Generatie 19 - deel 17, Afscheid
Buiten was het bijtend koud en er was iets in de atmosfeer dat Raven herkende van de vorige winter, voordat Shayne haar had weggehaald bij de Yates en haar had opgesloten. Iets dat naar haar loerde, sluimerend en geduldig. Kwaadaardig.
Het hing in de ijzige kou, het kraakte in de bomen boven haar en het omsloot haar als een klem. Ze hoorde een zacht gegiechel dat vanachter de dikke zwarte stammen leek te komen, een heimelijk gesmiespel van zachte stemmen. Of misschien dacht ze dat maar en speelde haar verbeelding haar parten. Ze besloot het gevoel te negeren, er was toch geen weg terug. Voor ze het wist zou ze bij Trang zijn en veilig.Toen stonden ze ineens voor haar.Ze waren met z'n vieren en er was geen twijfel over mogelijk dat ze haar stonden op te wachten.
"Hoi Nadia", zei Raven in een poging normaal en vriendelijk te klinken, maar haar stem trilde.
"Dag... Raven was het toch?, antwoordde Nadia. "Mag ik vragen waar je heen gaat?"
"Naar...", Raven stopte. Was het wel slim om te zeggen dat ze op weg was naar de parasieten?Even bleef het stil, toen gleed er een sarcastisch lachje over Nadia's gezicht. "Ach zo, je hebt dus je geheimpjes begrijp ik. Mag hoor."
"Nee, ik heb geen geheimpjes", zei Raven snel. "Ik ben op weg naar Trang, ze is een vriendin van me. Mag ik erlangs?"
Nadia's glimlach werd breder. "Dat zou je wel willen natuurlijk, maar ik ben bang dat we dat niet kunnen toestaan. Wij vinden dat het wel lang genoeg heeft geduurd met jou hier. Je bederft alles, vind je ook niet?"
Raven begreep niet waar de ander op doelde en wat ze precies bedierf, maar ze vermoedde dat een discussie daarover niet veel zou opleveren. Haar hart bonsde in haar keel. Ze had geen idee wat ze met haar van plan waren maar heel veel goeds kon het niet zijn en ze was doodsbang. Hen wegflitsen was echter geen optie, daarvoor waren ze met teveel. Ze had geen schijn van kans.Voordat ze iets anders kon verzinnen voelde ze hoe ze heel langzaam omhoog werd getild terwijl de lucht begon te vonken.
Haar oren suisden, haar huid tintelde en ze was niet meer in staat zich te bewegen.Vrijwel op datzelfde moment kwam Shayne thuis. Warm en lichamelijk voldaan door het verse bloed waarmee hij zich zojuist had gelaafd, maar verder vreselijk terneergeslagen over de beslissing die hij had genomen.Hij was ongerust. Er was zonder twijfel iets vreemds aan de hand in het dorp. Normaal bleven de inlanders bij voorkeur binnen in de winter en zag je hen nauwelijks op straat, maar nu had hij overal groepjes opgemerkt. Schijnbaar op weg nergens naar toe, onderling fluisterend en overleggend terwijl ze steelse blikken op hem wierpen.
Een slachtoffer vinden was nog niet makkelijk geweest maar uiteindelijk had hij Cedrick Winchester in zijn eentje zien lopen. Shayne had hem in een hoek geduwd, was zijn gang gegaan en daarna meteen teruggekeerd naar huis.Tot zijn verbazing was binnen alles donker en op zijn geroep kwam geen reactie. Een plotselinge aanval van paniek deed hem met twee treden tegelijk de trap opstormen - misschien sliep ze nog - maar de slaapkamer was leeg.Shayne vloekte.
Ze was zonder hem gegaan, het eigenwijze schepsel. Ze had zijn briefje gevonden en was alleen gegaan. Zich blijkbaar volkomen onbewust van het gevaar dat ze liep. Hoe had hij zo stom kunnen zijn? Hoe had hij haar in hemelsnaam zonder iets te zeggen achter kunnen laten na die vreselijke nacht en denken dat ze keurig op hem zou wachten?Hoe lang was ze al weg?
Shayne stormde naar buiten en begon in de richting van het vampierhuis te rennen, terwijl zijn scherpe ogen de weg afspeurden en zijn neus ieder geurtje trachtten te ontleden dat hij opving. Hij rook hen eerder dan hij hen zag.Binnen een paar seconden had hij hen ingehaald en versperde hen de weg.
"Dank je voor de escorte Nadia", zei hij terwijl zijn ogen zich fel in die van het meisje boorden, "ik neem het vanaf hier van je over, je kunt gaan."
"Laat haar met rust Shayne, ga de anderen halen," antwoordde Nadia en keek hem emotieloos aan.
"Waar heb je het over, welke anderen?", vroeg Shayne kortaf en draaide zich naar Raven.
"Raven, het spijt me allemaal meer dan ik kan uitleggen. Ik breng je nu bij Trang, het is beter dat je daar voorlopig blijft.""Je hoeft niks uit te leggen", antwoordde Nadia toonloos,"haal de anderen."
Shayne keek haar een kort moment verstoord aan en wendde zich toen weer tot Raven.
"Niet omdat ik je niet bij me wil hebben, maar omdat ik gevaarlijk ben. Er zijn dingen die je niet over mij weet, die je niet kunt weten. Dingen die ik niet wilde dat je wist. Vreselijke dingen."Opnieuw deed Nadia haar mond open.
"Dacht je nou werkelijk dat ik dat niet allang weet? Van je vrouw en je dochtertje? Dacht je werkelijk dat ik die conclusie niet lang geleden al getrokken had? Dat je de Shayne Boleyn uit het liedje bent, nog voordat Trang het me min of meer vertelde? Als je maar gewoon tegen me gepraat had, me in vertrouwen had genomen. Zoals mensen doen die van elkaar houden."
Verbijsterd liet Shayne zijn blik langs de twee vrouwen gaan. Nadia met een uitdrukkingloos gezicht en lege ogen die dwars door hem heen gingen. En Raven met tranen stromend over haar wangen nu en haar mond stijf dicht."Wat... is hier aan de hand?", stamelde hij. Zit je in haar lichaam Raven? Wat is er gebeurd!?"
Ditmaal opende Raven zelf haar mond. "Ik weet niet wat er gebeurd is", snikte ze, "ik weet alleen dat ik haar in mijn macht heb en dat ik naar huis ga en jullie ook en dan zien we wel verder. Ga de anderen halen. De visser komt."
En toen Shayne sprakeloos naar haar bleef staren: "Ze bedreigden me en ik wilde ze wegtoveren maar ik was te bang en ineens gebeurde er iets... raars. Ik wist helemaal niet dat ik dat kon, maar ik merkte het onmiddellijk. Dat ik haar onder controle had en met haar kon doen wat ik wilde.""Eerst heb ik haar de anderen laten wegsturen omdat jij gezegd had dat Roderick dat ook voor Sarah deed. En daarna wilde ik haar gebruiken om me veilig naar Trang te brengen, toen ik me plotseling ergens bewust van werd. Het is niet dat ik haar gedachten kan lezen dus ik heb geen idee hoe het werkt, maar ik voelde dat er een verbintenis was met de visser. Dus heb ik haar bevolen hem voor me te laten komen en dat heeft ze toen gedaan. Gewoon met haar telefoon, die van haar werkt dus blijkbaar wel."Hierop draaide Raven zich om en holde met Nadia weg. "We zijn op het strand", riep ze naar hem.
"Ik moet het nog zien allemaal", mompelde Shayne, maar rende toen in de andere richting om de vampiers te halen.Urenlang stonden ze in de snijdende kou uit te kijken over de fjord zonder dat er iets gebeurde. Inmiddels was het weer begonnen te sneeuwen. Shayne was gekomen met alleen Trang bij zich, die hem louter vergezelde om Raven te kunnen opvangen. Niemand geloofde dat Nadia echt contact had opgenomen met de visser en de rest was niet van plan het warme huis te verlaten voor deze grap."Denk je dat het werkelijk Meaghan was vannacht?", vroeg Trang zachtjes aan Shayne.
Ze stonden een eindje van Raven en Nadia af maar niet ver genoeg om onverstaanbaar te zijn.
"Nee", antwoordde Shayne. "Ik heb die hallucinaties vaker in de winters, alleen minder sterk dan nu. Daarom ben ik bang. Als het mij gebruikt om haar iets aan te doen..." Hij zweeg even. "Het is niet onmogelijk", zei hij toen. "Ik kan het risico niet nemen, daarom moet ze naar jullie.""Wat is er vannacht gebeurd?", vroeg Nadia nieuwsgierig aan Raven.
"Dat gaat je niks aan", antwoordde die en verzamelde haar krachten om haar verslapte aandacht te herstellen. "En hou je mond, anders dwing ik je met je neus in de sneeuw te gaan liggen." Ze voelde de haat die door het meisje heen spoelde maar negeerde het. Ze was niet werkelijk van plan Nadia iets aan te doen, maar het feit dat die al die tijd in staat was gebleken de visser te laten komen en het expres niet had gedaan vervulde haar met een diepe wrok.Het werd almaar kouder en donkerder en op een gegeven moment kwam Trang naast Raven staan om haar voorzichtig te gaan overhalen mee naar huis te komen. "We gaan gezellig bij de haard zitten, je kunt viool voor ons spelen samen met Shayne, misschien wil je lezen. Kom meisje, het is hopeloos, ze heeft je voor de gek gehouden."Raven reageerde niet. Haar blik werd getrokken door een kleine rimpeling aan de horizon, amper zichtbaar maar onmiskenbaar. Normaal was de zee van Midnight Hollow zo glad als een spiegel. Het duurde niet lang of het werd duidelijk dat het niet om een zinsbegoocheling ging.
"Wel heb je ooit...", prevelde Shayne.Trang draaide zich naar Nadia. "Maar Nadia, ben je niet blij voor ons? Jullie lijken ons te haten, straks zijn jullie van ons af." En toen tegen Shayne: "We moeten de rest halen!"
"Daar zou ik maar niet al te zeker van zijn", antwoordde Nadia sardonisch.Intussen stond de visser op het strand tegenover Raven. "Gaat u mee?", vroeg hij bars.
"U zult even moeten wachten", zei Raven, terwijl ze met een groeiend gevoel van onrust naar het bootje keek. Wat was het klein. "Er zijn nog veel meer mensen die mee moeten."
De visser keek naar Nadia, die sneeuwvlokken opving in haar hand. "Ik had opdracht voor slechts één overtocht", zei hij geërgerd.
"Dat klopt", sprak Nadia minzaam. "Ze zei dat ik u voor haar moest laten komen. Dat heb ik gedaan.""Dat bedoelde ik niet letterlijk zo", riep Raven boos, "we kunnen best met meer personen in dat bootje. En dan kunt u terugkeren voor de volgende lading mensen."
"Zo werkt het niet", zei de visser. "Ik doe slechts wat mij is opgedragen. En trouwens, niemand hier zit in hetzelfde schuitje, iedereen heeft een andere bestemming."
"Een andere bestemming, ik snap niet wat u bedoelt. U kunt in ieder geval ook Trang en Shayne meenemen!"
"Raven", klonk het zacht achter haar, "ik denk dat ik het begrijp. Het is geen onwil van hem, we kunnen niet in dezelfde boot als jij. Maar het is niet erg. Jij gaat naar huis, daar gaat het om.""Nee", zei Raven, "nee nee nee, dan ga ik ook niet."
"Ik vrees dat dat onmogelijk is", bromde de visser. "Eenmaal besteld blijft besteld. U moet mee, daar is geen ontkomen meer aan."
Hij slofte weg door de dikke sneeuw. "Ik hoor het wel als u zover bent, ik vind het helemaal niet erg even mijn stramme benen te kunnen strekken dus neem vooral de tijd."Raven liep naar Shayne toe en fluisterde zijn naam. Verdrietig keek hij haar aan en streek met een liefdevol gebaar haar pony opzij.
"Het is niet erg ravenmeisje, alles komt goed. Je gaat terug naar huis. Terug naar de zon en naar iedereen die je liefhebt. Je vader, je moeder. En naar de vissenjongen die je een heel wat mooiere toekomst kan geven dan een vervloekte moordenaar ooit zou kunnen."
"Hou op", huilde Raven boos. "Je bent geen moordenaar. De eerste twee moorden waren een ongeluk en de derde was zelfverdediging. We hadden erover moeten praten zodat het geen nachtmerrie meer had kunnen worden zoals vannacht. Het zou ons gelukt zijn, ik weet het zeker!"
"Misschien", zei Shayne zacht. "Onderschat niet de kracht van de duisternis die hier heerst. Het doet er niet meer toe, jij bent vrij."
"Ik wil niet vrij zijn als jij niet bij me bent", zei Raven."U brengt mij terug naar het eiland en daarna betaal ik u om mij weer naar hier te brengen. En dan ga ik het Nadia anders opdragen", zei ze tegen de visser.
"Ook dat gaat niet door missy", antwoordde die. "De reis naar Midnight Hollow is eenmalig. Je zult nimmer weerkeren hier." En toen hij zag hoe haar ogen zich opnieuw met tranen vulden: "De meeste mensen zouden dat als goed nieuws beschouwen."
Nog eenmaal keek Raven om en zwaaide. Toen ging ze recht zitten en bereidde zich voor op de lange reis naar huis. Shayne liet zijn hand zakken en bleef haar nakijken tot ze aan de horizon was verdwenen.
En de zee weer even glad en rimpelloos was als altijd.
Het hing in de ijzige kou, het kraakte in de bomen boven haar en het omsloot haar als een klem. Ze hoorde een zacht gegiechel dat vanachter de dikke zwarte stammen leek te komen, een heimelijk gesmiespel van zachte stemmen. Of misschien dacht ze dat maar en speelde haar verbeelding haar parten. Ze besloot het gevoel te negeren, er was toch geen weg terug. Voor ze het wist zou ze bij Trang zijn en veilig.Toen stonden ze ineens voor haar.Ze waren met z'n vieren en er was geen twijfel over mogelijk dat ze haar stonden op te wachten.
"Hoi Nadia", zei Raven in een poging normaal en vriendelijk te klinken, maar haar stem trilde.
"Dag... Raven was het toch?, antwoordde Nadia. "Mag ik vragen waar je heen gaat?"
"Naar...", Raven stopte. Was het wel slim om te zeggen dat ze op weg was naar de parasieten?Even bleef het stil, toen gleed er een sarcastisch lachje over Nadia's gezicht. "Ach zo, je hebt dus je geheimpjes begrijp ik. Mag hoor."
"Nee, ik heb geen geheimpjes", zei Raven snel. "Ik ben op weg naar Trang, ze is een vriendin van me. Mag ik erlangs?"
Nadia's glimlach werd breder. "Dat zou je wel willen natuurlijk, maar ik ben bang dat we dat niet kunnen toestaan. Wij vinden dat het wel lang genoeg heeft geduurd met jou hier. Je bederft alles, vind je ook niet?"
Raven begreep niet waar de ander op doelde en wat ze precies bedierf, maar ze vermoedde dat een discussie daarover niet veel zou opleveren. Haar hart bonsde in haar keel. Ze had geen idee wat ze met haar van plan waren maar heel veel goeds kon het niet zijn en ze was doodsbang. Hen wegflitsen was echter geen optie, daarvoor waren ze met teveel. Ze had geen schijn van kans.Voordat ze iets anders kon verzinnen voelde ze hoe ze heel langzaam omhoog werd getild terwijl de lucht begon te vonken.
Haar oren suisden, haar huid tintelde en ze was niet meer in staat zich te bewegen.Vrijwel op datzelfde moment kwam Shayne thuis. Warm en lichamelijk voldaan door het verse bloed waarmee hij zich zojuist had gelaafd, maar verder vreselijk terneergeslagen over de beslissing die hij had genomen.Hij was ongerust. Er was zonder twijfel iets vreemds aan de hand in het dorp. Normaal bleven de inlanders bij voorkeur binnen in de winter en zag je hen nauwelijks op straat, maar nu had hij overal groepjes opgemerkt. Schijnbaar op weg nergens naar toe, onderling fluisterend en overleggend terwijl ze steelse blikken op hem wierpen.
Een slachtoffer vinden was nog niet makkelijk geweest maar uiteindelijk had hij Cedrick Winchester in zijn eentje zien lopen. Shayne had hem in een hoek geduwd, was zijn gang gegaan en daarna meteen teruggekeerd naar huis.Tot zijn verbazing was binnen alles donker en op zijn geroep kwam geen reactie. Een plotselinge aanval van paniek deed hem met twee treden tegelijk de trap opstormen - misschien sliep ze nog - maar de slaapkamer was leeg.Shayne vloekte.
Ze was zonder hem gegaan, het eigenwijze schepsel. Ze had zijn briefje gevonden en was alleen gegaan. Zich blijkbaar volkomen onbewust van het gevaar dat ze liep. Hoe had hij zo stom kunnen zijn? Hoe had hij haar in hemelsnaam zonder iets te zeggen achter kunnen laten na die vreselijke nacht en denken dat ze keurig op hem zou wachten?Hoe lang was ze al weg?
Shayne stormde naar buiten en begon in de richting van het vampierhuis te rennen, terwijl zijn scherpe ogen de weg afspeurden en zijn neus ieder geurtje trachtten te ontleden dat hij opving. Hij rook hen eerder dan hij hen zag.Binnen een paar seconden had hij hen ingehaald en versperde hen de weg.
"Dank je voor de escorte Nadia", zei hij terwijl zijn ogen zich fel in die van het meisje boorden, "ik neem het vanaf hier van je over, je kunt gaan."
"Laat haar met rust Shayne, ga de anderen halen," antwoordde Nadia en keek hem emotieloos aan.
"Waar heb je het over, welke anderen?", vroeg Shayne kortaf en draaide zich naar Raven.
"Raven, het spijt me allemaal meer dan ik kan uitleggen. Ik breng je nu bij Trang, het is beter dat je daar voorlopig blijft.""Je hoeft niks uit te leggen", antwoordde Nadia toonloos,"haal de anderen."
Shayne keek haar een kort moment verstoord aan en wendde zich toen weer tot Raven.
"Niet omdat ik je niet bij me wil hebben, maar omdat ik gevaarlijk ben. Er zijn dingen die je niet over mij weet, die je niet kunt weten. Dingen die ik niet wilde dat je wist. Vreselijke dingen."Opnieuw deed Nadia haar mond open.
"Dacht je nou werkelijk dat ik dat niet allang weet? Van je vrouw en je dochtertje? Dacht je werkelijk dat ik die conclusie niet lang geleden al getrokken had? Dat je de Shayne Boleyn uit het liedje bent, nog voordat Trang het me min of meer vertelde? Als je maar gewoon tegen me gepraat had, me in vertrouwen had genomen. Zoals mensen doen die van elkaar houden."
Verbijsterd liet Shayne zijn blik langs de twee vrouwen gaan. Nadia met een uitdrukkingloos gezicht en lege ogen die dwars door hem heen gingen. En Raven met tranen stromend over haar wangen nu en haar mond stijf dicht."Wat... is hier aan de hand?", stamelde hij. Zit je in haar lichaam Raven? Wat is er gebeurd!?"
Ditmaal opende Raven zelf haar mond. "Ik weet niet wat er gebeurd is", snikte ze, "ik weet alleen dat ik haar in mijn macht heb en dat ik naar huis ga en jullie ook en dan zien we wel verder. Ga de anderen halen. De visser komt."
En toen Shayne sprakeloos naar haar bleef staren: "Ze bedreigden me en ik wilde ze wegtoveren maar ik was te bang en ineens gebeurde er iets... raars. Ik wist helemaal niet dat ik dat kon, maar ik merkte het onmiddellijk. Dat ik haar onder controle had en met haar kon doen wat ik wilde.""Eerst heb ik haar de anderen laten wegsturen omdat jij gezegd had dat Roderick dat ook voor Sarah deed. En daarna wilde ik haar gebruiken om me veilig naar Trang te brengen, toen ik me plotseling ergens bewust van werd. Het is niet dat ik haar gedachten kan lezen dus ik heb geen idee hoe het werkt, maar ik voelde dat er een verbintenis was met de visser. Dus heb ik haar bevolen hem voor me te laten komen en dat heeft ze toen gedaan. Gewoon met haar telefoon, die van haar werkt dus blijkbaar wel."Hierop draaide Raven zich om en holde met Nadia weg. "We zijn op het strand", riep ze naar hem.
"Ik moet het nog zien allemaal", mompelde Shayne, maar rende toen in de andere richting om de vampiers te halen.Urenlang stonden ze in de snijdende kou uit te kijken over de fjord zonder dat er iets gebeurde. Inmiddels was het weer begonnen te sneeuwen. Shayne was gekomen met alleen Trang bij zich, die hem louter vergezelde om Raven te kunnen opvangen. Niemand geloofde dat Nadia echt contact had opgenomen met de visser en de rest was niet van plan het warme huis te verlaten voor deze grap."Denk je dat het werkelijk Meaghan was vannacht?", vroeg Trang zachtjes aan Shayne.
Ze stonden een eindje van Raven en Nadia af maar niet ver genoeg om onverstaanbaar te zijn.
"Nee", antwoordde Shayne. "Ik heb die hallucinaties vaker in de winters, alleen minder sterk dan nu. Daarom ben ik bang. Als het mij gebruikt om haar iets aan te doen..." Hij zweeg even. "Het is niet onmogelijk", zei hij toen. "Ik kan het risico niet nemen, daarom moet ze naar jullie.""Wat is er vannacht gebeurd?", vroeg Nadia nieuwsgierig aan Raven.
"Dat gaat je niks aan", antwoordde die en verzamelde haar krachten om haar verslapte aandacht te herstellen. "En hou je mond, anders dwing ik je met je neus in de sneeuw te gaan liggen." Ze voelde de haat die door het meisje heen spoelde maar negeerde het. Ze was niet werkelijk van plan Nadia iets aan te doen, maar het feit dat die al die tijd in staat was gebleken de visser te laten komen en het expres niet had gedaan vervulde haar met een diepe wrok.Het werd almaar kouder en donkerder en op een gegeven moment kwam Trang naast Raven staan om haar voorzichtig te gaan overhalen mee naar huis te komen. "We gaan gezellig bij de haard zitten, je kunt viool voor ons spelen samen met Shayne, misschien wil je lezen. Kom meisje, het is hopeloos, ze heeft je voor de gek gehouden."Raven reageerde niet. Haar blik werd getrokken door een kleine rimpeling aan de horizon, amper zichtbaar maar onmiskenbaar. Normaal was de zee van Midnight Hollow zo glad als een spiegel. Het duurde niet lang of het werd duidelijk dat het niet om een zinsbegoocheling ging.
"Wel heb je ooit...", prevelde Shayne.Trang draaide zich naar Nadia. "Maar Nadia, ben je niet blij voor ons? Jullie lijken ons te haten, straks zijn jullie van ons af." En toen tegen Shayne: "We moeten de rest halen!"
"Daar zou ik maar niet al te zeker van zijn", antwoordde Nadia sardonisch.Intussen stond de visser op het strand tegenover Raven. "Gaat u mee?", vroeg hij bars.
"U zult even moeten wachten", zei Raven, terwijl ze met een groeiend gevoel van onrust naar het bootje keek. Wat was het klein. "Er zijn nog veel meer mensen die mee moeten."
De visser keek naar Nadia, die sneeuwvlokken opving in haar hand. "Ik had opdracht voor slechts één overtocht", zei hij geërgerd.
"Dat klopt", sprak Nadia minzaam. "Ze zei dat ik u voor haar moest laten komen. Dat heb ik gedaan.""Dat bedoelde ik niet letterlijk zo", riep Raven boos, "we kunnen best met meer personen in dat bootje. En dan kunt u terugkeren voor de volgende lading mensen."
"Zo werkt het niet", zei de visser. "Ik doe slechts wat mij is opgedragen. En trouwens, niemand hier zit in hetzelfde schuitje, iedereen heeft een andere bestemming."
"Een andere bestemming, ik snap niet wat u bedoelt. U kunt in ieder geval ook Trang en Shayne meenemen!"
"Raven", klonk het zacht achter haar, "ik denk dat ik het begrijp. Het is geen onwil van hem, we kunnen niet in dezelfde boot als jij. Maar het is niet erg. Jij gaat naar huis, daar gaat het om.""Nee", zei Raven, "nee nee nee, dan ga ik ook niet."
"Ik vrees dat dat onmogelijk is", bromde de visser. "Eenmaal besteld blijft besteld. U moet mee, daar is geen ontkomen meer aan."
Hij slofte weg door de dikke sneeuw. "Ik hoor het wel als u zover bent, ik vind het helemaal niet erg even mijn stramme benen te kunnen strekken dus neem vooral de tijd."Raven liep naar Shayne toe en fluisterde zijn naam. Verdrietig keek hij haar aan en streek met een liefdevol gebaar haar pony opzij.
"Het is niet erg ravenmeisje, alles komt goed. Je gaat terug naar huis. Terug naar de zon en naar iedereen die je liefhebt. Je vader, je moeder. En naar de vissenjongen die je een heel wat mooiere toekomst kan geven dan een vervloekte moordenaar ooit zou kunnen."
"Hou op", huilde Raven boos. "Je bent geen moordenaar. De eerste twee moorden waren een ongeluk en de derde was zelfverdediging. We hadden erover moeten praten zodat het geen nachtmerrie meer had kunnen worden zoals vannacht. Het zou ons gelukt zijn, ik weet het zeker!"
"Misschien", zei Shayne zacht. "Onderschat niet de kracht van de duisternis die hier heerst. Het doet er niet meer toe, jij bent vrij."
"Ik wil niet vrij zijn als jij niet bij me bent", zei Raven."U brengt mij terug naar het eiland en daarna betaal ik u om mij weer naar hier te brengen. En dan ga ik het Nadia anders opdragen", zei ze tegen de visser.
"Ook dat gaat niet door missy", antwoordde die. "De reis naar Midnight Hollow is eenmalig. Je zult nimmer weerkeren hier." En toen hij zag hoe haar ogen zich opnieuw met tranen vulden: "De meeste mensen zouden dat als goed nieuws beschouwen."
Nog eenmaal keek Raven om en zwaaide. Toen ging ze recht zitten en bereidde zich voor op de lange reis naar huis. Shayne liet zijn hand zakken en bleef haar nakijken tot ze aan de horizon was verdwenen.
En de zee weer even glad en rimpelloos was als altijd.