Generatie 13 - deel 4, Het afscheid
Niet lang hierna was het feest op de boerderij: kleine Pepe werd grote Pepe. Mama Lizzy was apetrots op haar volwassen zoon en liet dat ook duidelijk merken. En verder was alleen Frances er om het te vieren, want Lindsey was aan het werk en de laatste tijd sowieso vaak afwezig."Ik vind het wel fijn om te weten waar je steeds uithangt eigenlijk", zei Frances een beetje bozig. "Ben je bij Gabriella?"
"Ook", antwoordde Lindsey, "maar ik slaap ook wel eens een nachtje bij mijn ouders."
Een beetje bevreemd keek Frances hem aan, maar ze ging er verder niet op in.De volgende ochtend echter, nadat hij gedoucht had, ging Lindsey naar zijn balkon en dacht na over haar gevraag. Hij wist dat hij de stap die hij onherroepelijk ging zetten alleen maar uitstelde omdat die zo onomkeerbaar was. Maar hij wist ook dat het voor zijn eigen gemoedsrust beter was de knoop nu door te hakken. Nog een laatste maal keek hij uit over het rustige meer, dat vijf jaar lang zijn uitzicht geweest was. Toen liep hij naar beneden.Zoals gewoonlijk trof hij Frances bij Marron aan en hij riep haar bij zich.
"Ik ga verhuizen, Fran", zei hij zo monter mogelijk.
Even was het of Frances een klap met een hamer kreeg. "Wat....?", was alles wat ze kon uitbrengen.
"Ik heb het heerlijk gehad hier, ik hou van de boerderij en van deze plek, maar de tijd is gekomen dat we onze eigen levens gaan leiden."
Frances werd vuurrood en begon te stotteren. Dat dat helemaal niet kon, hoe dat dan met Lizzy moest die immers helemaal zijn hondje was, en met Pepe en de vogels. En met haar. Ze hadden het toch fijn hier met z'n allen?Eerlijk gezegd was Lindsey een beetje verbaasd over haar reactie en ook wel gevleid."Je gaat trouwen, Fran", lachte hij. "Over een paar jaar lopen er hier kleine kindertjes rond. Daar pas ik toch niet tussen?"
"Daar pas jij best tussen", riep ze heftig. "De boerderij is groot genoeg voor ons allemaal! Jouw slaapkamer blijft gewoon van jou en van de hobbykamer kunnen we later een kinderkamer maken als het moet!"Glimlachend schudde hij zijn hoofd en stapte achteruit. Hij had volstrekt geen zin om te gaan discussiëren over iets wat voor hem al vaststond. Dus zei hij dat hij erover zou nadenken en wandelde naar zijn auto.Toen hij weg was liep Frances een tijdje met haar ziel onder haar arm door het huis. Hier had ze geen rekening mee gehouden en ze snapte het ook echt niet. Lindsey hoorde bij de boerderij en in haar leven als Marron en de honden. Als de bomen rond het huis, het meer en de bergen. Ze werd heen en weer geslingerd tussen verontwaardiging en zelfs iets van wanhoop. De rest van de dag vocht ze tegen haar tranen en toen Alejandro later belde met de vraag of hij langs kon komen, zei ze dat ze hoofdpijn had en vroeg naar bed ging.Omdat Lindsey nog geen eigen huis had gevonden, woonde hij zolang bij zijn ouders in. Hij vulde zijn dagen met werken, een beetje gitaarspelen en op bed liggen. Met name Dylan snapte er niks van, maar Caitlin begon langzamerhand door te krijgen wat er aan de hand was."Als de zaken er zo voor staan, waarom doe je er dan niks aan!?", fluisterde ze op een nacht, toen ze hem weer eens piekerend aantrof. "Vertél haar dan wat je voor haar voelt."
"Ikke niet", bromde hij. "Ze is weg van die man en voor mij voelt ze eenvoudigweg niks. Vriendschap, maar niks meer. Ik ga mezelf niet weer voor schut zetten."De volgende dag mengde Dylan zich in het gesprek. "Ik hoorde jullie wel met elkaar sissen vannacht", zei hij. "Je bent gewoon een ontstellende stomkop geweest."
"Dylan!", riep Caitlin geschokt. "Wat kun jij toch gevoelloos uit de hoek komen!"
"Ik meen het. Je hebt je eigen glazen ingegooid, mijn beste jongen. Eerst smijt je haar walgend van je af en vervolgens hang je dat aan de grote klok. Dat pikken meisjes niet."
"Dat was stom ja, maar jaren geleden", riep Lindsey uit. "Moet je die ouwe koe uit de sloot halen?""Ja, sindsdien pak je het stukken slimmer aan. Zo neem je het op tegen een van de grootste charmeurs in dit dorp, door te gaan zeggen dat ze modderoogjes heeft. Heel kansrijk."
"Lindsey is gewoon eerlijk, dat is veel meer waard dan die mooie praatjes", wierp Caitlin zich er tussen.
"Is het eerlijk om tegen een meisje te zeggen dat ze modderoogjes heeft, als je eigenlijk iets heel anders vindt?", vroeg Dylan fijntjes.Lindsey keek hem ongelukkig aan. "Modderpoeltjes. En dat was een grapje. Ze moet altijd lachen om mijn grapjes. Ik vond hem best leuk." Onwillekeurig moest hij grinniken bij de herinnering.
"Eerlijk is eerlijk, Dylan, dat soort humor hebben jij en Evelyn ook onderling", zei Caitlin.
"Ja, maar Frances is een vrouw. En vrouwen zijn nu eenmaal overgevoelig", besloot Dylan.
"Ik ben echt zo benieuwd op welke bank jij slaapt vannacht", zei Caitlin, maar stiekem vond ze dat haar man wel een beetje gelijk had.Intussen was Frances de klap te boven. De volgende ochtend al had ze alles in een ander licht bezien en besefte ze dat Lindsey gelijk had. Het was eigenlijk ook veel beter als Alejandro en zij alle ruimte zouden krijgen voor elkaar. En datgene wat ze met Lindsey had opgebouwd, dat zou ze nu met haar verloofde gaan opbouwen. Aan kinderen moest ze voorlopig nog niet denken. Met het wedstrijd springen ging het steeds beter - ze was zelfs al een keer eerste geworden - en ze voelde dat er nog veel meer in zat. Voorlopig wilde ze al haar aandacht daarop richten.En Lindsey woonde per slot van rekening niet aan het andere eind van de wereld. Ze kon hem net zo vaak bezoeken als ze wilde, hij zou altijd haar vriend blijven. En terwijl ze het leven op het boerderijtje gaande hield, begon ze zich langzamerhand voor te bereiden op de bruiloft.Op een dag nam ze Pepe mee naar een nieuw park, dat onlangs geopend was in Emblesight. Ze was er meteen verliefd op. In het midden was een heuveltje waarop ze heerlijk kon gaan zitten lezen, terwijl Pepe zich naar hartelust kon vermaken met andere beesten op de speciale speelweide. Bovendien was het park prachtig en kleurrijk, terwijl ze ook wat zeldzame planten signaleerde."Mag je die geldzakjes gewoon plukken?", vroeg ze aan een voorbijganger.
"Ja hoor", antwoordde die, "het is hier een openbare plek. Maar nu ben ik u voor." Tegen de avond reed ze naar het centrum om nog even een boodschap te doen, toen ze ineens een wild paard zag. Voorzichtig naderde ze het dier, maar dat steigerde wild en draafde toen weg. Iets in Frances wilde niet opgeven en terwijl Pepe ergens onder een boom in slaap sukkelde, begon ze het paard voorzichtig te volgen. Nog een paar maal vluchtte het, maar toen bedacht Frances dat ze zelfgemaakte paardenhaver op zak had. Daarmee won ze snel zijn vertrouwen.Uiteindelijk galoppeerde hij weg en Frances had ineens enorme behoefte haar ervaring met Lindsey te delen, omdat hij een tijdje geleden ook zo'n ontmoeting had gehad met een eenhoorn.Ze haalde dus Pepe en reed naar het huis van de familie Thomas, waar Caitlin haar vertelde dat Lindsey net gebeld had dat hij bij Gabriella was. Even voelde Frances een kleine steek.
"Hebben jullie al een datum geprikt voor het huwelijk?", vroeg Dylan.
"Nog niet, maar jullie krijgen een uitnodiging", lachte Frances vrolijk.Toen ze 's avonds in bed wilde stappen zag ze dat Lizzy daar lag, met de treurigste ogen denkbaar. En heel even kreeg ze het weer te kwaad.
"Jij mist hem ook, hè? Hij laat ons mooi in de steek, Liz", zei ze somber. "Dat hij jou hier zo achterlaat, daar snap ik echt niks van."Een halve maand later liep ze stomtoevallig haar toekomstige schoonvader tegen het lijf. Ze kende hem niet alleen omdat hij Alejandro's vader was, maar ook omdat hij de eigenaar was van de manege en daar dus vaak rondliep."Zo", zei hij vriendelijk, "ik heb jullie uitnodiging ontvangen, het gaat er dus toch van komen. Die eigenwijze zoon van me."
Verward keek Frances hem aan. "Hoe... bedoelt u dat?", vroeg ze aarzelend.
Waarop de man een hele verhandeling begon te houden over volbloed paarden en dat hij maar eerlijk zou zijn tegen haar, dat hij gehoopt had op een Spaanse vrouw voor zijn erfgenaam.Ik heb hem gezegd: "Jongen, de zee is groot en vol met vis. Je moet niet de eerste de beste vangen die langskomt." En toen heb ik hem een aantal maanden weggestuurd, naar kennissen met een paar mooie dochters. Eerst wilde hij niet gaan, omdat hij bang was dat je iets met die huisgenoot van je zou krijgen. "Geef haar een paard cadeau, ik heb er nog wel een staan", heb ik hem toen aangeraden, "dan is ze even zoet en wacht ze op je als het niets wordt." En dat klopt, Bonito - of Marron zoals jij hem noemt - heeft een gunstig effect op je gehad. Ik moet zeggen, je bent me alleszins meegevallen.Thuis vond ze Alejandro - die inmiddels een sleutel had - op de sporttoestellen en met een iets te hoog stemmetje zei ze dat ze met hem wilde spreken. "Oei", lachte hij, "wat zie je er verhit uit. Ik kom zo, dan mag je het me vertellen."Niet veel later had hij zijn bravoure laten varen en keek haar betrapt aan."Ik ben niet blij dat hij je dat verteld heeft", zei hij. "Ik zal eerlijk tegen je zijn. Ja, ik heb bij vrienden van mijn ouders gelogeerd en ja, ik ging met de gedachte dat ik er misschien de vrouw van mijn dromen tegen zou komen. Maar hoe mooi de Spaanse dochters ook waren, ze verbleekten bij de herinnering aan jou. Jij bent net een prinsesje, zo mooi en blond. Wij gaan samen de prachtigste kindertjes krijgen!""Maar bedoel je daar nou mee dat ik niet de vrouw van je dromen ben?", vroeg Frances verbouwereerd."Is het niet duidelijk dat je dat wel bent?", vroeg hij, terwijl hij haar in zijn armen nam. "Ik heb toch voor jou gekozen?"
"Jawel...", antwoordde Frances weifelend. "Maar je bent wel op zoek gegaan naar iemand anders. Heb je soms ook...?"
"Met de hand op mijn hart, nee!", riep Alejandro geschokt. "Snap je niet dat het van mijn ouders moest? Er is er maar één en dat ben jij. Jij bent perfect!"
"Oké", zei Frances zacht, "ik geloof je. Maar ik had het toch fijn gevonden als je meteen eerlijk was geweest tegen me."Een week voor de trouwdag hadden de vriendinnen van Frances een vrijgezellenavond voor haar georganiseerd."Straks zit je middenin de luiers, Frances", hadden Gwendoline en Kiyomi gegiecheld. "Nog een laatste keer van je vrijheid genieten, dat hoort er gewoon bij!" "Ik denk echt nog niet aan kinderen, hoor", lachte Frances. "Maar ik ben natuurlijk altijd in voor een feestje."Ze hadden ook Carlotta Shue en Rosalyn uitgenodigd en het werd een geweldige avond.Op een bepaald moment nam Gwendoline het woord en richtte zich tot haar vriendin."Frances, als we heel eerlijk zijn, hebben we heel lang verwacht dat je aan Lindsey zou blijven kleven. We zijn dan ook heel blij dat je iets exotischer hebt uitgezocht: Alejandro is geweldig! Ik wil het glas heffen op Alejandro!"Ze begonnen hard te schateren, hieven hun glazen en Frances grinnikte een beetje schaapachtig mee, waarna Gwendoline een fles champagne op haar losliet.Tegen elven werd er aangebeld en meldde zich een jongeman, die een spannend dansje kwam verzorgen."Ik ben Pepijn Grens", stelde hij zich voor. "Waar kan ik mijn geluidsapparatuur kwijt?"
"Zeg maar rustig Pepijn Grenzeloos", giechelde Gwendoline tegen Kiyomi en verwees hem naar de keuken. De sfeer was inmiddels supermelig en gierend van de lach begonnen de dames mee te dansen met Pepijn.Op dat moment kwam Lindsey binnenwandelen, keek verlegen om zich heen en vroeg toen bedeesd: "Frances, kan ik je eventjes spreken?"Verbaasd wandelde Frances achter hem aan de hal in, waar hij zich eerst verontschuldigde. "Sorry, ik wist niet dat je een feestje had.""Geeft niet joh", lachte Frances uitgelaten. "Kom je zeggen dat je weer hier komt wonen?"
"Hè? Nee, nee natuurlijk niet. Nee, ik kom om een gunst vragen. Ik mis Lizzy enorm en wil haar heel graag meenemen nu ik wegga. Maar als je het niet wilt snap ik dat natuurlijk. Uiteindelijk is ze jouw hond."Onmiddellijk was elk greintje feeststemming verdwenen bij Frances. "Wat bedoel je 'nu je weggaat'? Waar ga je heen?"
"Hebben je ouders dat nog niet verteld? Ik ga Emblesight verlaten. Ik verhuis naar Amerika."
Toen hij zag dat ze weer wilde gaan protesteren had hij er ineens genoeg van."Hou op, Frances! Jij heb jouw leven, ik het mijne. Ik heb geen zin om me constant te moeten verantwoorden voor mijn beslissingen."Ze schrok van zijn uitval en mompelde toen dat Lizzy van hem was. "Ze mist je ontzettend", zei ze, terwijl de tranen in haar ogen sprongen. Daarna omhelsde ze hem stevig en had even totaal geen zin om hem ooit nog los te laten."Frances, ik stik", zei Lindsey ongemakkelijk. "Ik moet nu gaan."
"Oh ja, sorry", zei ze zacht en liet hem los. "Tot ziens dan. Veel geluk."
"Dank je", knikte hij en verliet het huis, terwijl Lizzy vrolijk met hem mee huppelde.Frances ging op de bank zitten en Rosalyn nam plaats naast haar. "Wat is er?", vroeg ze zacht.
"Hij gaat weg, gewoon helemaal weg. Wist jij het al?", zei Frances monotoon.
"Ik hoorde het vanmiddag, ja. Wat is er tussen jou en Lindsey, Frances?"
"Niks!", snauwde Frances. "Ik vind het alleen stom. Al die jaren zijn we vrienden en nu ineens laat hij alles en iedereen in de steek."
Rosalyn sloeg een arm om haar heen en zo zaten ze een poosje. Daarna ging het feest nog door tot vroeg in de morgen, maar helemaal genieten kon Frances er niet meer van.De volgende ochtend liep ze naar Marron. "Jij bent geloof ik de enige op wie ik nog echt kan vertrouwen", zei ze dramatisch, terwijl ze hem knuffelde. En toen, zich vermannend: "Ach, ik moet niet zo raar doen. Volgende week ben ik een getrouwde vrouw en begin ik aan een nieuw leven. En wij, wij gaan samen nog heel veel wedstrijden winnen!"En zo brak de ochtend aan van haar bruiloft.
"Ook", antwoordde Lindsey, "maar ik slaap ook wel eens een nachtje bij mijn ouders."
Een beetje bevreemd keek Frances hem aan, maar ze ging er verder niet op in.De volgende ochtend echter, nadat hij gedoucht had, ging Lindsey naar zijn balkon en dacht na over haar gevraag. Hij wist dat hij de stap die hij onherroepelijk ging zetten alleen maar uitstelde omdat die zo onomkeerbaar was. Maar hij wist ook dat het voor zijn eigen gemoedsrust beter was de knoop nu door te hakken. Nog een laatste maal keek hij uit over het rustige meer, dat vijf jaar lang zijn uitzicht geweest was. Toen liep hij naar beneden.Zoals gewoonlijk trof hij Frances bij Marron aan en hij riep haar bij zich.
"Ik ga verhuizen, Fran", zei hij zo monter mogelijk.
Even was het of Frances een klap met een hamer kreeg. "Wat....?", was alles wat ze kon uitbrengen.
"Ik heb het heerlijk gehad hier, ik hou van de boerderij en van deze plek, maar de tijd is gekomen dat we onze eigen levens gaan leiden."
Frances werd vuurrood en begon te stotteren. Dat dat helemaal niet kon, hoe dat dan met Lizzy moest die immers helemaal zijn hondje was, en met Pepe en de vogels. En met haar. Ze hadden het toch fijn hier met z'n allen?Eerlijk gezegd was Lindsey een beetje verbaasd over haar reactie en ook wel gevleid."Je gaat trouwen, Fran", lachte hij. "Over een paar jaar lopen er hier kleine kindertjes rond. Daar pas ik toch niet tussen?"
"Daar pas jij best tussen", riep ze heftig. "De boerderij is groot genoeg voor ons allemaal! Jouw slaapkamer blijft gewoon van jou en van de hobbykamer kunnen we later een kinderkamer maken als het moet!"Glimlachend schudde hij zijn hoofd en stapte achteruit. Hij had volstrekt geen zin om te gaan discussiëren over iets wat voor hem al vaststond. Dus zei hij dat hij erover zou nadenken en wandelde naar zijn auto.Toen hij weg was liep Frances een tijdje met haar ziel onder haar arm door het huis. Hier had ze geen rekening mee gehouden en ze snapte het ook echt niet. Lindsey hoorde bij de boerderij en in haar leven als Marron en de honden. Als de bomen rond het huis, het meer en de bergen. Ze werd heen en weer geslingerd tussen verontwaardiging en zelfs iets van wanhoop. De rest van de dag vocht ze tegen haar tranen en toen Alejandro later belde met de vraag of hij langs kon komen, zei ze dat ze hoofdpijn had en vroeg naar bed ging.Omdat Lindsey nog geen eigen huis had gevonden, woonde hij zolang bij zijn ouders in. Hij vulde zijn dagen met werken, een beetje gitaarspelen en op bed liggen. Met name Dylan snapte er niks van, maar Caitlin begon langzamerhand door te krijgen wat er aan de hand was."Als de zaken er zo voor staan, waarom doe je er dan niks aan!?", fluisterde ze op een nacht, toen ze hem weer eens piekerend aantrof. "Vertél haar dan wat je voor haar voelt."
"Ikke niet", bromde hij. "Ze is weg van die man en voor mij voelt ze eenvoudigweg niks. Vriendschap, maar niks meer. Ik ga mezelf niet weer voor schut zetten."De volgende dag mengde Dylan zich in het gesprek. "Ik hoorde jullie wel met elkaar sissen vannacht", zei hij. "Je bent gewoon een ontstellende stomkop geweest."
"Dylan!", riep Caitlin geschokt. "Wat kun jij toch gevoelloos uit de hoek komen!"
"Ik meen het. Je hebt je eigen glazen ingegooid, mijn beste jongen. Eerst smijt je haar walgend van je af en vervolgens hang je dat aan de grote klok. Dat pikken meisjes niet."
"Dat was stom ja, maar jaren geleden", riep Lindsey uit. "Moet je die ouwe koe uit de sloot halen?""Ja, sindsdien pak je het stukken slimmer aan. Zo neem je het op tegen een van de grootste charmeurs in dit dorp, door te gaan zeggen dat ze modderoogjes heeft. Heel kansrijk."
"Lindsey is gewoon eerlijk, dat is veel meer waard dan die mooie praatjes", wierp Caitlin zich er tussen.
"Is het eerlijk om tegen een meisje te zeggen dat ze modderoogjes heeft, als je eigenlijk iets heel anders vindt?", vroeg Dylan fijntjes.Lindsey keek hem ongelukkig aan. "Modderpoeltjes. En dat was een grapje. Ze moet altijd lachen om mijn grapjes. Ik vond hem best leuk." Onwillekeurig moest hij grinniken bij de herinnering.
"Eerlijk is eerlijk, Dylan, dat soort humor hebben jij en Evelyn ook onderling", zei Caitlin.
"Ja, maar Frances is een vrouw. En vrouwen zijn nu eenmaal overgevoelig", besloot Dylan.
"Ik ben echt zo benieuwd op welke bank jij slaapt vannacht", zei Caitlin, maar stiekem vond ze dat haar man wel een beetje gelijk had.Intussen was Frances de klap te boven. De volgende ochtend al had ze alles in een ander licht bezien en besefte ze dat Lindsey gelijk had. Het was eigenlijk ook veel beter als Alejandro en zij alle ruimte zouden krijgen voor elkaar. En datgene wat ze met Lindsey had opgebouwd, dat zou ze nu met haar verloofde gaan opbouwen. Aan kinderen moest ze voorlopig nog niet denken. Met het wedstrijd springen ging het steeds beter - ze was zelfs al een keer eerste geworden - en ze voelde dat er nog veel meer in zat. Voorlopig wilde ze al haar aandacht daarop richten.En Lindsey woonde per slot van rekening niet aan het andere eind van de wereld. Ze kon hem net zo vaak bezoeken als ze wilde, hij zou altijd haar vriend blijven. En terwijl ze het leven op het boerderijtje gaande hield, begon ze zich langzamerhand voor te bereiden op de bruiloft.Op een dag nam ze Pepe mee naar een nieuw park, dat onlangs geopend was in Emblesight. Ze was er meteen verliefd op. In het midden was een heuveltje waarop ze heerlijk kon gaan zitten lezen, terwijl Pepe zich naar hartelust kon vermaken met andere beesten op de speciale speelweide. Bovendien was het park prachtig en kleurrijk, terwijl ze ook wat zeldzame planten signaleerde."Mag je die geldzakjes gewoon plukken?", vroeg ze aan een voorbijganger.
"Ja hoor", antwoordde die, "het is hier een openbare plek. Maar nu ben ik u voor." Tegen de avond reed ze naar het centrum om nog even een boodschap te doen, toen ze ineens een wild paard zag. Voorzichtig naderde ze het dier, maar dat steigerde wild en draafde toen weg. Iets in Frances wilde niet opgeven en terwijl Pepe ergens onder een boom in slaap sukkelde, begon ze het paard voorzichtig te volgen. Nog een paar maal vluchtte het, maar toen bedacht Frances dat ze zelfgemaakte paardenhaver op zak had. Daarmee won ze snel zijn vertrouwen.Uiteindelijk galoppeerde hij weg en Frances had ineens enorme behoefte haar ervaring met Lindsey te delen, omdat hij een tijdje geleden ook zo'n ontmoeting had gehad met een eenhoorn.Ze haalde dus Pepe en reed naar het huis van de familie Thomas, waar Caitlin haar vertelde dat Lindsey net gebeld had dat hij bij Gabriella was. Even voelde Frances een kleine steek.
"Hebben jullie al een datum geprikt voor het huwelijk?", vroeg Dylan.
"Nog niet, maar jullie krijgen een uitnodiging", lachte Frances vrolijk.Toen ze 's avonds in bed wilde stappen zag ze dat Lizzy daar lag, met de treurigste ogen denkbaar. En heel even kreeg ze het weer te kwaad.
"Jij mist hem ook, hè? Hij laat ons mooi in de steek, Liz", zei ze somber. "Dat hij jou hier zo achterlaat, daar snap ik echt niks van."Een halve maand later liep ze stomtoevallig haar toekomstige schoonvader tegen het lijf. Ze kende hem niet alleen omdat hij Alejandro's vader was, maar ook omdat hij de eigenaar was van de manege en daar dus vaak rondliep."Zo", zei hij vriendelijk, "ik heb jullie uitnodiging ontvangen, het gaat er dus toch van komen. Die eigenwijze zoon van me."
Verward keek Frances hem aan. "Hoe... bedoelt u dat?", vroeg ze aarzelend.
Waarop de man een hele verhandeling begon te houden over volbloed paarden en dat hij maar eerlijk zou zijn tegen haar, dat hij gehoopt had op een Spaanse vrouw voor zijn erfgenaam.Ik heb hem gezegd: "Jongen, de zee is groot en vol met vis. Je moet niet de eerste de beste vangen die langskomt." En toen heb ik hem een aantal maanden weggestuurd, naar kennissen met een paar mooie dochters. Eerst wilde hij niet gaan, omdat hij bang was dat je iets met die huisgenoot van je zou krijgen. "Geef haar een paard cadeau, ik heb er nog wel een staan", heb ik hem toen aangeraden, "dan is ze even zoet en wacht ze op je als het niets wordt." En dat klopt, Bonito - of Marron zoals jij hem noemt - heeft een gunstig effect op je gehad. Ik moet zeggen, je bent me alleszins meegevallen.Thuis vond ze Alejandro - die inmiddels een sleutel had - op de sporttoestellen en met een iets te hoog stemmetje zei ze dat ze met hem wilde spreken. "Oei", lachte hij, "wat zie je er verhit uit. Ik kom zo, dan mag je het me vertellen."Niet veel later had hij zijn bravoure laten varen en keek haar betrapt aan."Ik ben niet blij dat hij je dat verteld heeft", zei hij. "Ik zal eerlijk tegen je zijn. Ja, ik heb bij vrienden van mijn ouders gelogeerd en ja, ik ging met de gedachte dat ik er misschien de vrouw van mijn dromen tegen zou komen. Maar hoe mooi de Spaanse dochters ook waren, ze verbleekten bij de herinnering aan jou. Jij bent net een prinsesje, zo mooi en blond. Wij gaan samen de prachtigste kindertjes krijgen!""Maar bedoel je daar nou mee dat ik niet de vrouw van je dromen ben?", vroeg Frances verbouwereerd."Is het niet duidelijk dat je dat wel bent?", vroeg hij, terwijl hij haar in zijn armen nam. "Ik heb toch voor jou gekozen?"
"Jawel...", antwoordde Frances weifelend. "Maar je bent wel op zoek gegaan naar iemand anders. Heb je soms ook...?"
"Met de hand op mijn hart, nee!", riep Alejandro geschokt. "Snap je niet dat het van mijn ouders moest? Er is er maar één en dat ben jij. Jij bent perfect!"
"Oké", zei Frances zacht, "ik geloof je. Maar ik had het toch fijn gevonden als je meteen eerlijk was geweest tegen me."Een week voor de trouwdag hadden de vriendinnen van Frances een vrijgezellenavond voor haar georganiseerd."Straks zit je middenin de luiers, Frances", hadden Gwendoline en Kiyomi gegiecheld. "Nog een laatste keer van je vrijheid genieten, dat hoort er gewoon bij!" "Ik denk echt nog niet aan kinderen, hoor", lachte Frances. "Maar ik ben natuurlijk altijd in voor een feestje."Ze hadden ook Carlotta Shue en Rosalyn uitgenodigd en het werd een geweldige avond.Op een bepaald moment nam Gwendoline het woord en richtte zich tot haar vriendin."Frances, als we heel eerlijk zijn, hebben we heel lang verwacht dat je aan Lindsey zou blijven kleven. We zijn dan ook heel blij dat je iets exotischer hebt uitgezocht: Alejandro is geweldig! Ik wil het glas heffen op Alejandro!"Ze begonnen hard te schateren, hieven hun glazen en Frances grinnikte een beetje schaapachtig mee, waarna Gwendoline een fles champagne op haar losliet.Tegen elven werd er aangebeld en meldde zich een jongeman, die een spannend dansje kwam verzorgen."Ik ben Pepijn Grens", stelde hij zich voor. "Waar kan ik mijn geluidsapparatuur kwijt?"
"Zeg maar rustig Pepijn Grenzeloos", giechelde Gwendoline tegen Kiyomi en verwees hem naar de keuken. De sfeer was inmiddels supermelig en gierend van de lach begonnen de dames mee te dansen met Pepijn.Op dat moment kwam Lindsey binnenwandelen, keek verlegen om zich heen en vroeg toen bedeesd: "Frances, kan ik je eventjes spreken?"Verbaasd wandelde Frances achter hem aan de hal in, waar hij zich eerst verontschuldigde. "Sorry, ik wist niet dat je een feestje had.""Geeft niet joh", lachte Frances uitgelaten. "Kom je zeggen dat je weer hier komt wonen?"
"Hè? Nee, nee natuurlijk niet. Nee, ik kom om een gunst vragen. Ik mis Lizzy enorm en wil haar heel graag meenemen nu ik wegga. Maar als je het niet wilt snap ik dat natuurlijk. Uiteindelijk is ze jouw hond."Onmiddellijk was elk greintje feeststemming verdwenen bij Frances. "Wat bedoel je 'nu je weggaat'? Waar ga je heen?"
"Hebben je ouders dat nog niet verteld? Ik ga Emblesight verlaten. Ik verhuis naar Amerika."
Toen hij zag dat ze weer wilde gaan protesteren had hij er ineens genoeg van."Hou op, Frances! Jij heb jouw leven, ik het mijne. Ik heb geen zin om me constant te moeten verantwoorden voor mijn beslissingen."Ze schrok van zijn uitval en mompelde toen dat Lizzy van hem was. "Ze mist je ontzettend", zei ze, terwijl de tranen in haar ogen sprongen. Daarna omhelsde ze hem stevig en had even totaal geen zin om hem ooit nog los te laten."Frances, ik stik", zei Lindsey ongemakkelijk. "Ik moet nu gaan."
"Oh ja, sorry", zei ze zacht en liet hem los. "Tot ziens dan. Veel geluk."
"Dank je", knikte hij en verliet het huis, terwijl Lizzy vrolijk met hem mee huppelde.Frances ging op de bank zitten en Rosalyn nam plaats naast haar. "Wat is er?", vroeg ze zacht.
"Hij gaat weg, gewoon helemaal weg. Wist jij het al?", zei Frances monotoon.
"Ik hoorde het vanmiddag, ja. Wat is er tussen jou en Lindsey, Frances?"
"Niks!", snauwde Frances. "Ik vind het alleen stom. Al die jaren zijn we vrienden en nu ineens laat hij alles en iedereen in de steek."
Rosalyn sloeg een arm om haar heen en zo zaten ze een poosje. Daarna ging het feest nog door tot vroeg in de morgen, maar helemaal genieten kon Frances er niet meer van.De volgende ochtend liep ze naar Marron. "Jij bent geloof ik de enige op wie ik nog echt kan vertrouwen", zei ze dramatisch, terwijl ze hem knuffelde. En toen, zich vermannend: "Ach, ik moet niet zo raar doen. Volgende week ben ik een getrouwde vrouw en begin ik aan een nieuw leven. En wij, wij gaan samen nog heel veel wedstrijden winnen!"En zo brak de ochtend aan van haar bruiloft.