Generatie 14 - deel 5, Een baan
De periode na zijn laatste reis door Egypte was moeilijk.
Het sombere, kille gevoel dat hem beheerste sinds hij de piramide verliet zat nog steeds in zijn lijf en geregeld hing hij boven de wc om zijn maag te legen. Als hij die haalde. Robyn merkte het en maakte zich zorgen.
"Ga toch eens naar een dokter", zei ze boos. "Misschien is het wel een virusinfectie of een bacterie. Je kunt niet zo rond blijven lopen." Elijah haalde zijn schouders op, zei dat het wel over zou gaan en droeg zijn lot. De rillingen, de misselijkheid, het zwetend wakker worden middenin de nacht, met de lichamelijke ongemakken viel nog wel te leven. Het diep sombere gevoel echter, dat als zwarte stroop door zijn aderen kroop, was moeilijker om te verdragen. Net als de nachtmerries. De oplossing kwam onverwacht. Op een ochtend vond Robyn, toen ze de was aan het verzamelen was, een stuk steen in zijn zak."Wat mooi", zei ze, en draaide hem om en om.
"Tiberium schijnt hij te heten", zei Elijah. "Ik heb hem ergens in de woestijn gevonden."
Met grote ogen keek Robyn hem aan.
"Tiberium...?", vroeg ze. "Maar dat is hartstikke gevaarlijk spul. Dat..." Middenin haar zin stopte ze. "Ik weet wel waarom jij zo misselijk bent steeds!", riep ze ineens. Ze pakte de steen, stopte hem in de Egyptische schatkist die in de kamer stond en zei triomfantelijk: "Zo, wacht jij maar eens af!"Ze kreeg gelijk. Na een paar dagen trok langzaamaan de misselijkheid volledig weg.
"Hoe wist je dat?"
"Ik lees wel eens wat", knipoogde ze.Elijah was dan hersteld, tot Robyns verbazing taalde hij er niet naar om opnieuw op reis te gaan. Af en toe liep hij naar de schuur om peinzend de gouden sarcofaag te bekijken die hij zelf in elkaar gezet had. Maar zat hij vroeger vol verhalen over zijn vondsten en avonturen, tegenwoordig zweeg hij als het graf.
"Ben je uitgereisd?" vroeg ze na twee jaar verbaasd.
"Och", zei hij. "Ik wil wel eens wat anders met mijn leven."En toen kwam Elijah op een dag een van zijn vroegere vriendinnetjes tegen in het park, met een nieuwtje dat zijn leven zou veranderen."Heb je gehoord wat ze met dit park willen gaan doen?", riep ze verontwaardigd. "Al het groen gaat weg. Alles wordt betegeld. De voorlopige tekeningen zijn werkelijk afschuwelijk!"
"Gatver", zei Elijah hartgrondig. "Wat een barbaars plan, echt iets voor smakeloze ambtenaren! Is er al een protestmars georganiseerd? Als het nodig is keten ik mezelf vast aan een boom! Dit mogen we niet laten gebeuren!""Een protestmars, nee dat heeft zin", bromde Samuel even later sarcastisch, toen ze samen wat stonden te jammen.
"Maar klopt het?", vroeg Elijah.
"Man, lees toch eens een krant", lachte Samuel. "Ja, het klopt. Maar ik ben bang dat er niets aan te doen is. Als ze dat bij de gemeente eenmaal hebben besloten, dan draaien ze het nooit meer terug. Alleen al omdat er zich inmiddels een peperdure projectontwikkelaar over gebogen heeft."Bij voorbaat de handdoek in de ring gooien, dat kwam in Elijah's woordenboek natuurlijk helemaal niet voor. Een paar dagen later had hij het er met zijn ouders over."Tja", zei Lindsey gekscherend. "Als je er echt iets tegen wilt doen, dan moet je de politiek in gaan en zorgen dat je de baas wordt."
En toen, grinnikend: "Lijkt me echt iets voor jou.""Dat is slim gebracht", fluisterde Robyn hem later in zijn oor. "Suggereren dat iets niks voor hem is. Morgen gaat hij solliciteren, wedden?"
"Zo bedoelde ik het helemaal niet", zei Lindsey verbaasd. "Het lijkt me écht niks voor hem. Ik zie hem eerder vastgeketend aan die boom, breng jij hem af en toe iets te eten?""Heb je echt gesolliciteerd?", vroeg Jimmy de volgende middag verbaasd.
"Gesolliciteerd en aangenomen", antwoordde Elijah, terwijl hij een nieuwe compositie stond in te studeren.
"Ik ben vooral razend benieuwd hoe je gestalte gaat geven aan de functie ja-knikker", zei Samuel droog.
Jimmy schaterde.
"Wachten jullie nou maar af", zei Elijah. "Dat park blijft zoals het is."Die avond werd het heel gezellig. Samuel en Elijah stonden te jammen en toen later ook Robyn kwam, moest Samuel bekennen dat hij er flink naast had gezeten door hun liefde zo tegen te werken."Ze horen gewoon bij elkaar", zei hij later tegen Christine. "Zo verschillend zijn ze, en toch zo één samen."Achteraf bleek het een van hun laatste ontspannen momenten.
Elijah begon zijn carrière in vliegende vaart - getrouw zijn karakter - en doordat hij charismatisch was bereikte hij binnen korte tijd die functie waar Samuel zo om had moeten lachen.
Hij gaf er inderdaad op geheel eigen wijze inhoud aan, het advies om een beetje met de baas aan te pappen nam hij erg letterlijk.
En dat die van het vrouwelijk geslacht was, maakte de zaken voor hem alleen maar makkelijker.Amber Wilkinson bleek ze te heten, de burgemeester van Emblesight."Dat is een bekende achternaam", peinsde Elijah, nadat hij zich aan haar had voorgesteld.
"Dat kan kloppen", zei ze, terwijl ze hem plagerig aankeek. "Mijn vader was de directeur van jullie school. Ook jouw naam is mij niet onbekend."
"Daar gaan mijn kansen", zei hij, meer eerlijk dan tactisch.
"Dat valt wel mee", glimlachte ze. "Maar je viel wel op, ja. Toch heeft mijn vader altijd meer opgehad met de rebellen dan met de meelopers.
Van jou had hij een hoge pet op, omdat je het - volgens hem - opnam voor de zwakkeren. En pesters consequent en genadeloos aanpakte. Het zal je verbazen, maar dat zag en bewonderde hij."Even dacht hij aan Jimmy, die het in het begin zo moeilijk had gehad als groenling. En hij moest bekennen dat die oude, strenge Wilkinson hem inderdaad verraste.
"Heb je zin om een hapje met me te gaan eten?", vroeg hij, op een amicale toon die een ander zich waarschijnlijk niet zo snel had kunnen permitteren.Na dat eerste etentje volgden er meer en vanaf dat moment kwam het nogal eens voor dat Robyn alleen aan tafel zat, zonder te weten waar hij uithing.Op een avond besloot ze het niet langer zwijgzaam te accepteren."Wil je me alsjeblieft eerlijk vertellen wat er aan de hand is?", vroeg ze een beetje gespannen.
"Er is niks aan de hand", zei hij verbaasd. "Ik vergeet je alleen te bellen steeds."
Ze schudde haar hoofd. "Je bent al een aantal keer in het gezelschap van een vrouw gezien."
"De burgemeester ja. Dé ingang om dat rotpark tegen te houden. En dan kan ik daarna lekker ontslag nemen."
"Volgens Christine hang je nogal over haar heen. Ze belde me een tijdje terug, toen ze jullie had gezien. Waarom ben je zo laat thuis, Elijah?"Geërgerd keek hij haar aan. "Robyn, alsjeblieft! Vertrouw me!"
"Kan ik je vertrouwen dan?"
"Ja!"
"Kijk me aan en zeg dat je me echt nog nooit ontrouw bent geweest." Met angstige ogen keek ze naar hem en bijna had hij het gewoon beaamd. Maar opeens dacht hij aan die ene keer. Zoveel jaar geleden alweer, met Shadia. Nadat... Elijah had zijn eigen spelregels, zoals zijn vader het ooit zo treffend had uitgedrukt. Maar liegen maakte daar geen onderdeel van uit. Hij zweeg dus."Ben je me ooit ontrouw geweest, ik wil het weten", herhaalde Robyn en haar stem trilde.
Elijah zweeg."Ik weet genoeg", zei ze en begon te huilen.
"Denk maar wat je wilt", zei hij ongelukkig. "Ik ga slapen. Je weet gewoon niet hoe ik me voelde. Dat kun je niet weten."
"Ah, verzachtende omstandigheden", zei ze zo zacht, dat het haast dreigend klonk.Vanaf dat moment ging het bergafwaarts met hun relatie. Robyn was een lief en timide meisje, maar als ze aan iemand twijfelde was ze van hard graniet. En Elijah kon nog zo soebatten en haar verzekeren dat er niets was tussen hem en Amber Wilkinson, de schade was toegebracht.Op het laatst werd hij het zat en zei dat ze dan de knoop maar moest doorhakken.
"Ik heb geen zin om de hele dag tegen een chagrijn aan te kijken die me niet vertrouwt", zei hij. "Dan ben ik liever weer vrij en kun je beter gaan." Dus ging ze. Zo strak van verdriet dat ze niet eens in staat was om te huilen.
Gelukkig werd ze opgevangen door Samuel en Christine, bij wie ze tijdelijk introk.Vertaalde Robyn haar verdriet door een muur op te trekken en in haar eigen sop gaar te koken, Elijah gooide onmiddellijk zijn kont tegen de krib. Meteen de volgende dag ging hij uit zijn werk bij Amber langs en heel veel woorden had hij niet nodig.Christine had het namelijk niet verkeerd gezien, er was wel degelijk sprake van chemie tussen Elijah en Amber. Ze hadden er alleen niets mee gedaan. Nu ze echter het gevoel hadden dat niks hen meer in de weg stond, bloeide er onmiddellijk een verhouding op en ongegeneerd toonden ze zich in het openbaar.Robyn begreep dat ze van de ene op de andere dag vervangen was en het zal niemand verbazen dat ze alleen maar bevestigd werd in haar twijfels over hem. Ze besloot zichzelf niet langer te kwellen en terug te keren naar haar geboortedorp. Maar niet voordat ze iets uit de tuin had opgehaald, waar ze mee bezig was geweest net voordat alles in duigen viel.Hoewel hij de schijn op alle fronten tegen zich had, brandde het vertrek van Robyn wel degelijk een gat in zijn ziel. Voor het eerst van zijn leven betreurde hij het dat hij zo egocentrisch en onbehouwen kon reageren als iets tegen zat. En voor het eerst besefte hij, dat hij door die karaktertrek werkelijk dingen kapot maakte.Tijdens een moeilijk gesprek met Amber legde hij uit dat ze echt geen bevlieging was, maar dat hij eerst alles op een rijtje moest zetten voordat hij zich in een nieuwe relatie kon storten.
"Ik wilde dat ik dit eerder had geweten", zei Amber kil. "Ik voel me een beetje gebruikt."
"Het spijt me", zei Casanova en hij meende het nog ook.Elijah durfde zijn ouders en Samuel nauwelijks onder ogen te komen. Ook in dat opzicht leed hij zwaar verlies. "Ik ga niet net doen of ik je snap", zei Frances koel, toen hij met hangende pootjes langs kwam. "Ik kan de woorden niet vinden om uit te drukken hoe onmenselijk je Robyn hebt behandeld en hoe ik je hierom minacht." "Ze is zelf begonnen door me te wantrouwen", wierp hij zwakjes tegen en streek langs zijn wenkbrauwen.
Hij voelde zich slechter dan ooit, alsof zijn hoofd ieder moment uit elkaar kon barsten.
"Was dat niet terecht dan?", vroeg zijn moeder streng.
"Niet met betrekking tot Amber. Ik had echt niets met haar toen. Het ging me werkelijk om dat stomme park. Wat mij betreft asfalteren ze het."
"Met betrekking tot wie dan wel?", las Frances fijntjes tussen de regels door."Oh, in Egypte, jaren geleden." Vermoeid sloot hij zijn ogen. "Een... dat deed er echt niet toe. Het was... ik voelde me... zo koud. Zo bang. Zo... leeg toen."
"Bang?" Voor het eerst zei Lindsey iets. "Hoezo bang?"
"Jullie weten werkelijk niet hoe dat is. Die mummie. Het was... ik kan het niet beschrijven hoe gruwelijk het was. Ik weet tot op de dag van vandaag niet wat hij precies bij me deed.""Wat bedoel je te zeggen, Elijah?", vroeg Frances, met een stem breekbaar als glas ineens."Ik heb er nog steeds nachtmerries over", zei Elijah zacht. "Dat is nooit verminderd. Bijna elke nacht. En al zeven jaar is het alsof ik zwart ben van binnen." Even zweeg hij, zoals hij er al die jaren over gezwegen had, omdat het te stom was voor woorden. Toen begon hij te praten, in korte afgebeten zinnetjes."Het gebeurde tijdens mijn laatste opdracht in Egypte. In de Grote Piramide. Ik had na weken zoeken eindelijk gevonden wat ik zocht, toen er twee mummies opdoemden. Ik zag een voetschakelaar en ontdekte dat die een vuurval in werking stelde. Een mummie verbrandde. Zijn gekrijs was verschrikkelijk. En de stank... de stank benam me de adem.""Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Ik was daar de indringer. Eeuwen en eeuwen hadden ze daar ongestoord geleefd, wie was ik om hen op zo'n onwaardige manier te vernietigen? Ik had al eerder een mummie ontmoet. Ze zijn echt zo langzaam, ik dacht dat ik het wel zou redden. En ik vond het helemaal niet erg als ik even zou slapen. Dat gebeurde bij die eerste namelijk. Toen viel ik in slaap. Maar bij deze, bij deze was het anders.""Hij greep me bij mijn schouders en draaide me om. Hij was ongelofelijk sterk. En ineens kwam er een soort as of rook uit zijn ogen. En uit zijn... mond. Het drong mijn hoofd in en verspreidde zich door al mijn ledematen en vanaf dat moment weet ik het even niet meer. Maar toen ik weer wat bij mijn positieven kwam, voelde ik me vreselijk. Alsof er pudding in mijn hoofd zat. En koud dat ik het had...""Ik heb het relikwie uit de kist gehaald en ben zo snel als ik kon naar de uitgang gehold."Frances en Lindsey stonden aan de grond genageld, terwijl ze hun jongste kind vol afgrijzen aanstaarden. De hele discussie over al dan niet vreemdgaan was ineens triviaal geworden. Frances greep hem vast."Elijah, hij heeft je vervloekt!", schreeuwde ze. "Idioot! Weet je dat dan niet!? Hoe kun je naar Egypte reizen en tombes doorzoeken en dat niet weten!? JE LEEST NOOIT! JE LEEST NOOIT WAT! EN JE LUISTERT NIET, NAAR NIEMAND! WANNEER IS DIT GEBEURD!? WANNEER!?""Zeven jaar geleden", zei Elijah verward. "Ik hoopte dat het over zou gaan, maar het wordt erger."
Frances begon hysterisch te huilen. "Het wordt erger ja, je gaat dood!" Ze sloeg haar handen voor haar ogen en zonk neer op een stoel."Domkop", zei Lindsey. "Ongelofelijke domkop. Waarom moet jij nou altijd precies datgene doen wat niet voor de hand ligt. Medelijden met een mummie, hoe dóm... En om dan vervolgens niks te zeggen, tegen niemand. Zelfs niet tegen Robyn! Je had jezelf kunnen redden! Je hebt nota bene zo'n slangenmand in je kamer staan!" En toen hoopvol: "Heb je daar wel eens iets mee gedaan?" Elijah schudde zijn hoofd. "Nee", zei hij en wankelde toen even.
Lindsey greep hem vast. "Mee jij", zei hij. "Er is nog één hoopje."
Hij trok zijn zoon mee naar de auto en samen reden ze naar het park. Het park vol bijzondere gewassen.Maar het gewas dat Lindsey voor zijn stervende kind zocht, stond er dood en kaalgeplukt bij.
Geen doodsbloem om Magere Hein te paaien. En nu stortte ook Lindsey in."Het geeft niet", zei Elijah. "Ik vind het leven toch niet leuk meer. Iedereen haat me, Robyn is weg, Amber is boos, jullie zijn allemaal boos. Ik vind het eigenlijk wel best zo." Betraand keek Lindsey hem aan. "Je hele leven al maak je het vooral jezelf zo verschrikkelijk moeilijk", zei hij moe. "De mensen die van je houden kwets je, en een monster spaar je."Natuurlijk namen ze hem onmiddellijk onder hun hoede en trok hij bij hen in. Alle vechtlust die hem ooit zo had gekenmerkt was verdwenen. Hij lag op de bank en sliep vrijwel de hele dag.En op een vroege zaterdagavond sloeg het onafwendbare noodlot toe en stierf Elijah Kobayne, 32 jaar oud.
Alleen Frances was erbij en ze schreeuwde zoals alleen een moeder kan schreeuwen die voor haar ogen haar kind ziet sterven."Wees lief voor hem", huilde ze tegen Hein, die kort knikte en Elijah een hand gaf. Nog een laatste keer keek hij naar zijn moeder en dook toen met iets van rust in zijn gezicht in zijn urn. Hij zag een lichtflits en toen was alles voorbij.I want to rise right up into the sky
And ride white horses with fiery eyes
Lord for my sins I apologize...
Het sombere, kille gevoel dat hem beheerste sinds hij de piramide verliet zat nog steeds in zijn lijf en geregeld hing hij boven de wc om zijn maag te legen. Als hij die haalde. Robyn merkte het en maakte zich zorgen.
"Ga toch eens naar een dokter", zei ze boos. "Misschien is het wel een virusinfectie of een bacterie. Je kunt niet zo rond blijven lopen." Elijah haalde zijn schouders op, zei dat het wel over zou gaan en droeg zijn lot. De rillingen, de misselijkheid, het zwetend wakker worden middenin de nacht, met de lichamelijke ongemakken viel nog wel te leven. Het diep sombere gevoel echter, dat als zwarte stroop door zijn aderen kroop, was moeilijker om te verdragen. Net als de nachtmerries. De oplossing kwam onverwacht. Op een ochtend vond Robyn, toen ze de was aan het verzamelen was, een stuk steen in zijn zak."Wat mooi", zei ze, en draaide hem om en om.
"Tiberium schijnt hij te heten", zei Elijah. "Ik heb hem ergens in de woestijn gevonden."
Met grote ogen keek Robyn hem aan.
"Tiberium...?", vroeg ze. "Maar dat is hartstikke gevaarlijk spul. Dat..." Middenin haar zin stopte ze. "Ik weet wel waarom jij zo misselijk bent steeds!", riep ze ineens. Ze pakte de steen, stopte hem in de Egyptische schatkist die in de kamer stond en zei triomfantelijk: "Zo, wacht jij maar eens af!"Ze kreeg gelijk. Na een paar dagen trok langzaamaan de misselijkheid volledig weg.
"Hoe wist je dat?"
"Ik lees wel eens wat", knipoogde ze.Elijah was dan hersteld, tot Robyns verbazing taalde hij er niet naar om opnieuw op reis te gaan. Af en toe liep hij naar de schuur om peinzend de gouden sarcofaag te bekijken die hij zelf in elkaar gezet had. Maar zat hij vroeger vol verhalen over zijn vondsten en avonturen, tegenwoordig zweeg hij als het graf.
"Ben je uitgereisd?" vroeg ze na twee jaar verbaasd.
"Och", zei hij. "Ik wil wel eens wat anders met mijn leven."En toen kwam Elijah op een dag een van zijn vroegere vriendinnetjes tegen in het park, met een nieuwtje dat zijn leven zou veranderen."Heb je gehoord wat ze met dit park willen gaan doen?", riep ze verontwaardigd. "Al het groen gaat weg. Alles wordt betegeld. De voorlopige tekeningen zijn werkelijk afschuwelijk!"
"Gatver", zei Elijah hartgrondig. "Wat een barbaars plan, echt iets voor smakeloze ambtenaren! Is er al een protestmars georganiseerd? Als het nodig is keten ik mezelf vast aan een boom! Dit mogen we niet laten gebeuren!""Een protestmars, nee dat heeft zin", bromde Samuel even later sarcastisch, toen ze samen wat stonden te jammen.
"Maar klopt het?", vroeg Elijah.
"Man, lees toch eens een krant", lachte Samuel. "Ja, het klopt. Maar ik ben bang dat er niets aan te doen is. Als ze dat bij de gemeente eenmaal hebben besloten, dan draaien ze het nooit meer terug. Alleen al omdat er zich inmiddels een peperdure projectontwikkelaar over gebogen heeft."Bij voorbaat de handdoek in de ring gooien, dat kwam in Elijah's woordenboek natuurlijk helemaal niet voor. Een paar dagen later had hij het er met zijn ouders over."Tja", zei Lindsey gekscherend. "Als je er echt iets tegen wilt doen, dan moet je de politiek in gaan en zorgen dat je de baas wordt."
En toen, grinnikend: "Lijkt me echt iets voor jou.""Dat is slim gebracht", fluisterde Robyn hem later in zijn oor. "Suggereren dat iets niks voor hem is. Morgen gaat hij solliciteren, wedden?"
"Zo bedoelde ik het helemaal niet", zei Lindsey verbaasd. "Het lijkt me écht niks voor hem. Ik zie hem eerder vastgeketend aan die boom, breng jij hem af en toe iets te eten?""Heb je echt gesolliciteerd?", vroeg Jimmy de volgende middag verbaasd.
"Gesolliciteerd en aangenomen", antwoordde Elijah, terwijl hij een nieuwe compositie stond in te studeren.
"Ik ben vooral razend benieuwd hoe je gestalte gaat geven aan de functie ja-knikker", zei Samuel droog.
Jimmy schaterde.
"Wachten jullie nou maar af", zei Elijah. "Dat park blijft zoals het is."Die avond werd het heel gezellig. Samuel en Elijah stonden te jammen en toen later ook Robyn kwam, moest Samuel bekennen dat hij er flink naast had gezeten door hun liefde zo tegen te werken."Ze horen gewoon bij elkaar", zei hij later tegen Christine. "Zo verschillend zijn ze, en toch zo één samen."Achteraf bleek het een van hun laatste ontspannen momenten.
Elijah begon zijn carrière in vliegende vaart - getrouw zijn karakter - en doordat hij charismatisch was bereikte hij binnen korte tijd die functie waar Samuel zo om had moeten lachen.
Hij gaf er inderdaad op geheel eigen wijze inhoud aan, het advies om een beetje met de baas aan te pappen nam hij erg letterlijk.
En dat die van het vrouwelijk geslacht was, maakte de zaken voor hem alleen maar makkelijker.Amber Wilkinson bleek ze te heten, de burgemeester van Emblesight."Dat is een bekende achternaam", peinsde Elijah, nadat hij zich aan haar had voorgesteld.
"Dat kan kloppen", zei ze, terwijl ze hem plagerig aankeek. "Mijn vader was de directeur van jullie school. Ook jouw naam is mij niet onbekend."
"Daar gaan mijn kansen", zei hij, meer eerlijk dan tactisch.
"Dat valt wel mee", glimlachte ze. "Maar je viel wel op, ja. Toch heeft mijn vader altijd meer opgehad met de rebellen dan met de meelopers.
Van jou had hij een hoge pet op, omdat je het - volgens hem - opnam voor de zwakkeren. En pesters consequent en genadeloos aanpakte. Het zal je verbazen, maar dat zag en bewonderde hij."Even dacht hij aan Jimmy, die het in het begin zo moeilijk had gehad als groenling. En hij moest bekennen dat die oude, strenge Wilkinson hem inderdaad verraste.
"Heb je zin om een hapje met me te gaan eten?", vroeg hij, op een amicale toon die een ander zich waarschijnlijk niet zo snel had kunnen permitteren.Na dat eerste etentje volgden er meer en vanaf dat moment kwam het nogal eens voor dat Robyn alleen aan tafel zat, zonder te weten waar hij uithing.Op een avond besloot ze het niet langer zwijgzaam te accepteren."Wil je me alsjeblieft eerlijk vertellen wat er aan de hand is?", vroeg ze een beetje gespannen.
"Er is niks aan de hand", zei hij verbaasd. "Ik vergeet je alleen te bellen steeds."
Ze schudde haar hoofd. "Je bent al een aantal keer in het gezelschap van een vrouw gezien."
"De burgemeester ja. Dé ingang om dat rotpark tegen te houden. En dan kan ik daarna lekker ontslag nemen."
"Volgens Christine hang je nogal over haar heen. Ze belde me een tijdje terug, toen ze jullie had gezien. Waarom ben je zo laat thuis, Elijah?"Geërgerd keek hij haar aan. "Robyn, alsjeblieft! Vertrouw me!"
"Kan ik je vertrouwen dan?"
"Ja!"
"Kijk me aan en zeg dat je me echt nog nooit ontrouw bent geweest." Met angstige ogen keek ze naar hem en bijna had hij het gewoon beaamd. Maar opeens dacht hij aan die ene keer. Zoveel jaar geleden alweer, met Shadia. Nadat... Elijah had zijn eigen spelregels, zoals zijn vader het ooit zo treffend had uitgedrukt. Maar liegen maakte daar geen onderdeel van uit. Hij zweeg dus."Ben je me ooit ontrouw geweest, ik wil het weten", herhaalde Robyn en haar stem trilde.
Elijah zweeg."Ik weet genoeg", zei ze en begon te huilen.
"Denk maar wat je wilt", zei hij ongelukkig. "Ik ga slapen. Je weet gewoon niet hoe ik me voelde. Dat kun je niet weten."
"Ah, verzachtende omstandigheden", zei ze zo zacht, dat het haast dreigend klonk.Vanaf dat moment ging het bergafwaarts met hun relatie. Robyn was een lief en timide meisje, maar als ze aan iemand twijfelde was ze van hard graniet. En Elijah kon nog zo soebatten en haar verzekeren dat er niets was tussen hem en Amber Wilkinson, de schade was toegebracht.Op het laatst werd hij het zat en zei dat ze dan de knoop maar moest doorhakken.
"Ik heb geen zin om de hele dag tegen een chagrijn aan te kijken die me niet vertrouwt", zei hij. "Dan ben ik liever weer vrij en kun je beter gaan." Dus ging ze. Zo strak van verdriet dat ze niet eens in staat was om te huilen.
Gelukkig werd ze opgevangen door Samuel en Christine, bij wie ze tijdelijk introk.Vertaalde Robyn haar verdriet door een muur op te trekken en in haar eigen sop gaar te koken, Elijah gooide onmiddellijk zijn kont tegen de krib. Meteen de volgende dag ging hij uit zijn werk bij Amber langs en heel veel woorden had hij niet nodig.Christine had het namelijk niet verkeerd gezien, er was wel degelijk sprake van chemie tussen Elijah en Amber. Ze hadden er alleen niets mee gedaan. Nu ze echter het gevoel hadden dat niks hen meer in de weg stond, bloeide er onmiddellijk een verhouding op en ongegeneerd toonden ze zich in het openbaar.Robyn begreep dat ze van de ene op de andere dag vervangen was en het zal niemand verbazen dat ze alleen maar bevestigd werd in haar twijfels over hem. Ze besloot zichzelf niet langer te kwellen en terug te keren naar haar geboortedorp. Maar niet voordat ze iets uit de tuin had opgehaald, waar ze mee bezig was geweest net voordat alles in duigen viel.Hoewel hij de schijn op alle fronten tegen zich had, brandde het vertrek van Robyn wel degelijk een gat in zijn ziel. Voor het eerst van zijn leven betreurde hij het dat hij zo egocentrisch en onbehouwen kon reageren als iets tegen zat. En voor het eerst besefte hij, dat hij door die karaktertrek werkelijk dingen kapot maakte.Tijdens een moeilijk gesprek met Amber legde hij uit dat ze echt geen bevlieging was, maar dat hij eerst alles op een rijtje moest zetten voordat hij zich in een nieuwe relatie kon storten.
"Ik wilde dat ik dit eerder had geweten", zei Amber kil. "Ik voel me een beetje gebruikt."
"Het spijt me", zei Casanova en hij meende het nog ook.Elijah durfde zijn ouders en Samuel nauwelijks onder ogen te komen. Ook in dat opzicht leed hij zwaar verlies. "Ik ga niet net doen of ik je snap", zei Frances koel, toen hij met hangende pootjes langs kwam. "Ik kan de woorden niet vinden om uit te drukken hoe onmenselijk je Robyn hebt behandeld en hoe ik je hierom minacht." "Ze is zelf begonnen door me te wantrouwen", wierp hij zwakjes tegen en streek langs zijn wenkbrauwen.
Hij voelde zich slechter dan ooit, alsof zijn hoofd ieder moment uit elkaar kon barsten.
"Was dat niet terecht dan?", vroeg zijn moeder streng.
"Niet met betrekking tot Amber. Ik had echt niets met haar toen. Het ging me werkelijk om dat stomme park. Wat mij betreft asfalteren ze het."
"Met betrekking tot wie dan wel?", las Frances fijntjes tussen de regels door."Oh, in Egypte, jaren geleden." Vermoeid sloot hij zijn ogen. "Een... dat deed er echt niet toe. Het was... ik voelde me... zo koud. Zo bang. Zo... leeg toen."
"Bang?" Voor het eerst zei Lindsey iets. "Hoezo bang?"
"Jullie weten werkelijk niet hoe dat is. Die mummie. Het was... ik kan het niet beschrijven hoe gruwelijk het was. Ik weet tot op de dag van vandaag niet wat hij precies bij me deed.""Wat bedoel je te zeggen, Elijah?", vroeg Frances, met een stem breekbaar als glas ineens."Ik heb er nog steeds nachtmerries over", zei Elijah zacht. "Dat is nooit verminderd. Bijna elke nacht. En al zeven jaar is het alsof ik zwart ben van binnen." Even zweeg hij, zoals hij er al die jaren over gezwegen had, omdat het te stom was voor woorden. Toen begon hij te praten, in korte afgebeten zinnetjes."Het gebeurde tijdens mijn laatste opdracht in Egypte. In de Grote Piramide. Ik had na weken zoeken eindelijk gevonden wat ik zocht, toen er twee mummies opdoemden. Ik zag een voetschakelaar en ontdekte dat die een vuurval in werking stelde. Een mummie verbrandde. Zijn gekrijs was verschrikkelijk. En de stank... de stank benam me de adem.""Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Ik was daar de indringer. Eeuwen en eeuwen hadden ze daar ongestoord geleefd, wie was ik om hen op zo'n onwaardige manier te vernietigen? Ik had al eerder een mummie ontmoet. Ze zijn echt zo langzaam, ik dacht dat ik het wel zou redden. En ik vond het helemaal niet erg als ik even zou slapen. Dat gebeurde bij die eerste namelijk. Toen viel ik in slaap. Maar bij deze, bij deze was het anders.""Hij greep me bij mijn schouders en draaide me om. Hij was ongelofelijk sterk. En ineens kwam er een soort as of rook uit zijn ogen. En uit zijn... mond. Het drong mijn hoofd in en verspreidde zich door al mijn ledematen en vanaf dat moment weet ik het even niet meer. Maar toen ik weer wat bij mijn positieven kwam, voelde ik me vreselijk. Alsof er pudding in mijn hoofd zat. En koud dat ik het had...""Ik heb het relikwie uit de kist gehaald en ben zo snel als ik kon naar de uitgang gehold."Frances en Lindsey stonden aan de grond genageld, terwijl ze hun jongste kind vol afgrijzen aanstaarden. De hele discussie over al dan niet vreemdgaan was ineens triviaal geworden. Frances greep hem vast."Elijah, hij heeft je vervloekt!", schreeuwde ze. "Idioot! Weet je dat dan niet!? Hoe kun je naar Egypte reizen en tombes doorzoeken en dat niet weten!? JE LEEST NOOIT! JE LEEST NOOIT WAT! EN JE LUISTERT NIET, NAAR NIEMAND! WANNEER IS DIT GEBEURD!? WANNEER!?""Zeven jaar geleden", zei Elijah verward. "Ik hoopte dat het over zou gaan, maar het wordt erger."
Frances begon hysterisch te huilen. "Het wordt erger ja, je gaat dood!" Ze sloeg haar handen voor haar ogen en zonk neer op een stoel."Domkop", zei Lindsey. "Ongelofelijke domkop. Waarom moet jij nou altijd precies datgene doen wat niet voor de hand ligt. Medelijden met een mummie, hoe dóm... En om dan vervolgens niks te zeggen, tegen niemand. Zelfs niet tegen Robyn! Je had jezelf kunnen redden! Je hebt nota bene zo'n slangenmand in je kamer staan!" En toen hoopvol: "Heb je daar wel eens iets mee gedaan?" Elijah schudde zijn hoofd. "Nee", zei hij en wankelde toen even.
Lindsey greep hem vast. "Mee jij", zei hij. "Er is nog één hoopje."
Hij trok zijn zoon mee naar de auto en samen reden ze naar het park. Het park vol bijzondere gewassen.Maar het gewas dat Lindsey voor zijn stervende kind zocht, stond er dood en kaalgeplukt bij.
Geen doodsbloem om Magere Hein te paaien. En nu stortte ook Lindsey in."Het geeft niet", zei Elijah. "Ik vind het leven toch niet leuk meer. Iedereen haat me, Robyn is weg, Amber is boos, jullie zijn allemaal boos. Ik vind het eigenlijk wel best zo." Betraand keek Lindsey hem aan. "Je hele leven al maak je het vooral jezelf zo verschrikkelijk moeilijk", zei hij moe. "De mensen die van je houden kwets je, en een monster spaar je."Natuurlijk namen ze hem onmiddellijk onder hun hoede en trok hij bij hen in. Alle vechtlust die hem ooit zo had gekenmerkt was verdwenen. Hij lag op de bank en sliep vrijwel de hele dag.En op een vroege zaterdagavond sloeg het onafwendbare noodlot toe en stierf Elijah Kobayne, 32 jaar oud.
Alleen Frances was erbij en ze schreeuwde zoals alleen een moeder kan schreeuwen die voor haar ogen haar kind ziet sterven."Wees lief voor hem", huilde ze tegen Hein, die kort knikte en Elijah een hand gaf. Nog een laatste keer keek hij naar zijn moeder en dook toen met iets van rust in zijn gezicht in zijn urn. Hij zag een lichtflits en toen was alles voorbij.I want to rise right up into the sky
And ride white horses with fiery eyes
Lord for my sins I apologize...