Generatie 21 - deel 9, Op eigen benen
Natuurlijk had het wat voeten in aarde voor ze daadwerkelijk de overstap kon maken en het ouderlijk huis en haar vaderland achter zich kon laten. Daar ging zeker een half jaar overheen. Maar uiteindelijk was dan eindelijk de dag aangebroken waarop ze zichzelf op een in de hitte badend vliegveld bevond, waarvandaan ze een taxi nam die haar naar het appartementencomplex zou brengen waar ze via internet een woning gehuurd had."Maar is dit allemaal nou wel echt te vertrouwen?", had Saul talloze malen bezorgd gevraagd. Hij vond het er iets te mooi en rooskleurig uitzien op de plaatjes en vermoedde een addertje onder het gras. Cameron had zijn zorgen weggewuifd, verklaard dat wie geen risico's durfde te nemen nooit ver zou komen in het leven en dat, mocht het echt niks zijn, ze wel gewoon een tijdje in een goedkoop motel zou gaan zitten. Wat haar vader uiteraard nauwelijks geruststelde.De zorgen bleken ongegrond. Na een lange reis in een hete taxi over slingerwegen en zelfs een stukje over het water, herkende ze 'De Paradijsvogel' al van ver. Als een beeldschoon suikerpaleis torende het boven zee uit, precies zoals het via de website beloofd was. Cameron was benieuwd wat ze binnen zou aantreffen.Ook dat bleek prima in orde. Het appartement was eenvoudig gemeubileerd - een bewuste keuze want inrichting interesseerde Cameron weinig en dit bespaarde haar een echte verhuizing - en ook over het uitzicht was niet gelogen.Het liep al tegen de avond, dus nadat ze haar koffer had uitgepakt, liep ze het kleine open keukentje in. Even later zat ze aan tafel en werd een moment overspoeld door een overweldigend gevoel van geluk. Het besef dat waar ze zolang van gedroomd had, nu echt begonnen was. Een eigen, onafhankelijk leven. Natuurlijk zou ze haar ouders en Dragan Glaenn gaan missen, maar dat kon het tintelende gevoel van opwinding niet bederven.De volgende morgen stond ze vroeg op om meteen een baan te gaan zoeken. Natuurlijk lag het met haar achtergrond voor de hand in het plaatselijke sportcentrum te beginnen, maar Cameron had in de loop van haar opleiding een ander plan opgevat. Ze voelde veel meer voor een onregelmatig leven, met uitdagingen, gevaar en het genoegen werkelijk een verschil te kunnen maken voor mensen in nood. Dus had ze thuis al opgezocht waar zich de plaatselijke brandweerkazerne bevond en dat zou de eerste plek worden waar ze zou gaan solliciteren.Bij het appartementencomplex hoorde een botenhuis met een gevarieerde keuze aan vervoermiddelen. Je hoefde slechts je naam op een lijst in te vullen onder het vaartuig dat je meenam en het was een dagje van jou. Alleen de benzinekosten waren uiteraard voor eigen rekening. Ideaal voor een arme ex-studente, die zich nog niet veel kon permitteren op financieel gebied, maar die toch haar weg over het hier ruimschoots aanwezige water zou moeten weten te vinden.Drie uur uur later keerde ze terug. Met een baan, want men was zeer onder de indruk van haar ambities, instelling, het feit dat ze in haar vrije tijd al een intensieve training gevolgd had en uiteraard ook de cijferlijst die ze kon presenteren. En met wat spulletjes voor in huis die ze in een kringloopwinkel gevonden had. Tot dusver verliep alles hier op rolletjes!Toen ze thuiskwam, zag ze twee andere huurders in de tuin lopen. Een ogenblik overwoog ze op hen af te stappen en zich voor te stellen, maar toen verdwenen ze al in een van de huizen. Ze liep dus de trap op naar haar eigen appartement, kookte, at wat, keek even televisie en besloot toen vroeg naar bed te gaan. Ze wilde morgen scherp zijn op haar eerste werkdag.Precies op het afgesproken tijdstip reed de volgende ochtend een auto voor die haar naar haar werk zou brengen, wat ook een overtocht met een veerpont inhield. Cielo Insolar was een verzameling eilanden en vervoer over water was dus haast belangrijker dan vervoer over land. Dat zou voor brandweerlieden nog een hele uitdaging vormen, besefte ze.Zodra ze binnenkwam, werd ze ontvangen door de brandveiligheidsinstructeur die haar had aangenomen: Henry Wilson. In het kort legde hij uit wat er van haar verwacht werd ("Wachten, voornamelijk wachten, maar wel in constante staat van paraatheid") en hoe ze haar tijd ondertussen nuttig kon besteden."Ik hoop dat je een beetje handig bent, want sleutelen is een van de belangrijkste onderdelen in ons metier. De wagen maar ook het alarm moeten tiptop in orde en blind te vertrouwen zijn, dat is van levensbelang. Maar misschien kun je eerst beginnen de brandweerpaal onder de knie te krijgen, zodat je je eerste brand straks niet met een gebroken enkel te lijf hoeft."Cameron volgde zijn raad op en ontdekte dat dat inderdaad geen overbodige luxe was. Maar uiteindelijk had ze het trucje wel te pakken en besloot ze haar aandacht naar de brandweerwagen te verplaatsen. Heel erg handig was ze niet, maar met het instructieboekje erbij moest het allemaal wel lukken dacht ze.Het was al een flink eind in de middag toen ineens de alarmbel keihard begon te rinkelen. Cameron schrok zich een hoedje, maar Stacey - een collega met wie ze net stond te babbelen - pakte professioneel haar portofoon.
"Een kleine binnenbrand", zei ze tegen Cameron. "Durf je het aan?" Die bedacht zich geen moment, greep een beschermende jas en een helm en rende naar een wagen.De brand bleek niet heel veel heftiger dan de talloze keukenbrandjes die ze op de campus geblust had, maar toch greep het Cameron aan. Misschien ook omdat er een peutertje in huis bleek te zijn. De boel was snel onder controle en daarna maakte ze alles nog even schoon. Pas terug in de wagen begon ze te trillen. Ze bleef heel even stil voor zich uit staren om tot rust te komen, vermande zich toen en reed terug naar de basis.Daar vond ze gelukkig een luisterend oor in Charlie, een oerlelijke maar erg vriendelijke jongen, die haar verzekerde dat het snel genoeg zou wennen en dat ze het uitstekend gedaan had.
"Er zijn er echt niet veel mensen die meteen in hun eentje naar een eerste klus gaan en het er zo goed vanaf weten te brengen, petje af."Hij raadde haar aan zich even op de trampoline uit te leven buiten om stoom af te blazen, hetgeen ze deed. Het hielp inderdaad en de rest van de middag kluste ze nog wat, tot haar carpool zich weer meldde en haar eerste werkdag erop zat.In de weken hierna begon ze meer en meer haar draai te vinden op Cielo Insolar. Ze kocht een tweedehands autootje zodat ze zich over land makkelijker kon verplaatsen en toerde veel rond om de eilanden te ontdekken. Met haar collega's kon ze het uitstekend vinden en ook het werk beviel haar. Natuurlijk hoefde ze naar verhouding niet heel vaak in actie te komen, maar ergens kwam dat wel goed uit. Naast het klussen, had ze op advies van Henry wat studieboeken gekocht in de plaatselijke boekhandel en die bestudeerde ze grondig in de lange uren waarin er niets gebeurde op de kazerne.Soms woonde ze er half en nam ze niet eens de moeite nog thuis te koken. Het was gezelliger om dat met de anderen te doen, hoewel ze nooit op de kazerne sliep, dat deed ze liever in haar appartement. Daar had ze inmiddels kennisgemaakt met de andere huurders.Haar directe buurvrouw was Inez, een vrij onvriendelijk type dat constant over anderen klaagde en net als zij alleen woonde. Ze was duikinstructrice en probeerde Cameron constant over te halen lessen te nemen, maar die had tot dusver de boot afgehouden.Dan waren er haar onderburen, Becky en Bernhard, een kinderloos stel van net in de veertig. Zij compleet gestoord, hij compleet kleurloos. Cameron vermeed hen liever een beetje.Naast Becky en Bernhard op de benedenverdieping woonde een muzikant, Dominique, een vrije vogel en een goedlachse jongen met wie het meteen klikte. Al vrij snel was hij begonnen met haar te flirten en toen hij haar op een avond te eten vroeg en ze daarna nogal onschuldig had gevraagd wat toch dat gekke struikje aan het plafond in zijn gang was ("Weet je niet wat mistletoe is?"- kom hier"), was haar eigen bed die nacht onbeslapen gebleven.De volgende ochtend was ze alleen wakker geworden. Dominique was duidelijk niet een type dat om een serieuze relatie gaf en dat had hij op deze manier meteen op tafel gelegd. Wat geen probleem was, zij ook niet. Waardoor ze, nu dat tenminste helder was, zonder problemen op deze voor beide partijen ontspannen voet verder konden gaan, wat ze ook deden.En tenslotte werden de twee verdiepingen van het andere gebouw bewoond door een jong gezinnetje: Emilio en Naomi met hun dochtertje Mariposa. Ze waren erg aardig en Cameron kon het goed met hen vinden. Al snel had ze zich zelfs opgeworpen als oppas voor het kleintje, want een extra zakcentje kon ze wel gebruiken. Bovendien hield ze van kinderen.Natuurlijk waren haar werkdagen niet enkel gevuld met het sleutelen aan de wagen en het alarm, met haar neus in de boeken zitten en het repareren van de computer - die sprong nogal eens op tilt - want met enige regelmaat loeiden de sirenes. Tot dusver hadden alle klusjes zich op het eiland bevonden waar ook de kazerne was, dus was ze altijd snel ter plekke. De bibbers kreeg ze inmiddels niet meer. Charlie had gelijk gehad, alles went.Hoewel de bereikbaarheid van kavels in dit gebied een dingetje bleef.Op haar vrije dagen deed ze het huishouden, lag in het zwembad dat heel luxe bij het complex hoorde, ging naar het strand vlakbij of verkende op de jetski of met de auto de omgeving.In het centrum van Cielo Insolar was een park waar je aan verschillende activiteiten mee kon doen en omdat dat een uitstekende plek was om mensen te leren kennen, ging ze daar geregeld even heen. Om te rolschaatsen, een potje te voetballen of willekeurige voorbijgangers aan te klampen voor een potje waterballon smijten. Ze hield zich altijd een beetje in, omdat ze nogal een krachtige hand van gooien had ontwikkeld en dat werd niet door iedereen gewaardeerd. Eenmaal moest ze echter haar meerdere erkennen, toen ze een knappe jongen wist te strikken met een wel heel indrukwekkende techniek."Sorry!", riep hij lachend en wandelde verder. Even overwoog ze achter hem aan te lopen om zich voor te stellen, maar dat vond ze bij nader inzien wat al te nadrukkelijk. In plaats daarvan schoot ze dus een cabine in voor een leuk kleurtje en daarna keerde ze terug naar de jetski en ging naar huis.
"Een kleine binnenbrand", zei ze tegen Cameron. "Durf je het aan?" Die bedacht zich geen moment, greep een beschermende jas en een helm en rende naar een wagen.De brand bleek niet heel veel heftiger dan de talloze keukenbrandjes die ze op de campus geblust had, maar toch greep het Cameron aan. Misschien ook omdat er een peutertje in huis bleek te zijn. De boel was snel onder controle en daarna maakte ze alles nog even schoon. Pas terug in de wagen begon ze te trillen. Ze bleef heel even stil voor zich uit staren om tot rust te komen, vermande zich toen en reed terug naar de basis.Daar vond ze gelukkig een luisterend oor in Charlie, een oerlelijke maar erg vriendelijke jongen, die haar verzekerde dat het snel genoeg zou wennen en dat ze het uitstekend gedaan had.
"Er zijn er echt niet veel mensen die meteen in hun eentje naar een eerste klus gaan en het er zo goed vanaf weten te brengen, petje af."Hij raadde haar aan zich even op de trampoline uit te leven buiten om stoom af te blazen, hetgeen ze deed. Het hielp inderdaad en de rest van de middag kluste ze nog wat, tot haar carpool zich weer meldde en haar eerste werkdag erop zat.In de weken hierna begon ze meer en meer haar draai te vinden op Cielo Insolar. Ze kocht een tweedehands autootje zodat ze zich over land makkelijker kon verplaatsen en toerde veel rond om de eilanden te ontdekken. Met haar collega's kon ze het uitstekend vinden en ook het werk beviel haar. Natuurlijk hoefde ze naar verhouding niet heel vaak in actie te komen, maar ergens kwam dat wel goed uit. Naast het klussen, had ze op advies van Henry wat studieboeken gekocht in de plaatselijke boekhandel en die bestudeerde ze grondig in de lange uren waarin er niets gebeurde op de kazerne.Soms woonde ze er half en nam ze niet eens de moeite nog thuis te koken. Het was gezelliger om dat met de anderen te doen, hoewel ze nooit op de kazerne sliep, dat deed ze liever in haar appartement. Daar had ze inmiddels kennisgemaakt met de andere huurders.Haar directe buurvrouw was Inez, een vrij onvriendelijk type dat constant over anderen klaagde en net als zij alleen woonde. Ze was duikinstructrice en probeerde Cameron constant over te halen lessen te nemen, maar die had tot dusver de boot afgehouden.Dan waren er haar onderburen, Becky en Bernhard, een kinderloos stel van net in de veertig. Zij compleet gestoord, hij compleet kleurloos. Cameron vermeed hen liever een beetje.Naast Becky en Bernhard op de benedenverdieping woonde een muzikant, Dominique, een vrije vogel en een goedlachse jongen met wie het meteen klikte. Al vrij snel was hij begonnen met haar te flirten en toen hij haar op een avond te eten vroeg en ze daarna nogal onschuldig had gevraagd wat toch dat gekke struikje aan het plafond in zijn gang was ("Weet je niet wat mistletoe is?"- kom hier"), was haar eigen bed die nacht onbeslapen gebleven.De volgende ochtend was ze alleen wakker geworden. Dominique was duidelijk niet een type dat om een serieuze relatie gaf en dat had hij op deze manier meteen op tafel gelegd. Wat geen probleem was, zij ook niet. Waardoor ze, nu dat tenminste helder was, zonder problemen op deze voor beide partijen ontspannen voet verder konden gaan, wat ze ook deden.En tenslotte werden de twee verdiepingen van het andere gebouw bewoond door een jong gezinnetje: Emilio en Naomi met hun dochtertje Mariposa. Ze waren erg aardig en Cameron kon het goed met hen vinden. Al snel had ze zich zelfs opgeworpen als oppas voor het kleintje, want een extra zakcentje kon ze wel gebruiken. Bovendien hield ze van kinderen.Natuurlijk waren haar werkdagen niet enkel gevuld met het sleutelen aan de wagen en het alarm, met haar neus in de boeken zitten en het repareren van de computer - die sprong nogal eens op tilt - want met enige regelmaat loeiden de sirenes. Tot dusver hadden alle klusjes zich op het eiland bevonden waar ook de kazerne was, dus was ze altijd snel ter plekke. De bibbers kreeg ze inmiddels niet meer. Charlie had gelijk gehad, alles went.Hoewel de bereikbaarheid van kavels in dit gebied een dingetje bleef.Op haar vrije dagen deed ze het huishouden, lag in het zwembad dat heel luxe bij het complex hoorde, ging naar het strand vlakbij of verkende op de jetski of met de auto de omgeving.In het centrum van Cielo Insolar was een park waar je aan verschillende activiteiten mee kon doen en omdat dat een uitstekende plek was om mensen te leren kennen, ging ze daar geregeld even heen. Om te rolschaatsen, een potje te voetballen of willekeurige voorbijgangers aan te klampen voor een potje waterballon smijten. Ze hield zich altijd een beetje in, omdat ze nogal een krachtige hand van gooien had ontwikkeld en dat werd niet door iedereen gewaardeerd. Eenmaal moest ze echter haar meerdere erkennen, toen ze een knappe jongen wist te strikken met een wel heel indrukwekkende techniek."Sorry!", riep hij lachend en wandelde verder. Even overwoog ze achter hem aan te lopen om zich voor te stellen, maar dat vond ze bij nader inzien wat al te nadrukkelijk. In plaats daarvan schoot ze dus een cabine in voor een leuk kleurtje en daarna keerde ze terug naar de jetski en ging naar huis.