nog iets voor jullie kan betekenen."Dat bleek inderdaad het geval. Kennelijk hadden de ontwikkelingen hier stil gelegen tijdens haar afwezigheid en zat er nog niet veel schot in al het onderzoek naar Morcucorp. Het oude boek waar ze bijna twee jaar geleden navraag naar had moeten doen was nog steeds niet gevonden, maar ze wisten inmiddels wel waar het zich moest bevinden. Vermoedelijk in een privébibliotheek bij iemand thuis.
"Je zult dus moeten zorgen dat ze je binnen laten maar als je uitlegt waar je voor komt, zal dat wel lukken."Helaas bleek er niemand thuis maar Cameron had de bewoonster al snel opgespoord. Ze zat in een hoekje op het marktplein, waar ze amechtig boven een mand op een fluit aan het blazen was. Het klonk erg vals. "Ik heb een ongelukje gehad", mompelde ze toen Cameron vroeg wat ze in hemelsnaam aan het doen was. "Sorry maar dit moet even, ik kom zo met je mee."Cameron wachtte geduldig. En na een kwartier iets minder geduldig. "Ik moet echt jullie bibliotheek onderzoeken", zei ze. "Dit kun je toch ook later doen?"
"De ander zuchtte. "Nou ja, ik heb nog wel even de tijd", zei ze vaag, "kom maar mee dan."De bibliotheek bleek zich in de kelder te bevinden en net zo zorgvuldig beveiligd te zijn als de tombes die ze onderzocht had. Gelukkig had ze intussen een beetje ervaring en wist ze waar ze op moest letten.Ze bracht het boek naar Uum, die het een tijdje doorbladerde en haar toen aankeek.
"Er staan hier drie heilige relikwieën beschreven", zei ze. "Ik wil dat je die voor me vindt voordat Morcucorp het doet. Ga naar het restaurant en vraag de eigenaar, Raffi Barakat, naar het relikwie van de zon. Ik weet haast zeker dat hij die in bezit heeft."Cameron wierp al haar charmes in de strijd maar in plaats van haar het relikwie te geven, vroeg Raffi eerst om vijf stukken koper. Stomtoevallig had ze die gelukkig net op zak en even later was ze terug bij Uum.Die pakte het relikwie aan en kwam toen met het verzoek twee stukken 'mummitomium' voor haar te vinden.
"Mummiwatte?", vroeg Cameron.
"Mummitomium. Hoogst zeldzaam, dus het kan even duren. Je zult goed moeten zoeken."
"Waarom eigenlijk, wat doen jullie met die troep?"
"Dat vertel ik je daarna", antwoordde Uum en deed de voordeur voor haar neus dicht.Dagenlang doorkruiste ze de woestijn op zoek naar het mysterieuze mummitomium, gewapend met een gegoogelde foto op haar mobiel als voorbeeld, maar het was nergens te vinden. Het bracht haar wel in de gelegenheid eens wat beter kennis te maken met de andere avonturiers, omdat ze vaker in het kamp te vinden was.Zoals de Italiaanse Sofia, die haar leerde hoe ze naar behoren een spies met groente of vlees moest roosteren.En hoewel haar zoektocht tot dusver vruchteloos was, het bracht haar wel op speciale plekken.
Of het leverde, op zijn zachtst gezegd, bijzondere ontmoetingen op.Toen ze na een week echter nog steeds niets gevonden had, besloot ze maar eens te kijken of iemand haar misschien kon helpen, want dit schoot niet op. Voor haar gevoel had ze iedere uithoek nou wel onderzocht en nergens was ook maar een spoor van dat vermaledijde, onvindbare metaal.De eerste die ze tegen het lijf liep was de mysterieuze handelaar, die zijn waar slechts voor oude munten verkocht. Nee, aan mummitomium kon hij haar niet helpen helaas, maar wel aan mummiehapjes als ze dat wilde. Met moeite slaagde Cameron erin vriendelijk te blijven, wat moest ze nou met snoepgoed. Kil keek de man haar aan. "Och, op een dag kom je er om bedelen bij me", zei hij hooghartig en draaide zich om. "Probeer het anders bij Youssef, die heeft het volgens mij wel eens in zijn assortiment."
"Youssef?"
De handelaar knikte in de richting van het snuisterijenwinkeltje. "Daar", zei hij kortaf en liep weg.Aha, de hottie die in die winkel met allerlei prullaria werkte. Ze wandelde naar binnen om naar de mummitomium te vragen, maar Youssef verveelde zich kennelijk en begon allerlei bijzonder vleiende dingen te zeggen over de aantrekkelijke toeriste die zojuist zijn zaak binnen was komen wandelen, zonder de toeriste in de gelegenheid te stellen het doel van haar bezoek uiteen te zetten.Uiteindelijk kwam hij dan toch ter zake en kon haar inderdaad een stuk mummitomium verkopen, met de belofte zijn best te zullen doen nog zo'n ding voor haar te bemachtigen ergens. Cameron hoopte dat hij woord zou houden en besloot de rest van de dag maar een beetje te lummelen. Al snel verveelde ze zich echter en net toen ze overwoog terug naar het kamp te gaan, viel haar oog op de mand met de fluit ernaast. Als ze het goed had begrepen was het de bedoeling dat je met de klanken van de fluit een slang wekte, die dan vervolgens op de melodie zou gaan mee bewegen. Ze had niet de illusie dat ze veel zou bereiken, maar ze wilde het in ieder geval een keer geprobeerd hebben.Het bleek nog helemaal niet eenvoudig om überhaupt geluid uit dat ding te krijgen. Maar ook op de momenten dat dat wel lukte, gebeurde er weinig.Totdat...Aanvankelijk schrok ze van het wiegelende beest, maar al snel begon ze er plezier in te krijgen hem in verschillende richtingen te laten dansen. Jammer dat die fluit kuren vertoonde en af en toe een valse toon uitstiet, waarop de slang steevast sissend in de mand verdween. Maar het lukte haar steeds sneller hem weer tevoorschijn te laten komen.Ze at iets in het dorp, ging even welterusten zeggen tegen Youssef en toen was het tijd naar haar eigen mandje te gaan.In de loop van de volgende ochtend ging ze terug naar Youssef, maar die protesteerde lachend dat hij niet kon heksen en dat ze een beetje geduld moest hebben. "Maar dit is saai, ik heb niks te doen", mopperde Cameron.
"Hoe kun je het zeggen!", riep Youssef beledigd. "Dit prachtige land, al die historische plekken, het landschap!"
"Sorry", lachte Cameron, "daar heb je natuurlijk gelijk in. Maar ik heb al een heleboel bezichtigd intussen en ik ben nu eenmaal verknocht geraakt aan tombes verkennen." Ze knipoogde naar hem en hing de hele verdere dag rond op het pleintje.En toen, eindelijk eindelijk, 's avonds toen de zon bijna onderging, arriveerde er een leverancier en hoorde ze even later haar naam roepen. Ze kocht de mummitomium, holde naar het huis van Uum en kreeg eindelijk te horen waar ze nou zo'n moeite voor had moeten doen.
"Ja, dat spul is zeldzaam, geweldig dat je het gevonden hebt. Wat zeg je? Gewoon gekocht op de markt? Nou ja, hoe dan ook, we willen het gebruiken om die gasten van Morcucorp mee om te kopen. Daarvoor moet je in hun hoofdkwartier inbreken en het ergens verstoppen. Dan zorgen wij wel dat ze het uiteindelijk vinden. Succes."De volgende ochtend reed ze naar de plek waar het hoofdkwartier zich naar alle waarschijnlijkheid zou moeten bevinden, het huis van ene Samir Amin.
"Ditmaal natuurlijk niet melden waar je voor komt", had Uum haar gewaarschuwd. "Je zult je stiekem toegang moeten verschaffen en zorgen dat je niet betrapt wordt."Ja, zo snugger was Cameron zelf ook nog wel. Ze belde aan, stelde zich voor als een journaliste die bezig was het dagelijks leven van een 'gemiddeld Egyptisch dorpje en haar bewoners' in kaart te brengen en daarom willekeurig bij mensen langs ging voor een interview. "Niks uitgebreids hoor", vervolgde ze snel toen ze zag hoe de man meteen op zijn hoede leek, "gewoon wat u graag eet en waar u heen gaat met vakantie en of u zelf alle historische opgravingen wel eens bezocht heeft, dat soort dingen."Kennelijk had ze precies de juiste dosis onnozelheid in haar introductie gestopt, want haar gastheer leek geen enkele argwaan te koesteren. "Kom maar binnen", zei hij. "Ik moet even een klusje afmaken maar dan sta ik tot je beschikking."
"Zou ik intussen even gebruik van uw wc mogen maken?"
"Uiteraard, ga je gang."Cameron keek overal rond, zowel boven als beneden, op zoek naar iets wat op een hoofdkwartier van een geheimzinnige organisatie zou kunnen wijzen, maar vond niets bijzonders. Aangezien meneer Amin nog steeds bezig was, liep ze naar buiten om te zien of ze meer geluk zou hebben in de schuur.Ze zwaaide de deur open en stond oog in oog met een moeder en een jong kind.
"Oh..., hallo", zei ze geschrokken, maar herpakte zich direct. "Aangenaam kennis met u te maken, uw man zei al dat ik u hier waarschijnlijk kon vinden. Ik kom namens de Daily Dashur om een artikel te schrijven over dit dorp. Hij heeft het druk op het moment, maar misschien dat u mij te woord zou willen staan?""Het spijt me, op dit moment heb ik geen tijd, ik moet de lunch gaan klaarmaken", antwoordde de vrouw, "maar als je vanavond terugkomt, wil ik je wel helpen."
"Oh, geweldig, dank u", riep Cameron blij terwijl de vrouw het schuurtje verliet, dit kwam wel heel goed uit. Alleen dat kereltje stond er nog en keek haar nieuwsgierig aan. "Hoe heet jij?", vroeg hij. Cameron had geen zin haar naam te noemen, straks gingen ze de Daily Dashur nog bellen. "Hoe heet jij?", vroeg ze dus.
"Imsety", antwoordde hij en liep toen achter zijn moeder aan.
"Wat een prachtige naam!", riep Cameron hem naar waarheid na.Zodra hij uit het zicht was, draaide ze zich naar de schakelaar die ze zodra ze binnen was komen wandelen al had zien zitten. Even later liep ze de trap af die verschenen was, in de hoop dat ze niet meer gestoord zou worden.De zoektocht was inmiddels routinewerk, het hoofdkwartier na een paar uur gevonden. Een leeg lokaal vol computers en drie grote televisieschermen. Het enige wat ze nu hoefde te doen was een geschikte plek vinden om het omkoopmiddel in te doen.Toen ze de mummitomium in de stenen kist gelegd had, belde ze zoals afgesproken Uum op om te zeggen dat het gelukt was. "Goed gedaan", reageerde die. "Nu moet je daar nog een dingetje voor me doen. We moeten achter de locatie van het tweede relikwie komen. Die gegevens staan op de computer van Morcucorp, maar het lukt me hiervandaan niet die te hacken. Zou jij dat kunnen doen?"
"Er staan hier heel veel computers", antwoordde Cameron. "Hoe weet ik welke het is?"
"Je moet de computer van de grote baas hebben, die staat vast ergens apart. Niet tussen de andere."Cameron hing op, keek rond en vrijwel onmiddellijk viel haar oog op een verduisterd kantoor in de hoek. Ze liep erheen, opende de deur, knipte het licht aan en ging zitten.Het duurde even voor ze erin slaagde de computer te hacken, ze had daar geen ervaring mee, maar met wat verdere telefonische hulp van Uum lukte het uiteindelijk. Ze noteerde de gevraagde gegevens op haar mobiel, sloot de computer af en haastte zich toen naar buiten, de avond in.Eer ze in haar tent kroop liep het tegen middernacht. Uum had haar opdracht gegeven het tweede relikwie te zoeken in 'een ondergrondse oase' die zich in de piramide van de Lucht zou moeten bevinden. Cameron was benieuwd.