Generatie 21 - deel 33, Champs les Sims
Weer thuis zat Cameron al heel snel weer in het ritme van alledag.
Gelukkig was er ook voldoende tijd voor ontspanning, zoals duiken met Naomi, die net haar brevet gehaald had.
Het bleek druk onder water. Ze zwommen wat rond en genoten van de stilte en de kleurige flora en fauna hier beneden, toen Cameron ineens en zonder aanwijsbare reden werd aangevallen.
Het liep gelukkig goed af, maar Cameron was erg geschrokken. "Haai!", gebaarde ze naar Naomi, "ik ga terug naar boven."
Bovengekomen keek ze onwillekeurig rond of ze ergens het mysterieuze eiland zag, omdat er de vorige keer een verband had geleken met haaien, maar ze zag niets.
"Wat doen we?", vroeg ze.
"Wat mij betreft gaan we terug en halen ergens een ijsje", antwoordde Naomi. "Ik vind dit te gevaarlijk."Cameron was het met haar eens. Niet lang daarna wilde Cameron weer graag reizen. Daryl en Jodie waren er inmiddels aan gewend dat hun moeder voor langere tijd verdween en aangezien Naomi een liefhebbende surrogaatmoeder was die bovendien heerlijk kon koken en ze ook eens iets anders voorschotelde dan gemakzuchtig soep uit blik, vonden ze het geen bezwaar. China had Cameron wel gezien nu, dus ze besloot weer eens een ander werelddeel op te zoeken en eens echt te ontspannen en zich op cultuur te richten in plaats van op tombes. Zodra ze uit de taxi stapte voor het hotel in het noord-Franse dorpje Champs les Sims, viel haar oog echter op een bord en hoewel ze er eerst rekening mee hield dat het vooral reclamefolders zou bevatten van eeuwenoude kastelen en wijnproeverijen, herkende ze meteen de smoezelige handgeschreven briefjes met adressen en telefoonnummers. Ze plukte er eentje af, stopte hem in haar zak, checkte in en ging toen naar het opgegeven adres. Daarna huurde ze een fiets en peddelde even later heerlijk door de heuvels naar een grafheuvel, waar ze iets moest ophalen. Haar hart maakte een sprongetje toen ze de trap naar beneden ontdekte. De rest van de heuvel kwam later wel. Toch handig om altijd die bijl bij je te hebben. Na een aantal ruimtes onderzocht te hebben, verscheen er ergens een trap. Beneden gekomen gebeurde er echter iets dat ze nog niet eerder had meegemaakt. Zodra ze van de laatste trede afstapte, klonk er een schurend geluid en zag ze tot haar schrik dat de hele trap weer verdwenen was. Ze zat in de val begreep ze. Nou was dit niet haar eerste tombe, dus veel zorgen maakte ze zich niet. Ze zou haar weg wel weten te vinden, alsmede een uitgang. Maar toen ze op een kampementje stuitte waar ze een skelet aantrof en een bordje waaruit bleek dat het waarschijnlijk iemand betrof die dat niet gelukt was, begon ze zich toch wat onrustig te voelen. Ze schudde de bezorgdheid van zich af en ging aan het werk. Op zoek naar... ja, wat eigenlijk. Ze had geen idee dus hoopte maar dat het duidelijk zou worden zodra ze het zou vinden. Een paar uur later had ze het gevonden: een honkbal. Waarom iemand haar een tombe in had gestuurd voor een honkbal ontging haar, maar gelukkig was de andere uitgang snel gevonden. De avonturier die als bottenpakketje naast zijn tentje lag moest wel bijzonder onhandig geweest zijn. Of blind. Of beide. Of nep en daar neergelegd als grap, niks verbaasde haar meer. "Zeg, een honkbal, leg uit." Het leverde nog meteen een visumpunt op ook. Dat was makkelijk verdiend. In de herberg was het druk en iedereen leek zijn eigen potje te koken. Dat vond Cameron wat asociaal, dus bereidde ze een enorme pan met spaghetti, waar vervolgens gretig uit gelepeld werd door anderen. De volgende dag besloot ze even geen opdrachten uit te voeren, maar - zoals ze van plan was geweest - te relaxen. Hoewel ze het toch niet kon laten wat kostbare stenen op te rapen als ze die vond. Toen ze vervolgens een opdracht zag hangen die naar het plaatselijke museum voerde, besloot ze die toch aan te nemen. Het museum was immers cultureel bezig zijn, precies zoals ze van plan was geweest en nou ja, misschien kon ze dan meteen het mysterie oplossen waarom alle suppoosten klaagden over spoken en massaal ontslag namen. Het werd een eindeloos hen en weer rennen tussen museum en dorp om verslag uit te brengen van haar bevindingen. Cameron vroeg zich af waarom ze haar niet gewoon in een keer konden vertellen wat ze precies van haar verlangden en waarom ze eerst allemaal afdelingen moest inspecteren, maar uiteindelijk kreeg ze toegang tot een geheime deur die naar een verborgen gedeelte in het museum leidde. En zo belandde ze dan toch weer in een kille gang onder de grond, zoals tijdens al haar vakanties leek te gebeuren. Ze leek nu in het depot van het museum te zijn beland. Een gedeelte waar relikwieën werden bewaard die of te kostbaar waren om boven uit te stallen, of juist niet kostbaar genoeg. Ze had geen idee, maar daarvoor was ze ook niet hier. Het moest inmiddels bijna middernacht zijn, maar van enig gespook had ze nog niets gemerkt. Uiteindelijk bereikte ze een kleine ruimte waarin zich een graf bevond van een curator en een bordje met het verzoek 's mans overblijfselen naar de tombe van zijn geliefde vrouw te brengen. Geen fris baantje en de vraag was hoe ze dat moest doen, want de geheime deur waardoor ze was binnengekomen sloeg op hol zodra ze in de kamer stond en een andere uitgang zag ze zo op het eerste gezicht niet. Ze herinnerde zich van andere tombes dat luidkeels rouwen bij een graf nogal eens wilde helpen en dat bleek inderdaad ook hier het ei van Columbus. De doden wilden kennelijk graag beweend worden door de levenden. De tombe van de vrouw moest zich op het kerkhof bevinden en hoewel het nacht bleek toen ze bovenkwam, besloot ze er meteen maar heen te rijden en de opdracht af te ronden. Zodra de curator - of wat er van hem over was - verenigd was met zijn vrouw, reed Cameron terug naar de herberg, at iets en ging toen naar bed. De volgende ochtend stond ze vrij laat op, maar ze bleek lang niet de enige die lui was. Zodra ze had ontbeten liep ze naar het bord buiten. Toeristje spelen was leuk voor later, voor nu was ze weer bevangen door het avonturenvirus. Ditmaal werd haar gevraagd iets op te halen in een verlaten landhuis. Klonk spannend en dat bleek het ook te zijn, want het landhuis in kwestie was allesbehalve vriendelijk. De voorkant bleek ontoegankelijk, dus beproefde Cameron haar geluk via de achterkant en dat had meer succes. Omdat het bord de dagen erna leeg bleef en navraag leerde dat er inderdaad weinig te doen viel op het moment, besloot Cameron dan de grafheuvel maar eens als toerist te gaan verkennen. Tot haar grote genoegen ontdekte ze, al ronddolend, een kei die reageerde op Pangu's Bijl en na aan gruzelementen te zijn geslagen, een schakelaar onthulde. En nog groter was het genoegen toen bleek dat de schakelaar een trap opende die de grond in voerde. Dat kon maar één ding betekenen. Even later onthulde een geheime deur dat deze tombe in directe verbinding stond met het doolhof dat eerder naar de honkbal had geleid. Cameron zocht verder. Zoals te verwachten viel in Frankrijk, werden de koele gangen ook als wijnkelder gebruikt. Een vergeten wijnkelder zo leek het, want de flessen die ze vond waren decennia oud. Ze hoopte maar dat het de soort was die daar op vooruitging. Ze zou het thuis proeven. De nacht viel, hetgeen ongemerkt aan Cameron voorbij ging, zij het dat ze op een gegeven moment haar slaapzak uitrolde en een paar uur sliep. Sarcofagen verborgen meer dan mummies alleen. Wat precies kon ze geen vat op krijgen, maar het was razendsnel en duizelingwekkend. Gelukkig bleven de gevolgen beperkt tot kortstondig wat sterretjes zien. De volgende ochtend schreef ze zich in voor een workshop wijn maken.
"Neem zelf uw fruit mee" stond er in de brochure, dus daar zorgde ze eerst voor. Het resultaat was niet te pruimen en verdween linea recta in de gootsteen, maar toch was Cameron trots. Je moest alles proberen in het leven vond ze. Ze waagde nog een poging, maar heel veel beter pakte dat niet uit, waarna ze meende dat de afstelling van de machine simpelweg niet klopte en een upgrade kon gebruiken.
"Dat vindt papa niet goed dat je dat doet hoor."
"Ssstt, papa zal blij zijn met het resultaat. Wacht maar." Daarna kocht ze nog wat flessen goede wijn om mee naar huis te nemen en sloot een fijne en productieve dag af.
"Wat doen we?", vroeg ze.
"Wat mij betreft gaan we terug en halen ergens een ijsje", antwoordde Naomi. "Ik vind dit te gevaarlijk."Cameron was het met haar eens. Niet lang daarna wilde Cameron weer graag reizen. Daryl en Jodie waren er inmiddels aan gewend dat hun moeder voor langere tijd verdween en aangezien Naomi een liefhebbende surrogaatmoeder was die bovendien heerlijk kon koken en ze ook eens iets anders voorschotelde dan gemakzuchtig soep uit blik, vonden ze het geen bezwaar. China had Cameron wel gezien nu, dus ze besloot weer eens een ander werelddeel op te zoeken en eens echt te ontspannen en zich op cultuur te richten in plaats van op tombes. Zodra ze uit de taxi stapte voor het hotel in het noord-Franse dorpje Champs les Sims, viel haar oog echter op een bord en hoewel ze er eerst rekening mee hield dat het vooral reclamefolders zou bevatten van eeuwenoude kastelen en wijnproeverijen, herkende ze meteen de smoezelige handgeschreven briefjes met adressen en telefoonnummers. Ze plukte er eentje af, stopte hem in haar zak, checkte in en ging toen naar het opgegeven adres. Daarna huurde ze een fiets en peddelde even later heerlijk door de heuvels naar een grafheuvel, waar ze iets moest ophalen. Haar hart maakte een sprongetje toen ze de trap naar beneden ontdekte. De rest van de heuvel kwam later wel. Toch handig om altijd die bijl bij je te hebben. Na een aantal ruimtes onderzocht te hebben, verscheen er ergens een trap. Beneden gekomen gebeurde er echter iets dat ze nog niet eerder had meegemaakt. Zodra ze van de laatste trede afstapte, klonk er een schurend geluid en zag ze tot haar schrik dat de hele trap weer verdwenen was. Ze zat in de val begreep ze. Nou was dit niet haar eerste tombe, dus veel zorgen maakte ze zich niet. Ze zou haar weg wel weten te vinden, alsmede een uitgang. Maar toen ze op een kampementje stuitte waar ze een skelet aantrof en een bordje waaruit bleek dat het waarschijnlijk iemand betrof die dat niet gelukt was, begon ze zich toch wat onrustig te voelen. Ze schudde de bezorgdheid van zich af en ging aan het werk. Op zoek naar... ja, wat eigenlijk. Ze had geen idee dus hoopte maar dat het duidelijk zou worden zodra ze het zou vinden. Een paar uur later had ze het gevonden: een honkbal. Waarom iemand haar een tombe in had gestuurd voor een honkbal ontging haar, maar gelukkig was de andere uitgang snel gevonden. De avonturier die als bottenpakketje naast zijn tentje lag moest wel bijzonder onhandig geweest zijn. Of blind. Of beide. Of nep en daar neergelegd als grap, niks verbaasde haar meer. "Zeg, een honkbal, leg uit." Het leverde nog meteen een visumpunt op ook. Dat was makkelijk verdiend. In de herberg was het druk en iedereen leek zijn eigen potje te koken. Dat vond Cameron wat asociaal, dus bereidde ze een enorme pan met spaghetti, waar vervolgens gretig uit gelepeld werd door anderen. De volgende dag besloot ze even geen opdrachten uit te voeren, maar - zoals ze van plan was geweest - te relaxen. Hoewel ze het toch niet kon laten wat kostbare stenen op te rapen als ze die vond. Toen ze vervolgens een opdracht zag hangen die naar het plaatselijke museum voerde, besloot ze die toch aan te nemen. Het museum was immers cultureel bezig zijn, precies zoals ze van plan was geweest en nou ja, misschien kon ze dan meteen het mysterie oplossen waarom alle suppoosten klaagden over spoken en massaal ontslag namen. Het werd een eindeloos hen en weer rennen tussen museum en dorp om verslag uit te brengen van haar bevindingen. Cameron vroeg zich af waarom ze haar niet gewoon in een keer konden vertellen wat ze precies van haar verlangden en waarom ze eerst allemaal afdelingen moest inspecteren, maar uiteindelijk kreeg ze toegang tot een geheime deur die naar een verborgen gedeelte in het museum leidde. En zo belandde ze dan toch weer in een kille gang onder de grond, zoals tijdens al haar vakanties leek te gebeuren. Ze leek nu in het depot van het museum te zijn beland. Een gedeelte waar relikwieën werden bewaard die of te kostbaar waren om boven uit te stallen, of juist niet kostbaar genoeg. Ze had geen idee, maar daarvoor was ze ook niet hier. Het moest inmiddels bijna middernacht zijn, maar van enig gespook had ze nog niets gemerkt. Uiteindelijk bereikte ze een kleine ruimte waarin zich een graf bevond van een curator en een bordje met het verzoek 's mans overblijfselen naar de tombe van zijn geliefde vrouw te brengen. Geen fris baantje en de vraag was hoe ze dat moest doen, want de geheime deur waardoor ze was binnengekomen sloeg op hol zodra ze in de kamer stond en een andere uitgang zag ze zo op het eerste gezicht niet. Ze herinnerde zich van andere tombes dat luidkeels rouwen bij een graf nogal eens wilde helpen en dat bleek inderdaad ook hier het ei van Columbus. De doden wilden kennelijk graag beweend worden door de levenden. De tombe van de vrouw moest zich op het kerkhof bevinden en hoewel het nacht bleek toen ze bovenkwam, besloot ze er meteen maar heen te rijden en de opdracht af te ronden. Zodra de curator - of wat er van hem over was - verenigd was met zijn vrouw, reed Cameron terug naar de herberg, at iets en ging toen naar bed. De volgende ochtend stond ze vrij laat op, maar ze bleek lang niet de enige die lui was. Zodra ze had ontbeten liep ze naar het bord buiten. Toeristje spelen was leuk voor later, voor nu was ze weer bevangen door het avonturenvirus. Ditmaal werd haar gevraagd iets op te halen in een verlaten landhuis. Klonk spannend en dat bleek het ook te zijn, want het landhuis in kwestie was allesbehalve vriendelijk. De voorkant bleek ontoegankelijk, dus beproefde Cameron haar geluk via de achterkant en dat had meer succes. Omdat het bord de dagen erna leeg bleef en navraag leerde dat er inderdaad weinig te doen viel op het moment, besloot Cameron dan de grafheuvel maar eens als toerist te gaan verkennen. Tot haar grote genoegen ontdekte ze, al ronddolend, een kei die reageerde op Pangu's Bijl en na aan gruzelementen te zijn geslagen, een schakelaar onthulde. En nog groter was het genoegen toen bleek dat de schakelaar een trap opende die de grond in voerde. Dat kon maar één ding betekenen. Even later onthulde een geheime deur dat deze tombe in directe verbinding stond met het doolhof dat eerder naar de honkbal had geleid. Cameron zocht verder. Zoals te verwachten viel in Frankrijk, werden de koele gangen ook als wijnkelder gebruikt. Een vergeten wijnkelder zo leek het, want de flessen die ze vond waren decennia oud. Ze hoopte maar dat het de soort was die daar op vooruitging. Ze zou het thuis proeven. De nacht viel, hetgeen ongemerkt aan Cameron voorbij ging, zij het dat ze op een gegeven moment haar slaapzak uitrolde en een paar uur sliep. Sarcofagen verborgen meer dan mummies alleen. Wat precies kon ze geen vat op krijgen, maar het was razendsnel en duizelingwekkend. Gelukkig bleven de gevolgen beperkt tot kortstondig wat sterretjes zien. De volgende ochtend schreef ze zich in voor een workshop wijn maken.
"Neem zelf uw fruit mee" stond er in de brochure, dus daar zorgde ze eerst voor. Het resultaat was niet te pruimen en verdween linea recta in de gootsteen, maar toch was Cameron trots. Je moest alles proberen in het leven vond ze. Ze waagde nog een poging, maar heel veel beter pakte dat niet uit, waarna ze meende dat de afstelling van de machine simpelweg niet klopte en een upgrade kon gebruiken.
"Dat vindt papa niet goed dat je dat doet hoor."
"Ssstt, papa zal blij zijn met het resultaat. Wacht maar." Daarna kocht ze nog wat flessen goede wijn om mee naar huis te nemen en sloot een fijne en productieve dag af.