Generatie 21 - deel 31, Terra Cotta
De volgende dag moest ze een paar boodschappen doen en omdat ze daarbij aan de praat raakte met de dorpsbewoners, liep het al tegen de avond eer ze terugkeerde bij de tempel. Dat was geen probleem. Ze had voldoende eten meegenomen om haar buik gevuld te houden en haar slaapzak voor als de vermoeidheid toesloeg.
De kamers waar ze in verzeild raakte, vereisten concentratie en ook flink wat lichamelijke inspanning, dus voorlopig kwam er van uitrusten niks. Zoals gewoonlijk in de tombes, verloor ze ieder besef van tijd.
Uiteindelijk merkte ze dat ze haar ogen amper meer kon openhouden. Ze spreidde haar slaapzak uit, at wat gedroogd vlees en viel vrijwel meteen in slaap.
Om de volgende dag te ontdekken dat ze pal boven een ingerichte slaapkamer had gelegen. Compleet met een comfortabel, peperduur bed. Nou ja, als ze maar uitgerust was.
Ze kwam in een benauwende spiraal van smalle gangetjes terecht en vaag herinnerde ze zich dat opa Silas het daar wel eens over had gehad. Over de wonderbijl had ze hem nooit gehoord, maar dat zei niets. Misschien had hij gewild dat ze die zelf zou ontdekken. Of misschien was het hem nooit gelukt die te vinden, dat kon natuurlijk ook.
Uiteindelijk vond ze wat ze zocht, maar ze was ervan overtuigd dat ze nog niet iedere zaal gehad had. Dus ging ze zitten en probeerde of het haar zou lukken te zenporteren.
Inderdaad slaagde ze erin op die manier naar een andere spiegelzaal te teleporteren, die een vrijwel exacte kopie bleek. Het duurde zelfs even voordat ze snapte dat ze zich niet meer in dezelfde ruimte bevond.
Veel was hier niet te vinden, maar na alles wat er was geplunderd te hebben, ging ze weer op de grond zitten om opnieuw te zenporteren. Ze bedacht dat ze ditmaal net zo goed meteen terug naar haar opdrachtgever kon terugkeren, ze was hier klaar.
Niet veel later stapte ze in haar eigen bed.
De dag erop nam ze opnieuw een opdracht aan, die ditmaal naar het Terra Cotta-leger voerde waaronder zich ook een tombe moest bevinden.
Je kwam toch rare snuiters tegen. Cameron groette hem kort en klom naar de beelden, wier strenge en dreigende contouren zich vaag aftekenden in de vallende schemer.
De tombe bleek echter, zoals gewoonlijk, beneden.
Net had ze met een sleutelsteen een deur geopend, toen de zanger naar beneden kwam. Dat bleek attent van hem, want hierdoor zette hij een val in werking die anders ongetwijfeld Cameron onaangenaam verrast zou hebben.
Ze liet de muzikant liggen en keerde terug naar het dorp om verslag te doen. Ze lieten je hier wel heen en weer rennen.
"Keurig", reageerde haar opdrachtgever en stuurde haar toen terug. De muzikant was blijkbaar bijgekomen en vertrokken want ze zag niemand meer. De kist met de speer die ze moest meenemen was best snel gevonden, maar ze kon er met geen mogelijkheid bij komen. Er moest een route naar de ruimte voeren waar hij stond, maar waar... Terwijl ze druk naar doorgangen zocht, verslapte heel even haar aandacht en wachtte haar toch nog hetzelfde lot als de muzikant eerder. En toen liep ze precies dat wezen tegen het lijf dat ze graag had willen vermijden voortaan. Ze had geweten dat die kans erin zat toen ze de sarcofagen zag staan in de smalle kamer, maar omdat alles hier een aanwijzing of sleutel kon bevatten had ze geen keus. En zo kon het gebeuren dat er, meters onder het beroemde Terra Cotta-leger, een onvriendelijke ontmoeting plaatsvond tussen Cameron Kobayne en koning Wu Ding, gestorven in de 13e eeuw voor Christus. Gelukkig bleken de mummiehapjes, jaren geleden gekocht bij Helmi de handelaar in Egypte, hun werk nog steeds te doen. Wu griste er een uit haar zak, stak hem tussen de windsels ergens ter hoogte van waar ooit zijn mond had gezeten en schuifelde toen luid smakkend terug naar zijn sarcofaag. Nadat ze dat had overleefd, liep ze vrijwel direct in een volgende pijltjesval. Maar meer dan een korte flauwte leverde dat gelukkig niet op. En zo bereikte ze dan uiteindelijk de ruimte waarin zich de kist bevond met de speer die ze moest bezorgen. Toen ze buitenkwam, bleek het zonnetje net op. Elk besef van dag en nacht had ze verloren tijdens haar zoektocht. Pas nu merkte ze hoe moe ze was. Ze leverde de speer af, reed snel langs het avonturenbord om te zien of er nieuwe opdrachten waren en ging daarna direct naar huis om slaap in te halen.
"Keurig", reageerde haar opdrachtgever en stuurde haar toen terug. De muzikant was blijkbaar bijgekomen en vertrokken want ze zag niemand meer. De kist met de speer die ze moest meenemen was best snel gevonden, maar ze kon er met geen mogelijkheid bij komen. Er moest een route naar de ruimte voeren waar hij stond, maar waar... Terwijl ze druk naar doorgangen zocht, verslapte heel even haar aandacht en wachtte haar toch nog hetzelfde lot als de muzikant eerder. En toen liep ze precies dat wezen tegen het lijf dat ze graag had willen vermijden voortaan. Ze had geweten dat die kans erin zat toen ze de sarcofagen zag staan in de smalle kamer, maar omdat alles hier een aanwijzing of sleutel kon bevatten had ze geen keus. En zo kon het gebeuren dat er, meters onder het beroemde Terra Cotta-leger, een onvriendelijke ontmoeting plaatsvond tussen Cameron Kobayne en koning Wu Ding, gestorven in de 13e eeuw voor Christus. Gelukkig bleken de mummiehapjes, jaren geleden gekocht bij Helmi de handelaar in Egypte, hun werk nog steeds te doen. Wu griste er een uit haar zak, stak hem tussen de windsels ergens ter hoogte van waar ooit zijn mond had gezeten en schuifelde toen luid smakkend terug naar zijn sarcofaag. Nadat ze dat had overleefd, liep ze vrijwel direct in een volgende pijltjesval. Maar meer dan een korte flauwte leverde dat gelukkig niet op. En zo bereikte ze dan uiteindelijk de ruimte waarin zich de kist bevond met de speer die ze moest bezorgen. Toen ze buitenkwam, bleek het zonnetje net op. Elk besef van dag en nacht had ze verloren tijdens haar zoektocht. Pas nu merkte ze hoe moe ze was. Ze leverde de speer af, reed snel langs het avonturenbord om te zien of er nieuwe opdrachten waren en ging daarna direct naar huis om slaap in te halen.