Generatie 20 - deel 16, Wegen inslaan
Phileas' gevoelens voor Columbine Dayle bleken serieus en al snel was het meisje niet meer weg te denken uit hun huishouden. Saul vond het prima, evenals zijn dochters. Columbine was een vrolijke en vriendelijke toevoeging aan hun dagelijks leven en bovendien haalde niemand het in zijn hoofd Phileas' geluk te dwarsbomen.De jongen liep overduidelijk continu op wolkjes en behalve dat het ontroerend was te aanschouwen, moesten ze er met zijn allen ook erg om lachen hun huisclown zo dweperig en attent te zien. Hij nam haar mee naar de sjiekste tentjes om zich uit te sloven, duidelijk alles uit de kast halend om haar voor zich te winnen. Wat overigens geen probleem bleek, want zij was al net zo weg van hem als hij van haar en algauw kreeg Saul de indruk dat dat verder strekte dan handjes vasthouden alleen. Wat op zich geen probleem was natuurlijk, maar hij vermoedde dat ze daar, bij gebrek aan een tweepersoonsbed, creatieve oplossingen voor bedachten. Hij begon er dus langzaam maar zeker op aan te sturen dat zijn broertje misschien toch maar eens moest gaan nadenken over een eigen woning.Bryony was inmiddels van school en liep een beetje met haar ziel onder de arm. Ze wilde wel een studie kiezen maar wist niet zo goed wat precies en daar kwam nog iets bij. Hoewel ze het nooit hardop zou durven toegeven was ze doodsbang de beschermde gemeenschap van Dragan Glaenn te verlaten. Hier wist iedereen wie en wat ze was en keek niemand vreemd op van haar verschijning. Maar hoe zou dat op de universiteit zijn?In plaats van een keuze te maken, schoof ze die dus voor zich uit en een jaar lang deed ze niet veel anders dan rondhangen. Iedere morgen stond ze op als het nog donker was, zonder iemand in huis te wekken, douchte zich, poetste haar tanden en vertrok dan. Precies zoals ze jarenlang gedaan had, maar nu niet meer onderbroken door verplichtingen als school."Straks verander je nog in een echte plant daar buiten", mopperde Saul. "Wat doe je de hele dag?"
"Niks. Van alles. Laat me."
"Volgens mij ben jij een beetje een lafaard Bryony Kobayne. Je verwacht toch niet dat ik de rest van je leven voor je blijf zorgen hoop ik?"Zijn woorden maakten haar boos en verdrietig, maar tegelijkertijd begreep ze dat hij het alleen maar zei uit bezorgdheid.
Wat had ze eigenlijk te verliezen? Op een middag zat ze een spelletje te spelen toen ze ineens ferm zuchtte, het spel afsloot, internet opstartte en de sites van verschillende universiteiten bezocht, op zoek naar iets wat haar aansprak.Een paar dagen later werd een pakket bezorgd en deed ze toelatingsexamen. Ze bleek in aanmerking te komen voor een beurs en koos na lang wikken en wegen voor de opleiding communicatie, eigenlijk bij gebrek aan een echte voorkeur.In Camerons leven vond een belangrijke gebeurtenis plaats: ze werd voor de eerste keer verliefd. De vonk sprong over tijdens het schoolbal, waar de twee jaar oudere Camille bijna onafgebroken met haar danste en haar na afloop zelfs kuste in de garderobe.Hij was nogal populair en nuchter als Cameron was, hield ze er rekening mee dat het een soort grap was geweest voor hem, maar niets bleek minder waar. Toen ze elkaar het volgende weekend op de kermis tegenkwamen, trokken ze de hele middag samen op en toen de avond viel vroeg hij haar - na een spontane zoen van haar kant - of ze zijn vriendinnetje wilde zijn. Vanaf dat moment was het aan.Saul was er na een paar maanden ploeteren in de botwerkplaats eindelijk in geslaagd een liefdes-chip te creëren en zodra hij die bij Number One geplaatst had, was het effect meteen merkbaar. De beide plumbots waren al dikke vrienden en het toevoegen van wat mechanische hormonen bleek voldoende om Cupido zijn werk te laten doen, tot grote vreugde van Number Two. Vanaf dat moment waren er dus drie verliefde koppeltjes in huis, vier als je Saul en Jennifer meetelde.Die laatste was nog steeds een vaste gast en omdat hun relatie lekker liep begonnen zij en Saul plannen te maken bij elkaar in te trekken. Jennifer woonde in een klein huisje aan de andere kant van de Miangloch, de lange uitloper die Dragan Glaenn in tweeën spleet, en het leek dus logisch dat zij bij Saul zou komen wonen, hoewel ze zich geregeld beklaagde over het tochtige oude huis. Bovendien bleef ze reserves houden ten opzichte van de twee plumbots in huis, helemaal nu die vreemd menselijke trekjes bleken te vertonen.
En toen Cameron op een dag een rood draakje mee naar huis nam dat onmiddellijk een gat in de gordijnen schroeide, vroeg ze zich hardop af in wat voor huishouden ze hier nu eigenlijk was terechtgekomen.De daaropvolgende dagen kreeg Saul de indruk dat ze de boot een beetje leek af te houden omdat ze andere afspraken had, dus besloot hij dat het misschien nuttig was haar een lieve brief te sturen. De draak was inmiddels gevlucht moest ze weten en de twee robots bivakkeerden vooral op zolder. Daar zou ze weinig last van hebben."Ik kan haar voor je oproepen weet je", onderbrak Number One de fraaie volzinnen die hij in zijn hoofd formuleerde alvorens ze aan het licht geparfumeerde papier toe te vertrouwen.
"Pardon?", schrok Saul op, "wie kun je oproepen? Jennifer?"
De robot zweeg en zweefde naar de wenteltrap.Het liet Saul niet los. Een paar dagen later trof hij de plumbot alleen op zolder en sprak haar aan. "Wie bedoelde je nou precies?", vroeg hij. "Toch niet June? Dat lukte toch niet?"
"Nu wel", reageerde de robot kort. "Maar hij mag het niet weten."
"Wie, Emit?"Een tijdje bleef het stil. "Wil je haar zien?", klonk het toen. Saul knikte."Ben je het echt?", stamelde hij zacht tegen de witte verschijning, die eerst leek te schrikken maar toen knikte.
"Ik dacht niet dat je me ooit nog wilde zien", fluisterde ze toen.
"Ik wilde je wel zien maar volgens haar kon het niet." Hij gebaarde in de richting van Number One."Dat was ook zo, tot ze contact met me zocht", verklaardde die droog en verliet de zolder.
"Ik wilde Cameron zien, in ieder geval Cameron zien", legde ze uit. "En Bryony als die daar zin in had, maar daar kwam het niet van. Ze was woedend en liep meteen weg. En ik snapte het wel."
"Wie.., Cameron?", vroeg Saul verbouwereerd. "Heeft Cameron je ontmoet dan? Wanneer?"Het was vroeg in de winter toen Bryony's semester begon.
Thuis had het nog slechts naargeestig geregend, maar naarmate de bus haar noorderlijker voerde was de lucht massief grijs geworden en was het begonnen te sneeuwen. Kou deerde Bryony niet echt, het weer had überhaupt weinig invloed op haar. De lentezon had ze het liefst, of een gestaag ruisende regenbui die haar taaie huid verfriste, maar toen ze uitstapte en de chauffeur bezorgd vroeg of ze geen jas aan moest schudde ze haar hoofd, pakte haar koffer en liep het studentenhuis in waar ze een kamer had gehuurd.Er was nog niemand.
Binnen was het donker en na het licht deed ze snel de verwarming aan zodat het comfortabel zou zijn als er meer mensen kwamen.Dat duurde nogal een tijdje.
In de keuken vond ze een gevulde koelkast dus besloot ze een maaltijd te maken. Zelf voedde ze zich met wat de aarde haar gaf en voor de rest had ze aan water genoeg dus kookervaring had ze niet, maar een salade was makkelijk te bereiden.Bryony was zenuwachtig. Wat als er vreemd tegen haar werd aangekeken of mensen haar gingen beschimpen? Of bang waren? Ze wilde zich graag van haar vriendelijkste kant laten zien, in de hoop dat dat het ijs snel zou breken.Toen er uiteindelijk mensen binnendruppelden was het binnen heerlijk warm - wat met enthousiaste uitroepen werd verwelkomd - en stond de salade kant-en-klaar op de aanrecht. Maar Bryony was er niet meer. Die was op een fiets gesprongen die ze in de schuur had gevonden en op weg naar de campus waar volgens de informatiebrief een kennismakingsmiddag was georganiseerd. In een winterjas die ze in haar koffer had meegenomen, om niet uit de toon te vallen.Eenmaal aangekomen in het verenigingsgebouw trok ze haar winterkleding uit, hing die aan een kapstok en liep de trap op. Ze was de enige. Een tafeltje met allerlei spullen trok haar aandacht en nadat ze een frisbee en een kleurig balletje had gepakt begon ze wat folders door te bladeren. Meer om iets te doen te hebben dan dat het haar nou echt interesseerde allemaal. Het was vooral reclamepraat over hoe geweldig het hier was, gevolgd door een lijst vooraanstaande wereldburgers die hier ooit waren afgestudeerd. Waaronder haar opa, de schilder Silas Kobayne, zag ze met trots."Kijk nou eens wat we hier hebben."
De stem klonk volkomen onverwacht en bezorgde haar bijna een hartverzakking. Met een ruk draaide ze zich om en keek in het grijnzende gezicht van een goed ingepakte jongen. "Een plantmeisje", zei hij, "die zie je niet vaak."
Verrast keek ze hem aan terwijl haar ogen langs zijn bleke groene huid gleden.
"En een hele pure ook nog," besloot hij.Ze voelde zich helemaal niet comfortabel. Zijn blik priemde door de glazen van zijn skibril en keken haar nieuwsgierig aan, maar net toen hij een volgende vraag wilde stellen, legde ze de folder terug op tafel, stamelde iets onsamenhangends en schoot toen langs hem heen op zoek naar beschutting. Die ze vond in een fotohokje. Belangstellend keek de jongen haar na.
"Niks. Van alles. Laat me."
"Volgens mij ben jij een beetje een lafaard Bryony Kobayne. Je verwacht toch niet dat ik de rest van je leven voor je blijf zorgen hoop ik?"Zijn woorden maakten haar boos en verdrietig, maar tegelijkertijd begreep ze dat hij het alleen maar zei uit bezorgdheid.
Wat had ze eigenlijk te verliezen? Op een middag zat ze een spelletje te spelen toen ze ineens ferm zuchtte, het spel afsloot, internet opstartte en de sites van verschillende universiteiten bezocht, op zoek naar iets wat haar aansprak.Een paar dagen later werd een pakket bezorgd en deed ze toelatingsexamen. Ze bleek in aanmerking te komen voor een beurs en koos na lang wikken en wegen voor de opleiding communicatie, eigenlijk bij gebrek aan een echte voorkeur.In Camerons leven vond een belangrijke gebeurtenis plaats: ze werd voor de eerste keer verliefd. De vonk sprong over tijdens het schoolbal, waar de twee jaar oudere Camille bijna onafgebroken met haar danste en haar na afloop zelfs kuste in de garderobe.Hij was nogal populair en nuchter als Cameron was, hield ze er rekening mee dat het een soort grap was geweest voor hem, maar niets bleek minder waar. Toen ze elkaar het volgende weekend op de kermis tegenkwamen, trokken ze de hele middag samen op en toen de avond viel vroeg hij haar - na een spontane zoen van haar kant - of ze zijn vriendinnetje wilde zijn. Vanaf dat moment was het aan.Saul was er na een paar maanden ploeteren in de botwerkplaats eindelijk in geslaagd een liefdes-chip te creëren en zodra hij die bij Number One geplaatst had, was het effect meteen merkbaar. De beide plumbots waren al dikke vrienden en het toevoegen van wat mechanische hormonen bleek voldoende om Cupido zijn werk te laten doen, tot grote vreugde van Number Two. Vanaf dat moment waren er dus drie verliefde koppeltjes in huis, vier als je Saul en Jennifer meetelde.Die laatste was nog steeds een vaste gast en omdat hun relatie lekker liep begonnen zij en Saul plannen te maken bij elkaar in te trekken. Jennifer woonde in een klein huisje aan de andere kant van de Miangloch, de lange uitloper die Dragan Glaenn in tweeën spleet, en het leek dus logisch dat zij bij Saul zou komen wonen, hoewel ze zich geregeld beklaagde over het tochtige oude huis. Bovendien bleef ze reserves houden ten opzichte van de twee plumbots in huis, helemaal nu die vreemd menselijke trekjes bleken te vertonen.
En toen Cameron op een dag een rood draakje mee naar huis nam dat onmiddellijk een gat in de gordijnen schroeide, vroeg ze zich hardop af in wat voor huishouden ze hier nu eigenlijk was terechtgekomen.De daaropvolgende dagen kreeg Saul de indruk dat ze de boot een beetje leek af te houden omdat ze andere afspraken had, dus besloot hij dat het misschien nuttig was haar een lieve brief te sturen. De draak was inmiddels gevlucht moest ze weten en de twee robots bivakkeerden vooral op zolder. Daar zou ze weinig last van hebben."Ik kan haar voor je oproepen weet je", onderbrak Number One de fraaie volzinnen die hij in zijn hoofd formuleerde alvorens ze aan het licht geparfumeerde papier toe te vertrouwen.
"Pardon?", schrok Saul op, "wie kun je oproepen? Jennifer?"
De robot zweeg en zweefde naar de wenteltrap.Het liet Saul niet los. Een paar dagen later trof hij de plumbot alleen op zolder en sprak haar aan. "Wie bedoelde je nou precies?", vroeg hij. "Toch niet June? Dat lukte toch niet?"
"Nu wel", reageerde de robot kort. "Maar hij mag het niet weten."
"Wie, Emit?"Een tijdje bleef het stil. "Wil je haar zien?", klonk het toen. Saul knikte."Ben je het echt?", stamelde hij zacht tegen de witte verschijning, die eerst leek te schrikken maar toen knikte.
"Ik dacht niet dat je me ooit nog wilde zien", fluisterde ze toen.
"Ik wilde je wel zien maar volgens haar kon het niet." Hij gebaarde in de richting van Number One."Dat was ook zo, tot ze contact met me zocht", verklaardde die droog en verliet de zolder.
"Ik wilde Cameron zien, in ieder geval Cameron zien", legde ze uit. "En Bryony als die daar zin in had, maar daar kwam het niet van. Ze was woedend en liep meteen weg. En ik snapte het wel."
"Wie.., Cameron?", vroeg Saul verbouwereerd. "Heeft Cameron je ontmoet dan? Wanneer?"Het was vroeg in de winter toen Bryony's semester begon.
Thuis had het nog slechts naargeestig geregend, maar naarmate de bus haar noorderlijker voerde was de lucht massief grijs geworden en was het begonnen te sneeuwen. Kou deerde Bryony niet echt, het weer had überhaupt weinig invloed op haar. De lentezon had ze het liefst, of een gestaag ruisende regenbui die haar taaie huid verfriste, maar toen ze uitstapte en de chauffeur bezorgd vroeg of ze geen jas aan moest schudde ze haar hoofd, pakte haar koffer en liep het studentenhuis in waar ze een kamer had gehuurd.Er was nog niemand.
Binnen was het donker en na het licht deed ze snel de verwarming aan zodat het comfortabel zou zijn als er meer mensen kwamen.Dat duurde nogal een tijdje.
In de keuken vond ze een gevulde koelkast dus besloot ze een maaltijd te maken. Zelf voedde ze zich met wat de aarde haar gaf en voor de rest had ze aan water genoeg dus kookervaring had ze niet, maar een salade was makkelijk te bereiden.Bryony was zenuwachtig. Wat als er vreemd tegen haar werd aangekeken of mensen haar gingen beschimpen? Of bang waren? Ze wilde zich graag van haar vriendelijkste kant laten zien, in de hoop dat dat het ijs snel zou breken.Toen er uiteindelijk mensen binnendruppelden was het binnen heerlijk warm - wat met enthousiaste uitroepen werd verwelkomd - en stond de salade kant-en-klaar op de aanrecht. Maar Bryony was er niet meer. Die was op een fiets gesprongen die ze in de schuur had gevonden en op weg naar de campus waar volgens de informatiebrief een kennismakingsmiddag was georganiseerd. In een winterjas die ze in haar koffer had meegenomen, om niet uit de toon te vallen.Eenmaal aangekomen in het verenigingsgebouw trok ze haar winterkleding uit, hing die aan een kapstok en liep de trap op. Ze was de enige. Een tafeltje met allerlei spullen trok haar aandacht en nadat ze een frisbee en een kleurig balletje had gepakt begon ze wat folders door te bladeren. Meer om iets te doen te hebben dan dat het haar nou echt interesseerde allemaal. Het was vooral reclamepraat over hoe geweldig het hier was, gevolgd door een lijst vooraanstaande wereldburgers die hier ooit waren afgestudeerd. Waaronder haar opa, de schilder Silas Kobayne, zag ze met trots."Kijk nou eens wat we hier hebben."
De stem klonk volkomen onverwacht en bezorgde haar bijna een hartverzakking. Met een ruk draaide ze zich om en keek in het grijnzende gezicht van een goed ingepakte jongen. "Een plantmeisje", zei hij, "die zie je niet vaak."
Verrast keek ze hem aan terwijl haar ogen langs zijn bleke groene huid gleden.
"En een hele pure ook nog," besloot hij.Ze voelde zich helemaal niet comfortabel. Zijn blik priemde door de glazen van zijn skibril en keken haar nieuwsgierig aan, maar net toen hij een volgende vraag wilde stellen, legde ze de folder terug op tafel, stamelde iets onsamenhangends en schoot toen langs hem heen op zoek naar beschutting. Die ze vond in een fotohokje. Belangstellend keek de jongen haar na.