Generatie 21 - deel 23, Zootje
Thuis was alles goed gegaan. Naomi en Daryl waren dikke vrienden geworden en het kostte zelfs even moeite de kleuter ervan te overtuigen dat hij nu heus weer bij Cameron hoorde. Met River had hij minder moeite, die sprong hij meteen met een vreugdekreet in de armen.Gelukkig was Charlie iets blijer haar te zien. Hoewel hij een kat bleef en, na even kort gespeeld te hebben, haar zijn staart toedraaide en weg schreed. Op zoek naar niemand wist wat.Meteen de volgende dag, nog nauwelijks bijgekomen van de jetlag, ging ze bij de kringloopwinkel langs om te zien wat die voor haar konden betekenen als ze alle schatten en kostbaarheden die ze had verzameld, wilde verkopen. Niets, zo bleek.
"Dat soort spul ken je beter via Marktplaats verkopen", was de verveeld uitgesproken reactie. Dus dat deed Cameron, nadat ze een en ander wel eerst goed had laten analyseren. Het leverde uiteindelijk een aardige duit op.Behalve een eenkennig zoontje en een hooghartige kat, trof ze bij thuiskomst een brief aan. Lavendelkleurig en aangenaam geurend, onmiskenbaar afkomstig van Jeannie.Jeannies vorige brieven hadden voornamelijk Lance's lichamelijke gesteldheid tot onderwerp gehad. Terwijl zijn toename in gewicht aanvankelijk vooral geklonken had als een man op leeftijd die zich iets liet gaan, dankbaar gebruikmakend van een zorgzame vrouw in zijn leven, begon de woordkeuze steeds bezorgder van toon te worden. Het leek langzamerhand om iets meer te gaan dan een paar pondjes door het mondje."In het begin zei ik dat hij misschien iets gezondere dingen moest eten, en iets minder, als hij er zo mee zat", had Jeannie geschreven, "maar dat maakte hem alleen maar moedeloos. Zijn lijn maakt hem heel onzeker. Ik moet zeggen dat hij sowieso erg labiel lijkt. Snel emotioneel en uit het lood. Dus beperk ik me er tegenwoordig maar toe hem van mijn liefde te overtuigen. Dat lijkt hij nodig te hebben."Bij het lezen van die woorden had Cameron gesnoven. Lance had een vrouw gevonden die hij beslist niet verdiende. Inmiddels was gebleken dat Jeannie inderdaad zwanger was zoals ze al vermoed had en Cameron bedacht verontwaardigd dat zij dus degene was die met zorg en liefde omringd zou moeten worden. Het meisje verheugde zich enorm op het verwachte kindje en Cameron kon niet anders dan blij voor haar zijn, maar het was vast niet makkelijk met zo'n aandachtvrager als partner.Cameron opende de brief die nu op haar lag te wachten en begon te lezen. Hij startte zoals de vorige brieven, met een bezorgde uiteenzetting over een depressieve te dikke man, die zich nu schijnbaar niet eens meer aankleedde en hele dagen voor de televisie en rond de koelkast doorbracht.Kennelijk had Jeannie de brief in etappes geschreven, zich bewust van het feit dat Cameron toch niet thuis was, want op een gegeven moment ging ze met een andere pen verder en kondigde aan dat er een aantal dagen verstreken was en dat het steeds slechter ging met de zwelgende 'patiƫnt'. Dat laatste waren niet Jeannies woorden, dat vulde Cameron zo in. Lance kwam nu zelfs zijn bed niet meer uit en lag blijkbaar de godganse dag van zijn mooie uitzicht te genieten."Het is alsof hij het heeft opgegeven. Hij ligt daar maar, eet wat ik hem breng en voor de rest doet hij niks. Ik moet eerlijk bekennen dat het me nu wel steeds meer moeite begint te kosten mijn geduld te bewaren."Cameron slaakte een kreet van ergernis, wat een flapdrol was die man toch! Er zat niks anders op, ze moest zo snel mogelijk terug naar Bridgeport om Jeannie te halen. Haar te overtuigen hier een huisje te zoeken en Lance voortaan lekker in zijn eigen sop gaar te laten koken.En toen sloeg de toon van de brief ineens om."Lieve vriendin, hoe verkeerd heb ik Lance beoordeeld! Vergeet alsjeblieft wat ik je tot dusver geschreven heb. Misschien zou ik je mijn geschrijf van de afgelopen dagen niet eens moeten sturen, maar ik wil dat je alles weet en hoe afschuwelijk hij heeft moeten lijden. En dat, zo blijkt nu, met een reden die geen van ons beiden ooit voor mogelijk had kunnen houden! Een reden zo ongelofelijk en onvoorstelbaar, dat ik me zou kunnen voorstellen dat je me niet eens zult geloven, maar ik verzeker je dat het de waarheid is.Het begon allemaal gisterenmiddag. Lance lag zoals gewoonlijk op bed, omdat hij zich zo moe en opgeblazen voelde en geen energie had om iets te ondernemen. De arme schat, weet ik nu. Zijn ongemak was nog veel heftiger dan voorheen en op een gegeven moment kreeg hij er verschrikkelijke buikkrampen bij. Hij stond op om naar de wc te gaan, maar op dat ogenblik werd de pijn zo ondraaglijk dat hij niet in staat was nog een stap te verzetten.""Ik kwam op zijn geschreeuw en gekreun af en toen ik de slaapkamer binnenliep was het al gebeurd. Lieve Cameron, Lance is vader geworden! Van zijn eigen kindje, dat hij maanden bij zich gedragen heeft zoals nu blijkt. Daarom kwam hij zo aan en voelde hij zich zo vreselijk.Het is een meisje en je moet niet schrikken als je haar ziet. Ze heeft een groenige huid en grote zwarte ogen en volgens Lance moet het iets te maken hebben met iets dat op een nacht gebeurd is en waarvan hij al die tijd dacht dat hij het gedroomd had. Schijnbaar is hij een paar uur ontvoerd geweest door aliens en hij vermoedt dat die hem bij wijze van experiment bevrucht hebben. Hij zweert dat hij geen idee heeft wie de moeder van het meisje is maar dat doet er ook niet toe. Ik zal van haar houden als van mijn eigen kindje, dat ook niet lang meer op zich zal laten wachten, en voor haar zorgen. We noemen haar Dawn."Cameron vond het minder moeilijk om te geloven dan Jeannie kon vermoeden omdat er verhalen over aliens rond gonsden in haar familie. Hoe het precies in elkaar stak, wist ze niet, maar schijnbaar hadden haar betovergrootouders in een ver verleden met hen te maken gehad. Nou zat opa Silas altijd vol sterke verhalen dus Cameron had het met een korreltje zout genomen, maar Jeannie geloofde ze zeker. Helemaal toen ze Lance appte om opheldering en vrijwel onmiddellijk een foto van het kleintje kreeg toegestuurd. Het meisje was overduidelijk niet menselijk.Haar eigen kleintje begon intussen al een grote jongen te worden. Hoewel hij zich prima kon vermaken in zijn eentje, hadden ze het gevoel dat hij langzamerhand aan andere kindjes om zich heen toe was. Een jaartje nog en dan ging hij naar school.River nam zijn taak als surrogaatvader weer met liefde op zich. "Nu ik hem een tijdje niet gezien heb", zei hij tegen Cameron, "valt het me eigenlijk pas op hoeveel hij op mijn vader lijkt."
Dat had Cameron ook al vastgesteld en het beviel haar niets. "Hopelijk beperkt het zich tot zijn uiterlijk", was haar korte antwoord.Nu ze al haar tijd niet meer in het temmen van een slang hoefde te steken, was ze begonnen aan een nieuwe hobby. Het was gelukt een vechtpop op de kop te tikken en Cameron probeerde iedere dag tijd te vinden om te trainen. Ze hoopte eigenlijk snel weer een reis te kunnen maken en omdat ze Egypte en Morcucorp nu wel gezien had, overwoog ze ditmaal China eens te bezoeken.Maar dat plan bleek op onverwachte wijze doorkruist te worden.Terwijl Cameron met groeiende onrust haar ochtendmisselijkheid probeerde te ontkennen, groeide bij River hoop. "Wie weet krijg je er een broertje of zusje bij", fluisterde hij stiekem tegen Daryl. "Je moeder hangt steeds boven de wc en het begint wel erg lang te duren voor een gewoon griepje." En daarna met een wrang lachje: "Of moet ik zeggen een neefje of nichtje?"Omdat het steeds moeilijker werd te ontkennen dat er aan de hand was wat ze vreesde dat er aan de hand was, reed Cameron na twee weken maar eens naar het ziekenhuis en kreeg daar de bevestiging: ze was zwanger. Het was werkelijk domme pech, het moest die allereerste keer gebeurd zijn in de tombe, want daarna waren ze voorzichtig geweest. Ze betaalde wel iedere keer een dure prijs voor haar roekeloosheid op dat gebied.Het verbaasde haar niet dat River helemaal in de wolken reageerde en omdat ze zijn vreugde niet wilde bederven - en ze sowieso had besloten het kindje te houden - probeerde ze haar bedenkingen te verbergen en blij op zijn felicitaties te reageren. Maar kennelijk ging het haar niet goed af, hij voelde onmiddellijk haar stemming."Waarom ben je niet blij?"
"Ik ben gewoon niet zo'n moedertype, River. Het overkomt me, hoe stom ook. Vat dat alsjeblieft niet persoonlijk op, dit kindje is met heel wat meer liefde tot stand gekomen dan Daryl, maar ik weet even niet hoe ik dit allemaal moet gaan doen."
"Precies hetzelfde als met Daryl, ik zorg voor ze. Het is juist heel goed voor die kleine, een speelmaatje. Ik verbied je om je zorgen te maken, ik wil dat je geniet van je zwangerschap."Het was lief van hem en ze wist dat ze op hem kon rekenen, maar diezelfde avond nog stak ze het grasveld over en belde aan bij Naomi."Ik heb het idee dat ik een zootje van mijn leven aan het maken ben. Twee kinderen straks, van twee verschillende vaders. De een betekent niks voor me en de andere weliswaar wel, maar ik zie ons nog steeds niet als een echt stel. En samen een kind hebben zal dat alleen maar lastiger maken. Omdat ik bang ben dat hij dat wel zo ziet."
"Waarom zie je jullie niet als een stel?", vroeg Naomi vriendelijk. "Er is duidelijk een hechte band."
"Dat is ook zo en ik hou oprecht van hem. Maar..."Hier viel ze stil, want ze wilde uitleggen dat ze naar een levenspartner verlangde waar ze bewondering voor kon hebben. Iemand op wie ze trots kon zijn. En voor River gold dat niet. Als ze heel eerlijk was, vond ze hem net zo'n loser als zijn vader, ook al mocht ze hem dan graag en voelde ze zich prettig bij hem. Maar die gedachten vond ze te onaardig en te denigrerend om hardop uit te spreken.
"Zet al die negatieve gevoelens van je af", onderbrak Naomi haar gepeins. "Hoe je het ook wendt of keert, dit kindje komt er en je staat er niet alleen voor. Je kunt van River zeggen wat je wilt, maar het vaderschap neemt hij serieus. Zelfs als het niet om zijn eigen kind gaat. En wij zijn er ook nog, je weet dat je altijd een beroep op ons mag doen."Cameron knikte aarzelend. Hoe moest ze uitleggen dat ze, hoezeer ze dat ook waardeerde, juist daar zo'n moeite mee had? Ze had onafhankelijkheid hoog in het vaandel staan, maar momenteel was ze bezig haar leven zo in te richten dat ze volledig was aangewezen op de hulp van anderen. En ze haatte het.Toen ze thuiskwam, bleek River net een laatste kliekje uit de koelkast te hebben gepakt.
"Oh", zei ze een beetje verstoord, "dat wilde ik vanavond eten."
"Sorry", reageerde hij bedremmeld, "vind je het erg? Ik maak wel een boterham."
"Nee, eet nou maar op. Wat is daar aan de hand?"
"Ja, de kraan is kapot, ineens."
"De hele vloer staat blank! Dat kun je toch niet zo laten spuiten?"
"Ik wilde eerst eten en er dan naar kijken. Ik kan wel even..."
"Laat maar, ik doe het wel."Ze stond net te sleutelen toen er ineens lawaai uit de babyfoon kwam. "River! River waarbeeeenje!? Ik heb honger!"Geschrokken keek Cameron op. "Heeft Daryl nog niet gegeten? Het is allang bedtijd voor hem."
"Ik... hij was zo lekker aan het spelen, ik dacht dat komt straks wel. Ik ga meteen naar hem toe."
Hij stond op en liep naar buiten.Cameron voelde zich bedrukt. Het stak haar dat Daryl om River riep en niet om haar en ze schaamde zich dat hij om eten had moeten vragen. En dat hij veel te laat naar bed ging. En dat ze hem wel erg veel aan zijn lot over lieten steeds, ook al leek hij zich goed te kunnen vermaken. Het stoorde haar, maar op de een of andere manier lukt het haar niet er iets aan te doen. Leunde ze toch altijd weer op River en op Daryls onafhankelijke karakter en bleef alles op die manier bij het oude. En dan nu een tweede kind... Even voelde ze tranen prikken maar die knipperde ze snel weg."Hij heeft gegeten, ik dacht dat jij hem misschien op bed wil leggen?"
Ze knikte en at snel haar bord soep leeg. Ze schaamde zich dat ze zulke onaardige gedachten over River had, hij was werkelijk lief en er altijd op gefocust het haar naar de zin te maken.Toen ze Rivers kamer binnenkwam, zat Daryl zoet met zijn pop te spelen. Cameron vond het een eng ding, hij leek haast verslaafd aan dat stuk speelgoed. Speelde de laatste tijd met niets anders meer en hield er hele gesprekken mee. Compleet met lange pauzes, waarin hij leek te luisteren naar onhoorbare antwoorden. Ze wist dat kinderen een ruime fantasie hadden, maar het zag er werkelijk een beetje griezelig uit."Kom knul, het is bedtijd", zei ze en tilde hem op.
"Boontje!", riep Daryl en reikte naar de pop die op de grond was achtergebleven.
"Je bent toch al een grote jongen? Die spelen toch niet meer met poppen?"
Gramstorig keek hij haar aan. "Boontje moet bij mij", zei hij.
Zuchtend raapte Cameron het ding op en gooide hem in het ledikant. "Zo goed?", vroeg ze.
"Ja, dat vindt Boontje gezellig", antwoordde Daryl tevreden. "Anders kan hij niet slapen."Ze legde hem in bed en liep terug naar haar eigen appartement.
"Ik ga slapen", zei ze tegen River, die net achter haar PC was gaan zitten. "Wil jij alsjeblieft ook naar bed gaan? Ik vind het een vervelende gedachte dat Daryl alleen is en bovendien kan ik niet slapen als je spelletjes zit te doen of zit te tikken."River sloot af en liep zonder een welterusten naar zijn eigen woning. Het zat hem dwars dat er sinds hun terugkeer uit Egypte geen sprake meer was van een relatie tussen hen. Cameron duldde hem niet in haar bed, zogenaamd omdat ze vond dat er iemand bij Daryl moest zijn maar hij betwijfelde of dat de werkelijke reden was. Hij had er constant rekening mee gehouden dat hun romance van tijdelijke aard was, maar dit was wel heel kort. En nu hij wist dat hij inderdaad vader zou worden van haar kind, maakte dat de pil extra bitter.
"Dat soort spul ken je beter via Marktplaats verkopen", was de verveeld uitgesproken reactie. Dus dat deed Cameron, nadat ze een en ander wel eerst goed had laten analyseren. Het leverde uiteindelijk een aardige duit op.Behalve een eenkennig zoontje en een hooghartige kat, trof ze bij thuiskomst een brief aan. Lavendelkleurig en aangenaam geurend, onmiskenbaar afkomstig van Jeannie.Jeannies vorige brieven hadden voornamelijk Lance's lichamelijke gesteldheid tot onderwerp gehad. Terwijl zijn toename in gewicht aanvankelijk vooral geklonken had als een man op leeftijd die zich iets liet gaan, dankbaar gebruikmakend van een zorgzame vrouw in zijn leven, begon de woordkeuze steeds bezorgder van toon te worden. Het leek langzamerhand om iets meer te gaan dan een paar pondjes door het mondje."In het begin zei ik dat hij misschien iets gezondere dingen moest eten, en iets minder, als hij er zo mee zat", had Jeannie geschreven, "maar dat maakte hem alleen maar moedeloos. Zijn lijn maakt hem heel onzeker. Ik moet zeggen dat hij sowieso erg labiel lijkt. Snel emotioneel en uit het lood. Dus beperk ik me er tegenwoordig maar toe hem van mijn liefde te overtuigen. Dat lijkt hij nodig te hebben."Bij het lezen van die woorden had Cameron gesnoven. Lance had een vrouw gevonden die hij beslist niet verdiende. Inmiddels was gebleken dat Jeannie inderdaad zwanger was zoals ze al vermoed had en Cameron bedacht verontwaardigd dat zij dus degene was die met zorg en liefde omringd zou moeten worden. Het meisje verheugde zich enorm op het verwachte kindje en Cameron kon niet anders dan blij voor haar zijn, maar het was vast niet makkelijk met zo'n aandachtvrager als partner.Cameron opende de brief die nu op haar lag te wachten en begon te lezen. Hij startte zoals de vorige brieven, met een bezorgde uiteenzetting over een depressieve te dikke man, die zich nu schijnbaar niet eens meer aankleedde en hele dagen voor de televisie en rond de koelkast doorbracht.Kennelijk had Jeannie de brief in etappes geschreven, zich bewust van het feit dat Cameron toch niet thuis was, want op een gegeven moment ging ze met een andere pen verder en kondigde aan dat er een aantal dagen verstreken was en dat het steeds slechter ging met de zwelgende 'patiƫnt'. Dat laatste waren niet Jeannies woorden, dat vulde Cameron zo in. Lance kwam nu zelfs zijn bed niet meer uit en lag blijkbaar de godganse dag van zijn mooie uitzicht te genieten."Het is alsof hij het heeft opgegeven. Hij ligt daar maar, eet wat ik hem breng en voor de rest doet hij niks. Ik moet eerlijk bekennen dat het me nu wel steeds meer moeite begint te kosten mijn geduld te bewaren."Cameron slaakte een kreet van ergernis, wat een flapdrol was die man toch! Er zat niks anders op, ze moest zo snel mogelijk terug naar Bridgeport om Jeannie te halen. Haar te overtuigen hier een huisje te zoeken en Lance voortaan lekker in zijn eigen sop gaar te laten koken.En toen sloeg de toon van de brief ineens om."Lieve vriendin, hoe verkeerd heb ik Lance beoordeeld! Vergeet alsjeblieft wat ik je tot dusver geschreven heb. Misschien zou ik je mijn geschrijf van de afgelopen dagen niet eens moeten sturen, maar ik wil dat je alles weet en hoe afschuwelijk hij heeft moeten lijden. En dat, zo blijkt nu, met een reden die geen van ons beiden ooit voor mogelijk had kunnen houden! Een reden zo ongelofelijk en onvoorstelbaar, dat ik me zou kunnen voorstellen dat je me niet eens zult geloven, maar ik verzeker je dat het de waarheid is.Het begon allemaal gisterenmiddag. Lance lag zoals gewoonlijk op bed, omdat hij zich zo moe en opgeblazen voelde en geen energie had om iets te ondernemen. De arme schat, weet ik nu. Zijn ongemak was nog veel heftiger dan voorheen en op een gegeven moment kreeg hij er verschrikkelijke buikkrampen bij. Hij stond op om naar de wc te gaan, maar op dat ogenblik werd de pijn zo ondraaglijk dat hij niet in staat was nog een stap te verzetten.""Ik kwam op zijn geschreeuw en gekreun af en toen ik de slaapkamer binnenliep was het al gebeurd. Lieve Cameron, Lance is vader geworden! Van zijn eigen kindje, dat hij maanden bij zich gedragen heeft zoals nu blijkt. Daarom kwam hij zo aan en voelde hij zich zo vreselijk.Het is een meisje en je moet niet schrikken als je haar ziet. Ze heeft een groenige huid en grote zwarte ogen en volgens Lance moet het iets te maken hebben met iets dat op een nacht gebeurd is en waarvan hij al die tijd dacht dat hij het gedroomd had. Schijnbaar is hij een paar uur ontvoerd geweest door aliens en hij vermoedt dat die hem bij wijze van experiment bevrucht hebben. Hij zweert dat hij geen idee heeft wie de moeder van het meisje is maar dat doet er ook niet toe. Ik zal van haar houden als van mijn eigen kindje, dat ook niet lang meer op zich zal laten wachten, en voor haar zorgen. We noemen haar Dawn."Cameron vond het minder moeilijk om te geloven dan Jeannie kon vermoeden omdat er verhalen over aliens rond gonsden in haar familie. Hoe het precies in elkaar stak, wist ze niet, maar schijnbaar hadden haar betovergrootouders in een ver verleden met hen te maken gehad. Nou zat opa Silas altijd vol sterke verhalen dus Cameron had het met een korreltje zout genomen, maar Jeannie geloofde ze zeker. Helemaal toen ze Lance appte om opheldering en vrijwel onmiddellijk een foto van het kleintje kreeg toegestuurd. Het meisje was overduidelijk niet menselijk.Haar eigen kleintje begon intussen al een grote jongen te worden. Hoewel hij zich prima kon vermaken in zijn eentje, hadden ze het gevoel dat hij langzamerhand aan andere kindjes om zich heen toe was. Een jaartje nog en dan ging hij naar school.River nam zijn taak als surrogaatvader weer met liefde op zich. "Nu ik hem een tijdje niet gezien heb", zei hij tegen Cameron, "valt het me eigenlijk pas op hoeveel hij op mijn vader lijkt."
Dat had Cameron ook al vastgesteld en het beviel haar niets. "Hopelijk beperkt het zich tot zijn uiterlijk", was haar korte antwoord.Nu ze al haar tijd niet meer in het temmen van een slang hoefde te steken, was ze begonnen aan een nieuwe hobby. Het was gelukt een vechtpop op de kop te tikken en Cameron probeerde iedere dag tijd te vinden om te trainen. Ze hoopte eigenlijk snel weer een reis te kunnen maken en omdat ze Egypte en Morcucorp nu wel gezien had, overwoog ze ditmaal China eens te bezoeken.Maar dat plan bleek op onverwachte wijze doorkruist te worden.Terwijl Cameron met groeiende onrust haar ochtendmisselijkheid probeerde te ontkennen, groeide bij River hoop. "Wie weet krijg je er een broertje of zusje bij", fluisterde hij stiekem tegen Daryl. "Je moeder hangt steeds boven de wc en het begint wel erg lang te duren voor een gewoon griepje." En daarna met een wrang lachje: "Of moet ik zeggen een neefje of nichtje?"Omdat het steeds moeilijker werd te ontkennen dat er aan de hand was wat ze vreesde dat er aan de hand was, reed Cameron na twee weken maar eens naar het ziekenhuis en kreeg daar de bevestiging: ze was zwanger. Het was werkelijk domme pech, het moest die allereerste keer gebeurd zijn in de tombe, want daarna waren ze voorzichtig geweest. Ze betaalde wel iedere keer een dure prijs voor haar roekeloosheid op dat gebied.Het verbaasde haar niet dat River helemaal in de wolken reageerde en omdat ze zijn vreugde niet wilde bederven - en ze sowieso had besloten het kindje te houden - probeerde ze haar bedenkingen te verbergen en blij op zijn felicitaties te reageren. Maar kennelijk ging het haar niet goed af, hij voelde onmiddellijk haar stemming."Waarom ben je niet blij?"
"Ik ben gewoon niet zo'n moedertype, River. Het overkomt me, hoe stom ook. Vat dat alsjeblieft niet persoonlijk op, dit kindje is met heel wat meer liefde tot stand gekomen dan Daryl, maar ik weet even niet hoe ik dit allemaal moet gaan doen."
"Precies hetzelfde als met Daryl, ik zorg voor ze. Het is juist heel goed voor die kleine, een speelmaatje. Ik verbied je om je zorgen te maken, ik wil dat je geniet van je zwangerschap."Het was lief van hem en ze wist dat ze op hem kon rekenen, maar diezelfde avond nog stak ze het grasveld over en belde aan bij Naomi."Ik heb het idee dat ik een zootje van mijn leven aan het maken ben. Twee kinderen straks, van twee verschillende vaders. De een betekent niks voor me en de andere weliswaar wel, maar ik zie ons nog steeds niet als een echt stel. En samen een kind hebben zal dat alleen maar lastiger maken. Omdat ik bang ben dat hij dat wel zo ziet."
"Waarom zie je jullie niet als een stel?", vroeg Naomi vriendelijk. "Er is duidelijk een hechte band."
"Dat is ook zo en ik hou oprecht van hem. Maar..."Hier viel ze stil, want ze wilde uitleggen dat ze naar een levenspartner verlangde waar ze bewondering voor kon hebben. Iemand op wie ze trots kon zijn. En voor River gold dat niet. Als ze heel eerlijk was, vond ze hem net zo'n loser als zijn vader, ook al mocht ze hem dan graag en voelde ze zich prettig bij hem. Maar die gedachten vond ze te onaardig en te denigrerend om hardop uit te spreken.
"Zet al die negatieve gevoelens van je af", onderbrak Naomi haar gepeins. "Hoe je het ook wendt of keert, dit kindje komt er en je staat er niet alleen voor. Je kunt van River zeggen wat je wilt, maar het vaderschap neemt hij serieus. Zelfs als het niet om zijn eigen kind gaat. En wij zijn er ook nog, je weet dat je altijd een beroep op ons mag doen."Cameron knikte aarzelend. Hoe moest ze uitleggen dat ze, hoezeer ze dat ook waardeerde, juist daar zo'n moeite mee had? Ze had onafhankelijkheid hoog in het vaandel staan, maar momenteel was ze bezig haar leven zo in te richten dat ze volledig was aangewezen op de hulp van anderen. En ze haatte het.Toen ze thuiskwam, bleek River net een laatste kliekje uit de koelkast te hebben gepakt.
"Oh", zei ze een beetje verstoord, "dat wilde ik vanavond eten."
"Sorry", reageerde hij bedremmeld, "vind je het erg? Ik maak wel een boterham."
"Nee, eet nou maar op. Wat is daar aan de hand?"
"Ja, de kraan is kapot, ineens."
"De hele vloer staat blank! Dat kun je toch niet zo laten spuiten?"
"Ik wilde eerst eten en er dan naar kijken. Ik kan wel even..."
"Laat maar, ik doe het wel."Ze stond net te sleutelen toen er ineens lawaai uit de babyfoon kwam. "River! River waarbeeeenje!? Ik heb honger!"Geschrokken keek Cameron op. "Heeft Daryl nog niet gegeten? Het is allang bedtijd voor hem."
"Ik... hij was zo lekker aan het spelen, ik dacht dat komt straks wel. Ik ga meteen naar hem toe."
Hij stond op en liep naar buiten.Cameron voelde zich bedrukt. Het stak haar dat Daryl om River riep en niet om haar en ze schaamde zich dat hij om eten had moeten vragen. En dat hij veel te laat naar bed ging. En dat ze hem wel erg veel aan zijn lot over lieten steeds, ook al leek hij zich goed te kunnen vermaken. Het stoorde haar, maar op de een of andere manier lukt het haar niet er iets aan te doen. Leunde ze toch altijd weer op River en op Daryls onafhankelijke karakter en bleef alles op die manier bij het oude. En dan nu een tweede kind... Even voelde ze tranen prikken maar die knipperde ze snel weg."Hij heeft gegeten, ik dacht dat jij hem misschien op bed wil leggen?"
Ze knikte en at snel haar bord soep leeg. Ze schaamde zich dat ze zulke onaardige gedachten over River had, hij was werkelijk lief en er altijd op gefocust het haar naar de zin te maken.Toen ze Rivers kamer binnenkwam, zat Daryl zoet met zijn pop te spelen. Cameron vond het een eng ding, hij leek haast verslaafd aan dat stuk speelgoed. Speelde de laatste tijd met niets anders meer en hield er hele gesprekken mee. Compleet met lange pauzes, waarin hij leek te luisteren naar onhoorbare antwoorden. Ze wist dat kinderen een ruime fantasie hadden, maar het zag er werkelijk een beetje griezelig uit."Kom knul, het is bedtijd", zei ze en tilde hem op.
"Boontje!", riep Daryl en reikte naar de pop die op de grond was achtergebleven.
"Je bent toch al een grote jongen? Die spelen toch niet meer met poppen?"
Gramstorig keek hij haar aan. "Boontje moet bij mij", zei hij.
Zuchtend raapte Cameron het ding op en gooide hem in het ledikant. "Zo goed?", vroeg ze.
"Ja, dat vindt Boontje gezellig", antwoordde Daryl tevreden. "Anders kan hij niet slapen."Ze legde hem in bed en liep terug naar haar eigen appartement.
"Ik ga slapen", zei ze tegen River, die net achter haar PC was gaan zitten. "Wil jij alsjeblieft ook naar bed gaan? Ik vind het een vervelende gedachte dat Daryl alleen is en bovendien kan ik niet slapen als je spelletjes zit te doen of zit te tikken."River sloot af en liep zonder een welterusten naar zijn eigen woning. Het zat hem dwars dat er sinds hun terugkeer uit Egypte geen sprake meer was van een relatie tussen hen. Cameron duldde hem niet in haar bed, zogenaamd omdat ze vond dat er iemand bij Daryl moest zijn maar hij betwijfelde of dat de werkelijke reden was. Hij had er constant rekening mee gehouden dat hun romance van tijdelijke aard was, maar dit was wel heel kort. En nu hij wist dat hij inderdaad vader zou worden van haar kind, maakte dat de pil extra bitter.