Generatie 18, fotodagboek - deel 4, China
De dagen na Dana's vertrek probeerde ik de draad weer op te pakken maar dat lukte niet zo heel erg goed. Ik had helemaal nergens zin in, in schilderen al helemaal niet, dus ik doolde een beetje rond en vermeed thuis omdat het daar zo stil was. Daarna sprak ik mezelf streng toe want ik moet natuurlijk wel een beetje geld verdienen, maar het wilde allemaal gewoon niet meer lukken zonder haar. Het schilderen bedoel ik, ik beleefde er totaal geen lol aan. Ik heb haar nodig.Een week nadat ze was vertrokken liep ik buiten in het zonnetje, toen er ineens een windje opstak en er van het ene op het andere moment allemaal bloesem naar beneden kwam dwarrelen. Bloesem, echt! Ik keek er verbaasd naar, iedereen trouwens, want het is herfst. Vallende bladeren kijkt niemand van op, maar bloesem? Het was wel een mooi gezicht."Een elf met ludduvudduh", lachte mijn vader die ik toevallig tegenkwam, terwijl hij naar de lucht wees.
"Hoe bedoel je?", vroeg ik.
"Een elf die zijn of haar geliefde vaarwel wil zeggen, zo doen ze dat soms", legde hij uit. "Nog een laatste keer wordt de beminde met bloemen overladen en dan vertrekken ze." Om er bij het zien van mijn verbouwereerde gezicht aan toe te voegen: "Met hulp van de Weersteen."Ik keek omhoog naar de miljoenen kleurige bloemetjes en kreeg ineens een brok in mijn keel.
"Hoe is het met jou?", vroeg mijn vader.
"Goed", antwoordde ik. Ik vertelde hem niet dat Dana weg was, daar had ik even de kracht niet voor.De periode daarna wist ik totaal niet wat ik moest doen. Schilderen lukte niet, thuis voelde ik me eenzaam maar ik had ook geen zin om bij andere mensen te zijn. Toen bedacht ik dat op reis gaan misschien een goed plan was. Er eens helemaal uit, een andere cultuur, en ik besloot dat het China zou worden. Dat zou net gaan met wat ik op de bank had staan en toen kreeg ik een idee. Ik zou mijn spaarpotje aanvullen zodat ik wat extra leuke dingen kon doen. Dat liep alleen niet helemaal goed af.Telkens dacht ik dat ik nĂș dan eindelijk wel geluk zou hebben, maar dat gebeurde niet. Helemaal in een dip ging ik naar huis want ik had echt gigantisch veel geld verloren en China kan ik wel op mijn buik schrijven voorlopig. Ging de volgende dag ook mijn auto nog stuk. Wel meteen een nieuwe gekocht - nou ja, nieuw - dus nu heb ik helemaal niks meer.Gelukkig kost eten me geen geld dacht ik nog, ik red het wel even, maar toen werd het winter en ijskoud en ik kon mijn rekeningen niet meer betalen dus werden mijn gas, water en licht afgesloten en in die kou kan ik niet schilderen natuurlijk en bovendien heb ik geen zin in schilderen en nou ja, toen ik het echt niet meer zag zitten ging ik uiteindelijk maar even bij mijn ouders langs.Eerst deed ik nog of ik gewoon op bezoek kwam en bleef eten en een nachtje slapen want dat was ik eigenlijk ook van plan. Maar toen ik de volgende dag aan dat ijskoude donkere huis dacht waar ik weer heen moest vloog het me allemaal aan en toen heb ik het verteld. Dat ik helemaal geen geld meer heb en dat alles is afgesloten en ook dat Dana weg is.
Ze schrokken natuurlijk heel erg en mijn vader zei dat ik een potje maakte van mijn leven en hoe zonde dat was voor iemand die zo getalenteerd is en mama zei alleen dat ik maar weer een tijdje thuis moest komen wonen want dat ze me niet liet gaan, straks werd ik nog ergens gevonden doodgevroren.Ik doe niet veel deze winter.
In schilderen heb ik nog steeds geen zin en het enige wat ik eigenlijk doe is een beetje schetsen.Mijn ouders zijn echt lief voor me en zeggen dat alles weer goed komt zodra het lente wordt. Op hun advies heb ik me laten registreren als zelfstandige schilder - ze weten natuurlijk inmiddels dat ik geen baan meer heb - en volgens mijn vader komt die inspiratie vanzelf wel weer. Volgens hem heeft Dana me betoverd en in haar macht proberen te krijgen, maar nu ze weg is zal dat vanzelf wel slijten. Ik weet het niet, ze geven me het gevoel dat haar toverkracht slecht was maar zo voelde het helemaal niet. En bovendien geloof ik dat ik gewoon toch van haar hou, maar ja, dat kan dus niet.Vanmorgen stond ik op en ik voelde me zo vreselijk down.
Mijn ouders hebben gisteren de lampgeest bevrijd die geregeld heeft dat papa langer zal leven zodat hij niet eerder oud wordt dan mama en dat is dezelfde lampgeest die er jaren geleden voor gezorgd heeft dat mama zwanger raakte van mij. Omdat ze zo graag nog een kind wilde, een leuk kind en niet zo'n soort jongen als ik waar niemand iets aan heeft en die mensen wegjaagt. Want dat heb ik gedaan, ik heb Dana weggejaagd, dat besef ik nu.Dat vloog ineens allemaal door mijn hoofd en toen ze vroegen wat er met me was zei ik het, waarna mama vreselijk begon te huilen. Ze riep dat ik zo helemaal niet moest denken en dat ze nog elke dag blij was dat dat indertijd gelukt was met die wens en dat alles goed zou komen en toen begon ik ook te huilen en het was heel gĂȘnant allemaal.Waarop mijn vader me een kop hete koffie gaf en zei dat het nou maar eens afgelopen moest zijn met al dat gesnotter. Dat ik een gecompliceerd type ben maar dat hij boven alles van me houdt en trots is op mijn talent en dat hij wel een manier wist om me weer op te beuren, namelijk gewoon naar China gaan zoals ik van plan was voordat ik er een chaos van maakte. Zij zouden de reis wel voorschieten, dat konden ze zich makkelijk veroorloven en hij is ervan overtuigd dat het me uit mijn depressie zal sleuren.Dus daar sta ik dan."Wat je moet doen is bezig zijn", hebben mijn ouders me geadviseerd. Niet rond gaan hangen en niks doen, maar het avontuur opzoeken. "En alle casino's links laten liggen", voegde mijn vader er nog aan toe. Wat een humor.
Bij de ingang van de herberg waar ik logeer staat een groot bord dat vol hangt met briefjes en verzoekjes, dus daar heb ik er eentje af gepakt. Moet me ergens melden, ben benieuwd.Ik moest naar de Verboden Stad en daar de Hallen van het Verloren Leger bezoeken om het een of andere relikwie te halen. Ik kwam in een enorme ruimte terecht en eerst had ik geen idee waar ik moest beginnen, toen ik een steen in de vloer gemetseld zag met twee voetjes erop. Daar moest ik natuurlijk even op gaan staan en woep, ineens opent er een trap in de grond!Ik liep naar beneden en dwaalde door allerlei onderaardse ruimtes met verborgen deuren en schakelaars en tunnels en zelfs een elektriciteitsval en ik moest me zo concentreren op wat ik deed dat ik eindelijk eens eventjes alles vergat en dat was heerlijk. Uiteindelijk vond ik het relikwie, een lelijk vaasje, en bracht het terug. Ik kreeg er wat geld voor en dat was lekker natuurlijk.Daarna ging ik naar de markt en bestelde een vechtpop van het zakgeld dat ik heb meegekregen want ik wil iets aan sport gaan doen. Ja, ik weet het, ik lijk wel een klein kind maar ik ga het allemaal terugbetalen. En daarna ging ik een hapje eten in de bewoonde wereld.Voor de volgende opdracht - ja, ik kon er geen genoeg van krijgen - moest ik naar de Drakengrot. Nou, daar hoefde ik niet lang naar te zoeken, die valse mombakkes kijkt je hier vanaf ongeveer elk punt aan op zijn berg. Het was een aardige klim, dat wel. Maar ik heb de tijd.Boven aangekomen wandelde ik onvervaard de muil binnen van het stenen gevaarte en na wat zoeken ontdekte ik een manier om de deur te openen. En jawel, ik vond wederom een trap.Geen mummies gevonden helaas en ook geen schat, maar ik kreeg wel een visioen en toen heb ik mijn opdrachtgever maar opgezocht en hem dat verteld. Had het niet verwacht maar hij was er blij mee.Het einde van mijn vakantie zit erop en ineens voelde ik me een beetje angstig worden. Omdat ik nu weer terug moet naar mijn leven thuis en alles nog steeds een rotzooitje is daar. Maar volgens Lucca gaat het vanaf nu anders zijn. "Je maakt gewoon een doorstart", zo zei hij het. "Niet terugkijken, alleen vooruit." Dus dat ga ik maar doen dan.Sneeuwen deed het inmiddels niet meer gelukkig. Vriezen wel, maar mijn ouders hebben ervoor gezorgd dat ik weer gas, water en licht heb zodat ik opnieuw kan beginnen, dus dat is fijn. En eigenlijk voelt het wel weer heel prettig en vertrouwd in mijn eigen huisje.Kans om me alleen te voelen kreeg ik ook niet, want meteen de volgende dag stond Dusty bij me op de stoep om te zeggen dat mijn andere nicht me nu eens gezelschap kwam houden. Op zich vind ik het helemaal niet erg om alleen te zijn, volgens mij was ze min of meer gestuurd door mijn ouders en oom Linden om me in de gaten te houden. Maar met Dusty kan ik het zo goed vinden, die laat me altijd helemaal mezelf zijn dus ik vind het wel goed. En ze is een djinn, net als ik, dus geen gevaar dat mijn keuken weer in de hens vliegt.
Dat was een grapje, Dana mag mijn keuken in brand steken wanneer ze maar wil.Het schilderen lukte ineens ook weer, ik heb een doek gemaakt dat ik Zomerzondag heb genoemd.
Ik hoop maar dat het veel opbrengt, ben er in ieder geval heel tevreden over.Ik ben blij met mijn twee nichten. Jammer dat de ene me zoveel pijn in mijn hart bezorgt.
"Hoe bedoel je?", vroeg ik.
"Een elf die zijn of haar geliefde vaarwel wil zeggen, zo doen ze dat soms", legde hij uit. "Nog een laatste keer wordt de beminde met bloemen overladen en dan vertrekken ze." Om er bij het zien van mijn verbouwereerde gezicht aan toe te voegen: "Met hulp van de Weersteen."Ik keek omhoog naar de miljoenen kleurige bloemetjes en kreeg ineens een brok in mijn keel.
"Hoe is het met jou?", vroeg mijn vader.
"Goed", antwoordde ik. Ik vertelde hem niet dat Dana weg was, daar had ik even de kracht niet voor.De periode daarna wist ik totaal niet wat ik moest doen. Schilderen lukte niet, thuis voelde ik me eenzaam maar ik had ook geen zin om bij andere mensen te zijn. Toen bedacht ik dat op reis gaan misschien een goed plan was. Er eens helemaal uit, een andere cultuur, en ik besloot dat het China zou worden. Dat zou net gaan met wat ik op de bank had staan en toen kreeg ik een idee. Ik zou mijn spaarpotje aanvullen zodat ik wat extra leuke dingen kon doen. Dat liep alleen niet helemaal goed af.Telkens dacht ik dat ik nĂș dan eindelijk wel geluk zou hebben, maar dat gebeurde niet. Helemaal in een dip ging ik naar huis want ik had echt gigantisch veel geld verloren en China kan ik wel op mijn buik schrijven voorlopig. Ging de volgende dag ook mijn auto nog stuk. Wel meteen een nieuwe gekocht - nou ja, nieuw - dus nu heb ik helemaal niks meer.Gelukkig kost eten me geen geld dacht ik nog, ik red het wel even, maar toen werd het winter en ijskoud en ik kon mijn rekeningen niet meer betalen dus werden mijn gas, water en licht afgesloten en in die kou kan ik niet schilderen natuurlijk en bovendien heb ik geen zin in schilderen en nou ja, toen ik het echt niet meer zag zitten ging ik uiteindelijk maar even bij mijn ouders langs.Eerst deed ik nog of ik gewoon op bezoek kwam en bleef eten en een nachtje slapen want dat was ik eigenlijk ook van plan. Maar toen ik de volgende dag aan dat ijskoude donkere huis dacht waar ik weer heen moest vloog het me allemaal aan en toen heb ik het verteld. Dat ik helemaal geen geld meer heb en dat alles is afgesloten en ook dat Dana weg is.
Ze schrokken natuurlijk heel erg en mijn vader zei dat ik een potje maakte van mijn leven en hoe zonde dat was voor iemand die zo getalenteerd is en mama zei alleen dat ik maar weer een tijdje thuis moest komen wonen want dat ze me niet liet gaan, straks werd ik nog ergens gevonden doodgevroren.Ik doe niet veel deze winter.
In schilderen heb ik nog steeds geen zin en het enige wat ik eigenlijk doe is een beetje schetsen.Mijn ouders zijn echt lief voor me en zeggen dat alles weer goed komt zodra het lente wordt. Op hun advies heb ik me laten registreren als zelfstandige schilder - ze weten natuurlijk inmiddels dat ik geen baan meer heb - en volgens mijn vader komt die inspiratie vanzelf wel weer. Volgens hem heeft Dana me betoverd en in haar macht proberen te krijgen, maar nu ze weg is zal dat vanzelf wel slijten. Ik weet het niet, ze geven me het gevoel dat haar toverkracht slecht was maar zo voelde het helemaal niet. En bovendien geloof ik dat ik gewoon toch van haar hou, maar ja, dat kan dus niet.Vanmorgen stond ik op en ik voelde me zo vreselijk down.
Mijn ouders hebben gisteren de lampgeest bevrijd die geregeld heeft dat papa langer zal leven zodat hij niet eerder oud wordt dan mama en dat is dezelfde lampgeest die er jaren geleden voor gezorgd heeft dat mama zwanger raakte van mij. Omdat ze zo graag nog een kind wilde, een leuk kind en niet zo'n soort jongen als ik waar niemand iets aan heeft en die mensen wegjaagt. Want dat heb ik gedaan, ik heb Dana weggejaagd, dat besef ik nu.Dat vloog ineens allemaal door mijn hoofd en toen ze vroegen wat er met me was zei ik het, waarna mama vreselijk begon te huilen. Ze riep dat ik zo helemaal niet moest denken en dat ze nog elke dag blij was dat dat indertijd gelukt was met die wens en dat alles goed zou komen en toen begon ik ook te huilen en het was heel gĂȘnant allemaal.Waarop mijn vader me een kop hete koffie gaf en zei dat het nou maar eens afgelopen moest zijn met al dat gesnotter. Dat ik een gecompliceerd type ben maar dat hij boven alles van me houdt en trots is op mijn talent en dat hij wel een manier wist om me weer op te beuren, namelijk gewoon naar China gaan zoals ik van plan was voordat ik er een chaos van maakte. Zij zouden de reis wel voorschieten, dat konden ze zich makkelijk veroorloven en hij is ervan overtuigd dat het me uit mijn depressie zal sleuren.Dus daar sta ik dan."Wat je moet doen is bezig zijn", hebben mijn ouders me geadviseerd. Niet rond gaan hangen en niks doen, maar het avontuur opzoeken. "En alle casino's links laten liggen", voegde mijn vader er nog aan toe. Wat een humor.
Bij de ingang van de herberg waar ik logeer staat een groot bord dat vol hangt met briefjes en verzoekjes, dus daar heb ik er eentje af gepakt. Moet me ergens melden, ben benieuwd.Ik moest naar de Verboden Stad en daar de Hallen van het Verloren Leger bezoeken om het een of andere relikwie te halen. Ik kwam in een enorme ruimte terecht en eerst had ik geen idee waar ik moest beginnen, toen ik een steen in de vloer gemetseld zag met twee voetjes erop. Daar moest ik natuurlijk even op gaan staan en woep, ineens opent er een trap in de grond!Ik liep naar beneden en dwaalde door allerlei onderaardse ruimtes met verborgen deuren en schakelaars en tunnels en zelfs een elektriciteitsval en ik moest me zo concentreren op wat ik deed dat ik eindelijk eens eventjes alles vergat en dat was heerlijk. Uiteindelijk vond ik het relikwie, een lelijk vaasje, en bracht het terug. Ik kreeg er wat geld voor en dat was lekker natuurlijk.Daarna ging ik naar de markt en bestelde een vechtpop van het zakgeld dat ik heb meegekregen want ik wil iets aan sport gaan doen. Ja, ik weet het, ik lijk wel een klein kind maar ik ga het allemaal terugbetalen. En daarna ging ik een hapje eten in de bewoonde wereld.Voor de volgende opdracht - ja, ik kon er geen genoeg van krijgen - moest ik naar de Drakengrot. Nou, daar hoefde ik niet lang naar te zoeken, die valse mombakkes kijkt je hier vanaf ongeveer elk punt aan op zijn berg. Het was een aardige klim, dat wel. Maar ik heb de tijd.Boven aangekomen wandelde ik onvervaard de muil binnen van het stenen gevaarte en na wat zoeken ontdekte ik een manier om de deur te openen. En jawel, ik vond wederom een trap.Geen mummies gevonden helaas en ook geen schat, maar ik kreeg wel een visioen en toen heb ik mijn opdrachtgever maar opgezocht en hem dat verteld. Had het niet verwacht maar hij was er blij mee.Het einde van mijn vakantie zit erop en ineens voelde ik me een beetje angstig worden. Omdat ik nu weer terug moet naar mijn leven thuis en alles nog steeds een rotzooitje is daar. Maar volgens Lucca gaat het vanaf nu anders zijn. "Je maakt gewoon een doorstart", zo zei hij het. "Niet terugkijken, alleen vooruit." Dus dat ga ik maar doen dan.Sneeuwen deed het inmiddels niet meer gelukkig. Vriezen wel, maar mijn ouders hebben ervoor gezorgd dat ik weer gas, water en licht heb zodat ik opnieuw kan beginnen, dus dat is fijn. En eigenlijk voelt het wel weer heel prettig en vertrouwd in mijn eigen huisje.Kans om me alleen te voelen kreeg ik ook niet, want meteen de volgende dag stond Dusty bij me op de stoep om te zeggen dat mijn andere nicht me nu eens gezelschap kwam houden. Op zich vind ik het helemaal niet erg om alleen te zijn, volgens mij was ze min of meer gestuurd door mijn ouders en oom Linden om me in de gaten te houden. Maar met Dusty kan ik het zo goed vinden, die laat me altijd helemaal mezelf zijn dus ik vind het wel goed. En ze is een djinn, net als ik, dus geen gevaar dat mijn keuken weer in de hens vliegt.
Dat was een grapje, Dana mag mijn keuken in brand steken wanneer ze maar wil.Het schilderen lukte ineens ook weer, ik heb een doek gemaakt dat ik Zomerzondag heb genoemd.
Ik hoop maar dat het veel opbrengt, ben er in ieder geval heel tevreden over.Ik ben blij met mijn twee nichten. Jammer dat de ene me zoveel pijn in mijn hart bezorgt.