Generatie 10 - deel 8, Feest!
Sacha vierde zijn verjaardag precies in de vakantie en hoewel hij stond te trappelen om naar school te gaan en vriendjes te maken, moest hij dus even wachten en geduld hebben. Zich vervelen hoefde hij niet. Siobhán en Alexandre hadden op zolder een slaapkamer voor hem ingericht, met genoeg speelgoed en zelfs een oude verkleedkist. Siobhán wist nog goed hoeveel lol ze daar vroeger mee beleefd had.Ook in de tuin was genoeg te doen. Er stond een klimboom, het wipschip waar hij als kleutertje al op gespeeld had, schommels en tot Alexandre's grote vreugde was Sacha ook niet vies van een potje koningwerpen. En hij was er nog erg goed in ook: meteen de eerste keer al versloeg hij zijn vader. "Beginnersgeluk!", riep die quasi boos. "Ik wil revanche!"Elke avond kroop Sacha doodmoe van het spelen in bed.De kleine Juliette groeide als kool. Ze was een echt Frans meisje om te zien, met roodbruine haartjes en bruine ogen, en eigenlijk had je geen kind aan haar. Zolang ze maar op tijd haar schone luier kreeg, wat eten en wat aandacht.Toen Juliette bijna jarig was, nam Alexandre Siobhán terzijde en fluisterde iets in haar oor."Ik ben gebeld vanuit Frankrijk en ik denk dat ik een leuke verrassing voor je heb. Maar jij moet het ook leuk vinden." Hierna werd zijn gefluister zo zachtjes, dat het onmogelijk voor ons is om hem nog te kunnen verstaan, maar Siobhán begon te stralen en tenslotte keek ze hem aan en knikte blij.Juliette's verjaardag werd gevierd met toeters, geratel en gejuich en een flinke punt gebak toe.Het was grappig om te zien hoezeer de Kobayne-Vadim kindertjes een mengelmoes van hun ouders waren. Hoewel Sacha onmiskenbaar trekken van zijn vader had, bleek Alexandre het bij het rechte eind gehad te hebben toen hij het jongetje voor de allereerste keer zag: hij had de ogen van zijn moeder. En Juliette, die in globaal opzicht op haar moeder leek - al was het alleen al door haar donkerrode haar - had overduidelijk de oogopslag van papa."Je ziet er goed uit", zei Orlando de volgende dag, toen zijn zusje bij hem langskwam.
"Ik voel me ook goed. En hoe is het met jullie?"
Ook met Orlando en Mary Kay verliep alles prima. De kinderen werden al groot en deden het goed op school, hoewel Naomi zo haar kuren had."Mag ik een brutale vraag stellen?", vroeg Siobhán. "Vrienden van Alexandre hebben ons aangeboden om een weekend in hun familielandhuis door te brengen, in Champs les Sims. Zouden jullie een paar dagen op Sacha en Juliette willen passen?"Dat was natuurlijk onmiddellijk geregeld. Mary Kay vond het heerlijk om weer even voor een kleintje te mogen zorgen en Celle zou het vast goed kunnen vinden met zijn jongere neefje.
Voorzichtig legden Siobhán en Alexandre het aan Sacha uit. Die pruilde wel even en zei dat hij ook mee wilde, maar uiteindelijk legde hij zich erbij neer.
"Het wordt voor jou vast ook een heel leuk weekend, hoor!", verzekerden zijn ouders hem.Het landhuis waar Siobhán en Alexandre mochten verblijven, was van de oude vriend geweest die een paar jaar terug was overleden en Alexandre zijn magische drank had teruggeschonken. Al die jaren had het nu leeg gestaan, maar er werd elke week schoongemaakt en het zag er prachtig uit. Voor één keertje lieten de tortelduiven hun avontuurlijke inslag voor wat het was en gaven zich heerlijk over aan de zon, de rust, de luxe en natuurlijk elkaar. Het was per slot van rekening de eerste keer dat ze als geliefden zonder kinderen waren."Vind je het niet raar om in het bed te slapen waarin Laurent is overleden?", vroeg Siobhán.
"Beetje wel", antwoordde Alexandre, "maar daar ga ik niet teveel bij stilstaan, hoor."
Daarna stortten ze zich melig gierend in een bekend tijdverdrijf en dat eindigde zo'n beetje op dezelfde manier als bijna zeven jaar geleden in de tombe.De laatste avond besloten ze in het dorp te gaan eten in Catania's Café, wat natuurlijk ook een nostalgische waarde voor hen had. Hier hadden ze ooit hun allereerste maaltijd gedeeld en de basis gelegd voor hun vriendschap en latere liefde. Het was heerlijk zwoel weer en volstrekt niet koud, dus ze aten op het terras hun lievelingskostje: kikkerbilletjes.Hierna nodigde Alexandre haar uit om bij de fontein naar de sterren te kijken."Kijk, de Grote Beer", zei hij en wees. Siobhán knikte. "Of is het de Kleine...?" Trilde zijn stem nou een beetje? Het leek wel of hij zenuwachtig was.
"Zullen we maar terug gaan? We moeten morgen vroeg op", stelde Siobhán na een tijdje voor.
Ze stonden op en het volgende moment zakte Alexandre op een knie. Uit zijn zak haalde hij wat hij al de hele vakantie bij zich droeg en zachtjes zei hij:"Lieve... liefste Siobhán. We zijn nu alweer een paar jaar samen en hebben twee prachtige kinderen. Er ontbreekt alleen nog één ding." En toen, hees: "Wil je met me trouwen? Alsjeblieft?"
Dat laatste klonk een beetje onhandig en dat had hij ook zeker niet zo ingestudeerd. Hij kon zijn tong wel afbijten, maar dat bleek nergens voor nodig.Siobhán stond voor zijn neus op en neer te springen van vreugde en riep volmondig ja. Teder schoof hij de verlovingsring aan haar vinger en toen hielden ze elkaar een tijdje heel stevig vast.Terug in Riverview ging het al snel als een lopend vuurtje dat ze eindelijk zouden trouwen. Onmiddellijk hing Mary Kay aan de telefoon.
"Je geeft toch wel een vrijgezellenparty?", vroeg ze.
"Nou...", aarzelde Siobhán. "Ik weet niet, hoor. Volgens mij doe je daar Alexandre sowieso geen plezier mee en voor mij hoeft het ook niet zo eigenlijk."
"Oh", klonk het teleurgesteld aan de andere kant van de lijn en onmiddellijk had ze spijt. Mary Kay had nooit een vrijgezellenparty gevierd, doordat ze onverwacht zwanger was geraakt van Naomi en eigenlijk vrij snel was getrouwd, nog voor de geboorte. Dit feestje zou dus ook een beetje haar eigen feestje zijn, ze had zich er duidelijk erg op verheugd.
"Weet je, ik moet niet zo zeuren. Natuurlijk vind ik dat hartstikke leuk. Doen we!"Mary Kay liet er geen gras over groeien. Siobhán had niet heel veel vriendinnen, buiten haarzelf eigenlijk maar twee: Holly en Lorraine. Wynona had ze ook uitgenodigd, maar die moest helaas op het laatste moment afzeggen omdat ze migraine had. Sacha zou bij een vriendje logeren en zo was alles geregeld voor een uitbundige avond.Zodra iedereen binnen was zat de stemming er meteen in. Siobhán en Alexandre werden in malle pakken gestoken en er waren flink wat flessen bubbeltjesnectar ingeslagen.
"Gaan we die allemaal opdrinken?", vroeg Alexandre verward, maar dat bleek slechts zijdelings de bedoeling.Toen ging de bel en meldde zich een onbekende jongeman met ontbloot bovenlichaam. Hij liep linea recta naar de zolder, zette een cd-speler op Sacha's nieuwe bureau, plaatste op ingenieuze wijze een spotlichtje boven zijn kop en begon te swingen.
"Wie... wat....", begon Siobhán.Maar toen dacht ze: "Och, what the heck", en begon vrolijk mee te dansen."Yeah! Yeah!", riep de jongeman telkens en Siobhán werd er een beetje giechelig van. Alexandre had zich intussen, ergens tussen twee opengerukte flessen in, met Juliette in haar slaapkamertje verschanst en was begonnen haar praten te leren. Hij hoorde boven wel het gebonkebonk van muziek, maar schonk er verder geen aandacht aan.Toen hij eindelijk naar buiten kwam was iedereen alweer beneden. De danser zat, nog steeds half gekleed, een videospelletje te spelen."Wie is dat?", fluisterde hij tegen Mary Kay.
"Siobháns laatste kans op een andere kerel", lalde die, te aangeschoten om zich te realiseren dat Siobhán wel een verleden had op dit gebied.
Vanuit haar ooghoeken zag Siobhán hoe Alexandre voor de arme, verbouwereerde jongen ging staan en zich als een echte Franse haan en met veel heftige armgebaren begon uit te sloven.Met een vreemde mengeling van ergernis en de slappe lach wierp ze zich tussen de mannen, zei tegen haar gast dat hij misschien beter kon gaan nu en zette vervolgens Alexandre met een mok hete koffie in de hoek."Ik ben hier te oud voor", mompelde die knorrig, waarop Siobhán het uitschaterde en riep dat ze hem wel even zou leren. Alexandre hield minstens zoveel van nectar als van koffie, dus dat vond hij niet zo erg."Mag ik dan nu naar bed?", vroeg hij, nadat hij zijn gezicht had schoongeveegd. "Als je Juliette er even in legt", glimlachte ze.Mary Kay had intussen de avond van haar leven en wrong zich op een gegeven moment in danspasjes, waarvan ze nooit geweten had dat ze die in zich had. En waarschijnlijk morgenochtend ook geen weet meer van zou hebben.Uiteindelijk viel ze uitgepunt middenin de kamer in een diepe slaap en vond Siobhán het tijd haar gasten richting hun eigen bedden te dirigeren.Daarna tilde ze Juliette terug in haar ledikant, die er door een brallende Lorraine weer was uitgehaald ("Oh, wadde liev kindje benjij!") en trok ze met enige opluchting haar pyjama aan.De vrijgezellenparty had ze overleefd, nu kon er getrouwd worden.
"Ik voel me ook goed. En hoe is het met jullie?"
Ook met Orlando en Mary Kay verliep alles prima. De kinderen werden al groot en deden het goed op school, hoewel Naomi zo haar kuren had."Mag ik een brutale vraag stellen?", vroeg Siobhán. "Vrienden van Alexandre hebben ons aangeboden om een weekend in hun familielandhuis door te brengen, in Champs les Sims. Zouden jullie een paar dagen op Sacha en Juliette willen passen?"Dat was natuurlijk onmiddellijk geregeld. Mary Kay vond het heerlijk om weer even voor een kleintje te mogen zorgen en Celle zou het vast goed kunnen vinden met zijn jongere neefje.
Voorzichtig legden Siobhán en Alexandre het aan Sacha uit. Die pruilde wel even en zei dat hij ook mee wilde, maar uiteindelijk legde hij zich erbij neer.
"Het wordt voor jou vast ook een heel leuk weekend, hoor!", verzekerden zijn ouders hem.Het landhuis waar Siobhán en Alexandre mochten verblijven, was van de oude vriend geweest die een paar jaar terug was overleden en Alexandre zijn magische drank had teruggeschonken. Al die jaren had het nu leeg gestaan, maar er werd elke week schoongemaakt en het zag er prachtig uit. Voor één keertje lieten de tortelduiven hun avontuurlijke inslag voor wat het was en gaven zich heerlijk over aan de zon, de rust, de luxe en natuurlijk elkaar. Het was per slot van rekening de eerste keer dat ze als geliefden zonder kinderen waren."Vind je het niet raar om in het bed te slapen waarin Laurent is overleden?", vroeg Siobhán.
"Beetje wel", antwoordde Alexandre, "maar daar ga ik niet teveel bij stilstaan, hoor."
Daarna stortten ze zich melig gierend in een bekend tijdverdrijf en dat eindigde zo'n beetje op dezelfde manier als bijna zeven jaar geleden in de tombe.De laatste avond besloten ze in het dorp te gaan eten in Catania's Café, wat natuurlijk ook een nostalgische waarde voor hen had. Hier hadden ze ooit hun allereerste maaltijd gedeeld en de basis gelegd voor hun vriendschap en latere liefde. Het was heerlijk zwoel weer en volstrekt niet koud, dus ze aten op het terras hun lievelingskostje: kikkerbilletjes.Hierna nodigde Alexandre haar uit om bij de fontein naar de sterren te kijken."Kijk, de Grote Beer", zei hij en wees. Siobhán knikte. "Of is het de Kleine...?" Trilde zijn stem nou een beetje? Het leek wel of hij zenuwachtig was.
"Zullen we maar terug gaan? We moeten morgen vroeg op", stelde Siobhán na een tijdje voor.
Ze stonden op en het volgende moment zakte Alexandre op een knie. Uit zijn zak haalde hij wat hij al de hele vakantie bij zich droeg en zachtjes zei hij:"Lieve... liefste Siobhán. We zijn nu alweer een paar jaar samen en hebben twee prachtige kinderen. Er ontbreekt alleen nog één ding." En toen, hees: "Wil je met me trouwen? Alsjeblieft?"
Dat laatste klonk een beetje onhandig en dat had hij ook zeker niet zo ingestudeerd. Hij kon zijn tong wel afbijten, maar dat bleek nergens voor nodig.Siobhán stond voor zijn neus op en neer te springen van vreugde en riep volmondig ja. Teder schoof hij de verlovingsring aan haar vinger en toen hielden ze elkaar een tijdje heel stevig vast.Terug in Riverview ging het al snel als een lopend vuurtje dat ze eindelijk zouden trouwen. Onmiddellijk hing Mary Kay aan de telefoon.
"Je geeft toch wel een vrijgezellenparty?", vroeg ze.
"Nou...", aarzelde Siobhán. "Ik weet niet, hoor. Volgens mij doe je daar Alexandre sowieso geen plezier mee en voor mij hoeft het ook niet zo eigenlijk."
"Oh", klonk het teleurgesteld aan de andere kant van de lijn en onmiddellijk had ze spijt. Mary Kay had nooit een vrijgezellenparty gevierd, doordat ze onverwacht zwanger was geraakt van Naomi en eigenlijk vrij snel was getrouwd, nog voor de geboorte. Dit feestje zou dus ook een beetje haar eigen feestje zijn, ze had zich er duidelijk erg op verheugd.
"Weet je, ik moet niet zo zeuren. Natuurlijk vind ik dat hartstikke leuk. Doen we!"Mary Kay liet er geen gras over groeien. Siobhán had niet heel veel vriendinnen, buiten haarzelf eigenlijk maar twee: Holly en Lorraine. Wynona had ze ook uitgenodigd, maar die moest helaas op het laatste moment afzeggen omdat ze migraine had. Sacha zou bij een vriendje logeren en zo was alles geregeld voor een uitbundige avond.Zodra iedereen binnen was zat de stemming er meteen in. Siobhán en Alexandre werden in malle pakken gestoken en er waren flink wat flessen bubbeltjesnectar ingeslagen.
"Gaan we die allemaal opdrinken?", vroeg Alexandre verward, maar dat bleek slechts zijdelings de bedoeling.Toen ging de bel en meldde zich een onbekende jongeman met ontbloot bovenlichaam. Hij liep linea recta naar de zolder, zette een cd-speler op Sacha's nieuwe bureau, plaatste op ingenieuze wijze een spotlichtje boven zijn kop en begon te swingen.
"Wie... wat....", begon Siobhán.Maar toen dacht ze: "Och, what the heck", en begon vrolijk mee te dansen."Yeah! Yeah!", riep de jongeman telkens en Siobhán werd er een beetje giechelig van. Alexandre had zich intussen, ergens tussen twee opengerukte flessen in, met Juliette in haar slaapkamertje verschanst en was begonnen haar praten te leren. Hij hoorde boven wel het gebonkebonk van muziek, maar schonk er verder geen aandacht aan.Toen hij eindelijk naar buiten kwam was iedereen alweer beneden. De danser zat, nog steeds half gekleed, een videospelletje te spelen."Wie is dat?", fluisterde hij tegen Mary Kay.
"Siobháns laatste kans op een andere kerel", lalde die, te aangeschoten om zich te realiseren dat Siobhán wel een verleden had op dit gebied.
Vanuit haar ooghoeken zag Siobhán hoe Alexandre voor de arme, verbouwereerde jongen ging staan en zich als een echte Franse haan en met veel heftige armgebaren begon uit te sloven.Met een vreemde mengeling van ergernis en de slappe lach wierp ze zich tussen de mannen, zei tegen haar gast dat hij misschien beter kon gaan nu en zette vervolgens Alexandre met een mok hete koffie in de hoek."Ik ben hier te oud voor", mompelde die knorrig, waarop Siobhán het uitschaterde en riep dat ze hem wel even zou leren. Alexandre hield minstens zoveel van nectar als van koffie, dus dat vond hij niet zo erg."Mag ik dan nu naar bed?", vroeg hij, nadat hij zijn gezicht had schoongeveegd. "Als je Juliette er even in legt", glimlachte ze.Mary Kay had intussen de avond van haar leven en wrong zich op een gegeven moment in danspasjes, waarvan ze nooit geweten had dat ze die in zich had. En waarschijnlijk morgenochtend ook geen weet meer van zou hebben.Uiteindelijk viel ze uitgepunt middenin de kamer in een diepe slaap en vond Siobhán het tijd haar gasten richting hun eigen bedden te dirigeren.Daarna tilde ze Juliette terug in haar ledikant, die er door een brallende Lorraine weer was uitgehaald ("Oh, wadde liev kindje benjij!") en trok ze met enige opluchting haar pyjama aan.De vrijgezellenparty had ze overleefd, nu kon er getrouwd worden.