Generatie 10 - deel 9, Wedding Bells
Sacha hield zich niet erg bezig met de huwelijksvoorbereidingen van zijn ouders. Elke ochtend stond hij op, douchte zich en ging naar school.
Hij had het er best naar zijn zin en in de beste traditie van de Kobaynes haalde hij prachtige cijfers.Hoewel hij soms vriendjes mee naar huis nam of elders ging spelen, vond hij het ook heerlijk om zich helemaal in zijn eentje te vermaken en erop los te fantaseren.Hij scheelde net teveel met zijn zusje om iets aan haar te hebben als speelkameraadje, maar af en toe bemoeide hij zich toch wel met haar. Ze vond het geweldig als hij kiekeboe speelde en zodra hij had leren lezen deed hij niks liever dan haar sprookjes voorlezen. Juliette vond het natuurlijk heerlijk, zo'n zorgzame broer.Terwijl Siobhán nu daadwerkelijk begonnen was een centje bij te verdienen als straatmuzikant - geholpen door haar broers die op iets te luide toon de loftrompet bliezen over haar talent om publiek te trekken - en ruzie zocht met de koningscobra, bekommerde Alexandre zich om Juliette.De huwelijksdag begon te naderen en Siobhán ging bij haar ouders langs om nog wat dingetjes door te spreken - Jude en Benjamin zouden getuigen. Haar ouders woonden niet meer in het idyllische huis met de vijver, maar waren naar het centrum verhuisd. "Veel praktischer nu we een daagje ouder worden", had Audrey gezegd. "We kunnen zo het dorp in wandelen als we willen."Tot Siobháns verbazing kwam ze op het tuinpad Jasmijn tegen, de dochter van Dolf.
"Zijn jullie weer terug in het dorp?", riep Siobhán blij.Direct na de eindexamens waren Dolf, Miriam en hun meiden met de noorderzon vertrokken. Dolf had nog wel af en toe contact met Jude, en daardoor wisten ze dat ze gevlucht waren voor de vampier Candide, die begonnen was hen te stalken. Benjamin was er flink ziek van geweest, want Jasmijn was zijn vriendinnetje, maar Dolf was onverbiddellijk geweest. En nu was ze dan terug."Je bent geen vampier meer", stelde Siobhán vast.
"Nee", zei Jasmijn. "Ik wil met Benjamin trouwen - we hebben altijd contact gehouden - en ik wil graag een zo normaal mogelijk huwelijk hebben. Bovendien hopen we dat Candide ons op die manier met rust laat. Mijn ouders en mijn zusje wonen nog.... elders.""Lopen alle voorbereidingen goed?", vroeg Audrey aan haar dochter, toen Jasmijn weg was.
"Ja hoor," zei Siobhán. "Je zult onze achtertuin niet herkennen."
Even staarde Audrey naar de grond, en toen zei ze: "Ik ben zo blij voor jullie. Ik had dit echt niet durven hopen, een paar jaar geleden, toen je ineens zwanger raakte. We zijn ontzettend blij met Alexandre en het offer dat hij voor je gebracht heeft."Verbaasd keek Siobhán haar moeder aan. "Offer?"
"Ja kind", zei haar moeder zacht. "Hij moet wel heel veel van je houden om zo zijn leven overhoop gehaald te hebben. Dat moet je niet onderschatten. Iedereen die hij kent, al zijn vrienden, stuk voor stuk zullen ze een dezer dagen sterven. En dan ook nog in het verre Frankrijk, hij kan ze niet eens dagelijks bezoeken. Het is heel begrijpelijk dat je daar niet bij stilstaat op jouw leeftijd, maar hij heeft een deel van zijn leven opgegeven voor je."Verbluft keek Siobhán haar aan. Zo had ze het eigenlijk nooit bekeken.
"Ik wil je niet verdrietig maken", zei Audrey geschrokken, toen ze Siobháns gezicht zag. "Ik zie dat hij zielsgelukkig is met jullie. Alleen..., als generatiegenoot voel ik met hem mee, dat is alles."Siobhán ging naar huis en besloot het onderwerp ooit toch eens aan te snijden bij Alexandre. En hem hoe dan ook voor te stellen dat hij nog een keer naar Champs les Sims zou gaan, zonder hen. Om zijn vrienden te zien, misschien wel voor het laatst.
"Wacht eens", dacht ze. "Ik heb nóg een idee."Nadat ze een belangrijk telefoontje had gepleegd ging ze in kleermakerszit bij de slangenmand zitten, haalde de deksel eraf en pakte haar fluit.
"En nu wij, jongedame", sprak ze grimmig. Tot dusver was het beest een chagrijnig stuk venijn gebleken, dat bij voorkeur op haar avances reageerde door als een pitbull aan haar neus te gaan hangen. Maar tot haar grote vreugde lukte het nu ineens vrij snel: de koningscobra gaf haar een kus. Dolblij slaakte ze een triomfantelijk kreetje.
"Als dít geen geluk brengt!", lachte ze tevreden.Op de ochtend van de huwelijksdag was Alexandre voor dag en dauw op, haalde zijn pak uit de kast en even later zat hij op de bank te wachten."Zo gaat de tijd kruipen, hoor", schaterde Siobhán, die het leven nu eenmaal een stuk lichtvaardiger oppakte. In haar trouwjurk wandelde ze de tuin in en ging onbekommerd op haar gitaar staan tokkelen."Wat ben je toch eigenlijk een raar kind", zei Alexandre, die achter haar aan was gelopen, en hij kuste haar verlegen. "En je ziet er prachtig uit.""Vies! Bah! Niet zoenen!", walgde Sacha, die net kwam aanlopen in een keurig net apepakkie dat hij samen met oma gekocht had. Lachend keken Siobhán en Alexander elkaar aan, toen de bel ging. "Dat is vroeg", zei Alexandre verbaasd en liep naar de voordeur. Het volgende moment klonk er een harde schreeuw.
"Gérard! Valérie! Mais... qu'est-ce que vous faites ici!?" (maar wat doen jullie nou hier!?)"Wij?", zei de Fransman die binnen kwam wandelen. "Wij zijn uitgenodigd voor een huwelijksfeest. Weet jij misschien wie er gaat trouwen?"
Dolblij omhelsde Alexandre zijn oude studievriend en diens vrouw. "Dit had ik echt niet verwacht", stamelde hij.
"Een verrassing van je vrouw, alors, je aanstaande vrouw", glimlachte Gérard. "Je... je ziet er goed uit. Nee, stop maar, zeg maar niks over hoe wij eruit zien." Hij knipoogde.
"Goed, jullie zien er meer dan goed uit", zei Alexandre ontroerd.Al snel druppelden nu ook de andere gasten binnen. Opa Jude tilde meteen Juliette op en begon met haar te spelen. Niemand kon zo griezelig de klauw doen als opa!Leander en Benjamin stonden er lachend naar te kijken. Die klauw herinnerden ze zich nog maar al te goed.
"A-hum, we gaan beginnen", klonk het zachtjes. Siobhán en Alexander waren onder de boog gaan staan en stonden een beetje nerveus te wachten tot iedereen zat.Plechtig spraken ze beiden een lieve tekst die ze zelf geformuleerd hadden en na het uitwisselen van de ringen kusten ze elkaar teder. Siobhán en Alexandre waren nu officieel man en vrouw. Siobhán had wel besloten gewoon haar meisjesnaam te houden, hetgeen Alexandre prima vond. Hij begreep dat de naam Kobayne belangrijk voor haar was. Haar familie ging al zoveel generaties terug.Alle aanwezigen pinkten een traantje weg en stonden vervolgens op om te applaudiseren en handjes rijst naar het bruidspaar te werpen. En rond Sacha's mond krulde een blij glimlachje."En dan is het nu tijd voor taart!", riep de bruid.Hierna begon het feest. Er werd gegeten, gelachen, gedanst en een aantal gasten kón maar niet ophouden met rijst werpen.
"Je ziet er als een echt heertje uit in je pak, Sacha", lachte Audrey naar haar kleinzoon en nam een hap van haar taart. "Dat hebben we nou eens goed gedaan samen."Valérie stond met Alexandre te praten.
"Gérard en ik vinden het zo grappig om je zo te zien, Sacha", grinnikte ze.
"Zo duidelijk gelukkig met je gezinnetje. Het is zo'n lollig contrast met de Sacha van vroeger, die in ieder land wel een liefje had en altijd wel weer in een ander liefdesdrama verzeild raakte. Weet je nog die keer dat je in Egypte was met Nashwa, toen bleek dat net Mayka-ling daar op vakantie was en jullie samen aantrof....""Ouais ouais ouais ouais", onderbrak Alexandre haar snel, en wierp een steelse blik op Siobhán, die met een uitgestreken snoet een stuk stokbrood stond te besmeren."Zohooo", zei die even later, toen ze samen stonden te dansen. "Wat hoorde ik daarnet over Egyptische en Chinese schonen die elkaar de haren uittrokken over een jonge Franse Don Juan?"
"Nou, ze trokken eerder mijn haren uit", mompelde Alexandre. En daarna hardop, verontschuldigend haast: "Ik was toen jong, hè? En ik kende jou niet natuurlijk!""En bovendien", voegde hij er later, na het tandenpoetsen, adrem aan toe. "Jij hebt niks om je zorgen over te maken. Mijn liefjes zijn allemaal rond de 80. Terwijl al die vlammen van jou....""Kom nou maar", suste Siobhán. "Er is heus niks om je zorgen over te maken." En zo gingen ze in goede harmonie hun eerste huwelijksnacht in.
Hij had het er best naar zijn zin en in de beste traditie van de Kobaynes haalde hij prachtige cijfers.Hoewel hij soms vriendjes mee naar huis nam of elders ging spelen, vond hij het ook heerlijk om zich helemaal in zijn eentje te vermaken en erop los te fantaseren.Hij scheelde net teveel met zijn zusje om iets aan haar te hebben als speelkameraadje, maar af en toe bemoeide hij zich toch wel met haar. Ze vond het geweldig als hij kiekeboe speelde en zodra hij had leren lezen deed hij niks liever dan haar sprookjes voorlezen. Juliette vond het natuurlijk heerlijk, zo'n zorgzame broer.Terwijl Siobhán nu daadwerkelijk begonnen was een centje bij te verdienen als straatmuzikant - geholpen door haar broers die op iets te luide toon de loftrompet bliezen over haar talent om publiek te trekken - en ruzie zocht met de koningscobra, bekommerde Alexandre zich om Juliette.De huwelijksdag begon te naderen en Siobhán ging bij haar ouders langs om nog wat dingetjes door te spreken - Jude en Benjamin zouden getuigen. Haar ouders woonden niet meer in het idyllische huis met de vijver, maar waren naar het centrum verhuisd. "Veel praktischer nu we een daagje ouder worden", had Audrey gezegd. "We kunnen zo het dorp in wandelen als we willen."Tot Siobháns verbazing kwam ze op het tuinpad Jasmijn tegen, de dochter van Dolf.
"Zijn jullie weer terug in het dorp?", riep Siobhán blij.Direct na de eindexamens waren Dolf, Miriam en hun meiden met de noorderzon vertrokken. Dolf had nog wel af en toe contact met Jude, en daardoor wisten ze dat ze gevlucht waren voor de vampier Candide, die begonnen was hen te stalken. Benjamin was er flink ziek van geweest, want Jasmijn was zijn vriendinnetje, maar Dolf was onverbiddellijk geweest. En nu was ze dan terug."Je bent geen vampier meer", stelde Siobhán vast.
"Nee", zei Jasmijn. "Ik wil met Benjamin trouwen - we hebben altijd contact gehouden - en ik wil graag een zo normaal mogelijk huwelijk hebben. Bovendien hopen we dat Candide ons op die manier met rust laat. Mijn ouders en mijn zusje wonen nog.... elders.""Lopen alle voorbereidingen goed?", vroeg Audrey aan haar dochter, toen Jasmijn weg was.
"Ja hoor," zei Siobhán. "Je zult onze achtertuin niet herkennen."
Even staarde Audrey naar de grond, en toen zei ze: "Ik ben zo blij voor jullie. Ik had dit echt niet durven hopen, een paar jaar geleden, toen je ineens zwanger raakte. We zijn ontzettend blij met Alexandre en het offer dat hij voor je gebracht heeft."Verbaasd keek Siobhán haar moeder aan. "Offer?"
"Ja kind", zei haar moeder zacht. "Hij moet wel heel veel van je houden om zo zijn leven overhoop gehaald te hebben. Dat moet je niet onderschatten. Iedereen die hij kent, al zijn vrienden, stuk voor stuk zullen ze een dezer dagen sterven. En dan ook nog in het verre Frankrijk, hij kan ze niet eens dagelijks bezoeken. Het is heel begrijpelijk dat je daar niet bij stilstaat op jouw leeftijd, maar hij heeft een deel van zijn leven opgegeven voor je."Verbluft keek Siobhán haar aan. Zo had ze het eigenlijk nooit bekeken.
"Ik wil je niet verdrietig maken", zei Audrey geschrokken, toen ze Siobháns gezicht zag. "Ik zie dat hij zielsgelukkig is met jullie. Alleen..., als generatiegenoot voel ik met hem mee, dat is alles."Siobhán ging naar huis en besloot het onderwerp ooit toch eens aan te snijden bij Alexandre. En hem hoe dan ook voor te stellen dat hij nog een keer naar Champs les Sims zou gaan, zonder hen. Om zijn vrienden te zien, misschien wel voor het laatst.
"Wacht eens", dacht ze. "Ik heb nóg een idee."Nadat ze een belangrijk telefoontje had gepleegd ging ze in kleermakerszit bij de slangenmand zitten, haalde de deksel eraf en pakte haar fluit.
"En nu wij, jongedame", sprak ze grimmig. Tot dusver was het beest een chagrijnig stuk venijn gebleken, dat bij voorkeur op haar avances reageerde door als een pitbull aan haar neus te gaan hangen. Maar tot haar grote vreugde lukte het nu ineens vrij snel: de koningscobra gaf haar een kus. Dolblij slaakte ze een triomfantelijk kreetje.
"Als dít geen geluk brengt!", lachte ze tevreden.Op de ochtend van de huwelijksdag was Alexandre voor dag en dauw op, haalde zijn pak uit de kast en even later zat hij op de bank te wachten."Zo gaat de tijd kruipen, hoor", schaterde Siobhán, die het leven nu eenmaal een stuk lichtvaardiger oppakte. In haar trouwjurk wandelde ze de tuin in en ging onbekommerd op haar gitaar staan tokkelen."Wat ben je toch eigenlijk een raar kind", zei Alexandre, die achter haar aan was gelopen, en hij kuste haar verlegen. "En je ziet er prachtig uit.""Vies! Bah! Niet zoenen!", walgde Sacha, die net kwam aanlopen in een keurig net apepakkie dat hij samen met oma gekocht had. Lachend keken Siobhán en Alexander elkaar aan, toen de bel ging. "Dat is vroeg", zei Alexandre verbaasd en liep naar de voordeur. Het volgende moment klonk er een harde schreeuw.
"Gérard! Valérie! Mais... qu'est-ce que vous faites ici!?" (maar wat doen jullie nou hier!?)"Wij?", zei de Fransman die binnen kwam wandelen. "Wij zijn uitgenodigd voor een huwelijksfeest. Weet jij misschien wie er gaat trouwen?"
Dolblij omhelsde Alexandre zijn oude studievriend en diens vrouw. "Dit had ik echt niet verwacht", stamelde hij.
"Een verrassing van je vrouw, alors, je aanstaande vrouw", glimlachte Gérard. "Je... je ziet er goed uit. Nee, stop maar, zeg maar niks over hoe wij eruit zien." Hij knipoogde.
"Goed, jullie zien er meer dan goed uit", zei Alexandre ontroerd.Al snel druppelden nu ook de andere gasten binnen. Opa Jude tilde meteen Juliette op en begon met haar te spelen. Niemand kon zo griezelig de klauw doen als opa!Leander en Benjamin stonden er lachend naar te kijken. Die klauw herinnerden ze zich nog maar al te goed.
"A-hum, we gaan beginnen", klonk het zachtjes. Siobhán en Alexander waren onder de boog gaan staan en stonden een beetje nerveus te wachten tot iedereen zat.Plechtig spraken ze beiden een lieve tekst die ze zelf geformuleerd hadden en na het uitwisselen van de ringen kusten ze elkaar teder. Siobhán en Alexandre waren nu officieel man en vrouw. Siobhán had wel besloten gewoon haar meisjesnaam te houden, hetgeen Alexandre prima vond. Hij begreep dat de naam Kobayne belangrijk voor haar was. Haar familie ging al zoveel generaties terug.Alle aanwezigen pinkten een traantje weg en stonden vervolgens op om te applaudiseren en handjes rijst naar het bruidspaar te werpen. En rond Sacha's mond krulde een blij glimlachje."En dan is het nu tijd voor taart!", riep de bruid.Hierna begon het feest. Er werd gegeten, gelachen, gedanst en een aantal gasten kón maar niet ophouden met rijst werpen.
"Je ziet er als een echt heertje uit in je pak, Sacha", lachte Audrey naar haar kleinzoon en nam een hap van haar taart. "Dat hebben we nou eens goed gedaan samen."Valérie stond met Alexandre te praten.
"Gérard en ik vinden het zo grappig om je zo te zien, Sacha", grinnikte ze.
"Zo duidelijk gelukkig met je gezinnetje. Het is zo'n lollig contrast met de Sacha van vroeger, die in ieder land wel een liefje had en altijd wel weer in een ander liefdesdrama verzeild raakte. Weet je nog die keer dat je in Egypte was met Nashwa, toen bleek dat net Mayka-ling daar op vakantie was en jullie samen aantrof....""Ouais ouais ouais ouais", onderbrak Alexandre haar snel, en wierp een steelse blik op Siobhán, die met een uitgestreken snoet een stuk stokbrood stond te besmeren."Zohooo", zei die even later, toen ze samen stonden te dansen. "Wat hoorde ik daarnet over Egyptische en Chinese schonen die elkaar de haren uittrokken over een jonge Franse Don Juan?"
"Nou, ze trokken eerder mijn haren uit", mompelde Alexandre. En daarna hardop, verontschuldigend haast: "Ik was toen jong, hè? En ik kende jou niet natuurlijk!""En bovendien", voegde hij er later, na het tandenpoetsen, adrem aan toe. "Jij hebt niks om je zorgen over te maken. Mijn liefjes zijn allemaal rond de 80. Terwijl al die vlammen van jou....""Kom nou maar", suste Siobhán. "Er is heus niks om je zorgen over te maken." En zo gingen ze in goede harmonie hun eerste huwelijksnacht in.