Generatie 18, fotodagboek - deel 3, Dana
Eigenlijk wilde ik zo snel mogelijk op mezelf gaan wonen.
Net als Lucca kreeg ik een bedrag van mijn ouders en daar kon ik nog wat eigen geld bovenop leggen door mijn bijbaantje in de boekhandel en de schilderijen die ik al heb verkocht. Binnen de muren van Monte Castiglione stond een huisje te koop en daar woon ik nu, pal naast oom Boris. Het is perfect.Alles wat ik nodig heb stond er al in, dus ik hoefde helemaal geen meubels te kopen. Alleen de koelkast is niet zo best maar daar kan ik wel mee leven. Ik ben zo blij dat ik nu echt helemaal vrij ben! Niemand meer die aan mijn kop zeurt of me vertelt wat ik allemaal fout doe.Het eerste wat ik de ochtend nadat ik verhuisd was deed, was een brief naar Dana sturen. Gewoon om te zeggen dat ik vaak aan haar denk en dat ik het heel jammer vind dat het allemaal zo gelopen is. En dat ik inmiddels niet meer thuis woon en hoop dat we elkaar binnenkort weer eens zullen zien.Nou ja, ik kreeg een heel vriendelijk antwoord terug van haar. Dat ze blij was dat het goed met me ging en dat ze het momenteel erg druk had.In de krant hadden mijn ouders een vacature gezien voor de functie kunstbeoordeler. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin in zo'n echte baan waarbij je de hele dag moet doen wat anderen zeggen, maar ik wilde geen gedonder thuis en heb dus maar gesolliciteerd. Werd ik nog aangenomen ook.Als ik iets fijn vind aan het weer thuis zijn, dan is het wel dat ik wanneer ik wil naar Lucca en Arnon kan. Het is daar altijd gezellig en ze zijn allebei lekker relaxed. Lucca is mijn oudere broer en ik hou van hem, maar hij deed ronduit vervelend toen hij vertelde dat Dana van plan is deze kant weer op te komen en ik vervolgens mijn gezicht stom genoeg niet in de plooi kon houden en misschien iets te enthousiast 'wanneer' en 'hoe weet je dat' riep."We waren al bang dat je zo zou reageren", zei hij geërgerd, "Kijk nou maar uit met haar. Ze is je nicht, Silas, en ze brengt je het hoofd op hol omdat ze een elf is. Vraag maar eens aan oom Finn hoe het precies zit met elfen, die kan je mooie verhalen vertellen."
Oom Finn is de broer van mijn moeder en de vader van Dana en Dana's moeder is een fladderaar zoals mijn moeder haar noemt. Ze knijpt altijd een beetje met haar mond als ze dat zegt en eindigt dan met 'en ik héb hem nog gewaarschuwd'."Ze brengt me helemaal het hoofd niet op hol", zei ik boos, "ik heb al jaren geen contact met haar gehad."
Dat was misschien niet letterlijk waar, maar wel een beetje op die brief na.Omdat ik niet zo heel veel geld heb - nou ja, helemaal geen geld dus eigenlijk - ben ik maar begonnen mijn huis wat gezelliger te maken met muurschilderingen, zowel binnen als buiten. Fresco's vind ik interessanter klinken, als ik nou heel beroemd word dan maken ze van mijn huis misschien ooit wel een soort bedevaartsoord. Nee hoor, dat is een grapje, maar het is wel leuk om te doen en net zolang te prutsen tot ik tevreden ben.Overigens verpreid ik mijn 'Authentieke Kobaynes' ook vrijwillig en voor niets door de stad.
Het wordt nog niet helemaal naar waarde geschat geloof ik dus ik signeer ze maar niet.Tijdens het zomerfestival wachtte me een verrassing.
Ik had de hele dag een beetje rondgehangen en staan kletsen en het terrein versierd (keitjes zijn niet de ideale ondergrond) toen ik wat te drinken ging halen en onmiddellijk zag door wie ik werd geholpen. Zonder iets te zeggen schonk ze een beker vol en gaf hem aan - "alsjeblieft" - dus ik betaal, draai me om en loop weg. "Hoi", zegt ze toen snel en ik zeg: "Ik had je heus wel herkend onder dat hoedje." Daarna vroeg ik of ze zin had iets leuks te gaan doen als het terrein zou sluiten waarop zij antwoordde dat we dat nog wel zouden zien.Later daagde mijn vader me uit voor een potje waterballonnen gooien, maar ik verdenk hem ervan dat hij dat alleen deed om me eens lekker op mijn kop te kunnen zitten.
"Dat deed zeer", riep ik.
"Dat is om je wakker te schudden", zei hij. "Zoek liever een echt vriendinnetje."Ik haalde mijn schouders op, zei dat ik dat zelf wel uitmaakte en dat ik bovendien geen idee had waar hij het over had.
"Ik mag mijn nicht toch wel uitnodigen? Jullie vinden het toch ook niet erg als ik met Dusty afspreek?"
Toen zuchtte hij en gooide nog een waterballon naar me maar die miste.Toen het terrein sloot bleek Dana al weg te zijn en moest ik Lucca om haar adres vragen wat hij eerst niet wilde geven. Toen werd ik echt boos en vroeg waar hij nou precies zo bang voor was, ik wilde alleen met haar praten.
"Het is voor je eigen bestwil stommeling", zei hij maar gaf het adres.Ze bleek in een smerig huis te wonen met allemaal andere mensen, vreselijk, en voor ik het wist vroeg ik haar bij mij in te trekken. Ze keek me aan met die grote groene ogen van haar en lachte een beetje vreemd.
"Beter van niet, je ouders gaan me vermoorden, ze haten me. Het was sowieso niet slim om hier te komen."
"Ik heb niks met mijn ouders te maken en jij ook niet", antwoordde ik, waarop zij zei dat ze er een nachtje over zou slapen.Ik werd er eigenlijk nogal dwars van, die rare bemoeizucht van iedereen. Ik weet niet eens of ik nou wel echt verliefd ben op Dana, ik vind haar gewoon heel erg mooi. Iedereen zit vreselijk te overdrijven en volgens mij ben ik inmiddels ook geen tiener meer trouwens. De volgende ochtend bleek dat Dana er hetzelfde over dacht, want ineens stond ze op de stoep met haar koffer en zei dat ze lak had aan iedereen en bij me kwam wonen. En toen klonk er een plofje en werd ze piepklein. De koffer viel met een klap op de keien en ze begon met razendsnelle vleugeltjes rondjes om mijn hoofd te draaien, net als vroeger, en ze fluisterde ondeugende dingen in mijn oor en ik moest lachen omdat het kriebelde.Die nacht sliep ze in mijn bed, maar wie daar iets verkeerds bij denkt moet maar naar zichzelf kijken.
Dana is mijn nicht, niks meer en niks minder, en ik mag haar graag. Er gebeurde niets tussen ons, we sliepen gewoon, wat iedereen er ook van mag vinden. En de volgende dag kocht ik van het geld dat ik met mijn laatste schilderij heb verdiend een elfenhuisje voor haar waar ze in kan slapen. Dat maakte haar blij, want ze blijkt echt arm te zijn. Daarom is ze ook zo mager denk ik. Ik vind het fijn dat ik voor haar kan zorgen.Ik heb haar verteld dat ze mijn muze is en toen ze dat hoorde lachte ze als een klokje. Ze bewoog haar handen alsof ze iets aan het boetseren was tot er een klein groen sliertje tevoorschijn kwam dat trouw om me heen begon te cirkelen. Ineens kreeg ik verschrikkelijk veel zin in schilderen en wat er precies gebeurde weet ik nog steeds niet, maar het leek of mijn penseel zweefde en ik heb nog nooit een schilderij gemaakt dat me zoveel voldoening gaf. En dat zoveel opleverde, dat was ook prettig. Mijn baan heb ik namelijk weer opgezegd, komen ze thuis toch niet achter.Ik geloof dat iedereen er eerst schande van sprak dat we samenwonen en alleen mijn moeder leek me te geloven toen ik vertelde dat we echt en heus als nicht en neef leven en verder niks. "Ach", zei ze toen ineens, "en al was dat niet zo, je bent oud genoeg nu en als je op je snuit wilt gaan dan moet dat maar. Elfen zijn als water, ze glippen zo tussen je vingers door."
Ze snappen het niet, ik vind het juist prettig dat Dana een beetje ongrijpbaar is en ik vind het gezellig dat ik niet alleen ben. Boven alles inspireert ze me, ik ga steeds beter schilderen en ik weet zeker dat dat door haar komt.Ik merk wel dat ze het niet leuk vindt dat ik een djinn ben en daardoor stak ze pas bijna de keuken in de fik omdat ze zo nodig wafels wilde bakken in die aftandse oven. "Je hoeft geen wafels te bakken", zei ik nijdig terwijl ik met de brandblusser in de weer ging, "die maak ik wel en beter." Ze was helemaal van slag en ik had spijt dat ik zo boos was geworden.
De volgende dag schilderde ik een grote bos bloemen voor haar.Dana plaagt me nog steeds, maar ik laat me niet meer gek maken. Op de een of andere manier is er ook iets veranderd nu we samenwonen, ik hoef niet meer van haar te dromen, ze is er. Dus toen ik gebeld werd door Denise die aankondigde dat ze een keer langs wilde komen riep ik meteen ja leuk.
"Welke van de drie is dat?", vroeg Dana.Net voordat Denise zou komen ging ik op een ochtend de post halen, bleek er een bijennest in de brievenbus te zitten. Ze vielen me aan en ik werd van alle kanten gestoken. Ik zat onder de dikke rode bulten en heb snel Denise gebeld dat ze voorlopig beter niet kon komen omdat ik eerst moest herstellen. Was er een week zoet mee voordat ik weer een beetje toonbaar was.De avond voordat Denise zou komen deed Dana ineens iets raars. In plaats van in haar huisje te kruipen zoals normaal kwam ze naast me in bed liggen en viel in slaap. Het duurde een hele tijd voordat ikzelf in slaap viel want ik snapte er echt niks van. Zo koud was het niet buiten en bovendien is haar huisje verwarmd.De volgende ochtend was ik een beetje zenuwachtig, ik ben niet zo erg goed in gasten ontvangen. Maar het klikte meteen weer met Denise. Eigenlijk klikte het heel goed en het werd een erg gezellig weekend. We hebben alleen niet heel veel gedaan, ik wilde haar Monte Castiglione laten zien en zo maar we zijn eerlijk gezegd helemaal niet buiten geweest.Maandag ging Denise terug naar huis en ik werkte de hele dag aan een replica van Venus om te kunnen verkopen en misschien daardoor was het me helemaal niet opgevallen. Dat Dana weg was.Elfen zijn als water, mama zei het al. Maar als het je overkomt valt het je rauw op je dak.
Net als Lucca kreeg ik een bedrag van mijn ouders en daar kon ik nog wat eigen geld bovenop leggen door mijn bijbaantje in de boekhandel en de schilderijen die ik al heb verkocht. Binnen de muren van Monte Castiglione stond een huisje te koop en daar woon ik nu, pal naast oom Boris. Het is perfect.Alles wat ik nodig heb stond er al in, dus ik hoefde helemaal geen meubels te kopen. Alleen de koelkast is niet zo best maar daar kan ik wel mee leven. Ik ben zo blij dat ik nu echt helemaal vrij ben! Niemand meer die aan mijn kop zeurt of me vertelt wat ik allemaal fout doe.Het eerste wat ik de ochtend nadat ik verhuisd was deed, was een brief naar Dana sturen. Gewoon om te zeggen dat ik vaak aan haar denk en dat ik het heel jammer vind dat het allemaal zo gelopen is. En dat ik inmiddels niet meer thuis woon en hoop dat we elkaar binnenkort weer eens zullen zien.Nou ja, ik kreeg een heel vriendelijk antwoord terug van haar. Dat ze blij was dat het goed met me ging en dat ze het momenteel erg druk had.In de krant hadden mijn ouders een vacature gezien voor de functie kunstbeoordeler. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin in zo'n echte baan waarbij je de hele dag moet doen wat anderen zeggen, maar ik wilde geen gedonder thuis en heb dus maar gesolliciteerd. Werd ik nog aangenomen ook.Als ik iets fijn vind aan het weer thuis zijn, dan is het wel dat ik wanneer ik wil naar Lucca en Arnon kan. Het is daar altijd gezellig en ze zijn allebei lekker relaxed. Lucca is mijn oudere broer en ik hou van hem, maar hij deed ronduit vervelend toen hij vertelde dat Dana van plan is deze kant weer op te komen en ik vervolgens mijn gezicht stom genoeg niet in de plooi kon houden en misschien iets te enthousiast 'wanneer' en 'hoe weet je dat' riep."We waren al bang dat je zo zou reageren", zei hij geërgerd, "Kijk nou maar uit met haar. Ze is je nicht, Silas, en ze brengt je het hoofd op hol omdat ze een elf is. Vraag maar eens aan oom Finn hoe het precies zit met elfen, die kan je mooie verhalen vertellen."
Oom Finn is de broer van mijn moeder en de vader van Dana en Dana's moeder is een fladderaar zoals mijn moeder haar noemt. Ze knijpt altijd een beetje met haar mond als ze dat zegt en eindigt dan met 'en ik héb hem nog gewaarschuwd'."Ze brengt me helemaal het hoofd niet op hol", zei ik boos, "ik heb al jaren geen contact met haar gehad."
Dat was misschien niet letterlijk waar, maar wel een beetje op die brief na.Omdat ik niet zo heel veel geld heb - nou ja, helemaal geen geld dus eigenlijk - ben ik maar begonnen mijn huis wat gezelliger te maken met muurschilderingen, zowel binnen als buiten. Fresco's vind ik interessanter klinken, als ik nou heel beroemd word dan maken ze van mijn huis misschien ooit wel een soort bedevaartsoord. Nee hoor, dat is een grapje, maar het is wel leuk om te doen en net zolang te prutsen tot ik tevreden ben.Overigens verpreid ik mijn 'Authentieke Kobaynes' ook vrijwillig en voor niets door de stad.
Het wordt nog niet helemaal naar waarde geschat geloof ik dus ik signeer ze maar niet.Tijdens het zomerfestival wachtte me een verrassing.
Ik had de hele dag een beetje rondgehangen en staan kletsen en het terrein versierd (keitjes zijn niet de ideale ondergrond) toen ik wat te drinken ging halen en onmiddellijk zag door wie ik werd geholpen. Zonder iets te zeggen schonk ze een beker vol en gaf hem aan - "alsjeblieft" - dus ik betaal, draai me om en loop weg. "Hoi", zegt ze toen snel en ik zeg: "Ik had je heus wel herkend onder dat hoedje." Daarna vroeg ik of ze zin had iets leuks te gaan doen als het terrein zou sluiten waarop zij antwoordde dat we dat nog wel zouden zien.Later daagde mijn vader me uit voor een potje waterballonnen gooien, maar ik verdenk hem ervan dat hij dat alleen deed om me eens lekker op mijn kop te kunnen zitten.
"Dat deed zeer", riep ik.
"Dat is om je wakker te schudden", zei hij. "Zoek liever een echt vriendinnetje."Ik haalde mijn schouders op, zei dat ik dat zelf wel uitmaakte en dat ik bovendien geen idee had waar hij het over had.
"Ik mag mijn nicht toch wel uitnodigen? Jullie vinden het toch ook niet erg als ik met Dusty afspreek?"
Toen zuchtte hij en gooide nog een waterballon naar me maar die miste.Toen het terrein sloot bleek Dana al weg te zijn en moest ik Lucca om haar adres vragen wat hij eerst niet wilde geven. Toen werd ik echt boos en vroeg waar hij nou precies zo bang voor was, ik wilde alleen met haar praten.
"Het is voor je eigen bestwil stommeling", zei hij maar gaf het adres.Ze bleek in een smerig huis te wonen met allemaal andere mensen, vreselijk, en voor ik het wist vroeg ik haar bij mij in te trekken. Ze keek me aan met die grote groene ogen van haar en lachte een beetje vreemd.
"Beter van niet, je ouders gaan me vermoorden, ze haten me. Het was sowieso niet slim om hier te komen."
"Ik heb niks met mijn ouders te maken en jij ook niet", antwoordde ik, waarop zij zei dat ze er een nachtje over zou slapen.Ik werd er eigenlijk nogal dwars van, die rare bemoeizucht van iedereen. Ik weet niet eens of ik nou wel echt verliefd ben op Dana, ik vind haar gewoon heel erg mooi. Iedereen zit vreselijk te overdrijven en volgens mij ben ik inmiddels ook geen tiener meer trouwens. De volgende ochtend bleek dat Dana er hetzelfde over dacht, want ineens stond ze op de stoep met haar koffer en zei dat ze lak had aan iedereen en bij me kwam wonen. En toen klonk er een plofje en werd ze piepklein. De koffer viel met een klap op de keien en ze begon met razendsnelle vleugeltjes rondjes om mijn hoofd te draaien, net als vroeger, en ze fluisterde ondeugende dingen in mijn oor en ik moest lachen omdat het kriebelde.Die nacht sliep ze in mijn bed, maar wie daar iets verkeerds bij denkt moet maar naar zichzelf kijken.
Dana is mijn nicht, niks meer en niks minder, en ik mag haar graag. Er gebeurde niets tussen ons, we sliepen gewoon, wat iedereen er ook van mag vinden. En de volgende dag kocht ik van het geld dat ik met mijn laatste schilderij heb verdiend een elfenhuisje voor haar waar ze in kan slapen. Dat maakte haar blij, want ze blijkt echt arm te zijn. Daarom is ze ook zo mager denk ik. Ik vind het fijn dat ik voor haar kan zorgen.Ik heb haar verteld dat ze mijn muze is en toen ze dat hoorde lachte ze als een klokje. Ze bewoog haar handen alsof ze iets aan het boetseren was tot er een klein groen sliertje tevoorschijn kwam dat trouw om me heen begon te cirkelen. Ineens kreeg ik verschrikkelijk veel zin in schilderen en wat er precies gebeurde weet ik nog steeds niet, maar het leek of mijn penseel zweefde en ik heb nog nooit een schilderij gemaakt dat me zoveel voldoening gaf. En dat zoveel opleverde, dat was ook prettig. Mijn baan heb ik namelijk weer opgezegd, komen ze thuis toch niet achter.Ik geloof dat iedereen er eerst schande van sprak dat we samenwonen en alleen mijn moeder leek me te geloven toen ik vertelde dat we echt en heus als nicht en neef leven en verder niks. "Ach", zei ze toen ineens, "en al was dat niet zo, je bent oud genoeg nu en als je op je snuit wilt gaan dan moet dat maar. Elfen zijn als water, ze glippen zo tussen je vingers door."
Ze snappen het niet, ik vind het juist prettig dat Dana een beetje ongrijpbaar is en ik vind het gezellig dat ik niet alleen ben. Boven alles inspireert ze me, ik ga steeds beter schilderen en ik weet zeker dat dat door haar komt.Ik merk wel dat ze het niet leuk vindt dat ik een djinn ben en daardoor stak ze pas bijna de keuken in de fik omdat ze zo nodig wafels wilde bakken in die aftandse oven. "Je hoeft geen wafels te bakken", zei ik nijdig terwijl ik met de brandblusser in de weer ging, "die maak ik wel en beter." Ze was helemaal van slag en ik had spijt dat ik zo boos was geworden.
De volgende dag schilderde ik een grote bos bloemen voor haar.Dana plaagt me nog steeds, maar ik laat me niet meer gek maken. Op de een of andere manier is er ook iets veranderd nu we samenwonen, ik hoef niet meer van haar te dromen, ze is er. Dus toen ik gebeld werd door Denise die aankondigde dat ze een keer langs wilde komen riep ik meteen ja leuk.
"Welke van de drie is dat?", vroeg Dana.Net voordat Denise zou komen ging ik op een ochtend de post halen, bleek er een bijennest in de brievenbus te zitten. Ze vielen me aan en ik werd van alle kanten gestoken. Ik zat onder de dikke rode bulten en heb snel Denise gebeld dat ze voorlopig beter niet kon komen omdat ik eerst moest herstellen. Was er een week zoet mee voordat ik weer een beetje toonbaar was.De avond voordat Denise zou komen deed Dana ineens iets raars. In plaats van in haar huisje te kruipen zoals normaal kwam ze naast me in bed liggen en viel in slaap. Het duurde een hele tijd voordat ikzelf in slaap viel want ik snapte er echt niks van. Zo koud was het niet buiten en bovendien is haar huisje verwarmd.De volgende ochtend was ik een beetje zenuwachtig, ik ben niet zo erg goed in gasten ontvangen. Maar het klikte meteen weer met Denise. Eigenlijk klikte het heel goed en het werd een erg gezellig weekend. We hebben alleen niet heel veel gedaan, ik wilde haar Monte Castiglione laten zien en zo maar we zijn eerlijk gezegd helemaal niet buiten geweest.Maandag ging Denise terug naar huis en ik werkte de hele dag aan een replica van Venus om te kunnen verkopen en misschien daardoor was het me helemaal niet opgevallen. Dat Dana weg was.Elfen zijn als water, mama zei het al. Maar als het je overkomt valt het je rauw op je dak.