Generatie 13 - deel 1, Veranderingen
Nu Rosalyn geen geest meer was maar een echte Sim, vond ze het moment gekomen om eindelijk op zichzelf te gaan wonen en een baan te zoeken. Doordat ze haar hele jeugd met een hengel in het riet had gestaan, had ze niet heel veel vrienden en verkering had ze ook nog nooit gehad. Maar Evelyn en Julia twijfelden er niet aan dat dat snel goed zou komen: een opgeruimder mens bestond er niet. Ze herkenden eindelijk het vrolijke, lieve meisje terug dat ze geweest was toen ze nog een peutertje was."Ik heb een heel leuk huisje gevonden aan de rand van het dorp", vertelde ze drie weken na haar metamorfose. Ze had besloten – hoe kon het ook anders – professioneel visser te worden.
"We kopen het voor je", zei Evelyn. Niet veel later was de koop gesloten en gingen de Kobaynes bij Rosalyn kijken."Gaat het nog steeds goed tussen jou en Lindsey ? ", vroeg Rosalyn aan Frances. "Leuk hoor, het is een erg aardige jongen."
"Hm hm", reageerde Frances een beetje afwezig en staarde blozend naar de grond.
"Zo, jij hebt het wel te pakken", glimlachte haar zus.De waarheid was, dat Frances op dat moment helemaal niet aan Lindsey dacht, maar aan Alejandro. Tot haar grote verdriet was hij - evenals Sander - afgestudeerd en zat dus niet meer op school, maar ze zorgde ervoor dat ze elke dag per ongeluk expres door zijn straat fietste en hem dan net toevallig tegen het lijf liep. Ze was nog steeds hoteldebotel van hem en kwam maar moeilijk uit haar woorden als hij haar aansprak, wat hij steeds vaker deed.Op een dag nodigde hij haar zelfs uit om even mee naar binnen te komen en begon hij nogal eigenaardige toespelingen te maken op zijn liefdesleven."Ik ben zelf zo trouw als een hond", zei hij, met het vleugje Spaans accent dat Frances zo aantrekkelijk vond. "En ik zal dan ook nooit iets beginnen met een vrouw die bezet is. Is zij van een andere man, dan is zij niet van mij." Doordringend keek hij haar aan, terwijl Frances met haar mond vol tanden stond.Eenmaal weer buiten belde ze hinnikend een vriendin om zich in twintig verschillende formuleringen af te vragen of hij daar misschien iets mee bedoeld had. En vervolgens sprak ze met Lindsey af in het park om voor te stellen de verkering maar weer te beëindigen."Ik weet niet, Lindsey, volgens mij zijn wij gewoon echt geen stel. Het voelt zo gek. Ik wil het uitmaken."
Lindsey was er heel even stil van, maar toen zei hij: "Oh, oké. Ik dacht dat jij het graag wilde, joh."
En dat kwetste Frances dan toch weer een beetje.Twee jaar later werd Frances twintig. "Drie volwassen kinderen...", mijmerde Evelyn. "Wat vliegt de tijd. Blijf jij dan tenminste nog even gezellig bij ons wonen ? " Ook Sander woonde namelijk intussen alweer een tijdje op zichzelf, in een aardig huisje vlakbij het ziekenhuis."Ik denk het wel pap", lachte Frances. "Ik heb namelijk een boerderij op het oog dat aan het meer ligt, vlakbij de manege. Maar dat kan ik echt nog niet betalen."Ook Lindsey werd rond diezelfde tijd twintig. Hij leek nog steeds erg veel op zijn vader, maar had het gezette postuur van zijn moeder geërfd. Iets waar Frances hem graag mee plaagde, hetgeen Lindsey goedmoedig onderging.Edouard was alweer een tijdje geleden veranderd in een - zoals Evelyn het uitdrukte - 'nijdig oud kereltje'. Geregeld kwam hij op bezoek om te koning kegelen met zijn broer, waarbij de twee elkaar om het hardst van vals spel betichtten."Ik wordt helemaal tureluurs van ze", lachte Lindsey - die wel eens meespeelde - tegen Julia. "Het zijn af en toe net kleine kinderen."Frances had, behalve een autootje, een leuk bedrag van haar ouders gekregen omdat ze met zulke prachtige cijfers geslaagd was, en aanvankelijk wilde ze dat opzij zetten voor haar huis. Maar toen opende er een dierenwinkeltje in Emblesight en natuurlijk ging ze even kijken.Ze keek in de verschillende kooien en hokken en zocht contact met een papegaai. Hij stapte zelfs op haar arm toen ze die voorhield en ze speelde even met hem.Het deurbelletje klingelde en Lindsey kwam binnen met Dylan en Caitlin. Ze groetten elkaar en al snel ontspon zich een vermakelijke dialoog tussen moeder en zoon over een koraalslang."Hij is prachtig, mam. Moet je die kleuren zien!"
"De dag dat jij een slang mee naar mijn huis brengt is de dag dat je op jezelf gaat wonen."
"Maar hij zit opgesloten, hij doet niks."Zo ging dat nog een tijdje door, toen Frances ineens een kooi in de hoek zag staan waar een hond in zat. Iets in zijn blik raakte haar.
"Is die te koop ? ", vroeg ze aan de dame achter de kassa."Gevonden", zei de vrouw nors. "Schandalig, aan een boom gebonden. Je snapt niet wat de mensen bezielt."
Dus kwam Frances, tot grote verbazing van haar ouders, diezelfde middag nog met een volwassen hond thuis."Dit is Lizzy", zei ze. "En Lizzy, dit zijn mijn ouders. En dit zijn de trappen van Villa Kakelbont, wen er maar aan."
"Woef!", zei Lizzy.Een paar dagen daarna was de diploma-uitreiking en na afloop kwamen de trotse ouders even samen om te kletsen en natuurlijk ook de feestvarkens zelf."Ik zit al de hele tijd naar je te kijken, wat heb jij nou op je hoofd gezet ? ", proestte Lindsey.
"Vind je het niet leuk dan ? Vind je jouw petje werkelijk heel veel normaler ? "
"In ieder geval zie ik er niet uit als een ontsnapte panda."Zo plaagden ze elkaar een tijdje over en weer, waarna het gesprek serieuzer werd en op de toekomst kwam. Frances vertelde van het boerderijtje en Lindsey wist precies over welk huis ze het had. "Dat is inderdaad een mooi optrekje", knikte hij.
"Als ik maar wat meer geld had", zuchtte Frances.
"Tja", zei Lindsey, "we zouden het natuurlijk samen kunnen kopen. Ik heb wel een aardig spaarcentje opgebouwd, dankzij mijn parttimebaan bij de supermarkt."
Verbluft keek Frances hem aan. "Zou je dat willen! ? ", vroeg ze enthousiast.
"Ja hoor", knikte Lindsey. "Er is plek zat volgens mij."En zo kwam het dat op de dag dat Evelyn een zestiger werd, ook zijn jongste kind het huis verliet. Na de taart pakte Frances haar spullen, tilde Lizzy in haar auto en verhuisde.Lindsey was meteen helemaal weg van Lizzy en de liefde was wederzijds. Binnen de kortste keren hadden die twee een stevige band.Frances stortte zich intussen in het uitgaansleven én op de beoogde verkering met Alejandro, op wie ze nog steeds dolverliefd was. "Tus ojos son como el mar y quisiera ahogarme en él", sprak hij met zwoele blik, terwijl ze op de dansvloer stonden. Frances begreep er geen woord van, maar smolt ter plekke."¿Te puedo besar ? "
"Huh ? ", zei Frances op weinig romantisch toon, begrijpend dat er een vraag gesteld werd.
"Mag ik je kussen ? ", herhaalde Alejandro, ditmaal in het Simlish.
Frances was zo door het dolle heen door dat verzoek, dat ze meteen maar het initiatief nam.Vanaf dat moment werd Alejandro een vaste bezoeker van de boerderij en bleef ook geregeld slapen.Lindsey ging intussen zijn eigen gangetje. Kocht een parkietje - Kroet - en ving in de vrije natuur een papegaai die hij Sam doopte.Voor de lol probeerde hij of het dier wilde leren praten.
"Frances is gek - Frances is gek..."En tot zijn grote schrik lukte dat nog vrij snel ook.
"Wacht maar mannetje", dacht Frances, en bracht ook wat uurtjes met Sam door.Zodat Lindsey de volgende dag een bedenkelijk onthaal wachtte toen hij Sam kwam voeren.
"Lindsey is een dikzak! Lindsey is een dikzak!""Nou moe", zei Lindsey een beetje beteuterd, zodat Frances meteen berouw kreeg.
"Je bent onze eigen teddybeer", zei ze lief en gooide zijn haar door de war, waarna ze naar de keuken liep.
"Teddybeer... ? ", mompelde Lindsey verongelijkt.
"We kopen het voor je", zei Evelyn. Niet veel later was de koop gesloten en gingen de Kobaynes bij Rosalyn kijken."Gaat het nog steeds goed tussen jou en Lindsey ? ", vroeg Rosalyn aan Frances. "Leuk hoor, het is een erg aardige jongen."
"Hm hm", reageerde Frances een beetje afwezig en staarde blozend naar de grond.
"Zo, jij hebt het wel te pakken", glimlachte haar zus.De waarheid was, dat Frances op dat moment helemaal niet aan Lindsey dacht, maar aan Alejandro. Tot haar grote verdriet was hij - evenals Sander - afgestudeerd en zat dus niet meer op school, maar ze zorgde ervoor dat ze elke dag per ongeluk expres door zijn straat fietste en hem dan net toevallig tegen het lijf liep. Ze was nog steeds hoteldebotel van hem en kwam maar moeilijk uit haar woorden als hij haar aansprak, wat hij steeds vaker deed.Op een dag nodigde hij haar zelfs uit om even mee naar binnen te komen en begon hij nogal eigenaardige toespelingen te maken op zijn liefdesleven."Ik ben zelf zo trouw als een hond", zei hij, met het vleugje Spaans accent dat Frances zo aantrekkelijk vond. "En ik zal dan ook nooit iets beginnen met een vrouw die bezet is. Is zij van een andere man, dan is zij niet van mij." Doordringend keek hij haar aan, terwijl Frances met haar mond vol tanden stond.Eenmaal weer buiten belde ze hinnikend een vriendin om zich in twintig verschillende formuleringen af te vragen of hij daar misschien iets mee bedoeld had. En vervolgens sprak ze met Lindsey af in het park om voor te stellen de verkering maar weer te beëindigen."Ik weet niet, Lindsey, volgens mij zijn wij gewoon echt geen stel. Het voelt zo gek. Ik wil het uitmaken."
Lindsey was er heel even stil van, maar toen zei hij: "Oh, oké. Ik dacht dat jij het graag wilde, joh."
En dat kwetste Frances dan toch weer een beetje.Twee jaar later werd Frances twintig. "Drie volwassen kinderen...", mijmerde Evelyn. "Wat vliegt de tijd. Blijf jij dan tenminste nog even gezellig bij ons wonen ? " Ook Sander woonde namelijk intussen alweer een tijdje op zichzelf, in een aardig huisje vlakbij het ziekenhuis."Ik denk het wel pap", lachte Frances. "Ik heb namelijk een boerderij op het oog dat aan het meer ligt, vlakbij de manege. Maar dat kan ik echt nog niet betalen."Ook Lindsey werd rond diezelfde tijd twintig. Hij leek nog steeds erg veel op zijn vader, maar had het gezette postuur van zijn moeder geërfd. Iets waar Frances hem graag mee plaagde, hetgeen Lindsey goedmoedig onderging.Edouard was alweer een tijdje geleden veranderd in een - zoals Evelyn het uitdrukte - 'nijdig oud kereltje'. Geregeld kwam hij op bezoek om te koning kegelen met zijn broer, waarbij de twee elkaar om het hardst van vals spel betichtten."Ik wordt helemaal tureluurs van ze", lachte Lindsey - die wel eens meespeelde - tegen Julia. "Het zijn af en toe net kleine kinderen."Frances had, behalve een autootje, een leuk bedrag van haar ouders gekregen omdat ze met zulke prachtige cijfers geslaagd was, en aanvankelijk wilde ze dat opzij zetten voor haar huis. Maar toen opende er een dierenwinkeltje in Emblesight en natuurlijk ging ze even kijken.Ze keek in de verschillende kooien en hokken en zocht contact met een papegaai. Hij stapte zelfs op haar arm toen ze die voorhield en ze speelde even met hem.Het deurbelletje klingelde en Lindsey kwam binnen met Dylan en Caitlin. Ze groetten elkaar en al snel ontspon zich een vermakelijke dialoog tussen moeder en zoon over een koraalslang."Hij is prachtig, mam. Moet je die kleuren zien!"
"De dag dat jij een slang mee naar mijn huis brengt is de dag dat je op jezelf gaat wonen."
"Maar hij zit opgesloten, hij doet niks."Zo ging dat nog een tijdje door, toen Frances ineens een kooi in de hoek zag staan waar een hond in zat. Iets in zijn blik raakte haar.
"Is die te koop ? ", vroeg ze aan de dame achter de kassa."Gevonden", zei de vrouw nors. "Schandalig, aan een boom gebonden. Je snapt niet wat de mensen bezielt."
Dus kwam Frances, tot grote verbazing van haar ouders, diezelfde middag nog met een volwassen hond thuis."Dit is Lizzy", zei ze. "En Lizzy, dit zijn mijn ouders. En dit zijn de trappen van Villa Kakelbont, wen er maar aan."
"Woef!", zei Lizzy.Een paar dagen daarna was de diploma-uitreiking en na afloop kwamen de trotse ouders even samen om te kletsen en natuurlijk ook de feestvarkens zelf."Ik zit al de hele tijd naar je te kijken, wat heb jij nou op je hoofd gezet ? ", proestte Lindsey.
"Vind je het niet leuk dan ? Vind je jouw petje werkelijk heel veel normaler ? "
"In ieder geval zie ik er niet uit als een ontsnapte panda."Zo plaagden ze elkaar een tijdje over en weer, waarna het gesprek serieuzer werd en op de toekomst kwam. Frances vertelde van het boerderijtje en Lindsey wist precies over welk huis ze het had. "Dat is inderdaad een mooi optrekje", knikte hij.
"Als ik maar wat meer geld had", zuchtte Frances.
"Tja", zei Lindsey, "we zouden het natuurlijk samen kunnen kopen. Ik heb wel een aardig spaarcentje opgebouwd, dankzij mijn parttimebaan bij de supermarkt."
Verbluft keek Frances hem aan. "Zou je dat willen! ? ", vroeg ze enthousiast.
"Ja hoor", knikte Lindsey. "Er is plek zat volgens mij."En zo kwam het dat op de dag dat Evelyn een zestiger werd, ook zijn jongste kind het huis verliet. Na de taart pakte Frances haar spullen, tilde Lizzy in haar auto en verhuisde.Lindsey was meteen helemaal weg van Lizzy en de liefde was wederzijds. Binnen de kortste keren hadden die twee een stevige band.Frances stortte zich intussen in het uitgaansleven én op de beoogde verkering met Alejandro, op wie ze nog steeds dolverliefd was. "Tus ojos son como el mar y quisiera ahogarme en él", sprak hij met zwoele blik, terwijl ze op de dansvloer stonden. Frances begreep er geen woord van, maar smolt ter plekke."¿Te puedo besar ? "
"Huh ? ", zei Frances op weinig romantisch toon, begrijpend dat er een vraag gesteld werd.
"Mag ik je kussen ? ", herhaalde Alejandro, ditmaal in het Simlish.
Frances was zo door het dolle heen door dat verzoek, dat ze meteen maar het initiatief nam.Vanaf dat moment werd Alejandro een vaste bezoeker van de boerderij en bleef ook geregeld slapen.Lindsey ging intussen zijn eigen gangetje. Kocht een parkietje - Kroet - en ving in de vrije natuur een papegaai die hij Sam doopte.Voor de lol probeerde hij of het dier wilde leren praten.
"Frances is gek - Frances is gek..."En tot zijn grote schrik lukte dat nog vrij snel ook.
"Wacht maar mannetje", dacht Frances, en bracht ook wat uurtjes met Sam door.Zodat Lindsey de volgende dag een bedenkelijk onthaal wachtte toen hij Sam kwam voeren.
"Lindsey is een dikzak! Lindsey is een dikzak!""Nou moe", zei Lindsey een beetje beteuterd, zodat Frances meteen berouw kreeg.
"Je bent onze eigen teddybeer", zei ze lief en gooide zijn haar door de war, waarna ze naar de keuken liep.
"Teddybeer... ? ", mompelde Lindsey verongelijkt.